Υπερβολές στις ελληνικές ταινίες

[oldgrcinfun]

Πραγματικά είναι να αναρωτιέται κανείς πόσο αδύναμο ήταν το σενάριο της ταινίας.

 

[hannele]

Όχι μονο αδύναμο, αλλά κι εξωφρενικά υπερβολικό... Ακόμα κι αν υποθέσουμε οτι -λόγω διαζυγίου- πηρε το επίθετο της μητερας της κι όχι του πατερα. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως θεωρουσε οτι ο πατέρας της ηταν νεκρός (σ.σ. το λέει η ίδια σε μια σκηνή "η μητέρα μου είπε οτι ο πατέρας σκοτώθηκε στον πόλεμο"). Κι μονο διαβάζοντας την δικογραφία, πως ειναι δυνατον να μην ταύτισε τα ονόματα που εμπλέκονταν με τον κατηγορούμενο, με την οικογένεια της....πιο υπερβολή απο αυτό πεθαίνεις!!! Δεν υπάρχει!!

 

[Thor]

Καλά το θέμα είναι στον αέρα από την αρχή. Έστω ότι δεν ξέρει τίποτα για τον πατέρα της που όντως θεωρεί ότι είναι νεκρός (άρα δεν μπορεί να είναι ο κατηγορούμενος) υπάρχει περίπτωση να υπερασπιστεί κατηγορούμενο συγγενής του θύματος; (υποθέτω ότι και δικονομικά δεν πρέπει να επιτρέπεται καθώς υπάρχει ηθικός κίνδυνος λόγω της σύγκρουσης συμφερόντων ανάμεσα σε υπερασπιστή και υπερασπιζόμενο)

 

[tzias57]

Βλέποντας την δασκάλα με τα ξανθιά μαλλιά διαπίστωσα τις εξής υπερβολές :

α) Η Αλίκη σε μια σκηνή περπατάει στο δάσος φορώντας παπούτσια με τακούνι. Μεγάλο μεν αλλά τακούνι. Σε άλλη σκηνή τρέχει στο δάσος με τα ίδια παπούτσια χωρίς να πέσει

β) Ο Άγγελος Αντωνόπουλος σε όλη την διάρκεια της ταινίας κυκλοφορεί  με μπαστούνι και κουτσαίνει.  Αλλά σε μια σκηνή όταν η Αλίκη και ο πεθερός της (Παντελής Ζερβός) λαμβάνουν ένα γράμμα με το παράσημο του άντρα της και εκείνη τρέχει αλαφιασμένη προς το δάσος, ο Αντωνόπουλος τρέχει να την προλάβει χωρίς το μπαστούνι. Εκτός του ότι τρέχει μια χαρά την προλαβαίνει κιόλας.

 

[LadyNaty]

Όλες οι παλιές ελληνικές ταινίες έχουν λίγο πολύ τις υπερβολές τους. Εγώ θα σταθώ σε κάποιες που  μου έρχονται τώρα στο μυαλό, γιατί τις είδα πρόσφατα:

1) Ο φίλος μου ο Λευτεράκης: Το όλο σκηνικό είναι σουρεαλιστικό. Ο Θοδωράκης (ο χαρακτήρας του Ηλιόπουλου) έχει στήσει όλη αυτή την κομπίνα με τον ανύπαρκτο Λευτεράκη και η γυναίκα του η Φωφώ (ο χαρακτήρας της Κοντού) είναι τόσο χάπατο που δεν έχει ΠΟΤΕ, ΜΑ ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ σκεφτεί να ψάξει αν όντως υπάρχει Λευτεράκης και δεν έχει ΠΟΤΕ αναρωτηθεί γιατί ο Λευτεράκης δεν έρχεται ΠΟΤΕ στο σπίτι τους να τους επισκεφτεί · κι όταν ανακαλύπτει ότι δεν υπάρχει Λευτεράκης, αντί να ρίξει έναν τρικούβερτο καυγά, καταφεύγει στο να παρουσιάσει έναν ξάδελφο της παλιάς της συμμαθήτριας Ισμήνης (που συμπτωματικά, ο ξάδελφος αυτός είναι ΚΑΙ ηθοποιός) για να τρελάνει τον άντρα της · και ενώ είναι μια τόσο παραδοσιακή γυναίκα των 60ς, παρ'όλα αυτά, σκέφτεται, αφού ξεφτιλίσει τον άντρα της (και ενδεχομένως και τον τρελάνει) να τον εγκαταλείψει, ούσα έγκυος (την εγκυμοσύνη την μαθαίνουμε αργότερα) και να μεγαλώσει το παιδί της μόνη (το εικάζουμε αυτό, γιατί δεν μιλάει για περίπτωση να ξαναπαντρευτεί) · και ερχόμαστε στην εγκυμοσύνη αυτή καθαυτή: ενώ είναι τριών μηνών έγκυος, έχει κοιλιά πλάκα (καλά, εδώ μπορούμε να δεχτούμε ότι είναι από τις γυναίκες που δεν τους φαίνεται μέχρι τον πέμπτο μήνα) κινείται με την άνεση μιας μη εγκύου, αν και κρυφά πλέκει ζιπουνάκια (πώς γίνεται να πλέκει κρυφά ζιπουνάκια και να μην την έχει δει η κουτσομπόλα υπηρέτρια ή η κολλητή της φίλη που δεν ξεκολλάει από το σπίτι, είναι απορίας άξιο) · θα παρακάμψω και την μεγάλη διαφορά ηλικίας (γύρω στα 25 έτη, αφού μαθαίνουμε ότι η Φωφώ είναι 25 χρονών, ενώ ο καρδιοκατακτητής Θοδωράκης είναι 50άρης), γιατί ήταν κάτι αρκετά συνηθισμένο την εποχή εκείνη, αν και θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς πώς μια νέα γυναίκα, κλεισμένη μόνη σε ένα σπίτι στα βόρεια προάστια (στη Φιλοθέη, εν προκειμένω) ζηλεύει τον πενηντάρη και μάλλον ασκημούλη σύζυγο, (τον οποίον προφανώς πήρε για τα λεφτά του, επειδή ως πολιτικός μηχανικός έβγαζε πολλά) και δεν της πέρασε ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ από το μυαλό, να βρει κι αυτή έναν νεότερο εραστή. Τέλος πάντων.

2) Για ποιον χτυπάει η κουδούνα: ο Λαμπιρίκος (ο χαρακτήρας του Παπαγιαννόπουλου) σκηνοθετεί το θάνατό του βάζοντας τον υπάλληλό του (το Βουτσά) να τον βγάλει φωτογραφία την ώρα που βαστάει μία τεράστια κοτρώνα δεμένη στο λαιμό του και είναι έτοιμος να πέσει στο Φάληρο · η φωτογραφία είναι υποτίθεται μαρτυρία: ΚΑΠΟΙΟΣ όμως (ο Βουτσάς εν προκειμένω) έβγαλε αυτή τη φωτογραφία: θα μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι ο υπάλληλός του τον έσπρωξε να πέσει (και άρα ο Λαμπιρίκος είναι θύμα δολοφονίας) · και πάμε στην αυτοκτονία: ως γνωστό, τα θύματα των πνιγμών, όταν αρχίζει η αποσύνθεση ανεβαίνουν στην επιφάνεια και κάποια στιγμή ξεβράζονται στην ακτή (θα μου πεις αυτό το ρόλο έπαιζε η πέτρα, αλλά και πάλι, τα αέρια της αποσύνθεσης, τραβούν το πτώμα προς τα πάνω) · το πτώμα του Λαμπιρίκου δεν βρίσκεται ποτέ και ο Λαμπιρίκος κρύβεται στο σπιτάκι του κήπου, έχοντας την κουδούνα σαν σύστημα ενδοεπικοινωνίας, όταν ήθελε να βγει για να φάει κτλ. Η απορία είναι πώς κατόρθωνε να κρύβεται από τους διάφορους άσχετους: δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα μπορούσε να βγει σε μια άκυρη στιγμή, αμέριμνος και να τον δει κάποιος που τον έχει για πεθαμένο. Τέλος πάντων · κι όταν πλέον έχει τακτοποιηθεί η οικονομική κατάσταση του εργοστασίου του, πλάθει ο δαιμόνιος υπάλληλος την ιστορία ότι περιπλανήθηκε στη θάλασσα (ούτε και αυτό στέκει).

Θα μπορούσα να αναφέρω και δύο άλλες ταινίες που μου έρχονται στο μυαλό, και οι δύο με το Βουτσά , το "Είκοσι γυναίκες και εγώ" (το όλο σκηνικό του κρυφού γάμου, της εγκυμοσύνης κτλ. είναι υπερβολικό) και το "Γαμπρός απ' το Λονδίνο"  (επίσης υπερβολική έως σουρεαλιστική είναι η μεταμφίεση του Βουτσά σε Άγγλο του κινήματος των mods και η προσπάθειά του να πείσει μιλώντας κάτι σουρεαλιστικά σπαστά ελληνικά του τύπου "εργοστάσιος αυτοκίνητος"), αλλά τα αφήνω για άλλο ποστ (δικό μου ή κάποιου άλλου).

 

[Θεία Λένα]

Δεν τα θεωρώ υπερβολές τα του Λευτερακη. 

1. Ο Λευτεράκης υποτίθεται έχει πάει στο σπίτι τους όταν η Φωφω έλειπε στη Θεσσαλονίκη.

2. Δε νομίζω ότι οι γυναίκες σε τόσο αρχικά στάδια εγκυμοσύνης δεν έχουν την ίδια άνεση με όσες δεν εγκυμονούν. 

3. Δεν έχουμε κανένα στοιχείο ότι η υπηρέτρια είναι κουτσομπολα. Ίσα ίσα, παρουσιάζεται πολύ διακριτική. 

4. Δεν μπορούμε από πουθενά να υποθέσουμε πως τον πήρε για τα λεφτά του. Όμορφος ή άσχημος μικρή σημασία έχει. Άλλωστε ο καθένας βλέπει με τα δικά του μάτια.

5. Δεν απαντούν όλοι στην απάτη με απάτη. Μου φαίνεται πιο παράλογο να την απατούσε και να έτρεχε να βρει εραστή...

Ασφαλώς κωμωδία είναι, έχει το στοιχείο της υπερβολής αλλά εμένα δεν υπάρχει κάτι που " δε μου κάθησε καλά" στο σενάριο. 

 

[elephadas]

Μα όλες οι κωμωδίες έχουν υπερβολές. Αυτό είναι που κάνει τις καταστάσεις κωμικές. Μερικές μπορεί να έχουν πνευματώδη διάλογο (σκέφτομαι Τσιφόρο) αλλά το γέλιο βγαίνει κυρίως από τις απιθανότητες. Οπότε νομίζω δεν μιλάμε γι' αυτού του είδους τις υπερβολές αλλά για εξωφρενικά πράματα όπως αυτά στα προαναφερθέντα Ξανθοπουλικά μεγαλουργήματα

 

[hannele]

Η καρδιά ενος αλήτη...

Ο Νίκος  και ο Ανδρεας ειναι διδυμοι (Ο Ξανθοπουλος σε διπλο ρολο). Οταν πεθαινει ο πατερας τους, ο Νικος ριχνεται στη βιοπάλη και βοηθάει τον Άνδρεα να σπουδάσει. Μπαρκάρει στα καράβια, όμως το πλοίο του βυθίζεται και οι δικοί του τον θεωρούν νεκρό. Στο μεταξύ, ο Ανδρέας παίρνει το πτυχίο του και γίνεται φημισμενος εισαγγελέας. Μετά από καιρό ο Νίκος επιστρέφει στην Ελλάδα, χωρίς χαρτιά, δεν εμφανίζεται στους δικούς του κι βρίσκεται μπλεγμένος σε υπόθεση φόνου που δεν διέπραξε. Εισαγγελέας στη δίκη ο Ανδρέας.  Και εδώ εχουμε το εξης απεριγραπτο! Μέσα στο δικαστήριο, με τόσο κόσμο (δικαστές, ακροατήριο, θαμώνες κλπ), ο Νικος αρνούμενος να δώσει τα στοιχεία του δικαζεται ως ανωνυμος κι κανείς απο εκει μεσα δεν αναρωτιέται το πιο φυσικό: γιατί κατηγορούμενος κι εισαγγελέας είναι "φωτοαντιγραφα" κι μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό; :supergrin:  Επικός ο διάλογος ανάμεσα στον Πρόεδρο του δικαστηρίου κι τον κατηγουμενο Ανδρέα: -"Δυσχερένεις την κατάσταση σου με την απόκρυψη της ταυτότητας σου" -"Δεν έχω όνομα κύριε Πρόεδρε ". Όλοι μέσα σε αυτήν την αίθουσα, μέχρι και ο Πρόεδρος, ηταν θεοστραβοι;;; opcorn: Ο εισαγγελέας Ανδρέας εν τω μεταξύ να σφυρίζει αδιάφορα κι να αποκαλύπτει την συγγένεια τους στο τέλος πια,  γιατί κανείς ολο αυτο το διαστημα της δικης δεν απόρησε με την ομοιότητα τους!!

 

[Θεία Λένα]

Στο μελό Δε Μπορούν Να Μας Χωρίσουν συμβαίνουν πραγματακια επίσης. 

Την ταινία αυτή τη λατρεύω, τη βάζω όταν είμαι στις μαύρες μου κι ίσως να κάνω κ καμία παρουσίαση στο φόρουμ. Έχει πολλά για να σταθεί κανείς αλλά το καταπληκτικό είναι το φινάλε. 

Η Μαυροπούλου τα είχε με τον Καμπανέλλη κ χώρισαν μετά από δολοπλοκίες της μητέρας του και της πλούσιας που τον ήθελε ( εννοείται η Έφη Οικονόμου). 

Μετά τα μύρια όσα, τυφλώνεται κιόλας. 

Στο φινάλε ο Καμπανέλλης έχει ανακαλύψει τη δολοπλοκία κ γυρνάει κοντά της κι ο Διανέλλος καταλαβαίνει πως είναι η χαμένη του κόρη. 

Η κοπέλα μετά τις αποκαλύψεις βρίσκει το φως της!!! Έτσι στα καλά του καθουμενου.

Φυσικά το σενάριο του Φώσκολου. 

Η δε ερμηνεία της τυφλής Μαυροπούλου ίσως είναι αυτή πάνω στην οποία πάτησε η Μαρία Καβογιάννη για τον ρόλο της στο Κλάμα βγήκε απ' τον παράδεισο. Μιλάμε για τέτοια κατάσταση. 

 

[hannele]

Η κοπέλα μετά τις αποκαλύψεις βρίσκει το φως της!!! Έτσι στα καλά του καθουμενου.....

Η τυφλωση κι τα ναυαγια ηταν must...καθε βασανισμενος ηρωας επρεπε ή να τύχει θύμα ναυαγίου ή να τυφλωθει....ανάλογη περίπτωση ανάκτησης φωτός στα καλά καθουμενα κι σωρείας δυστυχιών εχουμε κι στο "Πληγωμενες καρδιές"! (Ο Ξανθόπουλος στο ρόλο του κακού).

 Ο Ανδρέας Ντούζος παντρευεται την Άντζελα Ζήλεια κι αποκτουν δυο παιδιά τον Βασιλάκη Καΐλα και την Μαιρούλα Ευαγγέλου. Δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, αυτός μπαρκάρει στα καράβια κι αυτη δουλεύει από εδώ κι από εκεί για να τα βγάλουν πέρα. Κι απο εδω αρχιζουμε κι μετραμε "ατυχιες": 1) Αποφυλακίζεται ο Νίκος Ξανθόπουλος που είναι αδερφός του Ντούζου κι ρεμάλι, 2) εγκαθίσταται στο σπίτι κι κανει μαύρη τη ζωή της Α.Ζηλεια καθως την αναγκάζει να του δίνει τα λεφτά, 3) το πλοίο του Ντούζου βουλιάζει κι ο ιδιος αγνοειται, 4) η Α.Ζηλεια  αρρωσταίνει βαριά κι πέφτει στο κρεβάτι ανημπορη να εργαστεί, 5) τα παιδιά βγαινουν στους δρόμους ζητιανακια για να φέρουν χρήματα στο σπίτι τα οποια τρωει ο Ξανθοπουλος, κι 6) το κοριτσάκι θα χάσει κι το φως του σε ατυχημα. Όλα αυτά εξαφανίζονται ως δια μαγείας με την επιστροφή του Ντουζου, η σύζυγος εκεί που ηταν σχεδόν ετοιμοθάνατη πετάγεται απο το κρεβάτι μόλις τον βλέπει να μπαίνει στο σπίτι, η δε κόρη (που οι γιατροί είχαν πει οτι δεν θα θεραπευθεί)  "βλέπω! βλέπωωωω!!' 

 

[elephadas]

Πρέπει να αρχίσω να βλέπω μελό. Έχω χάσει άπειρες ώρες γέλιου.

 

[TZELASO]

Η δε ερμηνεία της τυφλής Μαυροπούλου ίσως είναι αυτή πάνω στην οποία πάτησε η Μαρία Καβογιάννη για τον ρόλο της στο Κλάμα βγήκε απ' τον παράδεισο. Μιλάμε για τέτοια κατάσταση. 

Πραγματικά, διαβάζοντας τα σχόλιά σας, αυτό μου ήρθε στο μυαλό. Η ταινία "Το κλάμα βγήκε από τον παράδεισο". Κατά την γνώμη μου, εξαιρετική απεικόνιση και παρωδία των μελό εκείνης της εποχής. Και τώρα που σκέφτομαι σκηνές, γελάω σαν χαζή μπροστά στον υπολογιστή μου. Ελπίζω η συνάδελφος να μη νομίζει ότι απώλεσα τας φρένας εντελώς.  

 

[oldgrcinfun]

Η καρδιά ενος αλήτη...

Ο Νίκος  και ο Ανδρεας ειναι διδυμοι (Ο Ξανθοπουλος σε διπλο ρολο). Οταν πεθαινει ο πατερας τους, ο Νικος ριχνεται στη βιοπάλη και βοηθάει τον Άνδρεα να σπουδάσει. Μπαρκάρει στα καράβια, όμως το πλοίο του βυθίζεται και οι δικοί του τον θεωρούν νεκρό. Στο μεταξύ, ο Ανδρέας παίρνει το πτυχίο του και γίνεται φημισμενος εισαγγελέας. Μετά από καιρό ο Νίκος επιστρέφει στην Ελλάδα, χωρίς χαρτιά, δεν εμφανίζεται στους δικούς του κι βρίσκεται μπλεγμένος σε υπόθεση φόνου που δεν διέπραξε. Εισαγγελέας στη δίκη ο Ανδρέας.  Και εδώ εχουμε το εξης απεριγραπτο! Μέσα στο δικαστήριο, με τόσο κόσμο (δικαστές, ακροατήριο, θαμώνες κλπ), ο Νικος αρνούμενος να δώσει τα στοιχεία του δικαζεται ως ανωνυμος κι κανείς απο εκει μεσα δεν αναρωτιέται το πιο φυσικό: γιατί κατηγορούμενος κι εισαγγελέας είναι "φωτοαντιγραφα" κι μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό; :supergrin:  Επικός ο διάλογος ανάμεσα στον Πρόεδρο του δικαστηρίου κι τον κατηγουμενο Ανδρέα: -"Δυσχερένεις την κατάσταση σου με την απόκρυψη της ταυτότητας σου" -"Δεν έχω όνομα κύριε Πρόεδρε ". Όλοι μέσα σε αυτήν την αίθουσα, μέχρι και ο Πρόεδρος, ηταν θεοστραβοι;;; opcorn: Ο εισαγγελέας Ανδρέας εν τω μεταξύ να σφυρίζει αδιάφορα κι να αποκαλύπτει την συγγένεια τους στο τέλος πια,  γιατί κανείς ολο αυτο το διαστημα της δικης δεν απόρησε με την ομοιότητα τους!!

Μα καλά επίτηδες το έκαναν στις ταινίες του Ξανθόπουλου να υπάρχουν τέτοιες υπερβολές;

Σε ό,τι αφορά την ταινία με το Λευτεράκη νομίζω πως υπήρχε μόνο μία υπερβολή. Ο Θοδωράκης έφτασε στα πρόθυρα της τρέλας, ενώ θα μπορούσε να σκεφτεί απλά και λογικά ότι θα μπορούσε να είχε μαθευτεί πως δεν υπήρχε Λευτεράκης. Εξάλλου όπως είπε και ο ίδιος στο Θανάση, όταν κάποιος γνωστός του θα πήγαινε στην Πάτρα του ζήτησε να στείλει κάτι (δε θυμάμαι τι) από εκεί με κάρτα Ελευθέριος Τσαμπαρδής λέγοντας του ''έχω τους λόγους μου''. Ε, θα μπορούσε να σκεφτεί πως ο γνωστός του υποψιάστηκε κάτι και μετά τα ανακάλυψαν όλα και του σκάρωσαν φάρσα. Δεν τρελαίνεται κανείς, ενώ γνωρίζει πολύ καλά την αλήθεια.

 

[hannele]

Καρδιά μου πάψε να πονάς...

Ξανθοπουλος και Βούρτση παντρεύονται κι αποκτούν μια κόρη. Μαζί τους ζουν η φουκαριαρα μανα της Βούρτση κι η θεια Ελένη Ζαφειρίου. Φτώχεια κι των γονέων, ο Ξανθόπουλος για να ταισει τοσα στόματα- δουλεύει μπουζουξής κανοντας παράλληλα κι αλλες δουλειές. Πέφτει θύμα απατεώνα κι τον κλείνουν φυλακη.  Παράλληλα αρρωσταίνει η κόρη κι πεθαίνει η φουκαριαρα μάνα. Η Βούρτση ζητα οικονομική βοήθεια απο τον πλούσιο Ανδρέα Ντούζο, κι αυτός δέχεται με αντάλλαγμα να γίνει ερωμένη του. Η Βούρτση με τα χρήματα πληρώνει την κλινική της μικρής κι τη φυλακη αλλα εξαφανίζεται στην Γερμανία για να αποφύγει το ερωτικο "ανταλλαγμα". Εκει, ενας ιδιοκτητης κεντρου ανακάλυπτει τη φωνή της κι την κάνει τραγουδιστρια με ψευδώνυμο (Μάρθα Σιδερη η τραγουδίστρια των ξενιτεμένων). Στο μεταξυ, κι ο Ξανθοπουλος που εχει βγει απο την φυλακη, αρχιζει ξανά το τραγούδι, κι αυτος με ψευδωνυμο (Νίκος ο Σαλονικιός ο πονεμενος). Τα χρόνια περνούν κι συμβαίνει το εξής απίθανο: είναι οι 2 μεγαλύτερες φίρμες τραγουδιστών για ξενιτεμένους, οι 2 μεγαλύτεροι αντίπαλοι καλλιτεχνικά, οι φωτογραφίες τους είναι πρωτοσέλιδα σε περιοδικά, αφίσες κλπ κι όμως ο ένας δεν έχει δει ποτέ κι πουθενα την φάτσα του άλλου!  (Πως γινεται αυτο...αποριας αξιον!)   Η Βούρτση επιστρέφει στην Ελλάδα κι της δείχνουν σε φωτό (επιτελους!) ποιος είναι ο αντίπαλος της. Σοκ! Ο Ξανθόπουλος ομως εξακολουθεί να μην έχει ιδέα! Κι φτάνουμε στο αποκορύφωμα! Πιάνουν δουλειά σε δυο αντικριστά κέντρα, οι φωτογραφιες τους φιγουράρουν έξω απο τα κέντρα κι πάλι ο Ξανθόπουλος δεν βλέπει την φωτό της γυναίκας του! (Ελεος!!!!)   Πως ανακαλύπτει τελικά ποια είναι;; Ανεβαίνει στο πάλκο να τραγουδήσει. Παράλληλα ανεβαίνει κι η Βούρτση στο πάλκο του δικού της κέντρου. Ο Ξανθόπουλος αρχίζει το τραγούδι, τον  ακούει η Βούρτση...ε! δείτε την συνέχεια στο απόσπασμα στο βίντεο εδω  opcorn:  γιατί δεν περιγράφεται με λόγια ...πιο υπερβολή δεν γίνεται!!

Υ.Γ. θεϊκή η σκηνή, στο επισκεπτήριο της φυλακής με τον Ξανθόπουλο να ζητάει απο την Βούρτση ντολμάδες!    Εδω το αποσπασμα. Υποπτευομαι οτι οι ντολμάδες ηταν η έμπνευση για την γνωστή διαφήμιση τηλεφωνιας με τους κουραμπιέδες της Αγγελικουλας  :supergrin:  

 

[TZELASO]

Ε, εντάξει... Πολύ λογικά όλα τα παραπάνω!!! Δεν έβλεπαν ο ένας τη φωτό του άλλου, διότι δεν καταδέχονταν!!! Σιγά τώρα μη κοιτάξει η πρώτη φίρμα, τη φωτογραφία της δεύτερης. 

Σας παρακαλώ πολύ, όποιος ξέρει, κάντε μου και μία ανάλυση των υπερβολών σε βουκολικά έργα. Είχα δει κάποια στο παρελθόν, ας πούμε την "Λαφίνα" με την Ασημακοπούλου, αλλά δε μπορώ να πω ότι θυμάμαι τίποτα. Αυτό κι αν είναι αγαπημένο σημείο στο "Κλάμα" με μια Φιλιππίδου που δίνει ρέστα.

"Σύρμω μου, δεν κάνει αυτός για σένα".  "Ναι, αλλά εγώ τουν αγαπώ. Τουν αγαπώ, τουν θέλου"  

 

[hannele]

 Είχα δει κάποια στο παρελθόν, ας πούμε την "Λαφίνα" με την Ασημακοπούλου, αλλά δε μπορώ να πω ότι θυμάμαι τίποτα. Αυτό κι αν είναι αγαπημένο σημείο στο "Κλάμα" με μια Φιλιππίδου που δίνει ρέστα.

"Σύρμω μου, δεν κάνει αυτός για σένα".  "Ναι, αλλά εγώ τουν αγαπώ. Τουν αγαπώ, τουν θέλου"  

Η βουκολική ιστορία στο "Κλάμα" (Αντωνόπουλος-Αδαμακη-Φιλιππιδου-Πιατας) ουσιαστικά είναι η ιστορια της Γκόλφως σε παρωδια.  (Για την συγκριση των 2 ιστοριών:  ο ομορφος Τάσος αγαπάει την φτωχη Γκόλφω και αυτο γεμίζει με ζήλια την πλούσια Σταυρούλα, που θέλει τον Τάσο για λογαριασμό της. Με τη μεσολάβηση ενός παραδόπιστου γιδοβοσκού, η Σταυρούλα κατορθώνει να κερδίσει τον Τάσο, αφού τον χωρίζει από την Γκόλφω και παντρεύονται. Η Γκόλφω τρελλαίνεται και παίρνει τα βουνά. Ο Τάσος τρέχει ξοπίσω της, ειναι όμως αργά. Η Γκόλφω, έχει πιεί φαρμάκι και πεθαίνει, κι ο Τασος με την σειρα του αυτοκτονεί.)

Νομίζω οτι σε γενικές γραμμές, στα βουκολικά δεν υπάρχουν οι εξωφρενικές υπερβολές που υπάρχουν στα μελό και καταρρίπτουν καθε έννοια λογικής. Στα μελό οι ήρωες τυφλώνονται και ξετυφλώνονται στο άψε-σβήσε ως διά μαγείας, μονοζυγωτικά δίδυμα όταν συναντιούνται μετά απο χρόνια κανείς δεν αναρρωτιέται γιατί μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό (ούτε και οι ίδιοι), τα βαπόρια βουλιάζουν σαν χαρτινες βαρκες, οι πεθαμένοι σκάνε μύτη στα όνειρα (ενιότε και ως φαντάσματα) και βρίσκουν λύσεις στα προβλήματα των ηρώων κλπ κλπ κλπ....απλά πράγματα..καθημερινά...γιατί αν δεν είναι σύνηθες να παίξεις ξύλο με αρκούδα στα γκρεμνά και να την νικήσεις κιόλας, τι είναι τότε;;

 

[TZELASO]

Νομίζω οτι σε γενικές γραμμές, στα βουκολικά δεν υπάρχουν οι εξωφρενικές υπερβολές που υπάρχουν στα μελό και καταρρίπτουν καθε έννοια λογικής. Στα μελό οι ήρωες τυφλώνονται και ξετυφλώνονται στο άψε-σβήσε ως διά μαγείας, μονοζυγωτικά δίδυμα όταν συναντιούνται μετά απο χρόνια κανείς δεν αναρρωτιέται γιατί μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό (ούτε και οι ίδιοι), τα βαπόρια βουλιάζουν σαν χαρτινες βαρκες, οι πεθαμένοι σκάνε μύτη στα όνειρα (ενιότε και ως φαντάσματα) και βρίσκουν λύσεις στα προβλήματα των ηρώων κλπ κλπ κλπ....απλά πράγματα..καθημερινά...γιατί αν δεν είναι σύνηθες να παίξεις ξύλο με αρκούδα στα γκρεμνά και να την νικήσεις κιόλας, τι είναι τότε;;

Αχ, τι κρίμα! Πολύ θα ήθελα να ακούσω και άλλα αληθοφανή σενάρια που να φοράνε φουστανέλες και κεφαλομάντηλα.  Βολεύομαι όμως, και με ο,τιδήποτε υποπέσει στην αντίληψή σας.  

 

[Θεία Λένα]

Η βουκολική ιστορία στο "Κλάμα" (Αντωνόπουλος-Αδαμακη-Φιλιππιδου-Πιατας) ουσιαστικά είναι η ιστορια της Γκόλφως σε παρωδια.  (Γ

Είναι κυρίως η Γκόλφω αλλά όχι μόνο. Η τελευταία πχ σκηνή με την Αδαμάκη να τρέχει αναμαλλιασμενη με το λευκό φουστάνι είναι από την Αστέρω με τη Βουγιουκλάκη. 

Κάπου είχα παρατηρήσει και ομοιότητες με ένα βουκολικό με την Αναλυτή αλλά δε θυμάμαι τώρα ποιο ήταν. Γενικά νομίζω είναι μια μίξη των βουκολικων, σίγουρα πάντως βασικά γύρω απ' τη Γκόλφω, που είναι και το πιο εμβληματικό από αυτά τα έργα

 

[elephadas]

Σε αντίθεση με τα μελό της σειράς, που βγαίνανε σωρηδόν και έπρεπε να γίνονται όλο και πιο υπερβολικά για να έχουν κάτι "καινούργιο", η "Γκόλφω" είναι το διασημότερο κωμειδύλλιο του 19ου αιώνα με στέρεη θεατρική δομή και είναι σχεδόν ηθογραφία παρά το ότι έχει και υπερβολές. (Δεν τρελλαίνονταν όλες οι βοσκοπούλες τις οποίες παράτησε ο αγαπητικός τους . Ούτε αυτοκτονούσαν.) Ξεχωρίζει λοιπόν από τα μελό αν και έχει πολύ κλάμα.

Άλλωστε θυμίζω ότι μία από τις πρώτες μεγάλες επιτυχίες του "Ελεύθερου Θεάτρου" ήταν το "Μια ζωή Γκόλφω" που ήταν διασκευή της Γκόλφως. Παρόλο που μόνο η Άννα Παναγιωτοπούλου έπαιζε σε εκείνη την παράσταση, κι άλλα στελέχη του "Ελεύθερου Θεάτρου" και αργότερα της "Ελεύθερης Σκηνής" έπαιζαν στο "Κλάμα" από σημαντικούς ρόλους μέχρι συντομότατες εμφανίσεις. Παπακωνσταντίνου, Αδαμάκη, Χρυσομάλλης, Πιατάς, Μεντή, και ποιος ξέρει ποιους δεν πρόσεξα ή δεν θυμάμαι για στελέχη των δύο θιάσων.

 

[hannele]

...Δεν τρελλαίνονταν όλες οι βοσκοπούλες τις οποίες παράτησε ο αγαπητικός τους . Ούτε αυτοκτονούσαν...

Σαφώς κι η τρέλα των ηρωιδων στα βουκολικά είναι υπερβολή. Ομως έχει και μια βαση όλο αυτό, δεν είναι κι ανέφικτο, με την έννοια οτι η κατάθλιψη, η μελαγχολια κι οι λοιπες συναισθηματικες διαταχες, μπορουν να οδηγήσουν σε ψυχιατρικές παθήσεις. Θέλω να πω δηλαδη οτι δεν είναι εξωπραγματικό κάποιος με έντονα αρνητικά συναισθήματα να περάσει σε ψυχική διαταραχή. Εξωπραγματικό είναι πχ να είναι τυφλός (όπως στα περισσότερα μελό οι ηρωίδες) κι να βρίσκει το φως του ως δια μαγείας...