Το Θεία από το Σικάγο, οι λυσσάρες κόρες και ο πατέρας που απλά τις ξεφορτώνεται.
Μου αρέσει αυτός που περνάει εκείνη την ώρα, τυχαία, δεν ξέρω καν ποιος είναι. Του ρίχνω μία κανάτα, τον ανεβάζω σπίτι, ε την άλλη μέρα παντρειά (ή την άλλη εβδομάδα, δεν ξέρω, η ταινία δεν σε βοηθάει να καταλάβεις) ούτε ο ίδιος δεν έχει θέμα, αμα είναι να αρπάξει το μπουμπούκι, τυχαία δεν έχει και δεσμό αλλά μπορεί και να έχει, δεν ξέρουμε, αλλά who cares...
Και όλα αυτά
. Και μετά η σύμπτωση στο τέλος με τον παππού...
Αλλά και η σκηνή με τον τύπο που την πήρε βαριά την κανατιά και διαπληκτίστηκε με τον πατέρα. Οι κουβέντες που ειπώθηκαν ήταν κάπως βαριές, σαν πολύ εύκολα δεν έκανε πίσω ο πατέρας? Και στην τελική ο άλλος ηρέμησε και ζήτησε συγνώμη μόνο όταν του γυάλισε το γκομενάκι. Σε φάση "Κύριε το ξέρω ότι σας έκραξα, σας πρόσβαλλα και είπα κουβέντες που δεν είναι εύκολο να ξεχαστούν, αλλά θέλω να κουτουπώσω την κόρη σου οπότε συγνώμη οκ?"
Και ο πατέρας ο οποίος υποτίθεται είναι και στρατιωτικός, παλαιών αρχών κλπ απλά το δέχτηκε. Δηλαδή και τον πρόσβαλλε ο γαμπρός και θα αρπάξει και την κόρη του γιατί "ε, του άρεσε, τι να κάνουμε τώρα". Τύφλα να έχουν οι πατεράδες και οι μεγάλοι αδελφοί σε όλες τις άλλες ταινίες που ο γαμπρός τους τρέμει σαν να είναι θεοί και προσπαθεί με ιδρώτα να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις τους. Μπορεί ο πατέρας να ήταν παλαιών αρχών, αυστηρός, στρατιωτικός κλπ, αλλά εκεί έδειξε ότι είναι πολύ προχωρημένο άτομο!