Ε.Σ. (ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ)

[LemonAnd]

retrofan, μου επιβεβαιώνεις μία μεγάλη (σε βαθμό βεβαιότητας) υποψία μου, ότι από την άλλη όχθη θα πρέπει να ήμασταν σε τέτοιες καταστάσεις αστείο θέαμα, κάπως σαν “υπήκοοι” σε βασίλειο του παλιού καιρού.

Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους (μαζί με αρκετούς άλλους) και λόγω της ιδιοσυγκρασίας μου, που δεν στενοχωριέμαι καθόλου που έχω αφήσει αυτή την εμπειρία πίσω μου και παρά την ρετρό αίσθηση που έχω όταν την θυμάμαι δεν μου λείπει καθόλου. Και αυτό το λέω έχοντας υπηρετήσει στο ΣΥΠ και όχι σε κάποιο δύσκολο σώμα ή όπλο, αλλά όντας εκεί χωρίς βύσμα η πορεία μου ως σκοπάνθρωπου στο μεγαλύτερο μέρος της θητείας μου ήταν αναμενόμενη. Δεν πειράζει, τουλάχιστον είχα αρκετό καιρό για ενδοσκόπηση.

 

[Thor]

retrofan, μου επιβεβαιώνεις μία μεγάλη (σε βαθμό βεβαιότητας) υποψία μου, ότι από την άλλη όχθη θα πρέπει να ήμασταν σε τέτοιες καταστάσεις αστείο θέαμα, κάπως σαν “υπήκοοι” σε βασίλειο του παλιού καιρού.
Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους (μαζί με αρκετούς άλλους) και λόγω της ιδιοσυγκρασίας μου, που δεν στενοχωριέμαι καθόλου που έχω αφήσει αυτή την εμπειρία πίσω μου και παρά την ρετρό αίσθηση που έχω όταν την θυμάμαι δεν μου λείπει καθόλου. Και αυτό το λέω έχοντας υπηρετήσει στο ΣΥΠ και όχι σε κάποιο δύσκολο σώμα ή όπλο, αλλά όντας εκεί χωρίς βύσμα η πορεία μου ως σκοπάνθρωπου στο μεγαλύτερο μέρος της θητείας μου ήταν αναμενόμενη. Δεν πειράζει, τουλάχιστον είχα αρκετό καιρό για ενδοσκόπηση.

Ο φίλος LemonAnd με έχει καλύψει πλήρως. Eγώ υπηρέτησα στην ΠΑ. Τη θητεία μου την πέρασα χαλαρά μάλλον αν και οι 5 από τους 12 μήνες ήταν σαν σκοπάνθρωπος στη Λήμνο (Δεν είχα τι να κάνω και το έριξα στο διάβασμα). Η δική μου θητεία και κατά την προσωπική μου γνώμη ήταν ένα μεγάλο χάσιμο χρόνου που δεν χρησίμευε σε τίποτα πέρα από το να κάνω ψιλοαγγαρείες (όχι τίποτα βαρύ βέβαια) για τις οποίες όμως κάποιοι άλλοι πληρωνόταν και δεν τις έκαναν… Γνώρισα άτομα που δε θα γνώριζα στον πραγματικό κόσμο (και καλύτερα και χειρότερα) αλλά κι εγώ δεν μπορώ να πω ότι μου λείπει.

1. Διακοπές με την κολλητή μου που ο πατέρας της ήταν διοικητής κάπου στη Δυτική Μακεδονία. Ήμασταν 16 χρονών. Με χιλιοπαρακαλούσε τρεις μήνες να μην την αφήσω μόνη αυγουστιάτικα στην Καστοριά. Πέρασα τέ-λει-α!!!! Και ψωνίστηκα αφόρητα Η πρώτη μου επαφή ήταν η λειτουργία τον Δεκαπενταύγουστο όπου ο κύριος διοικητής έπρεπε να παραστεί με όλας τας τιμάς. Σκάμε μύτη με το υπηρεσιακό αυτοκίνητο κι αρχίζουν να παιανίζουν οι μπάντες! Μπροστά ο στρατάρχης με το χέρι στο πηλίκιο να χαιρετά δεξιά κι αριστερά, δίπλα του η στραταρχίνα (η φίλη μου είχε εξαφανιστεί στο πλήθος γιατί παρόμοια σκηνικά τα σιχαινόταν σαν τις αμαρτίες της), από πίσω ν' ακολουθώ εγώ έκθαμβη. Σε μια κατάμεστη εκκλησία ανοίχτηκε διάδρομος ως δια μαγείας για να περάσουμε και καρέκλες μάς περίμεναν δίπλα στον μητροπολιτικό θρόνο. Ένιωθα τουλάχιστον σαν τη βασίλισσα Ελισσάβετ στον χρυσό της ιωβηλαίο Απ' όπου περνούσε το αυτοκίνητο με τη σημαιούλα (ήταν δεν ήταν μέσα ο στρατάρχης), οι σκοπιές βαρούσανε προσοχή. Είχαμε οδηγό έναν στρατιώτη ονόματι Σταύρο που τον χαλβαδιάζαμε και η φίλη μου και εγώ (πολύ ωραίο παιδί!) αλλά σκεφτόμασταν ότι ήμασταν "κόρη διοικητού και φίλη αυτής" και δεν κάναμε τίποτα . Στρατιωτικό φουσκωτό στις Πρέσπες που μας έκανε βόλτα στη λίμνη και μας πήγε μέχρι το Τριεθνές, ίσως και λίγο παρά μέσα από τα υδάτινα σύνορα γιατί ήθελα να κόψω ένα νούφαρο (και ψωνάρα και χωρίς οικολογική συνείδηση )

Α! Κι ένας δουλικότατος φαντάρος - σερβιτόρος στην λέσχη αξιωματικών που κάθε φορά που μας έβλεπε έτρεχε καταπάνω στη μητέρα της φίλης μου (τη στραταρχίνα) "και τι θέλετε σήμερα;" "κι είπα να φτιάξουν αυτό το γλυκό ειδικά για σας" "και μην ανησυχείτε κύριε Διοικητά, ένα βράδυ που θα έχω άδεια (δώσε μου άδεια τώρα! δώσε μου άδεια τώρα!) θα τις πάρω εγώ τις δεσποινίδες (sic) να πάμε σ' ένα πολύ προσεγμένο μπαράκι, να μην είναι όλο μέσα και θα τις προσέχω σαν τα μάτια μου, σας δίνω τον λόγο της τιμής μου". Με την κολλητή τον φωνάζαμε "γλειφτάκο" και προτιμούσαμε να μένουμε μέσα τα βράδια και να κοιτάμε τη λίμνη.

Περιττό να πω ότι η συνέχεια των διακοπών με γονείς κι αδελφή σ' ένα απλό ξενοδοχείο στη Χαλκιδική, μου φάνηκε τουλάχιστον σαν εκθρόνιση .

2. Λόγω συνέχισης των σπουδών στο εξωτερικό, η συντριπτική πλειοψηφία των αγοριών που γνώριζα και σχετίστηκα ή δεν κάνανε καθόλου θητεία (σπουδές και κόντρα σπουδές μέχρι να φτάσουν τα 30 ή 35 που κάτι γίνεται κι εξαγοράζεις, απαλλάσσεσαι ή κάπως έτσι) ή υπηρέτησαν ένα γελοία μικρό διάστημα σε εύκολες μονάδες (οι περισσότεροι είχαν και τρελό βύσμα). Θυμάμαι όμως τον θρήνο ενός φίλου στη Γαλλία που έπρεπε να επιστρέψει Ελλάδα για να κάνει τη θητεία του (ω θυσία ανυπέρβλητη!) στο ναυτικό. Έβριζε τον πατέρα του που δεν κινιόταν αρκετά ικανοποιητικά κατά τη γνώμη του και θα κατέληγε "αρμενιστής στον Τομπάζη" (τότε έμαθα και τι σημαίνει αρμενιστής και τι είναι ο Τομπάζης, το πλοίο, όχι ο ναύμαχος ). Τελικά βέβαια ο μπαμπάς κινήθηκε κι ο γιος κατέληξε, μετά την υποχρεωτική εκπαίδευση στον Πόρο, στον Ναύσταθμο της Σαλαμίνας, να "φυλάς τα σύνορα Περάματος - Αργοσαρωνικού" όπως του είπα πειρακτικά στην αποχαιρετιστήρια βραδιά που του οργανώσαμε (κι από μέσα μου σκεφτόμουν "Παναγίτσα μου μην κάνουν κανένα ντου οι Τούρκοι, Παναγίτσα μου μην κάνουν κανένα ντου οι Τούρκοι")

Για το άλλο θέμα που έθιξε η φίλη retrofan του τιμημένου φαντάρου-σερβιτόρου που δοξάζεται σε γιορτές και δεξιώσεις σερβίροντας κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες στρατιωτικούς, ιερείς και τοπικούς πολιτευτές για να κάνει δημόσιες σχέσεις το στράτευμα (γενικώς) και ο Στρατοπεδάρχης (ειδικώς) δεν θα μιλήσω γιατί θα βγει το θέμα ακατάλληλο . Απλά θα πω ότι θεωρώ εντελώς παράλογο (ειδικά σήμερα σε περιόδους κρίσης) να υπάρχουν στρατιωτικά κέντρα παραθερισμού όπου οι φαντάροι μετατρέπονται σε υπηρετικό αδειούχων στρατιωτικών και της φαμίλιας τους (και όλα αυτά με έξοδα του κράτους φαντάζομαι). Στο δεύτερο ζήτημα λογικό είναι ένα άτομο που ζει ανεξάρτητο για καμιά 10ρια χρόνια να μην του είναι και πολύ ευχάριστο να πρέπει να αλλάξει χούγια στα +- 30 του. Είναι βέβαια αλήθεια ότι η ένταση της γκρίνιας είναι αντιστόφως ανάλογη με τη δυσκολία της θητείας .

Ένα γελοίο γεγονός που θυμάμαι σαν σμηνήτης (ΔΕΥ ΟΠΑΦ ) ήταν παραμονή Χριστουγέννων του 2005 μετά από ένα τετράωρο σκοπιάς (3.30-7.30 το πρωί) να μας ντύνουν με στολές εξόδου και να παίρνουμε σβάρνα γηροκομία, Δήμο, μητροπολίτη, άλλα στρατόπεδα, αστυνομία κτλ με τα τριγωνάκια να λέμε τα κάλαντα για να κάνει δημόσιες σχέσεις ο διοικητής (αν δεν είχε οργανωτικές ικανότητες δεν θα γινόταν ταξίαρχος ε; ) .

Άσχετο. Τελικά έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η εκδίκηση του άντρα για την μη στράτευση της γυναίκας είναι οι ατέλειωτες ώρες με ιστορίες από το στρατό που της προσφέρει…

 

[ntsmrtz]

Σειρά 259 εξ αναβολής (κανονικά 222)

6ο ΣΠ (Κόρινθος)-ΣΕΑΠ(Κρήτη)-ΚΕΑΠ(Ρεντίνα)-88η ΣΔΙ(Λήμνος)-ΣΠΖ(Χαλκίδα)

23 μήνες, πάρα πολλά χλμ σε περίπολα και ασκήσεις, ελάχιστος ύπνος.

Δυστυχώς ελάχιστα αστεία περιστατικά έχω να θυμηθώ, οπως αυτά που αρέσκονται να ακούνε οι γυναίκες (και δεν μπορώ να καταλάβω τι τους αρέσει να ακούνε :xm: )

ΕΠΟΣ ..... το συγκεκριμένο θέμα .... ΕΠΟΣ
Να ρωτήσω, τα σαλπίσματα ισχύουν όοοοολα; Αν τα μέτρησα καλά είναι 52. Και πώς γίνεται ακριβώς; Εννοώ εκπαιδεύεται κάποιος ή είναι μόνιμος; Επίσης ακούγονται σε όλο το στρατόπεδο; Έχω και άλλες απορίες, αλλά θα με πάρετε στο κυνήγι, οπότε δεν ρωτάω.

Οπως είπε και ο tony ρώτα ελεύθερα!

Το πόσα σαλπίσματα-προσκλητήρια ακούγονται σε κάθε στρατόπεδο είναι συνάρτηση της ετοιμότητας-"μαχιμότητας" της μονάδας και του εκάστοτε δ/τη της. Υπάρχουν στρ/δα που ακούγεται μόνο η έπαρση και υποστολή της σημαίας. Σε "δύσκολη" μονάδα που ήμουν είχαμε: εγερτήριο-σιωπητήριο-σημαία (έπαρση-υποστολή)-αναφορές (πρωινή-εκπαίδευσης-μεσημβρινή-μεσημβρινή τιμωρημένων-απογευματινή-απογευματινής εκπαίδευσης-βραδυνή-νυχτερινή τιμωρημένων)-φρουρές (πρωινή-μεσημβρινή) και κάποιες έκτακτες (νυχτερινή φρουράς και συναγερμού)

Οι αναφορές αν θυμάμαι καλά είχαν το ίδιο σάλπισμα εκτός εκπαιδεύσεως και τιμωρημένων.

 

[prisma]

Άσχετο. Τελικά έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η εκδίκηση του άντρα για την μη στράτευση της γυναίκας είναι οι ατέλειωτες ώρες με ιστορίες από το στρατό που της προσφέρει…

H μη στράτευση της γυναίκας είναι σχετικό. Ποτέ δε θα ξεχάσω πως μερικά από τα πλέον κομπλεξικά άτομα που συνάντησα στο στρατό, ήταν γυναίκες! Φυσικά μιλάω για τις 5ετούς υποχρέωσης υπαξιωματικούς (δεκανείς & λοχίες). Υπήρχαν αρκετές τέτοιες, άμεση επαφή είχα με λίγες, αλλά 2-3 απ'αυτές ήταν πραγματικά για να αλλάζεις δρόμο. Μπλαζέ ύφος στρατηγού (είμαι κάποια) με πρόθεση να στη πουν και να σε χώσουν με τη πρώτη ευκαιρία. Με μια είχα "πλακωθεί" άσχημα κάποια στιγμή, είχε γίνει ο λόχος καλοκαιρινός!!! :rant:

 

[panp]

Οπότε, να υποθέσω, εμείς οι "μοδίστρες" της Π.Α (=Πολεμική Αεροπορία) από την Ε93, είμαστε καρα-off-topic...

 

[RIO]

Άσχετο. Τελικά έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η εκδίκηση του άντρα για την μη στράτευση της γυναίκας είναι οι ατέλειωτες ώρες με ιστορίες από το στρατό που της προσφέρει…

Kαι η μόνιμη απορία των γυναικών, πως καταφέρνουμε και θυμόμαστε το ονοματεπώνυμο του κάθε λοχία, επιλοχία, ανθυπολοχαγού κλπ, ακόμα και μετά από χρόνια...

 

[LemonAnd]

Kαι η μόνιμη απορία των γυναικών, πως καταφέρνουμε και θυμόμαστε το ονοματεπώνυμο του κάθε λοχία, επιλοχία, ανθυπολοχαγού κλπ, ακόμα και μετά από χρόνια...

Αυτό παρόλο που ισχύει και για μένα, είναι και δική μου απορία.

 

[Σώτος Σώτος]

...και μεχρι στον διοικητη της αυλωνας με πηγαν γιατι οπως με ειπε ηθελε να γνωρισει τον φανταρο που καταφερε να φαει 40 μερες φυλακες στο κεντρο... Αν μπορουσα να γυρνουσα την θητεια μου ταινια θα εκοβα χιλιαδες μην πω εκκατομυρια εισητηρια.Μιλαμε για τρελιο γελιο

Δηλώνω φανατικός υποστηρικτής του Metalcandyman !!! Ο άνθρωπος κατάφερε να φτύσει κατάμουτρα όλο το στρατιωτικό σύστημα... respect...

 

[Metalcandyman]

Δηλώνω φανατικός υποστηρικτής του Metalcandyman !!! Ο άνθρωπος κατάφερε να φτύσει κατάμουτρα όλο το στρατιωτικό σύστημα... respect...

Φιλε vagbith πραγματηκα αν κατσω και αναφερω αναλυτικα ολα τα σκηνικα που εκανα και εζησα στην 20αμηνη αντι για 16αμηνη θητεια μου θα γελατε μεχρι αυριο

 

[DREDD]

Λοιπον σειρα 235 95Β' Καλαματα πεζικο 18 μηνες θητεια.Με 2λογια το Μαρτιο του 1995 που παρουσιαστικα γινανε πααααρα πολλα χαλια θητεια εκεινα τα χρονια η λεξη λουφα απλα δεν υπειρχε τοτε.Να μη πω τωρα τη γινεται............απλα κολεγια.

 

[LemonAnd]

Φιλε vagbith πραγματηκα αν κατσω και αναφερω αναλυτικα ολα τα σκηνικα που εκανα και εζησα στην 20αμηνη αντι για 16αμηνη θητεια μου θα γελατε μεχρι αυριο

Περιμένουμε εναγωνίως...

 

[tsalk]

Σειρα: 229

ΕΣΣΟ: 94B

ΑΣΜ: Νομίζω είναι 138 ή 148

Ειδικοτητα: Τ.Α.Μ. (Τεχνίτης Ασυρμάτων Μέσων) για την αρχή και στην συνέχεια Γ.Κ.Ε. (Γραφέας Κέντρου Επικοινωνικών)

ΚΣΙ: Ι3 (δυστυχώς) υπήρχε και το Ι4!!!!!!!!!!!!!!

Παρουσιαστηκα: 28-3-1994

Απολυθηκα: 28-3-1995

ΚΕΔΒ Χαιδάρι (περίπου 2 μηνες)

Σχολή εκπαίδευσης τηλεπικοινωνιών Σ.Ε.ΤΗΛ. (Πύργος Ηλείας) ως τις 5-8-1994

33 Μ/Κ ΠΖ (33η Μηχανοκίνητη Ταξιαρχία Πεζικού) - 33ΛΔΒ (33 Λόχος Διαβιβάσεων) Πολύκαστρο - Κιλκίς ως την 28-3-1995

0

Κουράστηκα μόνο που μου ξαναήρθαν στο μυαλό μου!!!!!!!!!!!!!!!

 

[Rio Blast]

Χα-χα, σας θαυμάζω που θυμάστε σειρές, ΑΣΜ, ΕΣΣΟ κλπ, δεν θυμάμαι τίποτα απ' αυτά αν και έχουν περάσει μόνο 11 χρόνια από τότε που παρουσιάστηκα! (Μάρτιος 2001, σε αρκετά μεγάλη ηλικία λόγω σπουδών...).

Έτυχε να πάω Δόκιμος στο Σώμα Εφοδιασμού-Μεταφορών (ΣΕΜ), γύρω στους 22 μήνες ήταν τότε η θητειά του Δοκίμου... Πέντε μήνες στην Σπάρτη (οι 4 στην Σχολή Αξιωματικών πραγματικά αξέχαστες), μετά Κομοτηνή και μετά στην ΑΣΔΕΝ (Αθήνα), πάρα πολλές εμπειρίες και καλές και κακές. Συνάντησα μεγάλους βλάκες αλλά και ωραία άτομα. Γενικά ήμουν τυχερός από την άποψη οτι όπου και να πήγα έπεσα σε καλούς Διοίκητες, το πιο σημαντικό πράγμα στον Στρατό...

Προφανώς και είχα καλύτερα πράγματα να κάνω αυτούς τους 22 μήνες αλλά δεν τους θεωρώ χάσιμο χρόνου, απέκτησα πάρα πολλές εμπειρίες, είδα περιοχές της Ελλάδας και γνώρισα άτομα που ποτέ δεν θα είχα γνωρίσει στην ζωή μου. Αναμνήσεις ατέλειωτες: το τρελό τρέξιμο ως ΥΕΑ Α' στην Σχολή για 2 μήνες (δεν επιτρεπόταν να περπατάμε αλλά μόνο να τρέχουμε, έχασα γύρω στα 8 κιλά σε 2 μήνες!), οι παρελάσεις του Λόχου ΥΕΑ που άκουγε όλο το κέντρο το χτύπημα από το τακούνι της μπότας, η μέρα που κυκλοφόρησε το Ευρώ στην Ελλάδα και ως αξιωματικός Εφοδιασμού και Μισθοδοσίας της μονάδας είχα πάει να αλλάξω τις δραχμές σε Ευρώ σε κλίμα απίστευτης αισιοδοξιάς για το οικονομικό μέλλον της χώρας (πόσο άλλαξαν τα πράγματα...), να κάνω νυχτερινό έλεγχο και να βρίσκω τον σκοπό να κοιμάται στην σκοπιά του ή να την έχει παρατήσει εντελώς (έγινε αρκετές φορές...), να είμαι συνοδηγός σε αρματοφορέα (τί εμπειρία!), να κάνουμε "σκηνάκια" έξω από την Κομοτηνή και να ξυπνάω μέσα στο νερό από την ξαφνική βροχή που είχε πλημμυρίσει την σκηνή (προφανώς δεν την είχαμε στήσει σε σωστό σημείο!), το περιβάλλον της ΑΣΔΕΝ που ήτανε γεματό Στρατηγούς και Συνταγματάρχες και έχανες την μπάλα από τα πολλά αστέρια κσι άλλα πολλά!

 

[don dokken]

δεν επεμβαινω,γιατι οπως ανεφερα αλλου,εγω πηγα αεροπορια...θα φαω κραξιμο..

 

[Metalcandyman]

δεν επεμβαινω,γιατι οπως ανεφερα αλλου,εγω πηγα αεροπορια...θα φαω κραξιμο..

Βυσμα

 

[Wally]

Νομιζω οτι καποια απο αυτα τα εχω ξαναγραψει...μπορει να κανω και λαθος

*Παρουσιαζομαι στο Μεσολογγι (πεζικο) και ειμαι τσιτα στα νευρα. Με το που μπαινω με τα πολιτικα, παω να παρω ενα γαλα απο το κυλικειο και ο "παλιος" μου ζηταει μια ανμπιλιβαμπλ τιμη.Τον δινω στεγνα στον πρωτο αξιωματικο που βρηκα. Ξεκινησαν τα ντραβαλα. Οι παλιοι με ψαχναν για αγγαρειες αλλα εγω την αραζα καθιστος/κρυμμενος στον τηλεφωνικο θαλαμο διοτι το τοτε αμορε δουλευε στις βλαβες του ΟΤΕ και μιλουσαμε ατελως και απεριοριστα ενω οι υπολοιποι νεοι τραβιοντουσαν και οι παλιοι με εψαχναν. Μολις αρχισαμε τις σκοπιες μου την επεσαν τρεις παλιοι με εναν χαζο-μονιμα και εσκισα τελαμονα (οχι τον Ηρακλη) και εβαλα τη γεμιστηρα στο οπλο. Ειχα μπλεξιματα την αλλη μερα αλλα οι παλιοι καταλαβαν οτι δεν ειχα ορεξη για παιχνιδια.

*Μετα παω ΚΕΒΟΠ για εκπαιδευση. Εκει περασα δυσκολα. Θυμαμαι πρωτη μερα να παιρνουν τα λουκανικα μας και να τα αδειαζουν απο τα παραθυρα του οροφου. Το πρωι εκπαιδευση κατω απο τον καλοκαιρινο ηλιο. Το απογευμα "πετρινγκ" (μαζευαμε πετρες) απο τις 4-8. Η υπηρεσια μας πηγαινε 10 μεσα 1 εξω. Η πλακα ειναι οτι μας κατεβαζαν 8 απο το πετρινγκ-τσαπινγκ και οποιος δεν ηταν σε 5 λεπτα ντυμενος-περιποιημενος-ετοιμος του εσχιζαν το αδειοχαρτο! Δεν ειχαμε καιρο για μανουρες. Πολυ τρεξιμο, πολυς ηλιος, πολυς ελεγχος.

*Στο Χαιδαρι (στα βαρεα οπλα) περναω ΛΥΒ. Και εκει ηταν επισης πακετο. Τρεξιμο, πειθαρχεια, καμπανες. Θυμαμαι την εξης βλακεια. Καθε καποιες μερες, μας περνανε, μας βαζανε σε μια υπογα που ειχε μια κοκκινη λαμπα, στρωματα χωρις σεντονι και πολλες μαλλινες κουβερτες. Μεσα καλοκαιριου, ειχες την επιλογη ή να σκεπαστεις με την μαλλινη κουβερτα και να σκασεις, ειτε οχι και να σε διαλυσουν τα κουνουπια που μαζευε η παλιολαμπα. Καθε μια ωρα ειχαμε και ενα συναγερμο μεσα στο καμαρακι που βαραγε εκωφαντικα και επρεπε σε δυο λεπτα να πιανουμε θεσεις μαζης (τρομαρα τους).

Το καλο με το Χαιδαρι παντως ηταν οτι ενιοτε φυλαγαμε και εξωτερικα φυλακια (κυριως ερημα στρατοπεδα) και ειχαμε ευκαιρια να την κοπαναμε.

*Μου ερχεται μεταθεση για Αιγαιο. Παω αλλα μαζι με εμενα δεν ηρθαν τα λοχιοσημα. Εμαθα οτι θα ερχοντουσαν σε 1.5 μηνα και οτι θα τρωγαμε 45 μερες πηξιμο. Φυσικα δεν ειχα ουδεμια ορεξη. Η σειρα μας ειχε ηδη παει οσο εμεις καναμε βαρεα οπλα και ΛΥΒ. Οι παλιοι συνεχως δολοπλοκουσαν και ηταν τεμπεληδες και ανευ τροπων - το καταλαβα με το που πατησα το ποδι μου. Συμφωνησα και καθαριζα πατατες, βοηθουσα οπως ολοι στην καθαριοτητα, γενικα εκανα οτι επρεπε αλλα εβλεπα οτι τα τυπακια ηταν αλλου. Σε μια απο τις πρωτες νυχτες ξυπναω και τους βλεπω τυφλα στο μεθυσι, δυο απο αυτους μαλιστα με κατεβασμενα παντελονια να μας βαρανε κατσαρολες και να κουνανε τα κρεβατια. Οπως οι δυο ξεβρακωτοι ερχονται προς τα εμενα, βουταω το φωτιστικο οινοπνευμα πανω απο τη σομπα, τους το ριχνω απο τη μεση και κατω και τους κυνηγαω με τον zippo. Ξεμεθυσαν αυτοματως αλλα ξεκιναει ενα saga μεταξυ νεων και παλιων. Αηδιες στη σκοπια (που ακολουθησα την ιδια συνταγη με το κεντρο), ρουφιανιες στο Λοχαγο που τους πιστευε. Με το που ηρθαν τα λοχιοσημα τους ξεκαθαρισα οτι εγω δεν θα χασω ουτε ωρα αδειας για κανεναν. Με συνεδεσαν με Κάιρο, και οταν ημουν οργανο εκαναν απιθανες αηδιες για να με κατσαδιαζει ο λοχαγος ο οποιος με ειχε λιωσει και στα σκηνακια. Μεχρι και σε αλλου στρατοπεδου ανταρτοπολεμο με εστειλε!

Ομως γυρισε ο τροχος. Επειδη ειχα συνεχεις τριβες και τσακωμους, με εστειλαν αρχιφυλακα σε φυλακιο. Εκει μια νυχτα με ξυπνανε και μου λενε οτι παμε για πολεμο. Οι Τουρκοι ειναι στα Ιμια. Γυρναμε στρατοπεδο οπυ εχει σημανει Πελεκυς.

Εκει βλεπω τον λοχαγο (που μου το επαιζε Ραμπο, σουπερ-μαχιμος και με κυνηγουσε οσο καιρο υπηρετουσα) να μας μοιραζει πυρομαχικα και να τρεμει το χερι του. Του την ειπα ασχημα και δεν μιλησε. Τα παιδια που ειχα στην ευθυνη μου ειχαν φοβερο ενθουσιασμο! Ημασταν ετοιμοι να δωσουμε στους απεναντι οσο μολυβι ηθελαν. Και ολα αυτα χωρις να γνωριζουμε οτι η Τουρκια ειναι στο ΔΝΤ μισοχρεοκωπημενη αφου τα παλιοκαναλα και η τοτε ηγεσια μας μιλουσαν για την Τουρκινη υπερδυναμη!

Πιασαμε τα παραλια. Πολυ κρυο, βροχη και το θαλασσινο νερο να σου τρωει τις αρβυλες και τα ποδια. Τα βραδια το ματι καρφωμενο απεναντι με τις διοπτρες νυκτερινης. Οι Τουρκικες φρεγατες φαινοντουσαν κατακαθαρα με γυμνο ματι. Να μην τα πολυλογω...τελικα μαθαμε απο τον Παπαδακη στον ΑΝΤ1 (υπηρχαν σπιτια κοντα με φιλοξενους ανθρωπους) οτι ευχαριστησαμε τους Αμερικανους, οτι ο αερας πηρε τη σημαια, οτι τα βρηκαμε. Ειχε πεσει μεγαλη απογοητευση. Μετα απο αυτο καταλαβα οτι οι στρατιωτικοι μπαινουν απο Πανελληνιες οποτε δεν μπορουμε να εχουμε πολλες απαιτησεις. Ευτυχως παντως συναντησα και φωτεινες εξαιρεσεις.

Συνεχεια στο επομενο...

 

[BILL72]

234 95Α ΕΣΣΟ (εξ αναβολής από 214), Τεθωρακισμένα, ΑΠΑΟ, Λοχίας, 5 μήνες Κέντρο και 13 στην 50 ΕΜΑ στον Έβρο (Πρωτοκκλήσι), οι μαυροσκούφηδες τη γνωρίζουνε. Να αναφέρω μόνο ότι ήτανε μονάδα για δυσμενείς μεταθέσεις επί χούντας (ως 15η βέβαια τότε, πριν φύγει για Καστοριά) Μετά τα Ίμια μείναμε αμετάθετοι επάνω, η πιο παλιά ΕΣΣΟ στο νομό.

Τελευταία βραδυά πριν απολυθούμε, κι ενώ έχουμε "αδειάσει" από υπηρεσίες (λόγω πλήρους επάνδρωσης-η Ίλη δσεως έφτασε τα 160τόσα άτομα, λόγω του ότι ο διοικητής φοβότανε μη πάθουμε οι παλιοί τπτ-"ότι χαζομάρα γίνει στο τέλος θα γίνει"-έλεγε) παθαίνει κάποιος νέος οξεία σκωλ/δα. Κοντινότερο νοσοκομείο στο Διδυμότειχο. Επειδή ξυπνούσα και ξυπνάω με το παραμικρό είμαι όρθιος με το που μπαίνουνε για να ξυπνήσουνε τον οδηγό του φοριοφόρου. Τον βλέπω να κοιμάται, τον λυπήθηκα και πήρα τη θέση του εγώ. Στο δρόμο πηγαίναμε σα τρελοί. Θα πάτησα τα 160+ (ήτανε 2,5λιτρο Gwagen) Πάμε το παλικάρι στο νοσοκομείο, μπαίνει ο αξιωματικός μέσα, μένω εγώ στο τζιπ, να απολαμβάνω το τελευταίο καλοκαιρινό ξημέρωμα στον Έβρο (που ήτανε το 2ο για μένα) Στο νοσοκομείο είναι 2 σκοποί πεζικάριοι, πιο νέοι φυσικά (είπαμε η παλιότερη ΕΣΣΟ και αμετάθετη) οι οποίοι μου ανοίγουνε κουβέντα και με το που μαθαίνουνε ότι σε λίγες ώρες παίρνω τη "ροζαλία" μένουνε "παγωτό"...πάντως όμορφη βραδυά...

...όμορφη και η τελευταία βραδυά στο Κέντρο...ήμουνα σκοπός στο Διοικητήριο και ακόμη σα να ακούω το τελευταίο σιωπητήριο...

Αξέχαστη και η βραδυά των Ιμίων, αλλά θα σας τα γράψω άλλη φορά, μη σας κουράζω, να δείτε και την αντίδραση των μαυροσκούφηδων.

 

[Metalcandyman]

234 95Α ΕΣΣΟ (εξ αναβολής από 214), Τεθωρακισμένα, ΑΠΑΟ, Λοχίας, 5 μήνες Κέντρο και 13 στην 50 ΕΜΑ στον Έβρο (Πρωτοκκλήσι), οι μαυροσκούφηδες τη γνωρίζουνε. Να αναφέρω μόνο ότι ήτανε μονάδα για δυσμενείς μεταθέσεις επί χούντας (ως 15η βέβαια τότε, πριν φύγει για Καστοριά) Μετά τα Ίμια μείναμε αμετάθετοι επάνω, η πιο παλιά ΕΣΣΟ στο νομό. Τελευταία βραδυά πριν απολυθούμε, κι ενώ έχουμε "αδειάσει" από υπηρεσίες (λόγω πλήρους επάνδρωσης-η Ίλη δσεως έφτασε τα 160τόσα άτομα, λόγω του ότι ο διοικητής φοβότανε μη πάθουμε οι παλιοί τπτ-"ότι χαζομάρα γίνει στο τέλος θα γίνει"-έλεγε) παθαίνει κάποιος νέος οξεία σκωλ/δα. Κοντινότερο νοσοκομείο στο Διδυμότειχο. Επειδή ξυπνούσα και ξυπνάω με το παραμικρό είμαι όρθιος με το που μπαίνουνε για να ξυπνήσουνε τον οδηγό του φοριοφόρου. Τον βλέπω να κοιμάται, τον λυπήθηκα και πήρα τη θέση του εγώ. Στο δρόμο πηγαίναμε σα τρελοί. Θα πάτησα τα 160+ (ήτανε 2,5λιτρο Gwagen) Πάμε το παλικάρι στο νοσοκομείο, μπαίνει ο αξιωματικός μέσα, μένω εγώ στο τζιπ, να απολαμβάνω το τελευταίο καλοκαιρινό ξημέρωμα στον Έβρο (που ήτανε το 2ο για μένα) Στο νοσοκομείο είναι 2 σκοποί πεζικάριοι, πιο νέοι φυσικά (είπαμε η παλιότερη ΕΣΣΟ και αμετάθετη) οι οποίοι μου ανοίγουνε κουβέντα και με το που μαθαίνουνε ότι σε λίγες ώρες παίρνω τη "ροζαλία" μένουνε "παγωτό"...πάντως όμορφη βραδυά...

...όμορφη και η τελευταία βραδυά στο Κέντρο...ήμουνα σκοπός στο Διοικητήριο και ακόμη σα να ακούω το τελευταίο σιωπητήριο...

Αξέχαστη και η βραδυά των Ιμίων, αλλά θα σας τα γράψω άλλη φορά, μη σας κουράζω, να δείτε και την αντίδραση των μαυροσκούφηδων.

Ιλη φωνη,τριτη ιλη αετοι

 

[Stanfromgreece]

Καλησπέρα σε όλους...

Εγώ παρουσιάστηκα στο στρατό, 25/11/1996 (96ΣΤ')

Αρχικά παρουσιάστηκα το ΚΕΥΠ Λαμίας (Κέντρο Εκπαίδευσης Υπψηλών Προσώπων, όπως μας λέγανε κοροϊδευτικά!Υλικού Πολέμου στην πραγματικότητα).

Εκεί στην αρχή ήταν "χαλαρά" τα πράγματα... Η πρώτη μεγάλη δυσκολία που αντιμετώπισα, ήταν η... "τουαλέτα"! Όχι το καθάρισμα... αλλά το... να πάς!

Πρέπει να πήγα για πρώτη φορά... μετά από την πρώτη εβδομάδα!!!

Από εκεί, έφυγα στο 2μηνο με μετάταξη στο Μηχανικό, και παρουσιάστηκα στο 96ΛΜΧΕΘ στην Χίο...

Εκεί έπεσε πολύ γέλιο...

Ήμουν ο πρώτος από τη σειρά μου που πήγαινε στο στρατόπεδο.

Όλοι οι "παλιοί" εκεί, ήταν μικρότεροί μου (εγώ παρουσιάστηκα στα 22)

Δεν αντιμετώπισα πρόβλημα μαζί τους.

Λόγω της ειδικότητάς μου (τεχνικός Η/Υ) μπήκα κατ'ευθείαν γραφέας 2ου και 3ου γραφείου.

Αυτό σήμαινε πως είχα ελάχιστες υπηρεσίες (σκοπιές, περίπολα κτλ) να εκτελέσω.

Σε μία περιπολία που έκανα όμως, και ενώ έβρεχε και είχαμε διακοπή ρεύματος (συνηθισμένο στο στρατόπεδό μας!), έπεσα σε μία ρεμίζα.

Εκεί που βάζουν επάνω τα φορτηγά για να τους αλλάξουν τα λάδια, και καταλήξαμε να τρέχουμε με το υπηρεσιακό τζιπάκι μέσα στην νύχτα για να πάμε στην πόλη της Χίου για να μου κάνουν 8 ράμματα στο πόδι!

Λόγω μίας πολύ καλής συγκυρίας (είχε έρθει στα στρατόπεδα έγκριση να αγοράσουν ηλεκτρονικούς υπολογιστές), πήρα αρκετές ημέρες άδεια ώστε να έρθω στην Αθήνα, να κάνω τις αγορές που ήθελαν.

Συνολικά για αυτό, με έστειλαν στην Αθήνα 3 φορές, για να αγοράσω υπολογιστές και για γειτονικά μας στρατόπεδα!!!

Κάποια στιγμή με έστειλαν σε σχολείο Ραδιολογικού Βιολογικού Χημικού Πολέμου... 1 εβδομάδα ξάπλα!

Απλά πηγαινοερχόμουν με το αυτοκίνητο στο στρατόπεδο που γινόταν το μάθημα...

Μετά τους έκανα και νυχτερινή εκπαίδευση στους υπόλοιπους!!!

Η "νυχτερινή" σε εμάς ήταν το κάτι άλλο!

Μία φορά, στήσαμε ένα ναρκοπέδιο (ευτυχώς με εκπαιδευτικές νάρκες), αλλά στη συνέχεια το "χάσαμε" και δεν μπορούσαμε να το μαζέψουμε!!!

Πήγαμε το άλλο πρωί, και τις μαζέψαμε!

Μία φορά, κάναμε και εκρήξεις ΤΝΤ.

Εκεί, από λάθος του Υποδιοικητή, σκάσαμε ένα 12λιβρο, και έσπασαν τα τζάμια στο "γειτωνικό" κέντρο Υγείας της περιοχής!!!

Ένα βράδυ, ενώ κανονικά ήμουν περίπολο, την έκανα κοπάνα και πήγα σε νυχτερινό κέντρο!!!

Εκεί, πέτυχα τον υποδιοικητή, τελείως "φλίδα" στο μεθύσι!!!

Μου λέει... "καλά, εσύ δεν είχες υπηρεσία σήμερα;;;"

Και του απαντάω "Τώωωρα... την έκανα..."...

Μου είπα απλά ένα... "α... εντάξει.."

Παρμενίωνα δεν έκανα... με είχαν στείλει με άδεια, για να επιστρέψω στην Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού, κάτι τοπογραφικά μηχανήματα!!!

Μου είχαν κάνει τα εισητήρια και για το αυτοκίνητό μου (το είχα πάρει μαζί μου! ένα Fiat UNO).

Εκεί, ένας "φίλος" φαντάρος... πήγε να μου χυμήξει, αλλά οι υπόλοιποι τον κράτησαν...

Συνολικά, πήρα 174 ημέρες άδεια, από τις 365 που έπρεπε να υπηρετήσω (ήμουν προστάτης).

Το καλοκαίρι, επειδή ο ταχυδρόμος που είχαμε μας την έκανε (βύσμα Χιώτης), πήρα εγώ τη θέση του επειδή είχα αυτοκίνητο!!!

Είχα νοικιάσει και σπίτι και έμενα εκτός στρατοπέδου!

Είχα γνωρίσει και ένα "γκομενάκι" που δούλευε στο ταβερνάκι του χωριού, που μας έφερνε σάντουιτς και σουβλάκια στο στρατόπεδο...

Έτσι πέρασα ζωή και κότα!!!

Τώρα που το σκέφτομαι... παίζει να ήταν και η καλύτερη περιόδος της ζωής μου!!!

 

[takis_drm]

Οι Τουρκοι ειναι στα Ιμια. Γυρναμε στρατοπεδο οπυ εχει σημανει Πελεκυς.

Ήταν να παρουσιαστώ το 1996 κάνα μήνα πρίν τα Ίμια, αλλα λόγο ότι πέρασα στις πανελλήνιες είχα πάρει αναβολή. Όταν έγινε το συμβαν των Ιμίων, η μάνα μου έχοντας στο μυαλό της ότι μπορεί και να ήμουν φαντάρος εκείνη την στιγμη, έχει αλλάξει 10 χρώματα και έσκασε μύτη με μια λαμπάδα!!! Και βρουυυυυυυυυυμ στην εκκλησία!!! #) (...η Ελληνιδα μανα...)

Αργότερα μου είπε ότι ήταν για όλα α παιδια που έκαναν την θητεία τους εκείνη την εποχή... anywayzzzzz

Τελικά μπήκα 2002 (278 σειρά) στο Χαϊδάρι, σώμα Διαβιβάσεις. Πέρασα ΛΥΒ (η πιο ωραία στιγμή μου ως στρατιώτης!!!!!!!!) έγινα Λ/χιας και κατέληξα Μυτιλήνη να βγάζω υπηρεσίες για τον λόχο μου (Επιλοχίας). Συνολικές σκοπιές 6 μόνο σαν νεοσύλλεκτος!!!

Πέρασα αρκετά καλά (είχα ενοικιάσει και σπίτι) αλλά μακριαααααααααααα. ΧΑΣΙΜΟ ΧΡΟΝΟΥ!!!