Αυτό δεν ξεχνιέται με τίποτα...

[dadmin]

Ας μεινουμε στο θεμα του thread, σας παρακαλω.

 

[Alucard]

Ευχαριστούμε saboter για το post.

 

[Other_Reality]

Πολύ σημαντικά όλα αυτά για την Κυρά της Ρώ...

Είχα την τιμή να υπηρετήσω στο Καστελλόριζο και να κάτσω και στην Ρώ άλλα και στην Στρογγύλη (δεξιά του Καστελλορίζου).

Η μοναδική περίοδος στην στρατιωτική μου θητεία (4 μήνες έκατσα εκεί, 16,5 συνολικά στο στρατό) όπου ένοιωσα πραγματική υπερηφάνεια. Πάντα ήμουν ενάντιος με την ιδέα του στρατού και της υπέρμετρης εθνικολογίας, όμως εκεί έμαθα τις διαφορές μεταξύ δογματισμού και πραγματικής και αληθινής υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας. Η ιστορία της Κυρά Δέσποινας ζωντάνεψε, όταν είδα απο κοντά και έζησα το μέρος όπου έκανε πράξη όλα για τα οποία διαβάζουμε και γνωρίζουμε σήμερα. Πραγματικά, με έκανε να σκεφτώ πολλά για τον εαυτό μου, όχι σάν Έλληνα, μα πάνω απ'όλα σάν άνθρωπο. Διαβάζωντας όλα αυτά, με έκανες να χαρώ λίγο περισσότερο, έχωντας στη μνήμη μου χαραγμένες τις μέρες που έμεινα εκεί.

 

[demis]

Το απίστευτο τρίποντο του Πρέλεβιτς (μετά από ένα φοβερό come back) στον τελικό για το Ευρωπαικό κύπελλο, ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τη Ρεάλ Μαδρίτης. Μπορεί τελικά ο ΠΑΟΚ να έχασε αλλά εκείνο το τρίποντο ήταν βγαλμένο από μια άλλη εποχή, όπου ακόμη υπήρχε ψυχή και πάθος. Δεν θα ξεχάσω, μετά το τέλος του αγώνα, τον Πρέλεβιτς πεσμένο στο παρκέ, να κλαίει σα μικρό παιδί και χτυπάει τις γροθιές του απαρηγόρητος.

στο 2:40, enjoy!

 

[caprice]

Θα ήθελα να μην κινδυνολογήσουμε, ούτε να γράψουμε κάτι που θα αποτελέσει αιτία για να "κλειδωθούμε".

Για τον κάθε ένα από εμάς, ένα γεγονός που αποτυπώθηκε στη μνήμη μας και επηρέασε / διαμόρφωσε με οποιοδήποτε τρόπο το πρίσμα που βλέπουμε τον κόσμο, είναι προσωπική υπόθεση. Μέσα σε αυτό το πνεύμα λοιπόν, συνεισφέρω και εγώ στο παρόν θέμα:

1991: Η δολοφονία του Τεμπονέρα.

1987: Το Eurobasket από την αρχή έως το τέλος.

1986: Το πυρηνικό δυστύχημα στο Τσέρνομπιλ. Η δολοφονία του Καλτεζά και η συγκλονιστική φωτογραφία που έκανε το γύρο του κόσμου.

1981: Η εφαρμογή του πενθήμερου στα σχολεία. Η τραγωδία στη θύρα 7

Σε πιο προσωπικό επίπεδο: η γέννηση του μικρού μου αδελφού, η πρώτη φορά που είδα παράσταση Καραγκιόζη, το πρώτο χιόνι, η πρώτη φορά που διάβασα Καραγάτση, η πρώτη μου δουλειά.

Θα συμφωνήσω απόλυτα σε ό,τι αφορά τις ομιλίες - και όχι μόνο - του αείμνηστου Ξενοφώντος Ζολώτα.

 

[ntsmrtz]

τον φεβρουάριο του 2000, υπηρετούσα σε μονάδα της κεντρικής Λήμνου.

ένα πρωί, αμέσως μετά την αναφορά, ακούστηκε ένας εκκωφαντικός θόρυβος και πάνω από τα κεφάλια μας περάσανε 2 τουρκικά φ16 ακολουθούμενα από 2 ελληνικά μιράζ.

ο σχηματισμός των τούρκων έσπασε και ο ένας χωρίς καμία αντίδραση πήρε ανατολική κατεύθυνση για το... σπίτι του, με το ένα μιράζ να τον ακολουθεί.

ο άλλος όμως... είχε όρεξη για παιχνίδια. έτσι, αφού κάνανε για κανά 5λεπτο κάποιους ελιγμούς τακτικής (που κανένας μας δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί τους κάνανε) το ελληνικό μιράζ βρέθηκε πίσω από το τούρκικο να το κυνηγάει.

ο τούρκος προσπαθούσε με κάθε τρόπο να ξεκολλήσει, για κακή του τύχη όμως το μιράζ ήταν πάντα πίσω του.

η αερομαχία κράτησε γύρω στα 10 λεπτά και έγινε ακριβώς πάνω από τα κεφάλια μας.

όλα τα στρατόπεδα της κεντρικής και ανατολικής Λήμνου είχαν σταματήσει κάθε δραστηριότητα και όλοι κοιτούσαν την αερομαχία. κεπικ, κινητά μέχρι και racallάκια είχαν πάρει φωτιά και σχολιάζαμε την αερομαχία με συναδέλφους από άλλα στρατόπεδα.

ο τούρκος όταν συνειδητοποίησε ότι το είχε χάσει το θέμα έστριψε και αυτός ανατολικά και έφυγε με το μιράζ να τον συνοδεύει.

μετά από λίγη ώρα, και αφού όλοι μας χειροκροτούσαμε-φωνάζαμε (είδα κάποια παιδιά να κλαίνε από χαρά) το ελληνικό μιράζ επέστρεψε και έκανε μία υπερβολικά χαμηλή πτήση ακολουθώντας σχεδόν το ανάγλυφο του νησιού, περνώντας πάνω από κάθε στρατόπεδο που "είδε" την αερομαχία... Απίστευτη εικόνα...!

αυτό, δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

 

[don dokken]

αφωνος....!

ησουν παραστατικοτατος συντροφε,αν και του στρατου ξηρας..

Ο "γειτονας" πρεπει να χε βαρεθει να "πεθαινει" αυτο το δεκαλεπτο..

πραγματικα αξιομνημονευτο,αξεχαστη εμπειρια ζωης.

 

[kajwbtfe]

Η συντριβη του Challenger,το σπασιμο του ποδιου μου σε ηλικια 2.5 χρονων,η μερα που μετακομισε για παντα στη Κρητη ενας παιδικος ερωτας.Τη στιγμη που σηκωθηκε μια πετσετα και απο κατω αποκαλυφθηκε ενας 464 στο σπιτι του κολητου μου.

 

[Optimus]

Ωραία θέμα. Δεν μπορώ να σκεφτώ και πολλά πράγματα που ήταν τόσο δυνατά που να μου έμειναν, μιας και έχω το μυαλό μου στο παρόν.

Από προσωπικές εμπειρίες δεν μπορώ να ξεχωρίσω, θα έλεγα όμως πως σίγουρα με σημάδεψε η πρώτη φορά που έζησα σε ένα ξένο κράτος μόνος (όταν είχα πάει Γερμανία/Karlsruhe για Erasmus) και η πρώτη φορά που πήγα σε ένα ελληνικό demoparty (μάλλον ήταν το React2002) με το να παίζει demos σε big screen στο full, αυτή η ατμόσφαιρα μέσα στα σκοτεινά με demo music και κόσμο. Ακόμα καλύτερα στο πρώτο μεγαλό international demoparty, breakpoint 2004.

Από μεγάλα γεγονόντα, κάτι τσέρνομπιλ και τέτοια μάλλον είμουν πολύ μικρός για να θυμάμαι, το 9/11 δεν είναι τόσο παλιό, οπότε θα επιλέξω εκείνη την εποχή που μόλις θυμήθηκα, το 1995 που ξαναεπανήρθε το φαινόμενο του rosswell με το alien autopsy video του santilli (πρέπει να αποδείχθηκε κατασκευασμένο) και τότε είχε γίνει χαμός και στα ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και στον κόσμο. Σαν λάτρης των UFO και των εξωγήϊνων μυστηρίων αυτό με σημάδεψε. Συνέχεια περίμενα να δω τα news στην τηλεόραση τότε ενώ έπαιζε και μια πολύ καλή εκπομπή που συζητούσανε αυτά τα θέματα, με έναν παρουσιαστή με μουστάκι, πρέπει να την βρω. Την είχαμε γράψει σε βιντεοκασέτα και την είδα δύο φορές τότε.

 

[θανος]

οπως ειχα ξαναγραψει ο μπομπαν γιανκοβιτς να χτυπαει το κεφαλι του στην μπασκετα(αν και δεν το ξαναδα ποτε απο τοτε)επισης αν και δεν ειναι ρετρο το κορνερ με την κεφαλια του δελλα στο τελευταιο δευτερολεπτο της παρατασης που μας πηγε στον τελικο του euro 2004 δεν πιστευω να ξαναγινει κατι τετοιο.για μενα επισης ειναι η συναυλια των sabbath το 2005 με το οριτζιναλ Line up χαιρομαι που μπορεσα να τους δω απο κοντα και στην ελλαδα κιολας

 

[don dokken]

..να μην αρχισω για τσερνομπιλ μερες που ναι,γιατι θα θυμηθω τι λεγανε (στρατευμενοι τοτε..)"μεγαλοδημοσιογραφοι"(σημερα..)και θα χουμε αλλα..

αθλητικα,σαφως πιο ευχαριστα..http://www.youtube.com/watch?v=pNV6olu9Hmo

[video=youtube;80RF-fNcBoM]

 

[Rygar]

οπως ειχα ξαναγραψει ο μπομπαν γιανκοβιτς να χτυπαει το κεφαλι του στην μπασκετα(αν και δεν το ξαναδα ποτε απο τοτε)

Το θυμάμαι σαν τώρα! Οταν έμαθα ότι εμεινε παράλυτος, η φάση που χτύπησε με οργή το κεφάλι του στη μπασκέτα μου ερχόταν συνεχώς στο μυαλό.

30 Ιανουαρίου 1996, στο 95 ΤΕ στην Παστίδα της Ροδου, 2 τα χαράματα, μπηκε μεσα στο θαλαμο ο υποδιοικητής και με χαλαρή φωνη μας ξύπνησε για να ετοιμαστούμε γρήγορα για να μεταφερθούμε στο χώρο διασποράς μας (νομίζω ότι καπου έχω ξαναγράψει για το συμβαν αλλα βαργιεμαι να το πσάξω). Ηταν η βραδιά των Ιμίων. Θυμαμαι που κανενα ΡΕΟ δεν έπαιρνε μπροστά και αν δεν ηταν ενας ομογενής Ελληνοαυστραλός που δούλευε στην Κατερπίλαρ να τα βάλει μπρος ενα-ενα, μαλλον θα ημασταν ακομα μεσα, γιατί εν τελει βγάλαμε όλο το στρατόπεδο εξω! Αδειάσαμε όλες τις αποθήκες οπλισμού και ρουχισμού. Θυμάμαι ότι έβρεχε καταρρακτωδώς και η διαδρομή μεχρι το χώρο διασποράς, μέσα σε σχεδόν βαλτωμένους από τη λάσπη χωματόδρομους και με σκοτάδι πίσσα (τα φώτα των ΡΕΟ αναβαν σαν κεριά) έμοιαζε με τη διαδρομή στο Πράσινο Μιλι. Τελικά μόλις τα στήσαμε στο χώρο, σήμανε λήξη συναγερμού και ξανα-μανα πίσω.Ποτέ δε θα ξεχάσω τα συναισθήματά μου αλλα και τα πρόσωπα των συναδέλφων μου, καθώς όλοι νομίζαμε ότι θα γίνει πόλεμος. Οπως επίσης το πόσο πιασμένα ήταν τα χέρια των οδηγών των ΡΕΟ από την υπερπροσπάθεια να στρίψουν ενα τιμόνι που προοριζόταν για τη δύναμη ενος Γκοτζιλα (οσοι εχουν οδηγήσει ΡΕΟ 40ετίας σε λασπωμενο δρομο, ξέρουν ).

 

[Clemence]

Πολύ σημαντικά όλα αυτά για την Κυρά της Ρώ...
Είχα την τιμή να υπηρετήσω στο Καστελλόριζο και να κάτσω και στην Ρώ άλλα και στην Στρογγύλη (δεξιά του Καστελλορίζου).

Η μοναδική περίοδος στην στρατιωτική μου θητεία (4 μήνες έκατσα εκεί, 16,5 συνολικά στο στρατό) όπου ένοιωσα πραγματική υπερηφάνεια. Πάντα ήμουν ενάντιος με την ιδέα του στρατού και της υπέρμετρης εθνικολογίας, όμως εκεί έμαθα τις διαφορές μεταξύ δογματισμού και πραγματικής και αληθινής υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας. Η ιστορία της Κυρά Δέσποινας ζωντάνεψε, όταν είδα απο κοντά και έζησα το μέρος όπου έκανε πράξη όλα για τα οποία διαβάζουμε και γνωρίζουμε σήμερα. Πραγματικά, με έκανε να σκεφτώ πολλά για τον εαυτό μου, όχι σάν Έλληνα, μα πάνω απ'όλα σάν άνθρωπο. Διαβάζωντας όλα αυτά, με έκανες να χαρώ λίγο περισσότερο, έχωντας στη μνήμη μου χαραγμένες τις μέρες που έμεινα εκεί.

πώς μπορώ να σας ευχαριστήσω για μηνύματα όπως το παραπάνω, και εκείνο για την Κυρά της Ρω? είστε ανεκτίμητοι!

εμείς βέβαια, τα παιδιά που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στα σύνορα, αυτά τα πράγματα τα γνωρίζαμε και απ΄το σχολείο, στην υπόλοιπη ελλάδα δεν μπορώ να ξέρω αν και σε τι έκταση ''παίζουν'' στα μαθήματα ... κρίμα πάντως να μεγαλώνουν παιδιά χωρίς να έχουν την ευκαιρία να μαθαίνουν για όσους φυλάνε θερμοπύλες στην εποχή μας.

εμένα το πρώτο πράγμα που με σόκαρε, τηλεοπτικά, ήταν η εικόνα του Aldo Moro νεκρού στο πορτ-μπαγκαζ του αυτοκινήτου που τον άφησαν οι ερυθρές ταξιαρχίες, στο κέντρο της Ρώμης! το πιο εντυπωσιακό ήταν το κατόρθωμα του Mathias Rust να προσγειώσει το αεροπλανάκι του κατ΄ευθείαν στην κόκκινη πλατεία της μόσχας! τα πιο θλιβερά ήταν τα challenger και columbia (κι ας τα χωρίζουν τόσα χρόνια) και τα πιο τρομακτικά ήταν τα τρομοκρατικά χτυπήματα με ομήρους στο θέατρο της μόσχας και στο σχολείο του beslan.

πάντως το πλέον αποτρόπαιο που θεωρώ ότι έχω βιώσει είναι ο πόλεμος της γιουγκοσλαβίας ...

και για να τελειώσω με ευχάριστα, τα euro του 1987 και 2004, η eurovision του 2004 και η τελετή έναρξης των ολυμπιακών αγώνων της αθήνας είναι τα γεγονότα που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

 

[don dokken]

30 Ιανουαρίου 1996, στο 95 ΤΕ στην Παστίδα της Ροδου, 2 τα χαράματα, μπηκε μεσα στο θαλαμο ο υποδιοικητής και με χαλαρή φωνη μας ξύπνησε για να ετοιμαστούμε γρήγορα για να μεταφερθούμε στο χώρο διασποράς μας (νομίζω ότι καπου έχω ξαναγράψει για το συμβαν αλλα βαργιεμαι να το πσάξω). Ηταν η βραδιά των Ιμίων. Θυμαμαι που κανενα ΡΕΟ δεν έπαιρνε μπροστά και αν δεν ηταν ενας ομογενής Ελληνοαυστραλός που δούλευε στην Κατερπίλαρ να τα βάλει μπρος ενα-ενα, μαλλον θα ημασταν ακομα μεσα, γιατί εν τελει βγάλαμε όλο το στρατόπεδο εξω! Αδειάσαμε όλες τις αποθήκες οπλισμού και ρουχισμού. Θυμάμαι ότι έβρεχε καταρρακτωδώς και η διαδρομή μεχρι το χώρο διασποράς, μέσα σε σχεδόν βαλτωμένους από τη λάσπη χωματόδρομους και με σκοτάδι πίσσα (τα φώτα των ΡΕΟ αναβαν σαν κεριά) έμοιαζε με τη διαδρομή στο Πράσινο Μιλι. Τελικά μόλις τα στήσαμε στο χώρο, σήμανε λήξη συναγερμού και ξανα-μανα πίσω.Ποτέ δε θα ξεχάσω τα συναισθήματά μου αλλα και τα πρόσωπα των συναδέλφων μου, καθώς όλοι νομίζαμε ότι θα γίνει πόλεμος. Οπως επίσης το πόσο πιασμένα ήταν τα χέρια των οδηγών των ΡΕΟ από την υπερπροσπάθεια να στρίψουν ενα τιμόνι που προοριζόταν για τη δύναμη ενος Γκοτζιλα (οσοι εχουν οδηγήσει ΡΕΟ 40ετίας σε λασπωμενο δρομο, ξέρουν ).

συντροφε με καθηλωσες..αυτα πρεπει να τα ζουν ολοι,η κανενας..

(και δεν θα αναλυσω την σκεψη μου..οσοι καταλαβαν)

 

[exetlaios]

Μέσα δεκαετίας 90'.

Η Πέπυ Τσεσμελή (πασίγνωστη τότε, "σεξοβόμβα" και παρουσιάστρια στην τηλεοπτική εκπομπή ΑΥΤΟΦΩΡΟ),

συλλαμβάνεται να εργάζεται σε ελεεινό οίκο ανοχής έναντι ευτελέστατου τιμήματος !

Φίλοι της ιδίας, αφήνουν περίεργες νύξεις για το "τις πταίει" σε διάφορα τηλεοπτικά "πάνελ".

 

[WalkerYannis]

Η είσοδος του αγαπημένου C64 στο σπίτι μου, το Challenger και η δολοφονία Πάλμε την ίδια χρονιά, όλα μου τα ταξίδια στο εξωτερικό, κάποια προβλήματα υγείας του πατέρα μου που με σημάδεψαν για πάντα, κάποιες ευχάριστες σκηνές με την οικογένεια και ορισμένους φίλους, το πρώτο μου φιλί, το δικό μου αυτοκίνητο, τότε που πήγαινα με τη μητέρα μου και παίρναμε τον αδερφό από το σχολείο

 

[BETTY BOOP]

-Η εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο, όταν πήρα πτυχίο, η πρώτη δουλειά, ο πρώτος μισθός...

 

[gazmado]

Δε μπορώ με τίποτα να ξεχάσω τη συγκλονιστική υπερπροσπάθεια της Gabrielle Andersen στους Ολυμπιακούς αγώνες του Los Angeles το 1984.

Η Ελβετίδα αθλήτρια υπερέβαλε εαυτόν με σκοπό να τερματίσει στον πρώτο μαραθώνιο δρόμο γυναικών της ιστορίας, έχοντας υποστεί σοβαρή ηλίαση και ώντας στα πρόθυρα της αφυδάτωσης!

Τότε έκλαψα...αργότερα τη θαύμασα...σήμερα νιώθω ότι την καταλαβαίνω..

 

[θανος]

τελικα το βρηκα οσα χρονια και αν περασουν παντα απιστευτο....http://www.youtube.com/watch?v=ylys5U9pg9M&feature=player_embedded

 

[BETTY BOOP]

τελικα το βρηκα οσα χρονια και αν περασουν παντα απιστευτο....http://www.youtube.com/watch?v=ylys5U9pg9M&feature=player_embedded

Συγκλονιστικό το βιντεάκι...!!!