iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 647
Vampire's Kiss (1988, Robert Bierman)
http://www.imdb.com/title/tt0098577/
Ηθοποιοί: Nicolas Cage, Maria Conchita Alonso, Jennifer Beals, Elizabeth Ashley
Υπόθεση: Ο Peter Lowe είναι ένας αλλοτριωμένος yuppie που η μοναδική ικανοποίηση στη ζωή του, πέρα από το κυνήγι του χρήματος και της φήμης, είναι η διασκέδαση στα μοδάτα clubs και τα one night stands. Ο διαταραγμένος ψυχισμός του τον έχει οδηγήσει στο γραφείο μιας ψυχαναλύτριας, αλλά όλη του η ζωή θα πάρει διαφορετική τροχιά όταν μια επαφή με μια παράξενη γυναίκα θα τον κάνει να πιστέψει ότι μεταμορφώνεται σε βρικόλακα.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που ένας μέσος θεατής μπορεί να αντιπαθήσει τον Nicolas Cage, το γεγονός ότι έβαλε βίσμα τον θείο του για να παίξει σε ταινίες, οι κουραστικές κλαψιάρικες γκριμάτσες του, το γεγονός ότι εξαργύρωσε το όσκαρ ανδρικής ερμηνείας με συμμετοχές σε ταινίες όπως το Con Air, αλλά ότι και να λέμε τον έχουν επιλέξει στις ταινίες του σκηνοθέτες όπως οι αδερφοί Coen, o Lynch, o Parker, O Scorsese, o Figgis και ο De Palma. Και αν γυρίσουμε αρκετά παλιά θα συναντήσουμε ένα σπάνιο φαινόμενο τόσο ξεχειλωμένης περιοδικότητας που φτάνει στα όρια του αστικού μύθου, αλλά ο Nicolas Cage έχει δώσει και καλές ερμηνείες. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στο Vampire's Kiss, μια μαύρη κωμωδία που συνδυάζει το μακάβριο χιούμορ, με στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ και ψυχοδράματος, σκηνοθετημένο από τον σχετικά άγνωστο Robert Bierman, ένα σκηνοθέτη που ασχολήθηκε κυρίως με τηλεοπτικές δουλειές. Το Vampire's Kiss περιγράφει την τραγική, καταραμένη πορεία ενός διαταραγμένου ψυχικά και ασταθή συναισθηματικά ατόμου, που η αδυναμία του να αγαπήσει και να αγαπηθεί, ο μηχανικός τρόπος που αντιλαμβάνεται τη σεξουαλική επαφή και οι ενοχές που κουβαλάει θα τον οδηγήσουν στα άδυτα των εμμονών και της παράνοιας. Ο σκηνοθέτης επιλέγει να ενισχύσει τη διφορούμενη διάσταση των καταστάσεων, με αποτέλεσμα η ταινία να ακροβατεί ανάμεσα στη λογική και την παράνοια, την φαντασία και την πραγματικότητα. Ο θεατής ποτέ δεν θα καταλάβει πλήρως αν η γυναίκα η οποία αποτέλεσε τον καταλύτη για την μεταστροφή του ήρωα ήταν πραγματική ή αν ανήκε στην φαντασία του. Και αν ήταν πραγματική, ήταν πράγματι βρικόλακας ή όχι. Ο Bierman χρησιμοποιεί αρκετούς χαρακτήρες συμβολικά, ώστε να αποτελούν απεικονίσεις των εμμονών, των φοβιων, των ενοχών, των επιθυμιών και των αμαρτιών του κεντρικού χαρακτήρα, με αποτέλεσμα το Vampire's Kiss να παίρνει έναν σχεδόν μεταφορικό τόνο. Επιπλέον, ο Bierman, φαίνεται να επιχειρεί ένα καυστικό, σαρκαστικό σχόλιο πάνω στο 80's yuppie life-style, επιλέγοντας να σατιρίσει με ένα κατάμαυρο τρόπο την κενότητα και την ματαιοδοξία της τότε εποχής. Κάτι σαν το American Psycho, με λιγότερο αίμα και πιο ξεκάθαρο χιουμοριστικό ύφος. Το κέντρο της ιστορίας διατηρεί την τραγικότητα του κεντρικού ήρωα της ταινίας, αλλά η αμφισημία και η εκκεντρικότητα των καταστάσεων δεν επιτρέπουν στην ταινία να μετατραπεί σε ένα κοινότυπο ψυχολογικό δράμα. Η σκηνοθεσία του Bierman είναι αρκετά καλή, με όμορφες νυχτερινές λήψεις, έντονες χρωματικές συνθέσεις και ακολουθίες υπνωτικών εικόνων, δίνοντάς του την ευκαιρία να υφάνει μια παραισθησιακή ατμόσφαιρα που ενισχύει το μεταφορικό ύφος του Vampire's Kiss. O Nicolas Cage δίνει μια απίστευτη, εκκεντρική, over-the-top ερμηνεία, που εγώ προσωπικά μπορώ να την συγκρίνω μόνο με την αντίστοιχη στο Wild at Heart του Lynch. H συναισθηματική στρέβλωση του κεντρικού χαρακτήρα που περνά από τον σνομπισμό και την αλαζονεία, στην απελπισία και την απόγνωση, φτάνοντας τελικά στην απόλυτη τρέλα, παρουσιάζεται με τον καλύτερο τρόπο από τον Cage, ο οποίος κουβαλά σχεδόν μόνος του την ταινία στις πλάτες του.
http://www.imdb.com/title/tt0098577/
Ηθοποιοί: Nicolas Cage, Maria Conchita Alonso, Jennifer Beals, Elizabeth Ashley
Υπόθεση: Ο Peter Lowe είναι ένας αλλοτριωμένος yuppie που η μοναδική ικανοποίηση στη ζωή του, πέρα από το κυνήγι του χρήματος και της φήμης, είναι η διασκέδαση στα μοδάτα clubs και τα one night stands. Ο διαταραγμένος ψυχισμός του τον έχει οδηγήσει στο γραφείο μιας ψυχαναλύτριας, αλλά όλη του η ζωή θα πάρει διαφορετική τροχιά όταν μια επαφή με μια παράξενη γυναίκα θα τον κάνει να πιστέψει ότι μεταμορφώνεται σε βρικόλακα.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που ένας μέσος θεατής μπορεί να αντιπαθήσει τον Nicolas Cage, το γεγονός ότι έβαλε βίσμα τον θείο του για να παίξει σε ταινίες, οι κουραστικές κλαψιάρικες γκριμάτσες του, το γεγονός ότι εξαργύρωσε το όσκαρ ανδρικής ερμηνείας με συμμετοχές σε ταινίες όπως το Con Air, αλλά ότι και να λέμε τον έχουν επιλέξει στις ταινίες του σκηνοθέτες όπως οι αδερφοί Coen, o Lynch, o Parker, O Scorsese, o Figgis και ο De Palma. Και αν γυρίσουμε αρκετά παλιά θα συναντήσουμε ένα σπάνιο φαινόμενο τόσο ξεχειλωμένης περιοδικότητας που φτάνει στα όρια του αστικού μύθου, αλλά ο Nicolas Cage έχει δώσει και καλές ερμηνείες. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στο Vampire's Kiss, μια μαύρη κωμωδία που συνδυάζει το μακάβριο χιούμορ, με στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ και ψυχοδράματος, σκηνοθετημένο από τον σχετικά άγνωστο Robert Bierman, ένα σκηνοθέτη που ασχολήθηκε κυρίως με τηλεοπτικές δουλειές. Το Vampire's Kiss περιγράφει την τραγική, καταραμένη πορεία ενός διαταραγμένου ψυχικά και ασταθή συναισθηματικά ατόμου, που η αδυναμία του να αγαπήσει και να αγαπηθεί, ο μηχανικός τρόπος που αντιλαμβάνεται τη σεξουαλική επαφή και οι ενοχές που κουβαλάει θα τον οδηγήσουν στα άδυτα των εμμονών και της παράνοιας. Ο σκηνοθέτης επιλέγει να ενισχύσει τη διφορούμενη διάσταση των καταστάσεων, με αποτέλεσμα η ταινία να ακροβατεί ανάμεσα στη λογική και την παράνοια, την φαντασία και την πραγματικότητα. Ο θεατής ποτέ δεν θα καταλάβει πλήρως αν η γυναίκα η οποία αποτέλεσε τον καταλύτη για την μεταστροφή του ήρωα ήταν πραγματική ή αν ανήκε στην φαντασία του. Και αν ήταν πραγματική, ήταν πράγματι βρικόλακας ή όχι. Ο Bierman χρησιμοποιεί αρκετούς χαρακτήρες συμβολικά, ώστε να αποτελούν απεικονίσεις των εμμονών, των φοβιων, των ενοχών, των επιθυμιών και των αμαρτιών του κεντρικού χαρακτήρα, με αποτέλεσμα το Vampire's Kiss να παίρνει έναν σχεδόν μεταφορικό τόνο. Επιπλέον, ο Bierman, φαίνεται να επιχειρεί ένα καυστικό, σαρκαστικό σχόλιο πάνω στο 80's yuppie life-style, επιλέγοντας να σατιρίσει με ένα κατάμαυρο τρόπο την κενότητα και την ματαιοδοξία της τότε εποχής. Κάτι σαν το American Psycho, με λιγότερο αίμα και πιο ξεκάθαρο χιουμοριστικό ύφος. Το κέντρο της ιστορίας διατηρεί την τραγικότητα του κεντρικού ήρωα της ταινίας, αλλά η αμφισημία και η εκκεντρικότητα των καταστάσεων δεν επιτρέπουν στην ταινία να μετατραπεί σε ένα κοινότυπο ψυχολογικό δράμα. Η σκηνοθεσία του Bierman είναι αρκετά καλή, με όμορφες νυχτερινές λήψεις, έντονες χρωματικές συνθέσεις και ακολουθίες υπνωτικών εικόνων, δίνοντάς του την ευκαιρία να υφάνει μια παραισθησιακή ατμόσφαιρα που ενισχύει το μεταφορικό ύφος του Vampire's Kiss. O Nicolas Cage δίνει μια απίστευτη, εκκεντρική, over-the-top ερμηνεία, που εγώ προσωπικά μπορώ να την συγκρίνω μόνο με την αντίστοιχη στο Wild at Heart του Lynch. H συναισθηματική στρέβλωση του κεντρικού χαρακτήρα που περνά από τον σνομπισμό και την αλαζονεία, στην απελπισία και την απόγνωση, φτάνοντας τελικά στην απόλυτη τρέλα, παρουσιάζεται με τον καλύτερο τρόπο από τον Cage, ο οποίος κουβαλά σχεδόν μόνος του την ταινία στις πλάτες του.
