Η Παλιά Αθήνα

  • Έναρξη μίζας Έναρξη μίζας audiodee
  • Ημερομηνία έναρξης Ημερομηνία έναρξης
Στην παραπάνω φωτογραφία διακρίνεται επίσης στην γωνία Αιόλου 106 και Πανεπιστημίου 69 το καφεκοπτείο Λουμίδη το οποίο υπάρχει και σήμερα.
1648309230947.png

1648309367919.png
 
Αυτός ο Λουμίδης μου θύμιζε πάντοτε την κυρία Σούλα, πολύ φίλη των γονέων μου που δούλευε ταμίας εκεί. Λάτρευα τη μυρωδιά του φρεσκοκαβουρντισμένου καφέ κάθε χρονιά που ανεβαίνοντας Αθήνα περνούσαμε από τον Λουμίδη να ιδωθούμε. Αναρωτιέμαι, έχει ακόμη αυτή τη μυρωδιά? Πρέπει να μπω μέσα την επόμενη φορά που θα είμαι στην περιοχή μέρα.
 
Αυτός ο Λουμίδης μου θύμιζε πάντοτε την κυρία Σούλα, πολύ φίλη των γονέων μου που δούλευε ταμίας εκεί. Λάτρευα τη μυρωδιά του φρεσκοκαβουρντισμένου καφέ κάθε χρονιά που ανεβαίνοντας Αθήνα περνούσαμε από τον Λουμίδη να ιδωθούμε. Αναρωτιέμαι, έχει ακόμη αυτή τη μυρωδιά? Πρέπει να μπω μέσα την επόμενη φορά που θα είμαι στην περιοχή μέρα.
Κάποια πρωινά που πηγαίνω στο γραφείο με τα πόδια και περνάω έξω από το Λουμίδη, η μυρωδιά του φρεσκοκαβουρντισμένου καφέ κατακλύζει όλη τη διασταύρωση και δεν υπερβάλλω. Δεν υπάρχει πιο ωραίος τρόπος να ξεκινάς τη μέρα σου!
 
Το ενδιαφέρον για εμένα σ’ αυτή τη φωτό είναι:
α) Το ότι ακόμα δεν έχουν εμφανιστεί τα φανάρια. Αλήθεια ξέρει κανείς ποτέ τοποθετήθηκαν τα πρώτα;
β) Το κατάστημα του Λουμίδη, είναι το μισό από ότι σήμερα.
γ) Οι διαφημίσεις των περιπτέρων τύπου ρεφλεξ
 
Η φωτό του Δραγωνα μας δείχνει την γωνία Αιόλου και Σοφοκλέους. Τον θυμάμαι τον Δραγώνα, είχε πράσινο λαχανί λογότυπο με πορτοκαλί μόνο το ώ στο όνομά του.
Η φωτογραφία στο ποστ 2.689 είναι μπροστά από το ανθοπωλείο Βιντζηλαίος στην γωνία Σταδίου και Κοραή πολύ προτού η Κοραή γίνει πεζόδρομος.
 
Στον Δραγώνα δεν θυμάμαι να είχα μπει ποτέ. Στο Λαμπρόπουλο ίσως. Από αυτά τα μεγάλα μαγαζιά προτιμούσα το Μινιόν (είχε και πολύ ωραίους λουκουμάδες στον τελευταίο όροφο, όχι βέβαια σαν το Αιγαίο ή τον Κρίνο, αλλά αξιοπρεπέστατους και με ωραία θέα.)
 
Για τον προσανατολισμό δεν θα έπαιρνα και όρκο. Αλλά εχω ρίξει φοβερά γλυστρήματα σ' αυτό τον δρόμο, ιδιαίτερα στο εσωτερικο κλειστών στροφών . Πήγαινα συχνά πυκνά στο θέατρο με τα πόδια, και η άσφαλτος ήταν λεία σαν καθρέφτης από τη φθορά κι από τα κομματάκια ελαστικών που θα γέμιζαν κάθε μικροσκοπικό κοίλωμα έτσι που τα αυτοκίνητα κατέβαιναν φρενάροντας συνέχεια. Το ανέβασμα ήταν σχετικά ασφαλές, αν και έφτανες επάνω με τη γλώσσα έξω. Το κατέβασμα ήταν το πρόβλήμα. Και τότε δεν φορούσα sneakers αλλά πέδιλα με δερμάτινη σόλα.
Η γυαλιστερή στα όρια του καθρέφτη άσφαλτος είναι μόνιμο πρόβλημα στους ελληνικούς δρόμους μέσα κι έξω από τις πόλεις. Κακή άσφαλτος, γεμάτη μπαλώματα και κακή μπογιά πως να σταθούν οι διαγραμμίσεις που γίνονται και μια στα δέκα χρόνια.
Οδός Πανδρόσου όπως καταλήγει στην Πλατεία Μοναστηρακίου. Στα δεξιά της φωτογραφίας το παλιό τζαμί Τζισταράκη.
Η οποία οδός μετά βίας χωράει ένα αυτοκίνητο
Σαν ένα χωριό γύρω από την Ακρόπολη. Κάτι μου λέει ότι κάπως έτσι είναι και σήμερα.
Όλο αυτό το αυτοκινητομάνι που πλημμύριζε τους δρόμους, με τις πεζοδρομήσεις από τη δεκαετία του 1990 και μετά, περιορίστηκε σε μερικούς δρόμους εξ ου και το αέναο μπουκάλισμα.
 
Πίσω
Μπλουζα