Αδικίες και διακρίσεις

Ευτυχως δεν ειχα υποστει διακρισεις ή αντιπαθειες απο δασκαλους/καθηγητες. Ημουν αξιολατρευτο παιδακι ουτως η αλλως :Ρ Βεβαια παντα υπαρχουν αδικιες, ολο κάτι λαθος θα δουν ή νομίσουν οι καθηγητες, και θα μας κατηγορησουν για κατι που δεν καναμε, ή που έκανες πχ ο διπλανος μας. ;)

Μια "αδικια" που θυμαμαι: Μια φορα την ωρα της παραδοσης ειχε φυσηξει αερας απο το παραθυρο και γυρισε το βιβλιο μου σε αλλη σελιδα. Ο (πολυ καλος) καθηγητης μας βλεπει οτι απο ολα τα θρανια, εγω εχω το βιβλιο μου σε αλλη σελιδα, και αρα δεν προσεχα την παραδοση.

(Λες και ουτως η αλλως προσεχα το μαθημα του, σε ο,τι σελιδα κι αν ειχα το βιβλιο :p )

Νευριασε, και παροτι δεν με μαλωσε ή τιμωρησε, φανηκε οτι τα πηρε αγρια. Και φυσικα οταν καποιος τα παιρνει, η εξηγηση "φταιει ο αερας" ακουγεται πολυ φτηνη δικαιολογια :p

Εχω παρατηρησει οτι οσο πιο καλος, επικοινωνιακος και χιουμοριστας ειναι ενας καθηγητης, τοσο πιο ευκολα και αγρια τα παιρνει καμια φορα :| /emoticons/mellow@2x.png 2x" width="20" height="20" />
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
PT8 είπε:
Κάτι μου θυμίζουν όλα αυτά :fafoutis: μήπως σου τα τετραγώνιζε κιόλας με ψαλιδάκι από σουγιαδάκι voictorinox;
Μήπως πήγαινες στο Χαλάνδρι σχολείο;
Οχι ευτυχως, δεν εφθασε στο σημειο να με κουρεψει κιολας!

Στο Χαλανδρι δεν πηγαινα, αλλα εσυ αμα εκανες τετοια πραγματα στα μαλλια των κοριτσιων, μηπως σε λενε Γερασιμο; :)
 
Όχι όχι, έκανα διακριτικά κουρέματα :p και με λένε Πάνο. :)
 
Ευτυχώς δεν θυμάμαι κάποια πολύ έντονη αδικία, πέρα από τα συνηθισμένα " μα δεν μιλούσα κύριε " , " όχι σας πρόσεχα " κλπ....
 
perlastar είπε:
Dare, θαυμάζω το θάρρος σου! Πολύ καλά εξηγήθηκες, καλά να πάθει η στρίγγλα καθηγήτρια. (...)
Είχα φτάσει στο αμήν. Πραγματικά, από ένα σημείο κι έπειτα, τα έπαιζα όλα για όλα. Ήταν ο λόγος της ενάντια στο δικό μου στην τελική. Και δεδομένου ότι τότε δεν δημιουργούσα κανένα πρόβλημα πουθενά αλλού, αμφιβάλλω αν θα την πίστευαν ό,τι κι αν ισχυριζόταν! :diablotin:

perlastar είπε:
(...) Τουλάχιστον της την είπα μετά από χρόνια όταν την είδα τυχαία, και μιας και η κακία της συνεχιζόταν, μου είχε πει: "Σε θυμάμαι καλά, επειδή πήρες λίγα κιλά παραπάνω δεν σημαίνει ότι σε ξέχασα." Κι εγώ της απάντησα:"Κι εγώ σας θυμάμαι καλά, επειδή πέρασαν τα χρόνια και γεράσατε αρκετά, δεν σημαίνει ότι σας ξέχασα". :diablotin:
Φοβερή ατάκα! :D :worship:
 
Στο δικό μου δημοτικό γινόταν εγκληματικές διακρίσεις. Οποιοσδήποτε ξένος, αθίγγανος, άσχημος, που δεν καταγόταν από καλή οικογένεια απλώς επιβίωνε-αν μπορούσε. Εμένα μου έκαναν τη ζωή κόλαση κυριολεκτικά, ποτέ δεν θα μου φύγει η εικόνα με τους γονείς να με δείχνουν με το δάχτυλο και να λένε <<μην κανεις παρέα μ' αυτό το κοριτσάκι>> με τα κοσμιτικά ν' ακολουθούν. Και τη δασκάλα μου θα την έκλεινα στη φυλακή αν μπορούσα που είχε το θράσσος ν' ανακοινώσει στην τάξη την οικογενειακή μου κατάσταση (που κατά την γνώμη μου δεν έχει τίποτα μεμπτό). Την οποία φυσικά δεν έμαθε απ' τους γονείς μου, αλλά απ' τις κουτσομπόλες γειτόνισσες που δεν ήθελαν να παιδιά τους να με πλησιάζουν. Αυτό μεταδόθηκε γρήγορα στις υπόλοιπες μανάδες και δασκάλους, οπότε ήμουν τελειωμένη. Ποτέ δεν είχα παρέα, όλα τα παιδιά με κορόιδευαν και με χτυπούσαν με την άδεια των δασκάλων, γιατί εγώ έφταιγα που τα προκαλούσα επειδή αρνιόμουν να είμαι το θύμα και μιλούσα. Επίσης η δασκάλα μου ουδέποτε παραδέχτηκε ότι ήμουν η καλύτερη μαθήτρια στην τάξη και συνέχεια με μείωνε για τις ικανότητές μου στην συγγραφή λέγοντας ότι έχω ψυχολογικό πρόβλημα για να μπορώ να γράφω έτσι. Δεν με άφησαν ποτέ να πώ ποίημα στις γιορτές, ενώ στην έκτη δημοτικού που ήμουν στη χορωδία και θα τραγουδούσα σόλο η αντίδραση του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων εκανε την δασκάλα να με αλλάξει με άλλο κοριτσάκι. Επίσης δεν μου έδιναν ρόλους στα θεατρικά, δεν με ψήφιζε κανείς στους διαγωνισμούς και ενώ θα ήμουν παραστάτρια στην έκτη δημοτικού με άλλαξαν πάλι με συνοπτικές διαδικασίες.


Στην περιοχή μου έχει τρία γυμνάσια, και το ένα δεν θεωρούνταν καλό. Γινόταν λοιπόν διαλογή στα δημοτικά και τις κατηγορίες παιδιών που ανέφερα παραπάνω τις έστελναν σ' αυτό. Φαντάζεστε πώς ήταν τα πράγματα εκεί...Εγώ ξεκίνησα το γυμνάσιο σε <<καλή>> περιοχή της πόλης, όπου και πάλι είχα πρόβλημα γιατί ήμουν η μόνη που ήρθε από <<γκέτο>>. Σχεδόν όλοι οι καθηγητές (δύο ήταν η εξαίρεση) μου φερόταν σαν να είμαι κατώτερος άνθρωπος και μου έβαζαν πολύ χαμηλές βαθμολογίες. Ειδικά την φιλόλογο που τόλμησε να με ρωτήσει άν μιλάω καθόλου Ελληνικά θα την έφτυνα έτσι και την έβλεπα τώρα. Ενώ έκαναν θέμα που πέρασα στο προχωρημένο τμήμα των Αγγλικών πρώτη γιατί πίστευαν ότι αντέγραψα. Μία άλλη που έκανε οικιακή οικονομία και βιολογία έλεγε συνεχως ότι είμαι καθυστερημένη και άρρωστη, οι γονεις μου διαπληκτίζονταν συχνά μαζί της επειδή μου φεροταν τόσο άσχημα (έχανε επίτηδες τα γραπτά μου και μου έβαζε 12). Όταν άλλαξα γυμνασιο και πήγα στο πρώτο που ενέφερα, τα πράγματα άλλαξαν κατά πολύ προς το καλύτερο. Δεν ξαναείχα πρόβλημα με καθηγητές. Βέβαια επειδή ήμουν αγγελούδι και δεν άφηνα τίποτα να περάσει έτσι ή με συμπαθούσαν ή με αντιπαθούσαν, ενδιάμεση κατάσταση δεν υπήρχε. Στο 95% με συμπαθούσαν οπότε no problem. Απλώς επειδή ήταν διαπολιτισμικό γυμνάσιο υπήρχαν κλίκες με τους μαθητές κάθε εθνότητας που σκοτώνονταν μεταξύ τους.



Στο λύκειο είχα μια τρελλή (κυριολεκτικά) φιλόλογο που μισούσε τα αγόρια. Όλα! Kαι το έλεγε! Και στα κορίτσια έλεγε ότι οι άντρες θα τις εξαπατήσουν και θα τις παρατάνε συνεχώς. Εμένα για κάποιο λόγο με μισούσε (ακόμα παραμένει άγνωστο το γιατί) και έλεγε συνέχεια ότι θ' αποτύχω στη ζωή μου, ένω μου έβαλε 15 στ' αρχαία τρίτης λυκείου κι έγραψα 17 στις Πανελλήνιες. Την σκοτώνεις μετά;



Ελπίζω μόνο τέτοιες διακρίσεις με τα χρόνια να μειώνονται, και οι εκπαιδευτικοί να ελέγχονται καλύτερα.


 

 

Πού καί πού το retromaniax παίρνει τη μορφή group therapy:xm:
 


 
Crimson Moonlight είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι επιβίωσες αυτού του παραλογισμού, που θυμίζει τη Δίκη του Κάφκα και τον πρωταγωνιστή που προσπαθεί να βρει το δίκιο του. Επίσης αξιοθαύμαστο, το γεγονός ότι έχεις μια συγκροτημένη αντίληψη για το παρελθόν.

(κατεβατό mode on)

Σχετικά με τις αδικίες και τις διακρίσεις, στο δημοτικό δεν αντιμετώπισα συγκεκριμένο πρόβλημα από τη δασκάλα, αλλά από μερικά παιδιά... του άλλου τμήματος. Κι αυτό γιατί η μητέρα μου ήταν στο σύλλογο γονέων και κηδεμόνων, ο αδερφός μου ήταν μεγαλύτερος κατά 4 χρόνια και αρκετά δημοφιλής, ενώ εγώ το αντίθετο. Κι ενώ φαινομενικά αυτό είναι άσχετο, εν τέλει ήταν πολύ σχετικό για τα αλάνια του άλλου τμήματος.

Ήμουν καλός μαθητής, περισσότερο τυπικός και οργανωμένος, οπότε και η δασκάλα μου δεν είχε ποτέ πρόβλημα μαζί μου, και οι βαθμοί μου ήταν άριστοι. Έλα, όμως, που μερικά παιδιά από το άλλο τμήμα θεωρούσαν ότι τους έπαιρνα χαριστικά, και ήμουν ένα "φλωράκι", οπότε ήταν μια καλή αφορμή για κοροϊδία. Δε με επηρέαζε τόσο αυτό, εξ άλλου είχα πολλούς συμμάχους στην τάξη μου, η οποία είχε μια γενική αντιπαλότητα με το άλλο τμήμα (που πήγαζε κυρίως από δικές τους αντιδράσεις απέναντί μας).

Η κατάσταση ξέφυγε όταν στην έκτη δημοτικού, και κατόπιν κλήρωσης που έγινε ενώπιον όλων των δασκάλων του σχολείου, ομού μετα του διευθυντού και των συμμετεχόντων στην κλήρωση, μου έτυχε να είναι ο σημαιοφόρος την 25η Μαρτίου. Εκεί έγινε το σώσε. Το χειρότερο ήταν ότι κάποιοι το πίστεψαν ακράδαντα ότι στήθηκε η κλήρωση, και κυρίως η μητέρα ενός από τους καλύτερούς μου φίλους, με τον οποίο είχαμε και επαφές εκτός σχολείου, μιας και πηγαίναμε στο ίδιο φροντιστήριο.

Αλλά η πονεμένη ιστορία της αδικίας ήρθε ένα χρόνο μετά, στο μάθημα των Θρησκευτικών στην πρώτη γυμνασίου. Καθηγητής ένας παπάς, γέροντας, ο οποίος εκτός του ότι ήταν απίστευτα δύστροπος, είχε την κακιά συνήθεια να μας παραφράζει απλά το κείμενο του βιβλίου, απαιτώντας από εμάς να καθαρογράφουμε στο τετράδιο των θρησκευτικών το μάθημα που μας απήγγειλε, και να το διαβάζουμε όχι όπως το έγραφε το βιβλίο μας, αλλά όπως εκείνος το ερμήνευε. Κι ενώ είχαμε βρει μια ισορροπία (ήταν τρελός, το είχαμε πάρει απόφαση), έρχονται οι βαθμοί τριμήνου και βλέπω ένα ωραιότατο 11. Στο αντίστοιχο διαγώνισμα είχα γράψει 16 ή 17, οπότε πλήρης αναντιστοιχία γραπτού-τελικού βαθμού.

Όταν η μητέρα μου ζήτησε το λόγο, εκείνος ανερυθρίαστος, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των φιλολόγων, άρχιζε να εκφράζεται με τα χειρότερα λόγια για το άτομό μου, λέγοντας, μεταξύ άλλων, το ότι είμαι απίστευτα κακομαθημένος και θορυβώδης, μην αφήνοντας περιθώρια να γίνει ένα ευπρεπές μάθημα. Όταν οι φιλόλογοι πήραν μέρος και του εξήγησαν ότι κάποιο λάθος έχει γίνει, και ότι καμία σχέση η περιγραφή του με εμένα, εκείνος επέμενε με μένος ότι είχε απόλυτο δίκιο. Του εξήγησαν ότι είμαι το παιδί που κάθεται μαζί με την απουσιολόγο (πόσες φορές μου είχε φανεί χρήσιμη αυτή η επιλογή... κι ας ήταν μπροστά στην έδρα), αλλά εκείνος επέμενε ότι κάνουν λάθος και ότι κάθομαι πίσω πίσω στο μάθημά του.

Με τα πολλά, κι ενώ ήρθε ένας εξίσου χαμηλός βαθμός στο επόμενο τρίμηνο, ο παραλογισμός συνεχίστηκε, με το να διορθώνει μέχρι αηδίας ακόμα και τα κόμματα στα διαγωνίσματά μου, με τη μητέρα μου να έχει φτάσει το θέμα στο γυμνασιάρχη (επίσης άνθρωπος της εκκλησίας), και τον γέροντα πεπεισμένο ότι είμαι κάτι σαν τον εξαποδώ του γυμνασίου. Είχα έρθει στα όριά μου, μέχρι το τέλος... Με τις συμβουλές και τις σημειώσεις ενός οικογενειακού γνωστού, καθηγητή θρησκευτικών, πάω οπλισμένος με όση υπομονή διέθετα και δίνω τελικές εξετάσεις στα θρησκευτικά. Ένα ωραιότατο και μεγαλοπρεπέστατο 19, και έναν γέροντα με την ουρά στα σκέλια, γιατί κατάλαβε ότι με μπέρδευε με ένα παιδί από το αθλητικό τμήμα. Ακόμη και σήμερα έχω απορία, μήπως αυτό το παιδί έπαιρνε τους βαθμούς μου, κι εγώ τους δικούς του;

Δε χρειάζεται να πω ότι έκτοτε τα θρησκευτικά ήταν νεκρό μάθημα για μένα. Πιο διεκπεραιωτικός πεθαίνεις είχα γίνει, όποιος κι αν ήταν ο καθηγητής. Και με τις τελευταίες εξελίξεις για το μάθημα, δε θα λυπηθώ καθόλου αν καθηγητές σαν τον προαναφερθέντα γέροντα εξαφανιστούν από προσώπου γης.

Κι ενώ συνεχίστηκε αναίμακτα η πορεία μου στο γυμνάσιο, σειρά είχε η πρώτη λυκείου να μου διδάξει ένα πολύ σημαντικό μάθημα. Εκεί το πρόβλημα ήταν η φιλόλογος. Ήταν μια 50+, μετρίου προς χαμηλού αναστήματος, στο σώμα και στο πνεύμα. Στην πρώτη λυκείου είχε γίνει μια μεγάλη ανακατάταξη στα τμήματα, καθώς χωριστήκαμε σε τμήματα ανάλογα και με το μάθημα επιλογής μας, οπότε και ανήκα στο τμήμα της πληροφορικής. Σε αυτό το τμήμα, ένα μεγάλο κομμάτι των παιδιών ήταν είτε αριστούχοι, είτε παιδιά καθηγητών/ιδιοκτητών φροντιστηρίων, κι ενώ αρκετά από αυτά τα παιδιά ήταν άψογα και σαν χαρακτήρες και κάναμε παρέα, υπήρχαν κάποια παιδιά (συγκεκριμένα θυμάμαι μια κοπέλα), που ενώ δεν το είχαν, και δεν τράβαγαν και πολύ στο θέμα μελέτη, πόσο μάλλον στο θέμα αρχαία και έκφραση-έκθεση, επειδή ανήκαν στην προαναφερθείσα ομάδα, είχαν και μια κάποια ευνοϊκή μεταχείριση.

Στο θέμα "αρχαία" δεν πέταγα τη σκούφια μου. Κάτι τα κενά απ'το γυμνάσιο, κάτι το ότι το σιχαινόμουν σαν μάθημα, σίγουρα είχα κάποια προβλήματα με το μάθημα. Αλλά στην έκθεση είχα μια κάποια άνεση. Εκείνη, λοιπόν, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, με είχε βάλει στο μάτι. Ήταν αρκετά αυστηρή μαζί μου, και φρόντιζε να το δείχνει αυτό σε κάθε περίσταση, από τη βαθμολόγηση μέχρι το ίδιο το μάθημα. Περίμενε το λάθος μου για να το τονίσει, περίμενε να με πιάσει αδιάβαστο για να μου κάνει παρατήρηση. Το θέμα είναι ότι ενώ με τους υπόλοιπους "κακούς", κατά τη γνώμη της, μαθητές ήταν σχεδόν αδιάφορη, με μένα υπήρχε ένα κλίμα αρνητικό, που έβγαινε προς τα έξω. Κι ενώ, όπως είπα, τα αρχαία δεν ήταν το φόρτε μου, και δε μπορούσα να δικαιολογήσω την όποια απόδοσή μου, ο βαρύς πέλεκυς της βαθμολογίας της φαινόταν πολύ χτυπητά στην έκθεση. Δεν υπήρχαν ορθογραφικά, αλλά θεωρούσε έτσι γενικά κι αόριστα ότι δε γράφω καλά. Κατά τη γνώμη της δεν ήμουν ικανός να αναπτύξω επαρκώς ένα θέμα, δεν ήμουν ικανός να εκφραστώ γραπτά.

Μετριότατοι βαθμοί, κανένα περιθώριο βελτίωσης. Δεν ήταν ότι δεν ήθελα να γίνω καλύτερος. Δε μου έδινε κανένα κίνητρο να βελτιωθώ. Εν αντιθέσει με μένα, άλλα παιδιά θριάμβευαν στην πορεία, τόσο που σε έκανε να προβληματίζεσαι... Τι στο καλό; Παιδιά που έγραφαν ασυνάρτητα μέχρι αηδίας, ξαφνικά έγιναν Παπανούτσοι; Φάνηκε η εμπάθειά της εναντίον μου. Την είχε πιάσει και η μητέρα μου και είχαν μιλήσει. Εκείνη αμείλικτη, δεν είμαι ικανός και αδιαφορώ...

Η ζωή, όμως, γελάει με κάτι τέτοια. Η επόμενη χρονιά με βρίσκει στη θεωρητική κατεύθυνση. Πιο "αρχαία" πεθαίνεις! Έλα, όμως, που και στα μαθηματικά και τη φυσική ήμουν τρεις χειρότερα... Συν ότι στη σχολή που ήθελα, μόνο μέσω θεωρητικής μπορούσα να μπω. Οπότε το ρίσκαρα. Δεν πα να λέει η άλλη ότι είμαι ανίκανος. Θα το παλέψω. Και το πάλεψα.

Τα αρχαία ήταν το μόνιμο άγχος μου. Δεν τα υπολόγιζα καθόλου. Κοίταζα να δώσω βάση στα άλλα μαθήματα για τα μόρια. Όσο για την έκθεση, είδα ραγδαία βελτίωση από την αμέσως επόμενη χρονιά, όταν οι καθηγήτριές μου έβρισκαν συγκροτημένο το λόγο μου και με αρκετά επιχειρήματα. Σαφώς όχι για 20, αλλά όχι και για 12-14. Και όχι, δεν είχε γίνει κάποιο θαύμα, ούτε είχα καταπιεί τον Παπανούτσο.

Και έρχεται η ώρα των πανελληνίων, ή, αλλιώς, η ώρα της δικαίωσης. Βαθμός αρχαίων 17+. Βαθμός έκθεσης 16+, ο δεύτερος καλύτερος στο σχολείο. Με πέρασε μόνο μια συμμαθήτρια, που κανένας δεν της το χε. Όλα τα παιδιά της "παρέας" αρκετά παρακάτω στην έκθεση.

Πέτυχα κατ' ευθείαν την πρώτη μου επιλογή. Η ειρωνεία είναι ότι σαν κλάδος βασίζεται κατ' εξοχήν στο λόγο. Επίσης ειρωνικό το γεγονός ότι όσο κι αν βοηθήθηκαν εκείνα τα παιδιά τότε, είχαν πολλά σκαμπανεβάσματα στην πορεία τους, κυρίως στην εισαγωγή τους στις σχολές που επιθυμούσαν, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Τι να κάνουμε, κάποιοι έχουν λανθασμένο ένστικτο...

(κατεβατό mode off)
 
θυμάμαι στις 3 ταξεις του Γυμνασίου είχα μια καθηγητρια στα Γαλλικά που από την πρώτη στιγμή δεν χώνεψα!!! Ημουν σε προχωρημένο τμήμα στο μάθημα και ήμουν πάντα επιμελής και προετοιμασμένη στα σχολικά μου καθήκοντα. Στην ορθογραφία που γράφαμε στην τάξη, μου έβαζε μηδέν (!), το είχα παρατηρήσει, ακόμα και σε 2-3 λάθη ενώ τα άλλα παιδιά είχαν, με άριστα το 10, 7 ή 8 στην ορθογραφία!!! Δεν θυμάμαι όμως τι είχε απαντησει όταν της είχα ζητήσει το λόγο για το βαθμό...(νομίζω ότι κι εκεινη δεν με...χώνευε!!!)


Ηταν πολύ άδικο εκ μέρους της, θεωρώ υποτιμητικό για ένα μαθητή να παιρνει το γραπτό του με ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό επάνω...!!! Ευτυχώς στο Λύκειο αλλαξα καθηγήτρια και ησύχασα!!!



 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
σουγιαδάκι voictorinox;

Ετσι για το τυπικο: Victorinox ειναι (ειχα,μου χαλασε μετα απο σχεδον 30 χρονια και ξαναπηρα τον ιδιο)

Οσον αφορα τις διακρισεις: στο Νηπιαγωγειο δεν ειχαμε μαλιστα η κορη της δασκαλας ηταν μαθητρια και οταν χρειαζοταν την τιμωρουσε κανονικα οπως τα αλλα παιδακια. Στο Δημοτικο απο καθολου εως ανεπαισθητες με εξαιρεση την ΣΤ' ταξη οπου μας ειχαν φερει εναν δασκαλο που καταφωρα υποστηριζε μια μαθητρια επειδη ο πατερας της ''τραπεζωνε'' αυτον και τους αλλους 2 δασκαλους.
Στο Γυμνασιο ειχαμε τον Μαθηματικο που υποστηριζε εναν μετριο μαθητη απλα και μονον γιατι ο πατερας του ηταν κυνηγος και πηγαινε τον καθηγητη για κυνηγι τις κυριακες σε καλα μερη συν ''τραπεζωμα'' μετα και τον Φυσικο που υποστηριζε ξεδιαντροπα 2 αδερφια επειδη ο ενας ηταν γραμμενος σε ενα κομμα (ναι,αυτο που εβαζε τοτε να πουλανε την εφημεριδα του εξω απο τα σχολεια) και ο αλλος το προπαγανδιζε σε εμας (''να δειτε εκει τι καλα που περνανε,παραδεισος σκετος") που ψηφιζε και αυτος.
Στο θεμα της Γυμναστικης ειχαμε διακρισεις γιατι ο γυμναστης επειδη ειχε παντρευτει μια κορη φραγκατου απο την πολη επεμενε στο μπασκετ (που επαιζαν τα παιδια στην πολη) και οχι σε αλλα αθληματα που αρεσαν σε εμας στα παιδια της επαρχιας. Εμεις στα χωρια δεν ειχαμε φυσικα μπασκετα αρα πως να ξερουμε να παιξουμε μεσα σε λιγους μηνες; Τα παιδια στην πολη επαιζαν το απογευμα σε ξεχωριστο γηπεδο που ειχε ο Δημος με αποτελεσμα εμεις να υστερουμε και ο ατιμος οχι μονο δεν μας βοηθουσε αλλα και σφυριζε στους αγωνες εναντιον μας για να χανουμε συνεχεια. Απορω τι νομιζε πως θα κερδιζε τελικα την ζωη του απο αυτο,το μονο που καταφερε ηταν να γινει μισητος σε εμας και μετα απο χρονια να τον βλεπουμε και να μην του μιλαμε ή να τον βριζουμε στις παρεες.
 
Πίσω
Μπλουζα