Η έβδομη ημέρα της δημιουργίας

[Rapide]

RetroDB: http://www.retrodb.gr/wiki/index.php/%CE%97_%CE%AD%CE%B2%CE%B4%CE%BF%CE%BC%CE%B7_%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82

Έτος παραγωγής: 1966

Παραγωγή: Αφοί Ρουσσόπουλοι, Γιώργος Λαζαρίδης, Δημήτρης Σαρρής, Κώστας Ψαρράς

Σκηνοθέτης: Βασίλης Γεωργιάδης

Σενάριο: Ιάκωβος Καμπανέλλης

Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος

Ηθοποιοί: Έλλη Φωτίου , Γιώργος Τζώρτζης , Μπέτυ Αρβανίτη , Δήμος Σταρένιος , Άγγελος Αντωνόπουλος , Βάσος Ανδρονίδης , Κώστας Μπάκας , Νίκος Δαδινόπουλος , Χρήστος Τσάγκας , Θόδωρος Κατσαδράμης , Ρία Δελούτση , Χρήστος Δοξαράς , Χριστόφορος Ζήκας , Ντίνος Δουλγεράκης , Νίκος Πασχαλίδης , Θάνος Κανέλλης , Αλέκος Κουρής

Υπόθεση: Ένας νιόπαντρος ο οποίος μόλις έχει απολυθεί από το στρατό, ο Αλέκος Σταθάκης, προσπαθεί να ξεπεράσει τη μιζέρια της τάξης του, χωρίς όμως να διαθέτει τα απαραίτητα εφόδια. Συλλαμβάνει ένα φιλόδοξο σχέδιο και το υποβάλλει σε μια μεγάλη τσιμεντοβιομηχανία. Φαίνεται να πιστεύει ότι η επιτυχία είναι πολύ κοντά, και την ψευδαίσθησή του αυτή τη μεταδίδει, τόσο στη γυναίκα του, όσο και στον πατέρα του. Όταν το σχέδιό του απορρίπτεται απ' την εταιρεία, αποκρύπτει το γεγονός απ' τους δικούς του, εντείνοντας το αδιέξοδο. Εξακολουθεί να φεύγει από το σπίτι, για να πάει δήθεν στη δουλειά, και περιπλανιέται άσκοπα στην Αθήνα.

Εξαιρετική δραματική κοινωνική ταινία.

 

[Dimitrissss]

«Ότι πιο άξιο έχει η Έβδομη μέρα της δημιουργίας, είναι η αγωνία και η συμπόνοια για τον σημερινό, ταραγμένο, χαμένο άνθρωπο. Ο ήρωάς της, νέος κι αχόρταγος, μέσα σ' έναν κόσμο και σε μια εποχή που πραγματοποιήθησαν τα πιο απίθανα και τα πιο φανταστικά, θέλει, θέλει τα πάντα, μα "δε βολεί". Θέλει να δημιουργήσει, θέλει να γίνει κάτι, κάποιος, να υπάρξει μέσα σ' αυτή τη γη, να μην περάσει σαν ίσκιος χωρίς χνάρια, αλλά η μπόρεσή του είναι πολύ μικρότερη απ' τις φιλοδοξίες του (...)»

Μάριος Πλωρίτης, εφημερίδα «Ελευθερία»

Η ταινία έκοψε 127.932 εισιτήρια στους κινηματογράφους της Αθήνας και του Πειραιά κατά την πρώτη της προβολή, κατατασσόμενη στην 50η θέση ανάμεσα στις 117 ελληνικές ταινίες της κινηματογραφικής περιόδου 1966-67 (η σεζόν με την μεγαλύτερη παραγωγή ταινιών στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου).

 

[takispapadakis]

ποσο επικαιροι παραμενουν καποιοι δημιουργοι μετα απο μισο περιπου αιωνα.αλλα το περιεργο ειναι οτι οσες ταινιες ειχαν κατι ναπουνε,δεν εκοβαν εισητηρια.

 

[Domenica]

Μια απο τις ταινιες που εχω δει δυο φορες και έχω ορκιστεί να μην δω και τρίτη! Κατάμαυρη απομυθοποιηση της ελληνικής πραγματικότητας και οι αντιστοιχίες με το τώρα προκαλούν σύγκρυο. Με εξοργιζει που ολοι λένε πως ο ηρωας ηθελε παραπάνω απο οσα μπορούσε ενω η ταινια δεν αναφερεται καθολου στις ικανοτητες του αλλά μονο στο οτι δεν έχει γνωριμιες και άκρες. Συμφωνοι θα μπορουσε οντως να ειναι ατάλαντος θα μπορούσε ομως να ειναι και μεγαλοφυία που για διάφορους λόγους κατέληξε σε ᾽᾽μια απλή ιδιωτική σχολή᾽᾽ ( θα μπορουσε να ειναι απο τους άτυχους των Πανελληνίων ή μπορεί να μην έδωσε καν για το Πολυτεχνείο).Το οτι η ταινια δεν το ξεκαθαρίζει αυτό την κάνει ακομα πιο σκληρή.

Γιατί κ. Γεωργιάδη δεν μένατε στα υπέροχα μελοδράματα και στα βουκολικά γουέστερν; Δεν σας έφταναν δυο υποψηφιότητες για Οσκαρ; Τι την θέλατε την καταξίωση στα μάτια των κριτικών βασανίζοντας έτσι άγρια τους θεατές σας;

 

[RIO]

Η σκηνή που ο ήρωας, δεν έχει να πληρώσει για τον καφέ και γίνεται ρεζίλι από τον καφετζή, είναι πραγματικά σκληρή...

 

[Domenica]

Η σκηνή που ο ήρωας, δεν έχει να πληρώσει για τον καφέ και γίνεται ρεζίλι από τον καφετζή, είναι πραγματικά σκληρή...

Ενω με τις υπολοιπες σκηνές το γλεντάμε!

Πλάκα κάνω! οντως η σκηνή αυτή ειναι απο τις σκληρότερες στον ελληνικό κινηματογράφο.

 

[Hlebouras]

Η "Έβδομη Μέρα της Δημιουργίας" βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε στη Δεύτερη Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου τον Ιανουάριο του 1956, σε σκημοθεσία Κωστή Μιχαηλίδη και σκηνικά Κλεόβουλου Κλώνη. Έπαιξαν: Γιώργος Γληνός, Πίτσα Καπιτσανέα, Αίας Τριάντης, Δέσπω Διαμαντίδου, Παντελής Ζερβός, Θάνος Κωτσόπουλος, Βύρων Πάλλης, Τζένη Καρέζη, Άγγελος Γιαννούλης, Μαρία Βούλγαρη, Χρηστος Πλακούδης, Γιάννης Μαυρογένης, Γιάννης Αυλωνίτης. Μαζί με την "Αυλή των Θαυμάτων" (1957) και την "Ηλικία της Νύχτας" (1958 ) του ίδιου συγγραφέα, αποτελούν, στην ουσία, μια τριλογία που εισήγαγε στη χώρα μας στο Νεοελληνικό Θέατρο, από το οποίο βγήκαν αργότερα συγγραφείς όπως οι Σκούρτης, Κορρές, Μανιώτης, Κοτζιάς, κ.α. Δυστυχώς, δεν απέφυγε τη λαίλαπα της μεταφοράς στην οθόνη και τη μοιραία σύγκριση με τις ροζ μυτούλες, τις σοσιαλίστριες κόρες, τα παιδιά του λαού και λοιπούς διασκεδαστές και εξωραϊστές της εικόνας της ελληνικής κοινωνίας (Δεν θέλουμε να βλέπουμε αυτά που γίνονται, θέλουμε να βλέπουμε αυτά που θα μας άρεσε να γίνουν. Ζήτω τα χάπι εντ! ) Ευτυχώς, έπεσε στα χέρια του Βασίλη Γεωργιάδη και κράτησε κάτι από την θεατρική του υφή και μυσταγωγία. Σκηνή με καφετζή, πάντως, στο πρωτότυπο θεατρικό έργο δεν υπάρχει.

Φίλη μου Domenica, (μου επιτρέπεις, ελπίζω, να σε αποκαλώ φίλη ) κατά τη γνώμη μου ο Καμπανέλλης δεν εστίασε στις ικανότητες ή μη του νέου, αλλά στην αγωνία του για την αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής, ένα θέμα που πραγματεύτηκε και στα άλλα δύο έργα της τριλογίας του.Δες και την άποψη του Μάριου Πλωρίτη, μέσα από το δημοσίευμα του Dimitrissss (27-11- 10) που παρατίθεται λίγο παραπάνω .

 

[Domenica]

Ευχαριστω για τις πληροφοριες! Δεν ηξερα πως ηταν του Καμπανέλλη έχω δει την ᾽Αυλή των θαυμάτων᾽ και είναι οντως καλό αν και οχι πλέον τοσο επίκαιρο ειδικά σε σχέση με την Ἐβδομη μερα της δημιουργιας᾽. Ισως να καταλαβα λαθος την κριτικη του Πλωριτη αλλά αυτο το ᾽ἠ μπορεση ειναι μικροτερη απο τις φιλοδοξιες του᾽ μου φανηκε πως αναφεροταν στις ικανοτητες του ηρωα και πως τον αδικουσε γιατί όπως λες και συ από το έργο δεν έχουμε κανένα στοιχείο για αυτό το θέμα. Κατά τη γνώμη μου οπως λεω και παραπανω θα ηταν καλυτερα αν ηταν ξεκαθαρο πως ηταν οντως αταλαντος και δεν μπορουσε να κανει κατι καλυτερο.

 

[Hlebouras]

Δεν έχει σημασία αν ήταν ατάλαντος ή όχι. Σημασία έχει ότι δεν μπόρεσε (ή δεν ήθελε) να προσαρμοστεί προκειμένου να επιβιώσει, αλλά ήθελε πραγματικά να ζησει, έστω και στην ψευδαίσθησή του, κάτι που στάθηκε τελικά αδύνατο. Όσο για την "Αυλή των Θαυμάτων"... πίστεψέ με, αλλά είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Απομόνωσε - και τα δύο έργα - από το (αναπόφευκτο) χρονικό πλαίσιο, δες την αγωνία των ηρώων και τις αναζητήσεις τους και θα δεις πόσο επίκαιρα είναι όλα τα παλιά (αλλά διαχρονικά) έργα

Ας γίνει αυτή η συζήτηση φόρος τιμης στον μεγάλο αυτό άνθρωπο που απεβίωσε σήμερα...

 

[Dimitrissss]

Η πλήρης κριτική του Μάριου Πλωρίτη από την εφημερίδα «Ελευθερία»:

«Ότι πιο άξιο έχει η Έβδομη μέρα της δημιουργίας, είναι η αγωνία και η συμπόνοια για τον σημερινό, ταραγμένο, χαμένο άνθρωπο. Ο ήρωάς της, νέος κι αχόρταγος, μέσα σ' έναν κόσμο και σε μια εποχή που πραγματοποιήθησαν τα πιο απίθανα και τα πιο φανταστικά, θέλει, θέλει τα πάντα, μα "δε βολεί". Θέλει να δημιουργήσει, θέλει να γίνει κάτι, κάποιος, να υπάρξει μέσα σ' αυτή τη γη, να μην περάσει σαν ίσκιος χωρίς χνάρια, αλλά η μπόρεσή του είναι πολύ μικρότερη απ' τις φιλοδοξίες του.

Δεν έχει πού ν' ακουμπήσει τα πόδια του, δεν έχει κανένα βάθρο για να στηρίξει το άγαλμα της μεγαλοσύνης του - ταλέντο, μόρφωση, δημιουργική δύναμη. Ειν' ένας ανεδαφικός ρομαντικός, που το ανθρώπινο μαρτύριο (η απόσταση ανάμεσα σ' αυτό που θέλουμε και σ' αυτό που μπορούμε) τον τυραννεί περισσότερο απ' τους άλλους, γιατί αυτός θέλει πιο πολλά απ' τον καθένα και μπορεί πιο λίγα απ' τον οποιονδήποτε...

Προπάντων, δε μπορεί να σταθεί σοβαρά απέναντι στη ζωή, να τη δει όχι σαν παιχνίδι, σαν παραλήρημα ή σαν μυθιστόρημα, αλλά σαν μάχη με τον εαυτό του...»

 

[Dimitrissss]

Η κριτική του Κλέωνα Παράσχου, από την «Καθημερινή»:

«Τι είναι, λοιπόν, αυτός ο Αλέξης, γύρω από τον οποίον στρέφεται το έργο και που όλο το έργο είναι μια απεικόνιση της σύντομης και πυρετικής ζωής του;

Είναι ένας ασυμβίβαστος και ένας απροσάρμοστος, ένας μακρινός αδελφός της Έμμας Μποβαρύ και της Έντας Γκάμπλερ, που δεν θέλει να υποταχθεί στις πεζότητες της ζωής, ούτε για λίγο, γιατί αισθάνεται ότι το πρώτο βήμα είναι κάποτε συχνά και το οριστικό, γιατί, αν το κάνει το πρώτο αυτό βήμα, θα καταντήσει ένας ανθρωπάκος και ανώνυμος σαν τον πατέρα του, ενώ αυτός γυρεύει τη ζωή με μια ορμή που την σπάζει μονάχα ο θάνατος, παρά τα μεγάλα και τα υψηλά.

Οι ικανότητές του, όπως ο ίδιος τις έχει εκτιμήσει, και οι φιλοδοξίες του, όπως τις κρίνουν οι άλλοι, δημιουργούν μια διαμάχη με τον εαυτό του και με τους τρίτους, που στο τέλος τον συντρίβει, βυθίζοντας στη δυστυχία κι εκείνους, τον πατέρα του και την γυναίκα του, που με την υπερβολική τρυφερότητά τους συντελούν στην καταστροφή του».

Και τέλος, η κριτική του Βάσου Βαρίκα, από τα «Νέα»:

«Αντιπροσωπευτικό τύπο της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας θέλησε τον κεντρικό του ήρωα ο συγγραφέας - μιας πραγματικότητας που είναι προορισμένη, κατά την άποψή του, να συντρίβει τις φιλοδοξίες, να ανακόπτει κάθε προσπάθεια για το ανέβασμα πάνω από το μέτριο και να καθηλώνει ακόμα και τον εκλεκτόν στη ρουτίνα μιας μίζερης και χωρίς δημιουργικό παλμό ζωής. (...)

Υπάρχει κάτι το κενό στην σύλληψη ή, τουλάχιστον, στο παρουσίασμα του κεντρικού ήρωα, που καθιστά αδύνατη την σύγκρουση με το περιβάλλον. Η ευθύνη του περιβάλλοντος, πουθενά δεν γίνεται αισθητή. Έχουμε μπροστά μας μιαν εντελώς ειδική περίπτωση, παθολογική μάλλον, ενός φαντασιοκόπου ανθρώπου, δηλαδή από την ίδια του τη φύση ανίκανου για οποιαδήποτε δημιουργία, που κανένα περιβάλλον και καμία ενίσχυση δεν θα μπορούσε να τον σώσει».

 

[Domenica]

Λοιπόν τώρα ή κατάλαβα λάθος το νόημα ή ολοι οι παραπάνω κριτικοί έχουν την συντηριτική άποψη πως ο καθένας είναι άξιος της μοίρας του και ο πρωταγωνιστής καλώς έπαθε οτι έπαθε.

 

[Rapide]

Δεν είπε κανείς ότι είναι ατάλαντος. Άλλωστε μόλις είχε τελειώσει το στρατό, ούτε προϋπηρεσία δεν είχε ο άνθρωπος. Απλά ήθελε να φτάσει ψηλά χωρίς να έχει τα απαραίτητα εφόδια, και όταν λέω εφόδια δεν εννοώ τη μόρφωση, αναφέρετε στην ταινία ότι είχε σπουδάσει. Για να πετύχεις αμέσως στη δουλειά χρειάζονται κι άλλα πράγματα. Για να καταλάβετε τι εννοώ δείτε τη σκηνή που πάει στο εργοστάσιο για να παρουσιάσει το σχέδιό του. Ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να το υποστηρίξει, γιατί να το υποστηρίξουν οι διευθυντές; Φαίνεται ότι τρέμει, είναι σφιγμένος, ιδρώνει και όσες φορές του λένε "αυτό δεν γίνεται" δεν κάνει καμία προσπάθεια να τους πείσει.

Ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να πετύχουν γρήγορα στη δουλειά τους. Οι περισσότεροι άνθρωποι το καταφέρνουν μετά από πολλά χρόνια εργασίας.

 

[Hlebouras]

Από την κριτική της Ειρήνης Καλκάνη στην "Απογευματινή", 1956 (μάλλον το ίδιο βιβλίο διαβάζουμε, Δημήτρη ) :

"... Ένας αητός με φτερά κομμένα από τη γέννησί του. Χωρίς νύχια, χωρίς δύναμη. Ένας αητός που δεν βολεί ωστόσο να ζήσει στο κοτέτσι... Κι η φλόγα η δημιουργική ανώφελη και αχρησιμοποίητη, θα στραφεί εναντίον του ίδιου του ήρωα για να τον καταστρέψει."

Ας αναλογιστούμε μόνο, πόσες φορές είχαμε μια φαεινή ιδέα, που στην πράξη ήταν ανεφάρμοστη, γιατί μας έλειπε η εμπειρία της εφαρμογής. Όσες φορές βρέθηκε κάποιος καλός άνθρωπος να μας πει τα λάθη και να μας δείξει τον σωστό δρόμο εφαρμογής, η ιδέα έγινε πραγματικότητα. Τι πίκρα όμως, όταν λοιδωρηθήκαμε και απορριφθήκαμε από τους ειδικούς και τι ταπείνωση να ομολογήσουμε στους δικούς μας, που με θαυμασμό έβλεπαν τον δημιουργικό μας οίστρο, και καμάρωναν για μας, ότι τελικά κάναμε μια τρύπα στο νερό...

 

[Dimitrissss]

μάλλον το ίδιο βιβλίο διαβάζουμε, Δημήτρη

Χλέμπουρα, το βιβλίο από το οποίο παρέθεσα τις κριτικές είναι: Γιάννη Σολδάτου, «Ένας αιώνας ελληνικός κινηματογράφος», Α' τόμος 1900 - 1970, Εκδόσεις Κοχλίας, Αθήνα 2001, σελίδα 346.

 

[Hlebouras]

Τότε, φίλε μου, δεν είναι το ίδιο Αλλά αυτές οι κριτικές που παρέθεσες (όπως και αυτή που παρέθεσα) είναι επίσης - αυτούσιες - και στο: Ιάκωβος Καμπανέλλης, "Θέατρο, Τόμος Α'", εκδόσεις Κέδρος, 2006, σελ. 281-290 (η συγκεκριμένη είναι η δέκατη έκδοση, το copyright είναι του Ι. Καμπανέλλη από το 1978 ) και είναι όλες κριτικές της πρώτης θεατρικής παράστασης του έργου. (Ιανουάριος 1956). Καμία σχέση, δηλαδή, με την κινηματογραφική διασκευή του. Μεταφέρονται - αν κατάλαβα καλά - ως κριτικές της ταινίας, οι κριτικές της πρώτης θεατρικής παράστασης, όπου, όπως και να το κάνουμε, υπάρχουν διαφορές. Άλλη μορφή Τέχνης η μία, άλλη η άλλη.

 

[Dimitrissss]

Χμμμ πραγματικά δεν ξέρω τι ακριβώς έκανε ο Σολδάτος στο βιβλίο του. Πάντως βρήκα την κριτική του Μάριου Πλωρίτη στην «Ελευθερία» για την θεατρική παράσταση του 1956, την οποία και δεν αντιγράφω γιατί είναι τεράστια. Αν σ' ενδιαφέρει, διάβασέ την εδώ: http://www.nlg.gr/digitalnewspapers/ns/pdfwin.asp?c=64&dc=25&db=1&da=1956 (σελίδα 2).

 

[Wally]

Στα πλαισια του αφιερωματος για το προσφατο θανατο του Ιακωβου Καμπανελη, το Β Προγραμμα της Ελληνικης Ραδιοφωνιας (103,7) τη Δευτερα 4 Απριλη 21:00 στα πλαισια της εκπομπης Το Τριτο Κουδουνι θα μεταδωσει το εργο Η Εβδομη Μερα της Δημιουργιας...

 

[Domenica]

Πάντως να παρατηρησω εδώ πως ανεξάρτητα απο το τι πιστευουμε για τον ηρωα υποτίθεται πως

α. Τοτε ηταν σχετικό ευκολο να βρει μια οποιαδήποτε full time δουλειά και

β. Με την εν λογω δουλεια θα μπορουσε να επιβιὠσει για αυτὀ και φαινεται ακραια στο τελος η επιλογή της οικοδομἠς.

Αν το συγκρίνουμε με το τωρα μας πιάνουν ανατριχίλες...

 

[Rinus Cesar]

Κατά την ταπεινή μου άποψη .... Αυτή η ταινία συγκαταλέγεται στις 4-5 ωραιότερες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου !!!!

Ήδη έχετε πει πάρα πολλά για την ταινία, οπότε θα αρκεστώ σε μερικές επισημάνσεις :

- Ο ήρωάς της ήταν πολύ ενθουσιώδης. Και, ως γνωστόν, όσο πιο ενθουσιώδης είσαι, τόσο πιο εύκολα θα απογοητευθείς !!! Κάτι τέτοιο τού συνέβη : Μόλις πήγε στην τσιμεντοβιομηχανία τη μακέτα [με τα φορτηγάκια, τις μπετονιερίτσες κλπ κλπ, τα οποία, όταν είδα πρώτη φορά την ταινία .... τα "λιγουρευόμουν" μιας κι ήμουν ακόμη σε ηλικία που έπαιζα με αυτοκινητάκια #) #) #) ] και οι διευθυντές της απέρριψαν την ιδέα του, τον βλέπουμε μετά έξω από το εργοστάσιο να την κομματιάζει !!! Λοιπόν, όσες φορές κι αν δω αυτή τη σκηνή, μού έρχεται ... να μπω μέσα στην ταινία [!!!!] και να του πώ : "εεεεεπ .... τι είναι αυτά που κάνεις ??? Σε απέρριψαν σε αυτό το εργοστάσιο αλλά ..... πήγαινε να δοκομάσεις κι αλλού !!! Πήγαινε και σε κανένα άλλο εργοστάσιο να παρουσιάσεις τη μακέτα σου, να εκθέσεις τις ιδέες σου κλπ κλπ και .... ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται !!! Ίσως κάπου αλλού, κάποια άλλη στιγμή να σού δώσουν συγχαρητήρια και να εφαρμόσουν την ιδέα σου !!!" !!! Δυστυχώς, όμως .... ο ήρωας δεν είχε την ψυχραιμία να σκεφθεί έτσι και .... με την πρώτη "στραβή" τα παράτησε ....

- Συγκλονιστικός ο Σταρένιος στο ρόλο του πατέρα του ήρωα !!! Μεγάλος ηθοποιός !!!

- Οι ατάκες που μού έμειναν : Ακουμπάει ο ήρωας το αυτί του στην κοιλιά της γυναίκας του, της Έλλης Φωτίου, η οποία είναι έγκυος και, μιλώντας χαμηλόφωνα, λέει : "Ακούω την καρδούλα του .... τελικά η ζωή πόσο απλή είναι" !!! Πόσο δίκιο έχει .... Δυστυχώς, όμως, όταν κατάλαβε ότι η ομορφιά της ζωής είναι στα πιο απλά πράγματα και, ακόμη πιο δυστυχώς, λίγο πριν γίνει πατέρας, τον βρήκε ο τραγικός θάνατος ....... Επίσης, σε κάποια άλλη σκηνή ο δικηγόρος, φίλος της οικογένειάς τους, και η μεγαλύτερη αδελφή της Φωτίου κοιτούν την Αθήνα από ψηλά και ο δικηγόρος λέει : "Μικρομάγαζο η Ελλάδα" !!!

- Τέλος .... πολύ μού άρεσαν οι σκηνές στο κατάστημα δίσκων, στο οποίο εργαζόταν η Φωτίου για να "τα βγάζουν πέρα" !!! Εκεί, πια, βλέπουμε πώς "λειτουργούσε" το δισκοπωλείο στα 60ς !!!! Έμπαινε ο πελάτης στο μαγαζάκι και ζητούσε από την υπάλληλο να παίξει στο μικρό πικάπ του μαγαζιού κάποιο 45αράκι βινύλιο [το μαγαζί είχε κάμποσα πικάπ] !!! Κι αν τού άρεσε το βινύλιο, το αγόραζε !!! Και, όπως θυμάμαι, στη Φωτίου άρεσε πολύ αυτή η δουλίτσα επειδή "συνέχεια άκουγε μουσική" !!!