"Στη σειρά αυτή δεν θ' ακούμε μόνο το λόγο - όπως μέχρι σήμερα - αλλά θα συμπάσχει ο ηθοποιός. Θα νιώθουμε την αγωνία του. Η δομή του όλου έργου θα στηθεί διαφορετικά"
Τι θέλει να πει εδώ ο τρισυπόστατος (Μια γυναίκα για κάθε ιδιότητα) παραγωγοσκηνοθετοπρωταγωνιστής?
1. Στις σειρές μέχρι τότε οι ηθοποιοί ερμήνευαν τους ρόλους τους πίσω από μαύρους μπερντέδες και ανέκφραστα ώστε ούτε να τους βλέπουμε ούτε να έχουν αγωνία που να τη νιώθουμε, απλώς ν' ακούμε μόνο το λόγο?
2. Αν νιώθουμε την αγωνία των ηθοποιών, αυτοί που συμπάσχουν είμαστε εμείς. Οι ηθοποιοί δεν συμπάσχουν, σκέτα πάσχουν
3. Και γιατί δηλαδή πάσχουν, ανεξάρτητα από το ρόλο τους? Τους στενεύουν τα παπούτσια? Αν ο ρόλος είναι μιας υπηρέτριας που λέει "Κυρία χτυπάνε την πόρτα", πρέπει να επιστρατευτεί ο Στανισλάβσκι και η "μέθοδος" ώστε ο ηθοποιός να είναι πάσχων και να νιώσουμε κι εμείς την αγωνία του ("Ποιος άραγε να είναι στην πόρτα? Ο μπακάλης για τα βερεσέδια? Ο Σάκης ο υδραυλικός που με ψιλογουστάρει?")
4. Τι εννοεί "η δομή θα στηθεί διαφορετικά"? Θ' αρχίσουν από το τέλος προς την αρχή? (Μπανάλ κόλπο, έχει χρησιμοποιηθεί πολλάκις). Θα βελτιώσει την Ξενοπούλεια δομή ανακατεύοντας τη σειρά των σκηνών?
Θαυμάζω τα ιδιότυπα ελληνικά των φράσεων
"..τον αποσπά σε πολλά διαφορετικά σημεία",
"με προσεγμένη δουλειά μπορούν να έχουν καλή δουλειά". Αλλά η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Έτσι ο συντάκτης μας εντυπωσιάζει από την πρώτη λέξη:
"Όχι ανάμεσα σε μιά..." Τα ελληνικά που έμαθα λένε ότι για να έχεις "ανάμεσα" χρειάζονται δύο τουλάχιστον αντικείμενα που θα αποτελέσουν τα άκρα. Για γυναίκες μιλάμε, όχι για ηλεκτρόνια
.