Ευτράπελα σε θεατρικές παραστάσεις

[TZELASO]

Κι εγω το ιδιο, gordon. Κι εγω το ιδιο. Δεν φανταζεσαι ποσο!

Παρεμπιπτοντως, ποτε δεν μου αρεσε η Λαμπετη. Τη θεωρω ανοστη, κρυα, με εμφανιση κατω του μετριου (οχι βεβαια οτι πρεπει να ειναι κι ολες οι ηθοποιοι κουκλαρες) και με ενοχλει αφανταστα να ακουω το ψευδισμα της.

Άμα δεν το πιστεύω....  Συμφωνώ απολύτως...  Πάντα έλεγα ότι δεν μου άρεσε η Λαμπέτη, τουλάχιστον στα έργα που την έχω δει, δεν την πρόλαβα στο θέατρο, αλλά πάντα το έλεγα μετά φόβου, Θεού και πίστεως... γιατί έλεγα θα με δείρουν. Ακούω το πόοοοοσο καλή ηθοποιός ήταν και εγώ τουλάχιστον, δεν το καταλαβαίνω από τα έργα της. Ίσως να φταίω εγώ, ίσως να μην έχω τη σωστή παιδεία...  για να καταλάβω την τόσο υψηλή τέχνη. Μια φορά στα έργα της βγαίνει σκοτεινή και άνοστη, κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα. Όταν το συζήτησα με τη μητέρα μου αυτό, μου είπε "Έχεις δίκιο για τις ταινίες της αλλά στο θέατρο ήταν καταπληκτική.... "Άλλο πράγμα"... Εκείνη την είχε δει σε παράσταση με τον Χορν (δε θυμάμαι ποια, πρέπει να την ρωτήσω),  στη "Φιλουμένα Μαρτουράνο" και στο τελευταίο της "Παιδιά ενός κατώτερου θεού".... Ίσως τελικά οι καλές θεατρικές ηθοποιοί να μην αποδίδουν το ίδιο στην κάμερα. Το ίδιο είχα πάθει όταν είδα την "Άγνωστο" με την Κυβέλη. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η μεγάλη ηθοποιός έπαιζε τραγικά. Ίσως στο θέατρο ήταν άψογη. Στο έργο όμως....

 

[bambinella 100]

1@TZELASO[/USER] Εμενα παλι με ενοχλει τρομερα που επειδη καποιοι εχουν παρει την ετικετα του πολυ καλου ηθοποιου, αυτο σημαινει οτι ειναι υπερανω κριτικης και υπερανω αμφισβητησεως. Λες "δεν μου αρεσει ο ταδε" και βαζουν το χερι στο στομα λες και ετοιμαζονται να παθουν εγκεφαλικο.

Για μενα αυτο ειναι τεραστια βλακεια και την κανουν μονο οσοι θελουν να καταπινουμε ολοι αμασητη τροφη. Κανεις και τιποτα δεν ειναι υπερανω κριτικης και προσωπικων προτιμησεων. Ολοι κρινομαστε καθε στιγμη και θα ηταν τελειως αφυσικο να αρεσουμε στους παντες.

Αμα δεν μου αρεσει κατι, δεν μου αρεσει. Παει και τελειωσε! Που να πιστευει το αντιθετο ολη η οικουμενη. Τη γνωμη μου θα τη λεω και οποιος παθαινει σοκ οταν ακουει γνωμες, να τα βρει με τον εαυτο του γιατι εκεινος εχει το προβλημα και οχι εγω.

 

[elephadas]

Το να λέει κανείς "Δεν μου αρέσει ο τάδε" (ηθοποίος, τραγουδιστής, μουσακάς) είναι θέμα προσωπικών προτιμήσεων και δεν μπορεί να κατηγορηθεί γι' αυτό ούτε υπάρχει λόγος να ντρέπεται και κανένας δεν μπορεί να τον αναγκάσει να αλλάξει γνώμη. Περί ορέξεως ουδείς λόγος. 

Το πρόβλημά μου ειναι όταν το "δεν μου αρέσει ο τάδε" μετατρέπεται στο "Ο τάδε δεν είναι καλός (ηθοποιός, τραγουδιστής, φαγητό). Το πρώτο δέχεται ότι πρόκειται για υποκειμενική εκτίμηση, το δεύτερο μοιάζει σαν να θεωρούμε τους εαυτούς μας απόλυτους κριτές αρνούμενοι ότι η γνώμη άλλων με περισσότερη παιδεία, καλλιέργεια, εξειδίκευση, μπορεί να έχει περισσότερη βαρύτητα από τη δική μας και ότι η κατανόηση της αξίας του έργου του μπορεί ίσως να ξεπερνάει τις δυνατότητές μας. Δεν μου αρέσει ο Βάγκνερ, δεν αντέχω να ακούσω πάνω από 5 λεπτά από τις όπερές του. Θα πει αυτό ότι θα απορρίψω τη γνώμη άλλων πολύ πιο αρμόδιων και ικανών από μένα να κρίνουν την αξία του ως συνθέτη και να αποφανθώ με ύφος χιλίων καρδιναλίων "Έλα μωρέ, ποιος Βάγκνερ... μπροστά στον Καρβέλα δεν λέει τίποτε"?

Επίσης, βλέπω συχνά (από όλες τις πλευρές) την τάση να απορρίπτουμε κάποιον καλλιτέχνη ΩΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ επειδή είναι καθίκι ως άνθρωπος ή επειδή διαφωνούμε πολιτικά μαζί τους ή για άλλους λόγους. Ας μην αναφερθώ σε ονόματα, αλλά ας πούμε ο Γ.Ντ. με τα συγκεκριμένα τραγούδια που επέλεξε να πει μου αρέσει πολύ περισσότερο ως τραγουδιστής από τον μακαρίτη Δ.Μ., παρόλο που από το δημόσιο πρόσωπό τους ο δεύτερος φαίνεται να ήταν πολύ καλύτερος άνθρωπος από τον πρώτο. Δεν θα πς "Ο Γ.Ντ. είναι κακός τραγουδιστής" επειδή δεν τον συμπαθώ ως άνθρωπο.

Δεν θα πάω από εκεί στην άλλη άκρη, βέβαια. ΥΠΑΡΧΟΥΝ περιπτώσεις που "αντικειμενικά" μπορεί να αποφανθεί κανείς "Ο τάδε δεν είναι καλός ηθοποιός" (παράδειγμα ο elephadas, που αν υπήρχε όσκαρ κακής ηθοποιίας θα το διεκδικούσε, και αν κανείς μου έλεγε ότι του αρέσει το παίξιμό του, θα έλεγα "Πήγαινε παιδάκι μου να σε κοιτάξει κανένας ωριλά, οφθαλμίατρος, ή καλύτερα ψυχίατρος"). Ο Σεφέρης ήταν μεγάλος ποιητής. Δεν καταλαβαίνω την ποίησή του (γενικά δεν τα πάω καλά με την ποίηση) αλλά δεν μπορώ να πω "ποιήματα ήταν αυτά που έγραφε ή βλακείες?" επειδή δεν καταλαβαίνω τι θέλει να πει ο ποιητής. Όμως ο στιχοπλόκος που έγραψε (πού το θυμήθηκα αυτό? Και σίγουρα τα λόγια τα θυμάμαι μόνο στο περίπου) "Από σπρέχεν είσαι μάνα, από εμφάνιση πετάς, αλλά δε μου λες ρε μάγκα, απο τ' άλλα πώς πας?" ήταν αντικειμενικά "ποιητής" της κακιάς ώρας και δεν διστάζω καθόλου να το πω.

Αυτό που ήθελα να πω, με τη συνηθισμένη μου φλυαρία, είναι ότι καλό είναι να είμαστε μετριοπαθείς στις κρίσεις μας για ανθρώπους των οποίων το έργο δεν μας αρέσει αλλά οι οποίοι θεωρούνται από άλλους, κατά τεκμήριο πιο επαΐοντες από μας, σπουδαίοι. Κανείς δεν είναι υπεράνω κριτικής, προς Θεού. Αλλά δεν είναι όλες οι κριτικές και γνώμες ισοδύναμες. Κάποιοι μπορεί να ξέρουν καλύτερα από μας σε κάποιους τομείς.

Πάω τώρα να κρυφτώ διότι θ' αρχίσουν να πέφτουν καρπαζιές.

 

[bambinella 100]

Σε προσωπικο επιπεδο, εχω μαθει να διαχωριζω αυτο που δεν μου αρεσει απο αυτο(ν) που αντιπαθω.

Επι παραδειγματι, απεχθανομαι τον Νταλαρα και ο,τι τον περιβαλλει, αλλα τον θεωρω πολυ καλο τραγουδιστη. Δεν μου αρεσουν οι πολιτικες πεποιθησεις του Λοϊζου, του Κουγιουμτζη, του Λευτερη Παπαδοπουλου, τους θεωρω ομως σπουδαιους δημιουργους και απολαμβανω με τεραστια ευχαριστηση τα τραγουδια τους σε μουσικη και στιχο.

Οσον αφορα τους επαϊοντες, οπωσδηποτε υπαρχουν ανθρωποι με εξειδικευμενες γνωσεις και γνωριζουν πολυ περισσοτερα απο οσα γνωριζω εγω, αλιμονο, αλλα αυτοι συνηθως εχουν την ταση οτιδηποτε κουλτουριακρικο να το βαφτιζουν ποιοτικο, οποτε δεν με αφορουν και αναγκαστικα βασιζομαι σε ο,τι μπορω να κατανοησω μονη μου, που αλλωστε εχω διαβασει και πεντε βιβλια. Αν ηταν αυτοι αλλιως, τοτε κι εγω θα εδινα πολυ μεγαλυτερη βαρυτητα στη γνωμη τους, αλλα ειπαμε....

 

[gordon17sp]

Αν και έχουμε ξεφύγει από τα ευτράπελα σε θεατρικές παραστάσεις, να θέσω ένα ερωτηματουλινάκι στον φίλτατο elephadas και γενικότερα: συμφωνώ ότι δεν μπορούμε (ή μπορούμε; ) να πούμε ότι ο ΧΧΧΧΧ  είναι κακός ποιητής ή ότι ο elephadas είναι καλός ηθοποιός (ή μήπως όχι; ). Όταν όμως ένας ηθοποιός/ποιητής/τραγουδιστής/μάγειρας/δάσκαλος κλπ, προσφέρει το έργο του στο κοινό, το κοινό μπορεί ή δεν μπορεί να ασκήσει κριτική στο έργο του; Ας πούμε, μόνο οι κριτικοί κινηματογράφου έχουν το δικαίωμα να κρίνουν μια ταινία; Με ποιό "δικαίωμα"; Αυτοί μπορούν να γυρίσουν μία; Εγώ που την είδα (και δεν μπορώ να σκηνοθετήσω, γιατί θα καλέσουν το Ηθών) μπορώ να πω ότι η σκηνοθεσία ήταν άθλια, τρισάθλια και πανάθλια; Αν δεν μπορώ, τότε γιατί γυρίζονται ταινίες; Γιατί βγαίνουν δίσκοι και γιατί γίνονται μαθήματα;

Εφ'όσον δεν σ'αρέσει η ποίηση ΔΕΝ Σ'ΑΡΕΣΕΙ. ¡Τέλος! Ούτε σε μένα αρέσει και θεωρώ ότι τα ποιήματα του  ΧΧΧΧΧ είναι ένα μάτσο μαλ... τρίχες και το εννοώ. Άλλοι τα θεωρούν δώρα Θεού. Δεν συμφωνώ αλλά το σέβομαι. Έτσι θεωρώ ότι και οι άλλοι πρέπει να σεβαστούν το ότι τα θεωρούμε βλακείες. Δεν μειώνεται ο άνθρωπος, μειώνεται το έργο του. Και θεωρώ ότι το έργο του οποιουδήποτε ανθρώπου τίθεται σε κρίση ΟΛΩΝ.

Και πριν με βρίσετε, εννοείται πως άλλο πράγμα ο κάθε άνθρωπος και άλλο το έργο του. 

Και τώρα, ¡βρίστε με!

 

[elephadas]

Κριτική? Βεβαίως. Του είδους "Μου άρεσε" ή "Δεν μου άρεσε". (Και μπορεί να προστεθεί η εξήγηση του γιατί δεν άρεσε, αν ξέρουμε γιατί, αλλά δεν έχει σημασία: Δεν χρειάζεται λόγος για να μη μας αρέσει κάτι.) Εκεί που διαφωνώ είναι το να αναγάγουμε το γούστο μας σε υπέρτατο κριτήριο για την αξία του έργου κάποιου, ώστε να λέμε "Ο Χ δεν είναι καλός".

Ορισμένες φορές είναι δυνατό να το πούμε (και να μη σεβόμαστε καθόλου τη γνώμη εκείνων στους οποίους αρέσει το έργο υτου Χ). Δεν έχω κανένα δισταγμό να αποκαλέσω σκουπίδια πολλά από αυτά που βλέπω (μάλλον μαθαίνω) να παίζει η τηλεόραση τώρα. Μου φαίνεται απαράδεκτον να προβάλλονται, παρόλο που δεν θα ήθελα να απαγορευτούν (είμαι αλλεργικός στις απαγορεύσεις). Θα ήθελα να μην τα βλέπει κανείς κι έτσι να διακοπούν και απογοητεύομαι που βλέπω να έχουν ακροαματικότητα και πολλοί να κάνουν σαν τρελοί για τους διάφορους νικητές σε reality shows και τέτοια.

Αλλά δεν έχω το μεγαλύτερο IQ του κόσμου, ούτε απύθμενο βάθος γνώσεων για κάθε τομέα (απύθμενη άγνοια, ναι). Άρα αναγκαστικά δέχομαι ότι υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να εκτιμήσω / καταλάβω / απολαύσω διότι ξεπερνάν τις δυνατότητές μου. Όταν άνθρωποι των οποίων τη γνώμη έχω μάθει να υπολογίζω και να σέβομαι (διότι ξέρω ότι έχουν ασχοληθεί με το αντικείμενο πολύ περισσότερο από μένα, και για άλλους διάφορους λόγους) λένε ότι το Α είναι σπουδαία ταινία ή ο Β είναι μεγάλος ηθοποιός, θα δώσω βάρος στη γνώμη τους. Θα εξακολουθήσουν να μη μου αρέσουν η Α και ο Β. Αλλά δεν θα τους πώ κακή ταινία, μέτριος ηθοποιός.

Και υπάρχουν και πάμπολλες ενδιάμεσες καταστάσεις, που δεν είμαι σίγουρος. Εκεί λόγω ιδιοσυγκρασίας, επαγγέλματος, δεν ξέρω, προτιμώ να γέρνω προς τη δεύτερη επιλογή: Δεν μου αρέσει αλλά ΙΣΩΣ να μην έχω καταλάβει την αξία του.

Βεβαίως το να δηλώνει κάποιος κριτικός, έντεχνος, σπουδαίος καλλιτέχνης, άνθρωπος του πνεύματος κλπ. δεν σημαίνει τίποτε, ειδικά τώρα που έχουν πολλαπλασιαστεί τα μέσα κι έχουν βγει άπειροι που δηλώνουν ειδικοί στο ιντερνετ, στα κανάλια κλπ. Θέλει προσπάθεια να ξεχωρίσει κανείς σε ποιων τη γνώμη δίνει σημασία και ποιους αγνοεί.

Νομίζω έγραψα τη γνώμη μου όσο πιο καθαρά μπορούσα, και ο,τιδήποτε γράψω από δω και περα θα είναι επανάληψη. Άρα σταματάω εδώ - ήδη έχω καταχραστεί την καλοσύνη των διαχειριστών περισσότερο απ' όσο έπρεπε. Αλλά είναι κάτι στο οποίο έχω κάποια ευαισθησία . Και διότι βλέπουμε και σε άλλα πράγματα, πιο χειροπιαστά και συγκεκριμένα, να θεωρείτα ότι όλες οι γνώμες έχουν την ίδια βαρύτητα και είναι εξ ίσου άξιες σεβασμού, είτε είναι κάτι που λένε γιατροί που έχουν φάει χρόνια μελέτης είτε τσαρλατάνοι με ματζούνια... είτε είναι αστροφυσικοί είτε παλαβοί που επιμένουν ότι η γη είναι επίπεδη. Αυτάααα....

 

[gordon17sp]

Κριτική? Βεβαίως. Του είδους "Μου άρεσε" ή "Δεν μου άρεσε". (Και μπορεί να προστεθεί η εξήγηση του γιατί δεν άρεσε, αν ξέρουμε γιατί, αλλά δεν έχει σημασία: Δεν χρειάζεται λόγος για να μη μας αρέσει κάτι.) Εκεί που διαφωνώ είναι το να αναγάγουμε το γούστο μας σε υπέρτατο κριτήριο για την αξία του έργου κάποιου, ώστε να λέμε "Ο Χ δεν είναι καλός".

Δεν διαφωνούμε επί της ουσίας. 

Ασφαλώς το προσωπικό γούστο δεν αποτελεί υπέρτατο κριτήριο. Και νομίζω ότι όταν λέμε ότι ο Χ καλλιτέχνης/επαγγελματίας δεν είναι καλός μάλλον εννοούμε περισσότερο ότι τα έργα του δεν μας αρέσουν. Εκτός αν μερικοί μπερδεύουν το ήθος του καλλιτέχνη ως ανθρώπου με το έργο του. Εκεί αλλάζει το πράγμα. Και ναι αυτό είναι άστοχο.

Και κλείνω και γω εδώ. 

(Πάντως η Βουγιουκλάκη ήταν ΑΤΑΛΑΝΤΗ_είναι κάθετο αυτό. )

 

[TZELASO]

Εγώ πάλι νομίζω το αντίθετο. Νομίζω ότι το προσωπικό γούστο είναι το ανώτατο κριτήριο.  Αλλά όχι για να πείσεις τον άλλον ότι κάτι είναι καλό ή δεν είναι διότι δεν υπάρχει λόγος να το κάνουμε αυτό. Η άλλη θέλει να φορέσει φόρεμα μαύρο με κόκκινα πουά και με ροζ τριανταφυλλάκια. Της αρέσει. Εγώ δεν θέλω. Δεν μου αρέσει. Το θέμα είναι τι αρέσει στον καθένα. Και ναι μεν, μπορεί να υπάρχουν κάποια σταθερά πρότυπα, αλλά όλα τελικά εξαρτώνται από το προσωπικό γούστο του καθενός από εμάς. Θέλω να πω ότι τελικά θα δούμε, θα ακούσουμε, θα διαβάσουμε κ.ο.κ., ότι ακούσουμε ή μας πούνε ότι είναι καλό (διάβασε αυτό, είναι πολύ ωραίο βιβλίο ή δες αυτή την ταινία είναι πολύ καλή) ή ότι μας γυαλίσει τέλος πάντων στην τύχη πολλές φορές, στο τέλος όμως θα απολαύσουμε αυτό που αρέσει εμάς και θα κρατήσουμε αυτό που αρέσει σε εμάς. Αυτό δεν απαραίτητο να αρέσει στους άλλους ή να μην αρέσει στους άλλους. Περί ορέξεως, ουδείς λόγος.... Και αν συμφωνούσαμε όλοι θα ήταν όλα πολύ βαρετά...

Τέλος εκπομπής....

 

[karapiperim]

Από τη μία και μοναδική συνέντευξη της μεγάλης θεατρινας Βάσως Μανωλίδου:

Ο Βεάκαρος ήταν η αλήθεια του θεάτρου

Ο Βεάκης ήταν ο αδιαφιλονίκητος ρολίστας του ελληνικού θεάτρου. Επαιζε με την ίδια επιτυχία όλους τους ρόλους, δραματικούς και κωμικούς. Ηταν ο «Βεάκαρος», όπως τον έλεγαν οι συνάδελφοί του. Στη σκηνή κυριαρχούσε εντελώς. Επαιζε τόσο φυσικά που έδινε την εντύπωση ότι δεν έκανε θέατρο. Κοντά στα πολλά σκηνικά του χαρίσματα, είχε κι έναν μοναδικό τρόπο να λέει ψιθυριστά άσχετα πράγματα σ’ αυτούς που παίζανε μαζί του, την ώρα της παράστασης, χωρίς να παίρνει την παραμικρή είδηση το κοινό. Ηταν, κατά κάποιον τρόπο, ένα πείραμα αυτοκυριαρχίας. Ο Βεάκης το εφάρμοζε με τον δικό του τρόπο. Εβαζε στοίχημα ότι θα μπορούσε να σε κάνει να γελάσεις. Το μεγαλύτερο θύμα του Βεάκη σ’ αυτή τη δοκιμασία ήταν ο καημένος ο Κωτσόπουλος, που τον πιάνανε τα γέλια με το παραμικρό και προσπαθώντας να τα πνίξει σφιγγότανε και γέμιζαν τα μάτια του δάκρυα.

Μια μέρα που παίζαμε Ρωμαίο και Ιουλιέτα, μου λέει ο Βεάκης:

Βασούλα, βάζω στοίχημα πως θα σε κάνω να γελάσεις.

Αποκλείεται, κύριε Βεάκη, του λέω, γιατί εγώ δεν είμαι Κωτσόπουλος.

Ο Βεάκης δεν μου ξαναέφερε το θέμα, καμώθηκε τάχατες πως το ξέχασε. Κι ένα βράδυ, στη σκηνή όπου ο Βεάκης, που έπαιζε τον Πάτερ Λαυρέντιο, δίνει στην Ιουλιέτα το μπουκαλάκι με το υπνωτικό που θα την έκανε να φαίνεται πεθαμένη, ενώ σε 24 ώρες θα ξυπνούσε για να το σκάσει με τον αγαπημένο της:

Παιδί μου Ιουλιέτα, λέει ο Βεάκης (Πάτερ Λαυρέντιος), θα πάρεις αυτό το φιαλίδιο που έχει μέσα το φάρμακο που θα σε κοιμίσει… Πρόσεξέ το καλά.

Κι ενώ μου τα ‘λεγε, μου φέρνει στα μάτια να διαβάσω την ετικέτα, στην οποία είχε γράψει καθαρά καθαρά: «Μπακλαβάς, γαλακτομπούρεκο, εκμέκ κανταΐφι, λουκουμάδες, ταού κιοξιού», και άλλα ονόματα από λιχουδιές που όλοι ξέρανε πόσο μου άρεσαν. Εγώ γύρισα το πρόσωπό μου προς την άλλη πλευρά. Ομως ο Βεάκης επέμεινε:

Πρόσεξέ το καλά, Ιουλιέτα παιδί μου, και δώστου να μου φέρνει το μπουκαλάκι στα μάτια.

Ομως εγώ ακλόνητη, βράχος. Εσφιγγα τα δόντια μου για να μη γελάσω. Και όσο εγώ αντιστεκόμουνα, τόσο ο Βεάκης επέμενε. Τελικά δεν του πέρασε, κι αυτό πολύ τον στενοχώρησε. Ηξερε όμως να εκδικείται. Και σε μια παράσταση που ήμασταν μαζί στη σκηνή, στην Τρισεύγενη του Παλαμά (η Κατίνα Παξινού έπαιζε το ρόλο της Τρισεύγενης, θαυμάσια), η Ποθούλα, που την έπαιζα εγώ, έπρεπε να πει (τη στιγμή που εξυμνεί στα άλλα κορίτσια τις πολλές χάρες της Τρισεύγενης): «Κι έλεγε, κι έλεγε…». Εκεί σταμάτησε το μυαλό μου. Είχα ξεχάσει τα παρακάτω λόγια του ρόλου, κι ώσπου να μου τα ψιθυρίσει, από την κουίντα όπου ήταν σκαρφαλωμένος ο Μύρων Ρούσσος (το υποβολείο το είχε καταργήσει ο Πολίτης), είχα κολλήσει στο «Κι έλεγε, κι έλεγε…». Οπότε ο Βεάκης μου λέει: «Πες το επιτέλους, γιατί ξημερωθήκαμε!». Και σε μια άλλη περίπτωση, όταν παίζαμε τον Αμλετ, ο Ροντήρης ήθελε να υπάρχουν για τους κύριους ρόλους αντικαταστάτες, για την περίπτωση που τυχόν θα αρρώσταινε ο πρωταγωνιστής, ώστε να είναι σίγουρος για την παράσταση. Ετσι, έδινε την ευκαιρία στους αντικαταστάτες να παίξουν έστω μια φορά, ώστε να μη μείνουν με την πίκρα ότι πήγε εντελώς χαμένος ο κόπος τους. Στον Αμλετ έδωσε την ευκαιρία στην Τιτίκα Νικηφοράκη, που ήταν η αντικαταστάτριά μου, να παίξει σε μια βραδινή παράσταση την Οφηλία. Την ίδια μέρα θα την έπαιζα εγώ, στην απογευματινή παράσταση. Σε κάποια στιγμή του έργου, η Οφηλία, στη σκηνή της τρέλας, θα πρέπει να πει: «Η κουκουβάγια, λέει, ήτανε κόρη ψωμά…». Ομως, η Τιτίκα λάθεψε και είπε: «… ήτανε κόρη ψαρά», κι ο Βεάκης, που έπαιζε στην ίδια σκηνή τον Βασιλιά, της λέει με τη μεγαλύτερη φυσικότητα: «Τότε, γιατί η άλλη το απόγεμα μας είπε ότι ήτανε κόρη ψωμά;». Το κοινό δεν κατάλαβε τίποτε. Γιατί ο Βεάκης, όπως είπα, είχε τόση αυτοκυριαρχία την ώρα της παράστασης ώστε να πετά εκτός κειμένου κουβέντες που μόνον οι ηθοποιοί που έπαιζαν μαζί του τις καταλάβαιναν.

https://www.tovima.gr/2008/11/24/culture/basw-manwlidoy/

Κι ένα περιστατικό που έγινε ανέκδοτο πολλών ετών ανάμεσα στους ηθοποιούς, το γράφει ο Τίτος Βανδής στο βιβλίο του:

«Η πρεμιέρα ήταν ένα γεγονός και το θέατρο γέμισε κι είχε και όρθιους. Ένας λόγος ήταν βέβαια η παρουσία του Βεάκη, ένας άλλος ήταν η έξοδος του Βεάκη από το Εθνικό Θέατρο κι η συνεργασία του με την Κατερίνα, τρίτος λόγος η εμφάνιση του Αλεξανδράκη σ’ έναν ρόλο σαν τον Αντώνιο, έχοντας στο ενεργητικό του μόνο τη «Φθινοπωρινή παλίρροια» στο καλοκαιρινό θέατρο της Κατερίνας. Ένα παιδί 22 ετών. Το παιδί θαύμα δηλαδή. Σ’ αυτό βασίστηκε η Κατερίνα και ανέβασε το έργο για να παίξει κι αυτή έναν ρόλο που πιθανόν να ήταν μέσα στα όνειρα της.(..) Έπαιζα τον Οκτάβιο, ο ένας απ’ την Τριανδρία.... Η Τριανδρία: ο Αλεξανδράκης (Αντώνιος), ο Μπάκας (Λέπιδος) και ο Βανδής (Οκτάβιος). Το «Τρίο Στούτζες» είναι υπερβολή, αλλά και Τριανδρία δεν ήταν. Όταν ο Καραντινός φαντάστηκε τον Αντώνιο μεγαλοπρεπή και επιβλητικό και ο ηθοποιός Αντώνιος είναι ένα όμορφο αδυνατούλι παιδάκι 20 χρονών, δεν έδενε το γλυκό με τίποτα. Όταν η Κλεοπάτρα είναι μια γατούλα που φανερώνει μέσα απ’ αυτό το σωματάκι μια ψυχή δυνατή κι η ηθοποιός Κατερίνα είναι 1,72 και είναι μεταξύ κυρίας του σαλονιού και γυμνάστριας δε γίνεται τίποτα.... Ο Άγγελος Τερζάκης παρόλη την ευγένεια σε κάθε εκδήλωση του έγραψε: «Για να ανέβει το Αντώνιος και Κλεοπάτρα»του Σαίξπηρ, ένα πράγμα είναι απαραίτητο. Να υπάρχουν στο θίασο ηθοποιοί που μπορούν να παίξουν Αντώνιο και Κλεοπάτρα.» (…) Σε μια σκηνή που είχα με τον Αλεξανδράκη και αντιμετωπίζαμε ο ένας τον άλλο, αυτός παιδί με κάτι ποδαράκια σα σπιρτόξυλα κι εγώ άντρας βαρύς με μύες στην εξωτερική μεριά της γάμπας, που κάνανε τα πόδια μου να φαίνονται ακόμα πιο στραβά, με κοίταζε για λίγο και μετά μεγαλοπρεπώς και αργά με αποκαλούσε «Νήπιο της Ρώμης»! Υπήρξε γέλιο πλούσιο. Εκείνο όμως που έφερε την καταστροφή ήταν οι κομπάρσοι που ήρθαν στις τελευταίες πρόβες κι έκαναν με το σκηνικό στημένο, μόνο μια πρόβα. Στην παράσταση μπλέχτηκαν οι στρατοί του Αντώνιου και του Οκτάβιου. Για μια στιγμή βγάζω το σπαθί μου τρέχοντας και φωνάζοντας «Χτυπάτε τους!». Γυρίζω να δω και βλέπω να με ακολουθεί ο στρατός του Αντώνιου κι όχι ο δικός μου. Αλλά εκείνος που έκλεψε την παράσταση ήταν ο Βάχλας, που υποτίθεται πως σκοτώνεται και πέφτει. Κάποιος κομπάρσος που έτρεχε δίπλα του τον έσπρωξε κι ο Βάχλας έπεσε χάνοντας τον έλεγχο και σηκώθηκε η χλαμύδα και το χιτώνιο του. Δυστυχώς το σώβρακο του ήταν φαρδύ. Βγήκαν όλα στη φόρα κι έμειναν σε κοινή θέα ώσπου να κλείσει η αυλαία. » Να ένας πολεμιστής με αρ….δια», φώναξε κάποιος απ’ την πλατεία κι αυτό έβγαλε την παράσταση νοκ άουτ. Αργότερα, όπως γίνεται πάντα, το ανέκδοτο άλλαξε. Λέγαν ότι αυτός που φώναξε είπε: «Να ένας ηθοποιός με αρ..δια» και για να γίνει πιο ενδιαφέρον είπαν πως αυτός που έπεσε ήταν ο Βεάκης. Κι έτσι πλήρωσε την παράσταση και ο μεγάλος μας ηθοποιός…»... 
 

 

[ΦΖΠ1]

Δεν ξέρω αν έχουμε γράψει για μια "Αντιγόνη", σε μουσική Θεοδωράκη, με ερμηνεύτρια την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Γύρω στο 90κάτι πρέπει να ήταν. Στο δεύτερο μέρος υπήρχε ένα μουσικό κομμάτι (χορικό), που το έλεγε όμως μονωδία η ίδια -και θεόφαλτσα... Κάτι σαν μανιάτικο μοιρολόι, από αυτά που λέμε "έτσι έκλαιγε ο διάολος τη μάνα του"...

Είχα δει την παράσταση στο Λυκαβηττό. Το σούσουρο που σηκώθηκε με τις πρώτες νότες που έβγαλε, ήταν κάτι απίστευτο...Σχεδόν με έκανε να ντραπώ για λογαριασμό της...