Αναμνήσεις από το Pixel Νο.4 και όχι μόνο...

dimitrisv

RetroN00b
Joined
17 Ιουλ 2006
Μηνύματα
7
Αντιδράσεις
0
Καλημέρα,

Επισκεπτόμενος ένα blog ήρθα εδώ και βρέθηκα αντιμέτωπος με το περιοδικό που είχε δημοσιεύσει ένα από τα πρώτα μου προγράμματα, σε ηλικίες τότε 14-15 ετών.

Στο συγκεκριμένο τεύχος είχε δημοσιεύσει ένα πρόγραμμα με σκι για το spectrum που αντί να χρησιμοποιώ UDG που δεν ήταν smooth στην κίνηση (Sprites είχε μέχρι τότε ο TI 99/4A και ο Commodore) απλά κατεύθυνα την γραμμή του PLOΤ κλπ. (Το πρόγραμματάκι μου είναι στις σελίδες 92-94 απ ότι είδα αφού κατέβασα το αρχείο).

Πρέπει να τους είχε κάνει εντύπωση γιατί για να δημοσιευει, πέρασα συνέντευξη από τον αρχισυντάκτη του περιοδικου (Γιάννη Αργύρη εάν δεν κάνω λάθος). Με κάλεσε στο γραφείο του στην Μπόταση για να μπορέσει να καταλάβει εάν το έκανα μόνος μου ή εάν το αντέγραψα από κανένα ξένο περιοδικό κλπ κλπ. Μερικά λεπτά μετά είχε πειστεί. Μάλιστα το πρόγραμμα ενός φίλου και γείτονα μου σε TΙ 99/4Α που το είχε απορίψει γιατί δεν έτρεχε λόγω τυπογραφικών λαθών, δέχτηκε να το βάλει. Και μάλιστα το έβαλε αμέσως μετά από το δικό μου... και τότε έχασα και τον φίλο μου... που με την δημοσίευση έδειχνε στο Λύκειο του την δημοσιευσή του... και ένα κοινός γνωστός με ενημέρωσε για το PIXEL που δημοσίευσε το προγραμμά του... είχε "ξεχάσει" να γυρίσει μια σελίδα πίσω να τους δείξει και το δικό μου.

Συγκινητικά αυτά τα χρόνια, Athens Computer Club, σπάσιμο και πώληση προγραμμάτων σε κασσέτες για να μπορέσουμε εμείς οι μη προνομιούχοι (κάτοικοι προαστείων Πειραιά ή Δυτικών Συνοικιών να παραμείνουμε στο παιχνίδι... ) να ασχολούμαστε με το άθλημα.

Τώρα, 20 και πλεον χρόνια μετά, IT Manager σε μια εταιρεία του Προέδρου (ένας είναι ο Πρόεδρος), βρίσκω όλο και πιο δύσκολο παιδιά που να ασχολούνται με το άθλημα για τους λόγους που ασχολούμασταν εμείς. Πάντα πίστευα ότι ήμουν τυχερός που έκανα το χόμπυ μου επάγγελμα αλλά από την άλλη αυτό το πράγμα σε πληγώνει κι όλας... ενώ εάν είναι κάτι βέβαιον είναι το ότι εμείς δεν θα βγάλουμε ποτέ ΤΑ λεφτά από αυτό... όπως όλοι όσοι ασχολουνταί με κάτι που αγαπάνε. 25 χρόνια, 3 πτυχία, 1 γυναίκα, 2 παιδιά κλπ μετά ακόμα ξενυχτάω στα πληκτρολόγια και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό παρότι η νέα γενιά - μαθαίνω από την πιάτσα- στεναχωριέται άμα κάνει καμιά απλήρωτη υπερωρία.

Εδώ και 12 χρόνια που ασχολούμαι με το Ιντερνετ στη χώρα μας και επειδή έχει τύχει δουλείες που είχα λάβει μέρος είτε στο concept + υλοποίηση (όπως το site της Ναυτεμπορικής ή το in.gr ή το olympiacos.org) ή σοβαρά production projects (όπως το εκδοτικό σύστημα του ΔΟΛ ή το νέο σύστημα μελών του ΟΣΦΠ) με ρωτάνε για το μυστικό της επιτυχίας των... "επιτυχημένων" προτζεκτς η μόνη απάντηση που δίνω είναι στην απλότητα τους που πρέπει να έχει γερές βάσεις. Αμα δεν έχεις να πεις κάτι κράτα το στόμα σου κλειστό που γράφω και στην ιστοσελίδα μου... Ποτέ μην αναλαμβάνετε προτζεκτς που δεν μπορεί να τα καθαρίσουν 1-2 άνθρωποι σε 1-2 μήνες (το πολύ).

Δημήτρης Βαγενάς.

http://www.dsl.gr

IT Manager SportsUnited

Τεχνικός Σύμβουλος - Υπεύθυνος ΙΤ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΣΦΠ
 
Φίλε σύνγαυρε και συμπρογραμματιστή Δημήτρη, είναι χαρά και τιμή μας να σε έχουμε ανάμεσά μας. Είδες τι μπορεί να ανακαλύψει κανείς στα καλά καθούμενα εκεί που σερφάρει ανυποψίαστος;

Συμμερίζομαι όλες τις σκέψεις και τους προβληματισμούς σου σε ότι αφορά το project management. Αν έχεις εμπλακεί ειδικά και σε έργα του δημοσίου είμαι σίγουρος ότι όλο και κάποια στιγμή θα έχεις βρεθεί να τραβάς τα μαλλιά της κεφαλής σου.

Κατά την προσφιλή μου συνήθεια σε παραπέμπω στην υπογραφή μου και σε προσκαλώ, όποτε βρίσκεις λίγο χρόνο και διάθεση από τo αναμφίβολα πιεστικό σου schedule, να συμμετάσχεις όσο το δυνατόν ενεργότερο στα τεκταινόμενα του φόρουμ μας. Θα ήταν χαρά μου κάποια στιγμή να τα πούμε κι από κοντά, μιας και είμαι βέβαιος ότι θα έχουμε ουκ ολίγα να συζητήσουμε.

Και πάλι καλοσώρισες!
 
Καλώς σας βρήκα... :cool:

Αυτές τις μέρες είμαι χαλαρός γιατί είμαι σε άδεια... τοκετου (γέννησε η γυναίκα μου και προσπαθώ να καλύψω τις ενοχές και τύψεις για την πρώτη γέννα (που την έχασα, έλλειπα κλπ κλπ) :( ).

Αλλά και να μην ήμουνα σε άδεια, εάν έπεφτα εδώ μέσα, πάλι θα έγραφα κάτι. ;)

Το "κακό" με τα ρετρό κλπ είναι ότι σε πάνε πίσω όπου μπορεί κάποιος να κάνει το λάθος να χρησιμοποιήσει το παρελθόν όχι για να σχεδιάσει το μέλλον αλλά για να ξεφύγει από το παρόν. Και το λέω αυτό με πλήρη συναίσθηση του πόσο οφέλιμη μπορεί να είναι η μελέτη του παρελθόντος για το μέλλον. Εάν έχεις χρόνο διάβασε αυτό... http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=13096&m=C22&aa=1

Τι να πω ρε παιδιά. Για μένα που ξεκίνησα με τους υπολογιστές από το 1982, επειδή απλά έτυχε μια μέρα που ήμουν άρρωστος και επειδή ήμουν υπερκινητικό παιδί έφυγα από το σπίτι και πήγα στο περίπτερο να πάρω ένα περιοδικό και το μάτι μου τράβηξε το πρώτο τεύχος του Computer Για Ολους (που είχε έναν spectrum απ έξω) και από τότε "κόλλησα".

Οπως είπα και πριν στάθηκαμε τυχεροί που υπήρχε το Athens Computer Club και μπορούσαμε να δίνουμε 500 δρχ το μήνα εάν θυμάμαι καλά και να παίζουμε με τα αντικείμενα της επιθυμίας μας. Μαθήματα προγραμματισμού από τον ταλαντούχο Χρύσανθο Δελλαρόκα (που τώρα είναι καθηγητής στο MIT) και "δίκτυωση" με άλλα παιδάκια με το ίδιο χόμπυ. Ετσι ξεκινήσαμε να σπάμε τα προγράμματα, για να βρούμε τα χρήματα να πάρουμε με γραμμάτια τους υπολογιστές μας. Ο πρώτος μου ήταν ένας Spectrum με 16k RAM. Βάζαμε τις αγγελίες μας στο Computer για Ολους και στην Ηλεκτρονική και Κομπιούτερ, πέρναμε τις παραγγελίες μας και δίναμε ραντεβού με αγνώστους σε μέρη όπως η Ομόνοια, το Πολυτεχνείο κλπ.

Ξέρετε τα λέω αυτά σε νέους γνωστούς που κάνω και απλά δεν τα πιστεύουν ότι παιδιά 13-15 ετών κάναν αυτά. Πάντως η εποχή εκείνη του πεζοδρομίου ήταν πολύ μεγάλο σχολείο. Οταν αργότερα έφυγα για την Αγγλία, που ήθελα να σπουδάσω επειδή ήταν η χώρα του Κλαίβ Σινκλέρ, αυτές οι εμπειρίες με κράτησαν από περίεργα κατατόπια.

Επίσης να πω ότι ακόμα και στο πανεπιστήμιο μου, το UMIST, εκεί που φτιάχτηκε ο πρώτος ηλεκτρικός υπολογιστής αυτή η εμπειρία εκτιμήθηκε ιδιαίτερα αφού ενώ το Cambridge μου ζητούσε 4Α για να μπω (στο Engineering), εκείνοι τιμής ένεκεν μου κάναν προσφορά για εισαγωγή με 2C (Για Electrical & Electronics Engineering). Και επειδή εμείς οι Νικαιώτες έχουμε μάθει καλά να πηγαίνουμε εκεί που μας αγαπάνε και όχι εκεί που μας φτύνουνε, επέλεξα το UMIST. :D

Βέβαια μετά το πρώτο term με πετάξανε εκτός Computer Labs (μαζί με ένα ινδικής καταγωγής φίλο μου) γιατί είχαμε σπάσει το σύστημα και κάναμε το εξής απλό. Είχαμε ας πούμε λαμπ από τις 5 μέχρι τις 9 το βράδυ. Με πολλά τερματικά όμως ο κεντρικός υπολογιστής σερνότανε. Ετσι στις 7 παρά 5 στέλναμε μήνυμα ως ο υπεύθυνος εργαστηρίου που περπατούσε αναμεσά μας σε όλα τα τερματικά λέγοντας ότι το εργαστήριο θα κλείσει σε 5 λεπτά (είχαμε και count down παναθεμά μας!) :eek: με σκοπό να αδειάζουν οι συμφοιτητές τη γωνιά για να μπορούμε να προγραμματίζουμε (τα άσχετα με τις εργασίες προγραμματά μας) με ταχύτητα και -κυρίως- με την ησυχία μας.

Ανευθυνότητα ΟΚ αλλά για μας ήταν η απόλυτη πλάκα σε καθηγητές και συμφοιτητές. Είχαμε πει ότι θα πηγαίναμε έτσι για 2-3 εβδομάδες και όταν σταματήσαμε την πλάκα, δηλαδή σταμάτησε να βγαίνει το μήνημα τότε ο κόσμος διαμαρτυρήθηκε γιατί οι ώρες του εργαστηρίου αυξήθηκαν και έτσι το ψάξανε και μας εντόπισαν. (Δεν είχαμε σκεφτεί να φάμε τα logs).

Το αστείο ήταν ότι μετά κομμένοι για ένα τρίμηνο από τα εργαστήρια των υπολογιστών, τα δίναμε όλα στα εργαστήρια του ΗSPICE (σχεδιασμός κυκλωμάτων) και έτσι καταφέραμε να μπλέξουμε με τον αναλογικό-ψηφιακό σχεδιασμό και να ξεφύγουμε από την αρρώστια μας με τον "πεζό" προγραμματισμό.

Ο Nick Shah ξεκίνησε στην ICL και τώρα σχεδιάζει τσιπάκια κάπου στη Silicon Valley και εγώ ξεκίνησα στην Ford Motor Co σαν μηχανικός παραγωγής και τώρα έχω επιστρέψει σε αυτό που αγαπούσα στην δικτυακή του μορφή και με αντικείμενο στην πιο διάσημη εταιρεία της πόλης μου. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Και όλα αυτά ξεκίνησαν από ένα περίπτερο. Οπως και η επαγγελματική ενασχόληση μου με το Ιντερνετ στην Ελλάδα. Είχα έρθει με διετή άδεια για να κάνω το στρατό και να δώσω το παρόν στην μάνα μου που είχε υποστεί διαχωριστικό ανεύρισμα αορτής (αρτηρία από τεφλόν κλπ) - δηλαδή in order to be my mothers strength που έλεγε και ο μεντοράς μου στο Detroit και για το δικαίωμα του να μπορώ να παραβρεθώ στην κηδεία της (η γυναίκα ακόμα ζεί). Μπήκα στο Ελληνικό Ιντερνετ το 1994 για να μπορώ να επικοινωνώ με την εταιρεία και τους φίλους μου σε Αγγλία και Αμερική. Τότε δεν υπήρχε περιεχόμενο στο WWW και έφτιαξα με σελίδα για Hi-Fi. Τότε νομίζω παίζαμε στα 9600 άντε 14400 και όλοι ξενυχτάγαμε αφού εάν δεν κάνω λάθος η HOL έβγαινε με περίπου 128 ή 256 έξω. Μια νύχτα που λέτε μένω από τσιγάρα και κατεβαίνω στις 6 στο περίπτερο κάτω από το σπίτι μου. Μου λέει ο κυρ¨-Κώστας ο περιπτεράς τι κάνεις παιδί μου τέτοια ώρα κλπ... και άρχισα να του λεώ για το Ιντερνετ... και του λέω το κάνω προσωρινά γιατί θα πρέπει να φύγω πάλι Αμερική κλπ κλπ. Ρε μου λέει και θα αφήσεις την κυρά Φανή και τον κυρ-Γιάννη μόνους τους κλπ κλπ Του λέω μα δεν έχει δουλειά εδώ για μένα. Γιατί μου λέει δεν βρίσκεις κάτι σε αυτό το Ιντερνετ? Του λέω πλάκα μου κάνεις? Δεν υπάρχουν δουλειές για αυτό. Κάτσε να σου δώσω την χρυσή ευκαιρία μου λέει να ρίξεις μια ματία... μα δεν έχω λεφτά πάνω μου, έχω φέρει μόνο για τα τσιγάρα... δεν πειράζει κλπ κλπ. Ε και σε αυτή την εφημερίδα υπήρχε η αγγελία της πρώτης μου δουλειάς στην ελλάδα... ένας VISP που πατούσε πάνω στην HOL και έτσι έμεινα.

Αυτή είναι η ιστορία μου εν πολλοίς και θα πω ότι αυτά τα περιοδικά και οι εφημερίδες και τα ΜΜΕ γενικά ήταν προφανές από πολύ νωρίς ότι έχουν τη δύναμη να αλλάξουν ζωές ή και να εκσυγχρονίσουν τον ίδιο τον τόπο. Ετσι από τις πρώτες μου εργασίες ήταν να πάω το 1995-1996 στον ΣΚΑΙ (επειδή απλά ήταν ο κορυφαίος ενημερωτικός ραδιοφωνικος σταθμός) και να τους ζητήσω να μου επιτρέψουν να βάζουμε αυτόματα στο Ιντερνετ τις εκφωνήσεις των ειδήσεων του κάθε μισάωρο στο Ιντερνετ. Κείμενο από το Newsmaker, παρσάρισμα, header-footer, dialup και FTP. Αυτό ήταν θεωρούσα χρέος μου για τους έλληνες που ήταν έξω. Μετά είπα να δώσω λίγο περισσότερο βάθος και η τύχη τα έφερε να γνωρίσω ως πελάτη μας τον προμηθευτή της Ναυτεμπορικής (και της Ελευθεροτυπίας και του Πήγασου κλπ) σε θέματα ΙΤ τον συγχωρεμένο τον Περικλή Κατσαούνη... Πήγα να του βάλω Ιντερνετ στην εταιρεία του και πρόσεξε το πως πατούσα τα πλήκτρα. Μετά από χρόνια μου είπε ότι είδε πάθος στο πως πατούσα τα πλήκτρα (ήταν τότε 70 ετών). Και μου ζήτησε να του πω την ιστορία μου... καθήσαμε και τα λέγαμε για 8 ώρες (και ούτε που το καταλάβαμε). Μετά με ξανακάλεσε για να του φτιάξω υποτίθεται κάτι... και εκεί μου είπε... θέλω να πας στην καλύτερη και πιο νοικοκυρεμένη ελληνική εφημερίδα για να την βοηθήσεις. Είναι οικονομική και εάν αυτή η εφημερίδα που διαβάζουν οι επιχειρηματίες δεν έχει το καλύτερο δυνατό σαιτ, τότε και οι επιχειρήσεις μας θα μείνουν πίσω... τι λες? Μα... μου... πως? Θα κρατήσεις τη δουλειά σου την πρωινή και θα αναλάβεις το αρχείο της εφημερίδας... θα πηγαίνεις από τις 6-10 και μετά θα κάθεσαι ως τις 2 το πρωί και μαζί με τον Γιώργο τον Ζαφόλια που μόλις τελείωσε το Στρατιωτικό τους θα ασχολείστε με το Ιντερνετ. Και έτσι μπήκα στη Ναυτεμπορική και κέρδισα και ένα καλό φίλο -και κουμπάρο μου- τον Γιώργο του οποίου η δουλειά είναι σημείο αναφοράς. Μετά από δύο χρόνια και έχοντας πλήρη συναίσθηση ότι αφήνω (σε ότι αφορά την επαγγελματική σχέση - γιατί ουσιαστικά ποτέ δεν εγκαταλείπεις) την Ν σε κάλα χέρια πήγα για τον ΔΟΛ μπας και βοηθηθεί το Ιντερνετ ακόμα περισσότερο. Ομως τον πρώτο χρόνο με μπλέξαν με το εκδοτικό τους σύστημα (σε Lotus Notes) και αφού τελείωσα αυτό, ασχολήθηκα με το Portal. Βλέπωντας όμως τον κόσμο που ασχολείται με αυτό το πρότζεκτ και κυρίως τα κίνητρα της ενασχόλησης του, αποφάσισα το 1999-2000 να φύγω εκτός ελλάδος. Δεν ήθελα να συμμετέχω σε όλη αυτή την εμποροπανηγυρι. Ο Σϋλλογος Φίλων Μουσικής (δηλαδή ο κ. Λαμπράκης) μου έδωσε υποτροφία να σπουδάσω νέα μέσα στο Σίτυ. Οταν γύρισα, το in.gr που είχαμε στήσει 4-5 άτομα απασχολούσε 180 άτομα (η Ναυτεμπορική 2-3). Μου ζήτησαν να γυρίσω και να βοηθήσω. Εϊπα επειδή ακριβώς με σπουδάσατε, εγώ δεν μπορώ να σας κλέβω. Με 180 άτομα θα χάσετε. Μόνο όταν πέσει το site στα 10 άτομα εγώ θα επιστρέψω. Και έτσι έμεινα άνεργος για μερικούς μήνες. Αυτό το νέο κυκλοφόρησε, το μάθαν κάποιοι στην Ιντρακόμ που είχε βγάλει το flash.gr και πήγα στην εταιρεία που έτρεχε τεχνικά σαν προτζεκτ μανατζερ, με παρέμβαση της Ιντρακόμ. Και εκεί είχαν 150 ατομα, πάλι εγγυημένη αποτυχία, αλλά δεν με πείραζε τόσο αφού δεν το είχα φτιάξει εγώ με τα χέρια μου. Οι εκεί υπεύθυνοι έμαθαν από τους φίλους τους στο in.gr πως και γιατί εγώ έφυγα από τον ΔΟΛ και φρόντισαν να μην συμμετάσχω ΠΟΤΕ και σε ΚΑΝΕΝΑ ραντεβού με την διοίκηση του flash.gr για θέματα πολιτικής, στρατηγικής κλπ κλπ. Ευτυχώς ασχολήθηκα με το site του Ολυμπιακού (για το http://www.olympiakos.gr βαστούσα το mirror του στην ελλάδα το 1996 βοηθώντας τα παιδιά που το τρέχανε, μέχρι να το κάνουμε δώρο στην ΠΑΕ το 1997 αφού δεν προλαβαίναμε να το τροφοδοτούμε) και εκεί γνώρισα το σημερινό αφεντικό μου τον Πέτρο τον Κόκκαλη. Και μετά από τόσα χρόνια στην Ελλάδα βρέθηκα να συνομιλώ με έναν άνθρωπο που βλέπει εξίσου μπροστά. Αυτή είναι η τύχη μου και η ανταμοιβή μου.

Γιατί οι έλληνες είμαστε περίεργος λαός. Ισως να φταίει η μητριαρχία της κοινωνίας μας όπου η μαμά μας μας λέει ότι είμαστε οι καλύτεροι του κόσμου, όπου υπάρχουν θείες που να μας λένε ότι δεν πρέπει να βοηθάμε τους δίπλανούς μας γιατί μπορεί να μας κλέψουν τις θέσεις μας, και να φροντίζουμε να γίνουμε "αναντικατάστατοι".

Περιέργες αντιμετωπίσεις τις βιώνα ο ίδιος αλλά κάτι το πείσμα κάτι ο τσαμπουκάς δεν ήθελα να τις συνειδητοποιήσω. Τώρα ως "IT Manager" το βλέπω ακόμα... πέρσυ πήρα μαζί μου στο PDC 2005 της Microsoft στο Los Angeles τον βοηθό μου που είναι ένα παλικαράκι 25 ετών, ταλαντούχος, μεταπτυχιακός φοιτητής με πάθος κλπ. Οι άλλοι executives της εταιρείας μας δεν το πίστευαν. Μα καλά, θα δώσουμε τόσα λεφτά για αυτό το παιδί κλπ κλπ. ή άλλος -πιο πονηρός- μα δεν "φοβάσαι"? Γνωστή φάση αυτή στα διάφορα τεχνικά συμπόσια όπου βλέπεις ελάχιστα νέα παιδιά. Βρήκαμε κάτι έλληνες εκεί. Ηταν αντίστοιχοι διευθυντές (με ή χωρίς τις γυναίκες τους) αλλά ούτε ένα παιδί σε μικρή ηλικία - που στο φινάλλε φινάλλε για αυτούς είναι αυτά τα πράγματα. Δεν ξέρω γιατί γίνεται αυτό. Ισως γιατί και στους ίδιους κάποιοι άλλοι συμπεριφέρθηκαν έτσι και δεν μπορούν να κάνουν την υπέρβαση. Κριμα γιατι στην εκπαίδευση και γενικότερα στην παιδεία μας οφείλεται όλη αυτή η υπισθοδρόμηση της χώρας μας. Ισως να το λέω αυτό επειδή και οι δυο γονείς μου είναι εκπαιδευτικοί και να μην μπορώ να το δω διαφορετικά.

Αυτά είχα να πω για την ιστορία της ζωής μου, που αυτό το σαιτ με έβαλε να αναλογιστώ και για αυτό σας ευχαριστώ.

Δεν ξέρω εάν σας φάνηκε μελό αλλά πάνω κάτω έτσι είναι τα πράγματα. Φυσικά ουδείς τέλειος. Για παράδειγμα μπορεί να μην έχω πρόβλημα να επενδύσω 5000 στην εκπαίδευση του βοηθού μου αλλά έχω πρόβλημα να πάρει σε αυτή την ηλικία πάνω από 1000 ευρώ. Και κάποτε του το εξήγησα. Του είχα πει... Γιώργο μου, δεν στο κάνω αυτό γιατί και εγώ δεν έβγαζα χρήματα (πράγμα που άλλωστε δεν ισχύει). Αλλά γιατί πολύ απλά ξέρω ότι τώρα που ξενυχτάς μαζί μου η μάνα σου και οι δικοί σου θα διαμαρτύρονται και θα σου λένε εάν αξίζει να ξενυχτάς για 1000 ευρώ το μήνα. Ομως αυτό έχει να κάνει με την παιδία σου. Γιατί σε μερικά χρόνια θα έχεις μια γυναίκα, παιδιά κλπ θα παίρνεις 5000 και θα σου έρχονται προσφορές για 15000 και θα πρέπει να λες ΟΧΙ. Εάν αντέξεις την μάνα σου θα αντέξεις και την γυναίκα σου. Διαφορετικά πολύ φοβάμαι ότι δεν θα αντέξεις και θα καταστραφείς αφού θα πάρεις για λίγο τα 15κ που μάλλον δεν θα αξίζεις και θα καταστρέψεις και την διαδρομή σου. Καλύτερα να σε λένε γραφικό παρά λαμόγιο.

Ουφ - αούτ και ουστ.

ΥΓ. Ναι κάποια στιγμή να κανονίσουμε να βρεθούμε.

Καλό είναι να φτιαχτεί κάποιος πυρήνας με τους ρομαντικούς του χώρου.
 
Εκανα κι εγω το χομπι μου επάγγελμα... Εφτασα Senior Programmer, σε μεγαλες εταιρείες και μετα έφυγα γιατι πλεον δεν με ενδιαφέραν οι γραβάτες τους....

Οσο ημουν 20+ κυνηγουσα τα λεφτα. Τωρα 30+ καταλαβα οτι δεν εχει σημασια ποσα περνεις αλλα αν αυτο που κανεις σε γεμιζει και σου αφηνει και χρονο για ΖΩΗ.
 
AMHN AA+, ή όπως λένε και πέρα του Ατλαντικού

Amen brother!!!!

Το ίδιο και εδώ. Οι γραβάτες και τα κοστούμια φανερώνουν επί το πλείστον σοβαροφάνεια, φιγουρολαγνεία, άκρατη ρηχότητα, πολιτικίστικη αντιμετώπιση της πραγματικότητας, αλαζονεία, απεριόριστο γλύψιμο, και πολλά άλλα συναφή.

Μη με παρεξηγήσετε αλλά είναι πάρα πολλά τα άτομα που έχω γνωρίσει στη ζωή μου στα κατά καιρούς εργασιακά περιβάλλοντα, (20+ δουλειές έχω αλλάξει μέχρι τώρα, τα 36 μου) και είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού οι "γραβατάκηδες" που πραγματικά άξιζαν. Χωρίς κανένα ίχνος ατομικότητας ήταν όλοι τους όπως και τα ρούχα που φορούσαν. Κομμένοι και ραμμένοι από μία μηχανή, μια μάζα που το μόνο που την ενδιέφερε ήταν τα λεφτά, το πόσο παραπάνω έβγαζαν και όλη την ώρα μέτραγαν το "εγώ" τους για να δουν ποιός το έχει μεγαλύτερο. Φυσικά οι λίγοι που άξιζαν, άξιζαν και με το παραπάνω. Αλλά οι πολλοί, έμεναν μόνο στην επιφάνεια, κανένα ίχνος βάθους στη ζωή τους. Φυσικά όλοι τους χρώσταγαν τα μαλιοκέφαλά τους σε δάνεια και πιστωτικές, μια και προσπαθούσαν να κάνουν μια ζωή που δεν τους έπαιρνε από την μία και από την άλλη δεν τους έβγαζε πουθενά.

Τυπικός χώρος στην Ελλάδα ο χώρος της πληροφορικής. Μάλιστα παραπάνω ο φίλος dimitrisv, περιέγραψε με μεγάλη λεπτομέρεια τον χώρο αυτό. Γεμάτο από άτομα εγωστρεφή και καχύποπτα που σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους. Φανταστείτε ότι αυτά τα ίδια άτομα είναι οι ίδιοι που σου πρήζουν τα ούμπαλα περί πνεύματος ομαδικότητας, περί ομάδος και συλλογικής δουλειάς αν έχεις την ατυχία να περάσεις κανένα interview σε καμιά κ**οεταιρέια που τυγχάνει να δηλώνουν "διευθυντές". Και φυσικά οι μόνοι που ποτέ δεν φταίνε για τίποτε , οι μοναδικοί αλλάνθαστοι αυτού του κόσμου. Οι περισσότεροι στα περιοδικά που δούλεψα και που απευθύνθηκα για εργασία ήταν, δυστυχώς, στο ίδιο μοτίβο. Χαλίφηδες στην θέση των χαλίφιδων, wanabe αφεντικά στη θέση των αφεντικών.

Φίλοι συγνώμη αν μου βγαίνει μια άκρατη πικρία, αλλά λόγω τέτοιων ατόμων έχω χάσει πολλές φορές την δουλειά μου στο παρελθόν, άτομα όπως ακριβώς τα περιέφραφε ο dimitrisv. Με ξεπόστελναν γιατί φοβόντουσαν μη χάσουν τη θέση τους. Λες κι εγώ είμαι κάτι σπουδαίο, κάτι μοναδικό ή λες και θα μπορούσα ποτέ να υπονομεύσω κάποιον για να "ανέβω" επαγγελματικά.

Είμαι φυσικά, ασυγχώρητος.

Φίλε dimitrisv, καλωσήρθες στην παρέα μας και από εμένα. Έπρεπε να σε έχω καλοσωρίσει πρώτα και μετά να γράψω την ιστορία της ζωής μου!!!!!

Σύνγαυρος κι εσύ (κατά την ΑΕΟΝ προσφώνηση)!!!!!!!!!!

Καλό αυτό!!!!!! ΕΥΓΕ!!!!!!!!
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Καλως ηρθες dimitrisv εδω εχεις να θυμηθεις πολλα....

Θα χαρω πολυ να ακουσω τις δικες σου εμπειριες για τα ωραια

retro χρονια με τους home micros....τοτε που ημασταν παιδια....

Διαβασα επισης και το post σου...! Εντυπωσιακο!!!Κατι τετοια βλεπω και

αισθανομαι αχρηστος...!!!! :)
 
Χρήματα...

Τώρα που ανέφερες το θέμα των χρημάτων ΑΑ+ θυμίθηκα και πήγα στην σελίδα 114 που φιλεξενούσε τις αγγελίες όπου πουλάγαμε τα προγράμματα. Σε αυτό το τεύχος είχα δύο αγγελίες (κάποιος "κ. Δημήτρης" :D ) μια για ένα ελληνικό spreadsheet και μια για 6 προγράμματα σε μία κασέτα με 600 δρχ. (όταν ξεκινήσα το ένα οριτζιναλ μπορεί να έκανε 3000-5000 και εμείς τα δίναμε 1000 δρχ).

Σε αυτό το τεύχος φιλοξενηθηκαν οι τελευταίες μου αγγελίες. Εκείνο το καλοκαίρι θυμάμαι μπορεί να είχα βγάλει και 500.000 δρχ (όταν ο πατέρας μου, εκπαιδευτικός, μπορεί να είχε μισθό γύρω στις 20.000 δρχ). Τα λεφτά αυτά όσο μπορούσα αρχικά τα έκρυβα αλλά όπως όλοι ξέρουμε, το έρωτας ο βήχας και το χρήμα δεν κρύβονται. Και έτσι το πήραν χαμπάρι οι δικοί μου, αφού παρατήρησαν ότι έβγαζα πολλούς φίλους για βόλτες με όλα πληρωμένα, και σε κάποια φάση έπαιρνα εξοπλισμό που δεν θα μπορούσε να ήταν δανεικός όπως τους τον παρουσίαζα. Τότε παρενέβηκαν και μάλιστα με ανάγκασαν να πουλήσω και το Spectrum μου - και να ασχοληθώ με τα διαβασματά μου. Και το λέω αυτό γιατί στο γυμνάσιο όταν ξεκίνησα, έχοντας μόνο μια τηλεόραση, περιμένα να πάει όλη η οικογένεια για υπνο και να καταπιαστώ εγώ με τα δικά μου (δηλαδή να βάλω το Spectrum στην τιβι, με αποτέλεσμα να αργώ στο σχολείο). Μάλιστα για να γίνω ακόμα πιο κατανοητός, τα προγραμματά μου τα έγραφα πρώτα στο χαρτί (για να μην σκέφτομαι μπροστά στην τηλεόραση και με πιάσουν στα πράσα οι δικοί μου και φυσικά για να αξιοποιήσω καλύτερα το χρόνο μου) το απόγευμα.

Τότε ο πατέρας μου μου είχε πει ένα ωραίο που μου πήρε πολλά χρόνια για να το καταλάβω. "Η με τον Θεό θα πάς η με τον Μαμωνά. Εάν σε ενδιαφέρει το χρήμα καλύτερα να αφήσεις τα κομπιούτερ τώρα και να γίνεις λογιστής ή έμπορος. Αλλά από τη στιγμή που απ ότι φαίνεται έχεις χάρισμα σε αυτό το πράγμα πρέπει αυτό το χάρισμα να το αξιοποιήσεις μακρυά από το χρήμα. Και να ξέρεις ότι πάντα θα κερδίζεις αυτά που σου είναι αρκετά. Δώσε αυτό που έχεις όποτε μπορείς για να παίρνεις αυτό που θέλεις όταν το έχεις ανάγκη".

Αδυνατούσα τότε να πιστέψω αυτά που μου έλεγε, και ακόμη περισσότερο με προβλημάτιζε η βεβαιότητα με την οποία μου τα έλεγε. Μάλιστα στα 16 μου - ένα χρόνο μετά, πήγα και στο Αγιο Ορος για δυο εβδομάδες. Εκεί βρήκα κάποιους φωτισμένους ανθρώπους και τους είπα την ιστορία μου. Με ρώτησαν απλά τι θέλω από τη ζωή μου... και τους είπα ότι απλά θέλω να "ξεπεράσω τον εαυτό μου". Μην το παρεξηγήσεις, όχι με την ένοια της απληστίας αλλά με την έννοια ότι θέλω να βελτιωθώ, να ξεπεράσω τα όρια.

Και η τύχη τα έφερε έτσι να δημιουργηθούν οι συνθήκες για να πάω στην Αγγλία να κάνω τα Α-Levels μου (αφού πρώτα πέρασα μια πολύ σοβαρή ασθένεια και αφού και οι δύο δικοί μου έγιναν σχολικοί σύμβουλοι (επιθεωρητές) και είχαν τα χρήματα να με στείλουν έστω και με στερήσεις και δικές μου και δικές τους στην Αγγλία. Και αυτές οι στερήσεις με κάναν να εργάζομαι (πισταρίες, εστιατόρια, βενζινάδικα) οπότε βρέθηκαν οι άνθρωποι να με ψήσουν να πάω ως Vocational Trainee κάπου τα καλοκαίρια για να μην δουλεύω τους χειμώνες. Και μου έτυχε η Ford Motor. Δύο χρόνια μετά δούλευα στο πιο ελίτ κέντρο ερευνών τους στο Detroit (Alpha Manufacturing Development Centre) έχωντας μια πατέντα και ένα βραβείο Henry Ford. Μετά αρρωσταίνει η μάνα μου και ακολουθώντας τα λόγια περί Μαμωνά επιστρέφω πίσω, και μάλιστα δεν χρειάστηκε να πείσω και κανένα. Ο μέντορας μου εκεί μου είπε αυτό που έγραψα στο προηγούμενο. "Πάρε δύο χρόνια άδεια και go to be your mothers strength". Και όταν έμεινα ελλάδα κανένα πρόβλημα. Ισα ίσα είχα τον χρόνο και την ευχέρια να ασχοληθώ με κάτι πολύ πιο θεωρητικό που ακόμα και η Alpha δεν ενδιαφέρονταν άμεσα γιατί είχα μακροχρόνιο ορίζοντα. Ασυγχρονη Λογική το concept. Βρέθηκα να συνομιλώ με τον Διευθυντή Ερευνών την RAND Corporation - ίσως το μεγαλύτερο think tank των ΗΠΑ. Και οι δύο αυτοί άνθρωποι είναι κάτι σαν ο δεύτερος και ο τρίτος πατέρας μου. Οταν είπα ότι αρραβωνίαζομαι ο ένας ήρθε από την Αμερική για 20ήμερες διακόπες στην Ελλαδα για να γνωρίσει την υποψήφια νύφη. Στο γάμο μου είχαν έρθει και οι δυο - ο Dewar της RAND μάλιστα μίλησε και στο Iδρυμα Κόκκαλη - σπάνια αυτός ο άνθρωπος μιλάει δημόσια.

Αυτά είχα να πω για το θέμα. Ξέρω ότι θα μπορούσα να είχα κάνει χρήματα ακόμη και εάν ασχολούμουν με την πώληση των κασσετών τότε, δεν πήγαινα σε πανεπιστήμιο και άνοιγα ένα μαγαζί. Πλην όμως δεν είμαι βέβαιος για το πόσο ευτυχισμένος θα ήμουν και για το εάν και κατά πόσο θα είχε πραγματωθεί αυτή η επιθυμία να "ξεπεράσω τον εαυτό μου". Για ένα παιδί από τα Γερμανικά της Νίκαιας, Δόξα το Θεό, στάθηκα πολύ τυχερός. Επίσης θέλω να πιστεύω ότι αυτή την όποια τύχη πάντα προσπαθώ να την επιστρέφω σε όλους όσοι συναναστρέφομαι, πράγμα το οποίο δεν είναι και εύκολο. Είναι επίπονη διαδικασία. Δεν είναι εύκολο να "μαλώνεις" με τύπους σαν τον Dewar ή τον Κόκκαλη αλλά τελικά κατάλαβα ζώντας μαζί τους ότι οι φήμες για το πόσο αξιόλογοι άνθρωποι γουστάρουν το γλύψιμο ή έχουν αυλές δεν είναι παρά μύθοι που φροντίζουν να συντηρούν οι ίδιοι για να γλυτώνουν από τους *****ες (που ως "έξυπνοι" θα πάνε -"και αυτοί"- να τους γλύψουν).

Λοιπόν νομίζω ότι σας είπα πάρα πολλά για την ζωή μου. Σπάνια μιλάω για τον εαυτό μου, απεχθάνομαι όσο δεν φαντάζεστε τη δημοσιότητα, ίσως γιατί την γεύτικα και αρκετά νωρίς με τις δημοσιεύσεις σε Ηλεκτρονική και Κομπιούτερ, Πίξελ κλπ. Γιατί και ΜΜΕ έχουν ένα κακό. Οτι πολλές φορές πατάνε πάνω στην ανθρώπινη ματαιοδοξία. Και όχι μόνο τα ΜΜΕ φυσικά αλλά και άλλα κατασκευάσματα. Που συνήθως τα χρησιμοποιούν πολύ έξυπνοι και πολύ απλοί άνθρωποι που ζουν ζωές λιτές, σχεδόν ασκητικές, μήπως και καταφέρουν να προκόψει αυτός ο τόπος αξιοποιόντας όσο το δυνατόν περισσότερους, ακόμα και τους πλέον ματαιόδοξους.

Τέλος από μένα εδώ. Οπως είπα και πιο πριν ελπίζω κάποια στιγμή να τα πούμε και από κοντά.

---

Προσθήκες με΄τα το ποστ.

@akmakas. Συγνώμη αλλά δεν τα έγραψα όλα αυτά για να γίνω αντιπαθητικός ή για να το παίξω υπεράνω ή "μούρη". Οι συγκρίσεις τελείωσαν μαζί με την εποχή όπου υπήρχε άγνοια του γεγονότος ότι πάντα υπάρχει κάποιος καλύτερός μας, κάπου. Τελείωσαμε με την ψευδή αυτοπεποίθηση που μπορεί να είχε π.χ. κάποιος σε μια απομονωμένη κοινωνία (π..χ. ο ξυλουργός στο χωριό) που μονοπωλούσε της ανάγκες τις κοινωνίας και ήταν πάντα ο καλύτερος. Τώρα πλέον ξέρουμε ότι επειδή πάντα υπάρχει ένας καλύτερος απο εμάς (και για αυτό εάν το αναγάγουμε στο άπειρο υπάρχει και Ενας Θεός) αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό που μας σώζει η όχι στη ζωή τούτη είναι τα ίδια μας τα κίνητρα και το ήθος μας.

@pooky(1) Σε ότι αφορά τα κουστούμια να πω ότι τα απεχθάνομαι, τα φοράω μόνο σε παρουσιάσεις που κάνω π.χ. στο ΤΕΕ είχα κάνει μια για την Ψηφιακή Τηλεόραση εκπροσωπόντας τον ΔΟΛ το 1998 ή μια πιο πρόσφατη για το CRM του ΟΣΦΠ σε ημερίδα της Microsoft. Ισως η απέχθεια σε αυτά να οφείλεται στο ότι αναγκαστηκά στη Ford φορούσαμε κουστούμια. Εμείς είμασταν οι μηχανικοί και αυτοί οι εργάτες - ακόμα και εάν ήταν πατεράδες μας. Με ενοχλούσε αυτό. Εάν κάτι μου αρέσει στον γάβρο είναι ότι είμαστε χαλαρά, τζινάκι κλπ. Αλλωστε και οι κύριοι που σας είπα ότι έχω για μεντορες ανήκουν σε αυτη την κατηγορία της απλότητας. Εάν δεν άνηκαν μάλλον δεν θα ήταν εκεί. Τα κουστούμια κλπ είναι για την βιτρίνα. Η ουσία είναι καταδικασμένη να κρύβεται. Ισως γιατί ο κόσμος δεν μπορεί να την δει κατάματα, ακόμα και εάν τον ξεγαλάς φορώντας κουστούμι. Για παράδειγμα θυμάμαι σε αυτό το συμπόσιο για την ψηφιακή είχα στεναχωρέσει πολύ κόσμο γιατί τους είχα πει ότι σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μου, στην ελλάδα η ψηφιακή τηλεόραση θα παίξει επίγεια για την κρατική και καλωδιακά (για να δέσει με την τηλεφωνία που κάνει το case εφικτό) για την ιδιωτική. Τότε ήταν της μόδας τα δορυφορικά, αλλά τους έλεγα ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να παίξει λόγω του latency και φυσικά του κόστους για κλήσεις μέσω δορυφορικών transceivers. Στεναχώρεσα πολύ κόσμο, εάν και εγώ απλά ήθελα να τους βοηθήσω. Εκτοτε έπαψα να μιλάω στο ευρύ κοινό, ένα δύο κείμενα στο Βήμα ήταν παρεμβάσεις για πράγματα όταν ένοιωθα ότι τα πράγματα δεν έχουν καλη τροπή. Και μόνο τώρα για τον γάβρο ξαναμίλησα σε κοινό, γιατί όλοι οι γάβροι αξίζει να υποστηρίξουμε την πρωτοβουλία των μελών. Για να μην ζήσουμε ποτέ ξανά πέτρινα χρόνια, που κάποιοι πάντα θέλουν να μας επαναφέρουν εκεί.

Λοιπόν τέλος από μένα για μένα.
 
Φίλε dimitrisv συμφωνώ απόλυτα με όσα είπες. Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, όπως και ένα κοστούμι ή μια γραβάτα δεν κάνουν τον "επιτυχημένο". Έχουμε χάσει, σαν γένος, σαν λαός και σαν ανθρωπότητα, την ουσία και μας απασχολεί μόνο η επιφάνεια, η δημόσια εικόνα μας. Μια εικόνα που είναι λουσμένη μέσα σε ένα ψεύτικο φως, ένα φως της ματαιοδοξίας που μας περιβάλει και δεν μας αφήνει αν δούμε την πραγματικότητα όπως είναι αυτή.

Το είπες και μόνος σου, οι απλοί άνθρωποι είναι αυτοί που κρύβουν την ουσία, που κατέχουν την αρετή του πραγματικού γίγνεσθαι. Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα βρεθούν ποτέ να υποτιμήσουν κάποιον άλλο συνάνθρωπό τους εκμεταλευόμενοι τη θέση που τυχόν κατέχουν. Ξέρεις πολύ καλά ότι οι θέσεις, η κοινωνική υπόσταση, ο πλούτος, η εξωτερική ομορφιά, τα χρήματα και οι περιουσίες σήμερα είναι, αύριο δεν είναι, όλα είναι εφήμερα και δεν έχουν στην τελική τόση μεγάλη αξία όση κάποιοι άλλοι θέλουν να μας πείσουν. Δεν μπορούμε να κρίνουμε άλλους αν δεν έχουμε την τόλμη να κοιτάξουμε κατάματα τον εαυτό μας και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε σε αυτόν ότι δεν μας αρέσει, ότι μας ενοχλεί. Αλλά μια τέτοια κίνηση δεν πρόκειται ποτέ να γίνει από ματαιόδοξους φιγουρατζάκιδες που το μόνο που τους απασχολεί είναι η προβολή μέσω των υλικών αγαθών που τυχόν μπορεί να κατέχουν. Άνθρωποι που όταν βλέπουν ότι έχεις ακολουθήσει μια άλλη πορεία στη ζωή ανοχλούνται γιατί δεν μπορούν να αναδειχτούν στα μάτια σου προβάλοντας σαν επιχειρήματα το σπορ αμάξι που τυχόν διαθέτουν ή το πόσο εύκολα καμία γυναίκα δεν μπορεί να τους αντισταθεί, άνθρωποι που γίνονται εριστικοί και απειλητικοί μόνο και μόνο επειδή τολμάς και τους αγνοείς.

Γι'αυτό το λόγο οι αξιόλογοι και φωτισμένοι βρίσκονται σε μέρη όπως το Άγιο Όρος, και δεν θα δεις κανέναν της κατηγορίας αυτής να κουνάει τον κ**ο του στα χαζόκλαμπα και στα ξενυχτάδικα. Άνθρωποι αφανείς, underground αν θέλεις, που σχεδόν πάντοτε αθόρυβα προσπαθούν με γνώμονα το κοινό καλό και συμφέρον αφήνοντας το προσωπικό τους όφελος στην άκρη.

Δυστυχώς αυτοί είναι ελάχιστοι και αν δεν ξέρεις να ψάξεις, δεν θα τους βρεις ποτέ.

Όσον αφορά το USER, με τις αγγελίες, μια από τα ίδια και εδώ, για να αλλάξουμε κουβέντα και να ελαφρύνουμε λίγο!!!!! Το USER ήταν ο λόγος που γνώρισα πολύ κόσμο και που μετά από δεκαετίες συνεχίζουμε και είμαστε πολύ καλοί φίλοι. Φυσικά την επιοχή του 1990 - 1991, τα χρήματα που μπορούσε κανείς να βγάλει από το ευγενές άθλημα που και εσύ περιγράφεις ήταν πάρα πολλά. Εποχές που πέρασαν και δεν θα ξαναέρθουν!
 
Μπινελίκια στην ΗΟL

Δημήτρη και pooky, να ξέρατε πάντως πόσους από τους προβληματισμούς και τις απόψεις σας συμμερίζομαι. Αυτό το απαύγασμα μιας σειράς βιωματικών εμπειριών μπορεί να αποφέρει χρήσιμα και ωφέλιμα συμπεράσματα για αρκετούς εξ ημών.

Οσο ημουν 20+ κυνηγουσα τα λεφτα. Τωρα 30+ καταλαβα οτι δεν εχει σημασια ποσα περνεις αλλα αν αυτο που κανεις σε γεμιζει και σου αφηνει και χρονο για ΖΩΗ.
H παραπάνω φράση του καινούργιου μας φίλου ΑΑ++ συνοψίζει σε μεγάλο βαθμό και την δική μου άποψη περί της ευρύτερης εργασιακής φιλοσοφίας. Πάντως, χωρίς να θεωρώ τον εαυτό μου επ' ουδενί άχρηστο (μεταπτυχιακός πληροφορικής είμαι κι εγώ), το 15άρι χιλιάρι το βλέπω ανά ΕΤΟΣ, κι αυτό με το κυάλι, ενώ φυσικά έχω να συντηρήσω οικογένεια στην οποία για λόγους ανωτέρας βίας η σύζυγος δεν εργάζεται. Ίσως να φταίει ότι γενικά είμαι περήφανος / ιδιότροπος άνθρωπος, που μεγάλωσε με την νοοτροπία του χεβυμεταλλά και δε του άρεσε να γλύφει για γνωριμίες (θα έλεγε κανείς ότι με τους υπάρχοντες νόμους της αγοράς αυτό ισοδυναμεί με βλακεία..σωστό κι αυτό εν μέρει). Ίσως πάλι απλά να στάθηκα άτυχος, δεν υπήρξα δηλαδή το κατάλληλο πρόσωπο στο κατάλλημο σημείο με το εξίσου κατάλληλο timing. Όπως και να έχει φίλε Δημήτρη σε ζηλεύω (ακόμα και τον 25χρονο 'μαθητευόμενό' σου, αν και ο ενθουσιασμός ποτέ δεν μου ήταν πρόβλημα). Με το μισθό σου, που ίσως να θεωρείς και χαμηλό, δε θα έλυνα μόνο το οικονομικό μου πρόβλημα, αλλά το πρόβλημα της ζωής μου (τουλάχιστον σε υλικό επίπεδο)! Σίγουρα τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία, αλλά πρέπει να φτάνουν έστω για να ζήσεις αξιοπρεπώς...και με την τωρινή ακρίβεια στο πετρέλαιο δεν με βγάζει ούτε αυτοκίνητο να αγοράσω...

Σε μερικά από τα λεχθέντα θα ήθελα να επεκτείνω, συμπληρώσω, ακόμα και σε μερικές περιπτώσεις να διαφωνήσω, γράφοντας κάτι πολύ πιο εκτεταμένο, όμως η καλή μας Hellas on Line εδέησε να μου κάνει το εξής απερίγραπτο καψόνι:

Ενώ είχα συνδεθεί από Τετάρτη βράδυ στα 4Mbit και είπα ότι κατάφερα επιτέλους να δω κι εγώ Θεού πρόσωπο, χθες απροειδοποίητα μου την κόβουν. Στην τεχνική υποστήριξη μου είπαν ότι η ενεργοποίηση ήταν απλώς δοκιμαστική και ότι η κανονική δεν έχει λάβει χώρα ακόμα!! Κοινώς στο σπίτι είμαι ξανά χωρίς internet και όπως αντιλαμβάνεστε γράφω καταχρηστικά ένα ακόμα μήνυμα από το γραφείο μου. Σαν να μην φτάνει αυτό έχει χαλάσει και το παλιό μου το modem (τύχης εγκώμιον!).

Θα επανέλθω δριμύτερος σύντομα (ελπίζω!) λοιπόν, με πρώτη κίνηση να μεταφέρω το δεύτερο μέρος του παρόντος thread (εκείνο δηλαδή που δεν αφορά άμεσα στο τεύχος) στην ενότητα "Αναμνήσεις", όπου και πιστεύω ταιριάζει καλύτερα.
 
ΑΕΟΝ κανένας δεν είναι άχρηστος, κανένας δεν είναι μηδενικό, όλοι μας είμαστε μοναδικοί και σαν μοναδικούς πρέπει να αντιμετωπίζουμε και τους άλλους. Η οικογένεια είναι, ίσως, το πολυτιμότερο αγαθό, μαζί με την υγεία και την αξιοπρέπεια που πρέπει να έχουμε. Όσο για την νοοτροπία του χεβυμεταλά, του να είσαι περίφανος και να μην γλύφεις για να ανέβεις, αλλά ούτε να πατάς επί πτωμάτων, μπορεί στην αρχή να φαίνεται.....χαζή, αλλά έχεις στην τελική την συνείδησή σου ήσυχη. Ξέρεις ότι όσα, αυτά τα λίγα πολλές φορές, πέτυχες τα πέτυχες με την αξία σου και μπορείς να κοιτάζεις κατάματα τους άλλους.

Όσο για τα χρήματα, έχεις δίκιο. Δεν αξίζει να γίνεις σκλάβος τους, αλλά χρειάζονται τόσα όσα να μπορείς να ζεις με αξιοπρέπεια. Προσωπικά ούτε είχα, ούτε και έχω πολλά χρήματα, μια και προέρχομαι από μια φτωχή οικογένεια, που ξεκινήσαμε από τα Καμίνια του Πειραιά (ο φίλος exeltaios ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει η παραπάνω περιοχή), όπου ζούσαμε σε άθλιες κυριολεκτικά συνθήκες. Αλλά με τη βοήθεια του Θεού η κατάσταση βελτιώθηκε ραγδαία και πάνω από όλα έμαθα το χρυσό κανόνα που σου επιτρέπει να ζεις αξιοπρεπέστατα ακόμα και με λίγα, έναν κανόνα που προσπαθώ να ακολουθώ όσο γίνεται πιό πιστά. Μακριά από χρέη και άσκοπες σπατάλες, μακριά από δάνεια (εκτός ίσως από κάποιο στεγαστικό μια και θα πληρώνεις έτσι κι αλλοιώς νοίκι κάθε μήνα), και μακριά από τύπισσες που το μόνο που κοιτάζουν είναι η πορτοφόλα σου.

Καλύτερα ήσυχα, underground, που στην τελική κάνεις ότι θέλεις έχοντας το κεφάλι σου ήσυχο.

--------------------------------

Όσο για το μηδέν είναι ο αριθμός που μου αρέσει πολύ. Με έχουν αποκαλέσει πολλές φορές έτσι, αλλά είναι το μοναδικό μνούμερο που είναι ολοκληρωμένο σαν σύνολο. Δεν έχει ούτε θετικό, ούτε αρνητικό πρόσημο, από εκεί ξεκινάνε και καταλλήγουνε όλα. Είναι, επίσης και ένα από τα 2 νούμερα που απαρτίζουν το δυαδικό σύστημα (και όπως και να το κάνουμε, υπάρχουν 10 είδη ανθρώπων, αυτοί που το καταλαβαίνουν και αυτοί που όχι!!!!!!!!)
 
Παιδια....το πολυτιμοτερο αγαθο ειναι η υγεια!!!

Αφηστε τωρα τα 1000 1500 ευρω!!Ειναι αχρηστα χωρις υγεια!!

Λιγα και καλα..και μενεις αληθινος και retro χε χε

keep rocking guys
 
To κακο με το Pixel ηταν oti εδινε πολυ χωρο για τα 16μπιτα Atari ST, Amiga 500 και ελαχιστο για τα 8μπιτα Spectrum και Αmstrad.
 
...εξαρτάται για ποιά εποχή μιλάμε. ;)

...όταν στην αγορά κυριαρχούσαν τα οκτάμπιτα, η ύλη του Pixel αφορούσε αυτά (πράγμα φυσικό).

Οταν αργότερα εμφανίστηκε ο ST (σε πολύ δελεαστική τιμή), η Amiga, αλλά και τα φτηνά compatibles, καθώς ο κόσμος άρχιζε να εγκαταλείπει τα παλιά του μηχανήματα και να αγοράζει τα καινούρια, το Pixel προσαρμόστηκε ανάλογα.
 
AEON είπε:
Θα επανέλθω δριμύτερος σύντομα (ελπίζω!) λοιπόν, με πρώτη κίνηση να μεταφέρω το δεύτερο μέρος του παρόντος thread (εκείνο δηλαδή που δεν αφορά άμεσα στο τεύχος) στην ενότητα "Αναμνήσεις", όπου και πιστεύω ταιριάζει καλύτερα.
Κάτι λέγαμε για ματαιοδοξία και προβολή και προς μεγάλη μου έκπληξη είδα ότι μαζί με την μεταφορά (κακώς γιατί αναφέρομαι ένα συγκεκριμένο τεύχος), έχεις βάλει και την ονοματάρα μου φαρδιά πλατυά και μάλιστα πριν του PIXEL.

Ακου να δεις ΑΕΟΝ η τιμή είναι δική μου που βρήκα ένα χώρο σαν κι αυτόν που φτιάξατε και που μου θυμήσατε παλίες περασμένες εποχές. Το συγκεκριμένο τεύχος δεν το έχω πλέον πρόχειρο, το βρήκα εδώ, θυμήθηκα τα παλιά, μέθυσα μάλλον με αυτά και έγραψα αυτά που έγραφα. Αλλά το να μεταφέρεις το θέμα και να μπω εγώ πρώτη μούρη κλπ ήταν κάτι που δεν το θέλω. Ας ήταν να μείνει εκεί που ήταν και δεν πειράζει. Είπαμε τα σκυλάδικα και τα πρώτα τραπέζια πίστα τα αφήνουμε σε άλλους. Γιατί αν μη τι άλλο απαξιώνει αυτά που κάθησα και έγραφα. Δεν υπήρχε περίπτωση να ανοίξω εγώ θέμα για την πάρτυ μου και τις εμπειρίες μου κλπ κλπ. Απλά, επαναλαμβάνω, επειδή είσαστε μια μεγάλη παρέα που μπήκατε στον κόπο να σκανάρατε αυτά τα τεύχη - που τα έχω σαν δικά μου (ασχετα εάν δεν τα κατέχω)- είπα να το ανταποδώσω όπως μπορούσα. Αλλωστε, ποτέ δεν πρέπει να τράβαμε ζόρι για την προβολή ούτε να έχουμε φόβο μην τυχόν και δεν μαθευτεί η όποια δουλειά μας... αυτοί που πρέπει να ξέρουν, μαθαίνουν.

Αυτά περί αυτών.

Για τα της HOL τι να σας πω. Εγώ δεν εμπλέκομαι άμεσα με αυτά τα πράγματα - αυτή τη φορά επέλεξα να μην εμπλέκομαι γιατί ξέρω πολύ καλά το μαγαζί και ταυτόχρονα είμαι και σύμβουλος τις "ιδιοκτησίας". Ετσι είναι καλύτερο για όλους να παραμείνω conjurer των ιδιοκτητών παρά να εμπλακώ σε ψυχοφθόρες διαμάχες... αφού είναι βέβαιον ότι η γνώση της μια πλευράς και η εμπιστοσύνη που, προς το παρόν, απολαμβάνω από την άλλη, δεν βοηθούν βραχυπρόθεσμα ούτε την προσωπική μου ειρήνη αλλά ούτε και την προσπάθεια στο σύνολό της. Εάν βλέπω κάτι πολύ στραβό (κατ εμένα) κάνω τις προτάσεις μου. Για παράδειγμα πρότεινα προσφάτως, αντί να λειτουργεί call centre για support στις εγκαταστάσεις, να εγκαθιστά η HOL ΔΩΡΕΑΝ τον εξοπλισμό στα σπίτια του κάθε νέου (στο broadband) πελάτη, έτσι ώστε και ο πελάτης να είναι ευτυχισμένος, και να κερδίσεις σε loyalty, και να υπάρχει προσωπική υποστήριξη (αφού θα υποστηρίζει αυτός που έχει κάνει τις εγκαταστάσεις) κλπ. Ετσι κάναμε εμείς στον VISP μου πριν 11 χρόνια. Βέβαια τότε οι άνθρωποι ήταν πληροφορικάριοι και μηχανικοί που είχαν γνώση του αθλήματος και θέλαν να την μοιραστούν - δεν ήταν μαρκετίστες που για να επιδείξουν και καλά το πόσο ξέρουν το Ιντερνετ πήγαν και την προβολή-πώληση του κλπ σε ένα επίπεδο που αγνοούσε τις πραγματικές ανάγκες τους κόσμου, επειδή αυτό έριχνε την "μούρη" τους. Γιατί τότε εμείς θέλαμε να πάρει μπροστά το Ιντερνετ, δεν θέλαμε να πουλάμε δωράκια μέσα από το Ιντερνετ κλπ και κερδίζαμε και νέους πελάτες και δεν χάναμε τους παλιούς. Γιατι πως να σου μείνει πελάτης όταν κατά την πρώτη εγκατάσταση τον έχεις κάνει να νοιώσει ..... ? Ιδού η μεγάλη απορία. Τέλος πάντων με τέτοια απλά πράγματα ασχολούμαι και πάντα συμβουλευτικά. Είμαι δε βέβαιος ότι εάν π.χ. στην δική σου περίπτωση την εγκατάσταση στην είχε κάνει κάποιος (άνθρωπος) θα είχε την τσίπα να σε ενημερώσει όταν στο εγκαθιστούσε ότι είναι πιλοτικό και όχι μόνιμο κλπ κλπ.

Τέλος πάντων γίνονται τόσα πολλά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα που πρέπει να δικαιολογούμε κάποια πράγματα. Πιστεύω ότι όλα θα πάνε τελικά.

Κάτι ακόμα, τα 5000 τα έφερα ως παράδειγμα δεν παίρνω τόσα, εάν και αυτά που παίρνω δεν είναι πολύ μακρυά από αυτό το ποσό. ΟΚ και κάποιοι ασχετοι παίρνουν 15κ so what? τους κάνει ευτυχισμένους? Κοιμούνται ήσυχα το βράδυ? Εγώ κοιμάμαι πολύ βαριά παίδες και αυτό ίσως να οφείλεται στο ότι παίρνω δουλείες με λιγότερα χρήματα από αυτά που έχω ήδη βρεί κάπου αλλού. Και έτσι είναι πολύ καλό για την σχέση μου με το εκάστοτε αφεντικό μου, αφού ξέρει ότι από μένα θα ακούει την αλήθεια μου (ασχέτως εάν κάνω λάθος) γιατί είμαι μαζί του επειδή μου αρέσει η δουλειά μαζί του και όχι με κάποιον άλλο για τα χρήματα και μόνο. Ετσι εάν το θέλεις είμαι και νοιώθω πιο ελεύθερος αφού το μεγαλύτερο κομμάτι της εξουσίας τους εκάστοτε αφεντικού (η χρηματοδότηση των βιοποριστικών αναγκών μου έναντι της εργασίας) είναι περιορισμένη.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
dimitrisv είπε:
Και έτσι είναι πολύ καλό για την σχέση μου με το εκάστοτε αφεντικό μου, αφού ξέρει ότι από μένα θα ακούει την αλήθεια μου (ασχέτως εάν κάνω λάθος) γιατί είμαι μαζί του επειδή μου αρέσει η δουλειά μαζί του και όχι με κάποιον άλλο για τα χρήματα και μόνο. Ετσι εάν το θέλεις είμαι και νοιώθω πιο ελεύθερος αφού το μεγαλύτερο κομμάτι της εξουσίας τους εκάστοτε αφεντικού (η χρηματοδότηση των βιοποριστικών αναγκών μου έναντι της εργασίας) είναι περιορισμένη.
Πάρα πολύ σωστός έως άψογος ο dimitrisv. Μην νομίζετε ότι τα εκάστοτε αφεντικά είναι τόσο ηλίθια που να μην ξεχωρίζουν αυτόν που πραγματικά ενδιαφέρεται για το αντικείμενο της εργασίας του από τον εκάστοτε γλύφτη και "yes man". Προσέξτε όταν μιλάω για αφεντικά αναφέρομαι σε μεγαλοεπιχειρηματίες που παίζουν με δισεκατομύρια και όχι στο εκάστοτε λαμόγιο που κράζει ασύστολα και ασταμάτητα μπας και τον προσέξει κάποιος και ψαρώσει! Μιλάω για ανθρώπους που και φαίνονται αλλά και είναι απλοί, ανθρώπους όπως ο Πρόεδρος (που και αυτός είναι μόνο ένας όπως ο Θείος), που όσα χρήματα και να έχουν, όση εξουσία και να διαθέτουν δεν θα υποτιμήσουν τον οποιονδήποτε βασιζόμενοι στην τραπεζική του κατάθεση αλλά και στην τυχόν κοινωνική του θέση.

Αυτοί είναι τα πραγματικά αφεντικά, αυτοί είναι οι πραγματικοί επιχειρηματίες και ομολογώ φίλε Δημήτρη πως είσαι πραγματικά τυχερός που γνώρισες τέτοιους ανθρώπους και που βρίσκεσαι κοντά τους. Όχι τόσο για τα χρήματα που μπορεί να παίρνεις κάθε μήνα, αλλά πάνω από όλα γιατί διδάσκεσαι και μαθαίνεις από αυτούς, από τον τρόπο ζωής τους αλλά και από τον τρόπο που αυτοί διοικούν τις μεγαλοεπιχειρήσεις τους.

Από την προσωπική μου πείρα, δυστυχώς, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι γνώρισα ΕΝΑ ΣΩΡΟ κακόμοιρα ανθρωποειδή που το μόνο που έκαναν ήταν να το παίζουν προϊστάμενοι επειδή έτυχε να βρουν μια θεσούλα σε κάποια δουλειά και τους έπαιρνε να φωνάζουν και να κάνουν επίδειξη της δύναμης και της "εξουσίας" τους. Φυσικά δεν αξίζει να χαραμίζεις τη ζωή σου κοντά σε τέτοιους υπάνθρωπους, ιδιαίτερα όταν ο μισθός σου κυμαίνεται στο εύρος των 500 και όχι των 5000 ευρώ το μήνα. Αλλά, ειλικρινά σου μιλάω, τώρα ούτε και για 5000 το μήνα δεν θα καθόμουν σε τέτοιες καταστάσεις.

Άλλωστε πιστεύω απόλυτα ότι μόνο αν δώσεις εξουσία σε κάποιον αυτός θα δείξει πραγματικά τι άνθρωπος είναι.
 
Δημήτρη η μεταφορά έγινε με μόνο γνώμονα το γεγονός ότι το thread του κάθε τεύχους προορίζεται κυρίως για τον σχολιασμό των περιεχομένων του. Πέραν της πρώτης σου δημοσίευσης που σχετιζόταν άμεσα με αυτό, η υπόλοιπη συζήτηση που ξεκίνησε και επεκτάθηκε είναι μεν ενδιαφέρουσα, αλλά σαφώς γενικότερη. Αυτός ήταν και ο μόνος λόγος που επιλέχθηκε να γίνει μεταφορά στην ενότητα "Αναμνήσεις", έτσι ώστε η εστίαση στο thread του 4 να παραμείνει στα περιεχόμενα.

Δεκτό και κατανοητό το αιτιολογικό σου γύρω από την επικεφαλίδα. Την τροποποίησα ώστε να μην περιέχει το όνομά σου, αλλά αντ' αυτού μια νοηματική γέφυρα με το 4ο τεύχος. Σε ότι αφορά την ΗΟL, ειλικρινά όταν τα έγραφα ούτε καν συνδύασα το γεγονός ότι την είχε εξαγοράσει ο Πρόεδρος. Σε καμμία περίπτωση λοιπόν δε σου την έλεγα ούτε εμμέσως ούτε αμέσως και θέλω να το ξεκαθαρίσω αυτό. Aπλά είμαι πελάτης της από την εποχή που ιδρύθηκε και δεν περίμενα τέτοιο γείωμα.

Αν διαθέτεις πάντως οποιασδήποτε μορφής πρόσβαση και μπορούσες να μάθεις γιατί καθυστερούν τόσο τις ενεργοποιήσεις για τις γραμμές των 4mbit (κάποια μεγάλη στραβή υποψιάζομαι) θα σου ήμουν κάτι παραπάνω από τα ευγνώμων.

Θα κλείσω με την μόνιμη μου επωδό (για τον τελευταίο ενάμισυ μήνα): Μακάρι να μπορούσα να γράψω περισσότερα, γιατί η κουβέντα όντως με ενδιαφέρει, αλλά βρίσκομαι στην δουλειά και internet στο σπίτι ακόμη γιοκ. Συν τω χρόνω...
 
Πιάνω την HOL μια και εγώ ξεκίνησα από τότε που ήταν σε μια πολυκατοικία χαχαχα... έχω και την μπλούζα της , μπροστά σήμα HOL πίσω Serfing the internet... retro μπλουζα...

για όσους ήταν στο BBS, το nick μου CJDIB
 
Αλλος ένας που ήταν στην Hol από την αρχή της. Amigas τότε τρελός πειράζαμε τους admin για το software της BBS. Από τα παιδιά εκεί πήρα το πρώτο μου linux distribution από τότε είμαι και φανατικός linuxας.

Πάντως θυμάμαι τις πρώτες προσπάθειες για Internet της hol. Με το menu για gateway. Αν δε κάνω λάθος ήταν το 1994 και είχα πάνω στην Amigούλα 2400 modem hundai ΧΩΡΙΣ error correction.
 
Επόχες προ PPP με το αρχαίο Unixοειδές SLI®P!
 
Major BBS ... κι'εγω με την Amiga με 2400 Maxan MNP5 v.32bis ... Το έχω ακόμα ... τότε φτιάχναν Hardware που κρατάει χρόνια. Με την πάροδο των χρόνων πλέον όλα τα τεχνολογικά αντικείμενα γίνονται αναλώσημα. Ετσι μέσα από το Major πήγαινες στο μενού 2 Internet και μετά η πάταγες πάνω στο Unix Prometheus που είχαν και έκανες Linx για www η το αγαπημένο μου background download και έκλεινες την χρονοσύνδεση μέχρι να κατέβει το αρχείο σου στο directory σου. Η slip μετά με τα 3.11 άρχισαν και τα PPP με το trumpet winshock...
 
Πίσω
Μπλουζα