Ταυτίζομαι σε πολλά απ' αυτά που γράφει η
domniki. Η γυναικεία ματιά ίσως;
Προφανώς γερνάω. Τα κορίτσια στο κομμωτήριο μου μιλάνε στον πληθυντικό και με αποκαλούν "κυρία Μ..." Το ίδιο και η δεκαπεντάχρονη κόρη φίλων μου σε επίσκεψη στο σπίτι τους τις προάλλες. Αυθόρμητα μου βγήκε να της πω να μου μιλάει στον ενικό αλλά αμέσως θυμήθηκα ότι μια φίλη της μητέρας μου, προ πολλώωωων χρόνων, μου είχε ζητήσει το ίδιο πράγμα σε παρόμοια φάση και είχα αντιμετωπίσει το αίτημά της μ' ένα μείγμα υπεροψίας και οίκτου (τύπου "τι νομίζεις τώρα καημένη μου; ότι έχουμε την ίδια ηλικία;") Οπότε το βούλωσα.
Καμιά φορά μου λείπει πόσο έντονα νιώθαμε τα πράγματα στα 20 κάτι μας. Μου λείπει και η προσμονή ότι το μέλλον μου δεν μπορούσε παρά να είναι υπέροχο. Και μετά θυμάμαι ότι αυτό το νόμισμα είχε και την άλλη πλευρά του. Ερωτευόμαστε στο φουλ αλλά χωρίζαμε σπαραξικάρδια. Ενθουσιαζόμασταν με καταστάσεις αλλά ρίχναμε μαύρο δάκρυ με τη διάψευσή τους. Κι ένα μπέρδεμα βρε παιδί μου! Στα 20 μου όλο κάτι ήθελα νεφελωδώς κι όλο δεν το έβρισκα.
Επίσης έχει μειωθεί η υπομονή μου. Δεν μιλώ για την υπομονή του να εξηγώ στον ωρυόμενο γιο μου γιατί δεν θα φάει άλλο παγωτό ή να περιμένω την ηλικιωμένη μητέρα μου να διασχίσει μια απόσταση για την οποία εγώ χρειάζομαι τον μισό χρόνο. Αυτή έχει σίγουρα αυξηθεί. Μιλάω για την απροθυμία μου να χάνω χρόνο σε βλακείες.
Πλέον παρατώ στη μέση βιβλία που δεν μου αρέσουν. Παλιά μου φαινόταν ανοσιούργημα.
Πλέον απομακρύνομαι από "πηγαδάκια" όπου νιώθω ότι συζητάν ανοησίες.
Πλέον δεν έχω όρεξη να κάνω παρέα με ανθρώπους που ψιλοβαριέμαι, ψιλοδιαφωνώ μαζί τους, μου την ψιλοδίνουν στα νεύρα. Το κάνω ολοένα και λιγότερο ακόμα κι όταν αυτό επιβάλλεται από κοινωνικές/επαγγελματικές/οικογενειακές συνθήκες.
Νιώθω ότι έχω αποκτήσει το δικαίωμα να είμαι πιο πολύ ο εαυτός μου βρε αδελφέ!
Προχθές, στο μετρό, πήρα το δικαίωμα να πω σε μία κοπελίτσα που καθόταν και δεν είχε προσέξει ή έκανε ότι δεν είχε προσέξει την εβδομηντακάτι κυριούλα λίγο πίσω της "μπορείτε παρακαλώ να σηκωθείτε για να καθίσει η κυρία;" Παλιά θα ντρεπόμουν ή θα σκεφτόμουν ότι δεν μου πέφτει λόγος.
Α! Επίσης μ' αρέσει να είμαι μόνη μου, περισσότερο από το παρελθόν, γυμνάζομαι όχι για να κάνω κορμί αλλά γιατί η πλάτη και η μέση μου το απαιτούν όταν ξεχνιέμαι λίγες μέρες, παραγγέλνω κρασί αντί για το κλασικό μου τζιν τόνικ και αρχίζω να γουστάρω να είμαι στη φύση ή ν' ασχολούμαι με τη φύση (τουτέστιν τις γλάστρες στο μπαλκόνι μου), κάτι που παλιότερα μ' άφηνε παγερά αδιάφορη.
Είναι συνεπώς φανερό ότι έχω μπει σε τροχιά για να καταλήξω όπως αυτοί οι γέροι που αποσύρονται στο σπίτι στο χωριό τους, καλλιεργούν το μποστάνι τους, δεν θέλουν πολλά πολλά με τους συγχωριανούς και τους φταίει η νέα γενιά
, αλλά μόνο για λίγο. Μ'εχει κουράσει πολύ και δε θέλω άλλο απ'αυτό το ποτό. Οχι, νομίζω ότι είμαι πολύ καλά εδώ. 
) και ένας από τους λόγους είναι αυτός που περιγράφεις.
