Tokyo Fist (1995)

[iggylebowski]

Tokyo Fist (1995, Shinya Tsukamoto)

http://www.imdb.com/title/tt0114690/

Υπόθεση: Ο Tsuda, ένας ασφαλιστής, και η Hizuru, αποτελούν ένα φαινομενικά ήρεμο και αγαπημένο ζευγάρι. Όλα θα αλλάξουν όταν εμφανιστεί ο Kojima, ένας παιδικός φίλος του Tsuda, ο οποίος είναι ημι-επαγγελματίας πυγμάχος. Όταν ο Kojima αρχίζει να δείχνει ενδιαφέρον για την γυναίκα του, O Tsuda θα εγκλωβιστεί σε ένα κύκλο παράνοιας και βίας. Σταδιακά αρχίζει να προπονείται ώστε να γίνει και ο ίδιος πυγμάχος, ενώ και η Hizuru αρχίζει να παρουσιάζει μια περίεργη εξάρτηση με το body piercing.

Ο Shinya Tsukamoto είναι ένας από τους πιο πρωτοποριακούς Ιάπωνες σκηνοθέτες, που μας είχε χαρίσει στα τέλη των 80's το εξαιρετικό Tetsuo. Στο Tokyo Fist αφήνει στην άκρη το σουρεαλιστικό body horror και την cyberpunk αισθητική, για να μας χαρίσει μια από τις πιο βίαιες ταινίες με θέμα την πυγμαχία. Το Tokyo Fist έχει να κάνει με την ανθρώπινη φύση, την πρωτόγονη πλευρά του αστικοποιημένου ανθρώπου, την αστική παράνοια και το πως ο άνθρωπος αντιμετωπίζει συναισθήματα όπως η οργή, η ζήλια και ο φθόνος. Η ταινία ακολουθεί έναν θεματικό πυρήνα, σύμφωνα με τον οποίο, ο εκφυλισμός της σύγχρονης κοινωνίας έχει οδηγήσει τον σύγχρονο άνθρωπο να αποκτά υπόσταση μόνο με την χρήση βίας και παράγοντας σωματικό πόνο. Ο βασικός χαρακτήρας της ταινίας, λειτουργεί παθητικά στα πλαίσια ενός βιομηχανικού, αστικού τοπίου, αποξενωμένος από τον περιβάλλον που τον περιβάλλει, διατηρώντας μια άρρωστη στωικότητα απέναντι στους σύγχρονους ρυθμούς. Ένα τυχαίο γεγονός όμως θα αποτελέσει την έναρξη ενός παρανοϊκού, βίαιου ταξιδιού που αποκτά τον χαρακτήρα μιας υπαρξιακής αναζήτησης μέσα στα πλαίσια των σκοτεινών πλευρών της ανθρώπινης φύσης. Θεματικά το Tokyo Fist, μοιάζει κάπως με το μεταγενέστερο Fight Club, χωρίς όμως το μαύρο χιούμορ του τελευταίου και με ενισχυμένη πνιγηρή αίσθηση απόγνωσης, απελπισίας και βίαιης εκτόνωσης. Στυλιστικά, o Tsukamoto, κάνει ό,τι είχε κάνει και στο Tetsuo, παρουσιάζοντας τελικά ένα αποτέλεσμα που μοιάζει σαν εικαστική επίθεση. Οι επιληπτικοί ρυθμοί, το φρενήρες μοντάζ, η σπασμωδικές κινήσεις, τα ελλειπτικά πλάνα, τα ιδιότροπα zoom, οι περίεργες γωνίες λήψεις, τα περίεργα χρωματικά φίλτρα, η παραμορφωτική χρήση της κάμερας, οι σουρεαλιστικές πινελιές, αποτελούν το σήμα κατατεθέν του τρόπου που κινηματογραφεί ο Tsukamoto. Χωρίς να αφήνει τον θεατή να πάρει ανάσα, ο Tsukamoto κατεβαίνει στην βίαιη πλευρά και στα ζωώδη ένστικτα της ανθρώπινης φύσης, χωρίς να αφήνει χώρους για προσωπική λύτρωση και εξιλέωση, οικοδομώντας μια παραισθησιακή, υπνωτική ατμόσφαιρα που κυριαρχεί το γαλάζιο και το κίτρινο, ο neon-light φωτισμός, τα σουρεάλ σκηνικά και η δυσοίωνη αίσθηση απομόνωσης και σχιζοφρένειας. Εκπληκτικό το ανελέητο soundtrack του Chu Ishikawa