Στην ταινία "Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος" όλες οι σκηνές (κυρίως στο πρώτο μισό της ταινίας) που υποβαθμίζουν τον χαρακτήρα του Ηλιόπουλου ως χαζού, αφελή, άμαθου κτλ. (ευτυχώς βέβαια, από το δεύτερο μισό της ταινίας και μετά, ο χαρακτήρας του αποζημιώνεται και με το παραπάνω..).
Στην ταινία "Δεσποινίς διευθυντής", η σκηνή που η Καρέζη παραπονιέται ότι μοιάζει με..τράγο (δεν είναι αστείο καν, και δεν ταιριάζει στη φινετσάτη και κομψή της παρουσία ούτε στο ελάχιστο).
Στην ταινία "Η Αλίκη δικτάτωρ" η σκηνή που ενώ η ίδια έχει σκύλο, φτύνει και λέει τους άλλους ανθρώπους "σκυλιά".
Στην ταινία "Αυτή που δεν λύγισε", όλες οι σκηνές που προβάλουν σε υπερβολικό (ίσως) βαθμό τη σημασία της απόκτησης ενός παιδιού μέσα σε έναν γάμο, σε σημείο που να απειλείται ο γάμος με διάλυση. Στην ίδια ταινία, η ασφυκτική πίεση που ασκούν οι γονείς του Αλεξανδράκη στη Βούρτση (τη νύφη τους) για να τούς κάνει -καλά και ντε- "ένα (ε)γγόνι".
Στην ταινία "Καρδιά μου πάψε να πονάς", σκηνή που η Βούρτση δέχεται (θεωρητικά έστω) να πάρει τα χρήματα από τον πλούσιο Γιώργο με αντάλλαγμα να φύγει μαζί του (άλλο αν τελικά δεν πήγε μαζί του ποτέ, θεωρώ πως από τη στιγμή που ήταν παντρεμένη και με παιδί, σεναριακά δεν έπρεπε καν να το σκεφτεί ως πιθανή λύση). Στην ίδια ταινία, η επική σκηνή με τους "ντολμάδες" και το μικρόφωνο στο πάνω μέρος της οθόνης που φαίνεται ολοκάθαρα και μετακινείται από τον ένα ηθοποιό στον άλλον όταν μιλούν πίσω από τα καγκελα της φυλακής, σαν να τους παίρνει κάποιος συνέντευξη από το ταβάνι.
Στην ταινία "Η μοδιστρούλα" το σενάριο που μπλέκει μεταξύ τους δύο αδέλφια (εστω και όχι εξ' αίματος).
Στην ταινία "Συννεφιασμένοι ορίζοντες" η σκηνή που ο Αλεξανδράκης πάει τίμια, καθαρά λεβέντικα και λέει της Βούρτση να έχει το νου της με τον Γεράσιμο, κι εκείνη αντί να του πει χίλια ευχαριστώ και να ανοίξει τα μάτια της, τόν αποπαίρνει και τον διώχνει ψυχρά (αποζημιώνεται όμως σεναριακά αργότερα).
Στην ταινία "Το κλωτσοσκούφι" η σκηνή που ο Αλεξανδράκης πηγαίνει τη Βουγιουκλάκη να φάνε μαζί σουβλάκια σε.. ψητοπωλείο (θα προτιμούσα ένα πιο σικ εστιατόριο).
Στην ταινία "Αγαπησα έναν αλήτη" όλες οι σκηνές που ο Αλεξανδράκης φαίνεται παρακμιακός. Δεν τού πάει καθόλου. Δεν τού ταιριάζει φυσιογνωμικά, να κάνει τον παρακμιακό. Τού πάνε νομίζω πολύ καλύτερα οι πιο "τζεντλεμαν" ρόλοι.
Και τέλος, στην ταινία "Ζητείται επειγόντως γαμπρός" η σκηνή που η Βλαχοπούλου ανακαλύπτει ότι ο γαμπρός δεν ήρθε στο σπίτι της για να ζητήσει το δικό της χέρι, αλλά το χέρι της κόρης της.
