Αξέχαστο ξύλο / χαστούκι από τους γονείς μας

[Rygar]

Αυτός είσαι!!!! Σε παω!!! Κατι τετοιο ζητάω να γράψετε !!! Πολύ ωραίο....ξυλίκι

 

[Gyubrush]

Αυτός είσαι!!!! Σε παω!!! Κατι τετοιο ζητάω να γράψετε !!! Πολύ ωραίο....ξυλίκι

Ηταν πραγματικα αξεχαστη σφαλιαρα!Πρωτη και τελευταια φορα που με χαστουκισε η πατερας μου!Αφου καμια φορα του το θυμιζω και δεν το μετανοιωνει......ο ατιμος!!

 

[RIO]

Tώρα που το θυμήθηκα, από την ιστορία του Gyubrush. Έκτη δημοτικού εγώ και ο φίλος μου, αποφασίζουμε να τρομάξουμε μια γιαγιά της γειτονιάς. Γράφουμε ένα σημείωμα που ζητάμε λύτρα(!), βάζουμε και ένα όνομα οργάνωσης και το αφήνουμε έξω από την πόρτα της. Ούτε που φανταστήκαμε, τι θα ακολουθούσε.

Η καημένη τρόμαξε και πήγε σε γειτόνισα να ζητήσει βοήθεια!!!

Σύντομα βρέθηκαν οι ένοχοι και ανέλαβαν δράση οι γονείς ( κράξιμο, ξανά κράξιμο κλπ) Μας πήγαν σηκωτούς με κατεβασμένα μούτρα να ζητήσουμε συγγνώμη ( η γιαγιά ήταν καλοκάγαθη και φυσικά δεν μας το κράτησε). Τα "αστεία" κόπηκαν μαχαίρι...

 

[pimenikos]

Ήταν Ιανουάριος του 1974 και ήμασταν οικογενειακώς μετανάστες στην Γερμανία ,ο πατέρας μου περίμενε πως και πως να δει απευθείας αργά την νύχτα έναν αγώνα μποξ που διεξάγονταν στην Αμερική.

Για κακή του τύχη όμως ξυπνήσαμε και εγώ και η αδερφή μου , παίζοντας λοιπόν φασαριόζικα τον ενοχλούσαμε ,μας προειδοποίησε αρκετές φορές αλλά δεν τον ακούσαμε με αποτέλεσμα να τις αρπάξουμε με την λουρίδα και εγώ και η αδερφή μου η οποία σαν γυναικείο πρακτικό μυαλό μας σκέπαζε με τα παπλώματα για να πονάει λιγότερο.

Δεν μας ξαναχτύπησε ποτέ ο πατέρας μου ,η μητέρα μου κάποιες φορές ναι αλλά ελαφροχέρικα μητρικά !!!

Ο αγώνας ήταν αυτός , όταν συνειδητοποίησα αρκετά χρόνια αργότερα το μεγάλο ενδιαφέρον του αγώνα τον συγχώρεσα !! :

 

[johnny19818]

Έχω φάει κι εγώ αρκετές αλλά το χειρότερο βρωμόξυλο το έφαγα στην τρυφερή ηλικία των 5 χρόνων όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο. Και για όλα φταίει ένα καλόπαιδο συμμαθητής μου ο οποίος σε ένα διάλλειμα "βρήκε" 30 δρχ. και μου είπε να πάμε να πάρουμε μερεντάκια. Έτσι πήγαμε, τα πήραμε τα φάγαμε κι εγώ κράτησα τα κουταλάκια. Στο σπίτι λοιπόν πήγα όλο χαρά και έδειξα τα κουταλάκια στους γονείς μου. Αυτοί αμέσως με ρώτησαν που τα βρήκα και τους είπα ότι αγόρασα μερεντάκια (πλήρης αθωότητα). Μα εμείς δεν σου δώσαμε λεφτά, που τα βρήκες; Να μη σας τα πολυλογώ τα ξέρασα όλα και τις έφαγα για τα καλά.

 

[ΦΖΠ1]

Ζώνη ("λουρίδα") του μπαμπά, φαρδιά δερμάτινη των 5 πόντων, με χοντρή μεταλλική αγκράφα σαν κολωνοτσέρκι...

Ευτυχώς όλα αυτά τα χρεωνόταν, ανεξαρτήτως του υπευθύνου, ο αδερφός...

 

[Pinhead]

Γενικά ήμουν ήσυχο παιδί και δεν έτρωγα ξύλο ποτέ. Μιά φορά όμως είχε έρθει η μάνα μου στο σχολείο όταν πήγαινα δημοτικό, να ρωτήσει το δάσκαλό μου πως τα πάω. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν ποτέ και ο καλός μαθητής ή ο αγαπημένος των δασκάλων. Άρχισε λοιπόν το κήρυγμα ο μαυρόψυχος στη μάνα μου, ότι είμαι τεμπέλης, συνεχώς αδιάβαστος και απρόσεκτος, να με προσέξουν γιατί δεν θα καταφέρω τίποτα στη ζωή μου και άλλα τέτοια ωραία...Από τη ντροπή της η μάνα μου έφυγε κλαίγοντας από το σχολείο και στο σπίτι μου έριξε μερικές φάπες μαζί με εξάψαλμο για να με "συνετίσει" ...

Το ωραίο είναι ότι πολλά χρόνια μετά ως προϊστάμενος πια στη δουλειά μου, χτύπησε την πόρτα μου, γέρος πια, ο εν λόγω δάσκαλος να ζητήσει τη βοήθειά μου για κάποιο πρόβλημα που είχε, χωρίς να θυμάται ποιός είμαι. Αφού τον βοήθησα και με ευχαρίστησε, τον ρώτησα αν με θυμάται και απάντησε αρνητικά. Τότε του είπα πως κάποτε όταν ήμουν μαθητής του με είχε αποκαλέσει τεμπέλη και πως δεν θα καταφέρω τίποτα στη ζωή μου...δεν είπε τίποτα, γύρισε και έκλεισε την πόρτα του γραφείου μου φεύγοντας.

 

[Σώτος Σώτος]

Δεν ξέρω με τι μίσος τον κοίταξα, που μου είπε -το θυμάμαι σαν και τώρα: "Εσύ πόνεσες μια φορά, αλλά εγώ πόνεσα 10!"...

Φοβερή φράση ξεστόμισε ο μπαμπάς σου... Ως πατέρας κι εγώ μπορώ να καταλάβω τις τύψεις του...

Πάντως 1-2 χρόνια τώρα συγκρατώ πολύ καλύτερα τα νεύρα μου, θέλει μεγάλη αυτοσυγκράτηση και βαθιά αυτοεξέταση...

 

[Crimson Moonlight]

Οι γονείς μου δεν σήκωσαν ποτέ χέρι πάνω μου κι ας ήμουν σωστός διάολος ώρες-ώρες. Μου εξηγούσαν γιατί ήταν λάθος αυτό που έκανα, αντε φώναζαν και λίγο, και κατά τη γνώμη μου αυτό ήταν το καλύτερο. Το ελαφρύ ξύλο το δικαιωλογώ μόνο σε πολύ βαρειές περιπτώσεις (θελω να πιστευω ότι εσείς που λετε τις ιστορίες με ξύλο απ' τους γονείς δεν φαγατε αληθινό ξυλο, αλλά συγκρατημένες σφαλιάρες ίσα να τις νιώσετε) όπως η κλοπή.


Το πιό αδικο ξυλο που εχω φάει ήταν στα 11 μου. Ο πατριός μου μου έριξε ένα χαστούκι και μία κλωτσιά (την απέφυγα) όταν ένα πρωί ήθελα να δώ Pokemon στην τηλεόραση και τον ενοχλούσα. Αλλά μιλάμε για δυνατό χαστούκι, ματωσαν τα χείλη μου. Κι εγώ του χάλασα όλα τα CD, διέγραψα αρχεία της δουλειάς του από την υπολογιστή, και πήρα τα κλειδιά μου και του χάραξα όλη την δεξια πλευρά του αυτοκινήτου, και καλά να πάθει, έτσι για να μάθει ότι οι βιαιοπραγίες πληρώνονται.

 

[domniki]

Ήμουν πολύ ήσυχο παιδί και δεν έφαγα ξύλο, δεν θυμάμαι δηλαδή κάτι. Τώρα που έχω κ'εγω παιδί και είναι πραγματικός διάβολος (!!!), καταλαβαίνω ότι το πιο τρομακτικό για ένα γονιό, που αυτόματα φέρνει στο νου τιμωρία, είναι να κάνει το παιδί κάτι που βάζει σε κίνδυνο την ζωή του! Τώρα τι είδους τιμωρία είναι η πιο αποτελεσματική, δεν ξέρω, νομίζω εξαρτάται από το παιδί. Φίλος μου, πάντως, που έχει φάει πολύ ξύλο, μου έλεγε ότι ήταν εντελώς αναποτελεσματικό σαν μέσω τιμωρίας και παραδειγματισμού, γιατί ο ίδιος συνέχιζε ακάθεκτος να κάνει τις σκανταλιές του, παρόλο το ξύλο! Μάλιστα μου είχε πει ότι δεν θα χτυπήσει ποτέ τα παιδιά του, γιατί δεν έχει κανένα αποτέλεσμα.