Στην ταινία "Ο τελευταίος αιχμάλωτος" με τον Αλεξανδράκη... Είναι Γερμανική κατοχή, αυτόν τον κυνηγούν οι Γερμανοί και κρύβεται στο σπίτι μιας κουτσής (Πέρυ Ποράβου) η οποία τον κρύβει και γίνεται ο σύνδεσμός του με τον έξω κόσμο... Αυτή τον ερωτεύεται και δεν θέλει να της φύγει... Τον κρατάει λοιπόν, κλεισμένο στο υπόγειο του σπιτιού της με τη δικαιολογία ότι αν βγει έξω θα τον πιάσουν οι Γερμανοί... Του σερβίρει ένα κάρο παραμύθια και αυτός τα πιστεύει όλα... Περνάει ο καιρός, τελειώνει ο πόλεμος, η Αθήνα ξαναχτίζεται από την αρχή και αυτός ακόμα εκεί στην υπόγα....!!!!!!!!!!!!!! Δηλαδή τόοοοοσο καιρό (χρόνια ολόκληρα) δε θέλησε να ακούσει λίγο ραδιόφωνο? Λίγη Ντόυτσε Βέλλε? Κάτι τέλος πάντων? Έκατσε εκεί μέσα και πίστευε ότι του έλεγε μια γυναίκα που δεν την ήξερε καν πριν, παρά μόνο βρήκε καταφύγιο σπίτι της... Δεν άκουγε απ' έξω θορύβους, να αναρωτηθεί τι είναι? Λεωφορεία, ταξί, κόσμος που πάει κι έρχεται, δεν περνούσε τίποτα έξω από το σπίτι?... Αυτή γυρίζει από τη δουλειά της και του λέει μια ιστορία με Γερμανούς κάθε μέρα... Με τα πολλά, κάποια μέρα αποφασίζει να βγει έξω, πιστεύοντας φυσικά ότι κινδυνεύει... Και παθαίνει ένα σοκ όταν καταλαβαίνει ότι έχει τελειώσει ο πόλεμος.... Μέσα σε λίγες ώρες που γυρνάει του κλέβουν ένα νόμισμα από την τσέπη οπότε δεν έχει να αγοράσει κουλούρι, πάει και βρίσκει μια παλιά του αγάπη που του λέει ότι έχει παντρευτεί.... τέλος πάντων απογοητεύεται (μέσα σε ένα πρωί!!!!!!!!!!!!!!!!!) από τους ανθρώπους και ξαναγυρίζει στο υπόγειο, όπου περιμένει την κουτσή... η οποία γυρίζει και του συνεχίζει το παραμύθι με τη Γερμανική κατοχή.... και αυτός την ακούει!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! The end.... Μέγας είσαι Κύριε....!!! Δεν ξέρω τι μήνυμα ήθελε να περάσει η ταινία, αλλά μου φάνηκε το πιο χαζό σενάριο που έχω δει ποτέ στη ζωή μου....
