Κλασσικά το παιδάκι μιλάει για φανταστικό φίλο στο καινούργιο σπίτι που εγκαταστάθηκε η οικογένεια. Οι γονείς το παίρνουν στην πλάκα και νομίζουν ότι είναι δημιούργημα της φαντασίας του μικρού. Μετά αρχίζει να τους λέει πως ο φίλος του είναι θυμωμένος και δεν τους συμπαθεί, πάντα δείχνοντας προς μια μεριά του δωματίου, που δεν υπάρχει τίποτα. Μετά από λίγες μέρες αρχίζουν να πέφτουν αντικείμενα, να ανοιγοκλείνουν πόρτες , να ακούγονται περίεργοι ήχοι κλπ κλπ...
Εγώ έκανα αυτό που ανέφερε και η Betty, αρκετές φορές έπαιζα επιτραπέζια με αντίπαλο τον εαυτό μου όταν δεν είχα με ποιόν να παίξω, ή άλλες φορές έβαζα μία κούκλα απέναντι κι έπαιζα εγώ γι'αυτήν. Χωρίς ζαβολιές όμως, έτσι δεν ήταν λίγες οι φορές που κέρδιζε "ο αντίπαλος". Πέρα από αυτό τίποτα. Μπορεί πράγματι να είναι λίγο επικίνδυνο αυτό για την ψυχική υγεία ενός ατόμου, σε πολύ μικρή ηλικία δεν πειράζει, αλλά αν συνεχίζει να έχει τέτοιο φίλο το παιδί καθώς μεγαλώνει, τότε τα πράγματα μπορεί να είναι ανησυχητικά.