Alucard
RetroMasteR
- Joined
- 15 Αύγ 2006
- Μηνύματα
- 1.344
- Αντιδράσεις
- 582
Vigilante (1989)
Αρκετές φορές το βασικό θέμα των video-games στα 80ʼs ήταν τόσο απλό όσο και η υπόθεση των αντιστοίχων ταινιών που βλέπαμε στις βιντεοταινίες που κυκλοφορούσαν τότε.
Κάποιος κακός κάνει κάτι … «κακό» και ο καλός αναλαμβάνει να το διορθώσει. Ενίοτε και να εκδικηθεί.
Το Vigilante κυκλοφόρησε αρχικά για τα coin-ops το 1988 και γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία λόγω της καταιγιστικής beat ʼem up δράσης του και των πολύ καλών γραφικών του. Το 1989 η U.S. Gold κυκλοφόρησε το παιχνίδι και για τους home υπολογιστές με στόχο να το μεταφέρει με όσο μεγαλύτερη πιστότητα μπορούσε. Άραγε τα κατάφερε ή όχι;
Ας εξετάσουμε την περίπτωση του Commodore 64.
When law fails, Vigilante prevails.
Οι συμμορίες των skinheads έχουν καταλάβει την πόλη μας σκορπώντας τον τρόμο στους κατοίκους της με την αστυνομία να αποδεικνύεται ανίκανη να ελέγξει την κατάσταση. Δεν έφθαναν όμως όλα αυτά και η κοπέλα μας Madonna (χμ…), πέφτει θύμα απαγωγής από τον αρχηγό της οργάνωσης των skinheads.
Αποφασίζουμε λοιπόν να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να σώσουμε την Madonna, απελευθερώνοντας ταυτόχρονα και την πόλη μας από τα κακοποιά στοιχεία.
Ποιοι είμαστε εμείς όμως που θα αναλάβουμε μια τέτοια αποστολή;
Είμαστε ένας ατρόμητος μαχητής Vigilante, γνώστης των πολεμικών τεχνών και των όπλων nunchaku, ντυμένος στα μπλε, ο οποίος έχει εκπαιδευθεί από τους αυστηρότερους δασκάλους και γαλουχηθεί στις σκληρές μάχες των δρόμων της πόλης.
Θυμόμαστε τα λόγια του μεγάλου μας Master ο οποίος μας είχε συμβουλεύσει πως «καμιά γροθιά δεν μπορεί να μας βλάψει αν δε μας κάνει να αισθανθούμε πόνο» και ξεκινούμε να τα βάλουμε με όλη την αλητοσυμμορία της πόλης.
Το Vigilante λοιπόν είναι ένα scrolling beat ʼem up όπου οι αντίπαλοι εμφανίζονται από τα δεξιά κι αριστερά της οθόνης, συνήθως ανά δυάδες και πολλές φορές μας προσεγγίζουν ταυτόχρονα.
Πρέπει να είμαστε αρκετά γρήγοροι ώστε να χτυπούμε εναλλάξ τους εχθρούς ώστε να μη δίνουμε την ευκαιρία στον αντίπαλο που βρίσκεται πίσω μας να μας γραπώσει.
Ο Vigilante μας μπορεί να επιτίθεται με κλοτσιές (ψηλές, εναέριες και χαμηλές-σκούπα), να σκύβει, να γρονθοκοπεί αλλά και να χρησιμοποιεί τα nunchaku που εμφανίζονται σε διάφορα σημεία της διαδρομής. Τέλος μπορεί να επιτίθεται με άλματα χτυπώντας ταυτόχρονα με γροθιές, κλοτσιές ή τα nunchaku.
Διαθέτουμε συνολικά 3 ζωές, η ενέργεια κάθε μίας φαίνεται στο άνω μέρος της οθόνης με τη μορφή μιας μπάρας. Μια αντίστοιχη μπάρα ενέργειας του μεγάλου κακού της πίστας φαίνεται ακριβώς κάτω από τη δική μας.
Άλλος ένας αντίπαλος τον οποίο πρέπει να νικήσουμε σε κάθε level είναι και ο χρόνος ο οποίος αν και είναι σχετικά μεγάλος δεν παύει να μας αγχώνει και να μας πιέζει να ολοκληρώσουμε την πίστα έγκαιρα.
Φέρνει κάτι από Renegade;
Ο δρόμος μας περνά αρχικά από μια συνοικία όπου οι σκινάδες την έχουν κυριολεκτικά κατακλύσει κι έτσι δεν αργούν να μας εντοπίσουν και να μας την πέσουν από όλες τις κατευθύνσεις.
Αφού συναντήσουμε αρκετούς αλήτες οι φάτσες των οποίων ταιριάζουν απόλυτα με τη δραστηριότητά τους και οι οποίοι μας επιτίθενται με αλυσίδες και μαχαίρια, φθάνουμε στον τελικό αρχηγό ο οποίος είναι ένα μουσάτο «γομάρι» με τζιν ρούχα.
Μόνη λύση για να τον βγάλουμε από τη μέση είναι οι εναέριες κλοτσιές. Πρώτη επαφή με έναν από τους μεγάλους κακούς του παιχνιδιού και διαπιστώνουμε πως είναι αρκετά δύσκολοι αντίπαλοι.
Αν τα καταφέρουμε, περνάμε στη δεύτερη πίστα όπου ενημερωνόμαστε πως η κοπέλα μας μεταφέρεται με ένα όχημα στο νεκροταφείο αυτοκινήτων της πόλης. Παρά το διαφορετικό background, παρατηρούμε πως οι αντίπαλοι είναι πανομοιότυποι με αυτούς της πρώτης ενώ ο κακός της δεύτερης πίστας είναι άλλο ένα πανύψηλο γομάρι με μαύρο δερμάτινο τζάκετ.
Έτσι, για μια ακόμη φορά εμφανίζονται αυτοί με το κούρεμα μοϊκάνα, αυτοί που μοιάζουν με πρεζάκια (και με μία κλοτσιά τίθενται εκτός μάχης), αλλά και αυτοί που θυμίζουν τον Jason Voorhees από το Friday the 13th.
Απογοήτευση... Αν συνυπολογίσει κανείς το ότι ο χαρακτήρας μας μπορεί να κινείται μόνο σε μια διάσταση, το Vigilante αρκετά σύντομα γίνεται μονότονο.
Η τρίτη και τέταρτη πίστα είναι ακριβώς παρόμοιες με τις προηγούμενες σε ό,τι αφορά τη δράση και τους εχθρούς με μόνη διαφορά την αλλαγή του background και τους μηχανόβιους της τρίτης πίστας που θυμίζουν λίγο (πολύ λίγο όμως) το Renegade.
Έτσι ο ήρωάς μας περνά από τη γέφυρα και το κέντρο της πόλης, αντιμετωπίζοντας σε κάθε πίστα διαφορετικά bosses μέχρι να φθάσει στην 5η και τελευταία όπου βαδίζουμε πάνω σε ένα μεταλλικό ικρίωμα στο οποίο οι skinheads έχουν αφήσει την Madonna να αιωρείται στο κενό, δεμένη στο γάντζο ενός γερανού.
Στο τέλος του level αντιμετωπίζουμε και τον αρχηγό της συμμορίας των skinheads ο οποίος μοιάζει με γίγαντα (αυτός έχει μαλλιά πάντως – μόνο από τους υποτακτικούς του ζητά να κουρευτούν
-) και απαιτεί μεγαλύτερο μεγάλο αριθμό χτυπημάτων για να εξουδετερωθεί από τους προηγούμενους αρχηγούς ενώ ένα μόνο του χτύπημα μας κόβει μεγάλο μέρος από την ενέργειά μας. Hint: Βγάλτε τον αποκλειστικά με εναέριες κλοτσιές.
Άσχημη εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως ο χαρακτήρας μας κινείται ιδιαίτερα αργά και ο μόνος τρόπος για να επιταχύνουμε την κίνησή του είναι να κινούμαστε πραγματοποιώντας άλματα. Είναι βέβαια κάπως αστείο να κινούμαστε… χοροπηδηχτά, αν και ο χαρακτήρας μας ένα «αεράτο στυλ» στο περπάτημα το έχει ούτως ή άλλως.
Τα γραφικά είναι σχετικά μέτρια με τα χρώματα να αφαιρούν αρκετά από τον τομέα καθώς είναι πολύ περιορισμένα.
Το μουσικό θέμα αποτελείται από ένα αρχικά συμπαθητικό κομμάτι το οποίο όμως λόγω της μικρής του διάρκειας και της επανάληψης καταντά μάλλον κουραστικό. Κάποια λίγα ηχητικά εφέ από τα χτυπήματα του χαρακτήρα μας ακούγονται πίσω από τη μουσική του παιχνιδιού αλλά είναι μάλλον απογοητευτικά.
Τα sprites είναι κακοσχηματισμένα με ελάχιστα χρώματα, ενώ μόνο το ομαλό scrolling και οι αρκετές σε αριθμό και γρήγορες κινήσεις του χαρακτήρα μας διατηρεί το Vigilante μετά βίας σε μέτρια επίπεδα.
Όσο για το gameplay… τίποτα το ενδιαφέρον. Κρίμα γιατί την χρονιά που κυκλοφόρησε θα μπορούσε κανείς να περιμένει περισσότερα από την U.S. Gold.
Δεν ξερω πως ειναι οι home εκδοσεις δεν εχω ασχοληθει ποτε αλλα το επαιζα στα arcades και το παιζω τωρα στο mame.Πραγματικα οταν εχουμε δει τοσο υπεροχα γραφικα σε παιχνιδια το vigilante μοιαζη σαν μια φτηνοδουλεια και τιποτα παραπανω.Μονοτονο,με απαισια γραφικα του ηρωα και των εχθρων οπως και η μουσικη που ειναι αδιαφορη.Ευλογα θα αναρωτηθει καποιος τι μαρεσει σαυτο το παιχνιδι και ασχολουμαι ακομα και τωρα.Οταν ετυχε να το παιξω πιτσιρικας δεν προλαβαινα να παρω ανασα και με περικυκλωναν οι εχθροι και εχανα ζωη σε χρονο μηδεν.Με την εδωσε τοσο αγρια που εβαλα σκοπο να μην το παρατησω να μην απογοητευτω.Τελικα το τερματισα και οταν βαριεμαι και θελω να περασει λιγη ωρα τερματιζω το vigilante και περναει το 20αλεπτο.Γενικα γουσταρω τετοιες φτηνοδουλειες.Ειναι και αυτο μια ανωμαλια 
