Ας νιώσουμε λίγο ...γέροι!

[Uskoke]

άλλωστε φυσιολογικό είναι και το γήρας!

 

[milntov]

Σε καποιους το γηρας φαινεται να ερχεται γρηγορα και σε καποιους πιο αργα.Υπαρχουν 40ρηδες που δειχνουν σαν 30ρηδες στο προσωπο με σωμα 20ρη με κοιλιακους και χωρις ασπρη τριχα στο μαλλι και το ιδιο πυκνο που ηταν οταν ηταν 20 χρονων και με αριστη υγεια..Και υπαρχουν και 40ρηδες που δειχνουν σαν 50ρηδες με πολλες ρυτιδες με ιδιο σχηματισμο καραφλας που εχει και ενας παππους,με πλαδαρο σωμα και διαφορα προβληματα υγειας. 

 

[foutix]

Αυτό που ανέφερε ο milntov ισχύει και εν πολλοίς οφέιλετε και σε γεννετικούς και σε περιβαλλοντολογικούς παράγοντες. Σαν νόρμα όμως είναι γεγονός οτι μετά τα 35 εμφανίζονται οι πρώτες άσπρες τρίχες. Αυτό δε σημαίνει οτι στα 40 κανείς είναι σαν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά σίγουρα υπάρχει μια εξέλιξη στην κεφαλή προϊόντος του χρόνου. Όπως και να έχει επειδή περνάνε τα χρόνια, καλό είναι οτι μπορούμε να κάνουμε σήμερα να το κάνουμε, γιατί αύριο μπορεί να θέλουμε και να μην μπορούμε...

 

[ntsmrtz]

Σε καποιους το γηρας φαινεται να ερχεται γρηγορα και σε καποιους πιο αργα.Υπαρχουν 40ρηδες που δειχνουν σαν 30ρηδες στο προσωπο με σωμα 20ρη με κοιλιακους και χωρις ασπρη τριχα στο μαλλι και το ιδιο πυκνο που ηταν οταν ηταν 20 χρονων και με αριστη υγεια..Και υπαρχουν και 40ρηδες που δειχνουν σαν 50ρηδες με πολλες ρυτιδες με ιδιο σχηματισμο καραφλας που εχει και ενας παππους,με πλαδαρο σωμα και διαφορα προβληματα υγειας. 

Ετσι είναι μεν αλλά μιλάς για κάποιους ¨κακοζωισμένους¨ -συγνώμη για την έκφραση- που είναι η μειοψηφία. 

Οι άσπρες τρίχες, η καράφλα, οι ρυτίδες δεν είναι κάτι που το θέλαμε οι άνδρες ή μπορούσαμε να το αποφύγουμε αν γινόταν.

Και όλα αυτά, αν θες, δεν είναι απαραίτητα κακό... 

Για κάποιο λόγο τώρα στα 45 που έχω  άσπρες τρίχες, και ρυτίδες, επιπλέον κιλά δεν έχω, οι γυναίκες ενδιαφέρονται πιο πολύ για μένα από ότι ενδιαφέρονταν όταν ήμουν 25 και προφανώς σε καλύτερη κατάσταση δίχως άσπρες τρίχες και χωρίς ρυτίδες..    

Το βασικότερο κατ΄εμέ είναι να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και να απολαμβάνεις ότι σου αρέσει σε οποιαδήποτε ηλικιά κι αν είσαι χωρίς να έχεις ¨στεγανά¨ του τύπου: αυτά είναι για μικρότερες ή μεγαλύτερες ηλικίες και άλλα τέτοια κουλά...

Γιατί όπως κάνω προπονήσεις μαζί με 25χρονα και περνάω μια χαρά έτσι μου αρέσει το βράδυ να τρώω μόνο πεπόνι με φρυγανιά που τρώει και ο πατέρας μου που είναι 90 ετών. 

 

[paidi_tou_80]

έτσι μου αρέσει το βράδυ να τρώω μόνο πεπόνι με φρυγανιά που τρώει και ο πατέρας μου που είναι 90 ετών. 

Ωραίος συνδυασμός...για να τραβάει τα υγρά. Είμαι περίεργος από γεύση τι δίνει

 

[milntov]

Ετσι είναι μεν αλλά μιλάς για κάποιους ¨κακοζωισμένους¨ -συγνώμη για την έκφραση- που είναι η μειοψηφία. 

Οι άσπρες τρίχες, η καράφλα, οι ρυτίδες δεν είναι κάτι που το θέλαμε οι άνδρες ή μπορούσαμε να το αποφύγουμε αν γινόταν.

Και όλα αυτά, αν θες, δεν είναι απαραίτητα κακό... 

Για κάποιο λόγο τώρα στα 45 που έχω  άσπρες τρίχες, και ρυτίδες, επιπλέον κιλά δεν έχω, οι γυναίκες ενδιαφέρονται πιο πολύ για μένα από ότι ενδιαφέρονταν όταν ήμουν 25 και προφανώς σε καλύτερη κατάσταση δίχως άσπρες τρίχες και χωρίς ρυτίδες..    

Το βασικότερο κατ΄εμέ είναι να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και να απολαμβάνεις ότι σου αρέσει σε οποιαδήποτε ηλικιά κι αν είσαι χωρίς να έχεις ¨στεγανά¨ του τύπου: αυτά είναι για μικρότερες ή μεγαλύτερες ηλικίες και άλλα τέτοια κουλά...

Γιατί όπως κάνω προπονήσεις μαζί με 25χρονα και περνάω μια χαρά έτσι μου αρέσει το βράδυ να τρώω μόνο πεπόνι με φρυγανιά που τρώει και ο πατέρας μου που είναι 90 ετών. 

Eτσι ειναι..Γενικα αν προσεχουμε/κανουμε και καποια βασικα πραγματα για την την υγεια μας ακομα καλυτερα.

 

[johnny19818]

Αρχίζει να γίνεται το αγαπημένο μου τόπικ. Να αρχίσω να ανησυχώ;;;!!!  

 

[Wally]

Το αφηνω εδω να υπαρχει...

Δευτεροι ρολοι Κωνσταντινου και Ελενης - Τοτε και τωρα

 

[milntov]

Η Ελενη Φιλινη 35 χρονων το 1998 που γραφει στο παραπανω βιντεο στο 4:14  και στο παρακατω βιντεο το 1979 στο 44:02 στην ταινια Οι φανταρινες.

 

[foutix]

ίσως υπάρχει κάπου μια χαμένη δεκαετία...το 45 ταιριάζει περισσότερο στο 1998 νομίζω και το 25 στο 79

 

[domniki]

Δεν με απασχολούν οι ρυτίδες, ή τα γκρίζα μαλλιά, ούτε με ενδιαφέρει να ξαναμοιάσω εξωτερικά με αυτό που έμοιαζα όταν ήμουν 25 χρονών. Εκείνο που νοσταλγώ από τότε που ήμουν 25, και δεν πρόκειται να ξαναέχω ποτέ πια, είναι τον ενθουσιασμό, τα όνειρα, την αίσθηση της παντοδυναμίας που έχουν όλοι οι νέοι άνθρωποι, που μετά τσακίζεται πάνω στον τοίχο της πραγματικότητας. Όταν σκέφτομαι τον εσωτερικό μου εαυτό των 25 ετών, τότε νιώθω ότι έχω γεράσει. Κακά τα ψέματα, όσο ενθουσιασμό και αν έχω για τη ζωή στα 45, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό που ένιωθα στα 25. Ίσως είναι και οι εμπειρίες της ζωής, που μας κάνουν όλους λίγο πιο "καχύποπτους" απέναντι στα όνειρα Και αν μου πείτε ότι τώρα νιώθετε ακριβώς τον ίδιο ενθουσιασμό με τότε, θα πω ότι προφανώς δεν πληγωθήκατε ποτέ από την ζωή και είστε πααααρα πολύ τυχεροί!

 

[foutix]

@domniki ανεβάζεις την κουβέντα αλλά νομίζω οτι είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων τελικά όταν νιώθουμε οτι μεγαλώσαμε. Θέλω να πω οτι στα 25 όλοι λίγο πολύ νίωθαμε παντοδύναμοι καθώς η ζωή απλώνονταν μπροστά μας και εμείς με ορμή -που μας επέτρεπαν και οι φυσικές μας αντοχές- θέλαμε να την πιάσουμε από τα μαλλιά. Αλλάζουν όμως οι συνθήκες, ιδιαίερα όταν κάποιος αποφασίζει να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις, ενώ και προϊόντος του χρόνου αγαπημένα μας πρόσωπα πεθαίνουν. Κατα τη γνώμη μου γερνάμε όταν άλλαζουμε επίπεδο. Όταν γίνεσαι πατέρας/μητέρα ή μπάρμπας/θείτσα, παππούς/γιαγιά κοκ. Σημασία έχει να παλεύουμε για τα όνειρα μας όσο μπορούμε και να αντικαθιστούμε τα παλιά με καινούργια που μας επιβάλλουν οι νέες και συνεχώς μεταβαλλόμενες συνθήκες (άτιμο πράγμα η ελευθερία, μάλλον δεν υπάρχει).  

 

[domniki]

@domniki ανεβάζεις την κουβέντα αλλά νομίζω οτι είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων τελικά όταν νιώθουμε οτι μεγαλώσαμε. Θέλω να πω οτι στα 25 όλοι λίγο πολύ νίωθαμε παντοδύναμοι καθώς η ζωή απλώνονταν μπροστά μας και εμείς με ορμή -που μας επέτρεπαν και οι φυσικές μας αντοχές- θέλαμε να την πιάσουμε από τα μαλλιά. Αλλάζουν όμως οι συνθήκες, ιδιαίερα όταν κάποιος αποφασίζει να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις, ενώ και προϊόντος του χρόνου αγαπημένα μας πρόσωπα πεθαίνουν. Κατα τη γνώμη μου γερνάμε όταν άλλαζουμε επίπεδο. Όταν γίνεσαι πατέρας/μητέρα ή μπάρμπας/θείτσα, παππούς/γιαγιά κοκ. Σημασία έχει να παλεύουμε για τα όνειρα μας όσο μπορούμε και να αντικαθιστούμε τα παλιά με καινούργια που μας επιβάλλουν οι νέες και συνεχώς μεταβαλλόμενες συνθήκες (άτιμο πράγμα η ελευθερία, μάλλον δεν υπάρχει).  

Λένε ότι ενηλικιώνεσαι μόνο όταν χάσεις τους γονείς σου, όταν δεν υπάρχει πια κάποιος για τον οποίον να είσαι το παιδί του.

Αλλά το γήρας (το ας νιώσουμε λίγο... γέροι) - αυτό στο οποίο αναφέρθηκα παραπάνω- είναι κάτι διαφορετικό από την ενηλικίωση.

Όσο για τους νέους ρόλους, τις νέες μας αρμοδιότητες και τις νέες μας ιδιότητες (πατέρας-μητέρα-θείος-θεία, κτλ), και πάλι δεν τις συνδέω με το γήρας. Επίσης μπορείς να έχεις αποκτήσει αυτές τις ιδιότητες, χωρίς να έχεις αποκτήσει τις ευθύνες. Αλλά ούτε και την ευθύνη συνδέω με το γήρας. Είναι κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό...είναι η εμπειρία και η πείρα που μου στερεί αυτόν τον πρώτο ενθουσιασμό, αυτή την αίσθηση των 25 ετών. Αυτό το "ποτέ δεν θα ξαναείναι έτσι".

 

[ntsmrtz]

Πως να το εκφράσω τώρα...και συμφωνώ και διαφωνώ με τους προλαλήσαντες..

Εγώ τώρα έχω πιο πολύ ενθουσιασμό από τότε και πιο πολύ θετική προδιάθεση σχεδόν σε όλα που αντιμετωπίζω. Τότε ήμουν πιο σκεπτικιστής..

Επίσης, τώρα που είμαι γονιός φυσικά και αντιλαμβάνομαι ότι έχω αλλάξει επίπεδο αλλά όχι ότι γερνάω αλλά το αντίθετο... παίζω μπάλλα με τον μικρό επιτραπέζια με την μεγάλη, έχω μάθει τα παιδικά της γενιάς τους κάνω δραστηριότητες με τα παιδιά τα διαβάζω και αισθάνομαι υπέροχα και καθόλου ταλαιπωρημένος.

Εν κατακλείδι, υποκειμενικά μπορεί να λέω για τα 45 μου αλλά αισθάνομαι ότι είμαι σε νηπιαγωγείο και περνάω σούπερ  

 

[foutix]

Η αλλαγή του επιπέδου σηματοδοτεί οτι πλησιάζει και το τέλος του παιχνιδιού, ασχέτως αν η πίστα 2 ή 3 μπορεί να μας αρέσει περισσότερο ή αισθανόμαστε καλύτερα από οτι στην πίστα 1.

Κατά τη γνώμη μου η ενηλικίωση και η κοινωνική ωρίμανση του ανθρώπου ξεκινάει όταν ζει με δικά του χρήματα. Αντικειμενικά αυτό δεν συμβαίνει για την πλειοψηφία των 25άρηδων της εποχής μας. Κατά τη διαδικασία αυτή, σχεδόν αυτόματα πετιούνται κάποιες από τις νεανικές συνήθειες της προηγούμενης περίοδου. 

Συμφωνώ οτι η φυσική ηλικία του ατόμου δεν συμβαδίζει με την ψυχική του, αλλά από την άλλη από μηχανικής σκοπιάς όσο κάποια μέρη του σώματος καταπονούνται για μεγάλο διάστημα, τόσο αυξάνεται η πιθανότητα αστοχίας...

 

[ntsmrtz]

Ναι, η αλήθεια είναι ότι κάτι αστοχίες τύπου τενοντίτιδας ή δισκοκήλης ή αυχενικό είναι πολύ πιθανό να συνυπάρχουν με την εγγενή συμπεριφορά και νοοτροπία 6χρονου   

 

[domniki]

Πως να το εκφράσω τώρα...και συμφωνώ και διαφωνώ με τους προλαλήσαντες..

Εγώ τώρα έχω πιο πολύ ενθουσιασμό από τότε και πιο πολύ θετική προδιάθεση σχεδόν σε όλα που αντιμετωπίζω. Τότε ήμουν πιο σκεπτικιστής..

Επίσης, τώρα που είμαι γονιός φυσικά και αντιλαμβάνομαι ότι έχω αλλάξει επίπεδο αλλά όχι ότι γερνάω αλλά το αντίθετο... παίζω μπάλλα με τον μικρό επιτραπέζια με την μεγάλη, έχω μάθει τα παιδικά της γενιάς τους κάνω δραστηριότητες με τα παιδιά τα διαβάζω και αισθάνομαι υπέροχα και καθόλου ταλαιπωρημένος.

Εν κατακλείδι, υποκειμενικά μπορεί να λέω για τα 45 μου αλλά αισθάνομαι ότι είμαι σε νηπιαγωγείο και περνάω σούπερ  

Μάλλον δεν κατάλαβες αυτό που εννοώ.

Πώς ένιωσες την 1η φορά που ερωτεύτηκες, στο 1ο ραντεβού, στο 1ο φιλί, στην 1η φορά που έκανες σεξ, στην 1η φορά που οδήγησες αυτοκίνητο, στην 1η μέρα στη δουλειά, και πάει λέγοντας. Μην μου πεις ότι οι επόμενες φορές ήταν καλύτερες (σίγουρα ήταν καλύτερες), μην μου πεις ότι οι επόμενες γυναίκες/αυτοκίνητα/δουλειές ήταν καλύτερα. Ο ενθουσιασμός της 1η φοράς, ο ενθουσιασμός της νιότης δεν ξανάρχεται. Δεν εννοώ ότι τα πράγματα δεν καλυτέρεψαν, ότι τώρα δεν είσαι καλύτερα (μαντεύω, ίσως, πιο βολεμένος), εννοώ τον ενθουσιασμό του καινούριου. Αυτό το "ξεκινάς να αλλάξεις τον κόσμο και καταλήγεις να αλλάζεις κανάλια".

Μην συγκρίνεις την σχέση σου με τα παιδιά σου. Αυτή είναι μια σχέση αγάπης, που κάθε μέρα μεγαλώνει. Αλλά την 1η φορά που είδες τα παιδιά σου (δεν ξέρω αν ήσουν στον τοκετό), την πρώτη φορά που άκουσες το κλάμα τους, πώς ένιωσες? Δεν συγκινήθηκες? Είμαι σίγουρη ότι τώρα αγαπάς τα παιδιά σου περισσότερο από την 1η φορά που τα είδες, αλλά τότε συγκινήθηκες, τώρα λογικά δεν συγκινείσαι κάθε φορά που τα βλέπεις. Αυτό εννοώ όταν λέω για τον ενθουσιασμό και την ορμή των νιάτων, των 25 χρόνων.

 

[Rygar]

Ετσι είναι μεν αλλά μιλάς για κάποιους ¨κακοζωισμένους¨ -συγνώμη για την έκφραση- που είναι η μειοψηφία. 

Οι άσπρες τρίχες, η καράφλα, οι ρυτίδες δεν είναι κάτι που το θέλαμε οι άνδρες ή μπορούσαμε να το αποφύγουμε αν γινόταν.

Και όλα αυτά, αν θες, δεν είναι απαραίτητα κακό... 

Για κάποιο λόγο τώρα στα 45 που έχω  άσπρες τρίχες, και ρυτίδες, επιπλέον κιλά δεν έχω, οι γυναίκες ενδιαφέρονται πιο πολύ για μένα από ότι ενδιαφέρονταν όταν ήμουν 25 και προφανώς σε καλύτερη κατάσταση δίχως άσπρες τρίχες και χωρίς ρυτίδες..    

Το βασικότερο κατ΄εμέ είναι να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και να απολαμβάνεις ότι σου αρέσει σε οποιαδήποτε ηλικιά κι αν είσαι χωρίς να έχεις ¨στεγανά¨ του τύπου: αυτά είναι για μικρότερες ή μεγαλύτερες ηλικίες και άλλα τέτοια κουλά...

Γιατί όπως κάνω προπονήσεις μαζί με 25χρονα και περνάω μια χαρά έτσι μου αρέσει το βράδυ να τρώω μόνο πεπόνι με φρυγανιά που τρώει και ο πατέρας μου που είναι 90 ετών. 

Ελπίζω να έχεις την ίδια μηχανή που θυμάμαι, γιατί ταιριάζει πλέον με την ηλικία μας 

Από το κείμενό σου εχω μαρκάρει με κόκκινο το πιο σημαντικό πράγμα που είπες.

 

[ntsmrtz]

Μάλλον δεν κατάλαβες αυτό που εννοώ.

Πώς ένιωσες την 1η φορά που ερωτεύτηκες, στο 1ο ραντεβού, στο 1ο φιλί, στην 1η φορά που έκανες σεξ, στην 1η φορά που οδήγησες αυτοκίνητο, στην 1η μέρα στη δουλειά, και πάει λέγοντας. Μην μου πεις ότι οι επόμενες φορές ήταν καλύτερες (σίγουρα ήταν καλύτερες), μην μου πεις ότι οι επόμενες γυναίκες/αυτοκίνητα/δουλειές ήταν καλύτερα. Ο ενθουσιασμός της 1η φοράς, ο ενθουσιασμός της νιότης δεν ξανάρχεται. Δεν εννοώ ότι τα πράγματα δεν καλυτέρεψαν, ότι τώρα δεν είσαι καλύτερα (μαντεύω, ίσως, πιο βολεμένος), εννοώ τον ενθουσιασμό του καινούριου. Αυτό το "ξεκινάς να αλλάξεις τον κόσμο και καταλήγεις να αλλάζεις κανάλια".

Μην συγκρίνεις την σχέση σου με τα παιδιά σου. Αυτή είναι μια σχέση αγάπης, που κάθε μέρα μεγαλώνει. Αλλά την 1η φορά που είδες τα παιδιά σου (δεν ξέρω αν ήσουν στον τοκετό), την πρώτη φορά που άκουσες το κλάμα τους, πώς ένιωσες? Δεν συγκινήθηκες? Είμαι σίγουρη ότι τώρα αγαπάς τα παιδιά σου περισσότερο από την 1η φορά που τα είδες, αλλά τότε συγκινήθηκες, τώρα λογικά δεν συγκινείσαι κάθε φορά που τα βλέπεις. Αυτό εννοώ όταν λέω για τον ενθουσιασμό και την ορμή των νιάτων, των 25 χρόνων.

Αιωνίως νεανίες μου!

Λοιπόν, είναι πολύ συγκεκριμένο το point σου αλλά έχω άλλη άποψη.

Καταρχάς να ομολογήσω ότι... δεν είχα σκοπό να αλλάξω τον κόσμο. Ούτε πιστεύω ότι στα 20-25 είχα πιο πολύ ορμή από τώρα. Απλά, not me. Συνειδητά και χωρίς ενοχές ούτε προβληματισμούς. Ηθελα να πάρω το Nobel φυσικής αλλά δεν μου έκατσε.  

Ερωτεύθηκα στα 15, αλλά και στα 37 μου. Ο ενθουσιασμός μου ήταν μεγαλύτερος στα 37 και ευτυχώς που δεν στράβωσε γιατί η ήττα που τυχόν θα έτρωγα θα με έριχνε και θα ήταν πολύ δύσκολα να ορθοποδήσω. Παρεμπιπτόντως, ο έρωτας σε αυτές τις ηλικίες 40+/- είναι πολύ επικίνδυνη υπόθεση και θέλει προσοχή! Πολύ προσοχή!!

Οσον αφορά τα παιδιά, όχι μόνο η αγάπη αλλά και η συγκίνηση συνεχίζει και υπάρχει. Ναι ήμουν μέσα στον τοκετό, ήμουν παρών από την πρώτη μέρα και παραμένω και τα βλέπω να μεγαλώνουν και να κάνουν πράγματα που ούτε μπορούσα να διανοηθώ ότι θα κάνανε. Ισως, εγώ να είμαι πιο συναισθηματικός από αυτό που πιστεύουν οι άλλοι για μένα (--> γαιδούρι...) αλλά υπάρχουν στιγμές που τα κοιτάω και με πιάνουν τα ζουμιά (και σκύβω το κεφάλι και κάνω πως φυσάω τη μύτη μου) Συζητώντας και με άλλους γονείς όλοι έτσι αισθάνονται.   

rygar παληκάρι μου, το 1200gsadv ακόμα έχω και δεν με βλέπω να το δίνω -ιδίως τώρα που ξεπετάχθηκαν τα μικρά- καθώς η εν λόγω μηχανή ήταν έρως με την πρώτη ματιά..  

 

[Rygar]

Πρέπει να ομολογήσω ότι τις τελευταίες ημέρες έχω διαβάσει εδώ μέσα (σε αυτό και σε άλλα θρεντς παρόμοιου ύφους) από τα πιο ωραία κειμενάκια που έχουν γραφτεί (εδώ μεσα πάντα). Διότι καλά τα Μάσταρντ, τα Σπέκντρουμ και οι Αμύγες αλλά περισσότερο μ'ενδιαφέρουν αυτά που έχουν να πουν οι άνθρωποι για τον εαυτό τους.

Ευχαριστώ!