Ευτράπελα σε θεατρικές παραστάσεις

[lass]

Αφορμή για το θρεντ είναι ένα γεγονός που αναφέρει η Τζένη Καρέζη στο βιβλίο "Τετράδια ζωής".

(Θα το γράψω περιληπτικά και όταν μπορέσω θα το ανεβάσω)

Η Καρέζη είχε πάει στην παράσταση "Λεωφορείον ο πόθος" το οποίο ανέβασε η Έλλη Λαμπέτη

και όπως αναφέρει όλα πήγαιναν μια χαρά με τη Λαμπέτη να δίνει μια εκπληκτική ερμηνεία ώσπου

συμβαίνει το εξής: ένας κύριος στην πρώτη σειρά διαβάζει με αφοσίωση το πρόγραμμα της παράστασης

κατά τη διάρκεια του έργου. Σιγά σιγά το αντιλαμβάνεται όλη η πλατεία άρα και η ίδια η Λαμπέτη

η οποία διακόπτει για λίγο και "καρφώνει" τον εν λόγω κύριο ο οποίος όμως δεν έχει πάρει χαμπάρι.

Όταν τον διακόπτουν από τη... μελέτη του ο ίδιος αντιλαμβάνεται το βλέμμα της Λαμπέτη η οποία

συνεχίζει την παράσταση κανονικά, η μαγεία όμως και το συναίσθημα στην ερμηνεία της είχε πια χαθεί.

Εσάς σας έχει τύχει κάτι παρόμοιο;

 

[spyrosd]

Αν και δεν το ειχα δει, ήταν το σκηνικό με τον Γιώργο Φούντα στο "Εγώ η Λασκαρίνα" Αντι να της πει "τι είναι αυτά που λες καπετάνισα Λασκαρίνα" , την είπε καπετάνισα Λαμαρίνα.

Είχα βιώσει την Άννα Βαγενά στην "Άγγέλα Παπάζογλου" εκνευρισμένη να μιλάει για τηλεόπληκτο κοινό επειδή κάνανε βαβούρα (Και ήταν και δικαιολογημένη η γυναίκα) Επίσης το 1989 στο Βέμπο που έπαιζε ο Γιώργος Μαρίνος το "Αυγό" όταν είδε πως κάτω ήταν μια πολύ γνωστή ηθοποιός της είπα από σκηνής : "Αγάπη μου και εσύ εδώ ; Το κλείσατε σήμερα το θέατρο, δεν είχατε κόσμο!" Επίσης το καλοκαίρι του 90 στο Αθήναιον στην παράσταση "Είπαν του ψηλού να τρέξει" ξεφώνισε με χιούμορ βέβαια ένα νεαρό που τον είχε πιάσει νευρικό γέλιο.

Και βέβαια δεν μπορώ να ξεχάσω την (ιέρεια) Μαρία Ξενουδάκη όταν πριν μια δεκαετία -ίσως και περισσότερο- διάβαζε γαλλική ποιήση. Ενώ είχε "πιάσει το συναίσθημα" άκουσε τις γυναίκες που είχαν το κυλικείο να μιλάνε δυνατά. Βγήκε έξω, τους έριξε κάτι "γαλλικά" και ξαναγύρισε πίσω στην αίθουσα πιάνοντας το συναίσθημα εκεί που το είχε αφήσει

 

[tonytony]

Πολύ ωραίο το θέμα σου lass! Έχω πολλά να θυμηθώ!

 


1. "Μις Πέπσι" 1992 με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Καθόμουνα στην 1η σειρά και ένα παιδάκι ξέφυγε από τους γονείς του (σχεδόν μπουσουλούσε) και άρχισε να ανεβαίνει σιγά σιγά τα σκαλάκια της σκηνής! Οι ηθοποιοί το κοίταξαν συνεχίζοντας το ρόλο τους και ένα βήμα πριν ανέβει στη σκηνή μαζί τους (!!!) κάποιος έτρεξε και το άρπαξε!

2. "Μις Πέπσι" 1992 και πάλι και εκεί που έπαιζε η Αλίκη και ξάπλωνε σε έναν καναπέ , ξαφνικά της βγήκε το ένα στήθος έξω ολόκληρο! Δεν το αντιλήφθηκε αμέσως , μετά από 1-2 λεπτά αλλά μόλις το πήρε χαμπάρι δεν "κώλωσε" καθόλου , διόρθωσε το φόρεμά της και συνέχισε κανονικά!

 


3. "Μις Πέπσι" 1992 ξανά (επεισοδιακό το έργο αυτό αν και το είχα δει live πάνω από 10 φορές) , κάποιος κύριος από τα τελευταία καθίσματα φώναξε δυνατά "Φωνάξτε πιο δυνατά δεν ακούμε!" και η Αλίκη γύρισε και του απάντησε..."Και τι θέλετε να βγάλουμε...ντουντούκα;"! Έπεσε το θέατρο από τα γέλια!

 


4. "Τα κορίτσια με τα μαύρα" πέρισυ το καλοκαίρι εδώ στο Κηποθέατρο. Σχεδόν μια ώρα μετά την έναρξη της παράστασης , ως δια μαγείας γέμισε η σκηνή από άσπρες πεταλούδες , πάρα πολλές όμως! Οι ηθοποιοί με το ζόρι έπαιζαν και τις έδιωχναν με τα χέρια! Μιλάμε για σμήνος! Εκείνη την ώρα βγαίνει στη σκηνή η Χρύσα Ρώπα λέγοντας..."Τι είναι αυτά;;;". Η παράσταση διακόπηκε , άναψαν τα φώτα του κοινού , έσβησαν της σκηνής για να σκορπίσουν οι πεταλούδες , σκόρπισαν και μετά συνεχίστηκε. Δέκα λεπτά μετά πιάνει δυνατό μπουρίνι , βροχή με το καρδάρι , οι ηθοποιοί έτρεξαν μέσα , ο κόσμος πανικόβλητος και φυσικά η παράσταση σταμάτησε. Δεν κατάφερα να τη δω ολόκληρη...

Σίγουρα θα έχω κι άλλα να θυμηθώ γιατί έχω δει πολύ θέατρο , μόλις μου έρθουν στο μυαλό θα επανέλθω...

 

[lass]

3. "Μις Πέπσι" 1992 ξανά (επεισοδιακό το έργο αυτό αν και το είχα δει live πάνω από 10 φορές) , κάποιος κύριος από τα τελευταία καθίσματα φώναξε δυνατά "Φωνάξτε πιο δυνατά δεν ακούμε!" και η Αλίκη γύρισε και του απάντησε..."Και τι θέλετε να βγάλουμε...ντουντούκα;"! Έπεσε το θέατρο από τα γέλια!

Τάπα κανονική έφαγε ο "κύριος"! Καλά του τα είπε!

Κάτι ανάλογο μου έτυχε στην παράσταση "Το παιχνίδι της μοναξιάς" όταν κατά την έναρξη του έργου

(άρχιζε με τον Κατρανίδη να παίρνει τηλέφωνο) δεν προφταίνει να πει τα πρώτα λόγια

ο πρωταγωνιστής και του φωνάζει μια κυρία "Δεν ακούμε!". Βέβαια αυτό όπως και κάτι άλλες κακές

συνήθειες του κοινού (πατατάκια και τέτοια) είναι καταστρεπτικά για τον ηθοποιό εκείνη τη στιγμή.

Ο Κατρανίδης το χειρίστηκε πολύ όμορφα, σταμάτησε φανερά εκνευρισμένος, και άρχισε από την αρχή

αλλά πιο δυνατά αυτή τη φορά.

 

[panp]

Υπήρχε μια θεατρική παράσταση με τη Βλαχοπούλου (όταν ζούσε) και την Έλντα Πανοπούλου, που πρέπει να ήταν η "Χαρτοπαίχτρα". Κάποια στιγμή προς το τέλος του έργου ξέσπασαν και οι δυό τους σε νευρικό γέλιο. Aφορμή "το τυρί του Πιτσιριρή", από το οποίο έπαθε δηλητηρίαση...δε θυμάμαι ποιος, κατά το σενάριο (ο "Βουτσάς" υποθέτω). Η παράσταση της συγκεκριμένης μέρας είχε βιντεοσκοπηθεί και προβληθεί αρκετές φορές στον ΑΝΤ1, από κει το ξέρω...Προς τιμή τους, κρατήσαν τη συγκεκριμένη κόπια αντί να ξαναπάρουν τη συγκεκριμένη σκηνή, και το γεγονός αυτό έκανε τους τηλεθεατές να τη χαίρονται ακόμα περισσότερο !

Υπήρξε παράσταση του "Πλούτου" στην Επίδαυρο, όπου με το σβήσιμο των φώτων για έναρξη ακουγόταν ένα κινητό να χτυπάει, και ένα ουρλιαχτό "Κλεισ'το".(Μιλάω για εποχή Χρηματιστηρίου, που ο χορός έβγαινε με laptop !)

Το συγκεκριμένο βέβαια δεν ήταν ευτράπελο, αλλά μέσα στη σκηνοθεσία της παράστασης. Οι θεατές όμως, ανυποψίαστοι, πέφταν από τα σύννεφα !

Eπίσης, σε παράσταση στο θέατρο Μουσούρη, με Πέτρο Φιλιππίδη, για κύριο που έπαιζε ασταμάτητα κομπολόι από κάτω (τι σπάνιο, αλήθεια !), αλλοίωσε κάποια ατάκα του ο Φιλιππίδης λέγοντας (δε θυμάμαι ακριβώς) "Πήγαινε βρες τον και πές του έτσι κι έτσι, και πες και σ΄αυτόν με το κομπολόι να σταματήσει !"

 

[sunset89]

Ενδιαφερον θεμα

Λοιπον, αρχιζω με περιστατικο που μου διηγηθηκε καλος φιλος, που ειχε παρακολουθησει την παρασταση "Θεοδωρα" στη Θεσσαλονικη. Ηταν η πρωταγωνιστρια Μιμη Ντενιση στη σκηνη και σε καποια φαση του εργου, η ηρωιδα βρισκεται μονη στην ερημο (?) και φωναζει "διψωω". Τοτε ενας απο το κοινο της πεταξε μπουκαλακι! Η παρασταση παρολα αυτα συνεχιστηκε κανονικα.

Επισης εχω πολλα να πω για παραστασεις των τελευταιων ετων που εχω παρακολουθησει προσωπικα, ομως θα ξεφυγω του χρονολογικου οριου του φορουμ.

Το μονο που εχω να δηλωσω, καθοτι διαχρονικο, ειναι η απαραδεκτη, ντροπιαστικη, απολιτιστη συνηθεια που εχουν ορισμενοι θεατες, κατα τη διαρκεια της καθε παραστασης, να μιλουν, να σχολιαζουν, να τρωνε, να τους πιανει βηχας και ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΤΗΤΑ να βγουν απο την αιθουσα, να κουβαλανε μωρα παιδια μαζι τους που κλαινε και ποσα ακομη ευτραπελα. Πολιτισμος δεν ειναι μονο να ισχυριζεσαι οτι πηγαινεις στο θεατρο, για να "πουλησεις μουρη" κουλτουριαρη, αλλα και να σεβεσαι το χωρο και οσους επιθυμουν να παρακολουθησουν απερισπαστοι τα θεαματα. Για ολα τα υπολοιπα υπαρχουν και οι αλανες. Ουφ, αυτα.

 

[panp]

Υπάρχει η αστική φήμη ότι σε παράσταση του 'Αμλετ στη Θεσσαλονίκη, επί εποχής που το ανέβαζε ο Γ. Κιμούλης, στην επίμαχη φράση "Να ζει κανείς ή να μη ζει" του έφυγε το κρανίο από το χέρι και έπεσε κάτω στους πρώτους θεατές, κάνοντας τον να πει "Μου το δίνεις λίγο;" Δεν ξέρω, αν κάποιος το έχει δει, ας επιβεβαιώσει !

 

[RIO]

Υπήρχε μια θεατρική παράσταση με τη Βλαχοπούλου (όταν ζούσε) και την Έλντα Πανοπούλου, που πρέπει να ήταν η "Χαρτοπαίχτρα". Κάποια στιγμή προς το τέλος του έργου ξέσπασαν και οι δυό τους σε νευρικό γέλιο. Aφορμή "το τυρί του Πιτσιριρή", από το οποίο έπαθε δηλητηρίαση...δε θυμάμαι ποιος, κατά το σενάριο (ο "Βουτσάς" υποθέτω). Η παράσταση της συγκεκριμένης μέρας είχε βιντεοσκοπηθεί και προβληθεί αρκετές φορές στον ΑΝΤ1, από κει το ξέρω...Προς τιμή τους, κρατήσαν τη συγκεκριμένη κόπια αντί να ξαναπάρουν τη συγκεκριμένη σκηνή, και το γεγονός αυτό έκανε τους τηλεθεατές να τη χαίρονται ακόμα περισσότερο !

Στην ίδια παράσταση ( η χαρτοπαίκτρα) Στη σκηνή που είναι στο τμήμα, βγαίνει ο ηθοποιός που έκανε τον αστυνόμο και έχει ένα πολύ φουντωτό μαλλί, που δεν μπορούσε να το κρύψει κάτω από το πηλίκιο. Οπότε σε μια στιγμή η Βλαχοπούλου γυρίζει και του λέει " όλα καλά, αλλά αστυνομικό με μπούκλες πρώτη φορά ΄βλέπω"....

 

[tonytony]

[edit] No video [edit] 

Από την τόσο επεισοδιακή "Μις Πέπσι" άλλο ένα ευτράπελο. Δείτε τον Δάνη Κατρανίδη στο βιντεάκι που ανέβασα , στη σκηνή του φινάλε που βγαίνει φουριόζος να χαιρετήσει , πως σκοντάφτει...

 

[Rinus Cesar]

Η Καρέζη είχε πάει στην παράσταση "Λεωφορείον ο πόθος" το οποίο ανέβασε η Έλλη Λαμπέτη

και όπως αναφέρει όλα πήγαιναν μια χαρά με τη Λαμπέτη να δίνει μια εκπληκτική ερμηνεία ώσπου

συμβαίνει το εξής: ένας κύριος στην πρώτη σειρά διαβάζει με αφοσίωση το πρόγραμμα της παράστασης

κατά τη διάρκεια του έργου.

Μα .. είναι δυνατόοον ??? Να παίζεται η θεατρική παράσταση και ο θεατής ... να προτιμά, εκείνη τη στιγμή, να διαβάζει το πρόγραμμα ??? Είναι δυνατόοον κάποιοι συνάνθρωποί μας να ... "λειτουργούν" έτσι

????

Σε εμένα το ... "ευτράπελο", που είδα σε θεατρική παράσταση ήταν το εξής : Στο "Θέατρο Ρεματιάς" Χαλανδρίου στα μισά των 90ς, όπου ο αλησμομητος πολυ-αγαπημένος μας Θανάσης Βέγγος πρωταγωνίστησε σε παράσταση του Αριστοφάνη [νομίζω στην "Ειρήνη"] !!! Η παράσταση αυτή ήταν το "πολιτιστικό γεγονός της χρονιάς" !!! Στη σκηνή υπήρχε κι ένας ψεύτικος σκύλος, που, όμως, έμοιαζε πολύ με αληθινό !!! Ξαφνικά, όμως, εμφανισθηκε στη σκηνή ένας αληθινός σκύλος, που ήρθε από το δασάκι πέριξ του θεάτρου !!! Την ώρα που παιζόταν η παράσταση, ο αληθινός σκύλος περιεργαζόταν τον ψεύτικο σκύλο καταμεσίς της σκηνής !!! Γύριζε γύρωθεν του και τον μύριζε !!! Κι όταν ο αληθινός σκύλος άρχισε να μυρίζει τον ψεύτικο σκύλο στα ... επίμαχα σημεία, κάτω απ' τα σκέλια [ #) #) ], όλοι οι θεατές του θεάτρου "πέσαμε κάτω" απ' το γέλιο !!! Ο ηθοποιός της παράστασης [συμπρωταγωνιστής του Βέγγου] εκείνη τη στιγμή έλεγε κάτι λόγια που, μεταξύ άλλων, περιελάμβαναν τη φράση : "Θα πάω να βρω τον σκύλο" !!! Και την ατάκα του την προσάρμοσε ... ανάλογα με την περίσταση :"Θα πάω να βρω τον σκύλο, όχι αυτόν (έκανε δείχνοντας τον σκύλο που εκείνη τη στιγμή μύριζε επί σκηνής τον ψεύτικο σκύλο)" !!! Ξανά - μανά εμείς οι θεατές πέσαμε κάτω απ' το γέλιο !!! Το περιστατικό αυτό γράφτηκε την επόμενη ημέρα και στις εφημερίδες !!!

 

[mhmerotategiatipino]

Έλντα Πανοπούλου στην Ιουλιέτα έξτρα λαρτζ. -Δεν ακουμε, πιο δυνατα! - Ελα πιο κοντα!!!!!! Αθανατη Ελντα!!!!

 

[elephadas]

1979. Μεγάλο πολιτιστικό γεγονός, επανεμφάνιση της Ειρήνης Παππά στην Ελληνική σκηνή με το "Αντώνιος και Κλεοπάτρα" του Σαίξπηρ στο Ηρώδειο, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη. Αντωνάκης ο Κώστας Καζάκος. Φυσικά ήμουν εκεί.

(Παρενθετικά, η παράσταση με απογοήτευσε. Ο "θίασος" ήταν ετερόκλητος, φτιαγμένος για τις ανάγκες της παράστασης, και οι ηθοποιοί δεν έδεναν καλά μεταξυ τους. Η Παππά ήταν θεά, υπέροχη ως Κλεοπάτρα, αλλά ο Καζάκος τελείως άχρωμος, αναρωτιόσουν γιατί αξιώθηκε μια τέτοια πόλη.)

Εκεί προς το τέλος που αρχίζουν οι αυτοκτονίες, ο Αντώνιος προσπαθεί να αυτοκτονήσει αλλά ούτε αυτό δεν καταφέρνει καλά, ο ανίκανος (και μετά μου περίμενε νίκες στο Άκτιο). Και βαρειά τραυματισμένο τον πάνε στην Κλεοπάτρα που είναι κλεισμένη στο μνημείο της. (έτσι που είχε καταντήσει τι να τον κάνει?). Για κάποιο λόγο τον ανεβάσανε στην ταράτσα του μνημείου, δηλαδή του σκηνικού (πόρτα δεν είχε?) και βάλανε μια σκάλα εξωτερικά και τράβα ο ένας σπρώχνε ο άλλος οι υπηρέτες/δούλοι/αυλικοί ανεβάζανε το φορείο από τη σκάλα. Η σκηνή αντί για τραγική ήταν σχετικά γελοία από την αρχή. Αλλά σε κάποιο σημείο κάτι του ξέφυγε κάποιου, κάτι γλύστρησε, ίσως κανένας να πάτησε κανένα χέρι του τραυματία που μελοδραματικά θα ξέφευγε από το φορείο, δεν κατάλαβα ακριβώς τι, διότι το φοιτητικό μου βαλάντιο επέτρεπε φυσικά μόνο πάνω διάζωμα οπότε έβλεπα από αλάργα. Πάντως το σχεδόν πτώμα φώναξε όλο πανικό "Πρόσεχε!" Δηλαδή τι να προσέξει κύριε Μάρκε Αντώνιέ μας? Αφου να πεθάνεις ήθελες, τι φοβάσαι? Αλλά σε αντίθεση με το Method Acting που θα απαιτούσε από τον Καζάκο να "γίνει" Μάρκος Αντώνιος, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Μάρκος Αντώνιος έγινε Καζάκος.

Τελικά τον ανεβάσανε με τα χίλια ζόρια και πέθανε όπως ήθελε ο Σαίξπηρ. Αλλά ακόμη και να μου είχε αρέσει η παράσταση κατα τ' άλλα, αυτό το απρόοπτο σε μια από τις δραματικότερες στιγμές θα μου είχε κάνει χαλάστρα.

 

[RIO]

Στο θεατρικό ξενοδοχείο ο παράδεισος (1998), που είχε δείξει κάποτε στο Σταρ, σε μια σκηνή ο υπάλληλος Μπιμπίλας άναβε το κερί και περνούσε τον πελάτη Κοντογιανίδη στο δωμάτιο. Το κερί όμως δεν άναψε και αφού περνούν κάποια δευτερόλεπτα άκαρπης προσπάθειας, ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος

-Ας περάσουμε λοιπόν στο δωμάτιο

- Ε, πως θα περάσουμε αφού δεν το ανάψατε.;

 

[lass]

Μα .. είναι δυνατόοον ??? Να παίζεται η θεατρική παράσταση και ο θεατής ... να προτιμά, εκείνη τη στιγμή, να διαβάζει το πρόγραμμα ??? Είναι δυνατόοον κάποιοι συνάνθρωποί μας να ... "λειτουργούν" έτσι ????

Και η Καρέζη γι'αυτό το αναφέρει. Σου λέει το πρόγραμμα έχει κάποιο σκοπό, το διαβάζεις ή στην αρχή

(για να προετοιμαστείς) ή στο τέλος της παράστασης (για να λύσεις την όποια απορία σου).

Αλλά να το διαβάζεις κατά τη διάρκεια του έργου? Και μάλιστα στην πρώτη σειρά?

 

[kleida08]

Σε κάποια επιθεώρηση που ανέβηκε στα τέλη της δεκαετίας του '80 (δυστυχώς δε θυμάμαι τον τίτλο) ο Νίκος Ρίζος εμφανιζόταν σε ένα νούμερο με κάποιες εντυπωσιακές υπάρξεις. Κάποια στιγμή μία από αυτές δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα γέλια της από τα αστεία του. Θυμάμαι το Ρίζο να σταματά, να την κοιτάζει και να της λέει:

-Τι γελάτε, δεσποινίς; Αυτά τα λέμε, για να γελάει ο κόσμος.

Εκείνη δαγκώθηκε, για να μη γελάσει περισσότερο και το κοινό από κάτω ξέσπασε σε χειροκροτήματα.

Επίσης θυμάμαι τη Βουγιουκλάκη στο "Λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά" να λέει ότι κάποτε ήταν όμορφη, ένα κουκλάκι. Κάποια από το κοινό της φώναξε: -Και τώρα είσαι! Το ακούει και φωνάζει η ίδια: -Και τώρα είμαι!

 

[BETTY BOOP]

Καλοκαίρι του 1998 στην Επίδαυρο στην παράσταση Αχαρνής του Αριστοφάνη ο Θανάσης Βέγγος (ο καλός μας άνθρωπος) βρισκόταν στη σκηνή και ξαφνικά μπήκε στο χώρο ένα σκυλάκι! Ο ηθοποιός το απομάκρυνε ήσυχα και οι θεατές χειροκρότησαν!

 

[dimitri10b]

Καλησπέρα στην ''παρέα''!!! Ελπίζω να είστε όλοι καλά!!! Οι στρατιωτικές μου υποχρεώσεις με έχουν απομακρύνει από το retromaniax εδώ και 6 μήνες, αλλά εννοείται πως όποτε μπορώ ''βρίσκομαι κοντά σας'' και παρακολουθώ τα θέματα, ειδικά τα θεατρικά!!!

Ένα ακόμα περιστατικό από την Πέπσι, είχε περιγράψει η ίδια η Αλίκη...Σε ένα σημέιο που η Αλίκη έλεγε...''Ξέρεις ποιος άλλος με έχει κοιτάξει μ'αυτή τη ματιά;'' απευθυνόμενη στον Κατρανίδη η απάντηση ήταν ''η μάνα μου''...Στο σημείο αυτό λοιπόν, πριν η Αλίκη δώσει την απάντηση πετάχτηκε ένα παιδάκι και είπε ''ο Παπαμιχαήλ''...Η συγκίνηση της Αλίκης ήτανε τέτοια που η παράσταση σταμάτησε για λίγο...

 

[lass]

Ένα ακόμα περιστατικό από την Πέπσι, είχε περιγράψει η ίδια η Αλίκη...Σε ένα σημέιο που η Αλίκη έλεγε...''Ξέρεις ποιος άλλος με έχει κοιτάξει μ'αυτή τη ματιά;'' απευθυνόμενη στον Κατρανίδη η απάντηση ήταν ''η μάνα μου''...Στο σημείο αυτό λοιπόν, πριν η Αλίκη δώσει την απάντηση πετάχτηκε ένα παιδάκι και είπε ''ο Παπαμιχαήλ''...Η συγκίνηση της Αλίκης ήτανε τέτοια που η παράσταση σταμάτησε για λίγο...

Πολύ συγκινητικό

 

[appoul]

Έλντα Πανοπούλου στην Ιουλιέτα έξτρα λαρτζ. -Δεν ακουμε, πιο δυνατα! - Ελα πιο κοντα!!!!!! Αθανατη Ελντα!!!!

Η φράση αυτή λεγόταν συχνά από τους παλιούς και τις παλιές της επιθεώρησης. Εγώ την άκουσα στο θέατρο από τη Ρένα Βλαχοπούλου--κουμπάρα και "δασκάλα" της Ρένας--το 1987. Όταν το είπε η Ρένα, εννοείται ότι έπεσε το θέατρο από το γέλιο και το χειροκρότημα. Δεν ξέρω όμως ποιος τη λανσάρισε πρώτος. Τη λέει και ο Νίκος Σταυρίδης (σκηνοθετημένα φυσικά, αφού εκεί δεν υπήρχε ζωντανό κοινό, κάποιος υποδύεται τον θεατή) σε ένα νούμερο στη "Βραδιά επιθεώρησης" της ΕΡΤ.

 

[atanasio]

Καλοκαίρι του 1988 στην Επίδαυρο. Λαμπερή παράσταση του Εθνικού Θεάτρου με την τραγωδία του Ευριπίδη ''Φοίνισσες''. Σκηνοθέτης ο Αλέξης Μινωτής, που ερμηνεύει τον Οιδίποδα, μουσικοσυνθέτης ο Μίκης Θεοδωράκης. Συμπρωταγωνιστές του Μινωτή η Νέλλη Αγγελίδου, ο Αντώνης Θεοδωρακόπουλος, ο Ιάκωβος Ψαρράς, η Μαρία Σκούντζου, ο Δημήτρης Λιγνάδης και άλλοι σημαντικοί ηθοποιοί μας. Κάποια στιγμή, ενώ η έξοχη Νέλλη Αγγελίδου -Ιοκάστη- απαγγέλλει έναν δυνατό μονόλογο, ένας θεατής από το άνω διάζωμα του αρχαίου θεάτρου φωνάζει δύο φορές, στο εντελώς άσχετο, ''Κάτω ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ''. Πολλοί θεατές αποδοκιμάζουν και μέσα στη γενική σύγχυση η Αγγελίδου μπλοκάρει εντελώς και αδυνατεί να συνεχίσει. Μετά από χειροκροτήματα των θεατών η σπουδαία πρωταγωνίστρια καταφέρνει να ξαναρχίσει με τρεμάμενη φωνή, έχοντας όμως παραλείψει τουλάχιστον 20 στίχους από τον μονόλογο, όπως έγραψαν μετά οι εφημερίδες. Ακούγεται ευτράπελο, αλλά πρέπει να ήταν τραγικές εκείνες οι στιγμές για την κυρία Αγγελίδου, την οποία, στο τέλος, το κοινό -ανάμεσά τους κι εγώ με την παρέα μου- χειροκρότησε γενναιόδωρα.