Ας νιώσουμε λίγο ...γέροι!

[domniki]

Έχεις δίκιο, κακώς μπερδεύουμε την ωριμότητα με την ηλικία. Είναι σαν την μπούρδα του στρατού, αρχαιότερος=σοφότερος...

Έχω γνωρίσει ώριμους ανθρώπους 30 και 40 χρονών και 60άρηδες/άρες για τα πανηγύρια. Αλλά και 30άρηδες παραιτημένους από τη ζωή και κουρασμένους και 60άρηδες με χαρά και όρεξη (και εγγόνια) που πρόσφατα πήραν πτυχίο νομικής. (και πόσο τους χαιρόμουν πριν 5 χρόνια που όταν τους έλεγα να πάμε βόλτα με τις μηχανές αυτοί μου απαντούσαν: οχι, έχω διάβασμα για την εξεταστική    

Οι ανθρωποι που δεν παραιτούνται απο τη ζωη, που ασχολουνται με τα εγγονια τους αλλα και με την νομικη δεν κινδυνευουν από καταθλιψη και δεν στεναχωριουνται που περνανε τα χρόνια, γιατι τα ζουν. Απο την δικη μου πείρα: οσο πιο ανωριμος καποιος, τοσο πιο πολυ αγωνιά για τις ρυτιδες και τα χρόνια. Και αυτο, τού συμβαινει είτε ειναι 20, 30, 40 ή 60 χρονών.

 

[elephadas]

Ένα πράγμα που δεν έχω αποκτήσει ακόμη παρά τα χρόνια μου είναι να κουνάω το κεφάλι μου και να οικτίρω τη σημερινή νεολαία που είναι χάλια ενώ εμείς στον καιρό μας... (καλά, το λέω για πλάκα καμιά φορά αλλά δεν το πιστεύω, εκτός από την αμορφωσιά τους για την οποία δεν φταίνε αυτοί).

Πριν λίγες βδομάδες ήμουν καθισμένος στο τραμ όταν μπήκε μια οικογένεια (μεταναστών, όπως κατάλαβα αργότερα διότι δεν πολυμιλούσαν ελληνικά). Μπαμπάς, μαμά και δυο παιδιά μικρά αρκετά ώστε να τα κουβαλάν από ένα ο καθένας αλλά μεγάλα, όχι βυζανιάρικα. Βρήκα απόλυτα λογικό να σηκωθώ και να προσφέρω τη θέση μου στη γυναίκα (ο άντρας έμοιαζε μπρατσωμένος) ας ήταν δεκαετίες μικρότερη. Εγώ ήμουν ξεκούραστος και δεν έχω ακόμη πρόβλημα με τις χειρολαβές. Η κυρία δεν κατάλαβε τι της έλεγα αλλά με χειρονομίες και παντομίμα συνεννοηθήκαμε. Αρνήθηκε όμως να πάρει τη θέση μου. Ωραία. Δίπλα μου καθόταν ένας συμβατικός μεσοκοπογέρος της ηλικίας μου αλλά με ρούχα και στυλ που θα μπορούσε να τα φορέσει εξηντάρης το 1970 (έχετε προσέξει ότι κάποιοι ηλικιωμένοι φοράν ρούχα και (οι γυναίκες κυρίως) έχουν κόμμωση που δεν διαφέρουν από αυτά που βλέπουμε σε παλιότερες ταινίες?). Δεν είπε να δώσει εκείνος τη θέση του στον μπαμπά της οικογένειας. Δικαίωμά του. Αρκετά καθίσματα πιο πέρα κάθονταν νέοι που είτε δεν είδαν την οικογένεια με τα μικρά (ήταν αρκετά μακρυά και ζούσαν στον κόσμο τους, απορροφημένοι από τα κινητά τους και τις κουβέντες τους) είτε την είδαν και αδιαφόρησαν, δεν ξέρω. Ο διπλανός γέρων στράφηκε προς το μέρος μου και, θεωρώντας αυτονόητο ότι ως συνομήλικος θα κουβαλούσα τα ίδια μυαλά, άρχισε το στάνταρ "Από τους νεαρούς δεν σηκώθηκε κανείς, οι νέοι σήμερα δεν έχουν σεβασμό, εμείς στην ηλικία τους..." αλλά του έκανα χαλάστρα διότι τον έκοψα "δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν οι άλλοι, εγώ κάνω αυτό που θεωρώ σωστό ο ίδιος". Ο γέρος με ενόχλησε που, κρατώντας ο ίδιος τη θέση του, κριτικάριζε αυτούς που δεν σηκώθηκαν, όχι οι νέοι.

Άρα δεν έχω ωριμάσει ακόμη μια αρνούμαι να σκεφτώ όπως "αρμόζει" στην ηλικία μου? Η είμαι αξιολύπητος σαν τον υπερώριμο Κωνσταντάρα που το έπαιζε νέος και καρδιοκατακτητής στις ύστερες ταινίες του?

 

[foutix]

Κατά πρώτον ελέφαντα να σε καλωσορίσουμε Ελλάδα ή καλύτερα Αθήνα. Κατα δεύτερο χουφτωσ τη χουφτωσ τη...Κατά τρίτο συνέχισε στο 

εγώ κάνω αυτό που θεωρώ σωστό ο ίδιος

απλά να ξέρεις οτι η Ελλάδα αμερικανοποιείται πλήρως. Οτι συμβαίνει εκεί συμβαίνει και εδώ

 

[elephadas]

Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα, αν και είχα γυρίσει USAδε όταν έγραψα το προηγούμενο. Όσο για την αμερικανοποίηση της Ελλάδας, την βλέπω κάθε χρόνο. Αλλά δυστυχώς υιοθετείται μόνο ό,τι κακό ή επιφανειακό. Όχι τα καλά χαρακτηριστικά των ΗΠΑ.

 

[foutix]

Αλλά δυστυχώς υιοθετείται μόνο ό,τι κακό ή επιφανειακό. Όχι τα καλά χαρακτηριστικά των ΗΠΑ.

Συμφωνώ μαζί σου απολύτως ελέφαντα. Η αμερικάνικη κοινωνία είναι σε κάποια πράγματα μπροστά, αλλά δυστυχώς εδώ μόνο τις αμερικανίες και τα σύμβολα προσπαθούν αρκετοί να μιμηθούν. Με μια φράση "την αμερική του Γουολμαρτ"