12 hours ago, elephadas said:
Στο στοιχείο μου
. Λατρεύω τη Μιμίκα Καζαντζή. Όχι γιατί ήταν πολύ καλή αλλά γιατί ήταν πολύ αστεία στα πονεμένα της τραγούδια, τα οποία όμως ήταν μεγάαααλα σουξέ την εποχή τους. Τόσο που ενώ ήμουν 7χρονο παιδάκι τότε τα θυμόμουνα πολύ καλά όταν τα ξανάκουσα δεκαετίες μετά λόγω ιντερνέτ, οπότε έμαθα και την ύπαρξη της αοιδού. Υποψιάζομαι ότι κάποια ήταν ινδικά ελληνοποιημένα. Αναμφίβολα η μεγαλύτερη επιτυχία της ήταν αυτή που αναφέρεται στο εξώφυλλο του Ντομινό, στην οποία με καταπληκτικό λυγμό στη φωνή της έλεγε περίπου: "Μη μ' αρνηθείς / να ξαναρθείς / Ζήσαμε μαζί πόνους πίκρες χαρέεεεες / αν με αρνηθείς θα μας βρουν συμφορέεεες / δείξε μου λίγη συμπόνια / αγαπιόμαστ' από χρόνια μέσα στη ζωήηη / Με τη σκέψη σου πλαγιάζω / όλη νύχτα αναστενάζω μέχρι το πρωίιιι". Και μετά οι κρυόμπλαστροι οι Σουηδοί δώσανε εκείνη την εποχή βραβείο Νόμπελ σε κάποιον Σεφέρη, όταν υπήρχε τέτοια ποίηση διαθέσιμη.
Αλλά εκείνο που αξίζει είνα να τη δείτε κι όλας. Διότι ενω κλαίει κι οδύρεται και παρακαλάει τον άσπλαχνο να τη λυπηθεί, το τραγουδάει καταχαρούμενη με ένα μόνιμο χαμόγελο ενω ταυτόχρονα ανεβοκατεβαίνει σαν να έχει ελατήριο, πηγαίνοντας από το ένα πόδι στο άλλο. Τι περισσότερο δηλαδή έκανε η Μάγια Πλιτσέσκαγια στο Μπολερό του Μωρίς Μπεζάρ? Και μάλιστα εκείνη δεν τραγουδούσε κι όλας.
Ωχ, πώς βάζω βίντεο? Τέλος πάντων εδώ είναι το λινκ - α, ωραία, έγινε βίντεο από μόνο του