retrofan
RetroMasteR
- Joined
- 14 Δεκ 2009
- Μηνύματα
- 1.229
- Αντιδράσεις
- 417
Ρομαντικές μου ψυχές για ν' ακούσω τις προτιμήσεις σας 
Από τα πάμπολλα ρομάντζα που παρουσιάστηκαν στην ελληνική τηλεόραση, ποια ήταν αυτά που σας συγκίνησαν περισσότερο; Ή σας διασκέδασαν. Ή σας "άγγιξαν" με κάποιον τρόπο. Κοντολογίς ποια ζευγάρια σάς έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση;
Παρακαλώ να περιοριστούμε στις 5 προτιμήσεις, διαφορετικά οι λίστες δεν θα έχουν τελειωμό
Ξεκινάω:
1. Ελένη Ανουσάκη - Γιάννης Κακλέας "Η κυρία Ντορεμί"
Πολύ παιδική ανάμνηση, πολύ αγαπημένη :flower: Η καθηγήτρια των Γαλλικών Κατερίνα Μακρή που φτάνει στο προπολεμικό Ρέθυμνο και ερωτεύεται τον μαθητή της Λευτέρη. Η Ελένη Ανουσάκη ερμηνεύει όμορφα τον πρωταγωνιστικό ρόλο αν και δύσκολα πείθει (ως ηλικία και φιζίκ) για 20χρονη κοπελίτσα. Έχει όμως για παρτενέρ έναν υπέροχο Γιάννη Κακλέα που παίρνει απάνω του το παιχνίδι και σε κάνει να ξεχνάς όλες τις ενστάσεις σου! Ερμηνεία, κρητική προφορά, εμφάνιση (μέχρι και το μουστάκι του μ' άρεσε
). Ξεχωρίζω την σκηνή όπου ο Λευτέρης παραμονεύει την Κατερίνα μετά από την καζούρα που της έχουν κάνει στο σχολείο για να της ζητήσει συγγνώμη. Μια πρώτη δειλή προσέγγιση με την ατάκα "η γιαγιά μου λέει ότι η κοπέλα είναι σαν το κρυστάλλινο ποτήρι. Ακόμα κι η άχνα την πειράζει":flower:. Το τέλος άδοξο για ένα ζευγάρι που έπρεπε να ξεπεράσει πολύ περισσότερα εμπόδια απ' αυτά που άντεχαν για να καταφέρουν να μείνουν μαζί 
2. Τατιάνα Παπαμόσχου - Νίκος Παπαδόπουλος "Το σφαγείο"
Ξεχασμένη σειρά που δεν έπαιξε καθόλου σ' επαναλήψεις. Και για τους δύο ηθοποιούς είναι η πρώτη τους τηλεοπτική εμφάνιση (δεν το θυμάμαι, από την retrodb το βρήκα ) στους ρόλους ενός νεαρού δικηγόρου που φθάνει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη (λίγο μετά τον πόλεμο, λίγο πριν τον πόλεμο, θα σας γελάσω :xm: ) και της κοπέλας που ερωτεύεται ενώ ένα έγκλημα ταράζει την τοπική κοινωνία. Θυμάμαι ελάχιστα πράγματα και το ρομάντζο δεν ήταν καν το βασικό στοιχείο της πλοκής. Από τα βάθη όμως της μνήμης έρχεται η εικόνα της πρώτης τους ερωτικής συνεύρεσης :flower: . Δυο όμορφοι ηθοποιοί, σε μια ατμοσφαιρική σκηνή, με υποβλητική μουσική υπόκρουση και οι εκφράσεις του προσώπου τους ... #) Δεν ξέρω αν ήταν όντως τόσο πετυχημένη η απόδοση της στιγμής ή απλά ήταν η πρώτη τολμηρή σκηνή που παρακολουθούσα. Θυμάμαι όμως να έχω γουρλώσει τα μάτια μπροστά στην οθόνη, πασχίζοντας να μη χάσω δευτερόλεπτο. Ακόμα και να την ξαναπετύχω την σειρά και ν' αποδομηθεί η παιδική μου ανάμνηση, και μόνο για το ότι με συνοδεύει μετά από τόσα χρόνια, αξίζει τη θέση της στην πεντάδα των προτιμήσεών μου .
3. Λίλιαν Δημητρακοπούλου - Γιώργος Κωνσταντής "Η αναγέννηση ενός έθνους"
Άλλη "άσημη" αλλά λατρεμένη σειρά. Το ειδύλλιο του φτωχού ανθυπολοχαγού Μάνου Χτενιάδη και της μοσχοαναθρεμμένης Σοφίας Μαυρογιώργη αποτελεί τον καμβά πάνω στον οποίο εκτυλλίσεται όλη η προεργασία του κινήματος στο Γουδί. Κι εδώ ο άντρας (πολύ καλός ο Γιώργος Κωνσταντής) σε κάνει να ξεχνάς τις αδυναμίες της συμπρωταγωνίστριας του (λίγο "άχρωμη" εμφάνιση και πολύ κακές ενδυματολογικές επιλογές). Η ερωτική ιστορία, τόσο λιτή όσο και δυνατή, δικαιώνεται στο τελευταίο επεισόδιο με τη Σοφία ν' ακολουθεί τον αγαπημένο της, εγκαταλείποντας το πατρικό της και γεφυρώντας την κοινωνική τους διαφορά. Κι επειδή όλοι οι μεγάλοι έρωτες ξεκινάνε με μια κόντρα, ξεχωρίζω την σκηνή όπου η αρχική παρεξήγηση λύνεται και ο Μάνος πλησιάζει τη Σοφία ... "-Νερό κι αλάτι λοιπόν; -Νερό κι αλάτι! -Χάρηκα πολύ δεσποινίς Μαυρογιώργη. -Με λένε Σοφία. Βλέμμα που γίνεται διεισδυτικό και φωνή που βαθαίνει. -Κι εμένα με λένε Μάνο! -Κι εγώ χάρηκα πολύ Μάνο":flower:
4. Νάντια Δεληγιάννη - Στράτος Τζώρτζογλου "Οι φρουροί της Αχαϊας"
Ο Τζώρτζογλου;
Ναι ο Τζώρτζογλου! Εδώ οι ρόλοι αντιστρέφονται και είναι η πανέμορφη και ήπια ερμηνεία της Νάντιας Δεληγιάννη που απογειώνει αυτό το τόσο όμορφο ειδύλλιο. Ο νόθος Ζαννής Καζιάνης ερωτεύεται, άθελά του σχεδόν, τη γυναίκα του ετεροθαλούς αδελφού του Σύνθια. Το "απαγορευμένο" αυτού του έρωτα μαζί με τα σχέδια εκδίκησης του Ζαννή σε όσους αδίκησαν αυτόν και τον πατέρα του, δεν αφήνει αυτό το αίσθημα να εκφραστεί παρά μόνο με μισόλογα, κρυφές συναντήσεις και δυο κλεμμένα φιλιά. Η αρρώστια της Σύνθιας βάζει τέλος σε κάθε πιθανή διεκδίκηση της κοινής τους μοίρας και ο Ζαννής αφήνεται ανεξέλεγκτος στην δική του καταστροφική πορεία ...
Χάρη στον nick, ιδού ένα βιντεάκι αυτού του αγαπημένου μου ζευγαριού
http://www.youtube.com/watch?v=Xt1lLO5mqy0
5. Πέγκυ Τρικαλιώτη - Νίκος Ψαρράς "Πρόβα Νυφικού"
Το δευτεραγωνιστικό ζευγάρι της σειράς ήταν αυτό που, για μένα, έκλεψε την παράσταση. Η δασκάλα Ρηνούλα που αγαπάει από παιδί τον γιατρό Αλέξανδρο και η κακιά μητέρα - πεθερά Ζωζώ Ζάρπα που βάζει εμπόδια στην ευτυχία τους. Η Πέγκυ Τρικαλιώτη μοιάζει τόσο εύθραστη και μικροσκοπική δίπλα στον πανέμορφο σαν αρχαίο άγαλμα Νίκο Ψαρρά :flower: . Πιστεύω ότι η καλύτερη σκηνή τους είναι μία που παίζουν παράλληλα και όχι μαζί. Το βράδυ που ο Αλέξανδρος έχει υποσχεθεί να πάει να τη ζητήσει πριν υποχωρήσει στον συναισθηματικό εκβιασμό της μητέρας του και αθετήσει τον λόγο του στέλνοντας ένα γράμμα που σηματοδοτεί τον χωρισμό του ζευγαριού. Η αγωνία της Ρηνούλας καθώς ετοιμάζεται για την άφιξη του γαμπρού ("και δεν περνάνε οι ώρες" μονολογεί στην κάμαρά της), η εσωτερική πάλη του Αλέξανδρου για το αν τελικά θα πάει ή όχι, το κουδούνι που χτυπάει, το πρόσωπο της Ρηνούλας που λάμπει, το χέρι της που σφίγγει ταραγμένα τον λαιμό της περιμένοντας να τον δει, τα χαμόγελα της Αγγελικούλας και της θείας Αθηνάς και το γράμμα που έρχεται στη θέση του Αλέξανδρου ... . Θα χρειαστεί ένας βιαστικός γάμος, ένας πόλεμος και ένας ακρωτηριασμός για να μπορέσει αυτό το ζευγάρι να ξαναβρεί ο ένας τον άλλον, έχοντας δοκιμαστεί κι έχοντας πια καταλάβει την αξία του έρωτά τους.
Κι επειδή δικό μου είναι το θέμα κι ελπίζω να μου επιτραπεί μία μικρή παρεκτροπή (ε καλοί μου διαχειριστές; ε; ε; 
), αψηφώ τους χρονικούς περιορισμούς του φόρουμ και τον περιορισμό της πεντάδας που η ίδια έθεσα #) και προσθέτω δύο ζευγάρια που δεν γίνεται να λείψουν γιατί είναι τα ΠΙΟ αγαπημένα μου στην ελληνική τηλεόραση (δεν είναι retro οι σειρές αλλά είναι και οι δύο εποχής κι άρα retro θεματολογίας, ε καλοί μου διαχειριστές; ε; ε; )
Άρης Λεμπεσόπουλος - Μαρία Ναυπλιώτου "Αίθουσα του Θρόνου"
Τα λόγια είναι περιττά. Η καλύτερη σειρά από καταβολής ελληνικής τηλεόρασης. Κανένα ψεγάδι πουθενά. Κι ένα ονειρικό πρωταγωνιστικό ζευγάρι. Λουκάς και Γλαύκη. Ο καλόγερος και η ποιήτρια. Ένα καλοκαίρι για να ωριμάσει ο έρωτάς τους. "Δεν ήρθα στο νησί σας για να δω τα αξιοθέατα. Κι ούτε έχω ανάγκη από ξεναγό. Ήρθα να προσκυνήσω τα μέρη που πέρασε ο πατέρας μου τις τελευταίες του ώρες. Θέλετε να με βοηθήσετε ή όχι;":flower:. Ευχαριστούμε Πηγή Δημητρακοπούλου που δεν ακολούθησες κατά γράμμα το βιβλίο του Αθανασιάδη. Ευχαριστούμε γενικώς
[video=youtube;CetpmxQl_-Y]
Αντώνης Φραγκάκης - Μαρία Τζομπανάκη "Τα παιδιά της Νιόβης"
Γενικώς δεν μ' αρέσουν τα "διαφυλετικά" ζευγάρια. Γιατί νομίζω ότι παρουσιάζονται με στερεότυπα και μια προσπάθεια ηθικού διδάγματος που κάνει το σενάριο να μην ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Εξ ου και οι σειρές του Μανουσάκη (τσιγγάνα - μπαλαμός, ελληνίδα - αλβανός, χριστιανή - μουσουλμάνος κλπ.) μ' αφήνουν αδιάφορη. Ο τρόπος όμως που αποδίδεται στην συγκεκριμένη σειρά η αμοιβαία έλξη του νεότουρκου αξιωματικού Γιλμάζ Νταϊκάλ και της ελληνίδας αστής, συζύγου και μητέρας Χρυσάνθης Αναστασιάδου είναι μοναδικά ρεαλιστικός και συγκινητικός. Έχουν κι οι δυο συγκεκριμένες προτεραιότητες. Εκείνος την πατρίδα του, εκείνη τη δική της και την οικογένειά της. Αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν μπορούν με τίποτα να "βρεθούν" στην φορτισμένη περίοδο του μικρασιατικού πολέμου χωρίς να προδώσουν τις αρχές τους. Και ο έρωτας μένει ανομολόγητος μέχρι το τέλος όπου ο Γιλμάζ μπαίνει κρυφά στο σπίτι της χήρας Χρυσάνθης για να την προειδοποιήσει ότι το μέτωπο καταρρέει κι ότι πρέπει να φύγει με την οικογένειά της στην Σμύρνη. "-Από εκείνη την στιγμή γίνατε ... κάτι -Μην ... μην το πείτε! -Το μαντεύετε όμως" Και το παρ' ολίγον φιλί τους μένει δυο φορές μετέωρο, την πρώτη φορά από τον ίδιο τον Γιλμάζ που συναισθάνεται το αδιέξοδο και τη δεύτερη από τον εφιάλτη της κόρης της Χρυσάνθης που είδε το Σαλιχλί να καίγεται . Το μη ζευγάρι συναντιέται για τελευταία φορά στο λιμάνι της Σμύρνης όπου ο τούρκος αξιωματικός κάνει τα στραβά μάτια στην Χρυσάνθη και στην οικογένειά της (και μόνο σ' αυτούς), επιτρέποντάς τους να επιβιβαστούν στο καράβι προς την Ελλάδα με τα πλαστά αμερικανικά διαβατήρια. Αγαπημένη μου σκηνή η συνάντησή τους στον δρόμο όταν ο αντάρτης πια Γιλμάζ έχει συλληφθεί από τους Έλληνες πριν αφεθεί ελεύθερος και ξανασυναντήσει τη Χρυσάνθη. Με δυο υπέροχα τραγούδια να τις "ντύνουν" μουσικά. 11.04 με 12.00 και 24.44 με 27.52. "Παίρνω στην παλάμη φεγγαριού κομμάτι και το κάνω αδράχτι κι όλο το γυρνώ. Και στην πρώτη γύρα μου 'γραψε η μοίρα, ταίρι πως θα βρω, ταίρι πως θα βρω. Και γυρνά τ' αδράχτι κι όλο καρτερώ, κι όλο καρτερώ...":flower:
[video=youtube;-3vbEUkn4Yk]http://www.youtube.com/watch?v=-3vbEUkn4Yk
Από τα πάμπολλα ρομάντζα που παρουσιάστηκαν στην ελληνική τηλεόραση, ποια ήταν αυτά που σας συγκίνησαν περισσότερο; Ή σας διασκέδασαν. Ή σας "άγγιξαν" με κάποιον τρόπο. Κοντολογίς ποια ζευγάρια σάς έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση;
Παρακαλώ να περιοριστούμε στις 5 προτιμήσεις, διαφορετικά οι λίστες δεν θα έχουν τελειωμό
Ξεκινάω:
1. Ελένη Ανουσάκη - Γιάννης Κακλέας "Η κυρία Ντορεμί"
Πολύ παιδική ανάμνηση, πολύ αγαπημένη :flower: Η καθηγήτρια των Γαλλικών Κατερίνα Μακρή που φτάνει στο προπολεμικό Ρέθυμνο και ερωτεύεται τον μαθητή της Λευτέρη. Η Ελένη Ανουσάκη ερμηνεύει όμορφα τον πρωταγωνιστικό ρόλο αν και δύσκολα πείθει (ως ηλικία και φιζίκ) για 20χρονη κοπελίτσα. Έχει όμως για παρτενέρ έναν υπέροχο Γιάννη Κακλέα που παίρνει απάνω του το παιχνίδι και σε κάνει να ξεχνάς όλες τις ενστάσεις σου! Ερμηνεία, κρητική προφορά, εμφάνιση (μέχρι και το μουστάκι του μ' άρεσε
). Ξεχωρίζω την σκηνή όπου ο Λευτέρης παραμονεύει την Κατερίνα μετά από την καζούρα που της έχουν κάνει στο σχολείο για να της ζητήσει συγγνώμη. Μια πρώτη δειλή προσέγγιση με την ατάκα "η γιαγιά μου λέει ότι η κοπέλα είναι σαν το κρυστάλλινο ποτήρι. Ακόμα κι η άχνα την πειράζει":flower:. Το τέλος άδοξο για ένα ζευγάρι που έπρεπε να ξεπεράσει πολύ περισσότερα εμπόδια απ' αυτά που άντεχαν για να καταφέρουν να μείνουν μαζί 2. Τατιάνα Παπαμόσχου - Νίκος Παπαδόπουλος "Το σφαγείο"
Ξεχασμένη σειρά που δεν έπαιξε καθόλου σ' επαναλήψεις. Και για τους δύο ηθοποιούς είναι η πρώτη τους τηλεοπτική εμφάνιση (δεν το θυμάμαι, από την retrodb το βρήκα
) στους ρόλους ενός νεαρού δικηγόρου που φθάνει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη (λίγο μετά τον πόλεμο, λίγο πριν τον πόλεμο, θα σας γελάσω :xm: ) και της κοπέλας που ερωτεύεται ενώ ένα έγκλημα ταράζει την τοπική κοινωνία. Θυμάμαι ελάχιστα πράγματα και το ρομάντζο δεν ήταν καν το βασικό στοιχείο της πλοκής. Από τα βάθη όμως της μνήμης έρχεται η εικόνα της πρώτης τους ερωτικής συνεύρεσης :flower: . Δυο όμορφοι ηθοποιοί, σε μια ατμοσφαιρική σκηνή, με υποβλητική μουσική υπόκρουση και οι εκφράσεις του προσώπου τους ... #) Δεν ξέρω αν ήταν όντως τόσο πετυχημένη η απόδοση της στιγμής ή απλά ήταν η πρώτη τολμηρή σκηνή που παρακολουθούσα. Θυμάμαι όμως να έχω γουρλώσει τα μάτια μπροστά στην οθόνη, πασχίζοντας να μη χάσω δευτερόλεπτο. Ακόμα και να την ξαναπετύχω την σειρά και ν' αποδομηθεί η παιδική μου ανάμνηση, και μόνο για το ότι με συνοδεύει μετά από τόσα χρόνια, αξίζει τη θέση της στην πεντάδα των προτιμήσεών μου .3. Λίλιαν Δημητρακοπούλου - Γιώργος Κωνσταντής "Η αναγέννηση ενός έθνους"
Άλλη "άσημη" αλλά λατρεμένη σειρά. Το ειδύλλιο του φτωχού ανθυπολοχαγού Μάνου Χτενιάδη και της μοσχοαναθρεμμένης Σοφίας Μαυρογιώργη αποτελεί τον καμβά πάνω στον οποίο εκτυλλίσεται όλη η προεργασία του κινήματος στο Γουδί. Κι εδώ ο άντρας (πολύ καλός ο Γιώργος Κωνσταντής) σε κάνει να ξεχνάς τις αδυναμίες της συμπρωταγωνίστριας του (λίγο "άχρωμη" εμφάνιση και πολύ κακές ενδυματολογικές επιλογές). Η ερωτική ιστορία, τόσο λιτή όσο και δυνατή, δικαιώνεται στο τελευταίο επεισόδιο με τη Σοφία ν' ακολουθεί τον αγαπημένο της, εγκαταλείποντας το πατρικό της και γεφυρώντας την κοινωνική τους διαφορά. Κι επειδή όλοι οι μεγάλοι έρωτες ξεκινάνε με μια κόντρα, ξεχωρίζω την σκηνή όπου η αρχική παρεξήγηση λύνεται και ο Μάνος πλησιάζει τη Σοφία ... "-Νερό κι αλάτι λοιπόν; -Νερό κι αλάτι! -Χάρηκα πολύ δεσποινίς Μαυρογιώργη. -Με λένε Σοφία. Βλέμμα που γίνεται διεισδυτικό και φωνή που βαθαίνει. -Κι εμένα με λένε Μάνο! -Κι εγώ χάρηκα πολύ Μάνο":flower:
4. Νάντια Δεληγιάννη - Στράτος Τζώρτζογλου "Οι φρουροί της Αχαϊας"
Ο Τζώρτζογλου;
Ναι ο Τζώρτζογλου! Εδώ οι ρόλοι αντιστρέφονται και είναι η πανέμορφη και ήπια ερμηνεία της Νάντιας Δεληγιάννη που απογειώνει αυτό το τόσο όμορφο ειδύλλιο. Ο νόθος Ζαννής Καζιάνης ερωτεύεται, άθελά του σχεδόν, τη γυναίκα του ετεροθαλούς αδελφού του Σύνθια. Το "απαγορευμένο" αυτού του έρωτα μαζί με τα σχέδια εκδίκησης του Ζαννή σε όσους αδίκησαν αυτόν και τον πατέρα του, δεν αφήνει αυτό το αίσθημα να εκφραστεί παρά μόνο με μισόλογα, κρυφές συναντήσεις και δυο κλεμμένα φιλιά. Η αρρώστια της Σύνθιας βάζει τέλος σε κάθε πιθανή διεκδίκηση της κοινής τους μοίρας και ο Ζαννής αφήνεται ανεξέλεγκτος στην δική του καταστροφική πορεία ...Χάρη στον nick, ιδού ένα βιντεάκι αυτού του αγαπημένου μου ζευγαριού
http://www.youtube.com/watch?v=Xt1lLO5mqy0
5. Πέγκυ Τρικαλιώτη - Νίκος Ψαρράς "Πρόβα Νυφικού"
Το δευτεραγωνιστικό ζευγάρι της σειράς ήταν αυτό που, για μένα, έκλεψε την παράσταση. Η δασκάλα Ρηνούλα που αγαπάει από παιδί τον γιατρό Αλέξανδρο και η κακιά μητέρα - πεθερά Ζωζώ Ζάρπα που βάζει εμπόδια στην ευτυχία τους. Η Πέγκυ Τρικαλιώτη μοιάζει τόσο εύθραστη και μικροσκοπική δίπλα στον πανέμορφο σαν αρχαίο άγαλμα Νίκο Ψαρρά :flower: . Πιστεύω ότι η καλύτερη σκηνή τους είναι μία που παίζουν παράλληλα και όχι μαζί. Το βράδυ που ο Αλέξανδρος έχει υποσχεθεί να πάει να τη ζητήσει πριν υποχωρήσει στον συναισθηματικό εκβιασμό της μητέρας του και αθετήσει τον λόγο του στέλνοντας ένα γράμμα που σηματοδοτεί τον χωρισμό του ζευγαριού. Η αγωνία της Ρηνούλας καθώς ετοιμάζεται για την άφιξη του γαμπρού ("και δεν περνάνε οι ώρες" μονολογεί στην κάμαρά της), η εσωτερική πάλη του Αλέξανδρου για το αν τελικά θα πάει ή όχι, το κουδούνι που χτυπάει, το πρόσωπο της Ρηνούλας που λάμπει, το χέρι της που σφίγγει ταραγμένα τον λαιμό της περιμένοντας να τον δει, τα χαμόγελα της Αγγελικούλας και της θείας Αθηνάς και το γράμμα που έρχεται στη θέση του Αλέξανδρου ...
. Θα χρειαστεί ένας βιαστικός γάμος, ένας πόλεμος και ένας ακρωτηριασμός για να μπορέσει αυτό το ζευγάρι να ξαναβρεί ο ένας τον άλλον, έχοντας δοκιμαστεί κι έχοντας πια καταλάβει την αξία του έρωτά τους.Κι επειδή δικό μου είναι το θέμα κι ελπίζω να μου επιτραπεί μία μικρή παρεκτροπή
(ε καλοί μου διαχειριστές; ε; ε; ), αψηφώ τους χρονικούς περιορισμούς του φόρουμ και τον περιορισμό της πεντάδας που η ίδια έθεσα #) και προσθέτω δύο ζευγάρια που δεν γίνεται να λείψουν γιατί είναι τα ΠΙΟ αγαπημένα μου στην ελληνική τηλεόραση (δεν είναι retro οι σειρές αλλά είναι και οι δύο εποχής κι άρα retro θεματολογίας, ε καλοί μου διαχειριστές; ε; ε; )Άρης Λεμπεσόπουλος - Μαρία Ναυπλιώτου "Αίθουσα του Θρόνου"
Τα λόγια είναι περιττά. Η καλύτερη σειρά από καταβολής ελληνικής τηλεόρασης. Κανένα ψεγάδι πουθενά. Κι ένα ονειρικό πρωταγωνιστικό ζευγάρι. Λουκάς και Γλαύκη. Ο καλόγερος και η ποιήτρια. Ένα καλοκαίρι για να ωριμάσει ο έρωτάς τους. "Δεν ήρθα στο νησί σας για να δω τα αξιοθέατα. Κι ούτε έχω ανάγκη από ξεναγό. Ήρθα να προσκυνήσω τα μέρη που πέρασε ο πατέρας μου τις τελευταίες του ώρες. Θέλετε να με βοηθήσετε ή όχι;":flower:. Ευχαριστούμε Πηγή Δημητρακοπούλου που δεν ακολούθησες κατά γράμμα το βιβλίο του Αθανασιάδη. Ευχαριστούμε γενικώς
[video=youtube;CetpmxQl_-Y]
Αντώνης Φραγκάκης - Μαρία Τζομπανάκη "Τα παιδιά της Νιόβης"
Γενικώς δεν μ' αρέσουν τα "διαφυλετικά" ζευγάρια. Γιατί νομίζω ότι παρουσιάζονται με στερεότυπα και μια προσπάθεια ηθικού διδάγματος που κάνει το σενάριο να μην ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Εξ ου και οι σειρές του Μανουσάκη (τσιγγάνα - μπαλαμός, ελληνίδα - αλβανός, χριστιανή - μουσουλμάνος κλπ.) μ' αφήνουν αδιάφορη. Ο τρόπος όμως που αποδίδεται στην συγκεκριμένη σειρά η αμοιβαία έλξη του νεότουρκου αξιωματικού Γιλμάζ Νταϊκάλ και της ελληνίδας αστής, συζύγου και μητέρας Χρυσάνθης Αναστασιάδου είναι μοναδικά ρεαλιστικός και συγκινητικός. Έχουν κι οι δυο συγκεκριμένες προτεραιότητες. Εκείνος την πατρίδα του, εκείνη τη δική της και την οικογένειά της. Αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν μπορούν με τίποτα να "βρεθούν" στην φορτισμένη περίοδο του μικρασιατικού πολέμου χωρίς να προδώσουν τις αρχές τους. Και ο έρωτας μένει ανομολόγητος μέχρι το τέλος όπου ο Γιλμάζ μπαίνει κρυφά στο σπίτι της χήρας Χρυσάνθης για να την προειδοποιήσει ότι το μέτωπο καταρρέει κι ότι πρέπει να φύγει με την οικογένειά της στην Σμύρνη. "-Από εκείνη την στιγμή γίνατε ... κάτι -Μην ... μην το πείτε! -Το μαντεύετε όμως" Και το παρ' ολίγον φιλί τους μένει δυο φορές μετέωρο, την πρώτη φορά από τον ίδιο τον Γιλμάζ που συναισθάνεται το αδιέξοδο και τη δεύτερη από τον εφιάλτη της κόρης της Χρυσάνθης που είδε το Σαλιχλί να καίγεται
. Το μη ζευγάρι συναντιέται για τελευταία φορά στο λιμάνι της Σμύρνης όπου ο τούρκος αξιωματικός κάνει τα στραβά μάτια στην Χρυσάνθη και στην οικογένειά της (και μόνο σ' αυτούς), επιτρέποντάς τους να επιβιβαστούν στο καράβι προς την Ελλάδα με τα πλαστά αμερικανικά διαβατήρια. Αγαπημένη μου σκηνή η συνάντησή τους στον δρόμο όταν ο αντάρτης πια Γιλμάζ έχει συλληφθεί από τους Έλληνες πριν αφεθεί ελεύθερος και ξανασυναντήσει τη Χρυσάνθη. Με δυο υπέροχα τραγούδια να τις "ντύνουν" μουσικά. 11.04 με 12.00 και 24.44 με 27.52. "Παίρνω στην παλάμη φεγγαριού κομμάτι και το κάνω αδράχτι κι όλο το γυρνώ. Και στην πρώτη γύρα μου 'γραψε η μοίρα, ταίρι πως θα βρω, ταίρι πως θα βρω. Και γυρνά τ' αδράχτι κι όλο καρτερώ, κι όλο καρτερώ...":flower:[video=youtube;-3vbEUkn4Yk]http://www.youtube.com/watch?v=-3vbEUkn4Yk
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Μελιώ - Ζαννής τόλμησες να πεις σε δικό μου θέμα;