Είμαι fan των Stranglers.
Το εννοώ: Fan (=fanatic).
Τους έχω δει σε live 4 φορες, ολες δυστυχώς μετά την αποχώρηση του Cornwell.
Θα μπορούσα να τους καμαρώσω με την αρχική τους σύνθεση στο Rock in Athens το 1985, αλλά... δεν!
Εχω όλη τους τη δισκογραφία, albums, singles, rarities, videos, άπαντα.
Υπήρξα με υπερηφάνια συνδρομητής τού S.I.S. (Stranglers Information Service).
Κυκλοφορώ ακόμα με T-shirts τους και dressed in black.
Πίνω τον καφέ μου στην κούπα με σήμα τον... αρουραίο (Rattus Norvegicus).
ξυπνώ το πρωί με τη διασκευή τους στο "All day and all of the night" των Kinks.
Τους λατρεύω.
Τους διαδίδω.
Είναι ένα από τα πιο αδικημένα θύματα των charts, εχουν γράψει αριστουργήματα που πολλοί αγνοούν οτι είναι δημιουργίες τους, και δεν έχουν ανέβει ποτέ στο Νο.1.
Δεν είμαι αντικειμενικός μαζί τους.
Δεν είμαι αρμόδιος να γράψω για αυτούς.
Οι Stranglers (μαζί με τους εξωγήινους θεούς από το Liverpool) είναι οι μουσικές εμμονές της ζωής μου.
Οταν έμαθα για το live στην Πρέβεζα μού φάνηκε σαν φάρσα και ήταν ο ισχυρότερος λόγος που δεν παραβρέθηκα.
Φέτος, κάνουν μια μεγάλη τουρνέ με αφορμή την κυκλοφορία (άλλης) μιας best of συλλογής τους, θα φτάσουν μέχρι την Ιαπωνία, όμως μέχρι στιγμής φαίνεται ότι δε θα μας κάνουν την χάρη να κοπιάσουν από τα μέρη μας.
Οσο ζω, ελπιζω οτι κάποια στιγμή θα γίνει το reunion με τον Hugh Cornwell.
Αλλα κι άλλα έχουν γίνει στη μουσική σκηνή, αυτό θα ήταν πρόβλημα;