Juanita
Retro PaTRi@RcH
- Joined
- 23 Οκτ 2007
- Μηνύματα
- 4.263
- Αντιδράσεις
- 347
Η Μιζούκι πλέκει αριστοτεχνικά μιά υπέροχη ιστορία στην οποία όλες οι υποσχέσεις και οι ανοιχτοί λογαριασμοί στο τέλος κλείνουν...
Αρχικά ο κος Μπράουν που στο manga μετά το θάνατο του αγαπημένου Άντονυ, εκφράζει την επιθυμία να συναντήσει "εκείνο το κοριτσάκι...".
Οι συνθήκες δείχνουν πως αυτό είναι μάλλον απίθανο...
Ο κος Μπράουν διαρκώς ταξιδεύει για δουλειές... ούτε στο θάνατο του παιδιού του δεν μπόρεσε να παραστεί και η Κάντυ έχει γυρίσει στο ορφανοτροφείο μέχρι να νιώσει και πάλι δυνατή και να ξαναμπει σε νέες περιπέτειες...
Και όμως... μερικά χρόνια αργότερα ο μπαμπάς του Άντονυ -και σε αντίθεση με τη βλαμενοθειά- όχι μόνο δε θεωρεί τη μικρούλα μας υπεύθυνη για το θάνατο του παιδιού του, αλλά σα στοργικός πατέρας ανοίγει πλατιά την αγκαλιά του να τη δεχτεί σαν την κόρη που δεν απέκτησε, όπως θα άνοιγε για το γιό του που δεν πρόλαβε να αγκαλιάσει για τελευταία φορά...
Την ίδια ευγνωμοσύνη νιώθει και η μητέρα του Τέρρυ που εκείνο το καλοκαίρι στη Σκωτία έφυγε βιαστικά πριν προλάβει να ευχαριστήσει το κοριτσάκι που έστω και έμμεσα τη βοήθησε να ξανασφίξει στην αγκαλιά της το γιό της.
Χρόνια μετά, τη συναντά στο Ρόκστοουν να βγαίνει από το τρισάθλιο πλανόδιο θέατρο που σκότωνε ο Τέρρυ την καρριέρα του. Ήθελε για μιά ακόμη φορά να ευχαριστήσει τον άνθρωπο που η παρουσία του και μόνο τράβηξε και σήκωσε τον Τέρρυ από τον πάτο που είχε πιάσει...
To manga είναι γεμάτο ανοιχτούς λογαριασμούς που στο τέλος με μια κομποβελονιά κλείνουν...
Αρχικά ο κος Μπράουν που στο manga μετά το θάνατο του αγαπημένου Άντονυ, εκφράζει την επιθυμία να συναντήσει "εκείνο το κοριτσάκι...".
Οι συνθήκες δείχνουν πως αυτό είναι μάλλον απίθανο...
Ο κος Μπράουν διαρκώς ταξιδεύει για δουλειές... ούτε στο θάνατο του παιδιού του δεν μπόρεσε να παραστεί και η Κάντυ έχει γυρίσει στο ορφανοτροφείο μέχρι να νιώσει και πάλι δυνατή και να ξαναμπει σε νέες περιπέτειες...
Και όμως... μερικά χρόνια αργότερα ο μπαμπάς του Άντονυ -και σε αντίθεση με τη βλαμενοθειά- όχι μόνο δε θεωρεί τη μικρούλα μας υπεύθυνη για το θάνατο του παιδιού του, αλλά σα στοργικός πατέρας ανοίγει πλατιά την αγκαλιά του να τη δεχτεί σαν την κόρη που δεν απέκτησε, όπως θα άνοιγε για το γιό του που δεν πρόλαβε να αγκαλιάσει για τελευταία φορά...
Την ίδια ευγνωμοσύνη νιώθει και η μητέρα του Τέρρυ που εκείνο το καλοκαίρι στη Σκωτία έφυγε βιαστικά πριν προλάβει να ευχαριστήσει το κοριτσάκι που έστω και έμμεσα τη βοήθησε να ξανασφίξει στην αγκαλιά της το γιό της.
Χρόνια μετά, τη συναντά στο Ρόκστοουν να βγαίνει από το τρισάθλιο πλανόδιο θέατρο που σκότωνε ο Τέρρυ την καρριέρα του. Ήθελε για μιά ακόμη φορά να ευχαριστήσει τον άνθρωπο που η παρουσία του και μόνο τράβηξε και σήκωσε τον Τέρρυ από τον πάτο που είχε πιάσει...
To manga είναι γεμάτο ανοιχτούς λογαριασμούς που στο τέλος με μια κομποβελονιά κλείνουν...