Ήταν το eurobasket του 87 ένα κομβικό γεγονός για την Ελλάδα;

[foutix]

Παρότι υπάρχουν 2-3 ενεργά θέματα για το μεγάλο γεγονός του ευρωπαϊκού, σκέφτηκα να ανοίξω το θέμα θέλοντας να θέσω την όλη κοινωνική του διάσταση χωρίς κομματικές προεκτάσεις.

Κατά τη γνώμη μου, η στιγμή εκείνη ήταν ιστορική, καθώς συμπυκνώσε σε μερικές μέρες τις αλλαγές ολης της περιόδου 1974-1995. Θα επανέλθω σε δεύτερο χρόνο. Ελπίζω στο μεταξύ να εμπλουτιστεί το θέμα και με άλλες απόψεις.

 

[Wally]

Κομβικο και μαγικο και ευτυχες και μας εδωσε κατι που δεν θα ξεχασουμε ποτε...μια ανεπαναληπτη καλοκαιρινη νυχτα.

Εδωσε χαρα, πολυ χαρα, εβαλε τα θεμελια για το Ελληνικο μπασκετ, ωθησε πολλους νεους μακρια απο κακες συνηθειες και κοντα στον αθλητισμο...εβαλε τον αθλητισμο στη καθημερινη ζωη.

Σαν κακο (απο σποντα και προς Θεου δεν φταιει η επιτυχια αυτη καθ αυτη) θα ελεγα οτι μας εδωσε ενα λανθανων αισθημα Εθνικης υπερηφανειας και ανωτεροτητας. Αντι να αντιδρουμε στο Κρατος που αποβιομηχανοποιουσε συστηματικα την χωρα/μας προετοιμαζε να γινουμε "φορεις υπηρεσιων" - "χωρα-θερετρο-φθηνου-τουρισμου" και να βλεπουμε οτι κατρακυλαμε σε σχεση με την υπολοιπη Ευρωπη...εμεις νομιζαμε οτι ημασταν στον Ολυμπο και οτι λυσαμε τα προβληματα μας. Στο επομενο ψυλλιασμα, η μοιρα μας εφερε και το 2004 που ηταν καλοδεχουμενο αλλα και αυτο απο σποντα ειχε παρομοια αποτελεσματα...

 

[aims]

Εννοειται πως μεγαλα αθλητικα γεγονοτα-επιτυχιες ειναι κομβικα σημεια για την οποιαδηποτε κοινωνια..

1971(Παο τελικο Πρωταθλητριων στο Λονδινο),1987(eurobasket),2004(euro)...

Τα 3 σημαντικοτερα σημεια αναφορας για τις γενιες αυτες..

 

[domniki]

Η παρουσία του Νίκου Γκάλη ήταν το κομβικό γεγονός. Άλλαξε την πορεία του μπάσκετ στην χώρα. Έβαλε τα θεμέλια και έστρωσε τον δρόμο για τους μετέπειτα έλληνες μπασκετμπολίστες. Η νίκη το 1987 ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Μετά από αυτή, ήρθαν κ'αλλες, πολλές.

 

[Shinobi]

Μεγάλο γεγονός αλλά συμφωνώ με το Wally, όμως δεν είναι μόνο η αποβιομηχανοποίηση αλλά και πολλά άλλα. Είναι σωστό ότι καλλιεργήθηκε τεχνητά μια αίσθηση ανωτερότητας και ευφορίας (με σκοπό τι άλλο τη ψήφο) από τους εκάστοτε κρατικούς παράγοντες με μια σειρά από ενέργειες που θα χρειαζόταν μέρες για να αναλύσουμε.

 

[domniki]

Μεγάλο γεγονός αλλά συμφωνώ με το Wally, όμως δεν είναι μόνο η αποβιομηχανοποίηση αλλά και πολλά άλλα. Είναι σωστό ότι καλλιεργήθηκε τεχνητά μια αίσθηση ανωτερότητας και ευφορίας (με σκοπό τι άλλο τη ψήφο) από τους εκάστοτε κρατικούς παράγοντες με μια σειρά από ενέργειες που θα χρειαζόταν μέρες για να αναλύσουμε.

Δεν νομίζω ότι χρειαζόταν το '87 ή το '04 για την "αίσθηση ανωτερώτητας". Αυτή η αίσθηση υπήρχε και υπάρχει από πάντα. Απλά είναι "αίσθηση" μεταξύ Ελλήνων, για εσωτερική κατανάλωση, και κανένας άλλος λαός δεν την συμμερίζεται.

 

[Αισυμνήτης]

Αγαπητέ foutix, μια που εσύ ξεκίνησες αυτό το θέμα και υποσχέθηκες ότι θα επανέλθεις σε δεύτερο χρόνο, δεν λες κι εσύ τη γνώμη σου;

 

[Rakeesh]

Αν εχει σημασια η γνωμη ενος ασχετου οπως εγω... προσωπικα δε θεωρω τον αθλητισμό κατι τοσο σπουδαίο οσο θελει να πιστευει ο περισσοτερος κοσμος, και δεν μπορω να φανταστω ενα αθλητικό γεγονος να αποτελει κομβικο σημειο για τη ζωη μιας κοινωνιας (εκτος αν αποτελει "βαρια βιομηχανια" οπως πχ στις λατινικές χωρες). Συμφωνω με τους παραπανω που ειπαν οτι υπηρξε μια τεχνητη αισθηση ανωτεροτητας για εσωτερικη καταναλωση και μονο. Απο κει και περα αντε να κυκλοφορησαν καποια παραπανω βιβλια και περιοδικα για το μπασκετ, αντε οι "ηρωες" μπασκετμπολιστες να αποτελεσουν σταρ της εποχης με μερικα αφιερωματα παραπανω, αντε να υπηρξαν καποιες παραπανω αφισες και μπασκετικα αξεσουαρ σε παιδικα δωματια, αντε μερικα παιδια παραπανω να επιλεξουν το μπασκετ αντι για το ποδοσφαιρο. Κατα τα αλλα και τιποτα να μην ειχε συμβει, παλι εδω που ειμαστε θα ημασταν.

 

[ΦΖΠ1]

Ο αθλητισμός είναι κι αυτός μια μικροοικονομία. Όταν υπάρχουν επιτυχίες, δημιουργεί τη δικιά της άνθιση, που αποφέρει θέσεις εργασίας, έσοδα κλπ.κλπ. Αντιθέτως, σε εποχές μαρασμού, βλέπουμε κολυμβητήρια χωρίς...νερό, κι όλα τα υπόλοιπα γνωστά.

Παρόλα αυτά είναι κάτι που πάντα θα υπάρχει, και είναι αξιοθαύμαστοι οι εκάστοτε πρωταθλητές, που σήμερα πια "με τα ψέμματα" προσπαθούν να μας κάνουν περήφανους... όπως π.χ. σήμερα το γυναικείο μπάσκετ μας, που ούτε ξέραμε ότι υπάρχει...

 

[johnny19818]

Καταρχάς θα συμφωνήσω με τη domniki! Για κάποιον λόγο η εθνική υπερηφάνεια πολλές φορές ξεπερνάει τα όρια και νομίζουμε ότι οι Έλληνες είμαστε και άλλοι δεν είναι σε αυτόν τον πλανήτη. Δεν κοιτάμε λέω γω τα χάλια μας στην καθημερινότητά μας. Εν πάσει περιπτώσει όσον αφορά το Eurobasket του 1987 απλά νομίζω ότι ήταν ένα γεγονός που έμελλε να γίνει η αρχή για να το συγκρίνουμε με αυτά που θα ερχόντουσαν έπειτα. Δεν είμαι ειδικός να αναλύσω κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις του γεγονότος αν και νομίζω ότι δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος γι'αυτό. Όσον αφορά τον αθλητισμό, σίγουρα ο Έλληνας χαίρεται με τις επιτυχίες των εκάστοτε ομάδων σε παγκόσμιο επίπεδο όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες αλλά και σε αντίστοιχες διοργανώσεις και "ξεδίδει" θα έλεγα. Μην ξεχνάμε όμως και τα όποια σκάνδαλα φανερώθηκαν αργότερα όπως ντοπάρισμα αθλητών που μας ξενερώνουν απίστευτα.

 

[foutix]

Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να καταθέσω και εγώ δύο τρεις σκέψεις.

Στον πυρήνα του θέματος συμφωνώ με τον Wally.

Ως αθλητικό γεγονός ήταν ανεπανάληπτο και είχε ως άμεσο αποτέλεσμα να δημιουργηθούν και να είναι γεμάτα πολλά γήπεδα μπάσκετ (που σήμερα πια ρημάζουν εξ αιτίας και της υπογεννητικότητας). Και φυσικά τα παιδιά που αθλούνται σε ένα ομαδικό άθλημα είναι υγιές στοιχείο κοινωνικοποίησης, κατά την γνώμη μου, ανώτερο από τον να βολοδέρνουν σε καφετέριες/φλιπεράκια και ντίσκο όλη μέρα ή ακόμα χειρότερα να πειραματίζονται με διάφορες ουσίες.

Από την άλλη, πρωταθλητισμός απαιτεί συναγωνισμό. Θέλω να πω ότι ειδικότερα για τα παιχνίδια της τελικής φάσης μιας διοργάνωσης, αυτά μπορούν να ιδωθούν και ως ένα είδος "μάχης". Και τότε, από ιστορική σκοπιά, συνέβη το πρώτο γεγονός που ένωσε/συμφιλίωσε πλατιά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, καθώς εκείνες τις μέρες δίναμε "μάχες".

Επιπλέον, το γεγονός αυτό ήρθε σε μια συγκυρία όπου ο κόσμος ήταν σε μια τροχιά ραγδαίων ανακατατάξεων, με αποκορύφωμα τη διάλυση της ΕΣΣΔ και των λαϊκών δημοκρατιών, διαδικασία που ολοκληρώθηκε και τυπικά δυόμιση χρόνια αργότερα. [Η ήττα της ομάδας της ΕΣΣΔ στο ΣΕΦ από την ελληνική ομάδα μοιάζει σαν ένα σημάδι για τα μελλούμενα στις ανατολικές χώρες]. Ίσως λοιπόν η εθνική ομοψυχία και υπερηφάνεια που δημιούργησε το γεγονός να ήταν ένα θετικό στοιχείο, απαραίτητο για την αντιμετώπιση των προκλήσεων της περιόδου.

Ωστόσο, ένας λαός μαθημένος στην λογική της ψωροκώσταινας και στην βοήθεια των ξένων έβγαλε και τα διάφορα κόμπλεξ του, όπως το να μετράμε το ύψος μας με βάση την σκιά μας και όχι το μπόι μας.

Η διάκριση ήρθε σε μια περίοδο όπου "μεθυσμένοι" από την ίλιγγο της διακυβέρνησης ΠΑ.ΣΟ.Κ., σε όλα τα επίπεδα, αυτή θεωρήθηκε σαν επιστέγασμα της περιόδου. Ενισχύθηκε η αντίληψη του "γ...με και δέρνουμε" κάτι που βεβαίως δεν ίσχυε και δεν ισχύει. Αντανάκλαση αυτού είναι και οι πανηγυρισμοί. Από τους απλούς πανηγυρισμούς του 87 φτάσαμε στο μυριόστομο σύνθημα "σήκωσε το γ...ενο δε μπορώ να περιμένω" 17 χρόνια αργότερα με στάσεις στο για την "Ελλάδα ρε γαμώτο" . Ειδικότερα το πρώτο έδειχνε την "παραζάλη" της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας.

Εν κατακλείδι, το αδιαμφισβήτητο μεγάλης αξίας αθλητικό γεγονός του 87 έχει κατά τη γνώμη μου πολλαπλές κοινωνικές προεκτάσεις, δρώντας ως καταλύτης για την επιτάχυνση διεργασιών και υιοθέτησης αντιλήψεων όχι απαραίτητα όλων θετικών.

 

[Nemo]

Δεν νομίζω ότι χρειαζόταν το '87 ή το '04 για την "αίσθηση ανωτερώτητας". Αυτή η αίσθηση υπήρχε και υπάρχει από πάντα. Απλά είναι "αίσθηση" μεταξύ Ελλήνων, για εσωτερική κατανάλωση, και κανένας άλλος λαός δεν την συμμερίζεται.

Αίσθηση ανωτερώτητας ?

Με την δεδομένη διαχρονική ξενομανία/μιμητισμό και εσωστρέφεια ???

Μάλλον για ένα μηχανισμό αυτοάμυνας-εξισορρόπησης ενός βαθύτερου συμπλέγματος κατωτερότητας για όσους μας/τους αφορά.

0

Υ.Γ. Σε άλλους εντόπιους βγαίνει σε κάτι σαν σύμπλεγμα ενοχής/(άρνησης) ....

 

[Stratulator]

Κάτι όμορφο που το θυμόμαστε με νοσταλγία (εγώ πχ, ήμουν 5 και έχω πολλές όμορφες αναμνήσεις απο τότε),ναι.

Αλλά, "Κομβικό" γεγονός για την Ελλάδα... Σίγουρα όχι. Πιστεύω ότι υπήρχαν σημαντικότερα 'θέματα' , έκει γύρω απο το '87

σε κοινωνικό/πολιτικό επίπεδο,που θα επιδρούσαν αρνητικά κυρίως στα επόμενα χρόνια.

Αυτό που διακρίνω πάντως, είναι το χάσμα των 30 χρόνων.

Εμείς παιδάκια τότε, παίζαμε στον δρόμο τον 'τελικό' , χωριζόμασταν σε ομάδες και δίναμε ονόματα:

"εγώ ο Γιαννάκης,εσύ ο Φασούλας, ο άλλος ο Γκάλης..."

Σήμερα ,δυστυχώς τα παιδιά παίζουν με παρόμοιο τρόπο το Survivor... Παρακμή.

 

[Αισυμνήτης]

Δεν είμαστε ο μοναδικός λαός στον κόσμο που πανηγυρίζει αθλητικές επιτυχίες.

Ακόμα και οι θεωρούμενοι ως πιο «αναπτυγμένοι», «πολιτισμένοι» κλπ λαοί γιορτάζουν, συχνά με έξαλλο τρόπο, αθλητικές επιτυχίες.

Εμείς, που δεν είμαστε τόσο συνηθισμένοι σε μεγάλες αθλητικές διακρίσεις, ίσως να έχουμε κι έναν λόγο παραπάνω.

Γι’ αυτό, ειλικρινά δεν πιστεύω ότι έχω λόγους να νιώθω ένοχος επειδή πανηγύρισα τη νίκη της εθνικής μας ομάδας στο Ευρωμπάσκετ του 1987.

Υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αυτοκριτική και στο αυτομαστίγωμα, που δεν θεωρώ δικαιολογημένο, σκόπιμο ή ωφέλιμο να την ξεπεράσουμε.

Για όλα τα υπόλοιπα, θα περιοριστώ σε μια φράση του φίλου Rakeesh:

Κατα τα αλλα, και τιποτα να μην ειχε συμβει, παλι εδω που ειμαστε θα ημασταν.

 

[Crimson Moonlight]

Δεν είμαστε ο μοναδικός λαός στον κόσμο που πανηγυρίζει αθλητικές επιτυχίες.
Ακόμα και οι θεωρούμενοι ως πιο «αναπτυγμένοι», «πολιτισμένοι» κλπ λαοί γιορτάζουν, συχνά με έξαλλο τρόπο, αθλητικές επιτυχίες.


Εμείς, που δεν είμαστε τόσο συνηθισμένοι σε μεγάλες αθλητικές διακρίσεις, ίσως να έχουμε κι έναν λόγο παραπάνω.

Γι’ αυτό, ειλικρινά δεν πιστεύω ότι έχω λόγους να νιώθω ένοχος επειδή πανηγύρισα τη νίκη της εθνικής μας ομάδας στο Ευρωμπάσκετ του 1987.

Υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αυτοκριτική και στο αυτομαστίγωμα, που δεν θεωρώ δικαιολογημένο, σκόπιμο ή ωφέλιμο να την ξεπεράσουμε.

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Ακριβώς τα ίδια θα έγραφα κι εγώ. Αυτονόητα πράγματα που τείνουμε να ξεχνάμε, και δεν πιστεύω ότι γίνεται κατά λάθος.


Δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό στο να πανηγυρίζουμε για οποιοδήποτε κατόρθωμα μίας ομάδας ή ενός μεμονωμένου αθλητή, πόσο μάλλον όταν στο πρόσωπό του καθρεφτίζεται η χώρα μας. Μπορεί να μην βρισκόμαστε εμείς οι ίδιοι στο γήπεδο, μα εκείνη τη στιγμή εκπροσωπούμαστε και συμμετέχουμε εξ' ίσου. Υπάρχει και κάτι που λέγεται ψυχαγωγία. Είναι παράλογο να προσπαθούν μερικοί να σταυρώσουν όσους υποστηρίζουν τα παιδιά που εκαναν τεράστια προσπάθεια για να φτάσουν σε αυτό το σημείο. Υποβαθμίζουν και τους ίδιους τους αθλητές έτσι, γιατί, άν είναι να μην φέρνουν χαρά σε κανέναν τί κάνουν; Για ποιόν προσπαθούν τόσα χρόνια; Δεν είναι τόσο εγωιστικός ο κόσμος-τουλάχιστον όχι σε αυτόν τον τομέα.

 


Αυτή η ισοπέδωση της σημερινής εποχής, να θεωρούν ότι τίποτα δεν είναι σημαντικο για την Ελλάδα εφ' όσον βρισκόμαστε (ή καταλήξαμε) σε οικονομική και κοινωνική κρίση είναι εγκληματική. Δείχνει μόνο μιζέρια. Όσο άσχημη κι άν είναι η πραγματικότητα οφείλουμε στον εαυτό μας πρώτα απ' όλους να χαιρόμαστε για ο, τι αξίζει. Έχει χαθεί ο διαχωρισμός μερικών πραγμάτων. Και ας είμαστε λογικοί, μόνο η νίκη του '87 δεν φταίει για την σημερινή κατάσταση.

 

 


Και για να μην είμαι εντελώς εκτός θέματος...Δεν ξέρω πώς ήταν τότε, γεννήθηκα αρκετά χρόνια μετά το '87. Και μέχρι να φτάσω σε ηλικία που να καταλαβαίνω γιατί λέγονται μερικά πράγματα είχε περάσει δεκαπενταετία. Θυμάμαι όμως ν' ακούω τη μαμά μου να μελετάει εκείνη τη μέρα κάθε φορά που βλέπαμε είδη μπάσκετ στα μαγαζία, σε κάθε αγώνα στην τηλεόραση και κάθε φορά που έπαιζε το The Final Countdown στο ραδιόφωνο. Και το κάνει ακόμα, όπως και πολλά φιλικά μας πρόσωπα. Τα χρόνια που έπαιζα μπάσκετ σε όσους το έλεγα μου μιλούσαν για εκείνο τον αγώνα. Ο προπονητής μας μάς μιλούσε για εκείνο τον αγώνα. Στην κατασκήνωση μας τον έβαζαν κάθε καλοκαίρι σε βιντεοπροβολή πριν τους δικούς μας τελικούς. Και γνώριζω πολλά νέα παιδιά που έχουν σαν ινδάλματα τον Γκάλη και τον Γιαννάκη, θυμούνται με λεπτομέρειες τον αγώνα που έχουν δεί πάμπολλες φορές σε DVD και λυπούνται που δεν το έζησαν εκείνη την εποχή.


Αυτό κατι δείχνει. Άν ήταν μόνο ένα σημαντικό αθλητικό γεγονός θα είχε ηδη ξεχαστεί από τον απλό κόσμο, όπως έγινε με τόσες άλλες αθλητικές επιτυχίες. Έχει μετατραπεί σ' ένα ερέθισμα για τα όνειρα νέων ανθρώπων, κι αυτό είναι το σημαντικότερο απ' όλα.


Γιατί λοιπόν μόνο να το κατηγορούμε και να κόβουμε όνειρα;

 

[Wally]

Δεν είμαστε ο μοναδικός λαός στον κόσμο που πανηγυρίζει αθλητικές επιτυχίες.Ακόμα και οι θεωρούμενοι ως πιο «αναπτυγμένοι», «πολιτισμένοι» κλπ λαοί γιορτάζουν, συχνά με έξαλλο τρόπο, αθλητικές επιτυχίες.

Εμείς, που δεν είμαστε τόσο συνηθισμένοι σε μεγάλες αθλητικές διακρίσεις, ίσως να έχουμε κι έναν λόγο παραπάνω.

Γι’ αυτό, ειλικρινά δεν πιστεύω ότι έχω λόγους να νιώθω ένοχος επειδή πανηγύρισα τη νίκη της εθνικής μας ομάδας στο Ευρωμπάσκετ του 1987.

Υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αυτοκριτική και στο αυτομαστίγωμα, που δεν θεωρώ δικαιολογημένο, σκόπιμο ή ωφέλιμο να την ξεπεράσουμε.

Για όλα τα υπόλοιπα, θα περιοριστώ σε μια φράση του φίλου Rakeesh:

Δεν νομιζω παντως κανεις να ειπε οτι επρεπε να νιωθουμε ενοχες...

Η ευτυχια που προσφερε αυτη η βραδια, υπαρχει ακομα στην καρδια μας. Αν ρωτησεις καποιον να σου απαντησει μεσα σε 3 δευτερα ποιο εξω-οικογενειακο γεγονος θυμαται να του εδωσε μεγαλη χαρα, ολοι θα απαντησουν "1987".

Απλα η εθνικη υπερηφανεια θα πρεπει να καλλιεργειται και απο αλλες εκφανσεις του εθνικου βιου και να φροντιζουμε αυτες να ειναι πολλες και γονιμες.

Χωρις ψυχαγωγια μιζεριαζεις...

 

[Αισυμνήτης]

Δεν νομιζω παντως κανεις να ειπε οτι επρεπε να νιωθουμε ενοχες...

Wally, η θέση μου είναι λεπτή.

Εδώ μέσα, εσύ είσαι διαχειριστής κι εγώ απλό μέλος.

Αυτό με το οποίο διαφωνώ κάθετα είναι απόψεις του τύπου

«δεν κοιτάμε λέω γω τα χάλια μας στην καθημερινότητά μας»,

απόψεις που συναντώ αυτούσια και μονότονα επαναλαμβανόμενες, όχι μόνο σ’ αυτό το θέμα αλλά κυριολεκτικά επί παντός του επιστητού.

Αυτό εννοώ ως σκόπιμη καλλιέργεια ενοχών για οτιδήποτε μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ότι αξίζεις κι εσύ κάτι σαν λαός και σαν άνθρωπος.

Κάτι που, όπως έγραψε και η πολύ καλή μου φίλη Crimson Moonlight, «δεν πιστεύω ότι γίνεται κατά λάθος» ή, αν προτιμάς, συμπτωματικά.

------------------------------

Απλα η εθνικη υπερηφανεια θα πρεπει να καλλιεργειται και απο αλλες εκφανσεις του εθνικου βιου και να φροντιζουμε αυτες να ειναι πολλες και γονιμες.

Σωστά, αλλά εμείς σαν λαός (και ο κάθε λαός) λίγα μπορούμε να κάνουμε από μόνοι μας προς αυτήν την κατεύθυνση.

Δυστυχώς, στην πράξη αυτά τα πράγματα γίνονται πάντα από την κορυφή προς τα κάτω.

------------------------------

Wally, θέλω να σου ζητήσω, σαν δίκαιος άνθρωπος που είσαι, να μην διαγραφεί ή τροποποιηθεί αυτή μου η τοποθέτηση.

Αυτό και δεν πρόκειται να επανέλθω στο θέμα.

Ευχαριστώ εσένα και όλους τους φίλους που διαβάζουν αυτές τις γραμμές, ακόμα κι αν διαφωνείτε μαζί μου.

 

[Wally]

Αν ψαχνεις για "ενοχες" θυμησου τα 80s που μας τρομοκρατουσαν με το δυσθεωρητο 7% ανεργια (τωρα 30%) που οδηγει τη νεολαια στα ναρκωτικα (σημερα καπου 5000% περισσοτεροι χρηστες) και στα πεζοδρομια (μη πω τωρα τι γινεται) και με τον τρομακτικο διαρηκτη που αφηνει το αποτυπωμα του αυτιου του στη πορτα. Σε μια εποχη που ζουσαμε με ξεκλειδωτες πορτες, στοκοι μας τρομοκρατουσαν και μας μιζεριαζαν.

Αν ψαχνεις για ενοχες...θυμησου το 90% (τους κρατικα επιχορηγουμενους) απο τους κινηματογραφιστες του νεου Ελληνικου σινεμα που παρουσιαζαν τη χωρα σαν σκοτεινο βοθρο μιζεριας. Θυμησου αρκετους τραγουδοποιους της μαυριλας. Σκεψου τους τωρα που οι περισσοτεροι ειναι καπου στο απυροβλητο κονομημενοι και φυσικα πλεον σιωπηροι...σσσσ τωρα κοιμαται η πατριδα μαγκες.

Κακως καποιος ενοχοποιει τον εαυτο του για πραγματα που δεν ευθυνεται και παντα θα υπαρχουν τυποι να του φορτωσουν ενοχες. Ετσι ειναι η ζωη.

Λογικα στα παραπανω συμφωνουμε, χαρηκαμε και ολοι το 1987...οποτε το ληγουμε εδω

Δεν διαγραφουμε εδω μεσα πραγματα που συναδουν με τους κανονισμους. Ναι, αν καποιος πισω απο την ανωνυμια αρχιζει να μπινελωκωνει κοσμο και να γινει επαναστατης του καναπε, δεν ειμαστε οι μαμαδες Τερεζες...τρωει διαγραφη το ποστ και αυτος χαιρεταει. Ετσι πορευεται η κοινοτητα. Διαφυλασσει τον εαυτο της

 

[Αισυμνήτης]

Δεν διαγραφουμε εδω μεσα πραγματα που συναδουν με τους κανονισμους. Ναι, αν καποιος πισω απο την ανωνυμια αρχιζει να μπινελωκωνει κοσμο και να γινει επαναστατης του καναπε, δεν ειμαστε οι μαμαδες Τερεζες...τρωει διαγραφη το ποστ και αυτος χαιρεταει.

Δεν καταλαβαίνω την επιθετικότητά σου.

Εν πάση περιπτώσει, έχω μια πορεία ζωής αρκετών χρόνων πίσω μου για να μου μιλάει με αυτό το ύφος ο οποιοσδήποτε πίσω από μία οθόνη.

Ετσι πορευεται η κοινοτητα. Διαφυλασσει τον εαυτο της.

Ενίοτε, μάλιστα, τον αποκαλύπτει.

 

[Nemo]

Εurobasket του 87 ?

Ένα από τα ποιο χαρούμενα και ενωτικά γεγονότα σε μια χώρα με τα χωριστά της καφενεία με ένα κάρο διαφορετικές κομματικές κι οπαδικές φυλλάδες ........

,που έβγαλε στο δρόμο να χορεύουν και να αγκαλιάζονται χαρούμενοι μαζί δεξιούς ,αριστερούς e.t.c. ολυμπιακούς,παναθηναικούς,αεκτζήδες e.t.c. ,από την πιο πλούσια μέχρι την φτωχότερη γειτονιά ,αν έκλεινες τα μάτια σου ίσως δεν μπορούσες να ξεχωρήσεις σε ποια βρίσκεσαι από τις φωνές ...

Βέβαια έχουμε μάθει να "ενωνόμαστε" σε μεγάλες τραγωδίες,μεγάλες θεομηνίες-καταστροφές, απέναντι στον "κοινό εχθρό"...

Και τι γίνεται τώρα ,που το παραμύθι μας έχει Δράκο ... τον Παναγιώτη Γιαννάκη ?