Άβολες σκηνές

[RIO]

που μας έκαναν να νοιώσουμε το ίδιο με τον πρωταγωνιστή...


Ο Άνθρωπος που γύρισε από την ζέστη ( 1972). " Χαίρω πολύ..."

Γοργόνες και μάγκες (1968). Όταν οι πολυαναμενόμενοι τουρίστες, αρχίζουν να βγάζουν τα καπέλα και να ζητιανεύουν !

Ο Στρίγγλος που έγινε αρνάκι (1967). Όταν ο Κωνσταντάρας αρχίζει να καταλαβαίνει την κομπίνα...

Η έβδομη μέρα της δημιουργίας ( 1966). Ο Γιώργος Τζώρτζης δεν έχει λεφτά για να πληρώσει τον καφέ και γίνεται ρεζίλι από τον σερβιτόρο...

Ο Μεθύστακας (1950). Ο Ορέστης Μακρής συναντά μεθυσμένος τα μελλοντικά πεθερικά του...

 

[Bambinella]

Στην Κυρια του κυριου οταν η Γκελυ Μαυροπουλου φωναζει "Βλακα, βλακα" στον Ηλιοπουλο και του πεταει ενα ενα τα χιλιαρικα.

Στο Μια ζωη την εχουμε οταν ο Χορν τρελαινεται μπρος στον Τσαγανεα και φωναζει "Τιποτα, τιποτα!"

Στο Ξυπνα Βασιλη οταν ο Κωνσταντινου μαθαινει πως το λαχειο που εδιωξε και που το πηρε ο Αλεξανδρακης κερδισε δυο εκατομμυρια. Ο πρωταγωνιστης παει σε μιαν ακρη ενω οι αλλοι πανηγυριζουν και γελαει κλαιγοντας. Συγκλονιστικη στιγμη και ερμηνεια.

 

[RIO]

Στην Κυρια του κυριου οταν η Γκελυ Μαυροπουλου φωναζει "Βλακα, βλακα" στον Ηλιοπουλο και του πεταει ενα ενα τα χιλιαρικα.

Δυνατή σκηνή , έβγαζε μια ασυνήθιστη για κωμωδία, ένταση.

 

[Θεία Λένα]

Που τα σκέφτεσαι βρε Rio; Ωραίο θέμα, μ έκανε να σκεφτώ. Λοιπόν:

Στο «Ραντεβού στον αέρα» όταν πηγαίνει ο Βογιατζής στη Βλαχοπούλου κ τη ρωτάει πόσο είναι.

Στο «Αμαξάκι» όταν γυρνάει ο Στρατηγός κ δε βρίσκει ζωντανό τον πατέρα του

Στη «Στουρνάρα» όταν ο Καζής λέει στη Χαριλάου να βάλει το μωρό της σε βρεφοκομείο (ΤΡΑΓΙΚΟ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΑΖΗ!!!)

Στο «Καλωσήρθε το δολάριο» όταν ο Κωνσταντίνου μαθαίνει πως ο αδερφός του έκλεβε

Αλλά η κορυφαία άβολη στιγμή που δε μπορώ καν να ξαναδώ είναι στο «Κορίτσι με τα μαύρα» όταν ο Βλάχος καταλαβαίνει ότι η μαμά του κι ο Στρατηγός τελοσπάντων, και γίνονται τα τέλοσπάντων, και τέλοσπάντων δεν είναι πράγματα αυτά

 

[Bajar]

Πολύ ωραίο θέμα, Rio. Για μένα οι πιο άβολες στιγμές (και οι πιο στενάχωρες) είναι αυτές που η πρωταγωνίστρια της, κατά τ' άλλα κωμικής, ταινίας έρχεται αντιμέτωπη με την απόρριψη από τον λεγάμενο κι αφού αυτός έχει αφήσει ήδη το "στίγμα" του. Το αν το τέλος είναι αίσιο ή όχι δεν έχει σημασία γιατί όταν βλέπουμε την άβολη στιγμή υποτίθεται ότι δεν γνωρίζουμε το τέλος:

Νόρα Βαλσάμη στις "Κυρίες της αυλής" από τον Αλεξανδράκη.
Τζένη Καρέζη στο "Τζένη Τζένη" από τον Μπάρκουλη.
Σμαρούλα Γιούλη από τον Μάκη (τον είχαμε δει τον ηθοποιό; δεν θυμάμαι) και Αντιγόνη Κουκούλη από τον Βουτσά στο "Θόδωρο και το δίκαννο".

 

[Always Somewhere]

Ένας νομοταγής πολίτης (1974)

Ο διάλογος στο τέλος της ταινίας όπου ο Ψυχίατρος εξηγεί τι σημαίνει συμβιβασμός...

 

[Περαστικός]

Να τρέχεις πίσω της φορώντας μια προβιά και να φωνάζεις ... ΣΤΑΣΟΥ! ΜΥΓΔΑΛΑ!

 

[RIO]

Επίσης όταν ο Παπαμιχαήλ ακούει τον Μακρή να ορκίζεται στην ζωή της κόρης του , πως θα τους κυνηγήσει δικαστικά αν πάθει κάτι ο ασθενής

 

[αριαδνη]

Στο " ραντεβού στην Κερκυρα" που ή Τζενη κάνει χίλια δυο πράγματα για να την προσέξει ο Αλεξανδρακης ο οποίος την αγνοει και έχει ενα χαρεμι.

Στο " αγριμακι" που ή κακομαθημενη πλούσια προσβάλλει πολύ την πωλήτρια- ηρωίδα. Ή ταύτιση μου γίνεται φυσικά με την πωλητρια.
Στο " ο φανουρης και το σόι του" με την Κατινα που πέρασε ή ηλικία της και κοιτάνε να την προξενεψουνε με όποιον να ναι.

 

[paulochelao24]

Στην Στεφανία πολλές τολμηρές σκηνές θα έλεγα.Ακόμη και τώρα αρκετά τολμηρή ταινία

 

[RIO]

Kαι στο " Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα " όταν ο Κωνσταντίνου διορθώνει άκομψα την Κοντού ( αιφνιδίως ) , μπροστά στους φίλους του...

 

[Bambinella]

Οταν ο Διανελος σπαει στο ξυλο τη Νιτσα Μαρουδα στον Κατηφορο.

Οταν η Σιμονη Κυριακιδου μαθαινει πως ο Παραβας την παντρευεται για σεξουαλικους λογους στο Εκλεψα τη γυναικα μου.

 

[Gordon]

Ολόκληρη η ταινία "το κοροϊδάκι της πριγκηπέσσας". Από την αρχή ως το τέλος.
Οι ταινίες με τον Τσάκωνα. Τόσες πολλές οι σκηνές, είτε τον βαράνε οι γυναίκες του, είτε βαράει το βοηθό του, είτε κάνει τις βρωμιές του και το χειρότερο είναι ότι σε σχόλια κάτω από το βίντεο αποθεώνεται. Δεν θα επεκταθώ, εκνευρίστηκα.

 

[hannele]

"Κόκκινα Φανάρια"...
Η Άννα (Λαδικού) πληροφορείται, λίγο πριν το γαμο, το πνιγμό του καπετάνιου (Κατράκης).
Ο Μιχαήλος (Φούντας) οργισμένος ξεσπάει το θυμό του στην ηλικιωμένη υπηρέτρια Κατερίνα (Κυριακάκη) κι την σαπίζει στο ξύλο

 

[BETTY BOOP]

Στην ταινία ΧΤΥΠΟΚΑΡΔΙΑ ΣΤΟ ΘΡΑΝΙΟ η σκηνή που η Αλικη δεν θελει να αποκαλυψει στον σύζυγό της τον λόγο που απουσιάζει τα πρωινά απο το σπιτι...και προσπαθεί να αποκρύψει την πραγματικότητα και από τους γονεις της...

 

[paulochelao24]

Στην Στροφή του Δαλιανίδη,η σκηνή που πλακώνεται στο ξύλο ο Μιχαλόπουλος με τον Χαλκιά (επειδή ο Μιχαλόπουλος πάει να σκοτώσει έναν ενισχυτή για να εξασφαλίσει την δόση νομίζω) και η καημένη η Αγαγιώτου να τους παρακαλάει "μην μαλώνετε παιδιά μου" απίστευτα ρεαλιστική σκηνή και πολύ άβολη που πλέον δεν μπορώ να την ξαναδώ όπως και η σκηνή που ο Μιχαλόπουλος δέρνει την Αγαγιώτου και αυτή πέφτει κάτω..δεν μπορώ να τις ξαναδώ αυτές τις σκηνές με τίποτα.

 

[Billious17]

Αν και κωμωδία στο Μια κυρία στα μπουζούκια η στιγμή που ο Γεωργίτσης τηλεφωνεί στην Χρονοπούλου και της λέει ότι δεν θα την συναντήσει και θα φύγει με την Ζωή πάντοτε με έκανε να αισθάνομαι άβολα λόγω της χροιάς και του ύφους της Χρονοπούλου. Ακόμη όταν η Τασσώ Καββαδία προσβάλλει με τόση άνεση την Κοντού μπροστά στον αστυνομικό και την γειτονιά στη δε γυνή να φοβείται τον άνδρα. Ενώ και η στιγμή που στον Ίλιγγο η οικογένεια έχει βγει για πικ Νικ και η Βούλα Ζουμπουλάκη διαισθάνεται τα βλέμματα ερωτικά του Αλεξανδράκη προς την Ζωή

 

[Bajar]

Χθες κατάφερα και είδα τον Γρουσούζη (μήπως και τελικά αποφασίσω να τον βαθμολογήσω στο αντίστοιχο thread) και έχω να πω πως στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας ο θεατής είναι πιθανό να νοιώθει άβολα για λογαριασμό των πρωταγωνιστών λόγω του κεντρικού θέματος. Όμως οι δύο σκηνές που πραγματικά με διέλυσαν ψυχολογικά ήταν όταν οι κουτσομπόλες της Πλάκας ορμούν στην κακομοίρα τη Δάφνη Σκούρα και την σπάνε στο ξύλο επειδή τους "λερώνει" τη γειτονιά και αντίστοιχα οι πελάτες του καφενείου του Μακρή του επιτίθενται λεκτικά κατηγορώντας τον ότι έχει σπιτώσει τη Σκούρα. Δυστυχώς τέτοιες συμπεριφορές άργησαν πάρα πολύ να εγκαταλειφθούν από την ελληνική κοινωνία, ειδικά δε από την κοινωνία της ελληνικής επαρχίας.

Σε προηγούμενο σχόλιο είχα αναφερθεί στην ταινία Ο Θόδωρος και το δίκαννο και τις άβολες στιγμές της πρωταγωνίστριας και της γειτόνισσας-φίλης με τους αγαπητικούς -ρεμάλια. Ωστόσο η σκηνή που πραγματικά με κάνει πάντα να αισθάνομαι άβολα είναι η συμπεριφορά του Διανέλλου (ξαδερφου του Φωτόπουλου) απέναντι στην σύζυγό του. Η καημένη ούτε λέξη δεν προλάβαινε να αρθρώσει κι εκείνος τη διέκοπτε κατηγορώντας την ότι φλυαρεί ακατάπαυστα και ότι εφόσον μιλάει αυτός, δεν της επιτρέπεται να μιλήσει. Απαράδεκτος!

 

[Gordon]

Ενδεχομένως στόχος της κάθε ταινίας να ήταν ακριβώς αυτός: να κάνει τον θεατή να νιώσει αμήχανα έως και άσχημα.
Νομίζω ότι πολύ συχνά οι σκηνοθέτες θέλουν να φέρουν την κοινωνία προ των ευθυνών της και να της τρίψουν τα χάλια στη μούρη. Είναι ζάμπολλες οι σκηνές που μας προκαλούν αμηχανία γιατί αποδεικνύεται ότι στις παλιές εποχές δεν ήταν όλα ρομαντικά, μάλλον το ακριβώς αντίθετο ισχύει.

 

[elephadas]

Χμμμ... προκαλούν αμηχανία σε μας τώρα, αλλά προκαλούσαν το ίδιο τότε στον μέσο θεατή? Νομίζω στον Γρουσούζη ο σκηνοθέτης πράγματι είχε αυτό τον σκοπό (μου είχε κάνει πολλή εντύπωση η ταινία και ιδιαίτερα το ότι η Βασιλειάδου έπαιζε τόσο αντιπαθητικό ρόλο). Αλλά στις περισσότερες ταινίες με άβολες στιγμές που σκέφτομαι οι σκηνοθέτες ψέγουν την υπερβολή αλλά δεν αρνούνται τις βασικές προκαταλήψεις του καιρού τους. Το να είναι μια "αστεφάνωτη" ήταν ντροπή και δεν διαφωνεί μ' αυτό ο Τζαβέλλας (γι' αυτό παντρεύει τους πρωταγωνιστές του και δεν κάνει τον Αντωνάκη αντιπαθητικό), αλλά η φαρμακομύτα Καββαδία είναι υπέρ το δέον αγενής κι αυτό κατηγορεί ο σκηνοθέτης.