Πολύ ετερογενή τραγούδια, αλλά τέλος πάντων, διαλέγω μέσα από αυτά, παραθέτοντας και κάποιες καθαρά μουσικές απόψεις, για όποιον ίσως θέλει να προβληματιστεί.
Ως κλασσικός
"ματζοράκιας", απορρίπτω με τη μία όλα τα μινόρε, δηλ. τα 2,3,4,9,10. (θα θίξω ένα θέμα επ' αυτού παρακάτω, γι αυτό το κάνω).
Επίσης απορρίπτω τα '80s με τις πιο σύνθετες συγχορδίες, κάτι έβδομες, κάτι ένατες κλπ. που κινούνται σε ένα ύφος μεταξύ ματζόρε-μινόρε. τέτοια τραγούδια είναι τα 1,8.
Μένουν τα 5,6,7 που είναι καθαρά ματζόρε τραγούδια, από τα οποία ψηφίζω το 6, "Μην πιεις νερό", Σταύρου Ξαρχάκου σε στίχους Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Το τραγούδι αυτό έχει βγει με δύο "πακέτα" στίχων, ένα όπως το ακούμε στην ταινία από το
Νίκο Κούρκουλο (βλέπε το παραπάνω link), και ένα με τη
Βίκυ Μοσχολιού,
που είναι η εκτέλεση που προτιμάω (από μουσικής πλευράς εννοώ, δηλ. ενορχήστρωση, όργανα και tempo - το τραγούδι μέσα στην ταινία είναι πολύ ταιριαστό με τον διαφορετικό τρόπο που ερμηνεύεται).
Για προσέξτε τώρα όμως, πώς εκείνες τις άτιμες δεκαετίες του 50 και του 60, με τα χίλα δύο προβλήματα, με τη φτώχεια, με τον "λαϊκό" κόσμο του μεροκάματου, πριν το μεγάλο "μπαμ" της αστυφιλίας, πώς λοιπόν στίχοι με θλιμμένο νόημα περνάγαν μέσα από ματζόρε μελοποιήσεις, φαινομενικά "αταίριαστες", αφού τα ματζόρε θεωρούνται "εξωστρεφή" τραγούδια, ως ανάγκη να "τραγουδηθούν" !
Αυτό το θέμα ήθελα να θίξω, και κλείνοντας αναφέρω ελάχιστα μόνο τραγούδια με "θλιμμένου" νοήματος στίχους, που ωστόσο τη δεκαετία εκείνη, λόγω της γενικότερης "εξωστρέφειας" του κόσμου - που πέρναγε ίσως ως "απαίτηση" στο τραγούδι - μελοποιήθηκαν και μας κληροδοτήθηκαν πάνω σε χαρούμενες "ματζόρε" μελωδίες, ενώ σήμερα ίσως θα τύγχαναν (οι ίδιοι στίχοι) πολύ "στριφνών" και "έντεχνων" μινόρε μελοποιήσεων, τύπου Περίδη, Μάλαμα, Πορτοκάλογλου (για παράδειγμα τους είπα, δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους !).
Λοιπόν, για προσέξτε :
- «Μη γράφεις άλλα γράμματα, γιατί με πιάνουν κλάματα» (Μούτσης-Ελευθερίου). Τραγούδι ματζόρε !
- «Μάτια βουρκωμένα, παραπονεμένα» (Ξαρχάκος-Γκάτσος). Τραγούδι ματζόρε !
- «Καρδιά που μʼ αλησμόνησες και μʼ έλιωσε ο πόνος, θα σβήσει το κορμάκι μου προτού να κλείσει χρόνος» (Ξαρχάκος-Γαλανός). Τραγούδι ματζόρε !
- «Τι να την κάνω τη χαρά» (Θεοδωράκης-Περγιάλης). Τραγούδι ματζόρε !
- Ακόμα κι ένα βαρύ λαϊκό «Σαν πεθάνω στο καράβι» (Μπακάλης). Τραγούδι ματζόρε !
- "Το τελευταίο βράδι μου", Καζαντζίδης-Παπαγιαννοπούλου. Τραγούδι ματζόρε !
- Η κορυφαία «Συννεφιασμένη Κυριακή» (Τσιτσάνης). Τραγούδι ματζόρε !
- Και άλλα ματζόρε, ων ουκ έστι αριθμός : «Πικρό το μεροκάματο παρέα με το θάνατο», «Μανούλα, θα φύγω, μην κλάψεις για μένα», «Δεν είναι όνειρο η ζωή, δεν είναι πανηγύρι, απόψε που χωρίζουμε είναι πικρό ποτήρι» (Μοσχολιού).
Θα έλεγε κανείς "Μα βρε παιδί μου, είναι δυνατόν να λέει για το τελευταίο βράδι του και να το λέει χαρούμενα;" Έλα ντε !
Για φανταστείτε λοιπόν, όλοι αυτοί οι στίχοι να μελοποιούνταν πάνω στο σημερινό ύφος της εποχής, ή τέλος πάντων να είχαν μελοποιηθεί από το 90 και μετά,
τι μοιρολόγια θα έβγαιναν !
Όποιος θα ήθελε να παραθέσει την άποψή του, στο περιθώριο της ψηφοφορίας, θα την άκουγα ευχαρίστως !
