QueenofHearts
RetroActive
- Joined
- 8 Ιουν 2007
- Μηνύματα
- 812
- Αντιδράσεις
- 887
Κακιά είναι, παιδί δεν είναι. Για την ακρίβεια εκπλήσσομαι που δεν υπάρχει thread γι'αυτήν. Η κα Μάρλοου για μένα είναι η προσωποποίηση πολλών πραγμάτων που απεχθάνομαι και κατά τη γνώμη μου είναι ο χαρακτήρας-κλειδί στη κατάληξη της σχέσης Τέρρυ και Κάντυ.
Καταρχήν ο τρόπος που φέρεται στη Σουζάνα είναι απαράδεκτος. Το παιδί της έχει σωθεί από θαύμα μετά από ένα τόσο σοβαρό ατύχημα, έχει υποστεί έναν τόσο σοβαρό τραυματισμό που θα της αλλάξει τη ζωή πάνω στην καλύτερη εποχή της και είναι σε μια ευαίσθητη εποχή ψυχολογικά και σωματικά. Θα φανταζόταν κανείς πως θα ήταν εκεί για να τη στηρίξει, να τη βοηθήσει να ξεπεράσει όλα αυτά που περνάει, να της δώσει δύναμη όπως μόνο οι μανάδες μπορούν αλλά όχι, η κα Μάρλοου είναι το λαμπρό παράδειγμα προς αποφυγή.
Είναι σε μια μόνιμη φάση ημι-υστερίας και φέρεται στην Σουζάνα σαν να έχει τελειώσει η ζωή της, σα να έχει καταστραφεί για πάντα και αν δεν την αναλάβει ο Τέρρυ, δεν έχει καμιά ελπίδα στη ζωή. Απ'τη μια με το να "φορτώσει" τη Σουζάνα στον Τέρρυ νιώθει πως κάνει το καλύτερο για το παιδί της, αλλά απ'την άλλη δε βλέπει πόσο δυστυχισμένη είναι η Σουζάνα κι ας τη έχει μπροστά της. Και Τέρρυ να μην υπήρχε, με αυτήν τη μάνα δίπλα της πάλι στη ταράτσα την έβλεπα τη Σουζάνα...
Ακόμα πιο απαράδεκτος είναι ο τρόπος που φέρεται στον Τέρρυ. Απ'την πρώτη στιγμή βγάζει όλη της την υστερία επάνω του λες και αυτός έβαλε τη Σουζάνα κάτω απ΄τον προβολέα. Τον γεμίζει τύψεις και δε χάνει καμιά ευκαιρία να του θυμίζει πως έχει υποχρέωση όχι μόνο να φροντίζει τη Σουζάνα αλλά και να την αναλάβει. Δεν λαμβάνει υπ'όψην της καθόλου το γεγονός ότι ο Τέρρυ δεν ήταν με τη Σουζάνα και συνεπώς δεν έχει κανένα λόγο να την αναλάβει, ακόμα κι αν αυτή ήταν που τον έσωσε. Του κάνει απίστευτο ψυχολογικό πόλεμο προκειμένου να καταφέρει αυτό που έχει στο μυαλό της και δεν υποχωρεί πουθενά!
Η ιστορία, για εμένα, θα μπορούσε να ήταν πολύ διαφορετική αν δεν υπήρχε αυτός ο πιεστικός παρανοϊκός χαρακτήρας στη μέση.
Καταρχήν ο τρόπος που φέρεται στη Σουζάνα είναι απαράδεκτος. Το παιδί της έχει σωθεί από θαύμα μετά από ένα τόσο σοβαρό ατύχημα, έχει υποστεί έναν τόσο σοβαρό τραυματισμό που θα της αλλάξει τη ζωή πάνω στην καλύτερη εποχή της και είναι σε μια ευαίσθητη εποχή ψυχολογικά και σωματικά. Θα φανταζόταν κανείς πως θα ήταν εκεί για να τη στηρίξει, να τη βοηθήσει να ξεπεράσει όλα αυτά που περνάει, να της δώσει δύναμη όπως μόνο οι μανάδες μπορούν αλλά όχι, η κα Μάρλοου είναι το λαμπρό παράδειγμα προς αποφυγή.
Είναι σε μια μόνιμη φάση ημι-υστερίας και φέρεται στην Σουζάνα σαν να έχει τελειώσει η ζωή της, σα να έχει καταστραφεί για πάντα και αν δεν την αναλάβει ο Τέρρυ, δεν έχει καμιά ελπίδα στη ζωή. Απ'τη μια με το να "φορτώσει" τη Σουζάνα στον Τέρρυ νιώθει πως κάνει το καλύτερο για το παιδί της, αλλά απ'την άλλη δε βλέπει πόσο δυστυχισμένη είναι η Σουζάνα κι ας τη έχει μπροστά της. Και Τέρρυ να μην υπήρχε, με αυτήν τη μάνα δίπλα της πάλι στη ταράτσα την έβλεπα τη Σουζάνα...
Ακόμα πιο απαράδεκτος είναι ο τρόπος που φέρεται στον Τέρρυ. Απ'την πρώτη στιγμή βγάζει όλη της την υστερία επάνω του λες και αυτός έβαλε τη Σουζάνα κάτω απ΄τον προβολέα. Τον γεμίζει τύψεις και δε χάνει καμιά ευκαιρία να του θυμίζει πως έχει υποχρέωση όχι μόνο να φροντίζει τη Σουζάνα αλλά και να την αναλάβει. Δεν λαμβάνει υπ'όψην της καθόλου το γεγονός ότι ο Τέρρυ δεν ήταν με τη Σουζάνα και συνεπώς δεν έχει κανένα λόγο να την αναλάβει, ακόμα κι αν αυτή ήταν που τον έσωσε. Του κάνει απίστευτο ψυχολογικό πόλεμο προκειμένου να καταφέρει αυτό που έχει στο μυαλό της και δεν υποχωρεί πουθενά!
Η ιστορία, για εμένα, θα μπορούσε να ήταν πολύ διαφορετική αν δεν υπήρχε αυτός ο πιεστικός παρανοϊκός χαρακτήρας στη μέση.