Καλώς σας βρήκα...
Αυτές τις μέρες είμαι χαλαρός γιατί είμαι σε άδεια... τοκετου (γέννησε η γυναίκα μου και προσπαθώ να καλύψω τις ενοχές και τύψεις για την πρώτη γέννα (που την έχασα, έλλειπα κλπ κλπ)
).
Αλλά και να μην ήμουνα σε άδεια, εάν έπεφτα εδώ μέσα, πάλι θα έγραφα κάτι.
Το "κακό" με τα ρετρό κλπ είναι ότι σε πάνε πίσω όπου μπορεί κάποιος να κάνει το λάθος να χρησιμοποιήσει το παρελθόν όχι για να σχεδιάσει το μέλλον αλλά για να ξεφύγει από το παρόν. Και το λέω αυτό με πλήρη συναίσθηση του πόσο οφέλιμη μπορεί να είναι η μελέτη του παρελθόντος για το μέλλον. Εάν έχεις χρόνο διάβασε αυτό...
http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=13096&m=C22&aa=1
Τι να πω ρε παιδιά. Για μένα που ξεκίνησα με τους υπολογιστές από το 1982, επειδή απλά έτυχε μια μέρα που ήμουν άρρωστος και επειδή ήμουν υπερκινητικό παιδί έφυγα από το σπίτι και πήγα στο περίπτερο να πάρω ένα περιοδικό και το μάτι μου τράβηξε το πρώτο τεύχος του Computer Για Ολους (που είχε έναν spectrum απ έξω) και από τότε "κόλλησα".
Οπως είπα και πριν στάθηκαμε τυχεροί που υπήρχε το Athens Computer Club και μπορούσαμε να δίνουμε 500 δρχ το μήνα εάν θυμάμαι καλά και να παίζουμε με τα αντικείμενα της επιθυμίας μας. Μαθήματα προγραμματισμού από τον ταλαντούχο Χρύσανθο Δελλαρόκα (που τώρα είναι καθηγητής στο MIT) και "δίκτυωση" με άλλα παιδάκια με το ίδιο χόμπυ. Ετσι ξεκινήσαμε να σπάμε τα προγράμματα, για να βρούμε τα χρήματα να πάρουμε με γραμμάτια τους υπολογιστές μας. Ο πρώτος μου ήταν ένας Spectrum με 16k RAM. Βάζαμε τις αγγελίες μας στο Computer για Ολους και στην Ηλεκτρονική και Κομπιούτερ, πέρναμε τις παραγγελίες μας και δίναμε ραντεβού με αγνώστους σε μέρη όπως η Ομόνοια, το Πολυτεχνείο κλπ.
Ξέρετε τα λέω αυτά σε νέους γνωστούς που κάνω και απλά δεν τα πιστεύουν ότι παιδιά 13-15 ετών κάναν αυτά. Πάντως η εποχή εκείνη του πεζοδρομίου ήταν πολύ μεγάλο σχολείο. Οταν αργότερα έφυγα για την Αγγλία, που ήθελα να σπουδάσω επειδή ήταν η χώρα του Κλαίβ Σινκλέρ, αυτές οι εμπειρίες με κράτησαν από περίεργα κατατόπια.
Επίσης να πω ότι ακόμα και στο πανεπιστήμιο μου, το UMIST, εκεί που φτιάχτηκε ο πρώτος ηλεκτρικός υπολογιστής αυτή η εμπειρία εκτιμήθηκε ιδιαίτερα αφού ενώ το Cambridge μου ζητούσε 4Α για να μπω (στο Engineering), εκείνοι τιμής ένεκεν μου κάναν προσφορά για εισαγωγή με 2C (Για Electrical & Electronics Engineering). Και επειδή εμείς οι Νικαιώτες έχουμε μάθει καλά να πηγαίνουμε εκεί που μας αγαπάνε και όχι εκεί που μας φτύνουνε, επέλεξα το UMIST.
Βέβαια μετά το πρώτο term με πετάξανε εκτός Computer Labs (μαζί με ένα ινδικής καταγωγής φίλο μου) γιατί είχαμε σπάσει το σύστημα και κάναμε το εξής απλό. Είχαμε ας πούμε λαμπ από τις 5 μέχρι τις 9 το βράδυ. Με πολλά τερματικά όμως ο κεντρικός υπολογιστής σερνότανε. Ετσι στις 7 παρά 5 στέλναμε μήνυμα ως ο υπεύθυνος εργαστηρίου που περπατούσε αναμεσά μας σε όλα τα τερματικά λέγοντας ότι το εργαστήριο θα κλείσει σε 5 λεπτά (είχαμε και count down παναθεμά μας!)
με σκοπό να αδειάζουν οι συμφοιτητές τη γωνιά για να μπορούμε να προγραμματίζουμε (τα άσχετα με τις εργασίες προγραμματά μας) με ταχύτητα και -κυρίως- με την ησυχία μας.
Ανευθυνότητα ΟΚ αλλά για μας ήταν η απόλυτη πλάκα σε καθηγητές και συμφοιτητές. Είχαμε πει ότι θα πηγαίναμε έτσι για 2-3 εβδομάδες και όταν σταματήσαμε την πλάκα, δηλαδή σταμάτησε να βγαίνει το μήνημα τότε ο κόσμος διαμαρτυρήθηκε γιατί οι ώρες του εργαστηρίου αυξήθηκαν και έτσι το ψάξανε και μας εντόπισαν. (Δεν είχαμε σκεφτεί να φάμε τα logs).
Το αστείο ήταν ότι μετά κομμένοι για ένα τρίμηνο από τα εργαστήρια των υπολογιστών, τα δίναμε όλα στα εργαστήρια του ΗSPICE (σχεδιασμός κυκλωμάτων) και έτσι καταφέραμε να μπλέξουμε με τον αναλογικό-ψηφιακό σχεδιασμό και να ξεφύγουμε από την αρρώστια μας με τον "πεζό" προγραμματισμό.
Ο Nick Shah ξεκίνησε στην ICL και τώρα σχεδιάζει τσιπάκια κάπου στη Silicon Valley και εγώ ξεκίνησα στην Ford Motor Co σαν μηχανικός παραγωγής και τώρα έχω επιστρέψει σε αυτό που αγαπούσα στην δικτυακή του μορφή και με αντικείμενο στην πιο διάσημη εταιρεία της πόλης μου. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Και όλα αυτά ξεκίνησαν από ένα περίπτερο. Οπως και η επαγγελματική ενασχόληση μου με το Ιντερνετ στην Ελλάδα. Είχα έρθει με διετή άδεια για να κάνω το στρατό και να δώσω το παρόν στην μάνα μου που είχε υποστεί διαχωριστικό ανεύρισμα αορτής (αρτηρία από τεφλόν κλπ) - δηλαδή in order to be my mothers strength που έλεγε και ο μεντοράς μου στο Detroit και για το δικαίωμα του να μπορώ να παραβρεθώ στην κηδεία της (η γυναίκα ακόμα ζεί). Μπήκα στο Ελληνικό Ιντερνετ το 1994 για να μπορώ να επικοινωνώ με την εταιρεία και τους φίλους μου σε Αγγλία και Αμερική. Τότε δεν υπήρχε περιεχόμενο στο WWW και έφτιαξα με σελίδα για Hi-Fi. Τότε νομίζω παίζαμε στα 9600 άντε 14400 και όλοι ξενυχτάγαμε αφού εάν δεν κάνω λάθος η HOL έβγαινε με περίπου 128 ή 256 έξω. Μια νύχτα που λέτε μένω από τσιγάρα και κατεβαίνω στις 6 στο περίπτερο κάτω από το σπίτι μου. Μου λέει ο κυρ¨-Κώστας ο περιπτεράς τι κάνεις παιδί μου τέτοια ώρα κλπ... και άρχισα να του λεώ για το Ιντερνετ... και του λέω το κάνω προσωρινά γιατί θα πρέπει να φύγω πάλι Αμερική κλπ κλπ. Ρε μου λέει και θα αφήσεις την κυρά Φανή και τον κυρ-Γιάννη μόνους τους κλπ κλπ Του λέω μα δεν έχει δουλειά εδώ για μένα. Γιατί μου λέει δεν βρίσκεις κάτι σε αυτό το Ιντερνετ? Του λέω πλάκα μου κάνεις? Δεν υπάρχουν δουλειές για αυτό. Κάτσε να σου δώσω την χρυσή ευκαιρία μου λέει να ρίξεις μια ματία... μα δεν έχω λεφτά πάνω μου, έχω φέρει μόνο για τα τσιγάρα... δεν πειράζει κλπ κλπ. Ε και σε αυτή την εφημερίδα υπήρχε η αγγελία της πρώτης μου δουλειάς στην ελλάδα... ένας VISP που πατούσε πάνω στην HOL και έτσι έμεινα.
Αυτή είναι η ιστορία μου εν πολλοίς και θα πω ότι αυτά τα περιοδικά και οι εφημερίδες και τα ΜΜΕ γενικά ήταν προφανές από πολύ νωρίς ότι έχουν τη δύναμη να αλλάξουν ζωές ή και να εκσυγχρονίσουν τον ίδιο τον τόπο. Ετσι από τις πρώτες μου εργασίες ήταν να πάω το 1995-1996 στον ΣΚΑΙ (επειδή απλά ήταν ο κορυφαίος ενημερωτικός ραδιοφωνικος σταθμός) και να τους ζητήσω να μου επιτρέψουν να βάζουμε αυτόματα στο Ιντερνετ τις εκφωνήσεις των ειδήσεων του κάθε μισάωρο στο Ιντερνετ. Κείμενο από το Newsmaker, παρσάρισμα, header-footer, dialup και FTP. Αυτό ήταν θεωρούσα χρέος μου για τους έλληνες που ήταν έξω. Μετά είπα να δώσω λίγο περισσότερο βάθος και η τύχη τα έφερε να γνωρίσω ως πελάτη μας τον προμηθευτή της Ναυτεμπορικής (και της Ελευθεροτυπίας και του Πήγασου κλπ) σε θέματα ΙΤ τον συγχωρεμένο τον Περικλή Κατσαούνη... Πήγα να του βάλω Ιντερνετ στην εταιρεία του και πρόσεξε το πως πατούσα τα πλήκτρα. Μετά από χρόνια μου είπε ότι είδε πάθος στο πως πατούσα τα πλήκτρα (ήταν τότε 70 ετών). Και μου ζήτησε να του πω την ιστορία μου... καθήσαμε και τα λέγαμε για 8 ώρες (και ούτε που το καταλάβαμε). Μετά με ξανακάλεσε για να του φτιάξω υποτίθεται κάτι... και εκεί μου είπε... θέλω να πας στην καλύτερη και πιο νοικοκυρεμένη ελληνική εφημερίδα για να την βοηθήσεις. Είναι οικονομική και εάν αυτή η εφημερίδα που διαβάζουν οι επιχειρηματίες δεν έχει το καλύτερο δυνατό σαιτ, τότε και οι επιχειρήσεις μας θα μείνουν πίσω... τι λες? Μα... μου... πως? Θα κρατήσεις τη δουλειά σου την πρωινή και θα αναλάβεις το αρχείο της εφημερίδας... θα πηγαίνεις από τις 6-10 και μετά θα κάθεσαι ως τις 2 το πρωί και μαζί με τον Γιώργο τον Ζαφόλια που μόλις τελείωσε το Στρατιωτικό τους θα ασχολείστε με το Ιντερνετ. Και έτσι μπήκα στη Ναυτεμπορική και κέρδισα και ένα καλό φίλο -και κουμπάρο μου- τον Γιώργο του οποίου η δουλειά είναι σημείο αναφοράς. Μετά από δύο χρόνια και έχοντας πλήρη συναίσθηση ότι αφήνω (σε ότι αφορά την επαγγελματική σχέση - γιατί ουσιαστικά ποτέ δεν εγκαταλείπεις) την Ν σε κάλα χέρια πήγα για τον ΔΟΛ μπας και βοηθηθεί το Ιντερνετ ακόμα περισσότερο. Ομως τον πρώτο χρόνο με μπλέξαν με το εκδοτικό τους σύστημα (σε Lotus Notes) και αφού τελείωσα αυτό, ασχολήθηκα με το Portal. Βλέπωντας όμως τον κόσμο που ασχολείται με αυτό το πρότζεκτ και κυρίως τα κίνητρα της ενασχόλησης του, αποφάσισα το 1999-2000 να φύγω εκτός ελλάδος. Δεν ήθελα να συμμετέχω σε όλη αυτή την εμποροπανηγυρι. Ο Σϋλλογος Φίλων Μουσικής (δηλαδή ο κ. Λαμπράκης) μου έδωσε υποτροφία να σπουδάσω νέα μέσα στο Σίτυ. Οταν γύρισα, το in.gr που είχαμε στήσει 4-5 άτομα απασχολούσε 180 άτομα (η Ναυτεμπορική 2-3). Μου ζήτησαν να γυρίσω και να βοηθήσω. Εϊπα επειδή ακριβώς με σπουδάσατε, εγώ δεν μπορώ να σας κλέβω. Με 180 άτομα θα χάσετε. Μόνο όταν πέσει το site στα 10 άτομα εγώ θα επιστρέψω. Και έτσι έμεινα άνεργος για μερικούς μήνες. Αυτό το νέο κυκλοφόρησε, το μάθαν κάποιοι στην Ιντρακόμ που είχε βγάλει το flash.gr και πήγα στην εταιρεία που έτρεχε τεχνικά σαν προτζεκτ μανατζερ, με παρέμβαση της Ιντρακόμ. Και εκεί είχαν 150 ατομα, πάλι εγγυημένη αποτυχία, αλλά δεν με πείραζε τόσο αφού δεν το είχα φτιάξει εγώ με τα χέρια μου. Οι εκεί υπεύθυνοι έμαθαν από τους φίλους τους στο in.gr πως και γιατί εγώ έφυγα από τον ΔΟΛ και φρόντισαν να μην συμμετάσχω ΠΟΤΕ και σε ΚΑΝΕΝΑ ραντεβού με την διοίκηση του flash.gr για θέματα πολιτικής, στρατηγικής κλπ κλπ. Ευτυχώς ασχολήθηκα με το site του Ολυμπιακού (για το
http://www.olympiakos.gr βαστούσα το mirror του στην ελλάδα το 1996 βοηθώντας τα παιδιά που το τρέχανε, μέχρι να το κάνουμε δώρο στην ΠΑΕ το 1997 αφού δεν προλαβαίναμε να το τροφοδοτούμε) και εκεί γνώρισα το σημερινό αφεντικό μου τον Πέτρο τον Κόκκαλη. Και μετά από τόσα χρόνια στην Ελλάδα βρέθηκα να συνομιλώ με έναν άνθρωπο που βλέπει εξίσου μπροστά. Αυτή είναι η τύχη μου και η ανταμοιβή μου.
Γιατί οι έλληνες είμαστε περίεργος λαός. Ισως να φταίει η μητριαρχία της κοινωνίας μας όπου η μαμά μας μας λέει ότι είμαστε οι καλύτεροι του κόσμου, όπου υπάρχουν θείες που να μας λένε ότι δεν πρέπει να βοηθάμε τους δίπλανούς μας γιατί μπορεί να μας κλέψουν τις θέσεις μας, και να φροντίζουμε να γίνουμε "αναντικατάστατοι".
Περιέργες αντιμετωπίσεις τις βιώνα ο ίδιος αλλά κάτι το πείσμα κάτι ο τσαμπουκάς δεν ήθελα να τις συνειδητοποιήσω. Τώρα ως "IT Manager" το βλέπω ακόμα... πέρσυ πήρα μαζί μου στο PDC 2005 της Microsoft στο Los Angeles τον βοηθό μου που είναι ένα παλικαράκι 25 ετών, ταλαντούχος, μεταπτυχιακός φοιτητής με πάθος κλπ. Οι άλλοι executives της εταιρείας μας δεν το πίστευαν. Μα καλά, θα δώσουμε τόσα λεφτά για αυτό το παιδί κλπ κλπ. ή άλλος -πιο πονηρός- μα δεν "φοβάσαι"? Γνωστή φάση αυτή στα διάφορα τεχνικά συμπόσια όπου βλέπεις ελάχιστα νέα παιδιά. Βρήκαμε κάτι έλληνες εκεί. Ηταν αντίστοιχοι διευθυντές (με ή χωρίς τις γυναίκες τους) αλλά ούτε ένα παιδί σε μικρή ηλικία - που στο φινάλλε φινάλλε για αυτούς είναι αυτά τα πράγματα. Δεν ξέρω γιατί γίνεται αυτό. Ισως γιατί και στους ίδιους κάποιοι άλλοι συμπεριφέρθηκαν έτσι και δεν μπορούν να κάνουν την υπέρβαση. Κριμα γιατι στην εκπαίδευση και γενικότερα στην παιδεία μας οφείλεται όλη αυτή η υπισθοδρόμηση της χώρας μας. Ισως να το λέω αυτό επειδή και οι δυο γονείς μου είναι εκπαιδευτικοί και να μην μπορώ να το δω διαφορετικά.
Αυτά είχα να πω για την ιστορία της ζωής μου, που αυτό το σαιτ με έβαλε να αναλογιστώ και για αυτό σας ευχαριστώ.
Δεν ξέρω εάν σας φάνηκε μελό αλλά πάνω κάτω έτσι είναι τα πράγματα. Φυσικά ουδείς τέλειος. Για παράδειγμα μπορεί να μην έχω πρόβλημα να επενδύσω 5000 στην εκπαίδευση του βοηθού μου αλλά έχω πρόβλημα να πάρει σε αυτή την ηλικία πάνω από 1000 ευρώ. Και κάποτε του το εξήγησα. Του είχα πει... Γιώργο μου, δεν στο κάνω αυτό γιατί και εγώ δεν έβγαζα χρήματα (πράγμα που άλλωστε δεν ισχύει). Αλλά γιατί πολύ απλά ξέρω ότι τώρα που ξενυχτάς μαζί μου η μάνα σου και οι δικοί σου θα διαμαρτύρονται και θα σου λένε εάν αξίζει να ξενυχτάς για 1000 ευρώ το μήνα. Ομως αυτό έχει να κάνει με την παιδία σου. Γιατί σε μερικά χρόνια θα έχεις μια γυναίκα, παιδιά κλπ θα παίρνεις 5000 και θα σου έρχονται προσφορές για 15000 και θα πρέπει να λες ΟΧΙ. Εάν αντέξεις την μάνα σου θα αντέξεις και την γυναίκα σου. Διαφορετικά πολύ φοβάμαι ότι δεν θα αντέξεις και θα καταστραφείς αφού θα πάρεις για λίγο τα 15κ που μάλλον δεν θα αξίζεις και θα καταστρέψεις και την διαδρομή σου. Καλύτερα να σε λένε γραφικό παρά λαμόγιο.
Ουφ - αούτ και ουστ.
ΥΓ. Ναι κάποια στιγμή να κανονίσουμε να βρεθούμε.
Καλό είναι να φτιαχτεί κάποιος πυρήνας με τους ρομαντικούς του χώρου.
