Αποκλειστική συνέντευξη του ΖΑΧΟΥ ΧΑΤΖΗΦΩΤΙΟΥ στο RetroManiaX

tsalk

RetroDB Feeder
Joined
10 Δεκ 2007
Μηνύματα
3.719
Αντιδράσεις
920
Ο Σημερινός καλεσμένος του retromaniax δεν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Απασχόλησε και συνεχίζει να απασχολεί τα media τόσο με την ζωή του, όσο και με αυτά που έχει πει και έχει γράψει. Είναι νομίζω αδύνατον να τον περιγράψεις με δυό τρείς λέξεις.

Έχω την χαρά και την εξαιρετική τιμή να σας παρουσιάσω τον κύριο ΖΑΧΟ ΧΑΤΖΗΦΩΤΙΟΥ.

Ένα όνομα, μια ιστορία που λένε και δικαίως το λένε μιας και έχει καταφέρει να ζήσει 5 ζωές σε μία, με όλα αυτά τα πράγματα που έχει κάνει. Πρόσωπο με ιστορία (μάχες, παράσημα, τιμητικές διακρίσεις),πέντε γάμοι (με ισάριθμα διαζύγια), μανιώδης ραλίστας, εφοπλιστής, είναι μόνο μερικές πτυχές της πολυτάραχης ζωής του.

Εντύπωση μου έκανε η άμεση ανταπόκρισή του στην πρόσκληση μου να μας μιλήσει, καθώς και η ευγένειά του όταν τον συνάντησα το πρώτο Σάββατο της καινούργιας χρονιάς στο σπίτι του στο Παλαιό Φάληρο.

Οφείλω να ομολογήσω το τρακ το οποίο είχα πριν τον συναντήσω εξαιτίας του θαυμασμού που τρέφω στο πρόσωπό του όλα αυτά τα χρόνια που τον παρακολουθώ είτε ώς συντάκτη- κοσμικογράφου-χρονογράφου στα έντυπα με τα οποία έχει συνεργαστεί, είτε μέσα από τα πολυάριθμα βιβλία του, είτε μέσα από τις εμφανίσεις του στην τηλεόραση που έβλεπα ως παιδάκι.

attachment.php


Ο Ζάχος Χατζηφωτίου με τον tsalk

Βέβαια αυτό το τρακ που προανέφερα μου έφυγε από την πρώτη κουβέντα που είχα μαζί του, την οποία θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Μπαίνοντας λοιπόν στο σπίτι του, με οδήγησε κατευθείαν η οικιακή βοηθός στο γραφείο του στο οποίο καθόταν. Με κοίταξε από πάνω ως κάτω και μου λέει (για τα γλυκά που είχα μαζί μου) ''Δεν ντρέπεσαι να φέρνεις τέτοια πράγματα;'' για να του απαντήσω ότι θα ντρεπόμουν αν δεν έφερνα αυτά τα πράγματα. Έτσι σιγά σιγά ξεκίνησε αυτή η πιστεύω ενδιαφέρουσα συζήτηση που θα διαβάσετε ευθώς αμέσως.

Θα ήθελα του ευχηθώ να έχει υγεία, να συνεχίσει να γράφει, και να τον ευχαριστήσω για ακόμα μία φορά για την τιμή που μας έκανε να μας μιλήσει για τον θυελλώδη βίο του.
 
Καλημέρα και καλή χρονιά σας εύχομαι κ. Χατζηφωτίου με υγεία πρωτίστως, και σας ευχαριστώ θερμά για την τιμή που μας κάνατε και δεχθήκατε να μιλήσετε στο φόρουμ μας για την ζωή σας.

Ζ.Χ. Καλή χρονιά να σας ευχηθώ και εγώ με την σειρά μου με σας προσωπικά όσο και στα μέλη της αξιόλογης κοινότητάς σας και σας ευχαριστώ και εγώ που ήρθατε να με επισκεφτείτε.


Είστε ένας άνθρωπος που έχει φάει την ζωή με το κουτάλι που λένε, έχετε περάσει εξαιρετικά, η ζωή σας είναι ένα μεγάλο βιβλίο, ένα παραμύθι, έχετε κάνει τα πάντα, τι να πρωτοαναφέρω, Δημοσιογράφος, Κοσμικογράφος, Συγγραφέας, Εφοπλιστής και Στιχουργός. Άφησα τελευταία τα δυό μεγάλα πάθη της ζωής σας. Τις ωραίες γυναίκες και τα αυτοκίνητα. Ζήσατε όπως θέλατε όπως έχετε πει εσείς ο ίδιος.


Ζ.Χ. Δεν το έχω πει μόνο αυτό, το έχω γράψει κιόλας στην προτομή μου που έχω βάλει στον τάφο μου στο Πρώτο νεκροταφείο Αθηνών. Τώρα τελευταία βέβαια με έχουν τυλιγμένο με κάτι νάιλον σακούλες και ταινίες γιατί όπως μου είπε ο μαρμαράς μου μπαίνουν τη νύχτα γύφτοι στο νεκροταφείο, κλέβουν τα μπρούτζα και πάνε και τα πουλάνε.

Είστε αυτό που λένε εξοικιωμένος με τον θάνατο, τον οποίο αλήθεια δεν φοβάστε;

Z.X. Είναι γιατί έχω περάσει από κοντά (από τον θάνατο) και μου έφυγε ο φόβος.

attachment.php



Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στην Αθήνα από αστική οικογένεια.


Ζ.Χ. Ο πατέρας μου ήταν ένας από τους παλαιότερους εμπόρους στην Αθήνα. Ασχολήθηκε με το εμπόριο υφασμάτων όπου είχαμε 2 μεγάλες αποθήκες στην οδό Ερμού 56 ήταν η μεγαλύτερη και η δεύτερη ήταν στην οδό Πραξιτέλους. Η μητέρα μου ήταν καθηγήτρια των αρχαίων στο Αρσάκειο, αλλά όταν την παντρεύτηκε ο πατέρας μου την σταμάτησε αμέσως από την δουλειά της, και έτσι αφοσιώθηκε στην οικογένειά της.


Αδέρφια είχατε;





Ζ.Χ. Eίχα μια αδερφή δυό χρόνια μεγαλύτερη από εμένα η οποία είχε παντρευτεί αργότερα με ένα δόκιμο ο οποίος ήταν στην συνέχεια υποπλοίαρχος στο υποβρύχιο Κατσώνης.

Είσασταν πράγματι ένα ζωηρό και άτακτο παιδί;

Ζ.Χ. Και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που με έδιωχναν από τα σχολεία όπου φοιτούσα, γιατί ήμουν ατίθασος και πολύ άτακτος μέχρι του σημείου που η μητέρα μου προκειμένου να με συνετίσει με έκλεισε εσωτερικό στην Αναργύρειο σχολή στις Σπέτσες.

Φαντάζομαι ήταν δύσκολη για σας η παραμονή σας εκεί

Ζ.Χ. Δεν ήταν και εύκολη πάντως. Ξέρεται εκεί στην σχολή έστελναν όλα τα ''καλά παιδιά'' προπολεμικά. Ήταν ένα πρότυπο οικοτροφείο και η εκπαίδευση που μας παρείχαν ήταν βασισμένη στο Βρετανικό σύστημα εκπαίδευσης, όπως και όλοι οι καθηγητές μας ήταν Εγγλέζοι. Υπήρχαν 6 μεγάλα κτίρια μαζί με το νοσοκομείο, οι κοιτώνες για αυτούς που φοιτούσαν, τα διδακτήρια, τα εργαστήρια, τα εστιατόρια, οι βιβλιοθήκες, γήπεδα πάρα πολλά για όλα τα αθλήματα. Υπήρχε όλη η σύγχρονη για τότε υποδομή.

Εσείς σε ποιά ηλικία πήγατε;

Ζ.Χ. Μικρός ήμουν τότε, θα πρέπει να ήμουν γύρω στα 11 και πήγαινα στην δευτέρα γυμνασίου αλλά όπως σας είπα ήμουν μάγκας και μόρτης. Μια μέρα εκεί που καθόμασταν περνάει ένας από τους συμμαθητές μου από δίπλα μου και με τσιμπάει στο μπούτι. Αυτό ήταν κάτι που με είχε εκνευρίσει πολύ και δεν το ανεχόμουν από κανέναν (ακόμα και από την μεγαλύτερη αδερφή μου όταν με τσιμπούσε για πλάκα καμιά φορά). Με είχε ενημερώσει βέβαια πριν πάω στην σχολή ο πατέρας μου ότι εκεί στην σχολή είναι και πολλοί ''γυναικωτοί'' όπως τους έλεγαν τότε, και του λέω αυτού του συμμαθητή ότι δεν μου αρέσει αυτό που έκανες, και ότι θα θυμώσω πολύ αν το ξανακάνεις . Ένα βράδυ μετά από 15 μέρες τρώγαμε στο εστιατόριο όταν αυτός έρχεται και κάθεται δίπλα μου. Το πρώτο πιάτο ήταν πάντοτε σούπα, και την ώρα που μας σέρβιραν την σούπα αυτός με ξανατσίμπησε . Έτσι όπως ήταν δίπλα μου τον αρπάζω απ το μαλλί και τον χώνω μέσα στην σούπα. Στην συνέχεια τον πήραν στην Αθήνα με εγκαύματα πρώτου βαθμού από την σούπα. Έκανε αγωγή ο πατέρας του στον πατέρα μου ο οποίος αναγκάστηκε να πληρώσει και να κλείσει εκεί το θέμα. Βέβαια αυτός μετά δεν ξαναήρθε στην σχολή.

Από εκεί αποφοιτήσατε;

Z.X. Ήμουν στην τετάρτη γυμνασίου όταν με απέβαλαν οριστικά και από εκεί εξαιτίας της συμπεριφοράς μου. Κάποια στιγμή ενημέρωσαν τους γονείς μου ότι θα έπρεπε να με πάρουν από εκεί. Και πάλι η μητέρα μου κατάφερε στην συνέχεια και με έγραψε στο Πειραματικό από όπου και τελικώς αποφοίτησα.

Πως αφήσατε στην συνέχεια τη ζωή που είχατε σαν ένα πλουσιόπαιδο για να πάτε να πολεμήσετε στα 17 σας;

Z.X. Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1941 εγώ διαπίστωσα ότι δεν θα μπορούσα να μείνω κάτω από τον ζυγό των Γερμανών, οι οποίοι με είχαν πιάσει κανά δυό φορές γιατί κυκλοφορούσα αργά τη νύχτα στην Αθήνα. Δεν ξέρω αν θα με ξαναέπιαναν τι θα γινόμουν, όπως επίσης με πίεζε και ο πατέρας μου να ασχοληθώ με τις αποθήκες χονδρικής πώλησης υφασμάτων που είχε, κάτι που όμως δεν άρεσε σε μένα. Έτσι αποφάσισα να φύγω.

Ήταν ένα μάθημα ζωής για σας το μέτωπο;

Z.X. Ούτε λόγος, εγώ πέρασα σκληρά κομμάτια πολέμου. Ήμουν σχεδόν παιδάκι τότε. Διαβάζοντας ο αναγνώστης το βιβλίο μου ''Στα μονοπάτια του πολέμου'' βλέπει και διαπιστώνει από που έχω περάσει.

attachment.php


Φοβηθήκατε κάποιες στιγμές για την ζωή στο μέτωπο;

Z.X. Άκουσε αγαπητέ μου, αυτός που θα σου πει ότι δεν φοβήθηκε στον πόλεμο ή δεν έχει πάει σε πόλεμο ή σου λέει ψέματα. Στον πόλεμο φοβάσαι.


Στο σημείο αυτό ο κύριος Χατζηφωτίου με μεγάλη περιφάνεια μου έδειξε τα μετάλεια, τα παράσημα, και τις τιμιτικές διακρίσεις που του έχουν απονεμηθεί από τις μάχες που έχει λάβει μέρος. Ξεχωρίζουν τα δύο αριστεία ανδρείας, το άστρο της ερήμου για το Τομπρούκ, το εγγλέζικο πάλι του Τομπρούκ, ο πολεμικός σταυρός από το Ελ Αλαμέιν και άλλα.





attachment.php
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Μετανιώσατε που πήγατε στον πόλεμο;

Z.X. Δεν μετάνιωσα καθόλου για τα 4 χρόνια που πολέμησα στην έρημο, την οποία έχω φάει με το κουτάλι, γιατί εμένα μου άρεσε η περιπέτεια, και φυσικά είχα φύγει γιατί δεν μπορούσα και τον ζυγό των Γερμανών

Οπότε κάποια στιγμή όταν τελείωσε ο πόλεμος επιστρέψατε στην Ελλάδα και ασχοληθήκατε με τις οικογενειακές επιχειρήσεις.

Ζ.Χ. Ε ναι (γέλια), πήγαινα έπαιρνα λεφτά και έφευγα, δεν ήμουν πρόσωπο για δουλειές εγώ παρόλο που μετά είχα αγοράσει τα βαπόρια κυρίως με δικά μου χρήματα.

Στην διάρκεια της κατοχής λειτουργούσαν οι αποθήκες με τα υφάσματα;

Ο πατέρας μου είχε κρύψει τα εμπορεύματα των εβραίων έμπορων (τα έχτισε για να μην τα βρουν οι Γερμανοί) τους οποίους ήταν φίλοι και συνεργάτες, τα οποία στην συνέχεια μετά τη κατοχή επιστράφηκαν στον ραβίνο της συναγωγής για αυτούς που δεν επιβίωσαν και στους κατόχους τους τα υπόλοιπα. Στην διάρκεια του συμμοριτοπόλεμου αμέσως μετά όμως η επιχείρηση είχε αρχίσει να έχει μεγάλο παθητικό μιας που οι αποστολές των εμπορευμάτων στην επαρχία δεν έφταναν ποτέ στον τελικό προορισμό τους εξαιτίας των ανταρτών οι οποίοι σταματούσαν τα φορτηγά με τα εμπορεύματα. Βέβαια εγώ βλέποντας αυτή την κατάσταση είχα επισημάνει στον πατέρα μου ότι δεν θα μπορούσαμε να λειτουργήσουμε την επιχείρηση έτσι με τέτοιες μεγάλες ζημιές όπως αυτές που είχαμε τότε.

 


Κεφάλαιο γυναίκες - Αυτό μάλλον δεν είναι κεφάλαιο, είναι βιβλίο ολόκληρο θα έλεγα. Είναι γνωστή στους πάντες η αγάπη σας για το ωραίο φύλο. 5 γάμοι και πολλές φιλενάδες ανά τον κόσμο. Αλήθεια πόσο χρονών παντρευτήκατε για πρώτη φορά;


Z.X. Στην Βυρηττό παντρεύτηκα με μια Γαλλίδα η οποία ήταν κόρη ενός Γάλλου στρατηγού, σε μια εποχή που η Συρία και ο Λίβανος ήταν Γαλλικό προτεκτοράτο. Ο πεθερός μου ήταν διοικητής Συρίας - Λιβάνου. ΄Ημουν βέβαια αρκετά μικρός τότε.

Από όλους αυτούς τους γάμους αποκτήσατε ένα παιδί. Ήταν δική σας επιλογή αυτό;

Z.X. Για να πούμε εδώ την αλήθεια και δεν προέκυψε, αλλά και εγώ δεν ήμουν έτσι πολύ με τα παιδιά, κυρίως με την νοοτροπία με την οποία μεγαλώνουν τα Ελληνόπουλα. Ένα παιδί έκανα, με την δεύτερη γυναίκα μου μόλις γύρισα από τον πόλεμο. Την κόρη μου την έκανα με την Δανάη την Κύρου που η οικογένεια της ήταν οι ιδιοκτήτες της εφημερίδας ''Εστία'' στην οποία αρθρογραφώ τα τελευταία 12 χρόνια.

Είναι αλήθεια ή φήμη ότι τρέχατε σε ράλι όταν γεννούσε η γυναίκα σας;

Z.X. Έτρεχα στο Μόντε Κάρλο όταν γεννήθηκε η κόρη μου το οποίο το έχω κάνει 4-5 φορές από την Γιουγκοσλαβία μέσα από κάτι δρόμους, (ο Θεός να τους κάνει δρόμους) τότε που τρέχαμε στα ράλι.

Όπως βλέπεται εκεί απέναντι είναι όλα τα αυτοκίνητα και αρκετές από τις γυναίκες που γνώρισα, κάποιες από τις οποίες και παντρεύτηκα. Είχα ξοδεύψει πολλά λεφτά για να φέρω όλα αυτά τα αυτοκίνητα από το εξωτερικό, είχα Alfa Romeo, Austin Healey, είναι 2 Ferrari, Lancia Aurelia και κάποια άλλα.

attachment.php



Ποιό ήταν το αγαπημένο σας;


Ζ.Χ. Οι Ferrari ήταν από τα αγαπημένα μου αυτοκίνητα λίγο περισσότερο από τα άλλα. Να ναι καλά ο μπαμπάς μου που πλήρωνε και αγόραζα ότι ήθελα.

Έχετε σήμερα στην κατοχή σας κάποια από αυτά τα αυτοκίνητα;

Ζ.Χ. Όχι δεν έχω κανένα από αυτά πλέον, αλλά αν τα είχα θα ήμουν πολύ πλούσιος γιατί η Αμερική σήμερα θα πλήρωνε πολλά χρήματα για αυτά τα αυτοκίνητα.

attachment.php


Εκτός από το ράλι του Μόντε Κάρλο τρέχατε και σε άλλους αγώνες;

Ζ.Χ. Έτρεχα και σε αγώνες στην Ελλάδα φυσικά αλλά εκεί μας περνούμε ο Πεσματζόγλου γιατί εμείς τα κάναμε από την τσέπη μας όλα, ενώ αυτός είχε τις αντιπροσωπίες την Chevrolet και την Cadillac, είχε πάρα πολλά λεφτά και ταυτόχρονος ήταν και τσιγκούνης φοβερός. Αυτός λοιπόν είχε 4 συνεργεία σε όλη την διαδρομή, είχε δηλαδή όλη την υποδομή οτιδήποτε χρειαζόταν, και έτσι βέβαια ερχόταν πάντα πρώτος, ενώ από την άλλη εμείς αν παθαίναμε 2 φορές λάστιχο μέχρι να βγάλει ο συνοδηγός την σαμπρέλα να τρέξει σε συνεργείο να την κολλήσει και να την φουσκώσει περνούσε κάποιος χρόνος και αρκετός ορισμένες φορές.

Τότε οι αγώνες αυτοκινήτου δεν είναι όπως είναι σήμερα που κάνεις μια διαδρομή, σταματάς, πηγαίνεις για φαγητό, κοιμάσαι, και συνεχίζεις μετά, μιας και πληρώνουν οι διάφορες εταιρίες, με τις χορηγίες που κάνουν. Τότε το ράλι ήταν 3,5 μέρες και έπρεπε να καλύψουμε 2000 χιλιόμετρα, με όλα τα έξοδα δικά μας, ακόμα και την βενζίνη εμείς την πληρώναμε. Τα δε αυτοκίνητα μετά από τέτοια δοκιμασία είχαν διαλυθεί και τα πετούσες γιατί τι να πρωτοδιορθώσεις σ αυτά

Έχω και ένα περιστατικό σε ένα αγώνα που τρέχαμε στην Βέροια (από την οποία κατάγεστε). Ήμουν με ένα φίλο μου και ξεκινάμε τον αγώνα έχοντας πάρει στο πίσω κάθισμα ένα μηχανικό (αχρείαστος να είναι - για παν ενδεχόμενο). Αυτός φοβόταν την ταχύτητα και μας έλεγε συνέχεια να πηγαίνουμε σιγότερα γιατί φοβόταν. Ειδικά όταν περνούσαμε την Κατάρα μετά τα Γιάννενα έβλεπε τον γκρεμό στην μια πλευρά του δρόμου λίγα εκατοστά παραδίπλα μας και μας έλεγε ''Σιγά βρε παιδιά κηδεία με κιάλια θα μας κάνουν'' Η κούραση που είχαμε από ένα σημείο και μετά ήταν εξαντλητική, άυπνοι και οι δυό μας, προσπαθούσαμε να μείνουμε ξύπνοι με διάφορους τρόπους. Ήμασταν έξω από την Βέροια, και έχοντας μείνει μόνο το κομμάτι Βέροια - Αθήνα που είναι μια ευθεία ο δρόμος δίνουμε το τιμόνι σ αυτόν και πέφτουμε εμείς να κοιμηθούμε λιγάκι. Μπαίνοντας στην Βέροια είχε ο δρόμος μια διχάλα, και αυτός παίρνει λάθος δρόμο. Μας ξύπνησε 3 ώρες μετά και μας λέει ''Βρε παιδιά εδώ που είμαστε δεν μιλούν Ελληνικά, τι κάνουμε;''. Eίχαμε φτάσει στην Αλβανία, στα σύνορα τέρμα επάνω. Βέβαια αμέσως το πιάσαμε εμείς το αυτοκίνητο και τρέχαμε σαν τους τρελλούς, αλλά άμα έχεις χάσει 3 ώρες αγώνα............... Τα αυτοκίνητα ήταν το μεγάλο μου πάθος

Τα αυτοκίνητα και οι ωραίες γυναίκες

Ζ.Χ. Άμα δεν έβλεπα ωραία γυναίκα δεν πλησίαζα, όλες οι γυναίκες που ήμουν μαζί τους ήταν ωραίες.

Ποιό ήταν όμως το μυστικό της επιτυχίας σας με τις γυναίκες. Τι πιστεύετε ότι τις τραβούσε πάνω σας;

Ζ.Χ. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν το μυστικό αλλά εγώ ήμουν αδιάφορος με τις γυναίκες, τουλάχιστον δεν έδειχνα φανερά το ενδιαφέρον μου, αλλά είχα και πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση . Αυτό μάλλον τραβούσε τις γυναίκες πάνω μου καθώς και ήμουν και είμαι πάντα ευγενής με αυτές, αλλά και με όλο τον κόσμο. Θέλω να πω πως δεν πείραξα, ούτε προσέβαλα ποτέ κανένα αν δεν το έκανε πρώτος αυτός. Ακόμα όμως και στις περιπτώσεις μου με πείραζαν εγώ έβρισκα τον τρόπο να του το ανταποδώσω πάντοτε όμως με ευπρέπεια και χωρίς να γινόμουν ποτέ χυδαίος.

Ζηλεύατε τις γυναίκες που ήσασταν μαζί;

Ζ.Χ. Εκείνες με ζήλευαν, μου έκαναν μαύρη τη ζωή με τις ζήλιες τους, αλλά και εγώ βέβαια δεν καθόμουν ήσυχος, ήμουν αρκετά ζωηρός.

Όπως για παράδειγμα με την Τζένη Καρέζη;

Ζ.Χ. Και η Τζένη με άρχισε να με ζηλεύει από ένα σημείο και μετά. Την είχα γνωρίσει στο Λονδίνο στο σπίτι μιας φίλης μου στο οποίο ήταν και η Μελίνα Μερκούρη η οποία ήταν και αυτή φίλη μου και συμμαθήτρια της αδερφής καθώς μείναμε για μια εποχή δίπλα δίπλα. Η Μελίνα λοιπόν μου σύστησε με την Τζένη. Ήταν η εποχή που εγώ έμεινα στο Παρίσι και ήμουν παντρεμένος με μια Ρουμάνα πριγκίπισσα.

Από το Παρίσι φύγατε εξαιτίας της Καρέζη;

Z.X. Κάποια στιγμή όταν χώρισα με την Ρουμάνα και αφού είχα πουλήσει την επιχείρηση που είχα στο Παρίσι τις μετοχές της εταιρίας που ήμουν, γιατί ενώ μπορεί να έβγαζα αρκετά χρήματα από τις δουλειές μου εκεί, δεν ήμουν όμως ικανοποιημένος, δεν μου άρεζε αυτή η δουλειά. Πήρα τα χρήματα, επέστρεψα στην Ελλάδα και με τα λεφτά αυτά αγόρασα τα βαπόρια.


Στο μεταξύ είχατε παντρευτεί με την Καρέζη;


Ζ.Χ. Εγώ την Καρέζη ούτε την κυνήγησα, ούτε τίποτα, επιστρέφοντας στην Ελλάδα αρχίσαμε και βγαίναμε κάποιες φορές, όπου δεν άργησα να καταλάβω το ενδιαφέρον της για μένα. Για να μην τα πολυλογώ σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα αποφασίσαμε να παντρευτούμε.

Τα βαπόρια τα είχατε ήδη;

Ζ.Χ. Τότε που επρόκειτο να πάρω τα βαπόρια ήμουν παντρεμένος με την Τζένη, αλλά ήμουν συνεχώς σε ένα αεροπλάνο ταξίδευα συνέχεια από την μια τράπεζα στην άλλη, από την Νορβηγία ως την Κίνα όπου δεν μπορούσα να μπω λόγω του Μάο, και είχα κάνει ένα γραφείο στο Χόνγκ Κογκ στο οποίο πηγαινοερχόμουν. Άμα δεν είσαι Γουλανδρής στην ναυτιλία με παράδοση τριών γενιών και με αμέτρητα λεφτά, πρέπει να τρέχεις.


Πως βιώσατε την εμπειρία σας με την ναυτιλία;


Ζ.Χ. Η ναυτιλία είναι ωραία δουλειά άμα ξεχρεώσεις τα δάνεια και εισπράττεις κάθε μήνα. Εγώ όμως είχα και ατυχίες με τα βαπόρια, καθώς είχε πτωχεύσει η τράπεζα με την οποία συνεργαζόμουν τότε (κάθε 200 χρόνια πτωχεύει μια τράπεζα), έπεσα στην περίπτωση δηλαδή. Μετά έκλεισε και το Σουέζ με τον πόλεμο των 7 ημερών και παρέμεινε κλειστό για αρκετά χρόνια. Είχα εκείνη την εποχή 3 βαπόρια εγώ από τα οποία τα 2 ήταν δικά μου, ενώ το τρίτο το πρακτόρευα στην Κίνα. Μετά το κλείσιμο του Σουέζ λόγω μεγέθους τα βαπόρια δεν μπορούσαν να περάσουν από το Κέιπ Τάουν και το ακρωτήριο της καλής ελπίδας όπου έχει 11 μέτρα κύματα εκεί που συναντούνται οι δύο ωκεανοί. Έτσι έμειναν εκεί που ήταν, επαναστάτησαν τα πληρώματα, κα έτσι χάθηκαν τα βαπόρια.

Γνωριμία με Αριστοτέλη Ωνάση;

Ζ.Χ. Εκείνη την εποχή που ασχολήθηκα με την ναυτιλία τον είχα γνωρίσει στο σπίτι του Σοφοκλή του Βενιζέλου όπου είχαμε πάει με την Τζένη Καρέζη κάποιες φορές για φαγητό. Θυμάμαι πως με αποκαλούσε συνέχεια ''Νεαρέ''


Νεαρός ήσασταν τότε σε σχέση μ αυτόν. Τι άνθρωπος ήταν;


Ζ.Χ. Δεν ξέρω πως ήταν στις δουλειές του, πάντως σαν παρέα και σαν συντρόφια ήταν έξω καρδιά, με το γέλιο του και το καλαμπούρι του. Μας έλεγε τις διάφορες περιπέτειες του με τις γυναίκες, αλλά είχε ένα στόμα ο άτιμος....


Για να επανέλθουμε στις σχέσεις σας με τις γυναίκες, τις αντέχατε εσείς ή αυτές εσάς;


Ζ.Χ. Μετά από ένα χρονικό διάστημα τις βαριόμουνα, γιατί άμα περνούμε ο έρωτας άρχιζε η γκρίνια και οι ζήλιες. Έγώ δεν τα μπορούσα αυτά τα πράγματα, ούτε τις εντάσεις ούτε τίποτα, σηκωνόμουν και έφευγα. Έτσι οι γάμοι μου είχαν μια διάρκεια ως τα τέσσερα το πολύ χρόνια, και αυτό λόγω του χαρακτήρα και της νοοτροπίας που είχα. Αλλά ακόμα και μετά που χώριζα συνέχιζα να έχω καλές σχέσεις με τις γυναίκες μου, όπως είχε συμβεί και με την Τζένη Καρέζη όπου συνεχίσαμε και βγαίναμε μαζί έξω.

Σας ζήλευε και αυτή;

Ζ.Χ. Πολλές φορές τις έβαζαν και λόγια ότι έχω διάφορες φιλενάδες και εγώ δεν ξέρω που, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Όσλο κλτ. Ήμουν αναγκασμένος λόγω των βαποριών να ταξιδεύω πολύ ανά τον κόσμο, και τiς έλεγα της Τζένης πως είναι δυνατόν να τις βολεύω όλες αυτές τις φιλενάδες ανά τον κόσμο και εσένα μαζί. Τελικά κάποιες τέτοιες φήμες ήταν η αιτία που χωρίσαμε.

Σας ενοχλούσε η δημοσιότητα που είχε;

Z.X. Όχι καθόλου δεν με πείραζε, άλλωστε και εγώ ήμουν γνωστός στην Αθήνα στους κοσμικούς κύκλους, και δεν είχα τέτοιου είδους κόμπλεξ γιατί δεν στερήθηκα τίποτα, και ποτέ δεν ζήλεψα στην ζωή μου. Υπάρχουν κάποια ''επεισόδια'' τα οποία τα έχω γράψει και στα βιβλία μου, και γελούσα όταν που συνέβαιναν τέτοιου είδους πράγματα. Ένα βράδυ πάω να πάρω την Τζένη από το θέατρο όπως το συνήθιζα, και αυτή ήθελε να πάμε στην Argentina όπου εκείνο το βράδυ είχε πρεμιέρα η Μαρινέλλα. Χάλαγε ο κόσμος εκείνη την εποχή με την Μαρινέλλα. Βέβαια η ώρα ήταν ήδη 12.30 και της λέω της Τζένης ότι τέτοια ώρα όχι καρέκλα δεν θα βρούμε να καθίσουμε μα μήτε και σκαμνί. ''Δεν είσαι καλά χρυσό μου, θα πάω εγώ μπροστά και θα καθίσουμε'' ήταν η απάντηση της Τζένης. Τέλος πάντων δεν ήθελα να της χαλάσω το χατίρι και έτσι πήγαμε. Περιττό να σας πω ότι χαλούσε ο κόσμος στο μαγαζί, εμάς δε ούτε που να μας φτύσουν. Καθίσαμε κάτω από μια κολώνα και περιμέναμε, η δε Τζένη ήταν έξαλλη που κανείς δεν γύριζε να μας κοιτάξει, μέχρι που κάποια στιγμή πέρασε ένα παλιό γκαρσόνι, ο Παναγιώτης που με ήξερε, μας βλέπει και μου λέει ''κύριε Ζάχο κάτσε εδώ και θα σε βολέψω''. Πράγματι το γκαρσόνι ''έκανε θαύματα'' εκείνη τη βραδιά, άρχισε να σπρώχνει μια παρέα 8-10 ατόμων παραδίπλα, μια άλλη παρέα την μετακίνησε μισό μέτρο πιο εκεί και βάζει ένα τραπέζι ανάμεσά τους μπροστά μπροστά και μας κάνει νόημα να πάμε να καθίσουμε. Η Καρέζη προχώρησε πρώτη με ένα ύφος, ένα τουπέ και πάει και κάθετε, ενώ εγώ είχα κατεβάσει το μούτρα μου γιατί ήξερα ότι όλοι μας βρίζουν από μέσα τους. Αισθάνθηκα την ανάγκη να ευχαριστήσω το γκαρσόνι για την διάθεσή του να μας εξυπηρετήσει με τον τρόπο που το έκανε, και γυρίζει και μου λέει ''ε αλίμονο, για σας, 25 χρόνια σας σερβίρω κύριε Καρέζη'', και μας πιάνουν κάτι γέλια εμένα και την Τζένη.

Με το γράψιμο και την δημοσιογραφία πότε ξεκινήσατε;

Ζ.Χ. Αφού είχαν χαθεί και τα βαπόρια, με πλησίασε η Ελένη Βλάχου της Καθημερινής (στην οποία είδα δώσει κάποια πράγματα που είχα γράψει, τα οποία της άρεσαν) και μου πρότεινε να πάω στην εφημερίδα. Μεσολάβησε η περίοδος της χούντας όπου η Ελένη Βλάχου είχε φύγει για το Λονδίνο. Στην διάρκεια της χούντας είχα γράψει ένα γράμμα στο evening standar (που ήταν η πιό δημοφιλής εφημερίδα στο Λονδίνο) στο οποίο περιέγραφα την κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα. Είχα στείλει το γράμμα στην Ελένη Βλάχου προκειμένου να το δημοσιεύσει εκεί, το οποίο για κάποιο άγνωστο λόγο το περιεχόμενο του διέρρευσε και έγινε γνωστό στην χούντα. Χτυπάει μια μέρα το τηλέφωνο και με ενημερώνουν ότι με ζήτησε προσωπικά ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ο ταξίαρχος Παττακός, ο οποίος όπως και όλοι οι στρατιωτικοί είχαν μια συμπάθεια και ένα σεβασμό για όλους αυτούς που πολέμησαν όπως εγώ. Αν ήταν άλλος στην θέση μου θα τον έβαζαν στην φυλακή αμέσως. ''Γιατί το έκανες αυτό με ρωτάει'' και αρχίζω να του απαντώ εξηγώντας τους λόγους αυτού του γράμματος λέγοντας ότι ως δημοσιογράφος προσπαθώ να είμαι αντικειμενικός περιγράφοντας την εδώ κατάσταση όπως είχε διαμορφωθεί την οποία εγώ τη έβλεπα αλλιώς, και αλλιώς την έβλεπαν αυτοί, χωρίς να είμαι υβριστικός στο κείμενο αυτό (πράγμα που μου το αναγνώρισε), και στο κάτω κάτω ούτε σκότωσα, ούτε πρόδωσα κανέναν του εξήγησα.


Είχατε επιπτώσεις από αυτή σας την ενέργεια;


Ζ.Χ. Έδωσε μόνο εντολή στις εφημερίδες να μου κόψουν την δουλειά σαν δημοσιογράφος, αναγκάζοντας με να αρχίσω να γράφω στίχους για τον Ξαρχάκο και για τον Ζαμπέτα. Ακόμα μου στέλνουν κάτι φραγκοδίφραγκα από τα δικαιώματα για τους στίχους που είχα γράψει τότε. Βέβαια και τότε είχα βρει τον μπελά μου, μιας που μας κάλεσαν εμένα και τον Ζαμπέτα στην λογοκρισία η οποία ήταν στα παλιά ανάκτορα, εκεί που είναι σήμερα η βουλή.

Είχα γράψει στίχους για 5-6 δίσκους στον Ξαρχάκο και στον Ζαμπέτα. Σε ένα δίσκο που τον έβγαλε ο Ζαμπέτας και είχε κάνει μεγάλη επιτυχία μας κάλεσαν στην λογοκρισία, που ήταν στα παλιά ανάκτορα εκεί που είναι η βουλή σήμερα. Πάμε οι δυό μας εκεί όπου ήταν ένας βλάχος ταγματάρχης ο οποίος άρχισε να μας φωνάζει για έναν από τους στίχους του δίσκου και απειλούσε ότι θα τον απαγορεύσει. Ο Ζαμπέτας εκεί έλεγε διάφορα, έλεγε ότι ήθελε, φώναζε, πως την γλυτώσαμε εκείνη την φορά και δεν μας βάλαν μέσα και εγώ δεν ξέρω. Αρχίζει ο ταγματάρχης να διαβάζει τον στίχο ο οποίος έλεγε ''Τα μάτια της τον ήλιο φέρναν στην Δραπετσώνα, και η αναπνοή της ζέσταινε τις νύχτες του χειμώνα'', ένας στίχος ερωτικός όσο δεν γίνεται, απορούσα τι ήταν αυτό που τους ενόχλησε τόσο πολύ.

''Η Ελλάς έχει απόθεμα πετρελαίου για 40 χρόνια, μπορούμε να ζεστάνουμε όλη την Ευρώπη'', όχι η αναπνοή της να ζεστάνει..........Το πήγε εκεί, αυτό τους ενόχλησε το οτι δηλαδή είμαστε φτωχοί και ότι με την αναπνοή μας ζεσταινόμαστε. Ήταν αδύνατον να συνεννοηθούμε ήταν βλάχος ο άνθρωπος. Τελικά μας έδιωξε με τις κλωτσιές από το γραφείο του εμένα και τον Γιώργο.
 
Πότε αρχίσατε να γράφετε βιβλία;

Z.X. Αποφάσισα να απομονωθώ μετά από όλα αυτά όταν είχα πάει στο σπίτι μου στην Μύκονο, ένα σπίτι το οποίο είχα αγοράσει από την γυναίκα του Καραγάτση στην λεγόμενη Βενετία της Μυκόνου. Εκεί είχα μείνει για περίπου 2 χρόνια συνεχώς. Τα κύματα χτυπούσαν πάνω στα τζάμια του γραφείου μου όταν έγραφα το πρώτο μου βιβλίο ''Τα εν οίκω, εν δήμω'' το 1973 το οποίο ήταν μια αυτοβιογραφία η οποία άρεσε πολύ, πουλώντας 136 χιλιάδες αντίτυπα .Έχετε υπ όψιν τα βιβλία τα οποία είχαν γίνει στην τηλεόραση κάνουν αμέσως 100 χιλιάδες αντίτυπα. Το δικό μου δεν βγήκε στην τηλεόραση, το απέρριψαν επί εποχής ΠΑΣΟΚ την δεκαετία του 80 ο πρόεδρος της ΕΡΤ, ενώ πέρασε όλες τις επιτροπές στο τέλος αυτός το απέρριψε, λέγοντας ''Τι θα βγάλουμε τον Χατζηφωτίου στην ΕΡΤ του ΠΑΣΟΚ?'' Από τότε έως σήμερα έχω γράψει συνολικά 34 βιβλία.

attachment.php


Μετά το τέλος της δικτατορίας συνεχίσατε ως δημοσιογράφος;

Ζ.Χ. Άρχισα και πάλι να αρθρογραφώ στην Καθημερινή αμέσως μετά, ενώ λίγο αργότερα στα Νέα και τον Ταχυδρόμο όπου είχα τον ''Ίακχο'' μια πολύ επιτυχημένη κοινωνική στήλη η οποία ήταν η πρώτη στο είδος της, την οποία μιμήθηκαν πολλοί στην συνέχεια.

Η Τηλεόραση ήρθε αμέσως μετά;

Ζ.Χ. Με την τηλεόραση μπλέχτηκα όταν τότε ένας καλός φίλος μου είχε ένα γραφείο και είχε αρχίσει να κάνει τηλεόραση μου λέει έλα να κάνουμε ένα δοκιμαστικό για μια εκπομπή κτλ. Τότε ήταν πρόεδρος της ΕΡΤ ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος τον οποίο είχα εγώ καθηγητή στα αρχαία στην σχολή Μακρή που φοίτησα, παλιά, πολύ παλιά πριν από τον πόλεμο. Μου είπε αυτός ο γνωστός μου να κάνουμε ένα μικρό δοκιμαστικό 5-10 λεπτών και να το υποβάλλουμε στην ΕΡΤ γιατί λέει πληρώνουν καλά, κάτι που βέβαια δεν με πολυενδιέφερε .Εν πάσει περιπτώσει κάνουμε το δοκιμαστικό το οποίο το δίνουμε στην ΕΡΤ - ο πρόεδρος που ενέκρινε όλα αυτά ήταν ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος, το βλέπει το κομμάτι και λέει με αυτή την χαρακτηριστική ψηλή φωνή που είχε ''Α τον είχα μαθητή αυτόν. Αναιδέστατος, θα προχωρήσει καλά, να το πάρουμε αυτό το κομμάτι''. Παω εγώ να τω δω και να τον ευχαριστήσω, και μου λέει ''ξέρεις σε είπα αναιδέστατο'' για να του απαντήσω με την σειρά μου ότι μια ζωή έτσι με λέγατε κύριε καθηγητά. Έτσι λοιπόν ξεκίνησαν τα 5λεπτά στην ΥΕΝΕΔ.

Ποιοί ήταν οι συνεργάτες σας στην τηλεόραση;

Ζ.Χ. Η ΥΕΝΕΔ τότε σαν στρατιωτικό κανάλι που ήταν δεν είχε καμία επιχορήγηση, ήταν ένα φτηνό κανάλι, και οι περισσότεροι που δούλευαν εκεί ήταν στρατιωτικοί και δεν είχαν μισθό. Η εκπομπή γινόταν σε ένα μικρό στούντιο με ένα γραφείο και ένα κουρτινάκι για φόντο και με τον φίλο μου τον Μεγακλή Βιντιάδη από πίσω στο κοντρόλ. Δούλεψα για αρκετά χρόνια μαζί του και θα πρέπει να ξέρεται ότι ήταν ο καλύτερος αυτός. Νούμερο ένα αυτός και νούμερο δύο ο Βλαχοδημητρόπουλος. Με τον Φρέντυ Γερμανό είμασταν επίσης συνεργάτες και φίλοι και είχαμε κάνει και εκπομπές μαζί ,είχα βγει στην εκπομπή του το ''Αλάτι και πιπέρι''τα λέγαμε και γελάγαμε.

Είσασταν όμως αρκετά επικριτικός και σκληρός κάποιες φορές στις εκπομπές σας, λέγοντας όμως αλήθειες. Πόσο πιστεύεται ότι έχουν διορθωθεί σήμερα τα πράγματα;




Ζ.Χ. Και τώρα να τις βάλεις να τις δεις τις εκπομπές μου τις παλιές δεν έχει γίνει καμιά αλλαγή, καμία διόρθωση σε τίποτα, παρέμεινε η ίδια νοοτροπία και η ίδια κατάσταση. Τίποτα δεν άλλαξε γιαυτό και θα είναι πάντα επίκαιρες οι εκπομπές αυτές.

Πόσο καιρό είχε κρατήσει η εκπομπή σας;

Ζ.Χ. Κράτησε για αρκετά χρόνια, είχαμε ξεκινήσει τον Ιανουάριο του 1976 και είχε κρατήσει μέχρι το 1981.


Η οποία κόπηκε το 1981;


Ζ.Χ. Ήρθε μια μέρα ένας, δεν θυμάμαι και τι ήταν, νομίζω κάποιος τομεάρχης ή κάτι τέτοιο και μου λέει ότι έχω την εντολή να σταματήσει η εκπομπή.




Αυτές οι εκπομπές υπάρχουν σήμερα;


Ζ.Χ. Όχι πολλά πράγματα μιας και τότε δεν τα κρατούσαν σαν αρχείο, τα έσβηναν όλα επειδή δεν είχαν κασέτες. Έτσι χάθηκαν πολλά πράγματα, και όταν εγώ ζήτησα τον Γιούγκερμαν και τον Συνταγματάρχη Λιάπκιν που απάντησαν ότι δεν υπήρχε τίποτα εξαιτίας της έλλειψης κασετών. Όταν το είπα αυτό στον Αβέρωφ που ήταν τότε υπουργός Εθνικής άμυνας και πολύ φίλος μου, μου απάντησε ότι ''εδώ δεν έχουμε χρήματα να πάρουμε πολεμικό εξοπλισμό που χρειαζόμαστε - κασέτες θα αγοράσουμε''

Αυτό συνεχίστηκε και στην δεκαετία του 80

Ζ.Χ. Βέβαια συνέχισαν να σβήνουν το υλικό της προηγούμενης διοίκησης. Επίσης πετάχτηκε και κάηκε πολύ υλικό της χούντας, μόνο και μόνο επειδή ήταν της χούντας. Αυτό όμως ήταν κάτι που το πέρασε η Ελλάδα, δεν ψάχνουμε να βρούμε ποιός ήταν χουντικός ή όχι.


Με την τηλεόραση γίνατε περισσότερο αναγνωρίσιμος;





Ζ.Χ. Αυτό είναι κάτι που άρεσε σε όλους στην αρχή, ήταν τότε όταν είχε αρχίσει η υστερία του κόσμου με της ανθρώπους της τηλεόρασης, οι Έλληνες δεν ξέρουν και πολλά, είναι κατά βάθος αμόρφωτοι, έβλεπαν δύο ανθρώπους με γυαλιά τον Φρέντυ και μένα, δύο ανθρώπους δημοσιογράφους, δύο ανθρώπους της τηλεόρασης, σου λέει τώρα ποιός είναι ο ένας και ποιός είναι ο άλλος. Τον ρωτάνε μια μέρα τον Γερμανό σε μια εκπομπή δεν ξέρω ποιός τον ρώτησε, μου φαίνεται όμως ότι ο Μαστοράκης ήταν, και έλεγε ο Φρέντυ ότι είναι πολύ ευχαριστημένος λόγο της δημοσιότητας που έχω πλέον λόγω της τηλεόρασης, αλλά μας μπερδεύουν. Να σκεφτείτε πόσο μ αγαπάνε μπαίνω το πρωί στο ταξί για να πάω στην εφημερίδα και μου λένε ''Καλημέρα κ. Χατζηφωτίου''.

Δεν καταλαβαίνουν οι Έλληνες, όπως δεν καταλαβαίνουν και το stop στο σταυροδρόμι και σκοτώνονται, και σκοτώνουν και κανένα φουκαρά που είναι απέναντι.


Με τον Δήμο Αθηναίων πως ανακατευτήκατε;


Ζ.Χ. Με παρακίνησαν να βάλω υποψηφιότητα για την τοπική αυτοδιοίκηση και έβγαινα πρώτος σε ψήφους ορισμένες φορές οπότε ήταν δύσκολο να φύγεις. Συνολικά έμεινα στο Δήμο για 28 χρόνια εκ των οποιών για 18 χρόνια ήμουν δημοτικός σύμβουλος και τα υπόλοιπα σύμβουλος δημάρχου. Επίσης ήμουν 42 χρόνια αντιπρόεδρος στην ΕΛΠΑ, καθώς και είμαι διοικητικός σύμβουλος στο νοσοκομείο ''Ελπίς'',και μου αρέσει να βοηθάω πολύ κόσμο, παλιές φίλες μου οι οποίες κάποτε ήταν πάμπλουτες και πανέμορφες. Όλες αυτές σήμερα είναι γριές, άσχημες και απένταρες μην μπορώντας να έχουν ούτε την βασική υγειονομική περίθαλψη.

Ορισμένα από τα βιβλία σας κατά καιρούς έχουν κυκλοφορήσει με εφημερίδες.

Έχει την έγκρισή σας αυτή η κίνηση;

Z.X. Όχι φυσικά. Παίρνουν τα βιβλία μου και τυπώνουν καμιά 100άρια κομμάτια χωρίς να ρωτήσουν κανένα για το κυριακάτικο φύλλο τους, χωρίς να πληρώσουν δικαιώματα, και φυσικά η έκδοση είναι πολύ πρόχειρη με κακής ποιότητας χαρτί, διότι ουσιαστικά τα χαρίζουν την Κυριακή για να πουλήσουν καμιά εφημερίδα παραπάνω. Κάτι ανάλογο κάνουν και ορισμένοι από τους εκδότες μου οι οποίοι δημοσιοποιούν ένα κείμενο μου, μια σελίδα από τα βιβλία μου στο internet (καλά δεν το λέω ;) προκειμένου να διαφημιστούν και να πουλήσουν. Μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά.

Ποιό είναι το τελευταίο σας βιβλίο;

Το τελευταίο είναι η επανέκδοση του βιβλίου μου ''Τα μονοπάτια του πολέμου'' το οποίο θα πρέπει να σας πω ότι είναι το καλύτερό μου βιβλίο, το οποίο συνάμα είναι και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ζωής μου. Υπάρχουν και κάποια από τα βιβλία μου τα οποία έχουν εξαντληθεί και δεν επανακυκλοφόρησαν, όπως και κάποια άλλα που δεν είχαν και τόσο μεγάλη επιτυχία.

Βιβλίο δικό σας και να μην έχει επιτυχία;

Ζ.Χ. Ήταν αυτό που είχα γράψει για το Κολωνάκι το οποίο λεγόταν ''Το Κολωνάκι πριν από την άλωση'' και το έκανα εξαιτίας της πίεσης του δέχτηκα από την Λούση την Μπρατσιώτη η οποία επέμενε να το κάνουμε, παρότι την είχα προειδοποιήσει ότι δεν θα είχε την επιτυχία που ίσως αυτή πίστευε, πράγμα που τελικώς επιβεβαιώθηκε. Δεν έκανε τίποτα το ιδιαίτερο αυτό το βιβλίο. Τα χάριζα από ένα σημείο και μετά και αυτή έχασε χρήματα.


Τελικά ''αλώθηκε'' το Κολωνάκι;


Ζ.Χ. Αμφιβάλετε για αυτό; To Κολωνάκι όπως το γνώρισα εγώ όπου έμεινα κάποιο διάστημα ήταν μια ήσυχη και ευπρεπής γειτονιά με ωραίες μονοκατοικίες. Τώρα πια δεν μπορείς να περάσεις από την κίνηση, την φασαρία, τον κόσμο από όλες τις γειτονιές της Αθήνας και τις πολυθρόνες των καφετεριών που είναι όλοι ξαπλωμένοι με ένα καφέ στο χέρι.

Και η Μύκονος;

Z.X. Τα ίδια και χειρότερα έγιναν και εκεί. Δεν μιλάμε για άλωση αλλά για εισβολή του νεοπλουτισμού των Ελλήνων και μη όπου το μοναδικό πράγμα που τους ενδιαφέρει είναι η επίδειξη πλούτου. Έχω να πάω 20 χρόνια εκεί, και έχω πουλήσει και τα σπίτια που είχα στο νησί.

attachment.php


O Zάχος Χατζηφωτίου στο σαλόνι του σπιτιού του

Μιά ερώτηση από δική μου περιέργεια. Μετά από όλα αυτά που έχετε ζήσει, τι σχέση έχετε πλέον με τα χρήματα;

Z.X. Αφελή σχέση. Δεν ήμουν ποτέ τσιγκούνης με τα χρήματα, αλλά έχω πετάξει αρκετά όπως και έχω χάσει πολλά χρήματα ειδικά με τα βαπόρια, και βέβαια τώρα θα έλεγα ότι είμαι πλέον συντηρητικός, άλλωστε τώρα πια δεν πάω και πουθενά.

Πως διασκεδάζεται σήμερα;

Ζ.Χ. Γράφοντας κυρίως, πηγαίνω επισκέψεις σε διάφορους φίλους ή τους δέχομαι στο σπίτι μου, όπως και ορισμένες από τις παλιές φιλενάδες μου. (Στο σημείο αυτό θα πρέπει να πω ότι έγινα αυτόπτης μάρτυρας ενός τέτοιου τηλεφωνήματος)


Είχατε επιστέψει όμως στην τηλεόραση στις αρχές της δεκαετίας του 90.


Ζ.Χ. Για ένα διάστημα ναι. Έκανα τα ''Κακώς Κείμενα'' που ήταν η συνέχεια του πεντάλεπτου στην ΥΕΝΕΔ, αλλά δεν κράτησε πολύ γιατί το κόψανε από το κανάλι, και όταν κοβόταν αυτές οι εκπομπές αν και τις ζητούσε ο κόσμος οι αρμόδιοι του καναλιού δεν την ξαναέβαζαν . Επίσης είχα κάνει στον ΑΝΤ1 το 1990 μια εκπομπή η οποία λεγόταν ''Ελληνικά και άλλα'' όπου είχαν έρθει η Βουγιουκλάκη και ο Παπαμιχαήλ οι οποίοι είχαν τσακωθεί.

Σκεφτήκατε να επανέλθετε πάλι στην τηλεόραση;

Z.X. Μπα όχι τώρα πια, υπάρχουν όμως κανάλια που ενδιαφέρονται για τις παλιές μου εκπομπές τα πεντάλεπτα να τα προβάλουν, και κάποια στιγμή είχε ενδιαφερθεί ο ALFA για αυτές τις εκπομπές. Βέβαια όπου με καλούν στις διάφορες εκπομπές πηγαίνω λέω πέντε πράγματα, μου παίρνουν συνεντεύξεις συνέχεια, προχθές πάλι έδωσα μια συνέντευξη ούτε εγώ ξέρω που, και με ενοχλεί που ορισμένες φορές δεν έχουν την ευπρέπεια να μου πουν ότι θα προβληθεί την τάδε μέρα βάλε να το δεις.

Κλείνοντας αυτή την άκρως ενδιαφέρουσα κουβέντα μαζί σας θα ήθελα να μας πείτε κάποιο περιστατικό από τα πάρτυ, τις κοσμικές δεξιώσεις τα ρεβεγιόν της δεκαετίας του 60.

Ζ.Χ. Ήταν Τσικνοπέμπτη, τότε στην Αθήνα κυριαρχούσε ένα night club η θρυλική Αθηναία, όταν όλη η Αθήνα ήταν μια παρέα. Πάω να πάρω από το θέατρο εγώ την Τζένη η οποία δεν ήθελε να έρθει στην Αθηναία γιατί ήταν πολύ κουρασμένη μετά από τις παραστάσεις. Πήγαινε να γλεντήσεις εσύ σου λέει μέρα που είναι σήμερα και εγώ θα πάω να κοιμηθώ. Άλλο που δεν ήθελα εγώ, ξεκινάω μόνος μου για την Αθηναία και η Τζένη πήγε στο σπίτι υποτίθεται να κοιμηθεί που ήταν πτώμα. Εκεί που καθόμουν εγώ στην Αθηναία με διάφορες παρέες, ντόμινα παντού, μάσκες, χορός, πάρα πολύ κέφι, διαπιστώνω κάποια στιγμή ότι υπήρχε κάποια η οποία με κολλούσε. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν την ξέρω ή όχι μιας και ήταν μεταμφιεσμένη. Με δυό λόγια την έψησα, την έβγαλα έξω και πήγαμε σε μια γκαρσονιέρα που είχα στα Πατήσια. Μόλις μπαίνουμε μέσα έβγαλε την μάσκα που φορούσε και βλέπω ότι ήταν η Καρέζη, (η οποία υποτίθεται ότι κοιμόταν στο σπίτι).

Είχε αλλάξει ολόκληρη προκειμένου να μην την γνωρίσω, φορούσε γάντια, είχε αλλάξει την φωνή της δεν ξέρω εγώ τι φορούσε, δεν είχε καμιά σχέση μ αυτήν που ήξερα εγώ. Προτού προλάβει να πει τίποτα αρχίζω να φωνάζω εγώ λέγοντάς της ''σε είχα καταλάβει αλλά ήθελα να δω αν θα έρθεις ως την γκαρσονιέρα''. Αυτή τα έχασε γιατί φώναζα εγώ ''Γκαρσονιέρα μου ήθελες''. Έτσι εκεί που ήταν επιτιθέμενη βρέθηκε να είναι αμυνόμενη. Τελικά μετά από αυτό το συμβάν στο οποίο ούτε μαλώσαμε ούτε τίποτα, το ξεχάσαμε και γυρίσαμε μαζί πίσω στην στην Αθηναία και συνεχίσαμε την βραδιά μας.


Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω κύριε Χατζηφωτίου για την τιμή που μας κάνετε να μας μιλήσετε για τα πάντα γύρω από την ζωή σας, να σας ευχηθώ Καλή Χρονιά, και να είστε πάντα καλά, και πάντα ζωηρός όπως σας ξέρουμε.
 
Άλκη...τι να πω ! Μένω κατάπληκτος ! 1000 Συγχαρητήρια σε σένα και 1000 Ευχαριστώ στον κ. Ζάχο Χατζηφωτίου !

Θα μελετήσω το κείμενο με την ησυχία μου και θα επανέλθω....
 
Συγχαρητήρια, πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη!
 
Συγχαρητηρια στον Αλκη για την καταπληκτικη συνεντευξη!!!
 
Μπράβο 'Αλκη! Πολύ ευχάριστη έκπληξη. Ευγε!
 
Αυτη και αν ηταν εκπληξη!!!!!! :eek:

Σε ευχαριστουμε πολυ Αλκη!!!! :bow: :thanx2:

Καθως επισης και τον κ.Χατζηφωτιου για την τιμη που μας εκανε να μας παραχωρησει

και να εμπλουτισει την ρετροκοινονοτητα μας ακομα περισσοτερο με μια συνεντευξη κειμηλιο!!!! :flower:
 
Πολύ ωραίος τύπος ο κος Χατζηφωτίου. Ευχαριστούμε Άλκη!
 
Μας εξεπληξες αλλη μια φορα Αλκη.

Θερμες ευχες στον κ Χατζηφωτιου!
 
Φανταστική συνέντευξη. Πάντα τέτοια! :clap: :clap: :clap:
 
Παλαιος γνωριμος απο τα ραδιοτηλεοπτικα κυματα ο Κ. Χατζηφωτιου με σημαντικη θητεια στο χωρο.


Εσκασε μπομπα ο Αλκης.
 
Μπράβο για την συνέντευξη. Ζωντανός θρύλος ο Χατζηφωτίου...
 
Συγχαρητήρια για τη συνέντευξη!! Με τον Χατζηφωτίου πάντως έχω την εντύπωση πως και μια ολόκληρη μέρα να καθόσουν, μπορεί να μην έφτανε...
 
Εχω δηλωσει αρκετες φορες απο το Retromaniax το ποσο πολυ συμπαθω τον Ζαχο Χατζηφωτιου. Ειναι ενας ανθρωπος γεματος απιστευτη ζωντανια, εξυπναδα και χιουμορ και κυριως ενας τζεντλεμαν, στοιχειο που εκτιμω απεριοριστα σε εναν αντρα.

Κυριε Ζαχο, σας ευχομαι να ειστε καλα και να μεινετε για παντα ετσι οπως σας εχουμε γνωρισει: ειλικρινης, αυθορμητος και γεματος κεφι για ζωη.
 
Μπράβο ρε Άλκη !

Μέγιστη μορφή ο κος.Χατζηφωτίου.

Όταν τον άκουγα μικρός, στο "πεντάλεπτό του", μου ήταν συμπαθής, αλλά ποτέ δε φαναταζόμουν ότι πίσω από αυτό το κυριλέ παρουσιαστικό, κρυβόταν ένας πολεμιστής του Ρίμινι.

Μέγιστο σέβας, για τον άνθρωπο αυτό.

Υ.Γ. Το υποβρύχιο λεγόταν ασφαλώς "ΚΑτσώνης" και όχι "ΚΟτσώνης" :)
 
Το'χω ξαναγράψει... Από τις στιγμές που αισθάνομαι ιδιαίτερα υπερήφανος που είμαι μέλος του φόρουμ...

Χίλια ευχαριστώ στον κ. Χατζηφωτίου για τις αναμνήσεις που μοιράστηκε μαζί μας, και άλλα τόσα στον tsalk για αυτήν την επιτυχία! :thumbup:
 
Πολύ ωραία συνέντευξη και εξαιρετικά ενδιαφέρων άνθρωπος ο κύριος Χατζηφωτίου!
 
Ευχαριστούμε κύριε Χατζηφωτίου και πολλά μπράβο Tsalk για την εξαιρετική συνέντευξη. :thumbup:
 
Πίσω
Μπλουζα