Αποτελέσματα αναζήτησης

Μια και μιλάμε για Στεφανίδου, και μια και αυτή την εβδομάδα εργάζομαι για το άρθρο της στη Βικιπαίδεια (έχω σχεδόν τελειώσει, μου πήρε άπειρες ώρες), νά μερικές φωτογραφίες της όταν ήταν ακόμη νέα και δεν είχε ακόμη χαρακτηριστεί ως "καρατερίστα".

Σωστά, τι ανόητη! Καμιά φορά σταματά το μυαλό... Το 1950 ήταν στο θίασο Κατερίνας (στο "Χρυσό μου" της Κολέτ), στα τέλη του 1951 γέννησε την κόρη της και μετά πήγε στο Λογοθετίδη. Οι δυο τους γνωρίζονταν καλά γιατί είχαν συνεργαστεί σε αρκετές παραστάσεις στο θίασο Κοτοπούλη πριν τον πόλεμο: στο...

Ερώτηση 1: Η Σμάρω Στεφανίδου έκανε το ρόλο και στο θέατρο; Γιατί εδώ λέει πως το ρόλο έπαιξε η Μαργαρίτα Λαμπρινού. Ερώτηση 2: Τελικά τα δυο αδέλφια λέγονταν Καφαντάρη όπως θυμόμουν εγώ και λέει και το Wikidata ή Καραντάρη όπως λέει η Βικιπαίδεια; (Επίσης, ότι η Ίλια Λιβυκού δεν ήταν στο...

Πίθηκος, του 1930 περίπου. Η κάπα του λίγο σκωροφαγωμένη, κατά τα άλλα σε καλή κατάσταση.

Τελικά την πήρε μια περφόρμερ να τη χρησιμοποιήσει σε παραστάσεις. Από τη μια λυπάμαι, γιατί θα χαλάσει πολύ πιο γρήγορα απ'ό,τι αν κάποιος την είχε για στόλισμα πάνω σε ένα έπιπλο, από την άλλη χαίρομαι γιατί θα χρησιμοποιηθεί αντί να κάθεται άπρακτη.

Δεν ξέρω, αφού δεν το έχουμε χρησιμοποιήσει ποτέ. Αλλά αυτός στον οποίο τον πούλησα ήταν ένας τύπος από τη Φλώρινα (δεν πρέπει να είναι πάνω από 30), το ήθελε τόσο πολύ που έδωσε τα διπλάσια για έξοδα αποστολής με κούριερ!

Εγώ έχω ένα σωρό ρούχα της Barbie σε στυλ δεκαετίας του '60 (ναι, τότε ήμουν μικρή εγώ) τα οποία, φυσικά, όπως όλα τα ρούχα εκείνης της εποχής, ήταν κακάσχημα. Νομίζω ήταν η χειρότερη εποχή της μόδας από την προϊστορία μέχρι σήμερα. Όμως πόσο καλοραμμένα και περιποιημένα, με αληθινά μικροσκοπικά...

Για να είμαι ακριβής το κεφάλι δεν είναι πάνινο. Και τα υπόλοιπα μέλη είναι μάλλον τσόχα και μέσα κάτι άλλο, τύπου ίσως τζίβα, άχυρο; Δεν ξέρω. Γιατί έχουν μια σταθερότητα, σαν να είναι γεμισμένη με κάτι σκληρούτσικο. Θα λυπηθώ να τη δω να φεύγει.

Όταν λέμε ρετρό... Η κούκλα της μαμάς μου από το 1930. Η Λεϊλά (πόσο δεν της πάει το όνομα, όμως η γιαγιά μου η Σμυρνιά την είχε βαφτίσει έτσι). Η μαμά βέβαια δεν έπαιξε ποτέ μ'αυτήν, γιατί δεν της άρεσαν οι κούκλες, ενώ η γιαγιά μου τις λάτρευε. Αυτή είναι εντελώς χειροποίητη. Και οι νερβύρ...

Ναι, έχω ένα, δεν το είχαμε χρησιμοποιήσει ποτέ, για κάποιο λόγο. Τώρα κοιτάζω να φύγει.

Ω, από πότε; Σε πέτυχαν ίσως τα παιδιά μου;

Είδες πόσο διαφέρουν οι εμπειρίες; Εγώ τα γερμανικά τα γνώρισα όταν σπούδαζα τραγούδι στο ωδείο, μέσα από τα λήντερ του Σούμπερτ σε ποίηση Γκαίτε, Χάϊνε κλπ, και τα εξέλαβα αμέσως ως πολύ μουσική γλώσσα, τη γλώσσα του ρομαντισμού, της ποίησης και του έρωτα. Ήξερα δεκάδες από δαύτα απ'έξω, και...

The Sims, κλασικά. Πιστή από την εποχή του αρχικού παιχνιδιού, έπειτα TS2 (ίσως το καλύτερο), ΤS3 και τώρα TS4 (μάλλον απογοητευτικό). Πού και πού παίζω ακόμη, αλλά όχι τόσο τακτικά. Το μόνο που μας κρατάει πλέον είναι το CC (customized content)

Τι να εξηγηθεί. Αυτές οι δύο μισούσαν η μία την άλλη. Και είναι αλήθεια πως η Αλίκη ήταν αδίστακτη με τα χρήματα, και πως ενδιαφερόταν και για τα πόσα εισιτήρια έκαναν τα άλλα θέατρα. Την αφορούσε άμεσα. Δεν της έφτανε να έχει εκείνη πολλούς θεατές, ευχαριστιόταν αν άκουγε πως είχε η Ντενίση...

Είχα δουλέψει μαζί του στο "Θέατρο Έρευνας" του Ποταμίτη όπου ήταν τακτικός συνεργάτης, και συγκεκριμένα στο "Η ζωή είναι όνειρο" του Καλντερόν ντε λα Μπάρκα. Ήταν περισσότερο θεατρικός ηθοποιός. Ήταν διακριτικός και τζέντλεμαν, πρόσεχε πώς μιλούσε, ώρες-ώρες όμως είχε ένα καυστικό χιούμορ...

"Το μάτι μου!" Χρησιμοποιείται όταν ακούς κάτι άνω ποταμών. Συνοδεύεται από την κίνηση του ενός χεριού που γίνεται κούπα για να πάει κάτω από το μάτι να το μαζέψει. Αντίστοιχο του σημερινού "κουφάθηκα" ή "μου πέσαν τ'αφτιά" (που κι αυτά μάλλον έχουν παλιώσει κάπως).

Το φθινόπωρο του 1964 θα πήγαινα σχολείο για πρώτη φορά. Μου άρεσε η ιδέα, όμως το μεγάλο μου πρόβλημα είναι που θα έχανα την εκπομπή της θείας Λένας στις 9.00. Οπότε είχα καταστρώσει ολόκληρο σχέδιο να πάρω μαζί μου τρανζιστοράκι στην τάξη κρύβοντάς το στη σάκα. Βέβαια υπήρχε το πρόβλημα των...

Για την ιστορία, το "Έκβους" στο θέατρο Έρευνας ανέβηκε δύο φορές, με διαφορετική διανομή. Στο πρώτο ποστ τις έχετε ανακατέψει, βάζοντας μερικούς από την πρώτη και μερικούς από τη δεύτερη. Η πρώτη φορά τη θεατρική περίοδο 1975-76 ηθοποιοί: Δημ. Ποταμίτης, Τρύφων Καρατζάς (ψυχολόγος), Νανά...

Τις είδα και τις δύο παραστάσεις. Η Έλλη Λαμπέτη ήταν λεπτεπίλεπτη και αισθαντική, δεν της πήγαινε η ζουμερή Ναπολιτάνα. Με τίποτα. Η Αλίκη ήταν ασύγκριτα καλύτερη - τουλάχιστον στην πρεμιέρα. Ναι, τη Φιλουμένα της Αλίκης έτυχε να τη δω δυο φορές. Στην πρεμιέρα ήταν καταπληκτική, έδειξε ίσως για...

Απόσπασμα από το βιβλίο της Ροζίτας Σώκου "Ο αιώνας της Ροζίτας", όπου μιλά για το "Νά η ευκαιρία" Σημείωση: Ο πρώτος που είχαν σκεφτεί για κριτικό χορού ήταν ο Γιάννης Φλερύ.