Αλλά και σε πολλές κωμωδίες έπαιζαν σηματικό ρόλο ξενιτεμένοι, από τη "Θεία από το Σικάγο" μέχρι αυτή με το Χατζηχρήστο που είχε την ατάκα "Πολύ πιάτο η Αμερική" (γιατι ξεκίνησε πλένοντας πιάτα). Τυπικά ήταν ο πλούσιος θείος, συχνά με τα παρδαλά πουκάμισα και την παλαβιάρα σύζυγο που τον τράβαγε από τη μύτη (παράδειγμα "Ο Φανούρης και το σόι του"). Συνήθως σ' αυτές τις ταινίες ο μετανάστης ήταν από Αμερική, που προσφερόταν περισσότερο για αστεία. Αλλά είχαμε και κάμποσες με μετανάστες σε Αφρική, για κάποιο λόγο κυρίως Κογκό, θυμάμαι μία με τον Κωνσταντάρα και μια άλλη που ο Σταυρίδης έπαιζε και τον μετανάστη που επέστρεψε και τον ντόπιο αδερφό (ξαδερφό?) του... τα αστεία τους που αναφέρονται στους μαύρους δεν νομίζω να φαίνονται τόσο αστεία τώρα.
Έχουμε και περιπτώσεις όπου η Ελλάδα ήταν η ξενητιά, αν και σπανιότερες. Μου έχεται στο μυαλό το "Αγάπη μου Ουάουα" όπου η Αναλυτή έπαιζε την υπηρέτρια (στο αρχικό θεατρικό έργο ήταν στη Γαλλία, που είχε περισσότερο νόημα ως χώρα υποδοχής μεταναστών) άσχετα αν δεν ήταν στ' αλήθεια.