Αδικίες και διακρίσεις

[Λορένα]

Ανοιγω αυτό το πονεμένο (για μένα) θεμα.

Από τα χειρότερα πράγματα που μπορεί να συμβεί σε ένα σχολικό περιβάλλον είναι να σου τύχει καθηγητης που κάνει "διακρίσεις" σε μαθητές του.

Και.. αντε ο μαθητής να ειναι "καλος μαθητης" (σε βαθμολογια εννοω) και να του εχεις λιγη συμπαθεια παραπανω επειδη συμμετεχει, και αυτό ανεπιτρεπτο, αλλά.. τεσπα.!

Τι γινεται όμως όταν ξεχωρίζει τα παιδιά βάσει επαγγέλματος γονιών, ή βαση τόπου κατοικιάς (αν ειναι γειτονια λεω).

Δυστυχώς μου έτυχαν κατά καιρούς στα σχολικά μου χρόνια πολλοι τετοιοι.

Πήγα σε σχολειο, οπου η κοινωνια ήταν μικρή και οι ανθρωποι γνωριζονταν μεταξυ τους.

Στο γυμνασιο θυμαμαι χαρακτηριστικα πως η καθηγητρια της οικιακης οικονομιας, ξεχωριζε 5 παιδια, τα δυο γιατι ηταν απο το χωριο της και τα αλλα 3 επειδη ειχαν σπουδαιους γονεις (απο γιατρο και πανω).

Μαλιστα.. οταν η καλυτερη μαθητρια (απουσιολογος και αγαπημενη της ταυτοχρονα), δεν εγραψε καλα σε ενα διαγωνισμα και εκανε το λαθος να το πει δημοσια σε ολους μας (οτι δεν εγραψε καλα), ή εν λογω καθηγητρια δεν εβαλε σε κανεναν μαθητη βαθμο παραπανω απο κεινον της κοπελας.

Το δικο μου μαλιστα... αξιζε για αριστα, και βρηκε προφαση απο ενα (και μονο ορθογραφικο λαθος) και μου το εκανε 19 (αντις 20) και τον ιδιο βαθμο πηρε και εκεινη.

Φυσικα.. να θεωρησω περιττο το γεγονος, οτι στην βαθμολογια τριμηνου πηρε καλυτερο βαθμο απο μενα (γιατι.. συμμετειχε περισσοτερο ειπε)

Τα ίδια και χειροτετα στο μαθημα της γυμναστικης.

το 20 το παιρναν μοναχα τα παιδια που ηταν απο το ιδιο χωριο του γυμναστη.

Μια απο τα ιδια με τον καθηγητη των θρησκευτικων, που με πονεσε παρα πολυ, οταν εγραψα 20 σε διαγωνισμα, η χωριανη του αριστη μαθητρια, εγραψε 12 (ετυχε να μην διαβασει εκεινη την μερα) και στην βαθμολογια τριμηνου, ειχε το θρασσος να μου πει (ο καθηγητης) πως το διαγωνισμα για εκεινον δεν ηταν τιποτα αλλο, παρα μαθημα ημερας, γιατι....?

γιατι απλουστατα.. εγω εμενα μου εβαλε 18 και εκεινη 19 (παρολο που και οι δυο ειχαμε εξισσου ενεργη συμμετοχη, δεν με ειχε πιασει ποτε αδιαβαστη).

Ε.. μετα απο ολα αυτά, καποια στιγμη αγανακτεις (και οποιον παρει ο χαρος.. :xm: )

Στο λυκειο.. ο καθηγητης των αρχαιων-νεων- εκθεσης ηταν απο το δικο μου χωριο και μαλιστα παλιος φιλος του πατερα μου.

Πρωτη φορα μου ειχε τυχει μεχρι τοτε ενας καθηγητης να ειναι απο το δικο μου μερος.

Αλιμονο ομως... αυτος ειχε φτασει στην αλλη ακρη. Μας εδειχνε (τα παιδια του ιδιου χωριου με μενα δηλ) παντελη αδιαφορια.

Τυχαινε να σηκωνω το χερι, να ειμαι η μονη που να ξερω την απαντηση και να μην με ρωτα. Η ακριβως πισω απο μενα κοπελα ηταν μια απο τις αγαπημενες του, και μερικες μαλιστα φορες τολμησε να την συγκρινει και μαζι μου, οταν δεν ηξερα εγω κατι και εκεινη το ηξερε.

Στην βαθμολογια τριμηνου,, πηρα ενα ενα ωραιοτατο 12 στην εκθεση, 13 στα αρχαια και 14 στην λογοτεχνια.

Δεν ειχα που να κρυφτω απο την ντροπη μου και απο την στεναχωρια, γιατι στα διαγωνισματα ειχα γραψει καλυτερα.

Την επαθε ομως, απο την πλεον αγαπημενη του μαθητρια, οταν στην βαθμολογια τριμηνου, εκεινη του επιθετηκε δημοσια στην ταξη, λεγοντας του, πως ξεχωριζει τα παιδια του χωριου του (μας φερονταν δηλ. πιο ευνοικα)

Μαλιστα εφερε και παραδειγμα..την διπλανη μου στο θρανιο (εγω δεν ειχα πει σε κανεναν τους βαθμους μου).

Και τοτε.. πανω στα νευρα του και στον καβγα που ξεκινησε με την μαθητρια, του ξεφυγε, πως απεναντιας μας αδικουσε, και εφερε και παραδειγμα εμενα που επιτηδες μου εβαλε τοσο χαμηλη βαθμολογια, ενω αξιζα παραπανω.

Πως δεν κρατηθηκα.. να μην πεταχτω πανω, και τον αρχισω στον ξυλο.. Μιλαμε αγριεψε το ματι μου. Η κολλητη μου τρομαξε απο το αμιλητο βλεμμα που του εριχνα, καθως ακουγα και δεν μιλουσα, στην εξελιξη του καβγα.

Στο τελος.. και αφου η ιδια η μαθητρια απορησε απο τους δικους μου βαθμους, ο... "καθηγητης" μου απυθυνε τον λογο.. και του λεω φωναχτα:

-βρε αει στο διαολο μ@#@Κα που εχεις και το θρασσος και μου μιλας κιολας!

Θα σε εφτυνα, αλλά ουτε σιαλιο δεν αξιζει να σου ριξω,

μαλλον θα πρεπει να με επιασε αμοκ, γιατι ειχαν βουβαθει ολοι.. (εδειχνα και ησυχο κοριτσακι #) )

Το περιστατικο δεν πηγε παραπερα. Θελησε να μου μιλησει κατ ιδιαν αλλά τον σιχαινομουν και μονο που τον εβλεπα.

Εκανε πολλες προσπαθειες να με προσεγγισει κατα την διαρκεια της χρονιας, αλλά δεν του ειπα ουτε καλημερα, και στο μαθημα του, τον κοιταγα παντα με βλεμμα μισους.

Δεν του ξαναμιλησα ποτε απο τοτε. Με βλεπει ακομη και σημερα στον δρομο και με χαιρετα ακομη, αλλά αρνουμαι (και φαινεται παρα πολυ) να τον χαιρετησω, ακομη και στην χειραψια που μου προτεινε σε δημοσιο χωρο, και με πολλα ατομα τριγυρω, τον αγνοησα επιδεικτικα (και σχολιαστηκε εις βαρος του)

Το καλο ηταν, πως τα επομενα χρονια, μου ειπαν πως αλλαξε ριζικα την συμπεριφορα του

 

[Rygar]

Στη δική μου εποχή (προ αμνημονεύτων χρόνων δηλαδή), ήταν χαρακτηριστική η εκτίμηση κάποιου καθηγητή προς στους μαθητές που ήταν παιδιά άλλων καθηγητών, ιδίως εάν ήταν και συνάδελφοι στο ίδιο σχολείο. Αυτό το σιχαινόμουν! Ημουν κι εγώ τέτοιο παιδί και μάλιστα και με τους 2 γονείς στο ίδιο σχολείο και μπορώ να πω δημοσίως ότι είχα βοηθηθεί. Για να είμαι ειλικρινής όμως δεν το επέλεξα και δε μ'αρεσε που συνέβαινε γιατί υπήρχαν άλλοι συμμαθητές μου που προσπαθούσαν και άξιζαν περισσότερα από εμένα (και τελικά πέτυχαν). Αυτού του είδους τη διάκριση τη θεωρώ ιδιαίτερα ανήθικη γιατί γίνεται σε έναν χώρο που "φτιάχονται" προσωπικότητες. Θυμάμαι μάλιστα ότι παιδιά ορισμένων καθηγητών που ήταν περισσότερο άτακτα, ήταν και δαχτυλοδεικτούμενα, ειδικά εάν έπαιρναν και αποβολή. Και φυσικά εάν και οι γονείς του ήταν και στο ίδιο σχολείο, πωπώ ντροπή!!! (ντροπή γι'αυτούς)

 

[Juanita]

Διακρίσεις λόγω κάστας δεν είχαμε... ή τουλάχιστον δε θυμάμαι εγώ.

Τα παιδιά όμως άλλων καθηγητών τύχαιναν καλύτερης συμπεριφοράς... όπως και οι καλοί μαθητές...

Εκ προοιμίου ήμουν καταδικασμένη... :sealed: Κανείς δε μου αναγνώριζε πως δυό τρεις φορές το χρόνο άνοιγα βιβλίο (ή έστω τα θυμάμουν από τις παραδόσεις) και ούτε πίστευαν πως μπορεί να είμαι καλή (πολύ ) σε κάποιο μάθημα.

Σε κάποιο διαγώνισμα χημείας που ήταν ΤΟ αγαπημένο μου μάθημα η καθηγήτρια μου μηδένισε την κόλα επειδή προσπάθησα να βοηθήσω τη διπλανή μου σε κάποιο θέμα που δε γνώριζε καλά...

Από τότε, καταστράφηκε και επισήμως η καριέρα μου ως χημικός...

 

[dolly77]

.... Σήμερα θα σας πώ τη δική μου πονεμένη ιστορία... Βλέπετε εγώ με τον αδελφό μου έχουμε μόνο 18 μήνες διαφορά, με εμένα να έρχομαι δεύτερη.... Όσο είμασταν στο δημοτικό δεν υπήρχε πρόβλημα γιατί ειχαμε διαφορετικούς δασκάλους και ευτυχώς δεν είχαν νωρίτερα τον αδελφό μου, αλλά όταν πήγα στο Γυμνάσιο μιλάμε για πραγματικό Βατερλώ...

Ο αδελφός μου ήταν ο τέλειος μαθητής, πάντα καλοδιαβασμένος, υπάκοος το όνειρο του κάθε καθηγητή και φυσικά λαμπρή εξαίρεση σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο μαθητή που υπήρχε στην τάξη του, να μην πω στο σχολείο... Τώρα εγώ ήμουν μια καλή μαθήτρια του 17-18 αλλά υπήρχαν φυσικά και καλύτερες, οπότε η σύγκρισή ήταν αναπόφευκτη και μοιραία αρνητική προς σε εμένα. :xm:

Τι να σας πω τώρα η φιλόλογος μου στην Α Γυμνασίου μπροστά σε όλους τους μαθητές της τάξης γύρισε και μου είπε : " Γιατί δεν είσαι κυριά όπως ο αδελφός σου;"και άλλα τέτοια χαριτωμένα γιατί δεν θυμόμουν κάτι που με ρώτησε.

Βέβαια όταν πήγε η μητέρα μου την επόμενη μέρα και την βρήκε, δεν ήξερε πως να τα μαζέψει αλλά τι να το κάνεις. Οι υπόλοιποι καθηγητές δεν κάναν απλώς φωναχτά την σύγκριση......:sad:

Στην Β' Γυμνασίου έτυχε και είχα τη φιλόλογο που είχε επί δύο χρόνια ο αδελφός μου, αυτή απλά μου έβαλε τον μικρότερο βαθμό που είχα ποτέ σε φιλολογικά μαθήματα. Να σκεφτείτε όταν η μητέρα μου πήγε να ρωτήσει το πως τα πάω, αυτή καθόταν και της έλεγε πόσο τέλειος μαθητής ήταν ο αδελφός μου και όταν έφτασε η αναφορά σε μένα απλά ξίνισε τα μούτρα της... Εγώ της ανταπόδωσα την συμπεριφορά της βγαζοντάς της το παρατσούκλι που φέρει ακόμα και σήμερα "κατσαρίδα"......

Ευτυχώς που υπήρχαν και καθηγητές που δεν είχαν το αδελφό μου πριν από μένα και κάπως σωνόταν η κατάσταση....

Μόνο στην Γ Λυκείου ηρέμησα, ο αδελφός μου είχε φύγει από το σχολείο και μαζί του οι συγκρίσεις και τα κακόβουλα σχόλια. Η αλήθεια είναι ότι το είχα πάρει και ζεστά το θέμα ότι έπρεπε να περάσω στο Πανεπιστήμιο οπότε έκανα και την παραπάνω προσπάθεια που χρειαζόταν.....

Πάντως ακόμα και τώρα που τα σκέφτομαι, απορώ με τους συγκεκριμένους εκπαιδευτικούς και εύχομαι να μην περάσει άλλο παιδί παρόμοιες καταστάσεις #)

 

[fay88]

ΠΩΩΩΩΩΩ! Που ζούμε τέλος πάντων??

Ευτυχώς σε μένα δεν μου είχε συμβεί κάτι ανάλογο!

Το μόνο που θυμάμαι είναι η διάκριση της θεολόγου (στο λύκειο) σε έναν συμαθητή μου που καταγόταν από την Αλβανία.

Θα πέρναμαι βαθμούς και περιμέναμε μαζί με αυτό το παιδί τους γονείς μας για να δούμε τι πήραμε στο 4μηνο.

Με ρωτάει.. Πόσο έγραψες στα θρησκευτικα?

Του λέω.. 14!

Λέει.. Εγώ 19 αλλά να δεις που θα μας βάλει τον ίδιο βαθμό γιατί αυτή (η θεολόγος) δεν χωνεύει τους Αλβανούς!

Του λέω... αυτό δεν παίζει γιατί εσύ έγραψες πολύ καλύτερα.

Κι όμως πήραμε κι οι δύο 15!

(Βέβαια το παιδί το ήξερε γιατί του το είχε ξανακάνει και στα παλαιότερα 4μηνα)

 

[Alucard]

Διακρίσεις υπέρ αλλοδαπών είχε παρατηρήσει κανείς;

Στη Γ' Γυμνασίου λοιπόν η ανύπαντρη καθηγήτρια των αρχαίων (κι ανέραστη επίσης) είχε βαθμολογήσει με το μεγαλύτερο βαθμό στην τάξη ανάμεσα στα αγόρια, ένα παιδί καταγόμενο από την Αλβανία το οποίο έκανε 10 ώρες να διαβάσει ένα κείμενο, ενώ στα διαγωνίσματα εξαιρούνταν λόγω προβλημάτων στη... γλώσσα.

Σημειώνω πως η καθηγήτρια άφησε μετεξεταστέους τουλάχιστον 7 άτομα για το Σεπτέμβρη.

Όταν ζητήσαμε να μας εξηγήσει το λόγο για το οποίο συνέβη αυτό, μας απάντησε γκαρίζοντας (δε θυμάμαι να μιλούσε ποτέ ήρεμα πέρα από τις περιπτώσεις που ειρωνεύονταν), πως αυτή την εντολή είχαν λάβει από το Υπουργείο Παιδείας.

Να βαθμολογούν δηλαδή, όχι μόνο με επιείκεια αλλά με μεγαλύτερο βαθμό τους αλλοδαπούς από αυτή που θα έπρεπε να λάβουν.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν έλεγε την αλήθεια ή όχι, αλλά το να φαίνεται σε μια τάξη πως κάποιος αλλοδαπός γνωρίζει καλύτερα αρχαία ελληνικά από τα υπόλοιπα ελληνόπουλα και ίσως ενδιαφέρεται γι' αυτά περισσότερο, είναι κάποια από τα παραδείγματα που οι δημοσιογράφοι τότε έτρεχαν να καλύψουν για να «αποδείξουν» πόσο αδιάφορα είναι τα παιδιά των Ελλήνων για τα μαθήματα και πόσο οι αλλοδαποί ενδιαφέρονται γι' αυτά.

Θα μου πείτε τώρα και τι έφταιγε το παιδί από την Αλβανία;

Φυσικά δεν έφταιγε κι έπρεπε να βοηθηθεί.

Όχι όμως κάνοντας τέτοιου είδους διακρίσεις.

 

[Wally]

Εχω ξανακουσει παρομοια συμβαντα Alu.

Ειναι κριμα παντως αυτες οι μεθοδευσεις. Αυτα τα παιδια θελουν εμπρακτη βοηθεια στην Παιδεια και οχι χαριστικους βαθμους.

Τι σημαινει αυτο? Βουταμε τους υπαληλους με τις περισοτερες αργιες στο Ηλιακο συστημα (Ελληνες εκπαιδευτικοι δηλαδη) και φτιαχνουμε Summer Schools a k a Καλοκαιρινα Σχολεια οπου τα παιδια των μεταναστων θα κανουν πιο εντατικα και διαφορετικης μεθοδολογιας μαθηματα ωστε να ερθουν σε ενα επιπεδο που και να καταλαβουν οτι βοηθιουνται πραγματικα και να αποροφησουν αυτο που διδασκονται.

Ετσι θα κοινωνικοποιηθουν ομαλα...

Αλλα υπαρχει ο κλασικος ΥΦΑΛΟΣ του ποιος θα βαλει χερι στις 5μηνες διακοπες των καθηγητων...

EDIT

Σορυ που βγηκα ελαφρως θεματος και δεν θα ηθελα να συνεχιστει η κουβεντα πανω σ αυτο. Αν το παρον προκαλει προβλημα και αντιπαραθεσεις θα διαγραφει.

 

[pooky(1)]

Το thread μπαίνει σε επικίνδυνα μονοπάτια.......

Τέσπα. Στο σχολείο δεν είχα πρόβλημα με τις διακρίσεις γιατί πολύ απλά δεν έδινα την παραμικρή σημασία στα μαθήματα. Ειδικά στο Λύκειο όπου είχα αγοράσει το πρώτο μου υπολογιστή, ζούσα πραγματικά για την ώρα που θα έπαιζα video games (Τα πράγματα δεν άλλαξαν και πολύ από τότε, απλά τα παιχνίδια και τα μηχανήματα, το ίδιο γίνεται και τώρα) .

Δεν θα έλεγα ότι ήταν διάκριση να μου βάζουν χαμηλό βαθμό όλοι οι καθηγητές, δεν άνοιγα βιβλίο. Μόνο τρίτη λυκείου διάβασα για να μπορέσω να μπω σε μια σχολή ΑΕΙ, με το σκεπτικό να μην έχει παρακολούθηση για να μην πατάω και να έχω χρόνο να ασχολούμαι με video games συνεχώς.

Στο σχολείο οι καθηγητές δεν με είχαν πάρει απλά χαμπάρι, τους είχα εξηγήσει ότι στη τάξη θα κάθομαι Παναγία (αν και φορούσα μπλούζες που έδειχναν ότι μάλλον στο αντίθετο alignment βρισκόμουν) , δεν θα ενοχλώ κανέναν και δεν θα βγάζω "κιχ" αλλά δεν ήθελα κι εγώ από τη πλευρά τους να με ενοχλούν με οτιδήποτε.

Θυμάμαι μερικοί καθηγητές είχαν εκτιμήσει πολύ τη "ξήγα" και για το λόγο αυτό έπαιρνα και βαθμούς εξαιρετικούς. Βέβαια με 17 στην Έκθεση, 20 στα Ελληνικά, 20 Φυσική, 20 Χημεία, 7 Αρχαία, 7 Γεωμετρία, 12 Θρησκευτικά, απαλλαγή από Γυμναστική λόγω μη σωστής "ομαδικής" συμπεριφοράς (έβριζα συμμαθητές και πλακωνόμουν στο ξύλο για πλάκα) και 5 μαθηματικά, πέρναγα άνετα με το μέσο όρο και ποτέ δεν ενοχλήθηκα.

Τώρα για διακρίσεις, μπορεί και να υπήρξαν, αλλά εγώ δεν τις πήρα χαμπάρι. Ευτυχώς κέρδιζα το χρόνο μου παίζοντας games και διαβάζοντας ξένα περιοδικά για υπολογιστές την ώρα του μαθήματος.

 

[spyros_s]

Γιατί βρε παιδιά το σχολείο ν' αποτελέσει εξαίρεση από τα δεδομένα της κοινωνίας; Δεν αποτελεί και αυτό θεσμό αυτής;

Όπως και την κοινωνία μας της διέπουν διακρίσεις στην αντιμετώπιση των μελών της παρά την σαφή διάταξη του Συντάγματος για ισότητα όλων των ανθρώπων (φανταστείτε λόγου χάρη τον εαυτό σας σε δικαστική διένεξη με τον...Κόκκαλη) έτσι και στους διάφορους θεσμούς αυτής οι διακρίσεις δεν αποτελούν εξαίρεση.

Θυμηθείτε οι άντρες στο στρατό που μας έλεγαν ότι όλοι ήταν ίσοι και δεν υπήρχαν διακρίσεις...την πραγματικότητα την ξέρετε με τους βολεμένους βύσματα να καλοπερνούν και οι υπόλοιποι να λιώνετε στις σκοπιές.

Να επαναφέρω όμως το θέμα των σχολείων και τις διακρίσεις σε αυτό. Για τα ευαίσθητα αθώα παιδικά μυαλά οι δεδομένες διακρίσεις φάνταζαν ακόμα μεγαλύτερες υπό το πρίσμα ότι η αδικία και η ανισότητα δεν θεωρούταν δεδομένη. Προσωπικά αδικήθηκα αρκετές φορές στα σχολικά μου χρόνια αλλά αυτό που έγινε τελικά ήταν να πεισμώσω και να τα καταφέρω καλύτερα από τους ευνοημένους. Στη συνέχεια στο πανεπιστήμιο πίστεψα με το αθώο μυαλό μου ότι τα πράγματα θα ήταν αξιοκρατικά...πόσο έξω έπεσα...εκεί είδα χειρότερα...παιδιά πολιτικών ανεξαρτήτου κόμματος και επιχειρηματιών να βολεύονται σε μεταπτυχιακά δίχως εξετάσεις για τις οποίες εγώ έφτυσα αίμα να περάσω, φοιτήτριες που "συνόδεψαν" καθηγητές για να κάνουν μεταπτυχιακό-διδακτορικό ή και ακόμα για να περάσουν κάποια μαθήματα, άτομα που αδιαφόρησαν για την επιστήμη αλλά βολεύτηκαν σε καλές δημόσιες θέσεις ελέω γνωριμιών κ.α.

Μην σας "χαλάνε" λοιπόν οι αναμνήσεις από τις αδικίες που αντιμετωπίσατε στα σχολικά σας χρόνια. Σε τελική ανάλυση αυτές είναι πολύ λιγότερες από τις ευχάριστες! Αυτό που πρέπει να διερωτάστε είναι αν κάνατε κάτι για να μην συνεχιστεί αυτό ή αν στην καθημερινότητα σας είστε δίκαιοι.

Εγώ πλέον απλά ταυτίζομαι με την φράση του G. Orwell στο Animal Farm:

All animals are equal but some animals are more equal than others.

(Ελπίζω να μην χάλασα το τόπικ με τις απόψεις μου)

 

[demis]

Το σχολείο σε προετοιμάζει για τις αδικίες που θα συναντήσεις στον έξω κόσμο. Και όπως ξέρετε, είναι απείρως μεγαλύτερες. Το ελληνικό σχολείο, από καταβολής ελληνικού κράτους, βασίζεται στον στείρο ανταγωνισμό. Δεν σε διδάσκει συναδελφικότητα, δεν σε διδάσκει αλληλεγγύη, δεν καλλιεργεί την κριτική σου σκέψη και τις κλίσεις σου. Το αποτέλεσμα, το βλέπουμε όλοι: Κανείς δε νοιάζεται για κανέναν. Παντού αναξιοκρατία. Άνθρωποι απαίδευτοι και αναποτελεσματικοί σε καίριες θέσεις κλπ.

Έχω και εγώ πολλά να θυμηθώ για το σχολείο. Τα περισσότερα ανάξια λόγου. Το κυριότερο όμως είναι οι άπειρες χαμένες-σκοτωμένες ώρες, ώρες που θα μπορούσαν να έχουν αξιοποιηθεί πολύ πολύ καλύτερα. Κι αυτά τα χρόνια δεν ξανάρχονται, δυστυχώς!

 

[DianaTheSuperstar91]

Από καθηγητές που με διέκριναν θυμάμαι στην Γ'Γυμνασίου τον μαθηματικό μου. Παρόλο που με τα Μαθηματικά έχω μια έλλειψη με βοήθησε και μου έβαλε καλό βαθμό και πέρασα με 6αρι στις εξετάσεις.

Μια άλλη καθηγητρία ήταν στο Γυμνάσιο επίσης στο μάθημα της Φιλολογίας και στα 4 μαθήματα της ήμουν καλή. Με πέρασε και την είχα 3 χρόνια στο Γυμνάσιο.

Από αδικίες φέτος ο Μαθηματικός μου έβαλε 8αρι στον έλεγχο παρόλο που εγώ διάβαζα, έγραφα, συμμέτειχα αλλά τις μέρες που είχα διαγώνισμα έτυχε να ήμουνα άρρωστη, την μια με φαρρυγίτιδα και την άλλη με κρυολόγημα.

Και όταν είχα χάσει χρονιά η δασκάλα της Μουσικής, ούτε να με φτύσει και μου έβαλε και κακό βαθμό.

 

[johnny19818]

Είχαμε κι εμείς παιδιά καθηγητών οι οποίοι βέβαια έκαναν μπαμ ότι δεν ήταν και οι σούπερ μαθητάρες. Ευτυχώς δεν είχαμε τρανταχτές διακρίσεις. Ένα σκηνικό που μου έχει μείνει από το δημοτικό και το θεωρώ κάπως άδικο ήταν μια φορά στην ώρα των καλλιτεχνικών, είχαμε στολίσει την τάξη και κατά λάθος έριξα μια γιρλάντα. Τότε ήρθε η δασκάλα των καλλιτεχνικών, που ήταν νεαρή σε ηλικία και γλυκιά, με θυμωμένο ύφος να με μαλώσει γι'αυτό που έκανα αλλά εγώ αρνήθηκα το γεγονός. Πριν το σκεφτώ καλά καλά μου έχει γυρίσει λοιπόν ένα χαστούκι που το θυμάμαι ακόμη. Εντάξει δεν άξιζα και τέτοιο χαστούκι πιστέυω!

 

[ΦΖΠ1]

Πάντως, στην Τρίτη Λυκείου (εποχή 87), τα 20άρια στα γενικά μαθήματα έπεφταν βροχηδόν σε (μας) τους καλούς μαθητές, για να...φτιάξουμε απολυτήριο (υπήρχε ένα ποσοστό συμμετοχής στα μόρια εισαγωγής).

Από την άλλη, ο καθηγητής Έκθεσης στη Δέσμη, είχε άριστα το...13, για όλους, "για να μην πέσετε από τα σύννεφα στις εξετάσεις !"

 

[elephadas]

Τη χειρότερη διάκριση (εναντίον της) την είχε στο δημοτικό η κόρη της δασκάλας μας η οποία ήταν συμμαθήτριά μας. Φυσικά αποκαλούσε τη μητέρα της "κυρία" στην τάξη και ουαί κι αλλίμονό της αν δεν ήταν τέλεια διαβασμένη, διότι η δασκάλα ως μητέρα το ήξερε και οπωσδήποτε θα την εξέταζε. Και αν δεν απαντούσε τέλεια στις ερωτήσεις, εκτός από το ξύλο με τη βίτσα που θα έτρωγε στην τάξη θα είχε χειρότερο δεύτερο γύρο στο σπίτι. Ακούγαμε ουρλιαχτά από το ξύλο που έτρωγε η δύστυχη. Δεν πρέπει να υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να έχεις γονιό σου δάσκαλό σου ή καθηγητή, όταν θέλει να κάνει φανερό ότι δεν σε μεταχειρίζεται ευνοϊκότερα.

Υπήρχαν βεβαίως διακρίσεις λόγω κάστας, αλλά σιωπηλές. Οι μαθητές που ανήκαν στην "καλή κοινωνία" έπρεπε να είναι και καλοί μαθητές. Οι παρακατιανοί δεν πείραζε τόσο αν δεν ήταν του άριστα. Όταν όμως, παρά τη χαμηλή κοινωνική τους θέση, ήταν και άριστοι μαθητές, τότε γίνονταν παραδείγματα για τους άλλους, με κήρυγμα από το δάσκαλο στυλ "Ορίστε ο Α που ο πατέρας του είναι γεωργός και σας βάζει τα γυαλιά"... πράγμα που βέβαια έκανε τον δύστυχο να θέλει να ανοίξει η γη να τον καταπιεί.

Βεβαίως μετά τις 21 Απριλίου τα (ελάχιστα) παιδιά αριστερών ή συνοδοιπόρων έγιναν δακτυλοδεικτούμενα και πολλοί αποφεύγανε να τα κάνουν παρέα, ίσως δασκαλεμένοι από τους γονείς τους, αλλά δεν θυμάμαι δάσκαλοι ανοιχτά να τα σνομπάρανε.

Στο Γυμνάσιο ευτυχώς δεν πολυυπήρχαν τέτοιες βλακείες. Διάκριση χοντρή υποστήκαμε στην Τετάρτη από τον νεοδιορισμένο καθηγητή Μουσικής που ταυτόχρονα ήταν και διευθυντής της τοπικής φιλαρμονικής και έκανε και ιδιαίτερα μαθήματα ακκορντεόν (επί πληρωμή). Αυτός έβαζε εν ψυχρώ 20άρια στους μαθητές του και κακό βαθμό στους υπόλοιπους. Έχω αναφερθεί κι αλλού σ' αυτή την περίπτωση. Με είχε ιδιαίτερο άχτι γιατί είχαν διαφωνήσει με τον (ψάλτη) πατέρα μου για θέματα μουσικής. Κι ενώ είχα 19 και 20 σε όλα τα μαθήματα μου είχε βάλει 15 μουσική που μετά βίας έγινε τελικά 16 για να μη χάσω ίσως τον έπαινο. Φυσικά όσα (ελάχιστα) μας είχε διδάξει τα ήξερα απ' έξω κι ανακατωτά και το γραπτό μου διαγώνισμα ήταν άψογο, αλλά προφορικά έβαζε ό,τι βαθμό ήθελε. Δεν είναι περίεργο λοιπόν που την επόμενη χρονιά αυξήθηκαν οι μαθητές που αποφάσισαν ότι θέλανε να μάθουν ακκορντεόν

 

[BETTY BOOP]

θυμάμαι στο Νηπιαγωγείο είχα συμμαθήτρια της οποίας η μαμά ήταν η νηπιαγωγός μας στην τάξη αλλά δεν θυμάμαι αν είχε...ευνοική μεταχείρηση το κοριτσάκι.

 


Στις τρεις τάξεις του Γυμνασίου στο μάθημα των Γαλλικών είχα μια καθηγήτρια η οποία προφανώς δεν με χώνευε όπως άλλωστε δεν χώνευα εγώ εκείνη (αμοιβαία τα αισθήματα!). Όταν κάναμε άγνωστη ορθογραφία, πολλές φορές μου μηδένιζε το γραπτό έστω και αν ήταν λίγα τα λάθη. Ημουν σε προχωρημένο τμήμα, προφανώς ήταν απαράδεκτο για την καθηγήτρια να βλέπει λάθη...Αισθανόμουν άσχημα γι' αυτό και το χειρότερο ήταν ότι έπρεπε να υπογράψει και ο κηδεμόνας στο χαρτί για να έχει γνώση για τους βαθμούς. Είναι αντιπαιδαγωγικό να μηδενίζεται γραπτό γιατί έτσι αποθαρρύνεται ο μαθητής για τη διαδικασία της μάθησης. Από την πλευρά μου, φροντιζα να μη δίνω αφορμές για σχόλια, ήμουν πάντα προετοιμασμένη στο μάθημα, μου άρεσαν βέβαια τα Γαλλικά ως ξένη γλώσσα...

 

[D@redevil]

(...)
Στις τρεις τάξεις του Γυμνασίου στο μάθημα των Γαλλικών είχα μια καθηγήτρια η οποία προφανώς δεν με χώνευε όπως άλλωστε δεν χώνευα εγώ εκείνη (αμοιβαία τα αισθήματα!). Όταν κάναμε άγνωστη ορθογραφία, πολλές φορές μου μηδένιζε το γραπτό έστω και αν ήταν λίγα τα λάθη. Ημουν σε προχωρημένο τμήμα, προφανώς ήταν απαράδεκτο για την καθηγήτρια να βλέπει λάθη...Αισθανόμουν άσχημα γι' αυτό και το χειρότερο ήταν ότι έπρεπε να υπογράψει και ο κηδεμόνας στο χαρτί για να έχει γνώση για τους βαθμούς. Είναι αντιπαιδαγωγικό να μηδενίζεται γραπτό γιατί έτσι αποθαρρύνεται ο μαθητής για τη διαδικασία της μάθησης. Από την πλευρά μου, φροντιζα να μη δίνω αφορμές για σχόλια, ήμουν πάντα προετοιμασμένη στο μάθημα, μου άρεσαν βέβαια τα Γαλλικά ως ξένη γλώσσα...

Ακριβώς την ίδια μεταχείριση είχα κι εγώ από την καθηγήτριά μου στα γερμανικά στην Α' & Β' Γυμνασίου. Τώρα θα είχα σίγουρα το Mittelstufe, αν αυτή η ανεγκέφαλη, ηλίθια εκπαιδευτικός (ο Θεός να την κάνει) δεν τα είχε βάλει μαζί μου.

Δυστυχώς, όταν έφτασα στο γυμνάσιο, είχα ήδη 2 χρόνια γερμανικά στην πλάτη μου... Στην Α' Γυμνασίου, μας έβαλαν ένα τεστ για να μας κατατάξουν σε τμήματα (αρχάριους & προχωρημένους). Εγώ δυστυχώς έγραψα καλά και πήγα στο προχωρημένο τμήμα, όπου όλοι οι υπόλοιποι είχαν 4+ χρόνια μαθημάτων (όπου "+" βάλε φροντιστήρια & ιδιαίτερα), οπότε εγώ είχα σοβαρά κενά. Το απίστευτο βλήμα θεωρούσε ότι τεμπέλιαζα και δεν ήθελα να ασχοληθώ (ενώ εγώ στην πραγματικότητα δεν καταλάβαινα! Π.χ. ήδη κάνανε συντακτικό κι εγώ δεν ήξερα να κλείνω τα επίθετα σωστά ή οτιδήποτε είχε πτώσεις!... Δεν ήξερα τις αντωνυμίες...). Πείτε μου σας παρακαλώ, υπάρχει περίπτωση ένας μαθητής που βγάζει 18.9 να μη θέλει να ασχοληθεί με ένα συγκεκριμένο μόνο μάθημα? Τόσο μπάζο ήταν? Τόσο δε μιλούσε με τους άλλους καθηγητές?

Κι ενώ στις αρχές ντρεπόμουν νομίζοντας ότι κάνω κάτι εγώ λάθος, μετά γύρισε το μάτι μου και άλλαξα τροπάριο.... Όσο έβλεπα ότι με έκανε ρεζίλι, τόσο της έκανα τη ζωή πατίνι. Παραδειγματικός διάλογος:

-Πάλι αδιάβαστη είσαι...

-Το ενδεχόμενο να είστε ανίκανη να διδάξετε, δε σας περνάει από το μυαλό.

-Είσαι αυθάδης

-Κι εσείς, άχρηστη... Πιστεύετε όμως ότι οι χαρακτηρισμοί θα λύσουν και το δικό μου πρόβλημα, και το δικό σας?

-Στο γυμνασιάρχη / διευθυντή / έξω.

Μια-δυο-τρεις, στο τέλος αποφασίσαμε σιωπηλή ανακωχή: δε με ενοχλούσε, δεν την ενοχλούσα. Το θυμάμαι ότι ο μεγαλύτερος βαθμός που έπιασα, ήταν το 14, και σας πληροφορώ ότι έφτυσα αίμα!

Έχω δυσφημίσει αυτή τη γυναίκα απίστευτα - τη θεωρώ βδέλυγμα για την παιδαγωγική κι αν την συναντούσα τώρα μπροστά μου, θα την ξεφτύλιζα γιατί χάρη στην απύθμενη ηλιθιότητά της, μίσησα μια γλώσσα που μετά χρειάστηκε να δουλέψω διπλά για να μπορέσω να πάρω ένα πτυχίο. Δεν πρόκειται να ξεχάσω το όνομά της ποτέ και σε όσους μου λένε ότι τα παιδιά τους κάνουν γερμανικά, πάντα φροντίζω να αναφέρω το όνομά της με τα χειρότερα λόγια, ώστε να μην κάνει άλλο κακό σε παιδί, όπως έκανε και σε μένα.

Η μοναδική καθηγήτρια που θα χαρακτήριζα ως σκουπίδι, από όλους αυτούς που είχα σε όλη τη διάρκεια των σχολικών / φοιτητικών μου χρόνων.

 

[Bambinella]

Στην Α' Γυμνασιου καναμε μαθημα Οικιακης Οικονομιας. Καποια στιγμη ενας συμμαθητης μου που καθοταν στο θρανιο που βρισκοταν πισω απο το δικο μου ειχε την εμπνευση να αρχισει να πειραζει τα μαλλια μου. Γυρισα και του ειπα να με αφησει ησυχη, αλλα εκεινος ειχε βρει φαινεται ωραιο παιχνιδι με τα μαλλια μου και συνεχισε να τα πειραζει. Δεν τα τραβαγε. Επαιζε μαζι τους. Ξαναγυρισα και του φωναξα κι εκει πανω μας ρωτησε η καθηγητρια τι συμβαινει.

Της εξηγησα κι εκεινη ρωτησε το συμμαθητη μου εαν ηταν ετσι. Εκεινος δε μιλαγε κι εγω γυρισα και του ειπα πανω - κατω "Γιατι δε μιλας; Πες οτι μου πειραζεις τα μαλλια". Τοτε η καθηγητρια ειπε και στους δυο μας να βγουμε εξω και οτι θα παιρναμε απουσια. Θυμωσα και της ειπα πως αυτο ηταν αδικο. Γιατι να εβγαινα εξω εγω και πως ηταν δυνατον να εφταιγα για αυτα που κανουν οι αλλοι; Εκεινη ομως ηταν ανενδοτη και χωρις καμια εξηγηση επεμεινε να περασουμε εξω, οπερ και εγενετο.

 

[perlastar]

Dare, θαυμάζω το θάρρος σου! Πολύ καλά εξηγήθηκες, καλά να πάθει η στρίγγλα καθηγήτρια.

Δυστυχώς το φαινόμενο των αδικιών-διακρίσεων ήταν πολύ συχνό στους Έλληνες εκπαιδευτικούς. Δεν είχαν καν την κατάλληλη παιδεία για τον εαυτό τους αυτοί οι άνθρωποι, πώς να διδάξουν και άλλους; Γενικά ως καλή μαθήτρια δεν είχα συχνά τέτοια προβλήματα, μόνο με μία καθηγήτρια μου έτυχε, αλλά έβλεπα να αδικούνται άλλοι συμμαθητές μου, κι αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Οι περισσότεροι καθηγητές μας κλασικά διαμόρφωναν από την αρχή κάποιες εντυπώσεις, και μετά κινούνταν με βάση αυτές. Αν διάβαζες και ήσουν ήσυχος, συνήθως δεν υπήρχε πρόβλημα, αν όμως για οποιονδήποτε λόγο έμπαινες στη μαύρη λίστα τους, η ζωή σου γινόταν ανυπόφορη. Μία φορά, σχεδόν δεν πίστευα αυτό που μου συνέβη με μία καθηγήτρια Αγγλικών, η οποία με συμπαθούσε πολύ και με εμπιστευόταν τυφλά. Εγώ όμως δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τις Αγγλικές προθέσεις, και συχνά τις μπέρδευα, χωρίς να καταλαβαίνω που μπαίνει η κάθε μία. Ενώ λοιπόν μου είπε να διαβάσω τι έγραψα σε μία τέτοια άσκηση, ακολούθησε αυτός ο διάλογος:

- Για πες μας, ποιές δύο προθέσεις μπαίνουν εδώ;

(Εγώ) - Το in και το at;

(Απάντηση) - Μπράβο σου, το with και το on!

Tην κοίταξα καλά καλά νομίζοντας ότι μου κάνει πλάκα, αλλά ήταν απόλυτα σοβαρή. Εννοείται ότι δεν της είπα τίποτα και σκέφτηκα ότι φθηνά τη γλύτωσα, και ούτε κατάλαβαν τίποτα οι περισσότεροι, κλασικά στον κόσμο τους. Αλλά κι αυτοί που μπορεί να κατάλαβαν δεν τόλμησαν να πουν κάτι μπροστά στη βεβαιότητά της. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην είχε ακούσει καλά, άρα ήταν τόσο προκατειλημμένη, και ήταν τέτοια η άρνησή της ότι έκανα λάθος, που άκουσε αυτό που ήθελε!

Πρόβλημα είχα μόνο με μία στριμμένη καθηγήτρια Γυμναστικής στο Γυμνάσιο, η οποία μου είχε θυμώσει μόνο επειδή είχα κρυώσει βαριά και της πήγα χαρτί από το γιατρό που έλεγε να μην κάνω Γυμναστική για ένα μήνα. Ήταν εγωίστρια και νόμιζε ότι το κάνω επίτηδες, ενώ ήμουν όντως σοβαρά, και ειδικά με τους δέκα εξαντλητικούς γύρους που μας έβαζε να τρέχουμε γύρω στην αυλή, δεν θα άντεχα. Την εντολή του γιατρού αρνήθηκε να την τηρήσει εντελώς έτσι κι αλλιώς, και με έβαλε να ξανακάνω Γυμναστική μετά από δύο βδομάδες. Αλλά το χειρότερο ήταν ότι είχα πλέον μπει στη μαύρη της λίστα, μου φερόταν άσχημα και με ταπείνωνε όσο μπορούσε. Και όταν πήραμε βαθμούς, είχα 17 και πάνω σε όλα τα μαθήματα, αλλά Γυμναστική 13. Τουλάχιστον της την είπα μετά από χρόνια όταν την είδα τυχαία, και μιας και η κακία της συνεχιζόταν, μου είχε πει: "Σε θυμάμαι καλά, επειδή πήρες λίγα κιλά παραπάνω δεν σημαίνει ότι σε ξέχασα." Κι εγώ της απάντησα:"Κι εγώ σας θυμάμαι καλά, επειδή πέρασαν τα χρόνια και γεράσατε αρκετά, δεν σημαίνει ότι σας ξέχασα".

 

[johnny19818]

Δε θα ξεχάσω μια φορά που στο γυμνάσιο μια χρονιά μας έκανε Θρησκευτικά ένας παπάς. Για ένα περίεργο λόγο μου έβαλε στο 1ο τρίμηνο 15. Έτσι όταν πήγα τον έλεγχο στους γονείς και είδαν όλα τα μαθήματα 18,19,20 το 15 κτύπησε κατεύθείαν στο μάτι και μου λέει ο πατέρας μου, "τι στο καλό, μουσουλμάνος είσαι;". Και να πεις ότι δεν είχα γράψει καλά στα διαγωνίσματα.

 

[PT8]

Στην Α' Γυμνασιου καναμε μαθημα Οικιακης Οικονομιας. Καποια στιγμη ενας συμμαθητης μου που καθοταν στο θρανιο που βρισκοταν πισω απο το δικο μου ειχε την εμπνευση να αρχισει να πειραζει τα μαλλια μου

Κάτι μου θυμίζουν όλα αυτά μήπως σου τα τετραγώνιζε κιόλας με ψαλιδάκι από σουγιαδάκι voictorinox;

Μήπως πήγαινες στο Χαλάνδρι σχολείο;

Αν ναι, οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ,ονόματα ή καταστάσεις είναι τυχαία και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.