Η έβδομη ημέρα της δημιουργίας

Ομολογώ πως την είδα χθες βράδυ πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια... μπορεί να είχα να την δω και απ' τα μέσα δεκαετίας 80.…καταπληκτική ταινία ,πολύ ψαγμένη για την εποχή της και σεναριακά  και σκηνοθετικά..εξαιρετικές ερμηνείες απ' όλους...η δίλεπτη -σχεδόν- σκηνή στο τέλος με τον αινιγματικό τύπο στο δισκοπωλείο αγγίζει ελαφρώς τις παρυφές του θρίλερ...απ' τις καλύτερες της δεκαετίας του 60 απ' τον ''μάστορα'' Γεωργιάδη...

ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ!  Σημερινός Έλληνας της Ελλάδας που έχει μεγάλη φαντασία για τον εαυτόν του.   Η δουλειά δεν είναι ντροπή.  Οι Έλληνες του 1880, 1900, 1920, και 1946 δημιούργησαν ΠΆΡΑ ΠΟΛΛΆ αρχηζοντας δουλεύοντας απο το πάτο.  Αυτοί οι Έλληνες ήταν δημιουργικοί, ΟΧΙ αυτοί μετά το πόλεμο που βγήκαν οι πιο πολύ ΜΠΆΣΤΑΡΔΟΙ.  Forget it, and today's Greeks after PASOK are the WORST.

Για μένα η καλύτερη σκηνή που τα λέει όλα είναι το λογύδριο του δικηγόρου,Κώστα Μπακα προς την Αρβανιτη μετά τον θάνατο του πρωταγωνιστή Τζώρτζη.

Ίσως είναι από τις λίγες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου που μπορεί να συγκεντρώσει τόσες πολλές και διαφορετικές κριτικές. Και το εντυπωσιακό είναι ότι όλες έχουν κάποια βάση ρεαλισμού και λογικής έστω και αν είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγω, διαβάζοντας πολύ προσεκτικά τις απόψεις των φίλων του φόρουμ. Η δική μου γνώμη? Πρόκειται για μια ταινία που σε κάνει να προβληματιστείς βαθιά, να στοχαστείς και να αξιολογήσεις βαθιά σκεπτόμενος κάθε πτυχή της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης και κοσμοθεωρίας. Ναι όντως η ταινία βγάζει μια μαυρίλα, μια μιζέρια, μια απαισιοδοξία όταν στεκόμαστε στην συντριβή των ονείρων και των επιδιώξεων ενός ανθρώπου σε κάποια φάση της ζωής του.
Είναι όμως έτσι? Όχι φίλοι μου δεν πρέπει να μας απογοητεύει καταλυτικά και να μας γεμίζει απαισιοδοξία μια έστω και μεγάλη αποτυχία επαγγελματική ή οτιδήποτε άλλη. Ούτε να μας καταρρακώνει. Η ζωή είναι γεμάτη στροφές, αλλαγή παραστάσεων και γεμάτη ευκαιρίες που ειδικά εκείνη την εποχή της δειλά έστω αναπτυσσόμενης Ελλάδας και ειδικά των μετέπειτα χρόνων αποτελούσε τον γενικότερο κανόνα. Αποτύχαμε σε μια δουλειά? Ακολουθούν και άλλες ευκαιρίες. Τι να πούμε για την σημερινή εποχή που αν ζούσε ο Τζώρτζης οι αυτοκτονικές του τάσεις θα ήταν το πιο ήπιο σενάριο.
Εν κατακλείδι η ταινία βλέπεται με ενδιαφέρον, σε προβληματίζει σκεπτόμενο, έχει πολύ καλούς ηθοποιούς πέραν από τον πρωταγωνιστή που τα πήγε περίφημα στον πολύπλοκο ομολογουμένως και όχι ιδιαίτερα συχνά παιγμένο άρα κάθε άλλο παρά εύκολο ρόλο του. Ιδιαίτερη μνεία στην χαρακτηριστική φιγούρα του Δήμου Σταρένιου που τον λατρέψαμε....μισώντας τον στις ταινίες που έπαιζε!

Rinus Cesar είπε:

Ω ναι, παρόλο που ο Άγγελος Αντωνόπουλος εμφανίζεται ελάχιστα, στο ρόλο του ιδιοκτήτη ενός συνεργείου αυτοκινήτων, εντούτοις τον θυμάσαι !!!

Αλλά η πιο χαρακτηριστική "φιγούρα", που βλέπουμε σε αυτό το σήριαλ, εμφανίζεται .... για μόλις 2 λεπτά [ίσως και λιγότερο !!! ] !!! Πρόκειται για έναν ψηλό, φαλακρό, αμίλητο, ανέκφραστο κλπ μαυροντυμένο κύριο, ο οποίος, τη στιγμή που ο σύζυγος της Έλλης Φωτίου έβρισκε τραγικό θάνατο στην οικοδομή, μπαίνει στο δισκάδικο και, χωρίς να βγάλει κουβέντα, παίρνει ένα δισκάκι βινυλίου και το βάζει να παίξει στο μικρό πικάπ που έχει μπροστά της η Φωτίου - υπάλληλος του δισκάδικου [η οποία δεν ήξερε ότι εκείνη τη στιγμή ο άνδρας της σκοτωνόταν !!!] !!! Το δισκάκι παίζει την Τοκάτα και Φούγκα του Μπαχ και ο τύπος, με την ανέκφραστη / "παγωμένη" όψη, στέκεται από πάνω την ώρα που παίζει η μελωδία !!! Η δε Φωτίου τον βλέπει και .... ο τρόμος της έχει "χτυπήσει κόκκινο" [όπως και ημών των θεατών !!! ] !!! Με αυτόν τον "περίεργο" τρόπο ο περίεργος εκείνος τύπος ήθελε, προφανώς, να τής αναγγείλει το τραγικό μαντάτο ....

Ίσως από τις πιο αριστουργηματικές (αλληγορικές) σκηνές του ελληνικού κινηματογράφου ....

Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...

Αυτή η αινιγματική φιγούρα που εμφανίζεται στην σκηνή στο δισκοπωλείο προς το τέλος, μου θυμίζει πολύ εκείνον τον μυστηριώδη πανύψηλο άνδρα που εμφανίζεται στον πράκτορα Cooper στην σειρά Twin Peaks