Crimson Moonlight είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι επιβίωσες αυτού του παραλογισμού, που θυμίζει τη Δίκη του Κάφκα και τον πρωταγωνιστή που προσπαθεί να βρει το δίκιο του. Επίσης αξιοθαύμαστο, το γεγονός ότι έχεις μια συγκροτημένη αντίληψη για το παρελθόν.
(κατεβατό mode on)
Σχετικά με τις αδικίες και τις διακρίσεις, στο δημοτικό δεν αντιμετώπισα συγκεκριμένο πρόβλημα από τη δασκάλα, αλλά από μερικά παιδιά... του άλλου τμήματος. Κι αυτό γιατί η μητέρα μου ήταν στο σύλλογο γονέων και κηδεμόνων, ο αδερφός μου ήταν μεγαλύτερος κατά 4 χρόνια και αρκετά δημοφιλής, ενώ εγώ το αντίθετο. Κι ενώ φαινομενικά αυτό είναι άσχετο, εν τέλει ήταν πολύ σχετικό για τα αλάνια του άλλου τμήματος.
Ήμουν καλός μαθητής, περισσότερο τυπικός και οργανωμένος, οπότε και η δασκάλα μου δεν είχε ποτέ πρόβλημα μαζί μου, και οι βαθμοί μου ήταν άριστοι. Έλα, όμως, που μερικά παιδιά από το άλλο τμήμα θεωρούσαν ότι τους έπαιρνα χαριστικά, και ήμουν ένα "φλωράκι", οπότε ήταν μια καλή αφορμή για κοροϊδία. Δε με επηρέαζε τόσο αυτό, εξ άλλου είχα πολλούς συμμάχους στην τάξη μου, η οποία είχε μια γενική αντιπαλότητα με το άλλο τμήμα (που πήγαζε κυρίως από δικές τους αντιδράσεις απέναντί μας).
Η κατάσταση ξέφυγε όταν στην έκτη δημοτικού, και κατόπιν κλήρωσης που έγινε ενώπιον όλων των δασκάλων του σχολείου, ομού μετα του διευθυντού και των συμμετεχόντων στην κλήρωση, μου έτυχε να είναι ο σημαιοφόρος την 25η Μαρτίου. Εκεί έγινε το σώσε. Το χειρότερο ήταν ότι κάποιοι το πίστεψαν ακράδαντα ότι στήθηκε η κλήρωση, και κυρίως η μητέρα ενός από τους καλύτερούς μου φίλους, με τον οποίο είχαμε και επαφές εκτός σχολείου, μιας και πηγαίναμε στο ίδιο φροντιστήριο.
Αλλά η πονεμένη ιστορία της αδικίας ήρθε ένα χρόνο μετά, στο μάθημα των Θρησκευτικών στην πρώτη γυμνασίου. Καθηγητής ένας παπάς, γέροντας, ο οποίος εκτός του ότι ήταν απίστευτα δύστροπος, είχε την κακιά συνήθεια να μας παραφράζει απλά το κείμενο του βιβλίου, απαιτώντας από εμάς να καθαρογράφουμε στο τετράδιο των θρησκευτικών το μάθημα που μας απήγγειλε, και να το διαβάζουμε όχι όπως το έγραφε το βιβλίο μας, αλλά όπως εκείνος το ερμήνευε. Κι ενώ είχαμε βρει μια ισορροπία (ήταν τρελός, το είχαμε πάρει απόφαση), έρχονται οι βαθμοί τριμήνου και βλέπω ένα ωραιότατο 11. Στο αντίστοιχο διαγώνισμα είχα γράψει 16 ή 17, οπότε πλήρης αναντιστοιχία γραπτού-τελικού βαθμού.
Όταν η μητέρα μου ζήτησε το λόγο, εκείνος ανερυθρίαστος, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των φιλολόγων, άρχιζε να εκφράζεται με τα χειρότερα λόγια για το άτομό μου, λέγοντας, μεταξύ άλλων, το ότι είμαι απίστευτα κακομαθημένος και θορυβώδης, μην αφήνοντας περιθώρια να γίνει ένα ευπρεπές μάθημα. Όταν οι φιλόλογοι πήραν μέρος και του εξήγησαν ότι κάποιο λάθος έχει γίνει, και ότι καμία σχέση η περιγραφή του με εμένα, εκείνος επέμενε με μένος ότι είχε απόλυτο δίκιο. Του εξήγησαν ότι είμαι το παιδί που κάθεται μαζί με την απουσιολόγο (πόσες φορές μου είχε φανεί χρήσιμη αυτή η επιλογή... κι ας ήταν μπροστά στην έδρα), αλλά εκείνος επέμενε ότι κάνουν λάθος και ότι κάθομαι πίσω πίσω στο μάθημά του.
Με τα πολλά, κι ενώ ήρθε ένας εξίσου χαμηλός βαθμός στο επόμενο τρίμηνο, ο παραλογισμός συνεχίστηκε, με το να διορθώνει μέχρι αηδίας ακόμα και τα κόμματα στα διαγωνίσματά μου, με τη μητέρα μου να έχει φτάσει το θέμα στο γυμνασιάρχη (επίσης άνθρωπος της εκκλησίας), και τον γέροντα πεπεισμένο ότι είμαι κάτι σαν τον εξαποδώ του γυμνασίου. Είχα έρθει στα όριά μου, μέχρι το τέλος... Με τις συμβουλές και τις σημειώσεις ενός οικογενειακού γνωστού, καθηγητή θρησκευτικών, πάω οπλισμένος με όση υπομονή διέθετα και δίνω τελικές εξετάσεις στα θρησκευτικά. Ένα ωραιότατο και μεγαλοπρεπέστατο 19, και έναν γέροντα με την ουρά στα σκέλια, γιατί κατάλαβε ότι με μπέρδευε με ένα παιδί από το αθλητικό τμήμα. Ακόμη και σήμερα έχω απορία, μήπως αυτό το παιδί έπαιρνε τους βαθμούς μου, κι εγώ τους δικούς του;
Δε χρειάζεται να πω ότι έκτοτε τα θρησκευτικά ήταν νεκρό μάθημα για μένα. Πιο διεκπεραιωτικός πεθαίνεις είχα γίνει, όποιος κι αν ήταν ο καθηγητής. Και με τις τελευταίες εξελίξεις για το μάθημα, δε θα λυπηθώ καθόλου αν καθηγητές σαν τον προαναφερθέντα γέροντα εξαφανιστούν από προσώπου γης.
Κι ενώ συνεχίστηκε αναίμακτα η πορεία μου στο γυμνάσιο, σειρά είχε η πρώτη λυκείου να μου διδάξει ένα πολύ σημαντικό μάθημα. Εκεί το πρόβλημα ήταν η φιλόλογος. Ήταν μια 50+, μετρίου προς χαμηλού αναστήματος, στο σώμα και στο πνεύμα. Στην πρώτη λυκείου είχε γίνει μια μεγάλη ανακατάταξη στα τμήματα, καθώς χωριστήκαμε σε τμήματα ανάλογα και με το μάθημα επιλογής μας, οπότε και ανήκα στο τμήμα της πληροφορικής. Σε αυτό το τμήμα, ένα μεγάλο κομμάτι των παιδιών ήταν είτε αριστούχοι, είτε παιδιά καθηγητών/ιδιοκτητών φροντιστηρίων, κι ενώ αρκετά από αυτά τα παιδιά ήταν άψογα και σαν χαρακτήρες και κάναμε παρέα, υπήρχαν κάποια παιδιά (συγκεκριμένα θυμάμαι μια κοπέλα), που ενώ δεν το είχαν, και δεν τράβαγαν και πολύ στο θέμα μελέτη, πόσο μάλλον στο θέμα αρχαία και έκφραση-έκθεση, επειδή ανήκαν στην προαναφερθείσα ομάδα, είχαν και μια κάποια ευνοϊκή μεταχείριση.
Στο θέμα "αρχαία" δεν πέταγα τη σκούφια μου. Κάτι τα κενά απ'το γυμνάσιο, κάτι το ότι το σιχαινόμουν σαν μάθημα, σίγουρα είχα κάποια προβλήματα με το μάθημα. Αλλά στην έκθεση είχα μια κάποια άνεση. Εκείνη, λοιπόν, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, με είχε βάλει στο μάτι. Ήταν αρκετά αυστηρή μαζί μου, και φρόντιζε να το δείχνει αυτό σε κάθε περίσταση, από τη βαθμολόγηση μέχρι το ίδιο το μάθημα. Περίμενε το λάθος μου για να το τονίσει, περίμενε να με πιάσει αδιάβαστο για να μου κάνει παρατήρηση. Το θέμα είναι ότι ενώ με τους υπόλοιπους "κακούς", κατά τη γνώμη της, μαθητές ήταν σχεδόν αδιάφορη, με μένα υπήρχε ένα κλίμα αρνητικό, που έβγαινε προς τα έξω. Κι ενώ, όπως είπα, τα αρχαία δεν ήταν το φόρτε μου, και δε μπορούσα να δικαιολογήσω την όποια απόδοσή μου, ο βαρύς πέλεκυς της βαθμολογίας της φαινόταν πολύ χτυπητά στην έκθεση. Δεν υπήρχαν ορθογραφικά, αλλά θεωρούσε έτσι γενικά κι αόριστα ότι δε γράφω καλά. Κατά τη γνώμη της δεν ήμουν ικανός να αναπτύξω επαρκώς ένα θέμα, δεν ήμουν ικανός να εκφραστώ γραπτά.
Μετριότατοι βαθμοί, κανένα περιθώριο βελτίωσης. Δεν ήταν ότι δεν ήθελα να γίνω καλύτερος. Δε μου έδινε κανένα κίνητρο να βελτιωθώ. Εν αντιθέσει με μένα, άλλα παιδιά θριάμβευαν στην πορεία, τόσο που σε έκανε να προβληματίζεσαι... Τι στο καλό; Παιδιά που έγραφαν ασυνάρτητα μέχρι αηδίας, ξαφνικά έγιναν Παπανούτσοι; Φάνηκε η εμπάθειά της εναντίον μου. Την είχε πιάσει και η μητέρα μου και είχαν μιλήσει. Εκείνη αμείλικτη, δεν είμαι ικανός και αδιαφορώ...
Η ζωή, όμως, γελάει με κάτι τέτοια. Η επόμενη χρονιά με βρίσκει στη θεωρητική κατεύθυνση. Πιο "αρχαία" πεθαίνεις! Έλα, όμως, που και στα μαθηματικά και τη φυσική ήμουν τρεις χειρότερα... Συν ότι στη σχολή που ήθελα, μόνο μέσω θεωρητικής μπορούσα να μπω. Οπότε το ρίσκαρα. Δεν πα να λέει η άλλη ότι είμαι ανίκανος. Θα το παλέψω. Και το πάλεψα.
Τα αρχαία ήταν το μόνιμο άγχος μου. Δεν τα υπολόγιζα καθόλου. Κοίταζα να δώσω βάση στα άλλα μαθήματα για τα μόρια. Όσο για την έκθεση, είδα ραγδαία βελτίωση από την αμέσως επόμενη χρονιά, όταν οι καθηγήτριές μου έβρισκαν συγκροτημένο το λόγο μου και με αρκετά επιχειρήματα. Σαφώς όχι για 20, αλλά όχι και για 12-14. Και όχι, δεν είχε γίνει κάποιο θαύμα, ούτε είχα καταπιεί τον Παπανούτσο.
Και έρχεται η ώρα των πανελληνίων, ή, αλλιώς, η ώρα της δικαίωσης. Βαθμός αρχαίων 17+. Βαθμός έκθεσης 16+, ο δεύτερος καλύτερος στο σχολείο. Με πέρασε μόνο μια συμμαθήτρια, που κανένας δεν της το χε. Όλα τα παιδιά της "παρέας" αρκετά παρακάτω στην έκθεση.
Πέτυχα κατ' ευθείαν την πρώτη μου επιλογή. Η ειρωνεία είναι ότι σαν κλάδος βασίζεται κατ' εξοχήν στο λόγο. Επίσης ειρωνικό το γεγονός ότι όσο κι αν βοηθήθηκαν εκείνα τα παιδιά τότε, είχαν πολλά σκαμπανεβάσματα στην πορεία τους, κυρίως στην εισαγωγή τους στις σχολές που επιθυμούσαν, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Τι να κάνουμε, κάποιοι έχουν λανθασμένο ένστικτο...
(κατεβατό mode off)
)
/emoticons/mellow@2x.png 2x" width="20" height="20" />
μήπως σου τα τετραγώνιζε κιόλας με ψαλιδάκι από σουγιαδάκι voictorinox; 
