Ε.Σ. (ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ)

[pooky(1)]

92Ε και οι δικοί μου είχαν βάλει λυτούς και δεμένους να με πάνε Αεροπορία, αυτό γιατί παρουσιάστικα 3 μήνες έπειτα από το θάνατο της αρραβωνιαστικιάς μου.

Το μάτι μου γυάλιζε επικύνδινα και δεν είχα όρεξη για πολλά - πολλά. Είχε περάσει και ένα καλοκαίρι μέσα στα χάπια και τα αντικαταθλιπτικά, κανονικός ΨΥΧ.

Με το που μπαίνω μου τη πέφτουν τα πρώτα βουτυρόπαιδα, άνοιξαν το πολιτικό μου σάκο και πήγαν να μου πάρουν κάτι μπισκότα που είχα για να μασουλάω. Κάναν και κάτι σχόλια απίστευτα. Βούτηξα την αλυσίδα και τον πρώτο του έσπασα το κεφάλι ΚΑΝΟΝΙΚΑ. Τους υπόλοιπους τους έκανα σαπίδι στο ξύλο, είχα να πάρω και τα χάπια μου καμιά βδομάδα.

Τα υπόλοιπα, γνωστά. Αναβολή και βουρ για τρελόχαρτο. Οι δικοί μου είχαν φρικάρει που δεν θα έβρισκα δουλειά στο δημόσιο (ναι λες και δεν θα σκότωνα τον πρώτο εκεί μέσα) αλλά τελικά ο Δοίκας της Τρίπολης ξηγήθηκε χρυσάφι, μια και όταν με ρώτησε γιατί έγινε ότι έγινε και του εξήγησα τι είχα περάσει, αποδείχτηκε ότι είχε χάσει τη κόρη του σε τροχαίο με μηχανή και με έστειλε όπου του ζήτησα, με σκοπό να μη ξαναγυρίσω ποτέ πίσω, μια και ήμουν πολύ κότα να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα και ήθελα να γίνει διαφρετικά.

Έφυγα 5 χρόνια μετά με το μίσσος μου να κρατεί άσβεστο, μέχρι σήμερα, αλλά είχα υπηρετήσει το σκοπό μου και τα πιστεύω μου μέχρι τελευταίας ιδέας. Αυτό το ξέδωμα με έσωσε από αυτοκτονία, να είναι καλά όπου είναι ο άνθρωπος τώρα, δυστυχώς δεν είναι πια ανάμεσά μας εδώ και μια δεκαετία περίπου.

Αυτά και δεν επανέρχομαι στο θέμα, γιατί τα ψυχοφάρμακα είναι μια αρπαξιά δρόμος. Δυστυχώς.

 

[ARETARA]

95 ΣΤ (239) εξ' αναβολής (κανονικά δεν θυμάμαι και βαριέμαι να ψάχνω χαρτιά), φτάνω μετά από 8ωρο ταξίδι (καρβουνιάρα) Θήβα για να καταταγώ Πυροβολικό (ΠΒ). Μισό μέτρο χιόνι και 5 μέρες αναρρωτήριο μου έκαναν καλό. Μετά από ένα μήνα φεύγω για Νέα Πέραμο (Σχολή Πυροβολικού) όπου κάθομαι 4 μήνες περίπου (116 μέρες, στα Ίμια ήμουν Αλφάς) χωρίς εξόδους (βγαίναμε μόνο για τη Σημαία αν και για όσους ξέρουν δίπλα στο Στρατόπεδο είναι τα καφέ) και 2 ώρες ύπνο καθημερινά. Μόλις τελείωσα και έγινα Δόκιμος μετατέθηκα στην 116 ΜΠΠ (Κιλκίς) σε Νατοϊκή Πυροβολαρχία όπου έκανα 18 μήνες αμετάθετος. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν πίκρα αφού είχε καλές υπηρεσίες (2-3 ανά μήνα) είχε όμως πολύ τρέξιμο με αλλεπάλληλες ασκήσεις αφού η μονάδα ήταν μάχιμη. Μου είχαν τύχει διάφορα (παρενοχλήσεις φαντάρων από περίεργους τη νύχτα στη σκοπιά, φαντάρος με 8 μήνες ΣΦΑ που έκανε συνολικά 26 μήνες, ένας περίεργος πενταετής μου έκλεψε το οκτάγωνο τζόκευ και ένα μήνα πριν απολυθώ φορούσα χελώνα , σκοινάκια με -20 μεσα στις σκηνές κλπ). Μετά από αυτά η πατρίδα δεν με "ξέχασε". 3 φορές επίστρατος προς το παρόν και βλέπουμε...

Και ένα μικρό ενθύμιο για τους γνωρίζοντες, το "paybook" σε 2 σελίδες. Δεν έχει γίνει κάποιο κολάζ απλά έτσι το παρέλαβα (τυπωμένες σελίδες ανάποδα) :

 

[thamonas]

Σειρα: 250

ΕΣΣΟ: 97A

ΑΣΜ: Δεν θυμάμαι πάντως ήταν "Χιώτικο ΑΣΜ"

Ειδικοτητα: Χειριστής Τηλετυπων/Κρυπτογράφος

ΚΣΙ: Ι1

Παρουσιαστηκα: Σεπτέμβρη του 97

Απολυθηκα: Μάρτη του 99

Παρουσιάστηκα στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου με ειδικότητα διαβιβαστής. Είχα τελειώσει τo πανεπιστήμιο μου στην Αμερική και πήγα στρατό στα 23 μου έχοντας πάρει αναβολή λόγω σπουδών. Η αλήθεια είναι ότι δεν έβαλα βύσμα για να παρουσιαστώ εκεί, παρόλο που πολλοί έβαζαν εκείνη την εποχή λόγω του ότι ήταν το μοναδικό στρατόπεδο εκπαίδευσης που βρίσκονταν στην Αττική. Έβαλα όμως αργότερα βύσμα για να μπορέσω να πάρω μετάθεση στη Χίο, το οποίο και έγινε βέβαια.

Η αλήθεια είναι ότι ΄στο συγκεκριμένο στρατόπεδο υπήρχαν πολλοί "βυσματίες" με αποτέλεσμα αμέσως μετά την εκπαίδευση να υπάρχουν πολλές υπηρεσίες και λίγοι φαντάροι να τις κάνουν, αφού μετά την επιστροφή από την άδεια ορκωμοσίας, το 1/3 των στρατιωτών "εξαφανίστηκαν" το άλλο 1/3 πήρε βυσματικές θεσούλες (πρώτο γραφείο, ΚΨΜ, Γραμματείς, Επιλοχίες κ.λ.π) και έμεινε το τελευταίο 1/3 να κάνει όλες τις υπηρεσίες με αποτέλεσμα να βγαίνει κάποιος εξοδούχος 1 με 2 φορές την εβδομάδα, και κάποιο άλλοι να είναι κάθε μέρα έξω ή να κάνουν ένα υποτυπώδες θαλαμοφυλικι για το ξεκάρφωμα μια φορά την εβδομάδα. Ήταν ένα στρατόπεδο τριών ταχυτήτων για να χρησιμοποιήσουμε και επίκαιρους πολιτικοοικονομικούς όρους. Το πλεονέκτημα του να είσαι σε ένα στρατόπεδο εντός Αττικής, αμέσως εξαφανιζόταν, μιας και όποιος είχε διανυκτέρευση (όπως εγώ) αν και όποτε ήσουν εξοδούχος, το μονό που ήθελες ήταν να πας σπίτι σου, αφού έβγαινες γύρω στις 6 με 7 το απόγευμα, να κάνεις ένα μπάνιο και να κοιμηθείς. Κοπέλα, φίλους, οικογένεια, καφεδάκια και ξενύχτια δεν έπαιζαν. Οι δε υπηρεσίες του στρατοπέδου ήταν τραγικές!! εκτός των κλασσικών σκοπιών εντός στρατοπέδου, υπήρχαν και οι λεγόμενες "εξωτερικές" σκοπιές. Αμέσως μετά την ανακοίνωση των υπηρεσιών της ημέρας στη φρουρά, έμπαινες σε ΡΕΟ μαζί με τους υπόλοιπους ταλαίπωρους και πήγαινες να φυλάξεις σκοπιά σε κάτι surreal στρατόπεδα μέσα στην Αθήνα που΄ούτε ήξερα οτι υπάρχουν: 1o 2o και 3o TΥΛ, Χημείο, και κάτι άλλα ονοματα που δεν τα θυμάμαι σε περιοχές όπως Κερατέα, Μενίδι και δεν ξέρω και γω που άλλου. Επίσης υπήρχαν και οι εξωτερικές σκοπιές στις ΛΑΕΔ, Πολεμικό Μουσείο και ΓΕΤΗΛ που ήταν κάπως ανθρώπινες συνθήκες. Το μόνο ευχάριστο που θυμάμαι ήταν που γνώρισα μια τουρίστρια στο Πολεμικό Μουσείο , την οποία δεν μπόρεσα ποτέ να την δω γιατί την επόμενη φορά που ήμουν εξοδούχος αυτή ήδη είχε φύγει από Ελλάδα..tragic. Μετά από αυτό το συμβάν είπα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Ζήτησα ακρόαση από τον διοικητή του τάγματός μου, ένα Λοχαγό και του είπα έξω από τα δόντια οτί δεν πάει άλλο, η κατάσταση που επικρατεί είναι άδικη και του εξήγησα οτί μπορούσαν να είμαι πιο χρήσιμος κάπου αλλού μιας και γνώριζα από υπολογιστές και είχα σπουδάσει χρηματοικονομικά. Όταν άκουσε για «χρηματοοικονομικά» αμέσως γούρλωσε τα μάτια του και μου είπε αν είχα να του δώσω συμβουλές για το χρηματιστήριο. Αν θυμάστε εκείνη την εποχή ήταν η «χρυσή» εποχή του χρηματιστηρίου στην Ελλάδα (που να ξέραμε τι θα μας περίμενε λίγα χρονάκια αργότερα) , όπου και η κουτσή Μαρία είχε μετοχές και στηνόταν μαζί με τους υπόλοιπους Ελληνάρες στις οθόνες των ΑΕΛΔΕ, που είχαν φυτρώσει σαν μανιτάρια σε όλη την Ελλάδα, για να παρακολουθούν ποιες αξίες θα «ματώσουν» και ποιες θα «πρασινίσουν». Μου εξηγεί λοιπόν ο διοικητής « έχω 50.000 δρχ και θέλω να τα επενδύσω αλλά δεν ξέρω από αυτά τα πράγματα» Η αλήθεια είναι ότι εκμεταλλεύτηκα την κατάσταση και του ζητούσα άδειες για να κανονίζω τις «επενδύσεις» του. Η όλη υπόθεση μου πήρε μια ώρα από την ζωή μου, οπού πήγα σε ένα κολλητό που δούλευε σε μια τράπεζα, για να του αφήσω το ποσό να το επενδύσει αυτός. Εγώ πέρασα ωραίο στρατό τους υπόλοιπους τρεις μήνες μέχρι που πήρα την μετάθεση στη Χίο και αυτός έβγαλε κάποια λεφτά. Το συμπέρασμα που έβγαλα πάντως ήταν πως δεν χρειάζεται να έχεις το κάθε ταξίαρχο, στρατηγό, υπουργό βύσμα για να περάσεις καλά. Ακόμη και ένας απλός αξιωματικός μπορεί να βοηθήσει την κατάσταση.

 

[BILL72]

Βασικά μας είχανε προετοιμάσει για τα Ίμια από πιο πριν, τα άρματα είχανε όχι το 1/3 αλλά 3/3 πυρομαχικά (άρα το γνωρίζανε), μονάδες διαβιβάσεων με "κουτιά" πάνω σε φορτηγά είχανε πάρει θέσεις μέσα στα δάση από μέρες πριν. Ο δκτης χαρακτηριστικά μας έλεγε ότι κάτι ετοιμάζουνε οι απέναντι αλλά ότι και αν ακούσουμε (από γονείς, φίλους, τηλεόραση) να μην ανησυχούμε γιατί απλά λόγω μονάδας επιφυλακής και πολλών εκπ/σεων δε θα ήτανε κάτι άγνωστο για εμάς μια κινητοποίηση, όπως και έγινε άλλωστε. Εκείνο το απόγευμα ήμουν έξω στο χωριό και έτρωγα με συναδέλφους σουβλάκια, ρετσίνες κλπ. Με έκπληξη ακούσαμε τις ειδήσεις, δε ξέραμε ότι είχε πάρει έκταση το θέμα. Με το που γυρνάμε πίσω, αρχίζει και ρίχνει χοντρό χιόνι. Κατά τις 8 με 9 πάμε στις αποθήκες, βγάζουμε πυρομαχικά για τα παπάκια, κάνουμε τα "go no go" και βγαίνουμε έξω, μπροστά εγώ με τα πόδια (ανιχνευτής), πίσω το 1ο παπάκι, άλλος ένας ανιχνευτής με το άλλο Μ113 και πάει λέγοντας, για να λάβουμε θέσεις σε σημεία να καλύψουμε τα "σίδερα" που θα έβγαιναν μετά.

Δε προλαβαίνουμε να πάμε 500 μέτρα, μας γυρνάνε πίσω και βγαίνουνε όλα τα οχήματα της μονάδας...4 μάχιμες ίλες+1 διοικήσεως με εντολή να χτυπήσουμε ότι δούμε! Για καλή ή κακή τύχη, λίγο πιο έξω από το στρατόπεδο "έμεινε" από μπαταρία (το βάσανο του ΕΣ) ένα Μ60. Το αφήνουμε και στήνουμε για κάλυψη από πάνω ένα Μ113, με βάζουνε αρχηγό/πυροβολητή με την ίδια εντολή: Και ελληνικά αεροπλάνα να δω, να ανοίξω πυρ! Όλα αυτά με χιόνι, παγωνιά (-12) και μέσα στο σιδεροκούτι. Κατά τα χαράματα έρχεται ένας ανθστής και μου λέει:" λοχια! Και 10 τούρκικα αεροπλάνα να δεις, να μη χτυπήσεις!" Είχε τελειώσει το πανηγύρι.

Όσο για τους απέναντι...1 βδομάδα έκαναν να βγάλουνε από τις τομές που είχανε γίνει βούρκος από το χιονόνερο τα άρματά τους, κάτι τζιπάκια με milan που κουνήσανε κόλλησαν κι αυτά.

Εμείς πάλι (φοβερή εντύπωση) δεν "άνοιξε ρουθούνι", με τόσο χιόνι, πάγο, ένταση, να μη πω πόσα οχήματα κινήσαμε για τους χώρους προκάλυψης...και με οδηγούς παιδάκια που κάποιοι ήτανε και εθελοντές.

Η ψυχολογία ανάμεικτη, όταν σου λένε ότι βγαίνεις για πόλεμο, βλέπεις να παρουσιάζονται στη μονάδα οι πυρήνες επιστράτευσης και ο δκτης σου σου λέει: "είμαι περήφανος που υπηρέτησα μαζί σας και ξέρω ότι θα είστε άψογοι" ή ακούς στον ασύρματο: "προσοχή! στη στροφή μπορεί να βρούμε τούρκικα άρματα!" (όσο απίθανο και αν ήτανε το τελευταίο)...δε μπορώ να πω...είμασταν όντως άψογοι.

Περιττό να αναφέρω ότι 2 μήνες αργότερα μας ξαναέβγαλαν έξω πάλι, γεγονός που κάπου διάβασα μετά από αρκετά χρόνια ότι κάτι πήγαινε να γίνει αλλά το "σκέπασαν"

Από τότε, τα σήματα (λοχιόσημα κλπ) γίνανε μαύρα, μείναμε αμετάθετοι στον Έβρο και έγινε πλήρης επάνδρωση της μονάδας για πόλεμο (πλην επιστράτων δλδ)

Μοναδική απώλεια ένα στάγιερ που ενώ είχε αναστολή διαφορισμού ο οδηγός το ξεκίνησε με στριμένο τον άξονα και "άνοιξε" σα καλάμι που το σπας.

Και ένα δικό μου σκίσιμο του αριστερού αντίχειρα που το έχω και το βλέπω, ενώ φορτώναμε τα 50άρια βλέπουμε στο χιόνι κόκκινο λεκέ, μου λέει ο ανθύπας "λοχία, σκίστηκε το χέρι σου" με την παγωνιά που να το καταλάβω, είχε ανοίξει το δάχτυλο και κρεμόταν ένα πετσί. "'Άστο" του λέω "θα το δω μετά"...πςςςς ιστορίες απ τον πόλεμο

Άυπνος έμεινα μμμμ από 6 το πρωί Τρίτης μέχρι Τετάρτη αργά το βράδυ.

Ευτυχώς έχω και φωτογραφίες από τη βραδυά.

 

[joe]

92Ε και οι δικοί μου είχαν βάλει λυτούς και δεμένους να με πάνε Αεροπορία, αυτό γιατί παρουσιάστικα 3 μήνες έπειτα από το θάνατο της αρραβωνιαστικιάς μου.
Το μάτι μου γυάλιζε επικύνδινα και δεν είχα όρεξη για πολλά - πολλά. Είχε περάσει και ένα καλοκαίρι μέσα στα χάπια και τα αντικαταθλιπτικά, κανονικός ΨΥΧ.

Με το που μπαίνω μου τη πέφτουν τα πρώτα βουτυρόπαιδα, άνοιξαν το πολιτικό μου σάκο και πήγαν να μου πάρουν κάτι μπισκότα που είχα για να μασουλάω. Κάναν και κάτι σχόλια απίστευτα. Βούτηξα την αλυσίδα και τον πρώτο του έσπασα το κεφάλι ΚΑΝΟΝΙΚΑ. Τους υπόλοιπους τους έκανα σαπίδι στο ξύλο, είχα να πάρω και τα χάπια μου καμιά βδομάδα.

Τα υπόλοιπα, γνωστά. Αναβολή και βουρ για τρελόχαρτο. Οι δικοί μου είχαν φρικάρει που δεν θα έβρισκα δουλειά στο δημόσιο (ναι λες και δεν θα σκότωνα τον πρώτο εκεί μέσα) αλλά τελικά ο Δοίκας της Τρίπολης ξηγήθηκε χρυσάφι, μια και όταν με ρώτησε γιατί έγινε ότι έγινε και του εξήγησα τι είχα περάσει, αποδείχτηκε ότι είχε χάσει τη κόρη του σε τροχαίο με μηχανή και με έστειλε όπου του ζήτησα, με σκοπό να μη ξαναγυρίσω ποτέ πίσω, μια και ήμουν πολύ κότα να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα και ήθελα να γίνει διαφρετικά.

Έφυγα 5 χρόνια μετά με το μίσσος μου να κρατεί άσβεστο, μέχρι σήμερα, αλλά είχα υπηρετήσει το σκοπό μου και τα πιστεύω μου μέχρι τελευταίας ιδέας. Αυτό το ξέδωμα με έσωσε από αυτοκτονία, να είναι καλά όπου είναι ο άνθρωπος τώρα, δυστυχώς δεν είναι πια ανάμεσά μας εδώ και μια δεκαετία περίπου.

Αυτά και δεν επανέρχομαι στο θέμα, γιατί τα ψυχοφάρμακα είναι μια αρπαξιά δρόμος. Δυστυχώς.

Kαλα ξηγηθηκες.

You dont mess with Pooky's cookies

 

[cloud]

Σειρά: 230

ΕΣΣΟ: (Αν θυμάμαι καλά..) 94Γ

Περισσότερα δεν μπορώ να πω... Είναι απόρρητα..

 

[jtrek79]

Ααα! Στρατός! 263 ΕΣΣΟ. Κόρινθο - Κω - Γουμένισσα. Πλάκα είχε! Φιλίες έκανα, καμία δεν κράτησα!

Κανα ασημάκι εδώ?

 

[spyros_s]

σειρά σου ήμουν εγώ 99στ απλά εγώ υπηρέτησα υγειονομικό σε ομάδα ψυχοκοινωνικής μέριμνας

 

[jtrek79]

Μαιο 2001 απολύθηκα, 18 μηνο, εσύ?

 

[greekeagle12]

ΣΕΙΡΑ 227, 93 ΣΤ..... ΚΕΤΘ ΑΥΛΩΝΑ

 

[spyros_s]

και εγώ...πήγα Αρτα, 414 Πεντέλη εκπαίδευση, Ρόδο και μετά Μεσολόγγι όπου απολύθηκα

 

[portarinos78]

99ΣΤ ΕΣΣΟ. ΣΕΙΡΑ 263, Μεγαλο Πευκο, 11/1999-01/1999 και μετα Βαρυμπομπη για 3 μηνες εκπαιδευση. Βολος για 1 μηνα και μετα ξανα Μεγαλο Πευκο για ΛΥΒ, περιπου 2 μηνες. Επεστρεψα Βολο απ'οπου και απολυθηκα, χωρις βυσμα εννοειται γιατι οι ΕΔ (Πεζοναυτες) στην ουσια ειχαν 2 βασικα στρατοπεδα: ενα στη Χαλκιδα κι ενα στο Βολο. Αναμνησεις καλες παρα τις οποιες δυσκολιες, φιλοι καλοι (ο ενας κουμπαρος) και αρκετες εμπειριες με πιο χρησιμη την εμπιστοσυνη στον εαυτο σου και στις δυναμεις σου. Τωρα ισως ξαναπηγαινα αν και τοτε βλαστημουσα την ωρα και τη στιγμη!!

 

[jtrek79]

Παιδιά, εγώ προσωπικά, σιχάθηκα και μόνο που βρισκόμουνα εκεί μέσα! Άμα βγάλεις τις φιλίες, τις πλάκες, ένα χάσιμο χρόνου ήτανε! Εδώ, κινδύνεψα μια φορά να χάσω τον βαθμό μου, επειδή έκανα το καλό! Για αυτό σας λέω, βάλτε βίσμα όσο μπορείτε. Εγω δεν είχα μεγάλο, το ομολογώ για αυτό και πέρασα χάλια! Βάλτε βίσμα λοιπόν (το επιβραβεύω κιόλας), για να την κοπανήσετε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα από κει μέσα!!

 

[spyros_s]

δεν είχα κανέναν και δεν μ' ενοιαξε...το καθήκον μου έκανα βοήθησα όσους βοήθησα και επέστρεψα στην ζωή μου

 

[chris73]

96 ΣΤ

18 Μήνες

Η ατυχία να είσαι χωρίς βύσμα μέσα σε μια θάλλασα από αυτά. Διαβιβάσεις Χαιδάρι 4 μήνες λόγω θεωριτικά βυσμάτικης ειδικότητας (τηλέτυπος).

Ο μόνος καλός καιρός ήταν ένας μήνας στα ΛΥΒ που δεν κάναμε τίποτα και ήταν ένας ωραίος Μαιος στο Χαιδάρι γεμάτος από παγωτά.

Στο στρατό έμαθα ένα πράγμα καλά. Πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει κάποιος για να γλυτώσει έστω και μισή ώρα δουλιά. Φαντάζεστε τι έκαναν για παραπάνω.

Από την αρχή είπα ότι θα κάνω ότι μου κάτσει και δεν θα ασχοληθώ, όπως τα φέρει η τύχη. Εκτός από τα ΛΥΒ όπως είπα και τις τελευταίες ημέρες η τύχη δεν ήταν και τόσο καλή.

Εαν ήθελα είχα τόσο τεράστιο βύσμα που όλοι έκει ούτε μπορούσαν να το φανταστούν ουτε και το έμαθε κανένας αλλά από πείσμα δεν το χρησιμοποίησα πουθενά.

Αφού τα άφησα στην τύχη έπεσαν και πολλές γκαντεμιές τόσο που άρχισα να αναρωτιέμαι.

Τον υπόλοιπο καιρό Διδυμότειχο και Λαγό. Εκεί είμουν κλεισμένος σε 4 τοίχους για 20 ώρες την μέρα μαζί με μερικούς ακόμη ταλαίπωρους. Παρακαλούσα να μπορούσα πάω στον λόχο να κάνω καμιά σκοπία να ξελαμπυκάρω αλλά αυτό δεν γινόταν. Το μόνο καλό της υπόθεσης ότι δεν κρύωσα.

Γνώρισα όπως είπα, εντελώς γελοίους συναδέλφους και αξιωματικούς αλλά πάντα υπήρχε και μια εξαιετικά μικρή μειοψηφία και από τις δύο ομάδες που μπορούσαν να σε κάνουν να κλαίς με την καλοσύνη τους.

Από τις καλές φάσεις και εικόνες μια από τις τελευταίες μέρες που δεν είχαν τι να μας κάνουν τους παλιούς.

Έτσι μας έπερνε μαζί του ένας ανθυπασπιστής και απλώναμε καλώδια στα χωράφια του Έβρου για ασκήσεις κτλ.

Παιρνούσε όμορφα η μέρα στην εξοχή του Ιουνίου αν και κάποιες φορές κουραστικά. Μία φορά αφού απλώσαμε τα καλώδια κτλ με άφησαν εμένα μόνο σε μια πλαγια με ένα τηλέφωνο να πάνε στην άλλη μεριά της γραμμής για δοκιμή.

Σκεφτήτε το σαν εικόνα ήταν άκρως ψυχεδελική:

Σε μια καταπράσινη ηλιόλουστη πλαγιά με θέα, ένας φαντάρος οκλαδόν, και μπροστά του κάτω στο χώμα ένα τηλέφωνο σαν τα παλιά του οτε, αλλά όχι γκρι,

πορτοκαλι φωτεινό (!!!! πολύ 70s!!!) στην μέση του πουθενά. Και επιπλέον επειδή ήταν στρατιωτικές οι γραμμές μέχρι να πάνε αυτή στην άλλη μεριά, το δοκίμασα πρώτος χρησιμοποιόντας τον ειδικό κωδικό για Θεσσα΄λονίκη και έτσι μίλησα από το χωράφι με την κοπέλα μου...

Επίσης είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου πως θα περάσω όλη τη θητεία χωρίς να δώσω ποτέ ούτε ένα παράγκελμα, Τα κατάφερα μέχρι τον τελευταίο μήνα αλλά τότε σε μια βολή ο μου την κάτσανε όταν είπαν να πάρω μια όμαδα και να αποχωρήσουμε. Είπα τόσο σιγά το παράγκελμα που κανείς δεν έκανε τίποτα και ο διοικητής μου λέει "είδες? πρέπει να φωνάζεις" και εγώ του είπα "δεν ξέρω να φωνάζω κύριε διοικητά!" τελικά όλοι σκάσαμε στα γέλια αλλά εγώ είχα χάσει το στοίχημα...

 

[Uskoke]

98 Β' ΕΣΣΟ, 253 σειρά, Κόρινθος και μετά η πανέμορφη Ρόδος;-) Πεζικό μηχανοκίνητο στο διάσημο Τσαίρι. Αν και ήμουνα Ι3 ένοπλο (λόγω μυωπίας) ο λοχαγός μόλις με είδε με ρώτησε αν βλέπω τον στόχο στα 100 μέτρα, κι εγώ είπα ναι, μου είπε θα πάρεις κανονικά όπλο. Αμέσως στο καπάκι στρατηγική, τρέχαμε σαν τρελλοί, κι εγώ πήρα 1 μέρα τιμητική από τον δίκα Και μάλιστα ο συγκεκριμένος ήταν πολύ φειδωλός, στις άδειες ότι προβλέπει ο κανονισμός, ενώ ο υπόδικας έδινε κατά βούληση και 10 μέρες οδοιπορικά. Αυτό το καλοκαίρι του 1998 παίζει να ήταν κι από τα καλύτερα της ζωής μου, γιατί έπαψα να είμαι nerd Κάναμε το καλοκαίρι αυτό σχολή μηχανοδήγησης, δηλ. το άρμα Λεωνίδας, και περιέργως πήρα το ΟΚ απ'τον γιατρό. Μάλιστα πέρασα και τις εξετάσεις για το δίπλωμα οδήγησης, ενώ ένας λοχίας που το είχε στα όπα όπα ο λοχαγός κόπηκε. Κάναμε άπειρες βολές, μπολικα σκηνάκια αλλά ευτυχώς καλοκαίρι γιατί το χειμώνα κάνει το κρύο της αρκούδας στην Ρόδο και βρέχει και πολύ. Παρμενίων, πέλεκυς και τα τοιάυτα, πλωτά στο Χαράκι, γερμανικά νούμερα στην ΕΥΠ, ΠΣΚ στην παραλία, μπανάκια, το χειμώνα σόμπες πετρελαίου, απολύθηκα χωρίς μια μέρα φυλακή.

 

[Aardvark]

Ιστορικο οπλο το M1 ,σε μια βολη θυμαμαι μου πιασε το δαχτυλο το κλειστρο αλλα κρατηθηκα.


Μεγα μειονεκτημα του ηταν οταν τελειωνε ο γεμιστηρας πεταγοταν προς τα πανω κανοντας ενα χαρακτηριστικο θορυβο,πινγκ,οχι και το καλυτερο αν δεν θες να αποκαλυψεις την θεση σου.

 

[pardalotzatziki]

Ιστορικο οπλο το M1 ,σε μια βολη θυμαμαι μου πιασε το δαχτυλο το κλειστρο αλλα κρατηθηκα.
Μεγα μειονεκτημα του ηταν οταν τελειωνε ο γεμιστηρας πεταγοταν προς τα πανω κανοντας ενα χαρακτηριστικο θορυβο,πινγκ,οχι και το καλυτερο αν δεν θες να αποκαλυψεις την θεση σου.

Μου εχει τυχει να βγει το κλειστρο και να στριψει βγαινοντας...σε βολη στο κεντρο...

Το παρατησα κατω και εφυγα...λεω στο λοχια, εγω φευγω...μαζεψε το...

ΕΙμαι εκτος οριων του φορουμ

250 σειρα...97Γ ή Ε δε θυμαμαι...

Κεντρο Μεσολογγι

ΚΕΒΟΠ Ολμοι

ΕΛΔΥΚ 14 μηνες

Μισησα το στρατο οσο δεν παει, βγαιναμε με ενα παιδι απο Αθηνα και πηγαιναμε σε ενα φαστ-φουντ στη Λευκωσια και βριζαμε το στρατο και τους Κυπριους....

Οποιος ειναι Κυπριος και παρεξηγηθει δικο του θεμα, αλλα ολοι οι Κυπριοι μας βλεπανε ως λεφτα και πολλοι μας βριζανε ευθεως...(ναι, για το '74)

Οποτε μην περιμενετε συμπαθειες...

Αν ειναι υπερβολικο το σχολιο το αφαιρουμε, αλλα ειναι η αληθεια...

Ευτυχως μονο 2 φορες με εχουν καλεσει και ελιπζω να μην με ξανακαλεσουν γιατι ακουω πως τωρα το προγραμμα ειναι πληρες...ρουχα, οπλο, σκηνακια κλπ κλπ... :frypan:

Και θα πλακωθω με κανα καραβανα...

Οι πλακες και φυσικα καποιες φιλιες αξιζουν. Αγοραζω μελι απο φιλο απο το στρατο που μενει κοντα. Ε, και μερικες καλες φασεις με οπλα και οχηματα αξιζανε.

Αν βρω καμια φωτο ισως ανεβασω...

 

[dimitri10b]

Τώρα πρέπει να μπαίνει η 327 σειρά. Εγώ ήμουν 320 2012 Γ ΕΣΣΟ

 

[ARETARA]

Πάρτε λίγο σκληρό ροκ επιστράτων (3Χ ο υποφαινόμενος)...