Καλύτερες ερμηνείες ηθοποιών:

[Billious17]

Ποιες ήταν κατά την άποψη σας οι ερμηνείες που ηθοποιοί βρίσκονταν στην καλύτερη στιγμή τους:
Αλίκη Βουγιουκλάκη
Τζένη Καρέζη
Μαίρη Χρονοπούλου
Ρένα Βλαχοπούλου
Μάρθα Καραγιάννη
Ζωή Λάσκαρη
Έλενα Ναθαναήλ
Μάρω Κοντού
Κάνω εγώ την αρχή:
Αλίκη: Εμένα η Αλίκη στις πρώτες της ταινίες μου άρεσε γιατί εξέπεμπε μια φυσικότητα μοναδική. Θεωρώ ότι για το Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο δεν υπήρχε καταλληλότερη ηθοποιός. Στο Ταξίδι με συγκίνησε αφάνταστα. Αλλά η Μανταλένα ήταν ο ρόλος της καριέρας της. Απλή, συγκινητική, δυναμική, χαρούμενη έδωσε μια ερμηνεία πληρέστατη.

Τζένη Καρέζη: Πάντοτε καλή ως παρουσία ακόμη και σε μέτριες και αδιάφορες ταινίες υπήρξε ο κύριος λόγος να παρακολουθήσει κανείς το φιλμ ( π.χ. Το τρελοκόριτσο). Και ενώ στα δράματα έπαιζε πραγματικά με την ψυχή της ( Ερωτική Συμφωνία, Λόλα, Κόκκινα Φανάρια), στις κωμωδίες υπήρξε άφθαστη (σπιρτοζα στο Μια τρελή τρελή οικογένεια, ώριμη στο Τζένη Τζένη, παιχνιδιαρα στο Κοροϊδάκι της δεσποινίδος). Κατά την άποψη μου στο Δεσποινίς Διευθυντής απογειώνει ένα πολύ δύσκολο ρόλο που ακροβατεί ανάμεσα στην υπερβολή με πολύ λεπτό τρόπο. Πολύ σπουδαία.

Μαίρη Χρονοπούλου: Αν και στον πολύ κόσμο είναι συνυφασμένη με τα μιούζικαλ περισσότερο υπηρέτησε δραματικούς κοινωνικούς ρόλους σε ταινίες του Φώσκολου. Αν και στην κωμωδία ήταν καλή για μένα πάντοτε η δύναμη της ήταν το δράμα. Υποδύθηκε έξοχα την Κάκια στο Χωρίς Ταυτότητα, συγκίνησε με την υπόγεια ευθραυστότητα της σε μια εξωστρεφή ερμηνεία στα Κόκκινα Φανάρια και τον δυναμισμό της στην Χώμα βάφτηκε κόκκινο. Αλλά η κορυφαία της στιγμή κατά την άποψη μου ήρθε στα τέλη του '80 με μια ερμηνεία αποκάλυψη στα Παιδιά της Χεληδόνας, που πραγματικά τσαλακώνεται και απογειώνει την ταινία.

Ρένα Βλαχοπούλου: Άφθαστη κωμικός δεν ξέρω εάν είναι κατάλληλος ο όρος αλλά πάντοτε μου έδινε την εντύπωση ενός θηλυκού Βέγγου. Κατά την άποψη μου υπήρξε πάντοτε καλή ( πριν αναλωθεί σε δεύτερες βιντεοταινίες) αλλά στις κωμωδίες του Ψαθά, όπου το κείμενο της επέτρεπε να παραθέτει ολοκληρωμένες ερμηνείες, ήταν ασυναγώνιστη. Στο Ζητείται Κλέφτης υπήρξε υπέροχη ως δολοπλοκία σύζυγος, όμως θαρρείς και η Χαρτοπαίχτρα γράφτηκε αποκλειστικά για εκείνη. Πραγματικά δεν χορταινεις να την βλέπεις.

Μάρθα Καραγιάννη: Επίσης πολύ καλή κωμικός που πολλές φορές κατά την άποψη μου έπαιρνε την ταινία στις πλάτες της, π.χ. στην Ωραία του Κουρέα θεωρώ ότι αν και ο Γκιωνάκης υπήρξε το πρώτο όνομα η ταινία αν δεν υπήρχε εκείνη δεν θα υπήρχε λόγος παρακολούθησης ή αντίστοιχα στους Κληρονόμους που παίζει με μια τριανδρία αρκετά πληθωρική δεσπόζει ως femme fatale σε κωμική βερσιόν βέβαια, σε πλήρη αντιδιαστολή με τους τύπους των λαϊκών κοριτσιών που έπαιξε στη συνέχεια. Όμως στο Πεθαίνω κάθε Ξημέρωμα θεωρώ πως ήταν στο στοιχείο της. Υπέροχη, στιβαρή, κυνική, σκληρή υπήρχαν στιγμές που επιβαλλόταν στον Καζάκο με μόνο ένα βλέμμα. Κρίμα που δυστυχώς δεν συνέχισε να παίζει και άλλους δραματικούς ρόλους και άφησε ένα κενό στην φιλμογραφία της.

Ζωή Λάσκαρη: Μια ηθοποιός που έκανε ντεμπούτο σοκ με τον Κατήφορο σε μια ιδιαιτέρως δύσκολη ταινία για την ηλικία της και τα κατάφερε μοναδικά. Εμένα μου άρεσε και στην κωμωδία όταν έπαιζε αμιγώς κοσμικούς ρόλους και όχι απλώς όμορφες παρουσίες στα μιούζικαλ. Για παράδειγμα στον Ατσίδα θεωρώ πως ήταν ιδιαίτερα καλή, όπως και στο μετριότατο Μια κυρία στα Μπουζούκια. Αντίθετα στην πολεμική ταινία του Δαλιανίδη τα κατέφερε εξαίσια, ενώ η Στεφανία ήταν η ταινία που κατόρθωσε να ερμηνεύσει έναν ρόλο ιδιαίτερων απαιτήσεων. Στην αρχή σαγηνευτικά αθώα και αφελής μες στη νεότητα ωριμάζει απότομα από την σκληρες καταστάσεις που βίωσε και ενίοτε κυνική ενίοτε πιο γλυκιά (ιδίως όταν ερωτεύεται) πάντοτε εκπέμπει έναν δυναμισμό σαν η χειραφέτηση της να είναι το μοναδικό όπλο της για να κρατηθεί ζωντανή. Υπέροχη.

Έλενα Ναθαναήλ: Ακόμη μια νέα ηθοποιός που ξεκίνησε τα βήματα της στην υποκριτική ιδιαίτερα μικρή. Στην πρώτη της ταινία το μιούζικαλ Κάτι να καίει ήταν αξιοπρεπής. Και αν το Εκείνο το καλοκαίρι ήταν η ταινία που τη στοίχειωσε, θεωρώ ότι ήταν άξια κομεντιεν (π.χ. στο Ξυπνά Βασίλη). Δυστυχώς από τη δεκαετία του '70 οι συμμετοχές της σε ταινίες με το Βουτσά και το Ρίζο δεν προσέφεραν κάτι. Όμως τη δεκαετία του '60 και σποραδικά την επόμενη γύρισε ενδιαφέρουσες ταινίες με καλές ερμηνείες όπως στον Φόβο, το 13ο και το Ζήτημα ζωής και θανάτου. Στο Ραντεβού με μιαν άγνωστη είναι καταπληκτική. Σαν ηφαίστειο που κοντεύει να εκραγεί ερμηνεύει έναν ρόλο με ιδιαιτερη προσοχή και χωρίς υπερβολές και περιττές ερμηνευτικές εξάρσεις που δείχνουν τη δυναμική της.



Μάρω Κοντού: Μοναδική, υπέροχη. Σε μένα έβγαζε πάντοτε μια φυσικότητα και οικειότητα όπως καμία άλλη ηθοποιός. Δυστυχώς στα τέλη του 60 και στις αρχές του 70 αναλώθηκε σε μέτριες κωμωδίες πλάι στον Κωνσταντάρα. Και παρότι είχαν πολύ καλή και σπάνια χημεία λίγες ταινίες κατ' εμέ άξιζαν ( το Καπετάν Φάντης Μπαστούνης και ο Στριγγλος που έγινε αρνάκι βασικά - και δευτερευόντως το Κρίμα το μπόι σου και το Υιέ μου Υιέ μου). Όμως στα Κίτρινα Γάντια, στο Φίλο μου το Λευτεράκη αλλά και το αδιάφορο Τρεις κούκλες και εγώ παίζει σοφά και εάν πολύ νέα στέκεται με ιδιαίτερη άνεση σε ηθοποιούς ιδιαίτερα πληθωρικους ( Ηλιόπουλος, Σταυρίδης). Στο Αλίμονο στους νέους είναι μοναδική ως ρομαντική Ρίτα ( άψογη πλάι στο Χορν), στο Έγκλημα στα παρασκήνια συγκλονιστική ως κυνική πρωταγωνίστρια, στο Κάθαρμα υπέροχη ως femme fatale, συγκινητική στο Οικογένεια Χωραφά, εντελώς διαφορετική ως ύπουλη στο Μια γυναίκα Κατηγορείται. Στο Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη πήρε την ταινία και έφυγε όπως και στη Σωφερινα υπερσκιαζε όλους στο πλάι της. Όμως στο Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα πραγματοποιεί μεγάλη ερμηνεία. Από ήσυχη, στωική και με ιωβεια υπομονή σύντροφος μετατρέπεται σε δυναμική, χειραφετημένη και διεκδικητικη σύζυγο που ζητά το αυτονόητο την ισότητα στη σχέση και την αγάπη. Η τελευταία ιδιαίτερα συγκινητική σκηνή δεν αποτελεί οπισθοχώρηση της αλλά τον ίδιο της τον εαυτό ουσιαστικά. Μια πληγωμένη γυναίκα που αναζητά μια στιγμή τρυφερότητας από τον άνθρωπο που ερωτεύτηκε και αγάπησε όσο τίποτα άλλο.
Να είναι γερη

 

[Bambinella]

Αλικη Βουγιουκλακη:
Μου αρεσει μονο στις πρωτες της ταινιες. Μεχρι και το 1960. Απο εκει και περα απεκτησε τουπε και ξιπασμενο στυλακι με αποτελεσμα να χασει καθε φυσικοτητα. Καλυτερες ερμηνειες της στο Ξυλο και στο Κλωτσοσκουφι. Μοναδικη και εκπληκτικη και στις δυο.

Τζενη Καρεζη:
Φρικτη στα δραματα, υπεροχη στις κωμωδιες. Γεννημενη κωμικη ηθοποιος και κακως επιασε το δραμα γιατι το επαιζε υπερβολικα και με πολυ στομφο με αποτελεσμα να μου δημιουργει γελιο. Καλυτερες ερμηνειες της στο Ραντεβου στην Κερκυρα, στο Τρελοκοριτσο και στη Χριστινα.

Μαιρη Χρονοπουλου:
Παντου καλη ηταν, αλλα μου αρεσει πιο πολυ στο Παρελθον μια γυναικας και στο Οταν η πολις πεθαινει.

Ρενα Βλαχοπουλου:
Η σπουδαιοτερη κωμικος μας, αν και δεν εχουμε και πολλες. Δυσκολο να ξεχωρισω τιποτα απο ολες τις ερμηνειες της, αλλα για τη χαρα του παιχνιδιου θα πω πως την προτιμω στο Μια τρελη σαρανταρα και στο Ζητειται επειγοντως γαμπρος.

Θα επναλεθω καποια στιγμη με τα υπολοιπα ονοματα.

 

[atanasio]

Billious17, καλώς όρισες και μπράβο για το ωραίο θέμα που άνοιξες!​

Αλίκη Βουγιουκλάκη: "Μανταλένα", "Το ξύλο βγήκε απ' τον παράδεισο", "Η Αλίκη στο ναυτικό"
Τζένη Καρέζη: "Δεσποινίς διευθυντής", "Τζένη-Τζένη", "Λόλα"
Μαίρη Χρονοπούλου: "Τα παιδιά της Χελιδόνας", "Το παρελθόν μιας γυναίκας", "Όταν η πόλις πεθαίνει"
Ρένα Βλαχοπούλου: "Η Παριζιάνα", "Μια τρελή, τρελή σαραντάρα", "Η χαρτοπαίκτρα"
Μάρθα Καραγιάννη: "Οι κληρονόμοι", "Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα", "Το ανθρωπάκι"
Ζωή Λάσκαρη: "Δάκρυα για την Ηλέκτρα", "Στεφανία", "Αυτοί που μίλησαν με τον θάνατο"
Έλενα Ναθαναήλ: "Εκείνο το καλοκαίρι", "Ραντεβού με μιαν άγνωστη", "Ξύπνα Βασίλη"
Μάρω Κοντού: "Η γυνή να φοβήται τον άντρα", "Αλλίμονο στους νέους", "Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη"

 

[Billious17]

Billious17, καλώς όρισες και μπράβο για το ωραίο θέμα που άνοιξες!​

Αλίκη Βουγιουκλάκη: "Μανταλένα", "Το ξύλο βγήκε απ' τον παράδεισο", "Η Αλίκη στο ναυτικό"
Τζένη Καρέζη: "Δεσποινίς διευθυντής", "Τζένη-Τζένη", "Λόλα"
Μαίρη Χρονοπούλου: "Τα παιδιά της Χελιδόνας", "Το παρελθόν μιας γυναίκας", "Όταν η πόλις πεθαίνει"
Ρένα Βλαχοπούλου: "Η Παριζιάνα", "Μια τρελή, τρελή σαραντάρα", "Η χαρτοπαίκτρα"
Μάρθα Καραγιάννη: "Οι κληρονόμοι", "Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα", "Το ανθρωπάκι"
Ζωή Λάσκαρη: "Δάκρυα για την Ηλέκτρα", "Στεφανία", "Αυτοί που μίλησαν με τον θάνατο"
Έλενα Ναθαναήλ: "Εκείνο το καλοκαίρι", "Ραντεβού με μιαν άγνωστη", "Ξύπνα Βασίλη"
Μάρω Κοντού: "Η γυνή να φοβήται τον άντρα", "Αλλίμονο στους νέους", "Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη"

Ευχαριστώ πολύ!

 

[tonytony]

Καλώς όρισες και από μένα @Billious17 , να απαντήσω και εγώ στο ωραίο σου θέμα

Αλίκη Βουγιουκλάκη - Μανταλένα , Ταξίδι , Υπολοχαγός Νατάσσα , Η Μαρία της σιωπής
Τζένη Καρέζη - Κόκκινα φανάρια , Λόλα , Δεσποινίς Διευθυντής , Μια τρελή οικογένεια
Μαίρη Χρονοπούλου - Όταν η πόλις πεθαίνει , Το παρελθόν μιας γυναίκας
Ρένα Βλαχοπούλου - Παριζιάνα , Ραντεβού στον αέρα
Μάρθα Καραγιάννη - Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα , απλά θειική!
Ζωή Λάσκαρη - Αυτοί που μίλησαν με τον θάνατο , Στεφανία , Δάκρυα για την Ηλέκτρα
Έλενα Ναθαναήλ - Εκείνο το καλοκαίρι
Μάρω Κοντού - Η δε γυνή...

 

[TZELASO]

Καλωσόρισες. Με θέλετε κι εμένα στην παρέα σας? Θα πω κι εγώ από τρεις ταινίες τουλάχιστον, γιατί πώς να ξεχωρίσω μόνο μία? Πάντα φυσικά, με κριτήριο να προσωπικά μου γούστα.

Αλίκη Βουγιουκλάκη - "Η σωφερίνα", "Το δόλωμα", "Χτυποκάρδια στο θρανίο". Όταν η Αλίκη παίζει κωμωδία, είναι να την χαζεύεις. Είναι λατρεία.
Τζένη Καρέζη - "Ερωτική συμφωνία", "Λόλα", "Αγάπη και αίμα". Αντίθετα, προτιμώ την Καρέζη στο δράμα.
Μαίρη Χρονοπούλου - "Το παρελθόν μιας γυναίκας", "Πολύ αργά για δάκρυα", "Εν ονόματι του νόμου". Δεν μου αρέσει πολύ σαν εμφάνιση, αλλά είναι εξαιρετική ηθοποιός. Οι ταινίες που αναφέρω εδώ, νομίζω ότι ανήκουν στις κορυφαίες της χρυσής εποχής.
Ρένα Βλαχοπούλου - "Φωνάζει ο κλέφτης", "Η χαρτοπαίχτρα", "Παριζιάνα". Απλά καταπληκτική παιδιά. Τι να λέμε τώρα?
Μάρθα Καραγιάννη - "Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα", "Μια κυρία στα μπουζούκια", "Μαριχουάνα στοπ". Είναι γνήσια comedien αλλά και στον μοναδικό αυτό δραματικό ρόλο που την είδα, μου άρεσε πάρα πολύ.
Ζωή Λάσκαρη - "Εγωισμός" (υπέροχη σαν κακιά), "Δάκρυα για την Ηλέκτρα", "Αιχμάλωτοι του μίσους" (το έργο είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά, Φώσκολος γαρ, αλλά οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές) . Εντάξει, εγώ λατρεύω Ζωή και το να διαλέξω μόνο τρεις ταινίες της μου είναι πολύ δύσκολο.
Έλενα Ναθαναήλ - "Ραντεβού με μιαν άγνωστη", "Ντάμα σπαθί", "Αναζήτησις". Η μελαχρινή ομορφιά της και το ιδιαίτερο στυλ της πάντα με έκαναν να την ξεχωρίζω.
Μάρω Κοντού - "Επτά χρόνια γάμου", "Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη", "Το κάθαρμα". Καταπληκτική ηθοποιός και στην κωμωδία και στο δράμα και πολύ ωραία γυναίκα.

 

[Bambinella]

Μαρθα Καραγιαννη:
Στο Ανθρωπακι εκανε την καλυτερη της ερμηνεια και, οπως λεει και η ιδια, στα γυρισματα αυτης της ταινιας περασε καλυτερα απο οποιασδηποτε αλλης.

Ζωη Λασκαρη:
Παντα επαιζε με μεγαλη φυσικοτητα απο την πρωτη κιολας ταινια της κι ας ηταν αρχαρια κι ας μην ειχε παει σε Σχολη. Πιο δυνατες ερμηνειες της στη Στεφανια και στην Ιστορια μιας ζωης.

Ελενα Ναθαναηλ:
Μου αρεσει πολυ στον Φοβο, αλλα εκει που εδωσε ρεστα ηταν στο Ραντεβου με μια αγνωστη. Συν τοις αλλοις, πιστευω πως η επιλογη της συγκεκριμενης ηθοποιου στον πρωταγωνιστικο ρολο ηταν μια απο τις πιο επιτυχημενες στην ιστορια του ελληνικου κινηματογραφου.

Μαρω Κοντου:
Εκληκτικη ηθοποιος. Δεν εχω δει ουτε μια κακη ερμηνεια της. Ουτε καν μετρια. Παντα και παντου απολυτα φυσικη. Οι ερμηνειες που ξεχωριζω ειναι στο Μια Ιταλιδα απ' την Κυψελη και στο Η γυνη να φοβηται τον ανδρα.

 

[Billious17]

Να προσθέσω και άλλες:
Ξένια Καλογεροπούλου
Τζένη Ρουσσέα
Νόρα Βαλσάμη
Ελένη Προκοπίου
Άννα Φόνσου
Μάρθα Βούρτση
Νίκη Λινάρδου
Γκέλυ Μαυροπούλου



Ξένια Καλογεροπούλου: Γλυκύτατη και αξιοπρεπέστατη πάντα. Επειδή την έχω γνωρίσει από κοντά είναι υπέροχη και πολύ δοτική. Καλή στο δράμα ( μου εκανε εντύπωση η ερμηνεία της στο Ένας μεγάλος έρωτας) αν και θεωρώ ότι της ταίριαζε πολύ η κωμωδία. Ήταν αξεπέραστη στο Γάμος αλά ελληνικά ( από τις αγαπημένες μου ταινίες) αλλά και στο Αγάπη μου Παλιογρια. Ειδικά σε αυτές τις δύο έδωσε ρέστα. Αφήστε που θεωρώ ότι έχει το πιο εκφραστικό πρόσωπο από όλες τις ηθοποιούς.

Τζένη Ρουσσέα: Όχι από τις αδυναμίες μου γενικά χωρίς να θέλω να την υποτιμήσω ως ηθοποιό. Γενικά στις κωμωδίες δεν μου άρεσε σχεδόν καθόλου ( με εξαίρεση τον Σπαγγοραμένο κάπως αλλά οκ δεν τρελαίνομαι). Νομίζω ότι και στα δράματα όμως μπορούσε εύκολα να αγγίξει την υπερβολή. Παρ' όλα αυτά στην ταινία Ένας μεγάλος έρωτας ήταν αρκετά καλή αν και σε μικρό ρόλο, όμως πραγματικά εξαιρετική εμφάνιση έκανε στον Εγωισμό. Ειδικά η στιγμή της συγχώρεσης της αδελφής της ήταν ρεσιτάλ ερμηνείας.

Νόρα Βαλσάμη: Πάντοτε άψογη και όμορφη στο σινεμά, αν και θεωρώ ότι αργότερα στην τηλεόραση της δόθηκαν καλύτερες ευκαιρίες ως προς τους ρόλους. Ειδικά στην Εξαφάνιση του Τζων Αυλακιώτη ήταν αξέχαστη και εντελώς διαφορετική. Όμως αφού εδώ μιλάμε για σινεμά θα πω πως στα αρχικά στάδια της καριέρας της ήταν υπέροχη. Καταπληκτική ως εύθραυστη Αννούλα στις Κυρίες της αυλής αλλά και ως ταλαιπωρημένης και τραγικής εβραιοπουλας Εσθήρ στη Στεφανία. Νομίζω υπήρξε ιδανική παρτενέρ του Βουτσά σε πολλές κωμωδίες που γύρισαν μαζί- μου άρεσε και ως ανάλαφρη κοπέλα που συχνά ετοίμαζε σχέδια στα κρυφά κυρίως με τον Βουτσά. Όμως και ως αγοροκόριτσο ( χωρίς να της λείπει καθόλου η φινέτσα) στο Πεθαίνω κάθε Ξημέρωμα και ως αδερφή του Καζάκου στο Εν ονόματι του νόμου ( ιδιαίτερα τη στιγμή της επίθεσης της στη Χρονοπούλου προς το τέλος) ήταν έξοχη. Όμως η μεγαλύτερη ευκαιρία που θεωρώ ότι της δόθηκε κινηματογραφικά ήταν στο Βάσεις και η Βασούλα. Υπέροχη και στην ανάλαφρη διάθεση της στην αρχή αλλά και η τραγική της πλευρά προς το τέλος ιδιαίτερα με τη στιγμή της δολοφονίας του Χρήστου Ζορμπά. Έξοχη!

Ελένη Προκοπίου: Υπεροχη, κούκλα, απόλυτα φυσική. Μου άρεσε πιο πολύ σε κωμωδίες και λιγότερο σε δραματικά έργα που έπαιξε βέβαια λιγότερο. Γοητευτική και συγχρόνως κωμική ως Γκιούλιναρ στο ο Εμίρης και ο κακομοίρης, σπιρτοζα στο Ραντεβού στον αέρα, απολαυστική στο μετριότατο Το κοροϊδάκι της πριγκίπισσας ( μαζί με τον Εξαρχάκος ο μόνος λόγος για να το δεις). Όμως στις κυρίες της αυλής ήταν υπέροχη. Έβγαζε μια γοητεία και ταυτόχρονα μια φυσική και αστεία πλευρά δίχως να καταφύγει σε υπερβολές. Πολύ καλή!

Άννα Φόνσου: Μου άρεσε κυρίως στις πρώτες της ταινίες καθώς θεωρώ επίσης οτι τότε ήταν πιο φυσική, γοητευτική και με εκφραστικότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ένας από τους πρώτους της ρόλους στο Φανούρη και το σόι σου. Μου άρεσε ο δυναμισμός που έβγαζε. Ακόμη αν και δεν ήταν και σπουδαία ταινία στο Αγοροκόριτσο ήταν απολαυστική. Όμως στην Οργή του Γεωργιάδη θαρρώ πως έπαιξε τον ρόλο της καριέρας της. Ένα μοναχικό πλάσμα που νιώθει ότι δεν το καταλαβαίνει κανείς προξενώντας κακό αδικαιολόγητα ως οργισμένη νέα θεωρώ πως υπήρξε η ιδανικότερη μακράν.

Μάρθα Βούρτση: Κρίμα που αναλώθηκε σε δεύτερες ταινίες της οποίες όμως υπηρέτησε αξιοπρεπώς. Θεωρώ πως αυτή η γυναίκα μπορεί να παίξει τα πάντα. Τη θυμάμαι ως αγεροχη και αυστηρή μάνα στον Καπνισμένο Ουρανό, σατανική στο Φόνο χωρίς ταυτότητα και έξοχη ως κουτσομπολιά γειτόνισσα κωμικός στην Πολυκατοικία. Της ταίριαζαν όντως τα δράματα και ήταν έξοχη και ως κακιά στο Ραντεβού της Κυριακής και στην Προδομένη αγάπη. Έξοχη και ως κομεντιεν στα Κίτρινα Γάντια αλλά κυρίως σε ρόλο δικηγόρου στον Σκληρό άνδρα. Όμως η ερμηνεία της ως τραγική Τασία στο Πεθαίνω καθε ξημερώμα ήταν σπαρακτική και συγκλονιστική. Ο τρόπος που έπαιζε μου καρφώθηκε στο νου όταν είδα την ταινία.

Νίκη Λινάρδου: Καλή ηθοποιός που στην αρχή της καριέρας της ξεκίνησε δειλά με μικρούς ρόλους και μετέπειτα σε μεγαλύτερους ξεχώριζε. Μου άρεσε ως ατόφια κομεντιεν στον Θησαυρό του μακαρίτη ως δυναμική Αγγέλα που κάνει το Ρίζο ότι θέλει, στο Πολυτεχνίτης και ερημοσπιτης ως φοβισμένη υπηρέτρια, στο Υπάρχει και φιλότιμο έδωσε ρέστα ως κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο αλλά και σε πλήρη αντιδιαστολή η ήσυχη ερμηνεία της στο Καλώς ήλθε το δολάριο πλάι στον Κωνσταντίνου. Όμως στο Θα σε κάνω βασίλισσα ήταν στην πιο ώριμη φάση της. Ως σύζυγος του τσιγγούνης Βέγγου έδωσε μια ερμηνεία ολοκληρωμένη ως γλυκιά, τρυφερή, αγανακτισμένη, ειρωνική σύζυγος πλάι στον ασυναγώνιστο Βέγγο που όχι μόνο δεν στάθηκε υποδεέστερα πλάι του λόγω της σαρωτικης της περσόνας αλλά ξεχώριζε και με το παράπονο

Γκέλυ Μαυροπούλου: Αγαπημένη ηθοποιός με πάμπολλες ταινίες. Ως νεαρή και κεφατη κοπέλα στο Η θεία από το Σικάγο, Οι 900 της Μαρίνας και στην Ωραία των Αθηνών. Όμως μου άρεσε και ως Κατίνα στον Φανούρη και το σόι σου που έβγαζε μια υπόγεια μελαγχολία σε αυτό το ρόλο ενώ και στο Οι γενναίοι πεθαίνουν δύο φορές ήταν καταπληκτική στο δράμα. Όμως στο Η κυρία του κυρίου έδωσε φανταστική ερμηνεία. Στο ρόλο της δολοπλοκία συζυγου σε έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο μοιάζει υπέροχη. Ειδικά στον τελευταίο μονόλογο της που εξεφτελιζει τον Ηλιόπουλο ένιωσα τόσο άβολα λόγω της κακίας που εξέφραζε που νόμιζα ότι έβλεπα άλλη ηθοποιό αφού πάντοτε μου έβγαζε μια αδιόρατη γλύκα αυτή η γυναίκα.

 

[Bambinella]

Ξενια Καλογεροπουλου:
Οχι και ιδιαιτερα ταλαντουχα κατα τη γνωμη μου. Ειχε και αυτη τη σπαστικη φωνη που δεν βοηθουσε καθολου την κατασταση. Γι' αυτο μεσα στη δεκαετια του '60 εκανε φιλοτιμες προσπαθειες να τη διορθωσει και εν μερει το καταφερε κανοντας την να ακουγεται πιο μπασα. Μετριες ερμηνειες παντου εκτος απο το Στρατιωτες διχως στολη που ηταν πολυ καλη και το Γαμος αλα ελληνικα που ηταν καταπληκτικη.

Τζενη Ρουσεα:
Δεν ηταν και καμια ηθοποιαρα και δεν ελεγε και πολλα σε εμφανιση. Καλυτερη ερμηνεια της στην Εσχατη Προδοσια.

Νορα Βαλσαμη:
Απο τις πιο αταλαντες την εποχη του Φινου. Με το ζορι επαιζε. Στις δε σκηνες οπου μιλουσε στο τηλεφωνο κυκλοφορουν πλεον μεχρι και ανεκδοτα. Θυμηθειτε ας πουμε τη σκηνη στο Γοη οπου παιρνει τηλεφωνο τον πατερα της και του μιλαει χωρις να σχηματισει τον αριθμο. Ευτυχως, καμια δεκαρια χρονια αργοτερα βελτιωθηκε, μαλλον λογω πειρας, και εδωσε πολυ ωραιες ερμηνειες στα ξενοπουλικα σηριαλ. Καλυτερη κινηματογραφικη ερμηνεια της στο Οι βασεις και η Βασουλα.

Ελενη Προκοπιου:
Παρα πολυ ωραια γυναικα και με ομορφια εντελως ασυνηθιστη. Απο ερμηνειες τιποτα το σπουδαιο, αλλα στον Μπουφο ηταν πολυ καλη και θα την ξεχωρισω εκει.

Θα επανελθω.

 

[Bambinella]

Αννα Φονσου:
Μου αρεσε πολυ ερμηνευτικα στο Αγορι που αγαπω και στο Ποιος Θανασης. Υπαρχουν ομως παρα πολλες ταινιες της που δεν τις εχω δει. Ειναι τα exploitation της δεκαετιας του '70 που τα κραταω παντα μακρια απο μενα γιατι απεχθανομαι το ειδος. Οποτε μπορει η Αννα να εχει κανει πολυ καλες ερμηνειες εκει και εγω να μην το ξερω.

Μαρθα Βουρτση:
Η γυναικα αυτη αδικηθηκε που αναλωθηκε σε παναθλια μελο. Αλλα και σε καλα δραματα να επαιζε, παλι αδικημενη θα ηταν γιατι η Μαρθα ειναι γεννημενη για κωμωδια. Δεν θα ξεχασω ποσο πολυ απολαμβανα την ερμηνεια της στη σειρα Η Ελιζα και οι αλλοι! Ηταν ο βασικος λογος για τον οποιο παρακολουθουσα τη σειρα. Περα απο τις κωμωδιες, της ταιριαζαν πολυ ερμηνευτικα και οι ρολοι κακιας. Πολυ καλη στο Ραντεβου της Κυριακης. Η δευτερη ταινια που την ξεχωριζω ειναι τα Κιτρινα Γαντια. Κριμα που δεν συνεχισε ετσι.

Νικη Λιναρδου:
Ουτε η Νικη ξεφυγε απο την παγιδα να μιμηθει τη Βουγιουκλακη. Οχι στις αρχες της καριερας της που ηταν ακομα μελαχρινη και με βαρια προφορα. Αργοτερα, που εγινε ξανθια. Μιμηθηκε την Αλικη στο Υπαρχει και φιλοτιμο, ας πουμε εκει που δινει σε ενα χαρτι το ονομα του τεντυ - μποϋ μαθητη που θελει να σωσει. Εκει οι γρηγορες κινησεις και τα σκερτσα ειναι Αλικη στο 100 τοις 100 τους. Και σε καποια αλλα σημεια μεσα στην ταινια το ιδιο. Ακομα χειροτερα μιμηθηκε την Αλικη στο Θα σε κανω βασιλισσα. Για παραδειγμα, στη σκηνη που βλεπει πρωτη φορα τον Μπιλλυ που απλωνει να καταφτανει σπιτι της και λεει "Πωπω μια αμαξαρα!" κι εκει το υφος του προσωπου της και η τροπος που μιλαει ειναι και παλι Αλικη. Και στο σημειο που ανταλλασσει βλεμματα με τον Βεγγο οταν ο Κωνστανταρας τη ρωτα αν θελει να παντρευτει, ξανα Αλικη ειναι και γενικα σε ολη την ταινια παταει ερμηνευτικα πανω στην εθνικη σταρ. Τοσο πολυ που ειτε βλεπω τη μια, ειτε εβλεπα την αλλη, μου κανει το ιδιο. Καλυτερη ερμηνεια της Νικης στον Θησαυρο του Μακαριτη.

Γκελυ Μαυροπουλου:
Παντου μου αρεσει η Γκελυ. Την θεωρω σπουδαια ηθοποιο. Βεβαια, υπηρξαν στην καριερα της και κατι φρικαλεα μελο που δεν θα επρεπε ουτε καν να διαβασει το σεναριο τους, αλλα κι εκει εκανε ο,τι καλυτερο μπορουσε. Ξεχωριζω την Γκελυ στην Κυρια του κυριου, οπου κανει μια ερμηνεια εξαισια και πολυ ψαγμενη οπως φαινεται και στον Φανουρη και το σοϊ του, επειδη ξερει να ισορροπει σωστα στον δραματικο ρολο και να μην τον καταντα μελο.

 

[TZELASO]

Ξένια Καλογεροπούλου: "Ξύπνα καϋμένε Περικλή" δίπλα στον Γιώργο Πάντζα και "Οι Εγωιστές" δίπλα στον Γιάννη Βόγλη με τον οποίο κάνει ένα απροσδόκητα καλό δέσιμο και ταίριασμα. Απροσδόκητα για μένα. Γιατί η Καλογεροπούλυ δε μου αρέσει καθόλου. Δε μου αρέσει η εμφάνισή της, δε μου αρέσει ο τρόπος που παίζει, δε μου αρέσει η φωνή της. Κι όμως ο κάθε κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του. Αυτές τις δυο ταινίες της, τις βλέπω πολύ ευχάριστα.

Τζένη Ρουσσέα: "Εγωισμός", "Πυρετός στην άσφαλτο". Την θεωρώ μέτρια (αλλά προς το καλό) ηθοποιό. Οι ερμηνείες της ξεχωρίζουν σε αυτές τις ταινίες.

Νόρα Βαλσάμη: "Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα", "Εν ονόματι του νόμου". Η Βαλσάμη έχει παίξει άπειρες ταινίες ανάλαφρους ρόλους της ξανθής, καλής κοπελίτσας. Διαλέγω δύο που με τράβηξαν γιατί είχαν πιο πολύ ενδιαφέρον.

Ελένη Προκοπίου: "Ραντεβού στον αέρα", "Οι κυρίες της αυλής". Ξεχωριστή παρουσία και ζουμερή γυναίκα.

Άννα Φόνσου: "Οργή", "Δίψα για Ζωή". Δε μου άρεσε στις πρώτες ταινίες της. Μου φαίνεται ότι ήθελε να μιμιθεί την Βουγιουκλάκη. Ίσως επειδή, υποσυνείδητα, εκείνη την εποχή, όλες έκαναν το ίδιο. Αυτό το στυλ των ταινίων, νομίζω ότι της πάει περισσότερο.

Μάρθα Βούρτση: "Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα", "Ο σκληρός άντρας". Για τη Βούρτση, όλοι λέμε το ίδιο. Κρίμα που αναλώθηκε σε δεύτερες ταινίες. Την έχω δει σε κωμωδία στο σήριαλ "Πολυκατοικία" και ήταν υπέροχη, και στο θεατρικό "Άννι" να παίζει την κακιά, επίσης υπέροχη.

Νίκη Λινάρδου: "Θα σε κάνω βασίλισσα", "Καλως ήρθε το δολλάριο". Την τοποθετώ κάτω του μετρίου. Κρύα και χωρίς ιδιαίτερο ταλέντο.

Γκέλυ Μαυροπούλου: "Ο Φανούρης και το σόι του". Ο ρόλος της Κατίνας είναι ένας από τους λόγους που λατρεύω το έργο. Στο "Η κυρία του κυρίου" είναι εξαιρετική στην ερμηνεία της, αλλά ο ρόλος δε μου αρέσει καθόλου.

 

[Bambinella]

Kαι τεσσερις καλλιτεχνες απο μενα. Ποιες ερμηνειες τους θεωρειτε καλυτερες;

Θανασης Βεγγος
Ανδρεας Μπαρκουλης
Μιμης Φωτοπουλος
Γιωργος Κωνσταντινου

 

[Billious17]

Θανάσης Βέγγος: Αγαπημένος ηθοποιός, καλλιτέχνης σοβαρός που πάντα έδινε την ψυχή του σε ο,τι και εάν έκανε. Αυτή την εντύπωση μου δίνει. Αν και σε πολλές ταινίες του δεν με τραβάει το σουρεαλιστικό κομμάτι που βγάζει δεν μπορώ να μην τον παραδεχτώ. Στο Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση ήταν συγκινητικός, δυναμικός και συνάμα αστείος. Μια άλλη πλευρά του ηθοποιού, όπως, στο Ένας ξέγνοιαστος παλαβιαρης, μια πολύ ανθρώπινη ταινία, στο τέλος με συγκίνησε ιδιαίτερα και φυσικά δεν είχε χάσει την κωμική του φλέβα. Ενώ στο Θα σε κάνω βασίλισσα υποδύεται υποδειγματικά, σε έναν καλογραμμένο ρόλο, τον τσιγγούνης σύζυγο και είναι τόσο καλός που δεν θα μπορούσα να σκεφτώ κάποιον άλλο. Ήταν έξοχος. Πραγματικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια από τις τρεις ταινίες!

Ανδρέας Μπάρκουλης: Φυσικά δεν είμαι αρμόδιος να κρίνω κανενός το ταλέντο, άλλωστε για να έκανε κάποιος καριέρα σημαίνει πως σίγουρα κάτι είχε, όμως ο συγκεκριμένος ηθοποιός, τον οποίο δεν τον έχω δει και στο θέατρο οπότε δεν μπορώ να κρίνω, όμως θαρρώ πως αναλώθηκε σε μπλαζέ και άνευρες απλώς διεκπαιρεωτικες ταινίες ως ζεν πρεμιέ. Αυτές οι ταινίες ήταν κατασκευασμένες ώστε να διακριθούν ερμηνευτικά οι ενζενί οπότε ήταν λογικό. Σε μια ταινία πρόχειρα που θυμάμαι στο Τρελοκόριτσο με την Τζένη Καρέζη ως ζεν πρεμιέ με νεύρα λόγω των πράξεών της Καρέζη ξεχώρισε περισσότερο. Τώρα ως προς τις καλύτερες του στιγμές εγώ θεωρώ δύο: Το έγκλημα στο Κολωνάκι. Σε αυτή την ταινία άφησε για λίγο πίσω τις μπλαζέ ερμηνείες και υποδύθηκε εξαιρετικά τον δυναμικό, αποφασιστικό νεαρό που θέλει να καταρρίψει την ενοχή του πατέρα του. Πραγματικά πιστεύω πως ήταν πολύ καλός. Ακόμη μια ταινία που ξεχώρισε ήταν για μένα το Τζένη Τζένη. Αν και στην πραγματικότητα η Τζένη αστραποβολουσε σε μια ερμηνεία σκέτη απόλαυση, ήταν στην περίοδο ακμης της ως σταρ, ο Μπάρκουλης ταίριαζε πλάι της στο ρόλο του άβουλου και αμήχανου Μαντά που πραγματικά πιστεύω ότι σε αυτό τον ρόλο ξεχώρισε και ίσως από εκεί θα έπρεπε να τον θυμόμαστε. Θεωρώ πως ήταν δε η καλύτερη επιλογή για τον ρόλο.

Μίμης Φωτόπουλος: Όλες οι ταινίες του την δεκαετία του 50 άντε και στις αρχές του 60 ξεχωρίζουν. Δυστυχώς δεν απέφυγε την τυποποίηση και οι ρόλοι του περιορίστηκαν σε μια συγκεκριμένη περσόνα στην οποία υπήρξε πολύ καλός. Οι ταινίες που εγώ τον ξεχώρισα ήταν το Σωφεράκι, έδωσε ρέστα πραγματικά στο ρόλο μάγκα ήταν θαυμάσιος. Ενώ στο Λατέρνα Φτώχεια και Γαρύφαλλο ήταν συγκινητικός στην προσπάθεια να σώσει τον φίλο του και να επανένωσει το ζευγάρι. Ακόμη μια ερμηνεία του που θα θυμάμαι είναι αυτή στην Καφετζού ως ερωτευμένος με τη Σμαρούλα Γιούλη οδοντίατρος. Γενικώς στις ταινίες που δεν περιοριζόταν απλώς σε ρόλο μάγκα και έβγαζε και συγκίνηση ήταν εξαίσιος.

Γιώργος Κωνσταντίνου: Στην δεκαετία του 60 μου άρεσε σε όλες τις ταινίες του είτε ως πρωταγωνιστής ( Γάμος αλά Ελληνικά, Ξυπνά Βασίλη) είτε ως δευτερορολιστας ( Η Σωφερινα, Χτυποκάρδια στο Θρανίο, Ο φίλος μου ο Λευτεράκης). Μάλιστα θαρρώ πως έβγαινε και αλώβητος από μέτριες ταινίες ( Η Ζηλιάρα). Μετά με την συμμετοχή του σε βιντεοταινίες και σήριαλ ανούσια νομίζω χαραμίστηκε. Σε δύο ταινίες όμως θεωρώ πως έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας. Στο Ξυπνά Βασίλη είναι πραγματικά απολαυστικός σε αυτό τον ρόλο. Θαρρείς και γράφτηκε ειδικά για αυτόν. Ειδικά τη στιγμή που τρελενεται- όλη αυτή η σεκάνς μου έχει μείνει ανεξίτηλη, ενώ στο Η γυνή να φοβείται τον άνδρα είναι υπέροχος στον ρόλο του φαινομενικά σκληρού Αντωνάκη που περνά από πολλές φάσεις - ως σκληρός, απρόσιτος, προσβλητικός, ευαίσθητος, συγκινητικός, νευριασμένος, απόλυτος, εκνευριστικος, κυριαρχικός, πληγωμένος, απογοητευμένος, βαθιά ευάλωτος. Ίσως ο πιο ολοκληρωμένος ρόλος του στο σινεμά και ο πιο καλογραμμένο ανδρικός ρόλος στον ελληνικό κινηματογράφο.

 

[atanasio]

Ξένια Καλογεροπούλου. Η Ξένια Καλογεροπούλου ήταν πάντα εξαιρετική στο θέατρο και με τα χρόνια έγινε ακόμη καλύτερη. Αλλά στον κινηματογράφο δεν ευτύχησε. Τυποποιήθηκε σε ρόλους καλής και σοβαρής κοπέλας, ειδικά την περίοδο που συνεργαζόταν με την εταιρεία "Καραγιάννης-Καρατζόπουλος". Καλύτερες ταινίες της, νομίζω, είναι: "Ο θησαυρός του μακαρίτη", "Αδελφός Άννα", "Γάμος αλά Ελληνικά".

Τζένη Ρουσσέα. Η Τζένη Ρουσσέα επίσης έκανε μεγάλη καριέρα στο θέατρο, αλλά ο κινηματογράφος δεν εκμεταλλεύτηκε ιδιαίτερα τις υποκριτικές της δυνατότητες. Είχε μια μελαγχολία στο πρόσωπο, που ταίριαζε περισσότερο στα δράματα και λιγότερο στις κωμωδίες. Την προτιμώ στις ταινίες "Κατηγορώ τους ανθρώπους", "Πυρετός στην άσφαλτο" και "Ο μελισσοκόμος".

Νόρα Βαλσάμη. Η Νόρα Βαλσάμη ήταν ένα πανέμορφο και ευαίσθητο κορίτσι, αποκάλυψη του Φίνου, που, ωστόσο, τη χρησιμοποίησε μάλλον διακοσμητικά. Το μεγάλο της "μπαμ" το έκανε, όπως λέει και η bambinella, με τις τηλεοπτικές διασκευές έργων του Ξενόπουλου, όπου ήταν έξοχη. Οι καλύτερες ταινίες της, κατά τη γνώμη μου, είναι "Τα δυο πόδια σ' ένα παπούτσι", "Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα" και ¨Οι βάσεις και η Βασούλα" (καταπληκτική).

Ελένη Προκοπίου. Η Ελένη Προκοπίου ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα και καλή χορεύτρια, αλλά δεν κυνήγησε την υποκριτική καριέρα της και σταμάτησε νωρίς. Μου άρεσε πολύ στις ταινίες "Κυρίες της αυλής", "Παράνομοι πόθοι" (καλή προσπάθεια σε δραματικό ρόλο) και "Ραντεβού στον αέρα".

Άννα Φόνσου. Η Άννα Φόνσου ήταν καλή σε κωμωδίες και σε δράματα. Λανσαρίστηκε ως "νέα Βουγιουκλάκη" αλλά βρήκε γρήγορα το προσωπικό υποκριτικό της στίγμα και έπλασε τον δικό της τύπο. Την αδίκησαν κάπως οι τολμηρές ταινίες της δεκαετίας του '70, αλλά η συνολική εικόνα είναι θετική. Καλύτερες ταινίες της: "Οργή", "Όλοι οι άντρες είναι ίδιοι", "Διακοπές στο Βιετνάμ".

Μάρθα Βούρτση. Η Μάρθα Βούρτση είναι μια πολύ καλή ηθοποιός που έκανε πολύ κακές επιλογές στο σινεμά. Αναλώθηκε στα λαϊκά μελό, είναι, πάντως, προς τιμήν της το γεγονός ότι τα υπερασπίστηκε όσο μπορούσε. Από τη φιλμογραφία της ξεχωρίζουν πολύ λίγες ταινίες, κυρίως αυτές που έκανε στον Φίνο: "Τα κίτρινα γάντια", "Ο σκληρός άντρας", "Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα".

Νίκη Λινάρδου. Η Νίκη Λινάρδου προσπάθησε να μιμηθεί τη Βουγιουκλάκη, πράγμα που δεν την ωφέλησε καθόλου. Είχε δυνατότητες, πάντως, και το απέδειξε στις λιγοστές ταινίες όπου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο: "Θα σε κάνω βασίλισσα", "Υπάρχει και φιλότιμο", "Καλώς ήρθε το δολάριο".

Γκέλυ Μαυροπούλου. Η Γκέλυ Μαυροπούλου ήταν μια σπουδαία ηθοποιός, με μεγάλη καριέρα στο θέατρο. Είχε, όμως, και μεγάλη άνεση στον κινηματογραφικό φακό και ευρύτατη γκάμα (όπως και η Κοντού και η Χρονοπούλου), γι' αυτό και έπαιξε σε όλα σχεδόν τα κινηματογραφικά είδη: κωμωδία, ηθογραφία, μελόδραμα, φιλμ νουάρ, κατασκοπευτική περιπέτεια, πολεμικό δράμα. Καλύτερες ταινίες: "Η ωραία των Αθηνών", "Η κυρία του κυρίου", "Οι γενναίοι πεθαίνουν δυο φορές".

Θανάσης Βέγγος. Ο Θανάσης Βέγγος ήταν μια σχολή από μόνος του, ο Έλληνας Σαρλώ, τηρουμένων των αναλογιών. Βαθιά ανθρώπινος και σε κάποιες περιπτώσεις τραγικός, μαγνήτιζε τον θεατή με τον αυθορμητισμό του σε ό,τι κι αν έπαιξε. Δεν ήταν δυνατόν να βρει μιμητές, ήταν μοναδικός και μοναχικός. Καλύτερες ταινίες: "Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση;", "Ένας ξένοιαστος παλαβιάρης", "Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας".

Ανδρέας Μπάρκουλης. Ο Ανδρέας Μπάρκουλης είχε ταλέντο, αλλά νομίζω ότι δεν νοιάστηκε πολύ να προωθήσει την καριέρα του και εγκλωβίστηκε κάπως στον τύπο του ανέμελου ζεν πρεμιέ. Νομίζω ότι του πήγαινε καλύτερα η κωμωδία από το δράμα. Όταν ο ρόλος είχε μεγαλύτερο βάθος, ήταν πολύ καλός: "Έγκλημα στο Κολωνάκι", "Τζένη-Τζένη", "Μια τρελή τρελή σαραντάρα".

Μίμης Φωτόπουλος. Ο Μίμης Φωτόπουλος ήταν ένα τεράστιο ταλέντο, υπήρξε σπουδαίος και στο θέατρο και στον κινηματογράφο και έστησε έναν μοναδικό τύπο καλόκαρδου μάγκα, που εξέφρασε με τον καλύτερο τρόπο τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Ήταν παντού πολύ καλός και αρκετές ταινίες του έμειναν στην ιστορία ως κλασικές, αλλά ξεχωρίζω τις ερμηνείες του στα έργα: "Το σωφεράκι", "Η ωραία των Αθηνών", "Ο Φανούρης και το σόι του".

Γιώργος Κωνσταντίνου. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου ήταν, επίσης, ένας πολύ ταλαντούχος ηθοποιός, με πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα και σπάνια φινέτσα και ευρηματικότητα, γι' αυτό και ο ελληνικός κινηματογράφος του '60 δεν ήξερε πώς να τον αξιοποιήσει. Ήταν εξαιρετικός στις ταινίες "Γάμος αλά Ελληνικά", "Η γυνή να φοβήται τον άντρα" (κορυφαία ερμηνεία), "Ξύπνα Βασίλη".

 

[Billious17]

Να προτείνω άλλους 6:
Μπέτυ Λιβανού
Ντίνος Ηλιόπουλος
Αλέκος Αλεξανδράκης
Ρίκα Διαλυνά
Γιώργος Πάντζας
Νίτσα Μαρούδα

 

[Billious17]

Μπέτυ Λιβανού: Υπέροχη, μοναδική, εύθραυστη και εξαίσια ηθοποιός. Την έχω δει στο θέατρο και ήταν πραγματικά καταπληκτική. Αν και δούλεψε επί Φίνου νομίζω ότι επί ΝΕΚ μεγαλούργησε από άποψη ερμηνειών. Αυτές που ξεχωρίζω: Ξαφνικός έρωτας, Ο ασυμβίβαστος και το Ταξίδι του μέλιτος.

Ντίνος Ηλιόπουλος: Τον θαυμάζω απεριόριστα. Από τους καλύτερους ηθοποιούς που έβγαλε η χώρα. Είχε την ιδιότητα να μετατρέπει τον πιο απλό και μέτριο ρόλο σε κάτι το εκπληκτικό. Καλύτερες ερμηνείες του: Ο Δράκος, Ζητείται Ψεύτης, Οι κυρίες της αυλής, Φωνάζει ο κλέφτης.

Αλέκος Αλεξανδράκης: Τα κατάφερνε παντού και πάντα εξαιρετικά. Είτε σε δραματικούς ρόλους είτε σε κωμωδίες αποδείκνυε πόσο καλός ηθοποιός είναι. Καλύτερες ερμηνείες του: Συνοικία το όνειρο, Δεσποινίς Διευθυντής ( εξαιρετικός και σε κωμικό ρόλο), Έγκλημα στα παρασκήνια.

Ρίκα Διαλυνά: Αν και ερμηνευτικά δεν είχε δώσει και σπουδαίες ερμηνείες ήταν πολύ ωραία γυναίκα με μια χροιά φωνής μοναδική. Πάντοτε μου άρεσε. Αυτά που ξεχωρίζω: Ένας βλάκας και μισός, Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος, Διπλοπενιες ( της ταίριαζαν όλοι οι ρόλοι της μοιραίας)

Γιώργος Πάντζας: Όχι ιδιαίτερα καλές ταινίες μας έχει δώσει. Θεωρώ ότι αδικήθηκε σε αυτό το κομμάτι. Καλύτερες ερμηνείες του: Αυτό το κάτι άλλο ( πολύ καλός), Ο Εμίρης και ο κακομοίρης, Τα Χριστούγεννα του αλήτη ( έπρεπε να δοκιμάσει περισσότερα δράματα χωρίς μελό)
Νίτσα Μαρούδα: Σαν ηθοποιός θα μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα εάν δεν τυποποθουνταν σε ρόλους χαζής ξανθιάς. Πάντως ήταν καλή. Καλύτερες ερμηνείες: Δεσποινίς Διευθυντής, Ο κατήφορος ( σε κάτι εντελώς διαφορετικό), Μια τρελή τρελή οικογένεια

 

[laura ingalls]

Μίμης Φωτόπουλος: Είχε το μοναδικό χάρισμα, όπως και ο Βέγγος, να κάνει τις ατάκες δικές του. Φυσικότατος ιδίως στις ταινίες του πενήντα και σε κάποιες του εξήντα. Δυστυχώς ο ελληνικός κινηματογράφος δούλεψε πολύ με την μανιέρα των ηθοποιών καθιερώνοντάς τους έτσι σε συγκεκριμένους ρόλους προκειμένου να τραβήξει ένα εύκολο κοινό που θα ήταν ικανό να αναγνώσει σενάρια και ιστορίες με ηθοποιούς έχοντες ήδη προϊστορία στο συγκεκριμένο είδος. Ποιος θα μπορούσε να αποσυνδέσει για παράδειγμα τον Νίκο Ξανθοπουλο από τον μελό ρόλο και να τον δει σε ρόλο ρομαντικής κομεντί ή αφού τραγουδούσε έτσι και αλλιώς, σε μιούζικαλ; Κακά τα ψέμματα το ελληνικό κοινό, ιδίως στην επαρχία, ήταν ανώριμο.
Ο Φωτόπουλος λοιπόν ήταν φυσικός ηθοποιός. Ήταν ο καλόκαρδος μάγκας, ο μέσος πατέρας, ο ευαισθητος βιοπαλαιστής. Εγκλωβίστηκε σ αυτόν τον τύπο και από ένα σημείο και μετά δεν του δόθηκαν άλλες ευκαιρίες. Τον θυμάμαι στο Λατρεία Φτώχεια και Φιλότιμο πόσο φυσικά έπαιζε. Το ίδιο και στην Καφετζού. Στα Κίτρινα Γάντια τη σκηνή της παρεξήγησης με τον Σταυρίδη πριν το φινάλε της ταινίας την χειρίστηκε άρτια χωρίς περιττές γκριμάτσες και υπερβολές. Αντιθέτως στον Θόδωρο και το δίκαννο ήταν υπερβολική η φιγούρα του αλλά επειδή έκανε δικές του τις ατάκες μας χάρισε πολύ γέλιο και οι ατάκες έμειναν στην ιστορία. Θα τον θυμάμαι και από τον Δον Καμιλλο από το θέατρο της Δευτέρας. Απολαυστικότατος.

Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στις πρώτες της ταινίες ήταν η επιτομή της δροσιάς. Δεν κοίταγες αν ήταν κοντή, ξανθιά ή μελαχρινή ή τέλος πάντων ότι αρνητικό είχε. Νομίζω ότι καλύτερη ήτανε στον ρόλο της Λίζας Παπασταύρου στο Το Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο. Υποστήριξε πλήρως τον ρόλο. Η τσαχπινιά, το κοροϊδευτικά γελάκια, το στυλ της όταν λέει "έννοια σου και θα τον στρώσω εγώ" για τον Παπαμιχαήλ, ακόμα και ο χορός της με το τραγούδι γκρίζο γατί είναι εμβληματικά σε αυτή την ταινία. Δεν νομίζω να υπήρχε το ίδιο αποτέλεσμα με άλλη ηθοποιό. Καλή ήταν και στην Μανταλένα αλλά πιστεύω πως θα μπορούσε άνετα να παίξει τον ρόλο και κάποια άλλη. Μ άρεσε και στο Κλωτσοσκούφι, από κει και πέρα νομίζω πως επέβαλε την άποψή της στον εκάστοτε σκηνοθέτη με αστεία αποτελέσματα ορισμένες φορές...

 

[TZELASO]

Είμαι σπίτι σήμερα και έχω λίγο χρόνο για χαλάρωση.

Θανάσης Βέγγος: "Ψηλά τα χέρια Χίτλερ" δίπλα στον Βασίλη Διαμαντόπουλο, μια ταινία ανθρώπινη, γλυκόπικρη σε ένα ρόλο τελείως έξω από τους συνηθισμένους του και "Ο παπατρέχας" με τον έρημο Πολύδωρο να προσπαθεί να αποκαταστήσει τις αδελφές του για να μη μείνει εκείνος στο ράφι, όπου διακωμωδούσε ένα, κατά την γνώμη μου, απαράδεκτο έθιμο της εποχής εκείνης.

Μίμης Φωτόπουλος: "Ο Φανούρης και το σόι του" μια λατρεμένη μου ηθογραφία, όπως έχω πει πολλές φορές και "Η καφετζού". Ο Φωτόπουλος ήταν συνήθως ο καλός μάγκας με την χρυσή καρδιά, που έκανε διάφορα για να επιβιώσει. Οι ρόλοι του ήθελαν ένα τύπο ατακαδόρο, καταφερτζή και πανέξυπνο. Τυποποιήθηκε μέσα από τους αυτούς τόσο που μπορώ να πιστέψω ότι έτσι ήταν και στην πραγματική του ζωή, αλλά δε με χαλάει καθόλου. Μου αρέσει πάρα πολύ να τον βλέπω ακόμη και σε ταινίες β' κατηγορίας.

Γιώργος Κωνσταντίνου: "Η δε γυνή να φοβήται τον άντρα", γιατί δεν είναι δυνατόν να μην αναφερθεί σαν ταινία αλλά πολύ περισσότερο σα ρόλος, και σε δεύτερο ρόλο στη "Σωφερίνα" σαν κατακαϋμένος, ζηλιάρης Μιχαλάκης που βλέπει το..... κέρατο να τον πλησιάζει και αντιδράει με όποιο τρόπο μπορεί για να το αποτρέψει. Ο Κωνσταντίνου είχε έναν τελείως δικό του τρόπο που έπαιζε, ένα άλλο στυλ, έξω από τα συνηθισμένα. Εξαιρετικός.

Ανδρέας Μπάρκουλης: Αν σας πω ότι δεν ξέρω τι ταινία να γράψω για τον Μπάρκουλη. Μου ήταν εντελώς αδιάφορος σαν ηθοποιός και σαν άντρας. Άντε, να πω το "Τζένη-Τζένη" επειδή ήταν όμορφο ζευγάρι με την Καρέζη αλλα σε γενικές γραμμές, συμμετείχε σε ταινίες που δεν μπορώ να πω ότι ήταν η προτίμησή μου. Να αναφέρω και την "Τρία κορίτσια από την Αμέρικα" γιατί ήταν μια δροσερή, συμπαθητική κωμωδιούλα και μου άρεσε ένα ντουέτο του με την Γκιζέλα Ντάλι, το "Μόνο φιλιά".

 

[TZELASO]

Μπέτυ Λιβανού: Πάνω από όλα ήταν πανέμορφη. Στα "Η αμαρτία της ομορφιάς" και "Ζητείται επειγόντως γαμπρός" λάμπει από νιάτα κι ομορφιά.

Ντίνος Ηλιόπουλος: "Οι κυρίες της αυλής" και το "Κοροϊδάκι της δεσποινίδας". Αριστοκρατικός ακόμα και όταν παίζει τον λαϊκό, πάμφτωχο ζωγράφο Πίπη Καθιστό. Αν το σκεφτείτε, ο ρόλος αυτός είναι μοναδικός. Δεν έχω δει ποτέ κάποιον παρόμοιο. Αν και το έργο έχει κι άλλους πρωταγωνιστές, καταλήγει να είναι One man show. Υπέροχος χορευτής, γλυκός, με τεράστιο υποκριτικό ταλέντο.

Αλέκος Αλεξανδράκης: Μου αρέσει ο Αλεξανδράκης πολύ. Δεν ξέρω ποιες ταινίες να πω. Ας πούμε, το "Συνοικία το όνειρο" είναι από τις κορυφαίες ερμηνείες του, αλλά το έργο είναι θλιβερό και δε μου αρέσει να το βλέπω. Πανέμορφος, εξίσου καλός και στην κωμωδία και στο δράμα. Ξεχωρίζω το "Δάκρυα για την Ηλέκτρα" ως πέτρα του σκανδάλου δίπλα σε μια πανέμορφη Ζωή Λάσκαρη και την "Σωφερίνα", ιδανικός παρτενέρ της Αλίκης.

Ρίκα Διαλυνά: Εντάξει, οι ρόλοι της ήταν πάντα ανάλαφροι, χωρίς κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον εκτός από την πανέμορφη παρουσία της και το εκπληκτικό σώμα της. Παρόλα αυτά, είναι απολαυστική σαν τρελομαμά Ναταλία στο "Τι 30, τι 40, τι 50". Ο ρόλος ήταν κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της. Επίσης, σαν κακιά που κοροϊδεύει τον Χατζηχρήστο στην όχι και τόσο καλή ταινία "Λαός και Κολωνάκι".

Γιώργος Πάντζας: Όμορφος με πράσινα μάτια. Νομίζω ότι ήταν ταλαντούχος αλλά η επιλογή των ταινίων του πολλές φορές ήταν χάλια. Η ταινία "Μαριχουάνα στοπ" δεν είναι από τις καλύτερες του μιούζικαλ, αλλά ο Πάντζας παίζει εξαιρετικά και μου αρέσει να τη βλέπω, όπως και στο "Ο αδελφός μου ο λόρδος". Αν σκεφτώ δραματικό ρόλο, νομίζω ότι στην "Οργή" δίπλα στην κακιά Φόνσου που τον αποδιώχνει, είναι πολύ καλός.

Νίτσα Μαρούδα: "Ο κατήφορος", γιατί έδωσε κάτι τελείως διαφορετικό από τους άλλους ρόλους που ήταν πανομοιότυποι. Η χαζή ξανθιά, την οποία έπαιζε με τεράστια επιτυχία. Αυτό ήταν το κακό εκείνης της εποχής. Αν ένας ηθοποιός άρεσε σε ένα ρόλο, έπρεπε να τον παίζει δια βίου. Ποια να αναφέρω από όλους αυτούς τους ρόλους? Νομίζω ο πιο χαρακτηριστικός είναι στο "Δεσποινίς διευθυντής". Είναι ο πρώτος που μου ήρθε στο μυαλό.

 

[Billious17]

Να προτείνω άλλους 4:
Δημήτρης Παπαμιχαήλ
Κάκια Αναλυτή
Λευτέρης Βουρνάς
Ελένη Ανουσάκη