Αποκλειστική συνέντευξη του ΣΤΑΜΑΤΗ ΓΑΡΔΕΛΗ στο RetroManiaX

perlastar

RetroJunkie™
Joined
30 Αύγ 2013
Μηνύματα
2.077
Αντιδράσεις
1.080
Παιδιά έχω την τιμή να σας παρουσιάσω τη συνέντευξη του αγαπητού μας Σταμάτη Γαρδέλη για το φόρουμ μας, που ανέλαβα εγώ και ήταν πραγματικά μια εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστη! Έγινε τον Οκτώβριο, κατά τη διάρκεια των λίγων ημερών που ήρθα στην Αθήνα. Το ότι ο Σταμάτης είναι ένας υπέροχος τύπος το ήξερα, αλλά από κοντά είναι ακόμα καλύτερος! Πραγματικά με εντυπωσίασε με την απλότητά του, την ταπεινοφροσύνη και το γλυκό του χαρακτήρα. Από τη μια κρατάει μια τρέλα που μου αρέσει κι από την άλλη είναι πολύ βαθύ και φιλοσοφημένο άτομο, κι αυτό θα το καταλάβετε κι από τις απαντήσεις του. Φυσικά διατηρεί πάντα την εξωτερική γοητεία του και φαίνεται σαν να εκπέμπει νεότητα, όπως τότε. Αλλά πάνω απ'όλα είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος, κι αυτό του είπα κι εγώ, ότι τον εκτιμώ σαν ηθοποιό, μα πάνω απ'όλα σαν άνθρωπο.

Μόνο που ζητώ λίγο την κατανόησή σας σχετικά με την ποιότητα του οπτικοακουστικού υλικού που δεν είναι πολύ καλή, να με συγχωρέσετε γι'αυτό. Ξέρετε οι συνθήκες ήταν δύσκολες, γιατί τον Σταμάτη τον πέτυχα σε περίοδο που πνίγεται με τις πρόβες για την καινούργια παράσταση που ανεβάζουν στο θέατρο Άλμα και δεν ήξερε μέχρι τελευταία στιγμή που θα βρεθούμε. Τελικά επέλεξε το θέατρο, και του πήρα συνέντευξη στα διαλείμματα της πρόβας, έπρεπε όμως να γίνουν βιαστικά τα πράγματα γιατί τριγύρω πηγαινοερχόταν ο σκηνοθέτης, ο οποίος ανυπομονούσε να κάνει τη δουλειά του (ξέρετε τώρα τους σκηνοθέτες) και πολύ θα ήθελε να εξαφανιστώ όσο πιο γρήγορα γίνεται! Από την άλλη στο θέατρο επικρατούσε σκοτάδι, και εγώ που είμαι και λίγο άσχετη με τις ρυθμίσεις φωτεινότητας, δεν είχα το χρόνο να τσεκάρω μπας και ρυθμίσω πιο κατάλληλα τη συσκευή μου. Επίσης, στο βιντεάκι που παραθέτω, να με συγχωρείτε που τις στιγμές που κάνω μια ερώτηση χαμηλώνει η κάμερα. Αυτό έγινε γιατί έπρεπε να διαβάσω τις ερωτήσεις και ήταν δύσκολο λόγω σκοτεινού χώρου. Πάντως είχα την τύχη να δω και λίγο από τις πρόβες, ειδικά το ρόλο του Σταμάτη, αλλά και της Άννας Φόνσου και ήταν πολύ ωραία! Α, και για όλες εσάς τις "Γαρδελιάρες" κοπέλες, να ξέρετε ότι σκόπιμα δεν ρώτησα τίποτα για την προσωπική ζωή του Σταμάτη σε σχέση με τις γυναίκες. Δεν μου αρέσει η έλλειψη τακτ και το γεγονός ότι πάντα τον ρωτάνε γι'αυτό σε συνεντεύξεις. Είπα και στον ίδιο από την αρχή ότι δεν θα του κάνω ερωτήσεις που θα τον βάλουν σε δύσκολη θέση, μην περιμένετε λοιπόν τίποτα τέτοιο :) Αυτά, απολαύστε τη συνέντευξη!

ΠΡΟΣΟΧΗ:H ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ,ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ -ΚΑΙ ΜΟΝΟ- ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΥ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ FORUM,SITE Ή ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟΥ ΕΙΔΟΥΣ IΣTOTΟΠO,ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΕΓΓΡΑΦΗ ΑΔΕΙΑ ΤΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ TOY RETROMANIAX.GR.


LINK ΠΟΥ ΝΑ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ THREAD,ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ ΒΕΒΑΙΩΣ !


 

 


Είσαι γέννημα-θρέμμα Αθηναίος απ'ότι ξέρω;

 


Σ.Γ: Ναι, είμαι γέννημα-θρέμμα Αθηναίος, η βαθύτερη καταγωγή μου είναι από το Ιόνιο, από τη Ζάκυνθο, από τη Λιθακιά από τον πατέρα, και από τη Μεσσηνία από τη μητέρα, από τους Λέλεγες.

Πώς ήταν για σένα οι σπουδές στο Ωδείο Αθηνών;

Σ.Γ: Ήταν νομίζω τα πιο εποικοδομητικά, τα πιο ανέμελα χρόνια, και με μια επιφύλαξη και τηρουμένων των αναλογιών, τα πιο ώριμα χρόνια. Θεωρώ ότι είμαστε ώριμοι όχι όταν είμαστε σε μια δράση, σε μια πράξη η οποία έχει να κάνει και με βιοπορισμό, αλλά είμαστε ώριμοι όταν μπορούμε να ξεπερνάμε τον εαυτό μας, όταν είμαστε και λίγο στο να ζητάμε το αδύνατο, και να ζούμε μέσα από προσδοκίες, σκοπούς που ακόμα δεν έχουν αλλοιωθεί από την πεζότητα της ζωής. Ναι, ήταν πολύ ωραία τα χρόνια στο Ωδείο Αθηνών, στη Δραματική Σχολή. Είχα την τύχη να έχω μεγάλους δασκάλους, τον Μυράτ, τον Μήτσο Λυγίζο, τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Ήταν και πιο χαλαρά από κοινωνικής πλευράς τα χρόνια το '80, δεν είχαμε το άγχος όπως σήμερα, ξέρεις, της αποκατάστασης, και τι θα κάνεις. Ήταν οι σπουδές, η αναζήτηση σ'αυτόν τον χώρο τον υποκριτικό, αλλά χωρίς το άγχος του τι θα γίνει μετά. Δηλαδή εμένα προσωπικά η φιλοδοξία μου τότε ήταν να τελειώσω τη Δραματική Σχολή, δεν σκεφτόμουν ότι θα γίνω και επαγγελματίας, να διεκδικήσω το πράγμα. Ήμουνα της άποψης της δια βίου μάθησης, δηλαδή ήθελα να σπουδάσω αυτό, να τελειώσω τη Δραματική μου, μετά να πάω ας πούμε να κάνω Μουσικολογία, μετά Κοινωνιολογία, τέτοια. Αλλά νομίζω τα βρήκα όλα στην Υποκριτική, γιατί τα εμπεριέχει εν δυνάμει. Ήταν πολύ ωραία τα χρόνια αυτά, το '80 στο Ωδείο Αθηνών. Δεν τα νοσταλγώ με την έννοια ότι έχω αφήσει ανειλημμένες κι ανολοκλήρωτες έτσι υποθέσεις τότε. Ολοκληρώθηκαν, ήταν ωραία, νοσταλγικά, με την έννοια ότι θυμάσαι την εφηβεία σου, αλλά και το τώρα, αυτό που ζούμε, είναι συγκλονιστικό, δηλαδή εμένα μου αρέσει πάρα πολύ αυτή η εποχή, δεν θα την άλλαζα με τίποτα.

Μέσα από τις ταινίες του '80 είδαμε ένα προφίλ νέου επαναστατικού, "αλάνι" θα έλεγα με την καλή έννοια της λέξης, ασυμβίβαστο με τις αρχές της κοινωνίας και το σύστημα, αλλά από την άλλη με ρομαντισμό κι αγάπη για τις γυναίκες, καλή καρδιά και μία αθωότητα και ευαισθησία. Αυτό το προφίλ του ηθοποιού, ταίριαζε στον άνθρωπο Σταμάτη ή ήταν ασυμβίβαστο ή ακόμα και κόντρα ρόλος;

Σ.Γ: Είναι τόσο ωραία που τα έβαλες σε μια σειρά, τόσο κολακευτική αυτή η ανάλυση, που φοβάμαι να προσθέσω και το παραμικρό! Η αλήθεια είναι πως εκείνη την εποχή, οι ταινίες που, επί το πλείστον οι δικές μου ήτανε του Δαλιανίδη, ήταν μια αποκρυπτογράφηση, μια αποτύπωση της εποχής. Και η εποχή ήταν έτσι, και οι νέοι ήταν έτσι, και οι νέοι εξακολουθούν να είναι έτσι. Να έχουν αυτό το ασυμβίβαστο από το νεαρό της ηλικίας τους, να είναι επαναστάτες, να υπάρχει αυτή η ευαισθησία ή για το άλλο φύλο...το βλέπω και στα παιδιά μου, τους νέους ανθρώπους. Βέβαια με άλλες φόρμες, αλλιώς εκδηλώνεται σήμερα, αυτό έχει να κάνει όμως με το στίγμα της εποχής. Αλλά η βάση, η αναζήτηση του άλλου φύλου, το φλερτ, αυτά είναι αξίες αναλλοίωτες. Τότε ήταν έτσι, εμείς εκδηλωνόμασταν έτσι, λέγαμε αυτό το συγκεκριμένο φρασεολόγιο, ήταν η ανησυχία μας έτσι, η προσέγγισή μας έτσι. Έχουν αλλάξει, έχει αλλάξει ως προς το περιτύλιγμα των ανθρώπων, των νέων. Το περιεχόμενο νομίζω παραμένει ίδιο.

Τη δεκαετία του '80 έγινες είδωλο και γοήτευσες πολλές γυναίκες, απ'ότι ξέρω κάποιες ποθούσαν έστω κι ένα κομμάτι από το πουκάμισό σου, αλλά και γενικά όλος ο κόσμος σε αποδέχτηκε και σε αγάπησε πολύ γρήγορα. Πώς το βίωσες εσύ όλο αυτό;

Σ.Γ: Εγώ τις εκδηλώσεις θαυμασμού των ανθρώπων που παρακολουθούσανε κι εμένα και τις δουλειές που είχα κάνει το '80, πάντα τις έβλεπα με μια...με ένα ξάφνιασμα, το οποίο εξακολουθώ να το διατηρώ μέχρι σήμερα. Δεν μπορώ να δω την απόσταση του ανθρώπου που κάνει κάτι από αυτό που είναι. Εγώ έπαιζα κάποιους ρόλους...βέβαια μέσα από την παραδοχή, η οποία είναι πολύ κολακευτική, με ακρότητες που είναι και λίγο ανώδυνες και λίγο παιχνιδιάρικες, δηλαδή το να σου ζητάνε μασημένη τσίχλα, ξέρω γω...τρίχες από τα μαλλιά σου ή να γίνονται έτσι κάποιες εκδηλώσεις, αυτό δεν...δεν στέκομαι σ'αυτό, δηλαδή, ε, εντάξει, έγιναν. Με ξάφνιασε, αλλά με ξαφνιάζει που σήμερα βλέπω ότι νέα παιδιά βλέπουν ταινίες, βλέπω τους μεγάλους ανθρώπους και πραγματικά κάθε φορά αναθεωρώ, χωρίς να αμφισβητώ ότι...τη θέση μου δηλαδή στα πράγματα, στα καλλιτεχνικά. Πάντα μετράω την...όχι την αξία μου, το κατά πόσο είμαι αποδεκτός στον κόσμο, κι αυτό είναι και το ζητούμενο σ'έναν ηθοποιό, σ'έναν καλλιτέχνη, να είναι αγαπητός, να τον αγκαλιάζουνε, να παρακολουθούν τη δουλειά του, να στέκεται και λίγο διεξοδικά ας πούμε στα προβλήματα των ανθρώπων, να τους δείξει μέσα από το παίξιμό του και τις δικές του ανησυχίες, να είναι...δεν θα το'λεγα στην πρωτοπορία, αλλά να είναι, πώς να το πούμε, και στην ανάπαυλα του κόσμου, και στη διασκέδαση και στην ψυχαγωγία. Λίγο αγωγή στο πως είναι κάποιοι ρόλοι, στο ποια είναι η θέση σου στα πράγματα, που φαίνεται μέσα από το παίξιμό σου.

Θα σε ρωτήσω τώρα για μια λίστα αγαπημένων πραγμάτων, ας πούμε...

Ποιος ήταν ο αγαπημένος σου σκηνοθέτης, αυτός με τον οποίον είχες την καλύτερη συνεργασία;

Σ.Γ: Ο σκηνοθέτης που με έβγαλε ήταν ο Δαλιανίδης, ο σκηνοθέτης που μου άνοιξε άλλους ορίζοντες ήταν ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος. Σκηνοθέτες θεατρικούς είχα τον Σταμάτη Φασουλή, ο οποίος μας έμαθε, μας έδειξε τα μυστικά του θεάτρου. Το θέατρο έχει έτσι και μια...την τεχνική της υποκριτικής, την τεχνική της σκηνής που είναι και λίγο διαφορετική από του Σινεμά. Πέρα όμως από τους επαγγελματίες σκηνοθέτες, είναι νομίζω και η διάθεση που πρέπει να έχει κάποιος ηθοποιός ή οποιοσδήποτε καλλιτέχνης, είτε εικαστικός είναι ή ηθοποιός ή ζωγράφος, του να θέλει να είναι μαθητής. Κι αν θέλεις με το καθετί να είσαι μαθητής, με το δάσκαλό σου και το σκηνοθέτη σου, τη γενικότερη έννοια της μορφοποίησης και της εξέλιξής σου τη βρίσκεις παντού. Δηλαδή τώρα ας πούμε είμαστε εδώ στο θέατρο Άλμα, το οποίο είναι στην Ακομινάτου, κάτω από το Εθνικό Θέατρο. Ήρθα λίγο πιο νωρίς με το ποδήλατό μου, αυτό εδώ, από τον Νέο Κόσμο, κι έκανα μια βόλτα εκεί στη Ζήνωνος, στην Αγ.Κωνσταντίνου στην εκκλησία, και είδα όλο αυτό το παζάρι που γίνεται, με τους ανθρώπους που είναι κάθε Κυριακή, οι μετανάστες που είναι από την Πολωνία που μαζεύονται εκεί, κι έχουν κάποια καφέ και βρίσκονται. Για μένα ήτανε ένα απίστευτο ταξίδι, ξαφνικά, μέσα σε όλη αυτή τη μιζέρια των ανθρώπων της μετανάστευσης, άντλησα μια αισιοδοξία, ένα μάθημα, σαν μια συγκατάβαση διαφορετικότητας, δηλαδή κάτι που το ζεις και το βιώνεις. Θέλω κάθε στιγμή να είμαι μαθητής, σε καθετί που γίνεται.

Ποιοι ήταν οι αγαπημένοι σου ηθοποιοί από αυτούς με τους οποίους συνεργάστηκες;

Σ.Γ: Ήταν ο Ντίνος Ηλιόπουλος που ήμουν και μαθητής του, ο Φωτόπουλος που κάναμε κάτι ταινίες παλιά, ο Γκιωνάκης, αυτοί είναι οι ηθοποιοί που έχουν φύγει. Από αυτούς τους ηθοποιούς που έχουμε ακόμα τώρα, με τον Κωνσταντίνου που είχα δουλέψει...αλήθεια, με τον Βουτσά δεν έχω δουλέψει ποτέ! Με την Άννα Βαγενά στο θέατρό της, που ήμουν τρία χρόνια εκεί...πολλοί ηθοποιοί. Έχουμε πολύ καλούς ηθοποιούς, οι Έλληνες είναι πάρα πολύ καλοί ηθοποιοί, κι αυτό που κάνουμε, σε σχέση με τους συναδέλφους, ας πούμε τους Αμερικανούς, νομίζω ότι είναι άθλος. Προσπαθούμε να ισορροπήσουμε σ'έναν βιοπορισμό που σε τραβάει κάτω, σε γειώνει, και από την άλλη σε μια τέχνη που επιδιώκει το ανέφικτο. Δηλαδή το να μπεις σε κάποιους ρόλους, χαρακτήρες. Οι προϋποθέσεις και οι συνθήκες, αυτά που μας δίνονται σαν δυνατότητα είναι πολύ λίγα σε σχέση με τους συναδέλφους του δυτικού κόσμου, που διαβάζουμε ξέρω γω στα περιοδικά, πως προετοιμάζονται για τους ρόλους, πως είναι οι σχολές τους, πως είναι πιο οργανωμένα τα πράγματα. Εμείς περισσότερο με ένστικτο, από ελληνική καπατσοσύνη να στο πω, κάπως έτσι, από μενταλιτέ ελληνική κι από ευστροφία έτσι μεσογειακή καταφέρνουμε και τα φέρνουμε λίγο βόλτα όλα.

Αγαπημένη σου ταινία από αυτές που έκανες υπάρχει;

 


Σ.Γ: Δεν τις ξεχωρίζω, είναι όλες δημιουργήματα, παιδιά μου όλες...παιδιά μου, δεν είμαι δημιουργός, αλλά ξέρεις, κάθε μια έχει και το ξεχωριστό της κομμάτι μέσα μου, δεν αναπληρώνονται με κάτι άλλο και δεν συγκρίνεται το ένα με το άλλο. Υπήρχαν ταινίες που σαν αποτέλεσμα στερούνταν ή υπερτερούσαν από κάποιες άλλες, για μένα όμως η διαδρομή ήταν πιο εσωτερική στις ταινίες, δηλαδή ήταν ο περίγυρος, ο σκηνοθέτης, οι ηθοποιοί, ήταν τα προσωπικά μου τα βιώματα κι αυτά. Δηλαδή είναι λίγο ανεκτίμητα όλα.

 

 

 

 


Αγαπημένο τραγούδι, από αυτά τα τόσο ωραία που έχουμε ακούσει να λες στις ταινίες σου;

 


Σ.Γ: Και πάλι με το ίδιο σκεπτικό θα απαντήσω, όλα τα αγαπάω!

 

 

 


Υπάρχει και καμία αγαπημένη σου ατάκα, από όλες αυτές που ακούγαμε;

 


Σ.Γ: Δεν είναι ότι είναι αγαπημένη, αλλά είναι μια ατάκα που κυκλοφορεί, αλλά αγγίζει και λίγο τα όρια του ομοφοβικού κι έχουμε και τον αντιρατσιστικό τώρα τον νόμο και μπορεί να είναι και λίγο κόντρα αυτή η ατάκα ας πούμε, που έλεγα σε μια ταινία, στα Τσακάλια νομίζω, το "Με θυμάσαι ρε π***τη"! Αλλά πώς να πεις σήμερα π***τη...η οποία είναι αρχαιοελληνική λέξη από το πους, τι, τις, τίνος το πόδι κτλ! Πώς να το πεις σήμερα που βλέπεις ότι υπάρχουν ας πούμε εκπομπές στην τηλεόραση που προάγουν και απενεχοποιούν τις οικογένειες του ίδιου φύλου...δεν ξέρω, ίσως είναι νωρίς να πούμε πράγματα, όπως είναι νωρίς και να μην πούμε πράγματα. Γενικώς όλοι έχουμε απόψεις επί παντός του επιστητού, όλοι έχουμε τη δυνατότητα να κρίνουμε, να κατακρίνουμε ή να δεχτούμε κάτι. Θα δανειστώ μια ρήση, μια άποψη που έλεγε η Αρβελέρ ας πούμε, της Σορβόνης, αυτή η Ελληνίδα, που λέει ότι στο Πανεπιστήμιο έρχονται διάφοροι φοιτητές έτσι για να μάθουν κάτι, και μεταξύ αυτών είναι και οι Έλληνες που έρχονται να διδάξουν προς όλους τα πάντα. Το έχουμε αυτό σαν λαός, δηλαδή ότι όλοι έχουμε γνώμη. Νομίζω ότι ζούμε με μια υπερβολή, είτε αρνητικά είτε θετικά. Δέχομαι τη διαφορετικότητα του άλλου, δεν δέχομαι όμως το περιθώριο του να γίνεται ας πούμε επικεφαλίδα. Πρέπει να βρούμε σωστές αναλογίες σε πράγματα έτσι για να επιβιώσουμε, κανένας δεν πρέπει να ζει εις βάρος του άλλου.

 

 

 


Με αυτά τα παιδιά που συμπρωταγωνιστούσες τότε, ας πούμε τον Μιχαλόπουλο, τον Ευαγγελόπουλο ή τον Ρήγα που συνήθως έπαιζε και το "κακό" παιδί, είχατε κάποια επαφή ή φιλία εκτός γυρισμάτων ή οι σχέσεις σας ήταν καθαρά επαγγελματικές;

 


Σ.Γ: Με πολλά παιδιά έκανα παρέα, με πολλούς συναδέλφους. Είχαμε να πούμε για τη δουλειά, είχαμε να πούμε δικά μας, είχαμε τις ανησυχίες μας, διότι παράλληλα με τις ταινίες βιώναμε και μια εφηβεία. Εγώ όταν μπήκα στη Δραματική Σχολή ήμουν 18 χρονών, όταν βγήκα ήμουν 21. Θεωρώ ότι η εφηβεία δεν τελειώνει στα 18 ας πούμε, η εφηβεία τουλάχιστον στα ελληνικά φτάνει μέχρι τα 25-30, μέχρι να πεις ότι φεύγεις από τους γονείς σου, είναι αλλιώς οι σχέσεις οι οικογενειακές εδώ. Λοιπόν διατηρούσαμε αυτήν την εφηβεία κι είχα κάνει κι εγώ και εξακολουθώ να κάνω παρέες πολύ ουσιαστικές από τότε.

 

 


Προβολή συνημμένου 117476


 

 

 


Θα σου κάνω τώρα μια συνηθισμένη ερώτηση για τους ηθοποιούς: Κινηματογράφος ή Θέατρο για σένα; Ποιο προτιμάς;

 

 


Σ.Γ: Και τα δύο! Δεν θα ήθελα να μπω στο δίλημμα, είναι τόσο διαφορετικά και τόσο ιδιαίτερα, τόσο σαγηνευτικά, τόσο ενδιαφέροντα και τα δύο. Ο κινηματογράφος είναι η έβδομη τέχνη, είναι η αφήγηση των εικόνων, είναι η δύναμη της εικόνας που κάθε εικόνα έχει χίλιες λέξεις. Το θέατρο με μια λέξη έχει χίλιες εικόνες, το θέατρο είναι κάτι που γίνεται αυτή τη στιγμή, έχει αυτή τη φιλοσοφία ας πούμε του εφήμερου, του ότι κάνεις κάτι και φεύγει, έτσι είναι και η ίδια μας η ζωή, είμαστε μια πνοή, ανάσα, μια ανάσα Θεού είμαστε όλοι μας, ένα τίποτα. Είναι τόσο μεγαλειώδη και τα δύο, και το Θέατρο και το Σινεμά που δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις.

 

 

 


Επίσης, προτιμάς να παίζεις σε κωμικές ή δραματικές ταινίες;

 

 


Σ.Γ: Να σου πω, εγώ μες στο μυαλό δεν μπορώ να έχω αυτό το διαχωρισμό ας πούμε του κωμικού και του τραγικού. Για μένα είναι η αλήθεια του κειμένου. Αν ένα κείμενο έχει χιούμορ, πρέπει να παίξεις την αλήθεια του χιούμορ, αν έχει τραγικότητα, το ίδιο. Δεν πιστεύω στους στυλιζαρισμένους ηθοποιούς, ένας ας πούμε κάνει μια μανιέρα, έχει ας πούμε ένα στυλάκι και το φοράει παντού. Δεν μου αρέσουν αυτοί οι ηθοποιοί. Εμένα οι ηθοποιοί, ας πούμε για να σου δώσω να καταλάβεις το πως το εννοώ, μου αρέσει ο De Niro, μου αρέσει ο Al Pacino, που μπορεί να τον δεις σε μια ταινία να κάνει τον διάολο, και μπορείς να τον δεις σε μια ταινία που να είναι ας πούμε τυφλός, εκεί στο...πώς λεγόταν η ταινία, στο "Άρωμα Γυναίκας". Μου αρέσουν οι ηθοποιοί οι οποίοι αλλάζουν, δηλαδή δεν είναι αναγνωρίσιμοι από ρόλο σε ρόλο. Εδώ από τις συνθήκες δεν το έχουμε πολύ εύκολο αυτό τα πράγμα.

 

 

 


Θυμάσαι κάτι ευτράπελο, κάτι έτσι αστείο ή αναπάντεχο που συνέβη στα γυρίσματα;

 


Σ.Γ: Πολλά έχουνε γίνει, πολλά μικρά επιμέρους. Μια φορά θυμάμαι ότι παραλίγο να με χτυπήσει αυτοκίνητο στην Εθνική Οδό. Έπρεπε να προχωράω στην Εθνική Οδό πλάτη με τα αυτοκίνητα, πάνω σε μια διαχωριστική γραμμή. Δεν με είχανε δει, κάνανε ένα φρενάρισμα, ένα αυτό, και μου έφυγε η ψυχή μετά! Δεν ξέρω, πολλά, πολλά έχουνε γίνει, κρατάω ημερολόγιο από τότε, από το '81. Όχι μέρα-μέρα, μπορεί να αφήνω και κάνα δυο μέρες, αλλά κρατάω ημερολόγιο, τα πιο σημαντικά τα έχω σημειώσει, και λέω κάποια στιγμή να τα βάλω σ'ένα χαρτί. Για κάποιους που δεν πρόλαβα να πω, κάποια πράγματα που δεν μπόρεσα να τα εκφράσω, κάποια πράγματα που με προσπεράσανε. Όχι με τη φιλοδοξία να γίνω συγγραφέας, αλλά αφήνοντας κάτι ας πούμε, έτσι ένα γραπτό, ατελές πράγμα με την προσπάθεια που θα κάνω.

 

 

 


Ωραία, και μόλις απάντησες σε ερώτηση που είχα για μετά, γιατί θα σε ρωτούσα ακριβώς για το ημερολόγιο, επειδή το ξέρω, οπότε με κάλυψες, δύο σ'ένα!


Το φανταζόσουν ποτέ τότε ότι θα έχουν τέτοια απήχηση στον κόσμο αυτές οι ταινίες, μέχρι και σήμερα;

 


Σ.Γ: Όχι, δεν το φανταζόμουνα. Όχι απλά δεν φανταζόμουν ότι θα έχουν απήχηση οι ταινίες, εγώ δεν σκεφτόμουνα ότι μετά από αυτές τις ταινίες θα έμπαινα σ'έναν χώρο και θα διεκδικούσα ξέρω γω, θέση επαγγελματική. Που ποτέ δεν τη διεκδίκησα ξέρεις, με δυναμική, να μπω, να κάνω, στα τηλέφωνα...άφηνα λίγο τα πράγματα κι ερχόντουσαν μόνα τους ή εγώ οδηγούσα αλλού λίγο τη ζωή μου, που με ενδιέφερε.

 

 

 


Για να πούμε λίγα ακόμα για τα 80's που τόσο αγαπάμε εμείς στο RetroΜaniaΧ, συζητούσαμε πρόσφατα για το χάσμα των γενεών μεταξύ γονιών και νεαρών ή εφήβων τη δεκαετία αυτή. Συγκεκριμένα εγώ είχα ανοίξει το θέμα και είχα παρατηρήσει ότι οι γονείς των 80's, μιας και οι περισσότεροι μεγάλωσαν με περισσότερες στερήσεις από τα παιδιά τους, αλλά κι επειδή οι δικοί τους γονείς, οι παππούδες μας, έζησαν Κατοχή και δύσκολες συνθήκες, τους μεγάλωσαν με τη νοοτροπία ότι τα υλικά αγαθά είναι το μόνο που μετράει κι ότι στόχος είναι να έχεις ψωμί και να βγάζεις χρήματα. Έτσι, όταν ο νέος παραπονιόταν για κάτι, έπαιρνε αμέσως απαντήσεις του τύπου "Τολμάς και μιλάς;" "Εγώ στα προσφέρω όλα ενώ δεν είχα τίποτα" κτλ. Έτσι όμως παραμελούσαν τις συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών, που είναι διαφορετικές από τις υλικές. Αυτό το χάσμα το βλέπουμε και σε ταινίες σου, και τα παιδιά λένε ότι δεν μπορούν να συνεννοηθούν με τους γονείς κι αυτό μπορεί και να τους σπρώξει σε κακές παρέες, καταχρήσεις κτλ. Εσύ τι γνώμη έχεις γι'αυτό ή πώς το βίωσες ο ίδιος εκείνη την εποχή;

 

 

 


Σ.Γ: Είναι πολύ σωστή η επισήμανση και πολύ σωστά αναλύονται και τα ελατήρια αυτού του χάσματος. Μια γενιά η οποία έρχεται στερημένη, από δύσκολα χρόνια δικτατορίας, ή πιο πριν, το '40 ας πούμε, της Κατοχής, του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν έχω να πω τίποτα περισσότερο από αυτά που λες, που έχουνε πολύ σωστά διατυπωθεί. Κι εγώ είμαι άνθρωπος αυτής της γενιάς, που έζησα αυτήν την απόσταση κι αυτό το άγχος των γονιών, της υλικής αποκατάστασης των περισσότερων παιδιών ας πούμε, στην εποχή μου, στη γενιά μου. Θέλω να πω όμως, κάτι θέλω να πω πάνω σ'αυτό, δηλαδή, έχετε ανοίξει ένα πολύ μεγάλο θέμα και θα ήταν καλό να μιλάει κανείς κρατώντας σημειώσεις, γιατί αυτό το πολύ γεμάτο κείμενο έχει χίλιες δυο παραμέτρους οι οποίες ανοίγονται. Θέλω να κάνω μια επισήμανση μόνο: Το '80 απείχε από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο όσο απέχουμε εμείς σήμερα από το '80. Κι αν συγκρίνεις αυτά τα δύο, βλέπεις ότι οι διαφορές είναι τεράστιες. Η διαφορά ας πούμε που έχω εγώ με τα παιδιά μου που είναι 20 χρονών...φοράω τα ίδια ρούχα, τους λέω πράγματα, μου λένε πράγματα, μου τη λένε εντός εισαγωγικών, δεν είχα αυτή τη σχέση εγώ με τον πατέρα μου, ούτε ο πατέρας μου με τον πατέρα του. Στον πατέρα μου με τον πατέρα του ήταν ακόμα πιο αυστηρά τα πράγματα. Στην αρχή ας πούμε του 1900, στην αρχή του 20ου αιώνα, ήταν πολύ πιο αυστηρές οι σχέσεις των ανθρώπων, πολύ πιο "Πάτερ Φαμίλιας", πολύ πιο παραδοσιακές. Σήμερα σιγά σιγά γεφυρώνονται κάποια πράγματα, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι είμαστε σε σωστό δρόμο, δεν ξέρω. Τις βλέπω τις διαφορές, λίγο καλύτερα είναι τώρα, αλλά λέω μετά πάλι, είναι καλύτερα; Μήπως αυτή η γενιά, εντάξει, η οποία κράτησε κάποιες αποστάσεις, προσπάθησε να περάσει στα παιδιά της την ανάγκη για την υλική αποκατάσταση, μήπως θα έπρεπε αυτή η φιλοσοφία, αυτή η διαπαιδαγώγηση προς την υλική αποκατάσταση να είχε άλλη θεωρητική υποστήριξη και να μην ερχόταν από την ανάγκη; Γιατί το να αποκατασταθείς υλικά δεν σημαίνει ότι έχεις και μόνο στόχο την υλική σου ζωή, αλλά από την άλλη η ζωή δεν παύει να είναι μια σκέτη ύλη. Σκέφτομαι λίγο τους Επικούρειους ας πούμε, οι οποίοι τα φόρτωναν στον κόκορα κι έλεγαν ό,τι βρέξει κι ό,τι χιονίσει! Δεν ξέρω, είναι πάρα πολύ μεγάλη συζήτηση αυτή, είναι πολύ ενδιαφέρον όμως και να ακούσεις απόψεις, να οδηγηθεί κάπου. Έχω απόψεις οι οποίες δεν είναι κατασταλαγμένες, αυτό θέλω να πω.

 


Συζητούσαμε επίσης στο RetroΜaniaΧ για τη slang των 80's, Όλο αυτό το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούσατε στις ταινίες, ξέρεις π.χ "Σπάσε" "Μη μου τη βγαίνεις στο έτσι" κτλ. Αναρωτιόμασταν λοιπόν, όντως έτσι μιλούσαν οι περισσότεροι νέοι τότε ή ήταν κάτι που υπήρχε πιο πολύ στις ταινίες;

Σ.Γ: Όχι, έτσι μιλούσανε! Δηλαδή θυμάμαι ατέλειωτες βραδιές που ο Δαλιανίδης... γιατί ήταν μεγάλος δημιουργός; Γιατί ήταν μες στους νέους. Ο Δαλιανίδης κι εμένα αντέγραφε, και μαζί η παρέα ας πούμε με τα παιδιά, ήμασταν συνέχεια σε ντίσκο, σε πράγματα, άκουγε ιστορίες. Ας πούμε από το μπαλκόνι του που ήταν πάνω από το πάρκο στα Ιλίσια άκουγε τα παιδιά όταν κάτι κάνανε, όλο κρυφάκουγε, όλο αποτύπωνε, κι όλο αυτό το πράγμα το πέρναγε μέσα από τη δική του, ας πούμε, ερμηνεία. Δηλαδή δεν ήταν κι άσχετο.

Πάμε λίγο στη μουσική της δεκαετίας αυτής. Ροκ, πανκ και μεταλ: Τρία είδη που ακούγονταν συχνά στις ταινίες. Άκουγες και στην πραγματικότητα κάτι από αυτά;

Σ.Γ: Εμένα μου αρέσει η ροκ. Ήταν και πιο κοντά στην εποχή μου. Μετά το πανκ, εντάξει, το βρήκα λίγο ακραίο, ακραίο ενδυματολογικά μετά, έβλεπες συγκροτήματα πανκ τα οποία ήτανε πάμπλουτα κι από την άλλη κάνανε μια εικαστική παρέμβαση εξωτερικά, δεν μου έλεγε τίποτα. Εμένα μου άρεσε η ροκ, μου άρεσε η ανησυχία, οι Bees ας πούμε, και μου άρεσαν και οι Doors, μου άρεσε ο Bob Dylan, οι Μen At Work, οι Class, αυτά τα συγκροτήματα τότε. Oι Bee Gees ας πούμε δεν μου αρέσανε, τους λέγαμε καρεκλάδες! Άσχετα αν σε κάποιες ταινίες ήταν λίγο τουρλουμπούκι κι όλα αυτά τα πράγματα παιζόντουσαν μαζί. Αλλά η επιλογή των τραγουδιών καθόριζε και ας πούμε τη στάση της ζωής σου.

Από μεταλ, τίποτα κλασικό όπως Iron Maiden ή παρόμοια συγκροτήματα;

Σ.Γ: Δεν μου λέγανε και πολλά πράγματα αυτά.

(Να και μια selfie! Moυ τη δίνει και ο όρος, και τα selfies και το ότι έγινε μόδα, αλλά για τον Σταμάτη κάνω ασφαλώς μια εξαίρεση :flower: Ο ίδιος την τράβηξε, θα ευχόμουν να φαίνεται εκείνος πιο πολύ κι όχι εγώ, αλλά δεν πειράζει...)

Προβολή συνημμένου 117479

Θέλω να σε ρωτήσω και για τον τρόπο γνωριμίας των νέων τότε σε σχέση με τώρα. Τότε, στην προ-τεχνολογίας εποχή, είχαμε γνωριμία σε παρέες, χορό στη ντίσκο, βόλτες, μερικές φορές και ρομαντικές καντάδες με την κιθάρα όπως έχουμε δει κι εσένα να κάνεις σε ταινίες. Σήμερα, τα κινητά και το ιντερνετ έχουν αντικαταστήσει όλα αυτά και πολλές επικοινωνίες ή γνωριμίες γίνονται από κει. Τι γνώμη έχεις εσύ γι'αυτήν την εξέλιξη, προτιμάς το τότε ή το τώρα;

Σ.Γ: Θέλω να πω, να σου δώσω πάλι συγχαρητήρια, γιατί μέσα από τις ερωτήσεις σου διακρίνεται και μια τοποθέτηση ενός ώριμου ανθρώπου, και μου κάνει πολύ εντύπωση που ένας ώριμος άνθρωπος είναι κατά κάποιον τρόπο ας πούμε σαν να...όχι να απορρίπτει, αλλά να κριτικάρει και την εποχή του. Γιατί ήταν και πιο γνήσια όντως τα πράγματα. Πλην, δεν παύουν να υπάρχουν και σήμερα ε, δεν παύουν να υπάρχουν οι ρομαντικοί άνθρωποι, δεν παύουν να υπάρχουν οι ευαίσθητοι άνθρωποι, και αν το θέλεις, ακόμα κι αν ο κυνισμός και το γρήγορο της επικοινωνίας μπορεί να κρύβει αυτό το πράγμα, να κρύβει μια ενοχή απέναντι σε μια ευαισθησία που μπορεί να έχεις και να κρύβεσαι έτσι με μια ταχύτητα ας πούμε, με τον μανδύα της σύγχρονης εποχής. Νομίζω οι ευαισθησίες στο ένστικτο των ανθρώπων...είναι και πάλι τα ίδια, δεν αλλάζουν, είναι η έκφραση. Όπως εσύ σαν νέος άνθρωπος που είσαι, έχεις αυτές τις ανησυχίες, νομίζω και πάρα πολλά νέα παιδιά. Βέβαια μπορεί να μην έχουν το επίπεδό σου και την καλλιέργειά σου, αλλά οι ευαισθησίες προς τα κει θα τους οδηγούνε. Ότι κάπου χάνεται το παιχνίδι, κάπου χάνουμε την ουσία στην ταχύτητα.

Αν σου δινόταν η επιλογή, θα ήθελες να ζήσεις τα νιάτα σου σε κάποια άλλη δεκαετία ή δεν αλλάζεις με τίποτα τα 80's;

Σ.Γ: Όχι, όχι, δεν αλλάζω τη δεκαετία του '80, του '90 και του 2000, δεν αλλάζω τίποτα!

Γενικά με τι ασχολείσαι στην καθημερινότητά σου, τι σου αρέσει να κάνεις;

Σ.Γ: Κάνω υγιεινή ζωή, γυμνάζομαι, δεν πίνω, έχω γίνει πολύ ξενέρωτος, (γέλια), έχω κάποια προβλήματα υγείας τα οποία προσπαθώ να τα αντιμετωπίσω, αυτά. Κάνω θέατρο, κάνω τις πρόβες μου...

Επίσης, απ'ότι ξέρω, είσαι πατέρας δύο αγοριών περίπου 20-22 χρονών. Πώς βιώνεις την πατρότητα και ποια είναι η σχέση σου με τα παιδιά σου, πώς είναι το να είσαι πατέρας;

Σ.Γ: Δεν κινούμαι με πρότυπο, δεν ξέρω, το ψάχνω, πώς είναι να είναι κανείς πατέρας σήμερα. Έχω το πρότυπο του Πάτερ Φαμίλια, στις Κυριακάτικες ας πούμε συνάξεις στο τραπέζι, ο πατέρας, η απόσταση, ο απροσπέλαστος. Εγώ έχω μεγαλώσει μικρός με πολύ ξύλο, έχω φάει ξύλο μικρός δηλαδή, πολύ ξύλο! Τα παιδιά μου δεν τα έχω τιμωρήσει έτσι βίαια, δεν τους έχω δώσει ούτε ένα χαστούκι. Διαβάζω όμως, γιατί πάντα...διαβάζω ότι η σύγχρονη ας πούμε διαπαιδαγώγηση λέει ότι είναι προτιμότερο να δώσεις ένα χαστούκι στο παιδί άμα κάνει κάτι παραβατικό, μια αταξία, από το να το τιμωρήσεις ψυχολογικά, γιατί το χαστούκι ξεπερνιέται, ενώ το ψυχικό δημιουργεί τραύμα. Αλλοιώνει ας πούμε την προσωπικότητα του παιδιού. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, δεν ξέρω αν είναι κι αυτό που λέγανε παλιά, ότι το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο, νομίζω ότι ένα μέτρο πρέπει να έχεις, σ'ένα μέτρο πρέπει να είναι όλα. Πολύ μεγάλη συζήτηση, όλα τα θέματά σου είναι πολύ μεγάλες συζητήσεις, είναι θέματα πραγματικά! Είναι ο προβληματισμός σου πάρα πολύ βαθύς, πολύ ωραίες ερωτήσεις, πασαλείμματα ξέρω ότι κάναμε!

 

 


Όχι, μια χαρά, εντάξει, φαίνεται ο χαρακτήρας σου, και οι απόψεις σου μέσα από τις απαντήσεις σου νομίζω ότι φαίνονται!


Τέλος, να, σε βλέπω εδώ στο θέατρο Άλμα σήμερα. Θέλω να μου πεις γενικά με τι ασχολείσαι επαγγελματικά αυτήν την περίοδο, είτε στην ηθοποϊία είτε στο τραγούδι;

Σ.Γ: Είμαι στο θέατρο Άλμα λοιπόν, κάνουμε ένα έργο του Neil Simon, "Καινούργια σελίδα" λέγεται, με την Άννα Φόνσου, τον Γιώργο Χριστοδούλου και την Αλεξάνδρα Καρακατσάνη. Θα ξεκινήσουμε στις αρχές του άλλου μήνα, είναι μία αισθηματική κομεντί, περίπου σαν αυτό που λέμε, δηλαδή οι σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, πως είναι ίδιες μέσα από τις εποχές, οι οποίες εκδηλώνονται διαφορετικά. Έκανα ένα-δύο επεισόδια σαν γκεστ σε μια σειρά στον Αnt1, "Οι συμμαθητές" λέγεται, αυτά.

(Μερικές φορές εκπλήσσομαι και η ίδια με την τρέλα που κουβαλάω! Ήθελα πολύ να κάνω ένα δωράκι στον Σταμάτη, και τελευταία στιγμή πρόλαβα να του φτιάξω αυτό. Μπρελόκ-φακός με μία πολύ...χαρακτηριστική σκηνή από το "Όταν οι ρόδες χορεύουν". Όπως το περίμενα, ο Σταμάτης γέλασε πολύ. Του άρεσε φοβερά και μάλιστα είπε ότι συγκινήθηκε με το δώρο.)

Προβολή συνημμένου 117482

Θα μου πεις κι ένα μήνυμα για τα παιδιά στο RetroΜaniaΧ που σ'αγαπάνε τόσο πολύ;

Σ.Γ: Να μην τους πω "Με θυμάσαι ρε π***τη;" (Γέλια) Όχι, εντάξει. Γειά σου Retromaniax, εύχομαι ο τίτλος σου να είναι αφορμή για μανία κάθε είδους, αυτό!

Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ Σταμάτη που μου έδωσες την ευκαιρία να σε γνωρίσω από κοντά, και που μου αφιέρωσες τον πολύτιμο χρόνο ανάμεσα στις πρόβες σου γι'αυτή τη συνέντευξη, να είσαι πάντα καλά!

 

 


(Ένα βιντεάκι-απόσπασμα! Στο βάθος ακούγονται οι φωνές του σκηνοθέτη και των ηθοποιών. Από 28 Νοεμβρίου όσοι είστε Αθήνα μπορείτε να απολαύσετε από κοντά τον Σταμάτη στο θέατρο Άλμα.)


[video=youtube;3daG3-qXGgQ]


 


 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Να και κρυφά ταλέντα ! :D Τα συγχαρητήρια μου perlastar . :bow: :bow:Πάντα εκπλήσσεις ευχάριστα.

Πρώτο μήνυμα πριν αρχίσει ο ( δικαιολογημένος ) κατακλυσμός από μπράβο των υπόλοιπων παιδιών του φόρουμ.... :D
 
Φανταστική πρωτοβουλία perlastar. Πραγματικά αντιπροσωπευτικό δείγμα ο Σταμάτης Γαρδέλης των ταινιών της εποχής του. Τώρα που έγινε η αρχή περιμένουμε και άλλες συνεντεύξεις. Ευχαριστούμε πολύ.
 
Πολλά πολλά ευχαριστώ και από μένα!!! Αν και περισσότερο λάτρης του παλιού Ελληνικού Κινηματογράφου , με αυτές τις ταινίες και αυτούς τους ηθοποιούς μεγάλωσα και πρωτοείδα στο σινεμά σαν έφηβος! Γαρδέλης , Αλιμπέρτη , Μιχαλόπουλος , Ευαγγελόπουλος , Φίνου , Ψάλτης κτλ κτλ. Και πάλι ευχαριστώ!!! :flower:
 
Η Perlastar μπηκε στο interview team με μια εξαιρετικα προσεγμενη συνεντευξη...τοσο στο προσωπο που αφορα οσο και στο υλικο και την αντιμετωπιση.

Το μπραβο ειναι απλα λιγο...
 
Perla....Μας αφησες καγκελο!!!!!!!!:burn:

Σε ευχαριστουμε για την πρωτοβουλια και την ομορφη συνεντευξη!!!! :thanx2:

EDIT

Πιστευω σε χρονο DT θα μπει και στην "βιτρινα" του φορουμ.... :)
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Μπραβο, κοριτσι μου!!

Ηταν μια πολυ ευχαριστη εκπληξη και μια υπεροχη συνεντευξη απο εναν ηθοποιο που σημαδεψε την εφηβεια μας. Παντα τετοια...
 
Εξαιρετική συνέντευξη, με πολύ στοχευμένες ερωτήσεις της perlastar και ωραίες, μεστές απαντήσεις του Σταμάτη Γαρδέλη, αγαπημένου ειδώλου της γενιάς μας. Θερμά συγχαρητήρια!
 
Και 100 thanks να βαλουμε θα ειναι παρα πολυ λιγα γιαυτη την συνεντευξη που πηρε η perlastar απο αυτον τον "ηρωα" των 80s που ονομαζεται Σταματης γαρδελης.Χιλια μπραβο κοπελια πραγματικα τα αξιζεις και με το παραπανω.
 
πολυ ωραια συνεντευξη αλλα θα πω το οτι με ενοχλει παλι το γεγονος οτι επιμενει να μην θελει να αναφερεται στις βιντεοταινιες που εχει γυρισει με την καμια και δεν μπορω να καταλαβω γιατι την προηγουμενη εβδομαδα ειχα την χαρα να συνομιλησω με τον κυριο τσακαλακη εναν εκ των 2 ιδιοκτητων της master home video και τον ρωτησα ας πουμε για το φιλλιπινεζα σε τιμη ευκαιριας (που απο τι μου ειπε ηταν και σεναριο δικο του) και μου ειπε οτι ουτε εκεινος καταλαβαινει γιατι δεν θελει να μιλαει για αυτα και απο τι μου ειπε τα χρηματα απο αυτες τις ταινιες ηταν παρα πολυ καλα αρα δεν μπρουμε να πουμε πως τις απαρνιεται για αυτο τον λογο....
 
Συγχαρητήρια κι από μένα!! Πολύ καλή προσπάθεια, μάθαμε πράγματα για το Σταμάτη που δεν γνωρίζαμε!! Κοπελιά σε ευχαριστώ κι εγώ πολύ με τη σειρά μου!!
 
Φοβερη συνεντευξη.Παρα πολλα μπραβο και απο μενα.Οταν αναφερουμε την αγαπημενη μας δεκαετια του 80 δεν γινεται να μην ξεκινησεις απο το ονομα του Σταματη Γαρδελη
 
Μπράβο!! Αυτό κι αν ηταν εκπληξη!

perlastar είπε:
και για όλες εσάς τις "Γαρδελιάρες" κοπέλες
Στις "Γαρδελιάρες" λέμε ναι (που θα'λεγε και ο ΚΕλαηδόνης)

@perlastar, υποθέτω του έδωσες το λινκ του ρετρομάνιαξ για να μπει και να διαβάσει, έτσι; Ε; Σωστά δεν τα λέω; Ετσι; Ετσι μπράβο! Το ξεχασες, το ξερω. :D :D:D
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Συγχαρητήρια και από μένα στην Perlastar για την ομολογουμένως άριστη και ορθά δομημένη συνέντευξη που έκανε στον Σταμάτη Γαρδέλη. Ευχαριστήθηκα πολύ που την διάβασα Κυριακή πρωί με την σύζυγο πίνοντας το καφεδάκι μας! :)

Ο Σταμάτης μου έκανε εντύπωση...τον περίμενα να είναι πιο χαλαρός σε στυλ, πιο κοντά στον Στηβ Ντούζο αν θέλετε όμως εγώ συμπέρανα ότι ο άνθρωπος μεγάλωσε..."φυσιολογικά" από τότε έκανε οικογένεια και προβληματίζεται για την καθημερινότητα του όπως εμείς. Το πρότυπο του "αλανιού" που μας περνούσε στις ταινίες δεν έχει σχέση με τον φορτωμένο εμπειρία άνθρωπο που πήρε συνέντευξη η Perlastar! Ο άνθρωπος δείχνει να έχει αποδεχθεί το παρελθόν του και απλά να το έχει προσαρμόσει στο παρόν του δίχως παλιμπαιδισμούς και γραφικότητες. Αυτό μου άρεσε...αυτό που δεν μου άρεσε ήταν ότι δείχνει να έχει απωθήσει λίγο αυτό για το οποίο τον θυμόμαστε...τις ταινίες του. Εντάξει δέχομαι ότι το θέατρο ήταν για αυτόν η ζωή του την τελευταία 20ετία όμως για εμάς έγινε ότι έγινε μέσα από τις ταινίες του οπότε ομολογώ ότι ήθελα να μας πει κάτι παραπάνω για αυτές...Ευτυχώς που θα τις διαβάσουμε τουλάχιστον μέσα από την δημοσίευση των όσων κατέγραψε στο ημερολόγιο του. Όπως και να έχει ήταν υπέροχη συνέντευξη...μπράβο σας και ανυπομονώ για την επόμενη! (Αλήθεια τι λέτε για τον Στάθη Ψάλτη και την Καίτη Φίνου; )
 
Συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία, εύγε για τα αποτέλεσμα, ευχαριστούμε για τον κόπο σου!! Πάντα τέτοια!! :)
 
Παρα πολυ ωραια συνεντευξη! Χιλια μπραβο!
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
περλα μου πρεπει να σκεφτεις να γινεις δημοσιογράφος!( πρεπει να το σκεφτεις να γινεις ;) στο πολιτισμικο ρεπορτάζ) ! πολύ ευστοχες και περιεκτικές οι ερωτήσεις, περισσοτερο δεν θα μπορουσε να γινει

θα ξαναεπανερθω

Σταματη σε αγαπάμε και σε ευχαριστουμε :cheers:
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Αγαπητή perlastar ευχαριστούμε πολύ για την πολύ ωραία συνέντευξη! :worship:

Επίσης ευχαριστούμε τον κ. Γαρδέλη για τις αμέτρητες στιγμές διασκέδασης που μας έχει δώσει μέσα από τις ταινίες του!
 
Πίσω
Μπλουζα