Είχε μια ζεστασιά η φωνή του και τόσο συναίσθημα η ερμηνεία του που σου έμεναν τα τραγούδια στο μυαλό για καιρό. Το παρακάτω χωρίς να καταλάβω ποτέ γιατί, αποτελεί μια από τις πιο όμορφες αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων. Καλό του ταξίδι.
Αντώνης Καλογιάννης - Μαρινέλλα - Σ' αγαπώ σαν το γέλιο του Μάη (Μάριου Τόκα - Μικρά Ερωτικά, 1984)
Τον συνάντησα στο πάλαι ποτέ "Τσάι Στη Σαχάρα" σε μία βραδιά αφιέρωμα στον Χατζηνάσιο. Ο συνθέτης παρουσίαζε τα τραγούδια του με ερμηνευτές την Κωνσταντίνα, το Γιάννη Κούτρα και τη Μαριάνα Ευστρατίου. Ο Καλογιάννης είχε έρθει σαν γκεστ. Τραγούδησε ένα ντουέτο με την Κωνσταντίνα και πραγματικά μου άρεσε. Εδώ, σαν αποχαιρετισμό, ανεβάζω ωστόσο το Μέρος Β' από το "Πνευματικό Εμβατήριο" σε ποίηση Άγγελου Σικελιανού και μουσική Μίκη Θεοδωράκη:
Είναι ωραίο τραγούδι, κι εσύ ησουν παιδί και αθώα όταν το ακουγες, και ενδεχομένως να βρισκόσουν σε ζεστό περιβάλλον (ζεστό από ανθρώπους, τη μάνα σου και τον πατέρα σου π.χ.) και η ανάμνηση σου άφησε μια αιώνια γλύκα. Οπως εμένα μου έμειναν τα τραγούδια του Νταλάρα και του Μπιθικώτση που έβαζε ο πατέρας μου στο κασετόφωνο του Ντάτσουν.
Τα είπατε όλα. Η θεία μου λάτρευε αυτή την αντρική, βαθιά, ιδιαίτερη φωνή του που είχε απίστευτο χρώμα. Καλό του ταξίδι, καλή ανάπαυση. Εγώ θα θυμηθώ ένα πολύ όμορφο τραγούδι του, με υπέροχους στίχους, που είναι και το όνομα της αδελφής μου.