Αποτελέσματα αναζήτησης

Μόλις τηλεφώνησα στην Copydata, γιατί θέλω να ψηφιοποιήσω τις εκπομπές μου από το Γ' πρόγραμμα, είναι γύρω στις 250 κασσέτες ήχου και δεν έχω κουράγιο να το κάνω μόνη μου. Τους ζήτησα να το κάνουν lossless και μου είπαν πως όχι, κάνουν μόνο .mp3. Δεν καταλαβαίνω γιατί, αλλά τέλος πάντων. (Μπορεί...

Δεν θεώρησα ούτε στιγμή ότι το είπες για να θίξεις εμένα ή οποιονδήποτε άλλον, απλώς αναρωτήθηκα μήπως όντως είναι καλύτερα όλοι μας να τα αφαιρέσουμε.

Κάποιος ανέβασε όλη την παράσταση στο YouTube. Βέβαια η εικόνα είναι λιγάκι χάλια, αλλά μπορεί κανείς να παρακολουθήσει (πόσο ψεύτικο ήταν το παίξιμο και πόσο πεζή η διασκευή του Μάτεση) [edit] To video υπόκειται σε πνευματικά δικαιώματα [edit]

Οπότε να σβήσω όσες αναρτήσεις έχω κάνει με διάφορα "ανέκδοτα" από παραστάσεις στο παρελθόν, αφού μαζί με τα θετικά υπάρχουν και αρνητικά μέσα; Είναι πολλά χρόνια από τότε που τα έγραψα, και τότε δεν είπε κανείς από τους admins τίποτα.

Αναρωτιέμαι τι σε κάνει να το λες αυτό. Είναι όλα μέρος της ιστορίας αυτών των ανθρώπων που φυσικά, ως θνητοί, είχαν τα καλά τους και τα κακά τους. Δεν ξέρω γιατί πρέπει να θυμόμαστε μόνο τα μεν και όχι τα δε. Στον κόσμο του θεάτρου και του κινηματογράφου υπάρχει πολύ έντονο το "εγώ" και είναι...

Ο σκηνοθέτης Μάουρο Μπολονίνι κανόνισε να νοικιάσουν τα κοστούμια από τον οίκο Τιρέλλι, τα ίδια που είχαν χρησιμοποιηθεί στην Τραβιάτα του Τζεφφιρέλλι. Και ήταν φτιαγμένα αυθεντικά, δηλαδή χωρίς φερμουάρ, αλλά με κορδόνια. Τα δέναμε η μια στην άλλη. Όμως η Αλίκη, επειδή είχε γρήγορες αλλαγές...

Είναι αλήθεια πως από ένα σημείο και πέρα σε κάθε επεισόδιο την έδειχναν να παίζει και ένα ρολο του διεθνούς ρεπερτορίου; Όποιος το έχει δει μπορεί να μου απαντήσει σ'αυτό;

Μια και μιλάμε για Στεφανίδου, και μια και αυτή την εβδομάδα εργάζομαι για το άρθρο της στη Βικιπαίδεια (έχω σχεδόν τελειώσει, μου πήρε άπειρες ώρες), νά μερικές φωτογραφίες της όταν ήταν ακόμη νέα και δεν είχε ακόμη χαρακτηριστεί ως "καρατερίστα".

Σωστά, τι ανόητη! Καμιά φορά σταματά το μυαλό... Το 1950 ήταν στο θίασο Κατερίνας (στο "Χρυσό μου" της Κολέτ), στα τέλη του 1951 γέννησε την κόρη της και μετά πήγε στο Λογοθετίδη. Οι δυο τους γνωρίζονταν καλά γιατί είχαν συνεργαστεί σε αρκετές παραστάσεις στο θίασο Κοτοπούλη πριν τον πόλεμο: στο...

Ερώτηση 1: Η Σμάρω Στεφανίδου έκανε το ρόλο και στο θέατρο; Γιατί εδώ λέει πως το ρόλο έπαιξε η Μαργαρίτα Λαμπρινού. Ερώτηση 2: Τελικά τα δυο αδέλφια λέγονταν Καφαντάρη όπως θυμόμουν εγώ και λέει και το Wikidata ή Καραντάρη όπως λέει η Βικιπαίδεια; (Επίσης, ότι η Ίλια Λιβυκού δεν ήταν στο...

Πίθηκος, του 1930 περίπου. Η κάπα του λίγο σκωροφαγωμένη, κατά τα άλλα σε καλή κατάσταση.

Τελικά την πήρε μια περφόρμερ να τη χρησιμοποιήσει σε παραστάσεις. Από τη μια λυπάμαι, γιατί θα χαλάσει πολύ πιο γρήγορα απ'ό,τι αν κάποιος την είχε για στόλισμα πάνω σε ένα έπιπλο, από την άλλη χαίρομαι γιατί θα χρησιμοποιηθεί αντί να κάθεται άπρακτη.

Δεν ξέρω, αφού δεν το έχουμε χρησιμοποιήσει ποτέ. Αλλά αυτός στον οποίο τον πούλησα ήταν ένας τύπος από τη Φλώρινα (δεν πρέπει να είναι πάνω από 30), το ήθελε τόσο πολύ που έδωσε τα διπλάσια για έξοδα αποστολής με κούριερ!

Εγώ έχω ένα σωρό ρούχα της Barbie σε στυλ δεκαετίας του '60 (ναι, τότε ήμουν μικρή εγώ) τα οποία, φυσικά, όπως όλα τα ρούχα εκείνης της εποχής, ήταν κακάσχημα. Νομίζω ήταν η χειρότερη εποχή της μόδας από την προϊστορία μέχρι σήμερα. Όμως πόσο καλοραμμένα και περιποιημένα, με αληθινά μικροσκοπικά...

Για να είμαι ακριβής το κεφάλι δεν είναι πάνινο. Και τα υπόλοιπα μέλη είναι μάλλον τσόχα και μέσα κάτι άλλο, τύπου ίσως τζίβα, άχυρο; Δεν ξέρω. Γιατί έχουν μια σταθερότητα, σαν να είναι γεμισμένη με κάτι σκληρούτσικο. Θα λυπηθώ να τη δω να φεύγει.

Όταν λέμε ρετρό... Η κούκλα της μαμάς μου από το 1930. Η Λεϊλά (πόσο δεν της πάει το όνομα, όμως η γιαγιά μου η Σμυρνιά την είχε βαφτίσει έτσι). Η μαμά βέβαια δεν έπαιξε ποτέ μ'αυτήν, γιατί δεν της άρεσαν οι κούκλες, ενώ η γιαγιά μου τις λάτρευε. Αυτή είναι εντελώς χειροποίητη. Και οι νερβύρ...

Ναι, έχω ένα, δεν το είχαμε χρησιμοποιήσει ποτέ, για κάποιο λόγο. Τώρα κοιτάζω να φύγει.

Ω, από πότε; Σε πέτυχαν ίσως τα παιδιά μου;

Είδες πόσο διαφέρουν οι εμπειρίες; Εγώ τα γερμανικά τα γνώρισα όταν σπούδαζα τραγούδι στο ωδείο, μέσα από τα λήντερ του Σούμπερτ σε ποίηση Γκαίτε, Χάϊνε κλπ, και τα εξέλαβα αμέσως ως πολύ μουσική γλώσσα, τη γλώσσα του ρομαντισμού, της ποίησης και του έρωτα. Ήξερα δεκάδες από δαύτα απ'έξω, και...

The Sims, κλασικά. Πιστή από την εποχή του αρχικού παιχνιδιού, έπειτα TS2 (ίσως το καλύτερο), ΤS3 και τώρα TS4 (μάλλον απογοητευτικό). Πού και πού παίζω ακόμη, αλλά όχι τόσο τακτικά. Το μόνο που μας κρατάει πλέον είναι το CC (customized content)