iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 646
The Wild Bunch (1969, Sam Peckinpah)
http://www.imdb.com/title/tt0065214/
Ηθοποιοί: William Holden, Robert Ryan, Ernest Borgnine, Warren Oates, Ben Johnson, Edmond O'Brien, Emilio Fernandez
Υπόθεση: Μια συμμορία ληστών μετά από μια αποτυχημένη ληστεία, η οποία θα αποτελούσε και τελευταίο τους "κόλπο" πριν παρατήσουν τη ζωή των παρανόμων, και με μια ομάδα στο κατόπι τους να τους κυνηγά, περνούν στο Μεξικό όπου θα λάβουν μέρος στα ύπουλα σχέδια ενός ντόπιου στρατηγού.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν ποτέ φανατικός λάτρης των western της κλασσικής εποχής των 50's. Πέρα από το High Noon του Zinnemann, το Rio Bravo του Hawks, τα Broken Arrow και 3:10 to Yuma του Delmer Daves, το Day of the Outlaw του Andre de Toth και 3-4 του παραγνωρισμένου Anthony Mann, τα υπόλοιπα μου φαινόταν εξαιρετικά βαρετά, ακόμη κι αυτά του Ford που θεωρούνται αριστουργήματα του είδους. Μετά ήρθαν τα spaghetti western και λίγο αργότερα ο Peckinpah και άλλαξαν μια για πάντα την εικόνα που είχαν τα westen μέχρι εκείνη την εποχή. Θιασώτης της βίας στον κινηματογράφο ο Peckinpah, με την χαρακτηριστική χρήση του slow-motion στις αιματηρές σκηνές που έκανε ταυτόχρονα τις εικόνες να μοιάζουν ωμές και χορογραφημένες, εδώ υπογράφει την πρώτη του μεγάλη δημιουργία. Στο Wild Bunch γίνεται η πρώτη αναφορά στον ρόλο που παίζει το Μεξικό στις ταινίες του Peckinpah, επαναλαμβανόμενο μοτίβο στις δημιουργίες του, αφού η συγκεκριμένη χώρα αποτελεί για τον σκηνοθέτη παράλληλα ένα σύμβολο της επιστροφής στην αθωότητα και την ανεμελιά και μια ευκαιρία προσωπικής λύτρωσης. Επίσης χαρακτηριστική η σύνθεση των χαρακτήρων, αφού οι πρωταγωνιστές των ιστοριών του Peckinpah αποτελούν πάντα αντιήρωες, εκπρόσωποι μια εποχής που σταδιακά φθίνει μπροστά στα μάτια τους, με τους ίδιους να μένουν ρομαντικά προσκολλημένοι σε ήθη και συνήθειες ξεπερασμένων εποχών. Έτσι λοιπόν και οι χαρακτήρες του Wild Bunch, με την εποχή να τους έχει ξεπεράσει, βλέπουν την παραδοσιακή, αμερικάνικη δύση να χάνεται γύρω τους. Ποτέ ξανά το τέλος εποχής της αμερικάνικης δύσης δεν πήρε τέτοια διάσταση όπως στο Wild Bunch, με την ταινία, από την εναρκτήρια σκηνή της εισόδου στην πόλη με φόντο τα παιδιά που παίζουν με τους σκορπιούς μέχρι και το τελικό "μπαλέτο" βίας, αίματος και πυροβολισμών, να χαρακτηρίζεται από ένα ελεγειακό και μελαγχολικό ύφος. Βάζοντας στο παιχνίδι αρκετούς συμβολισμούς κι ενισχύοντας την ιστορία με την ιδιαίτερη σχέση που έχει ο αρχηγός της συμμορίας και ο επικεφαλής της ομάδας των κυνηγών, που αποκρυπτογραφείται σταδιακά μέσα από μερικά flash-back, o Peckinpah δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, ακολουθώντας μια σχεδόν κυκλική τροχιά που ξεκινά με βίαιες εικόνες, περνά στην ανεμελιά, για να καταλήξει και πάλι στη βία. Οι βασικοί χαρακτήρες της ταινίας σκιαγραφούνται αρμονικά, με το σύνολο του καστ να δίνει εξαιρετικές ερμηνείες, ειδικά ο πρωταγωνιστής William Holden, με τον Peckinpah να εμπλουτίζει τις εικόνες με αναφορές πάνω στην φιλία, την ενοχή, την αφοσίωση, την προδοσία και την προσωπική λύτρωση, διατηρώντας ένα απομυθοποιητικό ύφος που κάνει δύσκολη την διάκριση των χαρακτήρων σε καλούς και κακούς, αποδομώντας έτσι τον ηθικό κώδικα που ακολουθούσαν τα αμερικάνικα western μέχρι τότε. Έντονος αντιηρωικός τόνος που ενισχύει το πεσιμιστικό, μελαγχολικό ύφος της ταινίας και μπόλικη, για την εποχή της, βία, συνθέτουν μια ωδή στο τέλος της "άγριας δύσης" που κινείται πάνω σε μια επώδυνη τροχιά, η οποία θα καταλήξει σε ένα όργιο καταστροφής. Πολύ καλό το soundtrack του Jerry Fielding.
http://www.imdb.com/title/tt0065214/
Ηθοποιοί: William Holden, Robert Ryan, Ernest Borgnine, Warren Oates, Ben Johnson, Edmond O'Brien, Emilio Fernandez
Υπόθεση: Μια συμμορία ληστών μετά από μια αποτυχημένη ληστεία, η οποία θα αποτελούσε και τελευταίο τους "κόλπο" πριν παρατήσουν τη ζωή των παρανόμων, και με μια ομάδα στο κατόπι τους να τους κυνηγά, περνούν στο Μεξικό όπου θα λάβουν μέρος στα ύπουλα σχέδια ενός ντόπιου στρατηγού.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν ποτέ φανατικός λάτρης των western της κλασσικής εποχής των 50's. Πέρα από το High Noon του Zinnemann, το Rio Bravo του Hawks, τα Broken Arrow και 3:10 to Yuma του Delmer Daves, το Day of the Outlaw του Andre de Toth και 3-4 του παραγνωρισμένου Anthony Mann, τα υπόλοιπα μου φαινόταν εξαιρετικά βαρετά, ακόμη κι αυτά του Ford που θεωρούνται αριστουργήματα του είδους. Μετά ήρθαν τα spaghetti western και λίγο αργότερα ο Peckinpah και άλλαξαν μια για πάντα την εικόνα που είχαν τα westen μέχρι εκείνη την εποχή. Θιασώτης της βίας στον κινηματογράφο ο Peckinpah, με την χαρακτηριστική χρήση του slow-motion στις αιματηρές σκηνές που έκανε ταυτόχρονα τις εικόνες να μοιάζουν ωμές και χορογραφημένες, εδώ υπογράφει την πρώτη του μεγάλη δημιουργία. Στο Wild Bunch γίνεται η πρώτη αναφορά στον ρόλο που παίζει το Μεξικό στις ταινίες του Peckinpah, επαναλαμβανόμενο μοτίβο στις δημιουργίες του, αφού η συγκεκριμένη χώρα αποτελεί για τον σκηνοθέτη παράλληλα ένα σύμβολο της επιστροφής στην αθωότητα και την ανεμελιά και μια ευκαιρία προσωπικής λύτρωσης. Επίσης χαρακτηριστική η σύνθεση των χαρακτήρων, αφού οι πρωταγωνιστές των ιστοριών του Peckinpah αποτελούν πάντα αντιήρωες, εκπρόσωποι μια εποχής που σταδιακά φθίνει μπροστά στα μάτια τους, με τους ίδιους να μένουν ρομαντικά προσκολλημένοι σε ήθη και συνήθειες ξεπερασμένων εποχών. Έτσι λοιπόν και οι χαρακτήρες του Wild Bunch, με την εποχή να τους έχει ξεπεράσει, βλέπουν την παραδοσιακή, αμερικάνικη δύση να χάνεται γύρω τους. Ποτέ ξανά το τέλος εποχής της αμερικάνικης δύσης δεν πήρε τέτοια διάσταση όπως στο Wild Bunch, με την ταινία, από την εναρκτήρια σκηνή της εισόδου στην πόλη με φόντο τα παιδιά που παίζουν με τους σκορπιούς μέχρι και το τελικό "μπαλέτο" βίας, αίματος και πυροβολισμών, να χαρακτηρίζεται από ένα ελεγειακό και μελαγχολικό ύφος. Βάζοντας στο παιχνίδι αρκετούς συμβολισμούς κι ενισχύοντας την ιστορία με την ιδιαίτερη σχέση που έχει ο αρχηγός της συμμορίας και ο επικεφαλής της ομάδας των κυνηγών, που αποκρυπτογραφείται σταδιακά μέσα από μερικά flash-back, o Peckinpah δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, ακολουθώντας μια σχεδόν κυκλική τροχιά που ξεκινά με βίαιες εικόνες, περνά στην ανεμελιά, για να καταλήξει και πάλι στη βία. Οι βασικοί χαρακτήρες της ταινίας σκιαγραφούνται αρμονικά, με το σύνολο του καστ να δίνει εξαιρετικές ερμηνείες, ειδικά ο πρωταγωνιστής William Holden, με τον Peckinpah να εμπλουτίζει τις εικόνες με αναφορές πάνω στην φιλία, την ενοχή, την αφοσίωση, την προδοσία και την προσωπική λύτρωση, διατηρώντας ένα απομυθοποιητικό ύφος που κάνει δύσκολη την διάκριση των χαρακτήρων σε καλούς και κακούς, αποδομώντας έτσι τον ηθικό κώδικα που ακολουθούσαν τα αμερικάνικα western μέχρι τότε. Έντονος αντιηρωικός τόνος που ενισχύει το πεσιμιστικό, μελαγχολικό ύφος της ταινίας και μπόλικη, για την εποχή της, βία, συνθέτουν μια ωδή στο τέλος της "άγριας δύσης" που κινείται πάνω σε μια επώδυνη τροχιά, η οποία θα καταλήξει σε ένα όργιο καταστροφής. Πολύ καλό το soundtrack του Jerry Fielding.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
