Τα δύο τελευταία εξώφυλλα υστερούν λίγο. Στο πρώτο ο καλλιτέχνης έχει πρόβλημα με το παπιγιόν και το γιακά του πουκαμίσου του κυρίου ή μου φαίνεται? Το παπιγιόν είναι θεόστραβο (καλά, αυτό μπορεί να θεωρηθεί και ρεαλισμός, διότι τα παπιγιόν έχουν τη συνήθεια να στραβώνουν) και ο γιακάς μοιάζει ανύπαρκτος. Το δεξί χέρι του κυρίου είναι μακρύτερο από το αριστερό, σαν του Καραγκιόζη. Και είναι προφανές ότι κρυφά προσπαθεί να μπανίσει τα κάλλη της θελκτικής νεαράς μέσα από το ημιξεκούμπωτο πουκάμισο... δείτε που είναι καρφωμένο το βλέμμα του.
Θα έλεγε κανείς ότι ο τύπος του αποκάτω εξωφύλλου είναι τυχερότερος, διότι το ρούχο της δικής του νεαράς επιτρέπει το μπανίζειν ελεύθερα. Μόνο που η δύστυχη δεν έχει τίποτε να δείξει. Τι επίπεδο μπούστο είναι αυτό? Και ούτε υποψία διαχωριστικής γραμμής στη μέση. Δεν είναι να απορεί κανείς λοιπόν που σε αντίθεση με τον κύριο του Νο. 1 αυτός αγνοεί το εις κοινήν θέαν εκτεθειμένον στέρνον και κοιτάει με ξελιγωμένο ύφος τον δεξιό ώμο της. Και η χωρίστρα του μοιάζει να λέει ότι καιρός να ξαναβάψει τα μαλλιά του καστανά διότι οι ξανθές ρίζες φαίνονται έντονα. Μη μου πείτε ότι είναι θέμα φωτός, διότι οι σκιές δείχνουν ότι το φώς έρχεται από αριστερά άρα η αριστερή τουλάχιστον πλευρά της χωρίστρας - χαράδρας έπρεπε να είναι πιο σκούρα. Δείτε και τις μπούκλες της συνοδού του προς επίρρωσιν.
(Δευτέρα πρωί στο κάτεργο, πώς να μη μου φταίνε όλα? Εϊμαι στις κακές μου)