Αχ! Πόσο θα ήθελα!...

[spirtoulis]

Να ξανάβλεπα τη μάνα μου να βγαίνει στο μπαλκόνι και μου φωνάζει να τσακιστώ να πάω σπίτι γιατί βράδιασε και να φτάνει το παιχνίδι....

 

[kadmos]

Αυτό το θέμα είναι καθαρά ψυχανάληση. Διαβάζεις, μελαγχολείς, βουρκώνεις κι έρχεσαι στα ίσια σου.

Πιστεύω πάντως πως αν γυρνούσαμε πίσω, εκεί που θέλει ο καθένας, δεν θα ήταν το ίδιο όπως η ανάμνηση που κρατήσαμε. Πιστεύω πως θα το βλέπαμε εντελώς διαφορετικά. Γι' αυτό η καθε στιγμή που περνάει είναι και μοναδική και δεν ξανάρχεται. Οι ρετρο-βουτιές μας στο παρελθόν είναι απλώς μια τζούρα καθαρού οξυγόνου στο καυσαέριο της ωριμότητας.

...having said that: Πόσο θα 'θελα να ανοίξει η πόρτα και μετά από μήνες αναμονής ο ναυτικός, συγχωρεμένος, πατέρας μου να μπουκάρει σπίτι και να μου δώσει πακέτα τα δώρα από το μπάρκο του που μόλις τέλειωσε. Γιατί μπορεί για κάποιο παιδί "στεριανού" η χαρά να είναι τεράστια όταν του πάρει δώρο ο μπαμπάς του, όμως για παιδί ναυτικού η χαρά υψώνεται στο τετράγωνο, μιας κι εκτός απ' το δώρο ξαναθυμάται το χαμόγελο του πατέρα του...κάποιοι θα καταλάβουν τι λέω.

 

[RIO]