Βιβλία της Ζωρζ Σαρή

[joe]

Διαβασα τοτε και το ''κοκκινη κλωστη δεμενη'' και ''οι νικητες'' της Ζωρζ Σαρη. Αν και με εκανε να αισθανομαι αβολα ο εμφυλιος σαν θεμα. Προτιμουσα το ασπρο-μαυρο του γερμανοιταλικου πολεμου και της κατοχης οπου υπηρχαν ''κακοι'' και ''καλοι''. Το πιο ''βαρυ'' βιβλιο που διαβασα για την περιοδο ηταν ''ο δρομακος με την πιπερια'' του Δημητρη Ραβανη. Το ειχα παρει απο την εκθεση βιβλιου του σχολειου. Κομματακι βαρυ βιβλιο για 12χρονο αλλα εγινε επισης αγαπημενο γιατι εδινε πολυ πειστικα την οπτικη καθημερινων ανθρωπων που θα μπορουσαν να ειναι γειτονες μας.

 

[retrofan]

Γενικά πάντως προτιμώ τη Ζωρζ Σαρή από την Άλκη Ζέη. Είχα χαρεί απίστευτα διαβάζοντας το "τα στενά παπούτσια" και το "ο θησαυρός της βαγίας", βιβλία γεμάτα καλοκαίρι, ήλιο και θάλασσα. Μου άρεσε και το "όταν ο ήλιος" και το "οι νικητές", παρά τις δύσκολες περιόδους που περιγράφει. Και πολύ περισσότερο το "ψέμμα" που είναι και το αγαπημένο μου. Κάτι η σύγχρονη εποχή, κάτι η ηλικία της ηρωϊδας, το είχα διαβάσει πάμπολλες φορές!

Εκδόσεις Κέδρος αν δεν κάνω λάθος όλα τα παραπάνω. Η δεκαετία 70΄με 80΄ πρέπει να ήταν η χρυσή εποχή του Κέδρου.

 

[serano915]

Από την Ζωρζ Σαρρή έχω διαβάσει αρκετά βιβλία όπως το "Όταν ο ήλιος", τα "Στενά Παπούτσια", ο "Θησαυρός της "Βαγίας", "Οι Νικητές", "Νινέτ", "Ε.Π.", "Τα χέγια", "το παραράδιασμα", "Το ψέμα"...

Μπορώ να πω ότι τα βιβλία αυτών των δύο συγγραφέων (Σαρρή και Ζέη) με συντρόφευσαν σε αρκετά ταξίδια μου στο χώρο της φαντασίας όταν ήμουν ακόμα παιδί. Ειδικά τα βιβλία της Ζώρζ Σαρρή μου άρεσαν πολύ επειδή μου έδιναν τη δυνατότητα να ακολουθώ την πορεία της ζωής της ηρωίδας της, της Ζωής σε διάφορες φάσεις της ζωής της και να μεγαλώνω μαζί της. Αν και η ίδια δεν το αναφέρει (ή τουλάχιστον εγώ δεν το γνωρίζω) έχω την εντύπωση ότι στα βιβλία της πολλά από τα γεγονότα που αναφέρει είναι αυτοβιογραφικά. Όπως επίσης για την παιδική φιλία που την συνδέει με την Άλκη Ζέη, καθώς στο βιβλίο της "Ε.Π." αναφέρεται ξεκάθαρα σε μια παιδική της φίλη με αυτό το ονοματεπώνυμο...

 

[Clemence]

Άλλη μια συγγραφέας που έχω συνδέσει με την Ζέη είναι η Ζώρζ Σαρρή. Τόσο τις έχω δεμένες μέσα μου που ακόμα σήμερα τις μπερδεύω ...Πάντως την αρραβωνιαστικιά του αχιλλέα που την διάβασα πριν φύγω για έξω την έχω διαβάσει (και φέρει στο νου μου) περισσότερες φορές από κάθε άλλο βιβλίο που διάβασα ποτέ - άντε μαζί και με το έρως, θέρος, πόλεμος. σαν να βλέπω τη ζωή μου να καθρεφτίζεται μέσα τους

 

[retrofan]

Serano915 κι εγώ την ίδια εντύπωση είχα διαβάζοντας τα βιβλία της Σαρή. Ότι η Ζωή είναι η ίδια. Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου το καθαρά αυτοβιογραφικό "το προτελευταίο σκαλοπάτι". Όντως η μητέρα της λεγόταν Έμμα και ήταν Γαλλίδα από τη Σενεγάλη, ο πατέρας της ήταν καθηγητής και είχε δύο μεγαλύτερες αδελφές, την Ελένη και την Ειρήνη. Το βιβλίο δεν συνεχίζει στα ενήλικα χρόνια των παιδιών αλλά φαντάζομαι ότι πολλές σελίδες από το "όταν ο ήλιος" και τους "νικητές" θα είναι σχεδόν ή εντελώς αυτοβιογραφικές.

Μπορείτε λίγο να με βοηθήσετε όμως με τα βιβλία της και τη συνέχεια στην πορεία της Ζωής; Εγώ έχω διαβάσει τα εξής βιβλία με τη σειρά:

1."Τα στενά παπούτσια" με τα παιδικά χρόνια και τις διακοπές στην Αίγινα πριν τον πόλεμο

2."Όταν ο ήλιος" με την έφηβη Ζωή να ζει τον πόλεμο και την αντίσταση.

3."Οι νικητές" με τη Ζωή να τραυματίζεται στον εμφύλιο και να περιγράφει την παραμονή της στο νοσοκομείο.

4."Ο θησαυρός της Βαγίας" με τα παιδιά της Ζωής (η οποία φαίνεται ότι έχει παντρευτεί τον γιατρό που την παρακολουθούσε στο νοσοκομείο, στους "νικητές") να πηγαίνουν και πάλι διακοπές στην Αίγινα μαζί με τη μητέρα τους

5."Το ψέμμα" με την ιστορία ενός κοριτσιού που πηγαίνει στο ίδιο σχολείο με τον γιο της Ζωής, τον Αλέξη.

Υπάρχει και άλλο βιβλίο με αυτοβιογραφικά στοιχεία;

Όχι τίποτε άλλο αλλά μου λείπουν κομμάτια της ζωής της και κυρίως μου έχει μείνει απωθημένο αν η αδελφή της Ειρήνη κατάφερε να σμίξει με τον ποιητή Άρη .

Πολύ μου είχε αρέσει αυτό το ζευγαράκι στο "όταν ο ήλιος":flower:

 

[αριαδνη]

Βιβλία της Ζωρζ Σαρρή

retrofan μου εγω δεν ήμουνα και μεγαλη φαν της Σαρρη( τωρα που το σκεφτομαι πολύ κακώς, μ' εφαγε ο κάρολος βλέπεις και το βικτωριανό Λονδίνο), μόνο το ψεμα έχω διαβάσει και τους νικητες και ναι εκεί θυμάμαι οτι η 15χρονη ζωή τραυματιζεται στο πόδι με άλλους φοιτητες νομίζω κοντα στο πολυτεχνείο αν δεν κάνω λάθος . θυμάμαι οτι την νοσηλεύουν και στο νοσοκομείο και κει ένας κοντουλης γιατρός ( που μόλις έχει αναλάβει) κάνει τα πάντα να την σώσει( βρισκει όπως, όπως φαρμακα, δυσευρετα εκείνη την περίοδο για τους πληγωμένους) και αρχίζει να την ερωτευεται! έρωτας στα χρόνια του εμφυλιου και η μικρουλα να χαροπαλεύει, την σωνει όμως στο τέλος με χιλιες θυσίες, αχ, οι ερωτευμένοι, παντου υπάρχει χωρος για έναν έρωτα ακόμα και σε ένα νοσοκομείο με πληγωμένους, η ζωή νικάει τον θάνατο και ο ερωτας τα μίση!! από σενα ακουω οτι η ζωή του βιβλίου είναι η Ζωρτζ Σαρρη και οτι τελικά πήρε και τον γιατρό! και τα χεγια δικά της είναι , θυμάμαι την αγάπη του κοριτσιού για τον Ελύτη, από την Σαρρη έμαθα τον Ελύτη να σκεφτεις και πήρα μέρικές συλλογες ποιημάτων του! δεν μπορώ να σε βοηθήσω άλλο αλλά ελπίζω να βρεθεί κάποιος να μας πει! σ' ευχαριστώ που με διαφώτισες πάνω στην Ζεη, δεν ξέρω αλλά νιώθω πιο οικεία με αυτην την συγγραφέα, πάντως και οι δυο πάνω στην ιδια θεματολογια κινήθηκαν, στην ιδια περίοδο και οι δυο εξαιρετικές αλλά δεν ξερω γιατί ειχα μια μεγαλύτερη προτίμηση στην Αλκη( μου άρεσε πολύ ο μεγάλος περίπατος του Πετρου, το εζησα το βιβλίο αυτό με την καρδιά μου, το διαβασα, το ξαναδιάβασα, έγινε βιωμά μου, στο τελος με πήραν τα κλάμματα με τον θάνατο του Σωτηράκη)! Παντως και οι δυο έπιασαν ακριβώς το νοημα της ταραγμένης περιοδου που περιεγραψαν!

Εξαιρετικό το ποστ σου !

 

[retrofan]

Στην πραγματικότητα αριάδνη μου δε νομίζω ότι η Ζωρζ Σαρή πήρε τον γιατρό (του μυθιστορήματος ή άλλον ). Έφυγε αμέσως μετά τον εμφύλιο για την Γαλλία όπου έζησε χρόνια, επέστρεψε στην Ελλάδα και δούλεψε ως ηθοποιός (έπαιξε, ανάμεσα σε άλλα έργα, στο "τελευταίο ψέμμα" του Κακογιάννη και στο "έγκλημα στα παρασκήνια") και έχω την εντύπωση ότι δεν παντρεύτηκε ποτέ. Η Ζωή των βιβλίων της πήρε τον γιατρό αφού στα βιβλία όπου πια εμφανίζονται τα παιδιά της, η μαμά - Ζωή φαίνεται σύζυγος χειρουργού. Όσο για τον γιατρό, δεν παρουσιάζεται ως έρωτας της ζωής της μια και στο "όταν ο ήλιος" η νεαρή Ζωή είναι εντελώς δοσμένη στον κομμουνιστή - αγωνιστή Δημήτρη, τον οποίο όμως αρχίζει και απορρίπτει στους "νικητές" γιατί αυτός διαφωνεί με την ορθόδοξη γραμμή του κόμματος και απομονώνεται από τους "συντρόφους".

Θυμάμαι πόση εντύπωση μου έκανε η αλλαγή από το ένα βιβλίο στο άλλο της κομμουνίστριας Ζωής των "νικητών" στη σύζυγο ιατρού του Κολωνακίου στο "ψέμμα".

 

[serano915]

Λοιπόοον, για να τα πιάσω ένα ένα : Κι εγώ πάνω κάτω τα ίδια έχω συμπεράνει όσον αφορά τη Ζωρζ Σαρρή, αγαπητή retrofan. Ότι σε κάποια από τα βιβλία της υπήρχαν αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Δεν έχω διαβάσει όλα της τα βιβλία (άλλωστε είναι και πολυγραφότατη!) αλλά από όσα έχω διαβάσει και θυμάμαι μπορώ να συμπεράνω ότι τα βιβλία που έχουν σχέση με τη ζωή της είναι τα εξής: (τα βάζω κι εγώ με χρονονολογική σειρά, για να μη μπερδευτούμε)

1. Νινέτ-ουσιαστικά η ιστορία της οικογένειας Σαριβαξεβάνη, με κεντρική ηρωίδα της αδελφή της Ελένη. Από το πως γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν οι γονείς της μέχρι το πως παντρεύεται η Ελένη.

2. Τα στενά παπούτσια -τα παιδικά της καλοκαίρια στην Αίγινα με την αδελφή της, Ειρήνη και μικρές αναφορές στους γονείς της.

3. Ε.Π.- η ζωή της Ζωρζ (εδώ πια μας αποκαλύπτεται!) στη Σχολή Θηλέων παρέα με τις τρεις φίλες της, ανάμεσά τους και η Άλκη Ζέη!

4. Όταν ο ήλιος- η Κατοχή και η αντίσταση. Ένα απο τα αγαπημένα μου βιβλία. Έκλαιγα διαβάζοντας για τον θάνατο του Περικλή και για την τρέλα της Έμμα (ειδικά για τη δεύτερη).

5. Οι Νικητές- Τα δεκεμβριανά και πως τα έζησε η Ζωή. Απογοητεύτηκα όταν διάβασα ότι δεν συνέχισαν με τον Δημήτρη. (αυτό το βιβλίο το θυμάμαι ελάχιστα, θα'θελα να το ξαναβρώ και να το ξαναδιαβάσω)

Και κάνοντας ένα μεγάλο άλμα στο χρόνο...

6. Ο θησαυρός της Βαγίας- Η Ζωή παντρεμένη και μητέρα πια επισκέπτεται ξανά το νησί των παιδικών της χρόνων. Τώρα τα παιδιά της είναι οι πρωταγωνιστές...

7. Το ψέμα- ο γιος της Ζωής, ο Αλέξης και η παρέα του γνωρίζουν μια καινούρια συμμαθήτρια που μοιάζει αρκετά μυστηριώδης...

Θα τολμήσω να πω και για τα Γενέθλια όπου δεν συναντάμε τη Ζωή, ούτε κανέναν από τους υπόλοιπους. Η ιστορία διαδραματίζεται στη Χούντα και μιλάει για ένα μικρό κορίτσι και την οικογένειά της, για το πως βλέπει τη Χούντα μέσα από τα μικρά της μάτια και πως μεγαλώνει μέσα στην επταετία... Η μητέρα λοιπόν της Άννας, είναι η Μαρία, είναι κι εκείνη παντρεμένη με γιατρό, ήταν παλιά ηθοποιός και συμμετείχε στην Αντίσταση όταν ήταν ακόμη μαθήτρια. Κάτι μου θυμίζει...

"Το προτελευταίο σκαλοπάτι" που μου αναφέρεις δεν το έχω διαβάσει, με ενδιαφέρει όμως. Μπορείς να μας πεις λεπτομέρειες, αν δεν σου κάνει κόπο;

Έχω επίσης διαβάσει "Τα χέγια", το "Ζουμ", το "Παραράδιασμα" και το "Κρίμα κι άδικο" τα οποία δεν έχουν σχέση με τη Ζωή και την οικογένειά της, είναι όμως εξαιρετικά ενδιφέροντα!

[Το "Κρίμα κι άδικο" το αγαπώ ιδιαίτερα καθώς ήταν ένα βιβλίο το οποίο μου χάρισε η δασκάλα που είχα από την Α' ως την Γ' τάξη δημοτικού. Στη μέση της χρονιάς συνταξιοδοτήθηκε και με την πρώτη της σύνταξη αγόρασε από ένα λογοτεχνικό βιβλίο για κάθε παιδί της τάξης και μας τα χάρισε με αφιέρωση για τον καθένα μας! :flower: ]

Αριάδνη, κι εγώ έκλαψα πολύ με τον θάνατο του Σωτηράκη, και θυμάμαι ακόμα τη φράση που έλεγε στον Γερμανό. "Ρελτίχ Τουπακ!!!" που σήμαινε "Χίτλερ Καπούτ" από την ανάποδη! Είναι περίεργο, τι πράγματα μας μένουν στη μνήμη όσο είμαστε παιδιά! Πρέπει να έχω διάβασει και τον "Θείο Πλάτωνα", αλλά έλα που δεν θυμάμαι τίποτα...

Υ.Γ. Με συγχωρείτε για το ποστ-σεντόνι... #) Μ' έπιασε η πολυλογία μου.

 

[αριαδνη]

αχ, serano μου μην ζητάς συγνώμη για την πολυλογια σου σε αυτο το ποστ, αν μπορούμε να ονομάσουμε ποτε έτσι την λογοτεχνική συζήτηση ( εγώ την ονομάζω ταξίδι πισω στο χρονο και απάντηση στον κιτρινο τυπο του καιρού μας) , :flower: είναι υπέροχος ο σχολιασμός σου, συνέχισε λίγο ακόμα, λίγο ακόμα και εγώ εδώ ταπεινή σου ακροατρια οι αναμνήσεις σου μου φερνουνε χαρά #) ! και εμένα η δασκάλα μου στην πεμπτη δημοτικού μου έκανε δωρο το 'ένα δεντρο μεγαλώνει στο μπρούκλιν' γιατί αγαπούσα την λογοτεχνία και δη την ξένη πεζογραφία, οπότε είχα τρελάνει τους πάντες μεσα στην ταξη, μου το αγόρασε μήπως και ησύχαζα αλλά που τετοιο καλό :angry: !

Αυτη τη στιγμή κακίζω τον εαυτό μου που δεν ειχα δώσει την βαρύτητα που έπρεπε στην ζωρτζ Σαρρή μεσα από τα γραπτά σας την ξαναερωτεύομαι και θα τα ξαναπιάσω τα βιβλία που εχω στα χερια μου αρχίζοντας από τους νικητές και τωρα το πρωι!

Στα χέγια πάλι υπάρχει ένα 17χρονο κοριτσι που δίνει πανελλήνιες ζει με τον πατερα του( η μητερα του ηθοποιός να είναι πάλι η Σαρρη, η ρετροφαν είπε πως δεν παντρευτηκε) έχει φυγει γιατί δεν αντεχε τον συμβιβασμό κατα την επταετία και άφησε τον υπαλλιλίσκο άνδρα της, μονος του να μεγαλώνει το παιδί, μετά το κοριτσάκι ανακαλύπτει τα γεγονότα και αλλάζει εσωτερικά μέσα του!

Ρετροφαν μου, οι γυναίκες δυστυχώς ερωτευονται επαναστάτες( δες Δημήτη), τελικά όμως παντρευονται τεχνοκρατες ( δες Νικο αλλά δεν του φαινόντανε του γιατρού Χαραλαμπάκη που περιποιουνταν λαβωμένους με τετοια περισσυλογή στον εμφυλιο, οτι θα ανοιγε ιατρειο στο κολωνακι, ε ρε κατι αλλαγες)! θα πάρω το 'οταν ο ήλιος'ωποσδηποτε!! καλημέρα!

 

[retrofan]

Serano915

Το ποστ σου είναι σωστή διατριβή για το έργο των Ζέη και Σαρή!!!

Μου έδωσες και ιδέες για το τι θα αγοράσω για το καλοκαίρι. "Νινέτ" και "Ε.Τ." λοιπόν. Δεν λέει ν' αφήσουμε την ιστορία της Ζωής μισή .

Συμμερίζομαι απόλυτα την εντύπωση που μου είχε κάνει στο "όταν ο ήλιος" ο θάνατος του Περικλή και ιδίως η ανακοίνωσή του στη Ζωή από τον Άρη, τον ποιητή "που έμοιαζε να έχει πάρει πάνω του την ανημποριά ολάκερης της οικουμένης" (μέσα από αυτό το βιβλίο πρωτογνώρισα το "Άξιον Εστί" του Ελύτη).

Σ' ένα δημοσίευμα πρόσφατο, με αφορμή την έκδοση του τελευταίου βιβλίου της Σαρή, έγραφε ότι η αρρώστια της μητέρας της δεν ήταν τρέλα αλλά αλτσχάιμερ. Εκείνη την εποχή όμως δεν είχαν αναγνωρίσει τη συγκεκριμένη νόσο και βάφτιζαν τρέλα ό,τι δεν χωρούσε σε άλλα καλούπια. Πρέπει να ήταν και σχετικά μικρή η μητέρα της όταν εκδηλώθηκε (γύρω στα 60), κάτι που είναι σπάνιο μια και το αλτσχάιμερ εκδηλώνεται σε πολύ προχωρημένες ηλικίες.

"Το προτελευταίο σκαλοπάτι" είναι ουσιαστικά η γνωριμία (μέσω αλληλογραφίας για ανταλλαγή καρτ ποστάλ παρακαλώ ) του μικρασιάτη πατέρα και της γαλλίδας από την Σενεγάλη μητέρας της Σαρή, ο γάμος τους και τα πρώτα χρόνια της οικογενειακής τους ζωής στην Αθήνα. Το βιβλίο τελειώνει με την έναρξη του πολέμου. Είναι σχετικά μικρό και όχι ιδιαίτερα πετυχημένο κατά την γνώμη μου. Πολύτιμο όμως για όσους έχουν παρακολουθήσει τα υπόλοιπα βιβλία της καθώς προσφέρει πληροφορίες. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.

Στα "γενέθλια" κι εγώ έχω την εντύπωση ότι γίνεται μια έμμεση αναφορά στη Ζωή (παλιά αγωνίστρια, σύζυγος γιατρού, δύο παιδιά με το μεγαλύτερο αγόρι και το μικρότερο κορίτσι) αλλά και στη Ζέη, πράγμα που τώρα που με πληροφόρησες ότι γνωρίζονταν από μικρές εξηγείται. Η μικρή Άννα του βιβλίου έχει έναν παιδικό φίλο, τον Πετράκη, γιο ζευγαριού που επέστρεψε πρόσφατα από τη Ρωσία με τους γονείς του (σκηνοθέτης ο μπαμπάς) και που φεύγουν και πάλι στη Γαλλία μετά τη δικτατορία. Πέτρος είναι το πραγματικό όνομα του γιου της Ζέη (ο Πέτρος Σεβαστίκογλου, ο σκηνοθέτης) αλλά και το όνομα με το οποίο παρουσιάζεται ο μικρούλης γιος της εξόριστης οικογένειας στον "θείο Πλάτωνα". Συνεπώς ...

Αριάδνη ο γιατρός Χαραλαμπάκης (το είχα ξεχάσει το όνομά του, ευχαριστώ που μου το θύμισες ) μπορεί να μην είχε τη γοητεία του Δημήτρη, είχε όμως την ασφάλεια και τη σιγουριά . Εντωμεταξύ υπάρχει όντως αυτό το άλμα στον χρόνο που επεσήμανε και η serano915 ανάμεσα στους "νικητές" και στον "θησαυρό της βαγίας" και κανείς μας δεν ξέρει τι μεσολάβησε στο μεταξύ. Ο Δημήτρης εμφανίζεται για λίγο στους "νικητές", κυνηγημένος και σε εσωτερική αναστάτωση, γυρνώντας σαν την άδικη κατάρα σε μια Αθήνα των δεκεμβριανών ενώ οι δεξιοί τον αναζητούν και οι αριστεροί τον έχουν αποκηρύξει. Η ίδια η Ζωή τον έχει κατηγορήσει που διαφώνησε με το κόμμα και όταν τελειώνει η συζήτησή του με την Ειρήνη εξαφανίζεται χωρίς να ξέρει κανείς πού μπορεί να καταλήξει αυτός ο άνθρωπος. Είναι πολύ πιθανό να μην κατάφερε καν να επιζήσει.

Αχ βρε κορίτσια! Πόσο πίσω με γυρίζετε στην παιδική μου ηλικία

Και για να κλείσω αυτό το μεγάλο ποστ με την αμπελοφιλοσοφία της ημέρας, κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω ότι μεγαλώνω , γιατί μου έρχεται στο στόμα η ατάκα που σιχαινόμουν ν' ακούω όταν ήμουν μικρή: "εμείς τότε αυτό και αυτό ... οι σημερινοί νέοι ..."

Δεν μπορώ όμως να μην αναρωτηθώ πόσα παιδιά διαβάζουν ακόμα τα βιβλία της Ζέη και της Σαρή που μεγάλωσαν την δική μου τη γενιά. Κι ήταν βιβλία που μέσα από αυτά μάθαμε ιστορία, σωστά ελληνικά, κεντρίστηκε η φαντασία και η ευαισθησία μας.

Ωχ! Σίγουρα μεγάλωσα! Πάω να κοιταχτώ στον καθρέφτη μπας και ξεφύτρωσε καμιά ρυτίδα

 

[αριαδνη]

Τι ωραιες συζητήσεις που κάνουμε παρηγοριά σε όσα ζούμε κοριτσια στην σημερινή εποχή! :angry: το ξαναπιασα το βιβλίο τους νικητές εννοω! στην εισαγωγή στο τελος λέει το εξής 'εμένα δε με λέει κανεις, απλά το ονομα μου ειναι ζωή! Ζωή Βαλάση!

μήπως ειναι αυτη η μικρη ζωή που περιγραφεται στο βιβλίο και οχι η ζωρτζ :xm: !

ρετροφαν μου σκληρη η μοιρα του Δημήτρη είναι να μην σου τυχει από παντού αποδιωγμένος και καταζητουμενος για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά, το πιο τραγικό πρόσωπο του βιβλίου είναι αυτός!

Παιδια είναι δυνατόν η μικρή Ζωή στα 13-14 πήγαινε σε πανεπιστήμια και ορθωνε πολιτικό λόγο( εκεί γνώρισε και τον γιατρό, δηλ. αυτός ηταν ερωτευμένος κρυφά μαζί της, αυτη σημασία) εγώ στα 13 γυριζα με τα ποδηλατα από γειτονια σε γειτονιά, μπράβο η παλιά γεννιά, ωριμότης! απίστευτη ιστορία για ενα 15χρονο κορίτσι, την διαβάζω τωρα μετά από 15 χρονια και την βρισκω απίστευτη! απίστευτη! και να είναι και πραγματική!

ρετροφαν μου να χαίρεσαι που μεγαλώσαμε στην δεκαετία του 80΄και γαλουχηθήκαμε με τετοια βιβλία και παιδικά και τωρα κάνουμε λόγο γι' αυτά στην ρετρομανιαξ! είναι οι αναμνήσεις μας και είναι πολύ όμορφες! θα κοιτάξω και εγω για τα άλλα βιβλία της!

 

[retrofan]

Παιδια είναι δυνατόν η μικρή Ζωή στα 13-14 πήγαινε σε πανεπιστήμια και ορθωνε πολιτικό λόγο( εκεί γνώρισε και τον γιατρό, δηλ. αυτός ηταν ερωτευμένος κρυφά μαζί της, αυτη σημασία) εγώ στα 13 γυριζα με τα ποδηλατα από γειτονια σε γειτονιά, μπράβο η παλιά γεννιά, ωριμότης! απίστευτη ιστορία για ενα 15χρονο κορίτσι, την διαβάζω τωρα μετά από 15 χρονια και την βρισκω απίστευτη! απίστευτη! και να είναι και πραγματική!

Ώπα, ώπα! Της κόβεις χρόνια Αριάδνη!

Όταν ξεκινά ο πόλεμος, το 1940, η Ζωή είναι 16 χρονών. Αυτό φαίνεται καθαρά στο "όταν ο ήλιος" μιας και χαρίζει στο αθώο φλερτάκι εκείνης της εποχής, τον πιλότο Περικλή που φεύγει για το μέτωπο, ένα κομπολόι με 16 κεχριμπαρένιες χάντρες, όσες και τα χρόνια της.

Συνεπώς στα Δεκεμβριανά, το 1944 δηλαδή, η Ζωή είναι ήδη εικοσάρα .

 

[αριαδνη]

συγνώμη τότε, ε τωρα βγαίνει νοημα έλεγα και εγώ έζησε δυο έρωτες σε ηλικία 15 χρονών κιολας με δυο υπέροχους άνδρες, έκανε αντίσταση , τραυματιστηκε, έζησε κατοχή και εμφύλιο μαζί! είναι που μου λείπει το παρελθόν της και το πίσω μερος του βιβλίου μου μιλά για μια 15χρονη Ζωή που συνεχίζει την αγωνιστική της πορεία( που να φανταστω οτι 15 ήταν στην κατοχή)! όπως και να εχει κάποιοι άνθρωποι εχουν πράγματα να διηγηθούν από την ζωή τους πολύ συνταρακτικά! εμείς πάλι ουτε το 1/3 αυτών ( μας αδικουν και οι εποχές, σκέψου οτι κάποτε τα νεα παιδιά θα θελουν να ζήσουν οτι ακριβώς εμείς κάποτε και θα το θεωρούν συνταρακτικό στα μάτια τους)! το καλό κοριτσια μου με αυτά τα βιβλία είναι πως καταδεικνυουν αυτες τις αλλαγές στην ανθρωπινη ζωή, παιδική ηλικία, εφηβεια, νεοτητα, ωριμότητα τοσο ευστοχα και ξεχωριστά κάτι που δεν πετυχαίνουν τα σημερινά αναγνώσματα ! και μας δειχνουν επίσης πως η ζωή δεν είναι ένα συνεχιζόμενο καλοκαίρι εχει και τις δύσκολες στιγμές της και τις τραγικές της πολλές φορές και δεν μιλούν για μια αιωνια, ψευτικη ευτυχία αλλά πάλι σου δίνουν και την δύναμη να τις ξεπεράσεις αυτές τις στιγμές και να νικήσεις! :flower:

 

[αριαδνη]

Oπου να' ναι τελειωνω το 'όταν ο ήλιος' να ξερατε πόσα βιβλιοπωλεία περπάτησα για να το βρω, υπεροχο , μοναδικό βιβλίο δεν ηξερα οτι η ζωή της Ζωής περιγραφεται σε τόσα βιβλία, γιατί κοριτσια υπαρχει και κάποιο που σας διέφυγε 'η κόκκινη κλωστή δεμένη' όπου πάλι αποτελεί συμπληρωμα της ζωής της πρωταγωνίστριας στην κατοχή!

Σας ευχαριστώ που μοιραστηκατε αυτο το βιβλιο μαζί μας αχ, γιατι να μην το είχα διαβάσει πιο πριν.

Γινεται να ζηλευεις καποιον που εχει περασει κακουχίες, πεινα, λιμό και έχει αντικρυσει το θάνατο, φαινεται πως γινεται ( οπως την Φρανσις Νοουλαν σε άλλο ποστ)! γιατί την 'ζηλεψα' την μικρη ζωή, η ζωή της παρουσιάζει τόσο ενδιαφερον και ο ερωτας της με τον Δημητρη( εφυγε από το σπίτι των πλουσιων γονεων του, μονο και μόνο για να λέγεται άνθρωπος) με μάγεψε! ο θάνατος του Περικλη συγκλονιστικός και κεινος τι νεος αλλά και ο χαρακτηρας του Αρη του ποιητη, του μεγάλου ερωτα της Ειρηνης που εγκαταλείπει τα πλούτη και την ασφάλεια για το αβεβαιο, σκιαγραφειται πολύ καλά! μ' αρεσει και η φιλια των τεσσάρων κοριτσιων, της Αθηνάς της Αννουλας και ας μην ξεχασω και το Κουλί που μαζί κάθε βραδυ έγραφαν τους τοιχους με συνθηματα!! και ο κυριος καθηγητης ο πατερας των κοριτσιών μα τοσο φοβητσιαρης πια!! αντιθετος εντελώς από την Εμμα! Τελικά η Ζωή γνωρισε τον πλατωνικό και εφηβικό ερωτα στο πρόσωπο του Περικλή, τον παθιασμένο, τον γεμάτο εντασεις στο πρόσωπο του κατα 10 χρονια μεγαλυτερου Δημήτρη ( ωραια που της είπε οτι την αγαπάει γι' αυτό που ειναι τοτε που δεν άκουγε τις σοβαρες συζητησεις του) και τον πιο γλυκό και βεβαιο στο προσωπο του Νικου!! ωραια !!

 

[αριαδνη]

Διαβαζοντας την 'κοκκινη κλωστή δεμένη' έμαθα οτι η Σαρρη και είχε παντρευτεί και παιδιά έκανε, μάλιστα ήταν και σπουδαστρια υποκριτικής τεχνης στην σχολή του μεγάλου δασκάλου όπως τον αποκαλεί του Ροντηρη!!

Και περασε πολλά στην αντισταση, κοντεψε και την ζωή της να χασει !! απο του χαρου τα δόντια γλίτωσε λόγω μιας γνωριμίας του πατερα της!

Μ' αρεσει που στα βιβλία τονιζεται η ομορφια και η θαραλλέα της σταση!!

ωραια ηρωιδα #) Συγνωμη αν κουρασα!!

 

[Juanita]

Παιδιά, μετέφερα τα μηνύματά σας που αφορούν την Ζωρζ Σαρρή σε νέο θέμα.

Νομίζω πως είναι καλύτερα έτσι...

 

[retrofan]

Τελικά αυτό το θεματάκι μ' έβαλε στα αίματα. Από τότε που συζητούσαμε για τα βιβλία της Ζωρζ Σαρή και το κατά πόσο είναι αυτοβιογραφικά, πήγα και κάλυψα τα "κενά" μου

Διάβασα λοιπόν το "Νινέτ", το "Κόκκινη Κλωστή Δεμένη", το "Ο χορός της ζωής", το "Ε.Π." και το "Τότε".

Λογοτεχνικά δεν μ' ενθουσίασε κανένα τους. Πιο άρτιο θεωρώ το "Ε.Π." αλλά και πάλι δεν συγκρίνεται με τα πιο κλασικά της "Ψέμα", "Θησαυρό της Βαγίας", "Όταν ο ήλιος" κλπ. Μερικά μάλιστα, όπως το "Κόκκινη Κλωστή Δεμένη" και το "Τότε" τα βρήκα πρόχειρα, σα να εξαργυρώνει την επιτυχία της και το δεδομένο ενδιαφέρον των αναγνωστών σε ό,τι γράψει, έστω κι αν αυτές είναι λίγες αυτοβιογραφικές σελίδες χωρίς συνοχή μεταξύ τους.

Το θέμα μου όμως δεν είναι η προχειρότητα της γραφής γιατί δεν ξεκίνησα το διάβασμα ψάχνοντας λογοτεχνικές συγκινήσεις αλλά απαντήσεις στο κουτσομπολίστικο ενδιαφέρον μου .

Αφού λοιπόν όλα τα βιβλία της είναι σαν κομμάτια ενός "σάγκα" με την ιστορία της οικογένειάς της, εγώ γιατί έχω μπερδευτεί;

Για την ίδια την Ζωρζ τα πράγματα είναι μάλλον καθαρά. Ζει τα παιδικά της χρόνια, παίρνει μέρος στην αντίσταση, έχει έναν πρώτο μεγάλο έρωτα με τον Δημήτρη, φεύγει λίγο πριν τον εμφύλιο για το Παρίσι, ζει για λίγο έναν δεύτερο έρωτα με τον συνθέτη Ιάνη Ξενάκη (εύκολα αναγνωρίσιμος ο Γιάννης του "χορού της ζωής") και τελικά γνωρίζει τον γιατρό άντρα της, τον παντρεύεται και χρόνια μετά επιστρέφουν οικογενειακώς στην Ελλάδα.

Αρκετά συνοπτικά δίνεται και η κατάληξη των γονιών της (το θέμα προφανώς την πληγώνει και δεν καταπιάνεται μαζί του με λεπτομέρειες). Η μητέρα της καταβάλλεται ψυχικά με τις ταλαιπωρίες της κατοχής, εκδηλώνει ψυχασθένεια, η οικογένεια αποφασίζει τη νοσηλεία της στο Δαφνί και πεθαίνει εκεί λίγα χρόνια μετά. Ο πατέρας της κατηγορεί γι' αυτή την κατάληξη την Ζωρζ με το σκεπτικό ότι η δική της εμπλοκή στην αντίσταση και το άγχος που δημιουργούσε αυτή η ανησυχία στην μητέρα της προκάλεσε την κρίση και πεθαίνει έχοντάς της αποδώσει αυτή τη βαριά ευθύνη και χωρίς ποτέ ουσιαστικά να συμφιλιωθούν.

Όσον αφορά όμως τις αδελφές της μπερδεύτηκα τελείως. Σίγουρα υπάρχουν δύο, η πρωτότοκη και αρκετά μεγαλύτερη Ελένη και η κοντινή της σε ηλικία Ειρήνη. Στο "Νινέτ" η Ελένη παντρεύεται τον παιδικό της φίλο Κόλια πολύ πριν τον πόλεμο. Στο "όταν ο ήλιος" όμως η Ελένη παρουσιάζεται ως ανύπαντρη στα τριάντα της, να ζει μόνη της στο Λαύριο όπου δουλεύει σε γαλλική εταιρεία. Στο "ο χορός της ζωής" η Ελένη (Τόνια λέγεται) είναι μόνη της στην Αθήνα, έχοντας αναλάβει την φροντίδα της μάνας αλλά υπάρχει ένας αγνώστων λοιπών στοιχείων Αλβέρτος (κάτι σαν σχέση μοιάζει η σύντομη αναφορά σε αυτόν) με τον οποίο φεύγει μακριά η Ελένη μετά τον θάνατο της μητέρας, ειδοποιώντας την μικρή αδελφή ότι πια οι δρόμοι τους χωρίζουν.

Το "ο χορός της ζωής" με μπέρδεψε πολύ και για την κατάληξη της άλλης αδελφής, Ειρήνης. Σε όλα τα άλλα βιβλία η Ειρήνη συμμετέχει στην αντίσταση, κρύβεται και αυτή, δεν φαίνεται να παίρνει μέρος στον εμφύλιο αλλά συμπαραστέκεται στην Ζωρζ - Ζωή κατά τον τραυματισμό της στα Δεκεμβριανά ("οι Νικητές"). Στο "ο χορός της ζωής" όμως η Ειρήνη ονομάζεται Λευκή, έχει συλληφθεί από τους Γερμανούς που την μπέρδεψαν με την Ζωρζ και έχει πεθάνει από τα βασανιστήρια. Ο θάνατός της μάλιστα είναι το δεύτερο πράγμα που της καταμαρτυρά ο πατέρας της στην έντονη σύγκρουσή τους.

Κοντολογίς μεγάλος νταλκάς μου προέκυψε για το τι ακριβώς συνέβη στην οικογένεια Σαρηβαξεβάνη και δυστυχώς δεν υπάρχει καμία βιογραφία της Ζωρζ Σαρή για να μου λύσει τις απορίες

 

[Domenica]

Και εγώ που είχα διαβάσει τα άπαντα είχα αντίστοιχες απορίες! Νομίζω πως αυτό γίνεται επίτηδες για να μην είναι άμεσα αναγνωρίσιμοι άνθρωποι που ίσως ζουν ακόμα. Η εικόνα του Ξενάκη με είχε ενοχλήσει, τον παρουσιάζει κάπως σαν θύμα ενώ ο ίδιος ο Ξενάκης δεν ξαναμίλησε ποτέ για αυτά. Συν πως τονίζει συνέχεια πόσο πλούσιος ήταν ενώ η οικογένεια του καταστράφηκε οικονομικά για να τον γλιτώσει και να τον στείλει Γαλλία. Με την Ζωρζ Σαρρή εχω ανάμεικτα συναισθήματα, προτιμώ την Άλκη Ζέη. Ναι μεν, εξαιτίας της Ζωρζ έμαθα οτι ήθελα να μάθω (και πολλά που δεν ἠθελα!) για Κατοχή, Εμφύλιο, Χούντα και σχετικά από την άλλη όμως διέκρινα μία εμμονή με την μεγαλοαστική τάξη που έδινε μια λάθος εικόνα της Ελλάδας. Ολοι πήγαιναν σε ᾽᾽μικρά ιδιωτικά᾽᾽ με καλοκάγαθες, προοδευτικές ιδιοκτήτριες και έμεναν σε ωραία, παλιά σπίτια (και αν όχι ήταν τραγωδία όπως στο ᾽Ψέμα''). Οι αγρότες και οι υπηρέτες ήταν μονοδιάστατοι και γραφικοί. Γενικά οι ήρωες της ζούσαν σε μια άλλη Ελλάδα ακόμα και αν πέθαιναν από πείνα, ήταν μορφωμένοι,καλοντυμένοι και ταξιδεμένοι. Τα έργα της ακόμα και αυτά που έχουν ήλιο,θάλασσα κτλ. θα μπορούσαν σαν είναι οπουδήποτε.

Οι προδοσίες,τα μαχαιρώματα και οι πικρίες ήταν κάπως εξωραισμένα. Τώρα βέβαια παιδικά βιβλία είναι τι να πεις. Συγκρίνεις όμως τα έργα της με άλλους συγραφείς που έγραφαν για τα ίδια γεγονότα και φαίνεται σαν να ζούσε σε άλλο μέρος.

Πριν από μερικά χρόνια σε μετακόμιση ο σύζηγος μου τα πούλησε όλα στο Μοναστηράκι θα ήθελα όμως να τα ξαναπάρω για αναμνηστικούς λόγους τουλάχιστον ᾽᾽Τα στενά παπουτσια᾽᾽ και τον ᾽᾽Θησαυρό της Βάγιας᾽᾽ , το ᾽Ὄταν ο ήλιος᾽᾽, το ᾽Ὀι νικητές᾽᾽και το '᾽Ψέμα᾽᾽. Τον σύζηγο τον ενοχλούσε πολύ αυτό το στοιχείο που αναφέρω δηλ. πως όλοι είναι ευκατάστατοι και αστοί. Τα τελευταια έργα της μου φαίνονται και εμένα λίγο πρόχειρα και βιαστικά γραμμένα. Είμαστε οι μόνοι που έχουμε αυτή την αίσθηση με την Ζωρζ Σαρρή ή το έχετε προσέξει και σεις; Η Αλκη Ζέη νομίζω πως είναι πιο ρεαλίστρια ως προς την αίσθηση της Ελλάδας.

Και προς θεού δεν θέλω να πω κακό για μια τοσο καλή συγγραφέα αλλά απλά αναρωτιέμαι αν αυτό το στοιχείο στην δουλειά της ξένιζε και άλλους κάπως.

 

[retrofan]

Η εικόνα του Ξενάκη με είχε ενοχλήσει, τον παρουσιάζει κάπως σαν θύμα ενώ ο ίδιος ο Ξενάκης δεν ξαναμίλησε ποτέ για αυτά. Συν πως τονίζει συνέχεια πόσο πλούσιος ήταν ενώ η οικογένεια του καταστράφηκε οικονομικά για να τον γλιτώσει και να τον στείλει Γαλλία. Σαν θύμα; :xm: Εγώ έμεινα με την εντύπωση ότι τον παρουσιάζει σαν την ιδιοφυία με έντονα όμως θέματα κοινωνικότητας και πολύ δύσκολο στην καθημερινή συναναστροφή του. Στον "χορό της ζωής" δεν μου φάνηκε ο Γιάννης να κουβαλάει περισσότερο από τους άλλους την πίκρα της αναγκαστικής προσφυγιάς. Όσο για την οικογένειά του, ο άνθρωπος (ή τουλάχιστον ο πατέρας του) ήταν όντως πάμπλουτος. Μεγαλέμποροι στην Ρουμανία, με σπουδές στην Αναργύρειο Σχολή στις Σπέτσες. Και τα δυο του αδέλφια ακολούθησαν λαμπρές πορείες στην Ελλάδα (ο ένας διάσημος ζωγράφος, ο άλλος φιλόσοφος). Πού το διάβασες ότι η οικογένειά του καταστράφηκε οικονομικά για να τον φυγαδεύσει στη Γαλλία; Ρωτάω με μεγάλο ενδιαφέρον γιατί μ' ενδιαφέρει η ζωή και η πορεία του Ξενάκη. Το μόνο όμως που μπόρεσα να βρω στις σχετικές μου αναγνώσεις ήταν ότι ο πατέρας του τον έδιωξε με πλαστό διαβατήριο στην Ιταλία και μετά, με την βοήθεια των Γάλλων κομμουνιστών, πέρασε στο Παρίσι. Τελικά, όπως φαίνεται και με την "αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα", η πορεία Ελλάδα - Ιταλία - Γαλλία ήταν κλασική για τους πολιτικούς πρόσφυγες.


Ολοι πήγαιναν σε ᾽᾽μικρά ιδιωτικά᾽᾽ με καλοκάγαθες, προοδευτικές ιδιοκτήτριες και έμεναν σε ωραία, παλιά σπίτια (και αν όχι ήταν τραγωδία όπως στο ᾽Ψέμα''). Οι αγρότες και οι υπηρέτες ήταν μονοδιάστατοι και γραφικοί.

Ε όλα τα παιδικά αναγνώσματα για πρίγκιπες και βασιλοπούλες μιλάνε, όχι για καταπιεσμένους και πεινασμένους αγρότες . Πλάκα - πλάκα, ένα παιδικό βιβλίο θυμάμαι που μιλούσε για μια οικογένεια κολλίγων στον θεσσαλικό κάμπο. Το "ένα δέντρο στην αυλή μας" της Μαρούλας Κλιάφα. Την ψυχή μου πλάκωσε ! Φτώχια, κακοί αφέντες, πείνα, πόλεμοι, μέχρι και βιασμοί . Εντάξει, η πραγματικότητα ήταν αλλά δεν μου άρεσε που την συναντούσα στα 10 μου! Στην Ζωρζ Σαρή πάντως ξεχνάς τα "Στενά Παπούτσια" που μιλάνε για μια φτωχή οικογένεια αγροτών στην προπολεμική Αίγινα και που ωστόσο είναι ένα πολύ κεφάτο, καλοκαιρινό βιβλίο. Περιγράφει τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης χωρίς όμως να δείχνει ότι τα παιδιά δεν απολαμβάνουν την παιδική τους ηλικία.

Συγκρίνεις όμως τα έργα της με άλλους συγραφείς που έγραφαν για τα ίδια γεγονότα και φαίνεται σαν να ζούσε σε άλλο μέρος.

Σ' αυτό έχεις ένα δίκιο. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη κατά πόσο η Ζωρζ Σαρή ήταν "ενταγμένη" στην ελληνική πραγματικότητα στα παιδικά και νεανικά της χρόνια. Κόρη Γαλλίδας και γαλλοτραφούς πατέρα, με καλοκαίρια στο εξοχικό της γιαγιάς κοντά στη Μασσαλία, με αδελφή εσωτερική σε σχολείο στο Παρίσι, καθολική, μεγαλωμένη με άλλο πνεύμα και άλλες αρχές, σίγουρα διέφερε από τα άλλα κορίτσια της ηλικίας της. Και η έλλειψη ενημέρωσης της μητέρας της για το τι συνέβαινε στην Ελλάδα μαζί με τον βαθύτατο συντηρητισμό του πατέρα της, σίγουρα δεν βοηθούσαν την προσπάθεια κατανόησης όσων συνέβαιναν. Στο "Ε.Π." είναι χαρακτηριστικό ότι δεν καταλαβαίνει καν γιατί η φίλη της Άλκη Ζέη δεν θέλει να γίνει φαλαγγίτισα στη νεολαία του Μεταξά. Δεν ξέρει καν ποιος είναι ο Μεταξάς. Και ο πατέρας της Ζέη δεν ήταν κανένας αριστερός. Διευθυντής τράπεζας και βενιζελικός ήταν. Αλλά ο καθηγητής Σαρηβαξεβάνης θεωρούσε την ενασχόληση με την πολιτική δουλειά των πολιτικών και μόνο.

Εν κατακλείδι, στην προσωπική μου χημεία ταιριάζει καλύτερα η Ζωρζ Σαρή ως παιδική συγγραφέας. Τη Ζέη την έχω για ενήλικες, ίσως γιατί η "Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα" μου φαίνεται να είναι τόοοοοσο ανώτερη από τα υπόλοιπα βιβλία της.

 

[serano915]

Domenica μου, θα διαφωνήσω (είσαι και πατρίδα, κρίμα! ) σχετικά με τους μονοδιάστατους χαρακτήρες της Σαρρή που είναι όλοι μέλη της μεγαλοαστικής τάξης.

Το πρώτο βιβλίο που διάβασα της Σαρρή είναι το "Κρίμα κι άδικο" στην Γ' δημοτικού. Μιλάει για μια οικογένεια που ζει στην επαρχία, κάπου στη Φθιώτιδα αν δεν απατώμαι, όπου μια γιαγιά με το περιέργο όνομα Κορτέσα (εγώ τουλάχιστον δεν το έχω ξανακούσει) ζει μαζί με την κόρη της και μεγαλώνει τα 3 εγγόνια της. Τα βγάζουν δύσκολα πέρα, η μάνα δουλεύει σε εργοστάσιο και ο πατέρας ταξιτζής. Η γιαγιά έχει άλλον ένα γιο, το Δημήτρη, τον οποίο λατρεύει αλλά δυστυχώς τον βλέπει σπάνια μια και είναι μετανάστης στην Ολλανδία και παντρεμένος εκεί. Αποφασίζει να ανοίξει εστιατόριο ελληνικής κουζίνας (αλήθεια, μέχρι εδώ αντικατοπτρίζει με υπερβολική ακρίβεια τη ζωή των περισσότερων οικογενειών στην Ελλάδα του '50-'60) και γράφει στη μάνα του να πάει να τον βοηθήσει ως μαγείρισσα. Η κόρη αρνείται επειδή δεν έχει κάποιον να προσέχει τα παιδιά της όσο εκείνη δουλευει στο εργοστάσιο και γίνεται μεγάλος καβγάς. Η Κορτέσα παρά της αντιρρήσεις της κόρης της αποφασίζει να πάει για να βοηθήσει το γιό της, όμως δεν προλαβαίνει αφού έρχεται τηλεγράφημα ότι ο Δημήτρης σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Έτσι από εκεί που ετοιμαζόταν η Κορτέσα να πάει για μόνιμα κοντά στο γιό της, πάει μόνο και μόνο για την κηδεία.

Σίγουρα δεν το λες ένα χαρούμενο παραμύθι, δεν έχω διαβάσει όλα τα βιβλία της Σαρρή, αλλά έχω διαβάσει τα περισσότερα. Νομίζω ότι το συγκεκριμένο είναι αρκετά διαφορετικό από τα υπόλοιπα... Άλλωστε, πάντα υπάρχουν δύο πλευρές σε κάθε νόμισμα...