Αυτό το τελευταίο που λέτε που κολλάει? Ισα ίσα που η συγκεκριμένη ταινία δείχνει (με κωμικό τρόπο) μια γυναίκα που θέλει να ζήσει πέρα από τις κοινωνικές συμβάσεις από τις οποίες διακατέχετο η κοινωνική της (μεγαλοαστική) τάξη της εποχής. Και για αυτό προσωπικά τη λατρεύω!
Καταλαβαίνω όμως απόλυτα και το Θανάση Ευθυμιάδη. Δυστυχώς γενιές και γενιές γαλουχήθηκαν με ιδέες ότι το ξύλο (και κατ'επέκταση η βία) αποτελεί και πρέπει να είναι μια μορφή κανονικότητας (ειδικά απέναντι στις γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα) όπως επίσης και ένα "παιδαγωγικό εργαλείο" για τους ανήλικους στα σχολεία. Για μένα οποιαδήποτε ταινία το προβάλλει αυτό ως αξία, είναι πια μεμπτή. Πρσωπικά δεν βρίσκω τίποτα ωραίο και θυμώνω πια απίστευτα βλέποντας ταινίες όπως π.χ. το "Μια τρελή τρελή οικογένεια", ειδικα στις σκηνές που λέει ο Αλεξανδράκης "Θα τη σαπίσω στο ξύλο", "Θα τις υποτάξουμε" και άλλα τέτοια "αντρίκια"
Βέβαια δυστυχώς κατά τα ψέμματα όλες αυτές οι ταινίες υπαρκτές καταστάσεις έδειχναν και την επικρατούσα τοξική αρρενωπότητα, η οποία μάλιστα "μεταλαμπαδεύονταν" ακόμα και από μητέρες σε γιους. Και δυστυχώς τα αποτελέσματα τα πληρώνουμε ακόμα σήμερα.