Δημοτικό! Μια λέξη χιλιάδες αναμνήσεις. Τα έξι καλύτερα χρόνια της ζωής μας. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα ατέλειωτα παιχνίδια, τα διαλλείματα, τις χαρές, τις λύπες, τους φίλους μας που ήμασταν σαν αδέρφια, που μοιραστήκαμε μαζί έξι ολόκληρα χρόνια αθωότητας, αγνά χρόνια ανέμελα που τα πάντα έμοιαζαν όμορφα και εξιδανικευμένα στην παιδική άδολη ψυχή μας.
Το κτίριο του Δημοτικού είναι πολύ κοντά στο σπίτι μου και περνάω τακτικά από κει. Κάθε φορά που φτάνω στο κτίριο και κοντοστέκομαι μπροστά στην καγκελόπορτα και στο προαύλιο, χιλιάδες αναμνήσεις ξεπροβάλλουν αγνά στην μνήμη μου και μια ατέλειωτη γαλήνη και ηρεμία αγκαλιάζει όλο μου το είναι. Όλα ηρεμούν μέσα μου και για δευτερόλεπτα το άγχος και η πίεση της καθημερινότητας πάνε περίπατο. Πολλές φορές επιδιώκω να περνάω από εκεί και κάθε φορά που κοιτάζω προς το κτίριο, θαρρείς και ακούω τις παιδικές φωνές και αντικρίζω εικόνες από τα παιχνίδια των αγοριών και των κοριτσιών και γίνομαι για λίγα λεπτά ξανά παιδί και η αθωότητα για λίγο επικρατεί της σκληρής πλευράς του χαρακτήρα μου για επιβίωση στον γεμάτο αρνητισμό και ασχήμια κόσμο που ζούμε.
Σίγουρα αυτά τα έξι χρόνια της ζωής μας αποτελούν ένα αγνό θησαυρό αναμνήσεων που θα κουβαλάμε πάντα μέσα μας σαν κάτι ανεκτίμητο.
