Wally είπε:
Το ανθολόγιο του δημοτικού ήταν ό,τι και τα Κείμενα στο γυμνασιολύκειο. Ήταν εξτρά ώρες από το μάθημα των Νέων Ελληνικών, για την επαφή των μαθητών με την ελληνική λογοτεχνία. Στο δημοτικό, στις πρώτες τάξεις, τα κείμενα και τα ποιήματα που κάναμε στο ανθολόγιο ήταν περισσότερο συνοδευτικά και τα αξιοποιούσαμε για καμιά αντιγραφή ή ορθογραφία. Όσο πέρναγαν οι τάξεις, στα κείμενα και στα ποιήματα του ανθολόγιου κάναμε και λίγη θεωρία, δηλαδή βλέπαμε ομοιοκαταληξίες στα ποιήματα, κάναμε περιλήψεις στα κείμενα, τα χωρίζαμε σε θεματικές ενότητες, κλπ. Παρόμοια μπορεί να κάναμε και στη γλώσσα, αλλά στη γλώσσα η δασκάλα στεκόταν περισσότερο στα γραμματικοσυντακτικά φαινόμενα, και λιγότερο στα πιο τεχνικά.Rakeesh είπε:
Δεν ήταν θεία, αλλά γιαγιά και διηγούνταν μια παραλλαγή του παραμυθιού για τους δώδεκα μήνες.RIO είπε:
Το κείμενο στο οποίο αναφέρεσαι ήταν από το α' τεύχος της Γλώσσας για την Ε' Τάξη, ο τίτλος του ''Η βαλίτσα του ξένου''.Rakeesh είπε:
Σώτος Σώτος είπε:Να σας θυμίσω μια αγαπημένη ιστορία από το Ανθολόγιο? Από τις πολύ δυνατές αναμνήσεις μου...
[TABLE=width: 566]
[TR]
[TD]Ο Γιαννάκης και ο Φλοξ
[/TD]
[TD=align: right]Γεωργία Ταρσούλη
[/TD]
[/TR]
[/TABLE]
[TABLE=width: 566]
[TR]
[TD]
[/TD]
[/TR]
[/TABLE]
[TABLE=width: 565]
[TR]
[TD]Γιαννάκη, είπε η θεία Σοφία, μη βασανίζεις πια τον καημένο το σκύλο!
Ο Γιαννάκης καθόταν καταγής κι έπαιζε με τον Φλοξ, ένα ωραίο λυκόσκυλο που ήταν ακόμα κουτάβι.
– Μα δεν τον βασανίζω, είπε. Παίζω μαζί του!
– Πήγαινε να του φέρεις ένα κουπάκι γάλα. Το καημένο το σκυλάκι θα είναι καταπεινασμένο!
– Ας περιμένει και λιγάκι, είπε ο Γιαννάκης. Δεν μπορώ δα να γίνω και υπηρέτης του σκύλου!
Η θεία Σοφία ξανάπιασε τη δουλειά της.
– Τι του κάνεις πάλι; ρώτησε σε λίγο, ακούγοντας τον Φλοξ να κλαίει.
– Τίποτε, θεία. Τον έζεψα στο αμαξάκι μου, που το φόρτωσα με πέτρες, και ο Φλοξ θα μου τις κουβαλήσει ώς την άκρη του κήπου για να χτίσω ένα σπιτάκι.
– Ένας σκύλος, και μάλιστα ένα τόσο μικρό σκυλάκι, δεν μπορεί να σέρνει πέτρες, είπε η θεία. Και πάλι σου λέω, μην τον βασανίζεις!
– Μα δεν τον βασανίζω! Παίζουμε, σου λέω, και είναι πολύ ευχαριστημένος!
– Εμένα μου λες! Σένα θα σʼ άρεσε να σέρνεις ένα αμάξι με πέτρες;
– Τα παιδιά δεν είναι σκύλοι.
– Ήθελα να σʼ έβλεπα να γίνεις σκύλος για κάμποσον καιρό, για να ιδείς αν θα σʼ άρεσε.
– Μα ούτε να παίξει κανείς να μην μπορεί! μουρμούρισε ο Γιαννάκης.
Και κάθισε στον καναπέ, ενώ η θεία Σοφία αντίκρυ του έραβε πάντα.
Έξαφνα του φάνηκε πως λίγο λίγο η θεία Σοφία μίκραινε, μίκραινε, ενώ η βελόνα της μάκραινε, μάκραινε και χόντραινε κι έμοιαζε μʼ ένα μακρουλό ραβδί. Άρχισε να ʼρχεται προς το μέρος του και τον κοίταζε παράξενα κι έγειρε το ραβδί της κι άγγιξε τον Φλοξ.
Και ξαφνικά, τι παράξενο! Το πέτσινο κολάρο του σκυλιού έγινε ένα άσπρο γιακαδάκι, το κορμί του σκεπάστηκε μʼ ένα κοστούμι όμοιο με του Γιαννάκη, και σε μια στιγμή ο Φλοξ μεταμορφώθηκε σε παιδί, ίδιο κι απαράλλαχτο με τον μικρό του κύριο.
Ο Γιαννάκης πήγε να βγάλει μια χαρούμενη φωνή, βλέποντας τούτη τη μεταμόρφωση, μʼ αντί για φωνή, βγήκε από το λαρύγγι του ένα γάβγισμα!
Έσκυψε το κεφάλι του και κοιτάχτηκε. Αλλά αντί για το γαλάζιο του μπλουζάκι και το παντελόνι του, είδε τον εαυτό του σκεπασμένον όλον με τρίχες μαύρες και σταχτιές. Τα χέρια του είχαν γίνει τριχωτά κι είχαν μακριά νύχια στις άκρες τους.
Έξαφνα βρέθηκε με τέσσερα πόδια.
Η ευχή της θείας Σοφίας είχε γίνει αληθινή. Είχε μεταμορφωθεί σε σκύλο, και ο Φλοξ είχε μεταμορφωθεί σε παιδί!
Θέλησε να δείξει πόσο στενοχωρημένος ήταν γιʼ αυτό το πάθημά του, μα δεν μπόρεσε να βγάλει λέξη από το στόμα του. Μόνο να γαβγίζει μπορούσε και τίποτε άλλο!
– Σώπα, του είπε τότε ο Φλοξ-παιδί, μου πήρες το κεφάλι με τα γαβγίσματά σου! και τον χτύπησε μʼ ένα ραβδί.
– Μη χτυπάς το σκύλο σου! είπε η φωνή της θείας Σοφίας.
– Μπα, τι πειράζει; Τα σκυλιά δεν είναι παιδιά!
Για να γλιτώσει κι άλλο ξύλο, ο καημένος ο Γιαννάκης-σκυλί κρύφτηκε κάτω από τον καναπέ. Σε λίγο όμως άρχισε να τον θερίζει η πείνα και βγήκε κι άρχισε να τρίβεται στα πόδια του μικρού του αφέντη, με την ελπίδα πως θα του έδινε λίγο ψωμί ή λίγο γαλατάκι.
– Φύγε από δω! είπε το παιδί και τον κλότσησε δυνατά.
Και το δυστυχισμένο τετράποδο, που είχε άλλοτε δυο πόδια, έφυγε ουρλιάζοντας στον κήπο.
Ο κύριός του τού έριξε μια πέτρα που το χτύπησε στο πόδι.
Ο Γιαννάκης έβαλε ακόμα μεγαλύτερες φωνές κι έτρεξε να κρυφτεί μες στα χαμόκλαδα.
– Περίμενε και θα ιδείς! Τώρα θα πάω να βρω μια κατσαρόλα και θα τη δέσω στην ουρά σου, και τότε θα ιδείς πώς θα γαβγίζεις!
Ακούγοντας τούτη τη φοβέρα, ο Γιαννάκης έτρεξε και κρύφτηκε σε μια γωνιά του κήπου για να γλιτώσει απʼ το κακό αφεντικό του.
Όταν νύχτωσε, το δυστυχισμένο ζώο ξαναγύρισε στο σπίτι. Σηκώθηκε στα μπροστινά του πόδια κι απʼ το παράθυρο είδε πως είχαν κιόλας στρώσει το τραπέζι για το βραδινό φαγητό. Κι είχε μια πείνα…
Έβγαλε ένα δειλό γάβγισμα. Άκουσε τότε μια φωνή, που ήταν σαν της θείας Σοφίας, να λέει:
– Νά ο Φλοξ, ζητάει να μπει μέσα. Άνοιξέ του!
– Ας περιμένει! Δεν μπορώ εγώ να σηκώνομαι όλη την ώρα για να κάνω τον υπηρέτη του σκυλιού μου!
Πέρασε ένα λεπτό, κι ύστερα άλλο λεπτό, έπειτα μισή ώρα, έπειτα μία, κι ο άμοιρος ο σκύλος ήταν ακόμα έξω και νηστικός.
– Μπα, τον λησμόνησα, έκανε ο Ψευτογιαννάκης ενώ πλάγιαζε στο αναπαυτικό του κρεβατάκι. Τι να γίνει, ας τα καταφέρει όπως μπορεί!
Ο καημένος ο αληθινός Γιαννάκης-σκύλος ξαναγύρισε στον κήπο, όπου ύστερα από πολλήν ώρα –γιατί η κοιλιά του ήταν άδεια– κατάφερε να κοιμηθεί.
Πόσο κράτησε ο ύπνος του αυτός; Κανένας δε θα ήξερε να το πει. Όταν ξύπνησε, άρχισε να τρίβει τα μάτια του. Κι αφού τα έτριψε καλά, τʼ άνοιξε, και τι είδε;
Είδε τη θεία Σοφία με το φως αναμμένο να ράβει πάντα πλάι στη λάμπα. Είδε τον Φλοξ πλαγιασμένο στα πόδια του. Και το πιο ευχάριστο: δεν είδε πια τρίχες στα χέρια του. Τα μάγια είχαν λυθεί, δεν ήταν πια σκύλος, είχε ξαναγίνει παιδί.
Το πρώτο που έκανε ήταν να τρέξει στην κουζίνα, να γεμίσει ένα κουπάκι γάλα και να το φέρει του Φλοξ. Κι από την ημέρα εκείνη, η θεία Σοφία ποτέ πια δεν ξαναείπε στον Γιαννάκη:
– Μην πειράζεις δα τον καημένο το σκύλο!
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD]
[/TD]
[/TR]
[TR]
[TD](από το βιβλίο: Aνθολόγιο για τα παιδιά του Δημοτικού, μέρος πρώτο, Oργανισμός Eκδόσεως Διδακτικών Bιβλίων, 1975)
[/TD]
[/TR]
[/TABLE]
πηγή: http://www.snhell.gr/kids/content.asp?id=164&cat_id=6
το Ανθολόγιο αποτελούσε συμπλήρωμα του βιβλίου της Γλώσσας στο Δημοτικό. Σε κάθε βιβλίο της Γλώσσας στο τέλος κάποιου μαθήματος υπήρχε η ένδειξη ''Αύριο Ανθολόγιο''. Στο Ανθολόγιο περιέχονταν πολλά λογοτεχνικά κέιμενα και στόχος ήταν η μύηση των μαθητών στην ελληνική λογοτεχνία. Στην τάξη μας γινόταν επεξργασία του κειμένου (ανάγνωση, σημασία άγνωστων λέξεων, περίληψη/νόημα, δινόταν ένα μέρος για αντιγραφή και ορθογραφία για το επόμενο μάθημα). Στα κριτήρια αξιολόγησης της Γλώσσας για την Ε' τάξη (κυκλοφόρησαν σε χωριστό υλικό), υπήρχε γραπτή επεξεργασία κειμένων από το Ανθολόγιο της Ε'-ΣΤ' τάξης (γ' τεύχος).Rakeesh είπε:
Ναι, τα ανθολόγια ήταν τρία. Το πρώτο μέρος είχε καφέ εξώφυλλο, και το κάναμε στην πρώτη και τη δευτέρα δημοτικού. Το δεύτερο μέρος είχε κίτρινο εξώφυλλο, και το κάναμε στην τρίτη και την τετάρτη δημοτικού. Το τρίτο μέρος (αυτό που βρήκες) είχε στο εξώφυλλο παιδιά που πετούσαν χαρταετό, και το κάναμε στην πέμπτη και την έκτη δημοτικού. Όταν έφτασα στην έκτη, κι ενώ είχαμε ήδη το τρίτο μέρος από την πέμπτη, μας μοίρασαν το τότε καινούριο ανθολόγιο, που λεγόταν "Με λογισμό και μ' όνειρο", οπότε το τρίτο μέρος των παλιών ανθολόγιων το κάναμε μόνο στην πέμπτη.Wally είπε:Ψαχνωντας ειδα οτι ειχε κυκλοφορησει και ενα Τριτο Μερος που ομως (ως μαθητης) δεν θυμαμαι να το διδαχθηκα ποτε...
Βοηθεια
Καταργήθηκε; Γιατί σίγουρα είχε βγει καινούρια φουρνιά ανθολόγιων. Τη σαιζόν 2001-2002 τουλάχιστον είχε γίνει η αλλαγή με τα "καινούρια" (πάνε και 15 χρόνια από τότε...). Πήγαινα έκτη τότε και μας τα μοίρασαν, για να κάνουμε από εκεί κείμενα, αντί για το παλιό ανθολόγιο που είχαμε στην πέμπτη.butch_cassidy είπε:
Kambia είπε:
...Της Γ'-Δ' ταξης εχει τιτλο ''Στο σχολείο του κοσμου''Kambia είπε:
