akaliakoukou
RetroMaNiaC
- Joined
- 19 Απρ 2008
- Μηνύματα
- 751
- Αντιδράσεις
- 10
Καλή ιδέα!Kambia είπε:
Θα την ρωτήσω!
Η νουβέλα της Κάντυ
- Έναρξη μίζας akaliakoukou
- Ημερομηνία έναρξης
Θα την ρωτήσω!
- Joined
- 11 Ιαν 2008
- Μηνύματα
- 13.673
- Αντιδράσεις
- 1.426
Ακαλιακουκου κατι βρηκα....
Δωσε μου περισσοτερες πληροφοριες σε παρακαλω.
Θελω ποσες σελιδες ειναι το βιβλιο, πυκνογραμμενο ή οχι? Εχει πολλες εικονες? Και οτι αλλο πιστευεις οτι θα ειναι χρησιμο.
Μετα μενει να πεσει το σχετικο τηλεφωνημα (ειναι και οι διακοπες στη μεση. Για να δουμε)
Δωσε μου περισσοτερες πληροφοριες σε παρακαλω.
Θελω ποσες σελιδες ειναι το βιβλιο, πυκνογραμμενο ή οχι? Εχει πολλες εικονες? Και οτι αλλο πιστευεις οτι θα ειναι χρησιμο.
Μετα μενει να πεσει το σχετικο τηλεφωνημα (ειναι και οι διακοπες στη μεση. Για να δουμε)
Καλε παιζακια...
χάθηκε να κανετε μια ερωτηση εδω
http://www.experttranslations.gr/
ή εδω
http://www.guide-of-athens.gr/list.php?category=131
ή και εδω, καμια φορα στο εξωτερικο ειναι φθηνοτερα
http://www.translationcentral.com/
http://www.lingo24.com/
Παρτε ενα τηλεφωνο, στειλτε ενα ημειλ, μην ντρεπεστε, πειτε οτι ειναι ενα βιβλιο σε απλη γιαπωνεζικη γλωσσα, ποσο παει η μεταφραση ανα σελιδα ξερω γω. Λεφτα θα παρουνε αυτοι, δεν θα σας ξαναδουνε, οποτε τι σας νοιαζει αμα πουνε οτι ειστε τρελες;;; Ε;;;
Και εννοειται οτι θα βγαλετε φωτοτυπιες/σκαναρετε σε jpeg και ΔΕΝ θα δωσετε το ιδιο το βιβλιο. Εννοειται.
χάθηκε να κανετε μια ερωτηση εδω
http://www.experttranslations.gr/
ή εδω
http://www.guide-of-athens.gr/list.php?category=131
ή και εδω, καμια φορα στο εξωτερικο ειναι φθηνοτερα
http://www.translationcentral.com/
http://www.lingo24.com/
Παρτε ενα τηλεφωνο, στειλτε ενα ημειλ, μην ντρεπεστε, πειτε οτι ειναι ενα βιβλιο σε απλη γιαπωνεζικη γλωσσα, ποσο παει η μεταφραση ανα σελιδα ξερω γω. Λεφτα θα παρουνε αυτοι, δεν θα σας ξαναδουνε, οποτε τι σας νοιαζει αμα πουνε οτι ειστε τρελες;;; Ε;;;
Και εννοειται οτι θα βγαλετε φωτοτυπιες/σκαναρετε σε jpeg και ΔΕΝ θα δωσετε το ιδιο το βιβλιο. Εννοειται.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Juanita
Retro PaTRi@RcH
- Joined
- 23 Οκτ 2007
- Μηνύματα
- 4.263
- Αντιδράσεις
- 375
Χε!!! Μεταξύ καφέ και σοκολάτας (γάλακτος με άρωμα μαστίχας 
) στο υπέροχο νησί μας συζητήσαμε με την Ακάλια όλα τα πιθανά σενάρια για τη μετάφραση της τρίτης νουβέλας.
Οι φωτοτυπίες βρίσκονται πλέον και στα δικά μου χέρια οπότε περιμένω οδηγίες από Arwyn...
) στο υπέροχο νησί μας συζητήσαμε με την Ακάλια όλα τα πιθανά σενάρια για τη μετάφραση της τρίτης νουβέλας.Οι φωτοτυπίες βρίσκονται πλέον και στα δικά μου χέρια οπότε περιμένω οδηγίες από Arwyn...
aristivava
RetroN00b
- Joined
- 5 Νοέ 2009
- Μηνύματα
- 3
- Αντιδράσεις
- 0
καλησπερα! μπορει να εχεις δει κι αλλα μνμ απο το κωδικο μου.θα ηθελα να σε παρακαλεσω παρα πολυ να μου πεις απο που αγορασες τη νουβεα της καντυ γιατι θελω να την αγορασω κ εγω.ειμαι φανατικη.
Δεν ξερω αν τελικα τη μεταφρασατε αλλα εχω κι εγω μια γνωστη μου γιαπωνεζα φιλη της κορης μου στο σχολειο που μπορει αν τη ρωτησω να με βοηθησει.περιμενω νεα ευχαριστω εκ των προτερων.
Δεν ξερω αν τελικα τη μεταφρασατε αλλα εχω κι εγω μια γνωστη μου γιαπωνεζα φιλη της κορης μου στο σχολειο που μπορει αν τη ρωτησω να με βοηθησει.περιμενω νεα ευχαριστω εκ των προτερων.
Καλησπέρα και καλώς ήρθες καταρχήν!aristivava είπε:
Θα ήταν καλύτερα αν έστελνες ένα μήνυμα στην ίδια την akaliakoukou για να μάθεις αυτό που θέλεις. Τότε μπορείς να είσαι σίγουρη ότι θα το δει, γιατί μέσα στα διάφορα θέματα που το έχεις βάλει -όπως και στο άλλο thread- είναι πιθανό να μην το διαβάσει.
aristivava
RetroN00b
- Joined
- 5 Νοέ 2009
- Μηνύματα
- 3
- Αντιδράσεις
- 0
metsgr είπε:Καλησπέρα και καλώς ήρθες καταρχήν!Θα ήταν καλύτερα αν έστελνες ένα μήνυμα στην ίδια την akaliakoukou για να μάθεις αυτό που θέλεις. Τότε μπορείς να είσαι σίγουρη ότι θα το δει, γιατί μέσα στα διάφορα θέματα που το έχεις βάλει -όπως και στο άλλο thread- είναι πιθανό να μην το διαβάσει.
Ευχαριστω παρα πολυ για τη διευκρινηση!!να σαι καλα.
Λοιποοοοοόν...
Έχω κάποιες πληροφορίες σχετικά με το τέλος της νουβέλας, που ίσως κάποιοι τις βρουν ενδιαφέρουσες.
Η τρίτη νουβέλα αποτελείται από γράμματα που γράφει ή λαμβάνει η Κάντυ. Αποτελείται από 7 κεφάλαια, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, ενώ το τελευταίο κεφάλαιο περιλαμβάνει αποκλειστικά αλληλογραφία μεταξύ Άλμπερτ και Κάντυ (και δεν είναι 2-3 γράμματα, αλλά παραπάνω, ενώ κάποια από αυτά απευθύνονται στον Πρίγκηπα του λόφου).
Στο τελευταίο γράμμα του 6ου κεφαλαίου γίνεται και η τελευταία αναφορά στον Τέρρυ (οπότε προφανώς είναι το περιβόητο γράμμα της Κάντυ προς τον Τέρρυ...)
Το τελευταίο γράμμα που κλείνει τη νουβέλα και την ιστορία της Κάντυ είναι ένα γράμμα της προς τον Άλμπερτ, το οποίο -προς μεγάλη μου έκπληξη όταν το έμαθα- είναι ήδη μεταφρασμένο και κυκλοφορεί σε διάφορες ιστοσελίδες. Και είναι το παρακάτω (όπως υπάρχει στο www.candyterry.com):
Dear William Albert Ardlay,
I read your letter over and over. It is not easy for every one to carry on their own life. Now I realize it.
And I'm so glad that I feel you are much closer to me. I'm also happy to know about George and Anthony's mother. It is very beautiful to get to know people in my life.
Many years have passed since I met you at Pony's hill. Since we met at first, there have been many sad "good-byes". But I believed that tomorrow will come.
The badge is ringing at my chest. When you go and travel, please take me with you anywhere! If you say No, I'm going with you!
Oh, Albert...It is wonderful to live! Wow! I can't sleep tonight! I'm so excited to think what happens tomorrow! When the door is knocked, then you might be there, Albert!
I'm so grateful to my parents. Because if they didn't leave me at Pony's Home, I would not have met Albert.
Oh, Sister Pony says don't stay up late. She always treats me as a baby.
Well, I'm going to have a wonderful dream tonight.
Good Night, Albert.
With love,
Candice White Ardlay
Οπότε το τέλος που όλοι ψάχναμε, το ξέραμε ήδη!!!
Η Γιαπωνέζα που είχε την καλοσύνη να δει τις σκαναρισμένες σελίδες από το βιβλίο της Ακάλιας (τις τελευταίες μόνο - δεν ήθελα να την τρομάξω και να της δώσω όλο το κεφάλαιο ) είπε ότι είναι ένα ερωτικό γράμμα (love letter) - όπως αυτό γράφεται από ένα μικρό κορίτσι φυσικά. Αυτό απαντά σε μια ερώτηση που αναφέρθηκε στα προηγούμενα, σχετικά με τη νοοτροπία των Ιαπώνων. Είναι απόλυτα φυσιολογικό, σύμφωνα με εκείνη, στην ιαπωνική κουλτούρα, να μην γράφονται όλα ξεκάθαρα, αλλά αρκετά να εννοούνται μέσω του γενικότερου κλίματος του γραπτού. Και το κλίμα σε αυτό το γράμμα, ειδικά το κλείσιμο, όπως είπε, υποδηλώνουν κάτι τέτοιο.
Για παράδειγμα, όταν ένα κορίτσι λέει, ότι ευχαριστεί τους γονείς της που την άφησαν στο ορφανοτροφείο, γιατί αλλιώς δε θα είχε γνωρίσει εκείνον στον οποίο γράφει, ως τι άλλο μπορεί να εκληφθεί παρά ως εκδήλωση αγάπης (και όχι αδελφικής ή ευγνωμοσύνης, για να μην μπερδευόμαστε).
(Επίσης η κοπέλα δεν είναι φαν της Κάντυ, οπότε μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι είναι αντικειμενική )
Σε περίπτωση που σας άνοιξε η όρεξη για την υπόλοιπη αλληλογραφία, να ενημερώσω απλά ότι θα γίνουν προσπάθειες να μεταφραστεί το τελευταίο κεφάλαιο της νουβέλας, αλλά κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι θα επιτευχθεί κιόλας το ζητούμενο.
Έχω κάποιες πληροφορίες σχετικά με το τέλος της νουβέλας, που ίσως κάποιοι τις βρουν ενδιαφέρουσες.
Η τρίτη νουβέλα αποτελείται από γράμματα που γράφει ή λαμβάνει η Κάντυ. Αποτελείται από 7 κεφάλαια, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, ενώ το τελευταίο κεφάλαιο περιλαμβάνει αποκλειστικά αλληλογραφία μεταξύ Άλμπερτ και Κάντυ (και δεν είναι 2-3 γράμματα, αλλά παραπάνω, ενώ κάποια από αυτά απευθύνονται στον Πρίγκηπα του λόφου).
Στο τελευταίο γράμμα του 6ου κεφαλαίου γίνεται και η τελευταία αναφορά στον Τέρρυ (οπότε προφανώς είναι το περιβόητο γράμμα της Κάντυ προς τον Τέρρυ...)
Το τελευταίο γράμμα που κλείνει τη νουβέλα και την ιστορία της Κάντυ είναι ένα γράμμα της προς τον Άλμπερτ, το οποίο -προς μεγάλη μου έκπληξη όταν το έμαθα- είναι ήδη μεταφρασμένο και κυκλοφορεί σε διάφορες ιστοσελίδες. Και είναι το παρακάτω (όπως υπάρχει στο www.candyterry.com):
Dear William Albert Ardlay,
I read your letter over and over. It is not easy for every one to carry on their own life. Now I realize it.
And I'm so glad that I feel you are much closer to me. I'm also happy to know about George and Anthony's mother. It is very beautiful to get to know people in my life.
Many years have passed since I met you at Pony's hill. Since we met at first, there have been many sad "good-byes". But I believed that tomorrow will come.
The badge is ringing at my chest. When you go and travel, please take me with you anywhere! If you say No, I'm going with you!
Oh, Albert...It is wonderful to live! Wow! I can't sleep tonight! I'm so excited to think what happens tomorrow! When the door is knocked, then you might be there, Albert!
I'm so grateful to my parents. Because if they didn't leave me at Pony's Home, I would not have met Albert.
Oh, Sister Pony says don't stay up late. She always treats me as a baby.
Well, I'm going to have a wonderful dream tonight.
Good Night, Albert.
With love,
Candice White Ardlay
Οπότε το τέλος που όλοι ψάχναμε, το ξέραμε ήδη!!!
Η Γιαπωνέζα που είχε την καλοσύνη να δει τις σκαναρισμένες σελίδες από το βιβλίο της Ακάλιας (τις τελευταίες μόνο - δεν ήθελα να την τρομάξω και να της δώσω όλο το κεφάλαιο
) είπε ότι είναι ένα ερωτικό γράμμα (love letter) - όπως αυτό γράφεται από ένα μικρό κορίτσι φυσικά. Αυτό απαντά σε μια ερώτηση που αναφέρθηκε στα προηγούμενα, σχετικά με τη νοοτροπία των Ιαπώνων. Είναι απόλυτα φυσιολογικό, σύμφωνα με εκείνη, στην ιαπωνική κουλτούρα, να μην γράφονται όλα ξεκάθαρα, αλλά αρκετά να εννοούνται μέσω του γενικότερου κλίματος του γραπτού. Και το κλίμα σε αυτό το γράμμα, ειδικά το κλείσιμο, όπως είπε, υποδηλώνουν κάτι τέτοιο.Για παράδειγμα, όταν ένα κορίτσι λέει, ότι ευχαριστεί τους γονείς της που την άφησαν στο ορφανοτροφείο, γιατί αλλιώς δε θα είχε γνωρίσει εκείνον στον οποίο γράφει, ως τι άλλο μπορεί να εκληφθεί παρά ως εκδήλωση αγάπης (και όχι αδελφικής ή ευγνωμοσύνης, για να μην μπερδευόμαστε).
(Επίσης η κοπέλα δεν είναι φαν της Κάντυ, οπότε μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι είναι αντικειμενική
)Σε περίπτωση που σας άνοιξε η όρεξη για την υπόλοιπη αλληλογραφία, να ενημερώσω απλά ότι θα γίνουν προσπάθειες να μεταφραστεί το τελευταίο κεφάλαιο της νουβέλας, αλλά κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι θα επιτευχθεί κιόλας το ζητούμενο.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
akaliakoukou
RetroMaNiaC
- Joined
- 19 Απρ 2008
- Μηνύματα
- 751
- Αντιδράσεις
- 10
metsgr είσαι θησαυρός!!!!! 
Επιτέλους μαθαίνουμε κάτι ξεκάθαρο από τη Μιζούκι!!!!!!!
Και τα λεγε η Χουανίτα από την αρχή!!!!!
Φαντάζομαι τώρα θα κάνει πάρτυ!!! :cheers:
Χαχαχαχα!
Κι εγώ χάρικα, αν και άλλη είναι η μοναδική μου αγάπη, :heartcloud: αλλά δεν θα μας πέσει λίγος και ολόκληρος πρίγκιπας!
Επιτέλους μαθαίνουμε κάτι ξεκάθαρο από τη Μιζούκι!!!!!!!
Και τα λεγε η Χουανίτα από την αρχή!!!!!
Φαντάζομαι τώρα θα κάνει πάρτυ!!! :cheers:
Χαχαχαχα!
Κι εγώ χάρικα, αν και άλλη είναι η μοναδική μου αγάπη, :heartcloud: αλλά δεν θα μας πέσει λίγος και ολόκληρος πρίγκιπας!
fay71
RetroN00b
- Joined
- 31 Δεκ 2016
- Μηνύματα
- 35
- Αντιδράσεις
- 19
Σ' αυτό τον ιστότοπο
http://selftaughtjapanese.com/2015/1.../#comment-5363
έχει μεταφραστεί στα αγγλικά ο πρόλογος και το πρώτο κεφάλαιο της τελικής νουβέλας της Κάντυ (Candy Candy Final Story) της Keiko Nagita, που είναι το πραγματικό όνομα της Μιζούκι. Να σημειωθεί εδώ ότι η μετάφραση δεν είναι επίσημη, εκείνος που την έκανε είχε διαβάσει τη νουβέλα στα Γιαπωνέζικα και θέλησε να δοκιμάσει τις ικανότητές του στη μετάφραση. Για το λόγο αυτό είναι μεταφρασμένα μόνο ο πρόλογος και το πρώτο κεφάλαιο. Η αυθεντική νουβέλα είναι διαθέσιμη εδώ
https://www.amazon.co.jp/%E5%B0%8F%E...dy+final+story
Με την άδεια του μεταφραστή δημοσιεύω εδώ τη δική του μετάφραση στα ελληνικά. Υπάρχει επίσης και μια σελίδα όπου ο συγκεκριμένος ερασιτέχνης μεταφραστής έχει ανοίξει μια ψηφοφορία για το ποιο έργο να μεταφράσει από τα Γιαπωνέζικα. Αξίζει να σημειωθεί ότι η μετάφραση της Κάντυ προηγείται κατά πολύ σε ψήφους. Όποιος θέλει να ψηφίσει για να μεταφραστεί και η υπόλοιπη νουβέλα μπορεί να πάει εδώ
http://selftaughtjapanese.com/2016/1...d-i-translate/
Πρόλογος από τον πρώτο τόμο της νουβέλας
Η μις Πόνυ.
Καθώς έγραφα αυτό το όνομα πάνω στο άσπρο χαρτί, ένα θερμό κύμα συγκίνησης πλημμύρισε το στήθος μου, κι άφησα κάτω την πένα. Ανάσανα βαθειά, μ’ έναν αναστεναγμό ανακούφισης κι ευγνωμοσύνης. Χωρίς να το σκεφτώ, σταύρωσα τα χέρια μου σφιχτά για να προσευχηθώ. Εκείνες τις τελευταίες εβδομάδες, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να προσεύχομαι... και να στέλνω τις προσευχές μου μαζί με τα γράμματα που έγραφα στη μις Πόνυ κάθε μέρα.
Το σπίτι της Πόνυ, όπως το λέγαμε πάντα, είναι πολύ μακριά από δω. Δεν έχω μισήσει ποτέ αυτή την απόσταση τόσο πολύ όσο τώρα, που μας χωρίζει ένας ολόκληρος ωκεανός. Η μοναδική μου επιθυμία ήταν να βρίσκομαι στο πλευρό της, να τη φροντίσω, να της δώσω το κουράγιο να ξαναβρεί την υγεία της.
Άφησα τη σελίδα όπως ήταν – λευκή, εκτός από το όνομα της μις Πόνυ – κι άρχισα να ξαναδιαβάζω το γράμμα της μις Λέην.
«Το χειρότερο έχει περάσει για τη μις Πόνυ και βρίσκεται στην ανάρρωση», έγραφαν τα μικρά γράμματα πάνω στο χαρτί. Έμοιαζαν να χορεύουν πάνω στη σελίδα, θυμίζοντάς μου το ζεστό της χαμόγελο.
« - Αλήθεια; Μις Λέην, δεν το λέτε αυτό μόνο για να με καθησυχάσετε;
Ακούω τη φωνή της να το λέει αυτό, οπότε εσωκλείω κι ένα μήνυμα από τη μις Πόνυ. Μόλις καλυτερέψει λίγο περισσότερο, σίγουρα θα λάβεις ένα πολύ μεγαλύτερο γράμμα από την ίδια».
Διάβασα και ξαναδιάβασα πολλές φορές το σύντομο γράμμα της μις Πόνυ, και κάθε φορά μου έφερνε δάκρυα στα μάτια.
«Κάντυ, ξέρω ότι σε ανησύχησα τρομερά. Τώρα όμως είμαι καλά. Έχω τόσα πράγματα να κάνω ακόμη για τα παιδιά. Επίσης αποφάσισα πως πρέπει να σε δω άλλη μια φορά, πριν πεθάνω. Σίγουρα ο Θεός θ’ ακούσει τις προσευχές μου και θα μου το επιτρέψει αυτό.
Πωλίνα Γκίντινγκς»
Πέρασα απαλά τα δάχτυλά μου πάνω από την υπογραφή της. Χωρίς καμιά αμφιβολία, τα μεγάλα, στρογγυλά γράμματα είχαν τη ζεστασιά της μις Πόνυ. Παρ’ όλο που έλειπε η συνηθισμένη της ενεργητικότητα, μπορούσα ν’ ακούσω σχεδόν τη φωνή της, που μύριζε φρέσκιες τηγανίτες.
- Μις Πωλίνα...
Μουρμουρίζοντας τ’ όνομά της, δεν μπόρεσα να μη χαμογελάσω.
Έμαθα το πραγματικό της όνομα, μόνο όταν είχα μεγαλώσει.
- Με φώναζαν Πόνυ από τότε που ήμουν μικρή. Καταλαβαίνεις, υπήρχε ένα μικρό παχουλό αλογάκι, που ζούσε σε μια γειτονική φάρμα και έμοιαζε πολύ με μένα, είπε χαμογελώντας η μις Πόνυ. Προφανώς η εξωτερική μου εμφάνιση δεν έχει αλλάξει πολύ από τότε.
Η μις Λέην έκανε μια επαναλαμβανόμενη χειρονομία που φανέρωνε μεταμέλεια – μια αστεία συνήθεια που είχε κάθε φορά που αναφερόταν το θέμα σχετικά με τα ονόματά τους.
- Μ’ ένα όνομα σαν κι αυτό, Λέην Ρόουτς (σημείωση της μετάφρασης: lane roach σημαίνει δρομάκι γεμάτο κατσαρίδες), μπορείς να φανταστείς πόσο συχνά πείραζαν τη μις Λέην. Το όνομα Ρόουτς την έκανε να νιώθει λες και ήταν καμιά κατσαρίδα, κι αυτό ήταν κάτι που την ενοχλούσε αρκετά, ώστε να γράφει τ’ όνομά της λανθασμένα, για να κρύψει εκείνες τις ομοιότητες. Αλλά να δείχνει ασέβεια γι’ αυτό το ευγενές όνομα που της άφησαν οι πρόγονοί της... αυτό είναι μεγάλη αμαρτία!
Μπορώ να φανταστώ τη μις Λέην να σηκώνει το βλέμμα στον ουρανό, ενώ προσεύχεται για συγχώρεση.
Το ζεστό τζάκι στο σπίτι της Πόνυ. Η φωτιά τριζοβολάει. Η μις Πόνυ κάθεται σε μια παλιά πολυθρόνα. Η μις Λέην μού δίνει ένα φλυτζάνι αχνιστή σοκολάτα.
- Καίει, πρόσεχε, Κάντυ.
Η μις Λέην προσπαθεί να με προειδοποιήσει, αλλά είναι ήδη αργά – έχω ήδη ακουμπήσει το στόμα μου στο φλυτζάνι, μουρμουρίζοντας «ωχ», ενώ ζαρώνω τα χείλη μου. Αυτή είναι μια εικόνα από τις πιο αγαπημένες μου χειμωνιάτικες αναμνήσεις.
- Μετά από τόσα χρόνια, δεν έχεις αλλάξει καθόλου, Κάντυ!
Τώρα η μις Πόνυ μού χαμογελάει. Οι μολόχες (είδος χορταρικού) ψήνονται στη φωτιά. Έξω χιονίζει.
Το διπλανό οίκημα, όπου βρίσκονταν τα παιδιά, ήταν ήσυχο, μα εγώ ήξερα την αλήθεια – κανένα δεν κοιμόταν. Περίμεναν με ανυπομονησία το χιόνι να το στρώσει.
Όταν θα είχαμε αποκοιμηθεί, τα παιδιά πιθανότατα θα έβγαιναν κρυφά έξω και θα έφτιαχναν ένα τεράστιο χιονάνθρωπο, με την ελπίδα να μας κάνουν έκπληξη το πρωί.
Στο κάτω-κάτω, τα ίδια έκανα κι εγώ όταν ήμουνα στην ηλικία τους. Η Άννυ, ο Τομ κι εγώ περιμέναμε να πέσει αρκετό χιόνι αργά τη νύχτα. Κάναμε τα πάντα για να μη μας πάρει ο ύπνος, μέχρι που τσιμπούσαμε ο ένας τον άλλον.
Είμαι τόσο ευγνώμων στους γονείς μου, που μ’ εγκατέλειψαν στο σπίτι της Πόνυ, όταν ήμουν μωρό. Χάρη σ’ εκείνους, υπάρχει ένα μέρος όπου μπορώ πάντα να επιστρέφω, ένα μέρος που μπορώ να το λέω σπίτι μου.
Σηκώθηκα από το γραφείο μου και πλησίασα αργά το κομοδίνο. Εκεί βρισκόταν μια ελαιογραφία, μέσα σε μια χειροποίητη κορνίζα. Την είχε βάλει εκεί ο αγαπημένος μου, ώστε να μπορεί κανείς να τη βλέπει από κάθε σημείο του σπιτιού.
Πριν από χρόνια, είχε βρει εκείνη την ελαιογραφία σ’ ένα παζάρι του Λονδίνου. Τι υπέροχο δώρο που ήταν αυτό! Με μια γρήγορη μόνο ματιά, την είχε διαλέξει μέσα από ένα σωρό παλιούς πίνακες ζωγραφικής, καταλαβαίνοντας αμέσως ότι απεικόνιζε το σπίτι της Πόνυ.
Δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε πίνακας – ήταν μια πανοραμική εικόνα του σπιτιού της Πόνυ, που την είχαν ζωγραφίσει από το μεγάλο λόφο που ήταν εκεί κοντά.
Στάθηκα μπροστά στον πίνακα, κοιτάζοντάς τον σε βάθος. Σε μια από τις γωνίες του ήταν μια διακριτική υπογραφή, που μόλις διακρινόταν.
«Σλιμ».
Όταν ανακάλυψα για πρώτη φορά εκείνο το όνομα, ένιωσα ότι θα σπάσει η καρδιά μου. Ο Σλιμ!
Ο Σλιμ ήταν μισός Καυκάσιος και μισός Αφροαμερικανός, με γκρίζα μάτια που αντανακλούσαν μια κρυμμένη θλίψη. Άρχιζε πάντα να κλαίει, όταν πήγαινε ο ήλιος να βασιλέψει.
- Μήπως ο Σλιμ κλαίει κάθε βράδυ γιατί θυμάται ότι τον εγκατέλειψαν νεογέννητο αυτή ακριβώς την ώρα;
Θυμάμαι τη μις Λέην – εκείνη που είχε αποφασίσει να του δώσει το όνομα «Σλιμ» – να λέει αυτά τα λόγια με κάποια θλίψη στη φωνή της.
Ο Σλιμ ήταν υπερβολικά ντροπαλός με τους πιο πολλούς ανθρώπους, αλλά γρήγορα δέθηκε μαζί μου. Κάθε πρωί, με σκουντούσε ελαφρά και σούφρωνε τα χείλη του, με μια σιωπηλή παραδοχή της ενοχής του. Ο Σλιμ είχε τη συνήθεια να βρέχει το κρεβάτι του, και παρ’ όλο που έκανε ό,τι μπορούσε για να διορθώσει τα πράγματα, προφανώς οι μητέρες ήξεραν όλα όσα συνέβαιναν.
Ο Σλιμ, που ήταν πάντα αδύνατος και φιλάσθενος. Ο Σλιμ, που δεν έκανε τίποτα άλλο από το να ζωγραφίζει.
- Αυτό το παιδί.. πάντα ήθελα να του μάθω να ζωγραφίζει.
Ξαφνικά, μου ήρθε στο μυαλό μια ζωηρή ανάμνηση της μις Πόνυ που ψιθύριζε αυτά τα λόγια.
Όταν ξαναγύρισα στο σπίτι της Πόνυ, ο Σλιμ δεν ήταν πια εκεί.
Είχε διαδοθεί η φήμη ότι τον είχε υιοθετήσει ένας σιδεράς σε μια μακρινή πόλη. Ο Σλιμ κατέληξε να ζει μια ζωή όπου η τέχνη δεν είχε καμιά θέση – κάτι για το οποίο η μις Πόνυ και η μις Λέην λυπόντουσαν βαθύτατα.
(Σλιμ, μετά από τόσα χρόνια, δεν ξέχασες να ζωγραφίζεις!)
Μ’ ένα φίνο, ντελικάτο άγγιγμα, ο Σλιμ ήταν ο μόνος που μπορούσε να ζωγραφίσει το σπίτι της Πόνυ μ’ ένα τρόπο τόσο αληθοφανή, ώστε σχεδόν ένιωθες πως ήσουν εκεί.
Από τότε, το σπίτι βελτιώθηκε κι έγινε μεγαλύτερο.
Μέχρι σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω πώς ένα αγόρι υιοθετημένο από ένα σιδερά είχε ζωγραφίσει ένα πίνακα που κατέληξε με κάποιο τρόπο στο Λονδίνο, χιλιάδες μίλια μακριά από την Αμερική.
Το μόνο που ήξερα για τη ζωή του Σλιμ ήταν ότι είχε πολλά σκαμπανεβάσματα. Όπως κι η δική μου ζωή.
- Κάντυ, αυτή η σύμπτωση είναι σίγουρα ένα θαύμα που το στέλνει ο Θεός, για να σου ξαναδώσει χαρά. Να προσέχεις πολύ αυτό τον πίνακα. Είμαστε όλοι μέσα σ’ αυτόν. Κάντυ, σε προσέχουμε πάντα. Είμαι βέβαιη ότι ο Σλιμ και οι άλλοι είναι επίσης κάπου μέσα σ’ αυτή την εικόνα. Σε παρακαλώ να την έχεις μαζί σου, όπου κι αν πας.
Αυτή ήταν η ενθαρρυντική απάντηση της μις Πόνυ, όταν της είπα πως ανακάλυψα τον πίνακα του Σλιμ. Για ένα διάστημα είχα σκεφτεί να τον στείλω στις μητέρες στο ορφανοτροφείο, μια που ανησυχούσαν τόσο καιρό για το Σλιμ. Πιστεύω πως εκείνες κατά κάποιο τρόπο το ήξεραν – ότι εγώ ήμουν εκείνη που χρειαζόταν πραγματικά αυτό τον πίνακα, εγώ ήμουν που χρειαζόμουν ένα μέρος στο οποίο θα μπορούσα πάντα να επιστρέφω.
Ακόμη κι αν μας χωρίζει μια τόσο μεγάλη απόσταση, το σπίτι της Πόνυ είναι πάντα μέσα στο σαλόνι μου.
Κι όμως, δεν μπορώ να μη νιώθω ότι ο Σλιμ είχε ζωγραφίσει τον πίνακα ειδικά για μένα.
Ήταν μια υπέροχη μέρα του Μάη. Λουλούδια και λευκό τριφύλλι είχαν καλύψει το λόφο της Πόνυ. Όποιος ανέβαινε ως εκεί έβλεπε μπροστά του μια μεγαλοπρεπή θέα του σπιτιού της Πόνυ, που το πλαισίωνε ένα πλούσιο και καταπράσινο δάσος, που θάμπωνε τα μάτια. Το ψηλό, μαλακό γρασίδι ταλαντευόταν στον άνεμο. Αγριολούλουδα και ηλιοτρόπια με πολλά λαμπερά χρώματα στόλιζαν την αυλή.
Λες κι από στιγμή σε στιγμή θ’ ανοίξει η ξύλινη πόρτα τρίζοντας και θα ορμήσει έξω ο σκανδαλιάρης ο Τομ, με τη μις Λέην ακριβώς πίσω του.
Είμαστε κι εμείς εκεί – η Άννυ κι εγώ...
Εκείνη τη μέρα που άλλαξε εντελώς η ζωή μου. Τη μέρα που την Άννυ την υιοθέτησε η οικογένεια Μπράιτον.
Ο χρόνος γυρνά πίσω σαν αστραπή.
Κλείνω τα μάτια μου και...
(Τέλος του προλόγου)
Θα ακολουθήσει αργότερα και το πρώτο κεφάλαιο, όπου η Κάντυ γνωρίζει για πρώτη φορά τον πρίγκιπα του λόφου.
http://selftaughtjapanese.com/2015/1.../#comment-5363
έχει μεταφραστεί στα αγγλικά ο πρόλογος και το πρώτο κεφάλαιο της τελικής νουβέλας της Κάντυ (Candy Candy Final Story) της Keiko Nagita, που είναι το πραγματικό όνομα της Μιζούκι. Να σημειωθεί εδώ ότι η μετάφραση δεν είναι επίσημη, εκείνος που την έκανε είχε διαβάσει τη νουβέλα στα Γιαπωνέζικα και θέλησε να δοκιμάσει τις ικανότητές του στη μετάφραση. Για το λόγο αυτό είναι μεταφρασμένα μόνο ο πρόλογος και το πρώτο κεφάλαιο. Η αυθεντική νουβέλα είναι διαθέσιμη εδώ
https://www.amazon.co.jp/%E5%B0%8F%E...dy+final+story
Με την άδεια του μεταφραστή δημοσιεύω εδώ τη δική του μετάφραση στα ελληνικά. Υπάρχει επίσης και μια σελίδα όπου ο συγκεκριμένος ερασιτέχνης μεταφραστής έχει ανοίξει μια ψηφοφορία για το ποιο έργο να μεταφράσει από τα Γιαπωνέζικα. Αξίζει να σημειωθεί ότι η μετάφραση της Κάντυ προηγείται κατά πολύ σε ψήφους. Όποιος θέλει να ψηφίσει για να μεταφραστεί και η υπόλοιπη νουβέλα μπορεί να πάει εδώ
http://selftaughtjapanese.com/2016/1...d-i-translate/
Πρόλογος από τον πρώτο τόμο της νουβέλας
Η μις Πόνυ.
Καθώς έγραφα αυτό το όνομα πάνω στο άσπρο χαρτί, ένα θερμό κύμα συγκίνησης πλημμύρισε το στήθος μου, κι άφησα κάτω την πένα. Ανάσανα βαθειά, μ’ έναν αναστεναγμό ανακούφισης κι ευγνωμοσύνης. Χωρίς να το σκεφτώ, σταύρωσα τα χέρια μου σφιχτά για να προσευχηθώ. Εκείνες τις τελευταίες εβδομάδες, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να προσεύχομαι... και να στέλνω τις προσευχές μου μαζί με τα γράμματα που έγραφα στη μις Πόνυ κάθε μέρα.
Το σπίτι της Πόνυ, όπως το λέγαμε πάντα, είναι πολύ μακριά από δω. Δεν έχω μισήσει ποτέ αυτή την απόσταση τόσο πολύ όσο τώρα, που μας χωρίζει ένας ολόκληρος ωκεανός. Η μοναδική μου επιθυμία ήταν να βρίσκομαι στο πλευρό της, να τη φροντίσω, να της δώσω το κουράγιο να ξαναβρεί την υγεία της.
Άφησα τη σελίδα όπως ήταν – λευκή, εκτός από το όνομα της μις Πόνυ – κι άρχισα να ξαναδιαβάζω το γράμμα της μις Λέην.
«Το χειρότερο έχει περάσει για τη μις Πόνυ και βρίσκεται στην ανάρρωση», έγραφαν τα μικρά γράμματα πάνω στο χαρτί. Έμοιαζαν να χορεύουν πάνω στη σελίδα, θυμίζοντάς μου το ζεστό της χαμόγελο.
« - Αλήθεια; Μις Λέην, δεν το λέτε αυτό μόνο για να με καθησυχάσετε;
Ακούω τη φωνή της να το λέει αυτό, οπότε εσωκλείω κι ένα μήνυμα από τη μις Πόνυ. Μόλις καλυτερέψει λίγο περισσότερο, σίγουρα θα λάβεις ένα πολύ μεγαλύτερο γράμμα από την ίδια».
Διάβασα και ξαναδιάβασα πολλές φορές το σύντομο γράμμα της μις Πόνυ, και κάθε φορά μου έφερνε δάκρυα στα μάτια.
«Κάντυ, ξέρω ότι σε ανησύχησα τρομερά. Τώρα όμως είμαι καλά. Έχω τόσα πράγματα να κάνω ακόμη για τα παιδιά. Επίσης αποφάσισα πως πρέπει να σε δω άλλη μια φορά, πριν πεθάνω. Σίγουρα ο Θεός θ’ ακούσει τις προσευχές μου και θα μου το επιτρέψει αυτό.
Πωλίνα Γκίντινγκς»
Πέρασα απαλά τα δάχτυλά μου πάνω από την υπογραφή της. Χωρίς καμιά αμφιβολία, τα μεγάλα, στρογγυλά γράμματα είχαν τη ζεστασιά της μις Πόνυ. Παρ’ όλο που έλειπε η συνηθισμένη της ενεργητικότητα, μπορούσα ν’ ακούσω σχεδόν τη φωνή της, που μύριζε φρέσκιες τηγανίτες.
- Μις Πωλίνα...
Μουρμουρίζοντας τ’ όνομά της, δεν μπόρεσα να μη χαμογελάσω.
Έμαθα το πραγματικό της όνομα, μόνο όταν είχα μεγαλώσει.
- Με φώναζαν Πόνυ από τότε που ήμουν μικρή. Καταλαβαίνεις, υπήρχε ένα μικρό παχουλό αλογάκι, που ζούσε σε μια γειτονική φάρμα και έμοιαζε πολύ με μένα, είπε χαμογελώντας η μις Πόνυ. Προφανώς η εξωτερική μου εμφάνιση δεν έχει αλλάξει πολύ από τότε.
Η μις Λέην έκανε μια επαναλαμβανόμενη χειρονομία που φανέρωνε μεταμέλεια – μια αστεία συνήθεια που είχε κάθε φορά που αναφερόταν το θέμα σχετικά με τα ονόματά τους.
- Μ’ ένα όνομα σαν κι αυτό, Λέην Ρόουτς (σημείωση της μετάφρασης: lane roach σημαίνει δρομάκι γεμάτο κατσαρίδες), μπορείς να φανταστείς πόσο συχνά πείραζαν τη μις Λέην. Το όνομα Ρόουτς την έκανε να νιώθει λες και ήταν καμιά κατσαρίδα, κι αυτό ήταν κάτι που την ενοχλούσε αρκετά, ώστε να γράφει τ’ όνομά της λανθασμένα, για να κρύψει εκείνες τις ομοιότητες. Αλλά να δείχνει ασέβεια γι’ αυτό το ευγενές όνομα που της άφησαν οι πρόγονοί της... αυτό είναι μεγάλη αμαρτία!
Μπορώ να φανταστώ τη μις Λέην να σηκώνει το βλέμμα στον ουρανό, ενώ προσεύχεται για συγχώρεση.
Το ζεστό τζάκι στο σπίτι της Πόνυ. Η φωτιά τριζοβολάει. Η μις Πόνυ κάθεται σε μια παλιά πολυθρόνα. Η μις Λέην μού δίνει ένα φλυτζάνι αχνιστή σοκολάτα.
- Καίει, πρόσεχε, Κάντυ.
Η μις Λέην προσπαθεί να με προειδοποιήσει, αλλά είναι ήδη αργά – έχω ήδη ακουμπήσει το στόμα μου στο φλυτζάνι, μουρμουρίζοντας «ωχ», ενώ ζαρώνω τα χείλη μου. Αυτή είναι μια εικόνα από τις πιο αγαπημένες μου χειμωνιάτικες αναμνήσεις.
- Μετά από τόσα χρόνια, δεν έχεις αλλάξει καθόλου, Κάντυ!
Τώρα η μις Πόνυ μού χαμογελάει. Οι μολόχες (είδος χορταρικού) ψήνονται στη φωτιά. Έξω χιονίζει.
Το διπλανό οίκημα, όπου βρίσκονταν τα παιδιά, ήταν ήσυχο, μα εγώ ήξερα την αλήθεια – κανένα δεν κοιμόταν. Περίμεναν με ανυπομονησία το χιόνι να το στρώσει.
Όταν θα είχαμε αποκοιμηθεί, τα παιδιά πιθανότατα θα έβγαιναν κρυφά έξω και θα έφτιαχναν ένα τεράστιο χιονάνθρωπο, με την ελπίδα να μας κάνουν έκπληξη το πρωί.
Στο κάτω-κάτω, τα ίδια έκανα κι εγώ όταν ήμουνα στην ηλικία τους. Η Άννυ, ο Τομ κι εγώ περιμέναμε να πέσει αρκετό χιόνι αργά τη νύχτα. Κάναμε τα πάντα για να μη μας πάρει ο ύπνος, μέχρι που τσιμπούσαμε ο ένας τον άλλον.
Είμαι τόσο ευγνώμων στους γονείς μου, που μ’ εγκατέλειψαν στο σπίτι της Πόνυ, όταν ήμουν μωρό. Χάρη σ’ εκείνους, υπάρχει ένα μέρος όπου μπορώ πάντα να επιστρέφω, ένα μέρος που μπορώ να το λέω σπίτι μου.
Σηκώθηκα από το γραφείο μου και πλησίασα αργά το κομοδίνο. Εκεί βρισκόταν μια ελαιογραφία, μέσα σε μια χειροποίητη κορνίζα. Την είχε βάλει εκεί ο αγαπημένος μου, ώστε να μπορεί κανείς να τη βλέπει από κάθε σημείο του σπιτιού.
Πριν από χρόνια, είχε βρει εκείνη την ελαιογραφία σ’ ένα παζάρι του Λονδίνου. Τι υπέροχο δώρο που ήταν αυτό! Με μια γρήγορη μόνο ματιά, την είχε διαλέξει μέσα από ένα σωρό παλιούς πίνακες ζωγραφικής, καταλαβαίνοντας αμέσως ότι απεικόνιζε το σπίτι της Πόνυ.
Δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε πίνακας – ήταν μια πανοραμική εικόνα του σπιτιού της Πόνυ, που την είχαν ζωγραφίσει από το μεγάλο λόφο που ήταν εκεί κοντά.
Στάθηκα μπροστά στον πίνακα, κοιτάζοντάς τον σε βάθος. Σε μια από τις γωνίες του ήταν μια διακριτική υπογραφή, που μόλις διακρινόταν.
«Σλιμ».
Όταν ανακάλυψα για πρώτη φορά εκείνο το όνομα, ένιωσα ότι θα σπάσει η καρδιά μου. Ο Σλιμ!
Ο Σλιμ ήταν μισός Καυκάσιος και μισός Αφροαμερικανός, με γκρίζα μάτια που αντανακλούσαν μια κρυμμένη θλίψη. Άρχιζε πάντα να κλαίει, όταν πήγαινε ο ήλιος να βασιλέψει.
- Μήπως ο Σλιμ κλαίει κάθε βράδυ γιατί θυμάται ότι τον εγκατέλειψαν νεογέννητο αυτή ακριβώς την ώρα;
Θυμάμαι τη μις Λέην – εκείνη που είχε αποφασίσει να του δώσει το όνομα «Σλιμ» – να λέει αυτά τα λόγια με κάποια θλίψη στη φωνή της.
Ο Σλιμ ήταν υπερβολικά ντροπαλός με τους πιο πολλούς ανθρώπους, αλλά γρήγορα δέθηκε μαζί μου. Κάθε πρωί, με σκουντούσε ελαφρά και σούφρωνε τα χείλη του, με μια σιωπηλή παραδοχή της ενοχής του. Ο Σλιμ είχε τη συνήθεια να βρέχει το κρεβάτι του, και παρ’ όλο που έκανε ό,τι μπορούσε για να διορθώσει τα πράγματα, προφανώς οι μητέρες ήξεραν όλα όσα συνέβαιναν.
Ο Σλιμ, που ήταν πάντα αδύνατος και φιλάσθενος. Ο Σλιμ, που δεν έκανε τίποτα άλλο από το να ζωγραφίζει.
- Αυτό το παιδί.. πάντα ήθελα να του μάθω να ζωγραφίζει.
Ξαφνικά, μου ήρθε στο μυαλό μια ζωηρή ανάμνηση της μις Πόνυ που ψιθύριζε αυτά τα λόγια.
Όταν ξαναγύρισα στο σπίτι της Πόνυ, ο Σλιμ δεν ήταν πια εκεί.
Είχε διαδοθεί η φήμη ότι τον είχε υιοθετήσει ένας σιδεράς σε μια μακρινή πόλη. Ο Σλιμ κατέληξε να ζει μια ζωή όπου η τέχνη δεν είχε καμιά θέση – κάτι για το οποίο η μις Πόνυ και η μις Λέην λυπόντουσαν βαθύτατα.
(Σλιμ, μετά από τόσα χρόνια, δεν ξέχασες να ζωγραφίζεις!)
Μ’ ένα φίνο, ντελικάτο άγγιγμα, ο Σλιμ ήταν ο μόνος που μπορούσε να ζωγραφίσει το σπίτι της Πόνυ μ’ ένα τρόπο τόσο αληθοφανή, ώστε σχεδόν ένιωθες πως ήσουν εκεί.
Από τότε, το σπίτι βελτιώθηκε κι έγινε μεγαλύτερο.
Μέχρι σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω πώς ένα αγόρι υιοθετημένο από ένα σιδερά είχε ζωγραφίσει ένα πίνακα που κατέληξε με κάποιο τρόπο στο Λονδίνο, χιλιάδες μίλια μακριά από την Αμερική.
Το μόνο που ήξερα για τη ζωή του Σλιμ ήταν ότι είχε πολλά σκαμπανεβάσματα. Όπως κι η δική μου ζωή.
- Κάντυ, αυτή η σύμπτωση είναι σίγουρα ένα θαύμα που το στέλνει ο Θεός, για να σου ξαναδώσει χαρά. Να προσέχεις πολύ αυτό τον πίνακα. Είμαστε όλοι μέσα σ’ αυτόν. Κάντυ, σε προσέχουμε πάντα. Είμαι βέβαιη ότι ο Σλιμ και οι άλλοι είναι επίσης κάπου μέσα σ’ αυτή την εικόνα. Σε παρακαλώ να την έχεις μαζί σου, όπου κι αν πας.
Αυτή ήταν η ενθαρρυντική απάντηση της μις Πόνυ, όταν της είπα πως ανακάλυψα τον πίνακα του Σλιμ. Για ένα διάστημα είχα σκεφτεί να τον στείλω στις μητέρες στο ορφανοτροφείο, μια που ανησυχούσαν τόσο καιρό για το Σλιμ. Πιστεύω πως εκείνες κατά κάποιο τρόπο το ήξεραν – ότι εγώ ήμουν εκείνη που χρειαζόταν πραγματικά αυτό τον πίνακα, εγώ ήμουν που χρειαζόμουν ένα μέρος στο οποίο θα μπορούσα πάντα να επιστρέφω.
Ακόμη κι αν μας χωρίζει μια τόσο μεγάλη απόσταση, το σπίτι της Πόνυ είναι πάντα μέσα στο σαλόνι μου.
Κι όμως, δεν μπορώ να μη νιώθω ότι ο Σλιμ είχε ζωγραφίσει τον πίνακα ειδικά για μένα.
Ήταν μια υπέροχη μέρα του Μάη. Λουλούδια και λευκό τριφύλλι είχαν καλύψει το λόφο της Πόνυ. Όποιος ανέβαινε ως εκεί έβλεπε μπροστά του μια μεγαλοπρεπή θέα του σπιτιού της Πόνυ, που το πλαισίωνε ένα πλούσιο και καταπράσινο δάσος, που θάμπωνε τα μάτια. Το ψηλό, μαλακό γρασίδι ταλαντευόταν στον άνεμο. Αγριολούλουδα και ηλιοτρόπια με πολλά λαμπερά χρώματα στόλιζαν την αυλή.
Λες κι από στιγμή σε στιγμή θ’ ανοίξει η ξύλινη πόρτα τρίζοντας και θα ορμήσει έξω ο σκανδαλιάρης ο Τομ, με τη μις Λέην ακριβώς πίσω του.
Είμαστε κι εμείς εκεί – η Άννυ κι εγώ...
Εκείνη τη μέρα που άλλαξε εντελώς η ζωή μου. Τη μέρα που την Άννυ την υιοθέτησε η οικογένεια Μπράιτον.
Ο χρόνος γυρνά πίσω σαν αστραπή.
Κλείνω τα μάτια μου και...
(Τέλος του προλόγου)
Θα ακολουθήσει αργότερα και το πρώτο κεφάλαιο, όπου η Κάντυ γνωρίζει για πρώτη φορά τον πρίγκιπα του λόφου.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
domniki
RetroJunkie™
- Joined
- 16 Mαϊ 2007
- Μηνύματα
- 3.653
- Αντιδράσεις
- 2.623
Ο μεταφραστής έχει κάνει πολύ καλή δουλειά. Επιτέλους κάποιος γράφει σε κατανοητά αγγλικά! Δυστυχώς δεν βλέπω να μεταφράζει ο άνθρωπος ολόκληρο το βιβλίο CCFS (2 τόμοι) γιατί κάνει πολύ προσεγμένη δουλεία που απαιτεί χρόνο! Πραγματικά απορώ πώς κανένας από τους Ιάπωνες που έχει διαβάσει το βιβλίο δεν έχει μεταφράσει κάτι σε κατανοητά αγγλικά. Μάλλον οι Ιάπωνες δεν ασχολούνται πια με την Κάντυ-Κάντυ. Προφανώς μόνο στο εξωτερικό υπάρχουν ακόμα φανατικοί οπαδοί.
fay71
RetroN00b
- Joined
- 31 Δεκ 2016
- Μηνύματα
- 35
- Αντιδράσεις
- 19
Πριν από αρκετό καιρό είχε γράψει μια κοπέλα εδώ στο φόρουμ, σ' αυτό το thread, ότι είχε αγοράσει τη νουβέλα, στα Γιαπωνέζικα φυσικά, και έψαχνε να βρει κάποιον να τη μεταφράσει. Δεν ξέρω αν έχει γίνει κάτι από τότε, έχουν να ποστάρουν εδώ από το 2009. Πήρα την πρωτοβουλία να δημοσιεύσω εδώ τη μετάφραση που ανακάλυψα, η οποία είναι ερασιτεχνική και σε καμία περίπτωση επίσημη, αλλά αναρωτιέμαι πώς τόσο καιρό δεν έχει γίνει καμιά κίνηση για να μεταφραστούν έστω αποσπάσματα στα ελληνικά, αφού κάποιοι μάλλον έχουν πρόσβαση σε πιθανούς μεταφραστές. Δυστυχώς δε γνωρίζω κανέναν Ιάπωνα εγώ, βρήκα όμως κάποιο αγγλόφωνο blog, που όπως φαίνεται οι διαχειριστές έχουν διαβάσει την αυθεντική νουβέλα και είναι σε θέση να τη μεταφράσουν στα αγγλικά. Βέβαια είναι μεγάλη δουλειά εφόσον πρόκειται για 500 και βάλε σελίδες, αλλά θα μπορούσε να προσπαθήσει κάποιος να το κάνει. Σ' αυτό το blog υπάρχει και η περίφημη αλληλογραφία Κάντυ-Άλμπερτ, που κλείνει τη νουβέλα και περιλαμβάνει 11 γράμματα. Αν κάποιος κάνει εγγραφή στο blog αυτό μπορεί να διαβάσει τη μετάφραση στα αγγλικά. Έχω κάνει αίτημα για εγγραφή και περιμένω να γίνει δεκτό για να μπορώ να έχω πλήρη πρόσβαση. Το blog είναι αυτό:
https://beautifulillusionwonder.wordpress.com/
https://beautifulillusionwonder.wordpress.com/
domniki
RetroJunkie™
- Joined
- 16 Mαϊ 2007
- Μηνύματα
- 3.653
- Αντιδράσεις
- 2.623
Η αποσπασματική μετάφραση κομματιών του βιβλίου CCFS δεν μπορεί να δώσει ολοκληρωμένη εικόνα για την κατάληξη της ιστορίας. Γι'αυτό, θα ήθελα να διαβάσω μια πλήρη μετάφραση των 2 τόμων του CCFS. Αλλά ενώ έχουν περάσει τόσα χρόνια από την κυκλοφορία του, δεν έγινε καμία κίνηση επίσημης ή ανεπίσημης μετάφρασης (μεταφράστηκε επίσημα στα ιταλικά και κυκλοφόρησε, αλλά ούτε από την Ιταλία είδα να ανεβάζει κανείς κάποιες σελίδες του βιβλίου). Επίσης, όσα αποσπάσματα έχω διαβάσει, έχουν μεταφραστεί από άτομα που δεν ξέρουν καλά αγγλικά και το αποτέλεσμα δεν βγάζει νόημα. Αυτός ο "ερασιτέχνης" μεταφραστής είναι ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει. Ξεκίνησε την μετάφραση από την αρχή του βιβλίου και τα αγγλικά του είναι τέλεια (είναι αμερικανός, τα αγγλικά είναι η μητρική του γλώσσα).fay71 είπε:
fay71
RetroN00b
- Joined
- 31 Δεκ 2016
- Μηνύματα
- 35
- Αντιδράσεις
- 19
Κι εγώ θα ήθελα μια ολοκληρωμένη μετάφραση της νουβέλας, έστω και στα αγγλικά. Ο συγκεκριμένος μεταφραστής έχει αναρτήσει μια ψηφοφορία για το ποιο έργο να μεταφράσει από τα Ιαπωνικά και μεταξύ άλλων βρίσκεται και η νουβέλα της Κάντυ. Μακάρι να μαζέψει αρκετές ψήφους και να αποφασίσει να συνεχίσει τη μετάφραση του έργου. Είναι κρίμα να μείνει στο πρώτο κεφάλαιο. Δεν είναι η επίσημη μετάφραση, αλλά είναι πολύ καλή. Νομίζω πως δεδομένης της επιτυχίας της Κάντυ στο εξωτερικό, θα έπρεπε οι Ιάπωνες να το εκμεταλλευτούν και να δώσουν την ευκαιρία και σε άλλους λαούς να γνωρίσουν το βιβλίο. Διάβασα κάπου ότι το μάνγκα είναι η βάση της ιστορίας της Κάντυ, η παλιά νουβέλα που έγραψε η Μιζούκι το 1978 συμπληρώνει τα κενά και δίνει κάποια στοιχεία και για ό,τι συνέβη στο μέλλον, ένα-δυο χρόνια αργότερα, και τέλος η τελική νουβέλα του 2010 είναι η πλήρης αφήγηση που αφήνει τον αναγνώστη να ρίξει μια ματιά και ακόμη πιο πέρα, κάποια χρόνια αργότερα, αφού η Κάντυ έχει περάσει πια τα 30. Όλα αυτά βέβαια από μαρτυρίες εκείνων που έχουν διαβάσει το πλήρες έργο.
fay71
RetroN00b
- Joined
- 31 Δεκ 2016
- Μηνύματα
- 35
- Αντιδράσεις
- 19
Ορίστε και το πρώτο κεφάλαιο της νουβέλας, το πρώτο μέρος:
- Άννυ! Άννυ... Πού είσαι;
Η Κάντυ ένιωθε λες και σφίγγονταν τα πνευμόνια της, ενώ κατέβαινε τρέχοντας από το λόφο της Πόνυ κι έπεφτε σχεδόν πάνω στη μις Λέην, που στεκόταν μπροστά σ’ ένα σωρό από ξύλα, στους πρόποδες του λόφου.
- Α, εσύ είσαι, Κάντυ. Τι έγινε με την Άννυ;
- Δεν τη βρίσκω πουθενά… ούτε καν στο λόφο της Πόνυ.
- Τι θα κάνουμε; Είναι σχεδόν ώρα να φύγει… Πού στην ευχή πήγε αυτό το κορίτσι;
Με μια έκφραση εντελώς σαστισμένη, η μις Λέην έψαξε εκεί κοντά.
- Μην ανησυχείτε! Θα τη βρω σίγουρα! Ξέρετε κανέναν που να μπορεί να με νικήσει στο κρυφτό; είπε ζωηρά η Κάντυ, σα να ήθελε να δώσει θάρρος στη μις Λέην, κι έπειτα άρχισε πάλι να τρέχει.
Δεν είχαν ψάξει ακόμη στο κοτέτσι.
Αν δεν την έβρισκαν σύντομα, ίσως το ζεύγος Μπράιτον να πίστευε πως η Άννυ είχε αλλάξει γνώμη. Θα ήταν φοβερό αν αποφάσιζαν να μην υιοθετήσουν την Άννυ και γύριζαν στο σπίτι τους χωρίς αυτήν.
«Επιτέλους πραγματοποιήθηκε η επιθυμία σου, Άννυ… Θα έχεις δυο θαυμάσιους γονείς!»
Πριν από μια ώρα περίπου, όταν ήρθαν οι Μπράιτον για να υιοθετήσουν την Άννυ, φαινόταν τόσο ευτυχισμένη, φορώντας το φόρεμα που της είχαν αγοράσει, με απαλό γαλάζιο χρώμα, σαν τον πρωινό ουρανό. Ποιος θα το φανταζόταν ότι όταν θα ερχόταν η ώρα να πάει μαζί τους στο σπίτι τους, θα εξαφανιζόταν ξαφνικά…
«Άννυ, αποφάσισες ότι δεν θέλεις πια να σε υιοθετήσουν;»
Ενώ η Κάντυ κατευθυνόταν προς το κοτέτσι, ένιωθε μέσα της να γεννιέται μια νέα ελπίδα.
Το να χωριστεί από την Άννυ, για την Κάντυ, θα ήταν τόσο οδυνηρό, σα να της έκοβαν το κορμί της στα δύο.
Για όσο μπορούσε να θυμηθεί μέχρι τώρα, που ήταν έξι χρονών, η Κάντυ και η Άννυ ήταν πάντοτε μαζί. Η Άννυ, έτοιμη να βάλει τα κλάματα με το παραμικρό, ακολουθούσε πάντα την Κάντυ.
«Αν δε μπορέσουν να βρουν την Άννυ, τότε δεν θα την υιοθετήσει η οικογένεια Μπράιτον και θα μπορεί να μείνει μαζί μου για πάντα…»
Η Κάντυ έδιωξε βιαστικά εκείνες τις σκέψεις που έρχονταν στο μυαλό της.
«Όχι! Όχι! Κάντυ, ο λόγος που κρύβεται η Άννυ είναι ότι είναι φοβιτσιάρα όπως συνήθως. Εσύ είσαι εκείνη που πρέπει να καταλάβει καλύτερα απ’ όλους πόσο επιθυμούσε η Άννυ ν’ αποκτήσει μια αληθινή μητέρα κι έναν αληθινό πατέρα!»
«Ναι, το ξέρω αυτό!»
Η Κάντυ έγνεψε στις κότες που είχαν μαζευτεί γύρω της κακαρίζοντας και κουνώντας ζωηρά τα κεφάλια τους, κι έφυγε από το κοτέτσι.
Δεν υπήρχε ίχνος της Άννυ, ούτε στο κοτέτσι, ούτε στην παλιά αποθήκη.
«Πού μπορεί να έχει πάει; Το μόνο μέρος που μπορώ να σκεφτώ είναι το δάσος. Αλλά θα πήγαινε στ’ αλήθεια η φοβιτσιάρα η Άννυ στο δάσος μόνη της; Αλλά ίσως να πήγε εκεί τελικά… Θα ψάξω».
Η Κάντυ άρχισε να τρέχει προς το πυκνό δάσος που απλωνόταν πίσω από το σπίτι της Πόνυ.
Περνώντας ανάμεσα από τα δέντρα, μέσα στο σκοτεινό δάσος, έτρεχε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, κόβοντας δρόμο από σημεία που τα φώτιζαν οι ακτίνες του ήλιου, που κατάφερναν να περνάνε μέσα από τα φύλλα των δέντρων.
«Αν δε βρω σύντομα την Άννυ…»
- Άννυ! Μ’ ακούς; Άννυ!
Ένα σμήνος από πουλιά φοβήθηκαν από την ανήσυχη φωνή της Κάντυ και πέταξαν μακριά, κάνοντας δυνατό θόρυβο με τα φτερά τους.
Ένα ξερό κλαδί έτριξε κάτω από τα πόδια της Κάντυ, ενώ έτρεχε μέσα στο δάσος. Εκείνη τη στιγμή, σταμάτησε απότομα. Είχε δει κάτι γαλάζιο που έλαμπε στη σκιά των δέντρων ίσια μπροστά της.
Η Κάντυ πήρε μια βαθειά ανάσα κι έτρεξε προς εκείνα τα δέντρα. Ήταν η Άννυ.
Είχε πέσει κάτω κι έκλαιγε στη ρίζα ενός μεγάλου δέντρου, ενώ τη φώτιζαν οι ακτίνες του ήλιου που περνούσαν από πάνω.
- Άννυ… Σε βρήκα!
‘Όταν η Κάντυ πήρε άλλη μια βαθειά ανάσα και φώναξε χαρούμενη στη φίλη της, η Άννυ σήκωσε το κεφάλι της, με τα δάκρυα να λάμπουν στα μάτια της.
- Κάντυ…
- Ανησύχησα τόσο για σένα! Άννυ, τι σ’ έπιασε;
Η Κάντυ προσπαθούσε όσο μπορούσε να της μιλήσει σε φιλικό τόνο, αλλά τα δάκρυα εξακολουθούσαν να πλημμυρίζουν τα μάτια της Άννυ.
- Κάντυ… δεν θέλω να πάω πουθενά… Θέλω μόνο να μείνω μαζί σου!
- Άννυ, άρχισες πάλι να λες τρέλες, παρ’ όλο που έχεις δυο υπέροχους γονείς που έρχονται να σε πάρουν!
- Μα… Κάντυ, φοβάμαι τόσο πολύ…
Τα μακριά καστανά μαλλιά της Άννυ έλαμπαν στο φως του ήλιου.
Ήταν δύσκολο να πιστέψει κανείς πως η Άννυ, που φοβόταν τόσο εκείνο το δάσος, είχε έρθει ως εκεί μόνη της.
«Μάλλον ανησυχούσε τόσο πολύ για την καινούρια της ζωή, ώστε δεν μπορούσε ν’ αντέξει άλλο. Αλλά είμαι βέβαιη πως έχει πολλές ελπίδες για το υπέροχο μέλλον που την περιμένει».
Η Κάντυ χαμογέλασε και πλησίασε πιο πολύ την Άννυ.
- Στ’ αλήθεια φοβάσαι; Αυτό είναι παράξενο, μια που οι Μπράιτον δε μοιάζουν καθόλου με το Δράκουλα.
Η Κάντυ αστειεύτηκε, γουρλώνοντας τα μάτια της και δείχνοντας τα δόντια της, για να μιμηθεί ένα βρυκόλακα.
- Ω, Κάντυ…
Η Άννυ σκούπισε τα μάτια της, βάζοντας τα γέλια.
- Σωστά, Άννυ, δεν υπάρχει τίποτα για να λυπάσαι! Σήμερα είναι η μέρα που πραγματοποιούνται επιτέλους τα όνειρά σου.
Η Κάντυ άρπαξε από το χέρι την Άννυ και τη βοήθησε να σηκωθεί, τινάζοντας μερικά φύλλα που είχαν κολλήσει στο γαλάζιο φόρεμα της φίλης της.
- Ξέρεις, αν δεν σε υιοθετήσει η οικογένεια Μπράιτον, τότε θα θυμώσω πολύ μαζί σου! Υποσχέθηκες ότι θα με καλέσεις στο πελώριο μέγαρό σου που έχει ένα σωρό δωμάτια και θα μου προσφέρεις ένα υπέροχο γεύμα! Ανυπομονώ γι’ αυτό, μαντάμ Άννυ!
- Αυτό είναι αλήθεια… Θα είμαι κυρία σ’ ένα πελώριο μέγαρο!
Τα δάκρυα είχαν σχεδόν στεγνώσει στα μάτια της Άννυ, αφήνοντας πίσω τους μια νέα λάμψη ελπίδας.
- Εντάξει, πάμε τότε, Άννυ! Σε περιμένουν οι καινούριοι σου γονείς!
Η Άννυ χαμογέλασε και κούνησε το κεφάλι της.
Καθώς διέσχιζαν τρέχοντας το δάσος, πιασμένες χέρι-χέρι, η Κάντυ προσπαθούσε με όλη της τη δύναμη να συγκρατήσει τα δάκρυα που ξεχείλιζαν από μέσα της. Το ζεστό χέρι της Άννυ μέσα στο δικό της… Αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που έτρεχαν έτσι μαζί…
Τώρα όμως δεν υπήρχε χρόνος για δάκρυα. Έπρεπε ν’ αποχαιρετήσει την Άννυ μ’ ένα χαμόγελο, καθώς η φίλη της έφευγε για ν’ αρχίσει μια νέα ευτυχισμένη ζωή.
Λίγο αργότερα, τα παιδιά παρακολουθούσαν την Άννυ από μακριά με θλιμμένα πρόσωπα, ενώ καθόταν στην οικογενειακή άμαξα των Μπράιτον που την έσερναν δυο άλογα. Ήταν όλα σιωπηλά, με τα μάτια τους χαμηλωμένα.
Η Κάντυ έτρεξε να συναντήσει την Άννυ στην άμαξα. Υπήρχαν ακόμη δάκρυα στα μάτια της Άννυ.
- Άννυ, πρέπει πια να σταματήσεις να κλαις!
Η Κάντυ ανασήκωσε απότομα τα φρύδια της, κι αυτό έκανε την Άννυ να χαμογελάσει.
Αφού αποχαιρέτησαν τη μις Πόνυ και τις άλλες δασκάλες, ο κύριος και η κυρία Μπράιτον ανέβηκαν στην άμαξα. Ο αμαξάς τράβηξε τα γκέμια κι άρχισαν να φεύγουν. Η μις Λέην έτρεξε να προφτάσει την άμαξα.
- Άννυ, να τρως…
Η φωνή της μις Λέην άρχισε να πνίγεται.
- Άννυ… Θα προσευχόμαστε πάντα για σένα…
Πίσω της, η μις Πόνυ έγνεψε μ’ ένα ζεστό χαμόγελο. Χωρίς να μπορεί ν’ αντέξει περισσότερο, η Άννυ ξέσπασε πάλι σε δάκρυα.
- Μις Πόνυ… Κάντυ… Όλοι σας…
Τα λόγια της Άννυ έσβησαν. Η κυρία Μπράιτον πέρασε τρυφερά το χέρι της γύρω από τους ώμους της Άννυ, καθώς εκείνη έκλαιγε σιγά.
- Αντίο, Άννυ!
- Να προσέχεις!
Η Άννυ σήκωσε το μουσκεμένο από τα δάκρυα πρόσωπό της και κοίταξε πίσω της, για να δει τα παιδιά που έτρεχαν πίσω από την άμαξα και της φώναζαν.
Η Άννυ φάνηκε σα να μουρμούρισε κάτι, ίσως το όνομα της Κάντυ. Η Κάντυ στεκόταν παγωμένη, ανίκανη να πει έστω κι ένα αντίο στη φίλη της, και μπορούσε μόνο να κοιτάζει, καθώς η άμαξα απομακρυνόταν.
Όταν η άμαξα δε φαινόταν πια, η Κάντυ όρμησε ξαφνικά προς το ψηλότερο δέντρο, κοντά στο σπίτι της Πόνυ – μια γιγάντια βελανιδιά που είχε βγάλει πρόσφατα καινούρια φύλλα. Όταν την έφτασε, άρχισε να σκαρφαλώνει με μανία.
- Κάντυ, είναι επικίνδυνο! Κατέβα αμέσως!
Η μις Λέην φώναζε στην Κάντυ, ενώ σκούπιζε τα δάκρυα από το πρόσωπό της.
- Μα, μις Λέην, μπορώ να δω την άμαξα της Άννυ από δω πάνω!
Η μις Λέην άκουγε τη φωνή της Κάντυ από την κορυφή της ψηλής βελανιδιάς.
- Άννυ! Θα έχεις μια υπέροχη ζωή! Θα περιμένω την πρόσκλησή σου για να έρθω να σε δω!
- Κάντυ, αν κουνήσεις τα χέρια σου από εκεί πάνω…
Καθώς η μις Λέην ύψωνε τη φωνή της, ένιωσε ένα χέρι ν’ ακουμπάει μαλακά πάνω στον ώμο της. Ήταν η μις Πόνυ.
- Μις Λέην, ας την αφήσουμε. Νομίζω πως σήμερα η Κάντυ υποφέρει περισσότερο απ’ όλους μας με την αναχώρηση της Άννυ.
- Ναι, μις Πόνυ. Έχετε δίκιο…
Η μις Λέην σκούπισε πάλι τα δάκρυά της και κοίταξε την Κάντυ, που ήταν πάνω στο δέντρο.
Είχε σκαρφαλώσει ήσυχα σ’ ένα από τα μεγαλύτερα κλαδιά της βελανιδιάς και κοίταζε πέρα μακριά.
- Είμαι στ’ αλήθεια πολύ περήφανη γι’ αυτό το κορίτσι, μις Λέην. Δεν παραπονέθηκε ούτε μια φορά ότι είναι λυπημένη και νιώθει μοναξιά, από τότε που άκουσε ότι θα υιοθετήσουν την Άννυ, μουρμούρισε η μις Πόνυ, σα να μιλούσε στον εαυτό της, καθώς σήκωνε το κεφάλι της για να κοιτάξει την Κάντυ, μαζί με τη μις Λέην.
- Αυτό είναι αλήθεια, μις Πόνυ. Άλλωστε, την Κάντυ την εγκατέλειψαν οι γονείς της εδώ την ίδια μέρα που εγκατέλειψαν και την Άννυ οι δικοί της… Θα ήθελα μόνο να ήταν και η Κάντυ τόσο τυχερή όσο και η Άννυ…
Η μις Λέην ξαναγύρισε με τη σκέψη της έξι χρόνια πίσω, εκείνη την όμορφη ηλιόλουστη μέρα του Μάη.
Φυσούσε μια απαλή αύρα, και άσπρα πέταλα από τ’ ανθισμένα λευκάγκαθα που ήταν κατά μήκος των δρόμων σκόρπιζαν στον αέρα.
Μπροστά στο σπίτι της Πόνυ, ένα μωρό κοριτσάκι έκλαιγε δυνατά και κλωτσούσε το παλιό καλάθι μέσα στο οποίο το είχαν βάλει. Ήταν τόσο δυνατό το κλάμα του, ώστε ήταν αρκετό για να διώξει τα πέταλα που πετούσαν γύρω του.
Το «Σπίτι της Πόνυ» ήταν ένα ορφανοτροφείο που το διεύθυναν δυο καλόγριες. Συχνά εγκαταλείπονταν μωρά στα σκαλοπάτια αυτού του σπιτιού, που ήταν χτισμένο σαν προέκταση μιας απλής ξύλινης εκκλησίας.
- Θεέ μου! Φαίνεται πως η σημερινή μέρα προορίζεται για μωρά κοριτσάκια.
Η μις Πόνυ αντάλλαξε ένα βλέμμα με τη μις Λέην και άπλωσε και τα δυο της χέρια για να βγάλει από το καλάθι το μωρό που έκλαιγε, τυλιγμένο σε παλιά κουρέλια, και να το αγκαλιάσει τρυφερά.
- Μις Λέην, αυτό το κοριτσάκι σταμάτησε κιόλας να κλαίει. Και μάλιστα χαμογελάει!
Η μις Πόνυ, που είχε φέρει το μωρό μέσα στο σπίτι, έριξε μια ματιά έξω και είδε άλλο ένα παιδί που κοιμόταν βαθιά μέσα σ’ ένα φθαρμένο καλάθι.
- Μάλιστα. Εσάς τις δυο σας άφησαν την ίδια μέρα. Σχεδόν σα να είστε αδελφές… Πώς θα σας φωνάζουμε;
Το παιδί που είχαν εγκαταλείψει μπροστά στο σπίτι της Πόνυ μόλις πριν από δυο ώρες ήταν η Άννυ.
- Το ένα φρόνιμο και το άλλο... σίγουρα γεμάτο ενεργητικότητα! Μις Λέην, νομίζω πως θα έχουμε πολλή δουλειά μ’ αυτές τις δυο.
Η μις Λέην, βλέποντας το ένα από τα μωρά να της χαμογελάει, δεν μπόρεσε να μην ανταποδώσει το χαμόγελο.
- Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως είναι κιόλας έξι χρονών. Ευτυχώς, είναι και οι δυο υγιέστατες.
- Ναι, αν και νομίζω πως η Κάντυ εξακολουθεί να είναι υπερβολικά ζωηρή μερικές φορές.
Η μις Πόνυ στάθηκε δίπλα στη μις Λέην, ενώ συνέχιζαν να κοιτάζουν την Κάντυ, που ήταν ανεβασμένη στην κορυφή του δέντρου.
- Ναι, αλήθεια, μις Πόνυ. Είναι αστείο που της δώσαμε το όνομα Κάντυ Γουάιτ, γιατί το δέρμα της όταν ήταν μωρό ήταν άσπρο σαν το χιόνι, και τώρα είναι μαυρισμένο από τον ήλιο…
Όταν βεβαιώθηκαν πως η Κάντυ είχε κατέβει με ασφάλεια από το δέντρο, άρχισαν να προχωρούν πάλι προς το σπίτι της Πόνυ.
- Μις Πόνυ! Μις Λέην!
Άκουσαν με έκπληξη τη δυνατή φωνή του μαρτυριάρη του Μάικ, που έτρεχε προς το μέρος τους.
- Τι συμβαίνει, Μάικ;
- Μις Λέην, η Κάντυ ξέχασε πως είναι η σειρά της να καθαρίσει το κοτέτσι και πάει προς το λόφο. Βλέπετε; Είναι εκεί πάνω!
Κοιτάζοντας προς την κατεύθυνση που τους έδειχνε ο Μάικ, είδαν την Κάντυ να τρέχει με ορμή προς το λόφο της Πόνυ.
Οι αδελφές αντάλλαξαν μια ματιά. Η καθεμιά τους ήξερε ότι και η άλλη σκεφτόταν το ίδιο.
- Έι, δεν θυμώσατε καθόλου;
Ο Μάικ σούφρωσε τα φρύδια του δυσαρεστημένος, καθώς και οι δυο γυναίκες έμειναν σιωπηλές.
Το αντίο στην Άννυ ήταν απλώς άλλος ένας αποχαιρετισμός, κάτι πολύ συνηθισμένο στο σπίτι της Πόνυ. Ήταν σχεδόν ένα ετήσιο γεγονός.
Τα παιδιά συνέρχονταν από κάτι τέτοιο πολύ γρήγορα.
Εκτός από την Κάντυ…
Οι αδελφές δεν μπορούσαν να θυμώσουν μαζί της, γιατί ήξεραν πως δεν είχε χύσει ούτε ένα δάκρυ εκείνη την ημέρα. Δεν μπορούσαν να φανταστούν πόσο σκληρό θα πρέπει να ήταν για ένα τόσο μικρό κοριτσάκι να αντέξει μια τέτοια θλίψη. Ακόμη και τώρα, έβλεπαν την Κάντυ να χοροπηδάει χαρούμενη στην κορυφή του λόφου.
Η μις Λέην πρέπει να είναι η αδελφή Μαρία που ξέρουμε από το μάνγκα και από το ανιμέ. Στη συγκεκριμένη μετάφραση αναφέρεται στα αγγλικά σαν Miss Reine, αλλά ίσως να πρόκειται για παραλλαγή του ονόματός της και να είναι το ίδιο πρόσωπο. Όπως ξέρουμε ήταν δυο γυναίκες που φρόντιζαν τα παιδιά στο ορφανοτροφείο, η κυρία Πόνυ, που προφανώς ήταν ανύπαντρη και γι' αυτό την έλεγαν μις Πόνυ, και η αδελφή Μαρία, που στο αγγλικό κείμενο αναφέρεται σαν μις Λέην. Γι' αυτό το λόγο κράτησα το όνομά της στη μετάφραση το ίδιο όπως και στον πρόλογο, θεωρώντας ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο.
- Άννυ! Άννυ... Πού είσαι;
Η Κάντυ ένιωθε λες και σφίγγονταν τα πνευμόνια της, ενώ κατέβαινε τρέχοντας από το λόφο της Πόνυ κι έπεφτε σχεδόν πάνω στη μις Λέην, που στεκόταν μπροστά σ’ ένα σωρό από ξύλα, στους πρόποδες του λόφου.
- Α, εσύ είσαι, Κάντυ. Τι έγινε με την Άννυ;
- Δεν τη βρίσκω πουθενά… ούτε καν στο λόφο της Πόνυ.
- Τι θα κάνουμε; Είναι σχεδόν ώρα να φύγει… Πού στην ευχή πήγε αυτό το κορίτσι;
Με μια έκφραση εντελώς σαστισμένη, η μις Λέην έψαξε εκεί κοντά.
- Μην ανησυχείτε! Θα τη βρω σίγουρα! Ξέρετε κανέναν που να μπορεί να με νικήσει στο κρυφτό; είπε ζωηρά η Κάντυ, σα να ήθελε να δώσει θάρρος στη μις Λέην, κι έπειτα άρχισε πάλι να τρέχει.
Δεν είχαν ψάξει ακόμη στο κοτέτσι.
Αν δεν την έβρισκαν σύντομα, ίσως το ζεύγος Μπράιτον να πίστευε πως η Άννυ είχε αλλάξει γνώμη. Θα ήταν φοβερό αν αποφάσιζαν να μην υιοθετήσουν την Άννυ και γύριζαν στο σπίτι τους χωρίς αυτήν.
«Επιτέλους πραγματοποιήθηκε η επιθυμία σου, Άννυ… Θα έχεις δυο θαυμάσιους γονείς!»
Πριν από μια ώρα περίπου, όταν ήρθαν οι Μπράιτον για να υιοθετήσουν την Άννυ, φαινόταν τόσο ευτυχισμένη, φορώντας το φόρεμα που της είχαν αγοράσει, με απαλό γαλάζιο χρώμα, σαν τον πρωινό ουρανό. Ποιος θα το φανταζόταν ότι όταν θα ερχόταν η ώρα να πάει μαζί τους στο σπίτι τους, θα εξαφανιζόταν ξαφνικά…
«Άννυ, αποφάσισες ότι δεν θέλεις πια να σε υιοθετήσουν;»
Ενώ η Κάντυ κατευθυνόταν προς το κοτέτσι, ένιωθε μέσα της να γεννιέται μια νέα ελπίδα.
Το να χωριστεί από την Άννυ, για την Κάντυ, θα ήταν τόσο οδυνηρό, σα να της έκοβαν το κορμί της στα δύο.
Για όσο μπορούσε να θυμηθεί μέχρι τώρα, που ήταν έξι χρονών, η Κάντυ και η Άννυ ήταν πάντοτε μαζί. Η Άννυ, έτοιμη να βάλει τα κλάματα με το παραμικρό, ακολουθούσε πάντα την Κάντυ.
«Αν δε μπορέσουν να βρουν την Άννυ, τότε δεν θα την υιοθετήσει η οικογένεια Μπράιτον και θα μπορεί να μείνει μαζί μου για πάντα…»
Η Κάντυ έδιωξε βιαστικά εκείνες τις σκέψεις που έρχονταν στο μυαλό της.
«Όχι! Όχι! Κάντυ, ο λόγος που κρύβεται η Άννυ είναι ότι είναι φοβιτσιάρα όπως συνήθως. Εσύ είσαι εκείνη που πρέπει να καταλάβει καλύτερα απ’ όλους πόσο επιθυμούσε η Άννυ ν’ αποκτήσει μια αληθινή μητέρα κι έναν αληθινό πατέρα!»
«Ναι, το ξέρω αυτό!»
Η Κάντυ έγνεψε στις κότες που είχαν μαζευτεί γύρω της κακαρίζοντας και κουνώντας ζωηρά τα κεφάλια τους, κι έφυγε από το κοτέτσι.
Δεν υπήρχε ίχνος της Άννυ, ούτε στο κοτέτσι, ούτε στην παλιά αποθήκη.
«Πού μπορεί να έχει πάει; Το μόνο μέρος που μπορώ να σκεφτώ είναι το δάσος. Αλλά θα πήγαινε στ’ αλήθεια η φοβιτσιάρα η Άννυ στο δάσος μόνη της; Αλλά ίσως να πήγε εκεί τελικά… Θα ψάξω».
Η Κάντυ άρχισε να τρέχει προς το πυκνό δάσος που απλωνόταν πίσω από το σπίτι της Πόνυ.
Περνώντας ανάμεσα από τα δέντρα, μέσα στο σκοτεινό δάσος, έτρεχε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, κόβοντας δρόμο από σημεία που τα φώτιζαν οι ακτίνες του ήλιου, που κατάφερναν να περνάνε μέσα από τα φύλλα των δέντρων.
«Αν δε βρω σύντομα την Άννυ…»
- Άννυ! Μ’ ακούς; Άννυ!
Ένα σμήνος από πουλιά φοβήθηκαν από την ανήσυχη φωνή της Κάντυ και πέταξαν μακριά, κάνοντας δυνατό θόρυβο με τα φτερά τους.
Ένα ξερό κλαδί έτριξε κάτω από τα πόδια της Κάντυ, ενώ έτρεχε μέσα στο δάσος. Εκείνη τη στιγμή, σταμάτησε απότομα. Είχε δει κάτι γαλάζιο που έλαμπε στη σκιά των δέντρων ίσια μπροστά της.
Η Κάντυ πήρε μια βαθειά ανάσα κι έτρεξε προς εκείνα τα δέντρα. Ήταν η Άννυ.
Είχε πέσει κάτω κι έκλαιγε στη ρίζα ενός μεγάλου δέντρου, ενώ τη φώτιζαν οι ακτίνες του ήλιου που περνούσαν από πάνω.
- Άννυ… Σε βρήκα!
‘Όταν η Κάντυ πήρε άλλη μια βαθειά ανάσα και φώναξε χαρούμενη στη φίλη της, η Άννυ σήκωσε το κεφάλι της, με τα δάκρυα να λάμπουν στα μάτια της.
- Κάντυ…
- Ανησύχησα τόσο για σένα! Άννυ, τι σ’ έπιασε;
Η Κάντυ προσπαθούσε όσο μπορούσε να της μιλήσει σε φιλικό τόνο, αλλά τα δάκρυα εξακολουθούσαν να πλημμυρίζουν τα μάτια της Άννυ.
- Κάντυ… δεν θέλω να πάω πουθενά… Θέλω μόνο να μείνω μαζί σου!
- Άννυ, άρχισες πάλι να λες τρέλες, παρ’ όλο που έχεις δυο υπέροχους γονείς που έρχονται να σε πάρουν!
- Μα… Κάντυ, φοβάμαι τόσο πολύ…
Τα μακριά καστανά μαλλιά της Άννυ έλαμπαν στο φως του ήλιου.
Ήταν δύσκολο να πιστέψει κανείς πως η Άννυ, που φοβόταν τόσο εκείνο το δάσος, είχε έρθει ως εκεί μόνη της.
«Μάλλον ανησυχούσε τόσο πολύ για την καινούρια της ζωή, ώστε δεν μπορούσε ν’ αντέξει άλλο. Αλλά είμαι βέβαιη πως έχει πολλές ελπίδες για το υπέροχο μέλλον που την περιμένει».
Η Κάντυ χαμογέλασε και πλησίασε πιο πολύ την Άννυ.
- Στ’ αλήθεια φοβάσαι; Αυτό είναι παράξενο, μια που οι Μπράιτον δε μοιάζουν καθόλου με το Δράκουλα.
Η Κάντυ αστειεύτηκε, γουρλώνοντας τα μάτια της και δείχνοντας τα δόντια της, για να μιμηθεί ένα βρυκόλακα.
- Ω, Κάντυ…
Η Άννυ σκούπισε τα μάτια της, βάζοντας τα γέλια.
- Σωστά, Άννυ, δεν υπάρχει τίποτα για να λυπάσαι! Σήμερα είναι η μέρα που πραγματοποιούνται επιτέλους τα όνειρά σου.
Η Κάντυ άρπαξε από το χέρι την Άννυ και τη βοήθησε να σηκωθεί, τινάζοντας μερικά φύλλα που είχαν κολλήσει στο γαλάζιο φόρεμα της φίλης της.
- Ξέρεις, αν δεν σε υιοθετήσει η οικογένεια Μπράιτον, τότε θα θυμώσω πολύ μαζί σου! Υποσχέθηκες ότι θα με καλέσεις στο πελώριο μέγαρό σου που έχει ένα σωρό δωμάτια και θα μου προσφέρεις ένα υπέροχο γεύμα! Ανυπομονώ γι’ αυτό, μαντάμ Άννυ!
- Αυτό είναι αλήθεια… Θα είμαι κυρία σ’ ένα πελώριο μέγαρο!
Τα δάκρυα είχαν σχεδόν στεγνώσει στα μάτια της Άννυ, αφήνοντας πίσω τους μια νέα λάμψη ελπίδας.
- Εντάξει, πάμε τότε, Άννυ! Σε περιμένουν οι καινούριοι σου γονείς!
Η Άννυ χαμογέλασε και κούνησε το κεφάλι της.
Καθώς διέσχιζαν τρέχοντας το δάσος, πιασμένες χέρι-χέρι, η Κάντυ προσπαθούσε με όλη της τη δύναμη να συγκρατήσει τα δάκρυα που ξεχείλιζαν από μέσα της. Το ζεστό χέρι της Άννυ μέσα στο δικό της… Αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που έτρεχαν έτσι μαζί…
Τώρα όμως δεν υπήρχε χρόνος για δάκρυα. Έπρεπε ν’ αποχαιρετήσει την Άννυ μ’ ένα χαμόγελο, καθώς η φίλη της έφευγε για ν’ αρχίσει μια νέα ευτυχισμένη ζωή.
Λίγο αργότερα, τα παιδιά παρακολουθούσαν την Άννυ από μακριά με θλιμμένα πρόσωπα, ενώ καθόταν στην οικογενειακή άμαξα των Μπράιτον που την έσερναν δυο άλογα. Ήταν όλα σιωπηλά, με τα μάτια τους χαμηλωμένα.
Η Κάντυ έτρεξε να συναντήσει την Άννυ στην άμαξα. Υπήρχαν ακόμη δάκρυα στα μάτια της Άννυ.
- Άννυ, πρέπει πια να σταματήσεις να κλαις!
Η Κάντυ ανασήκωσε απότομα τα φρύδια της, κι αυτό έκανε την Άννυ να χαμογελάσει.
Αφού αποχαιρέτησαν τη μις Πόνυ και τις άλλες δασκάλες, ο κύριος και η κυρία Μπράιτον ανέβηκαν στην άμαξα. Ο αμαξάς τράβηξε τα γκέμια κι άρχισαν να φεύγουν. Η μις Λέην έτρεξε να προφτάσει την άμαξα.
- Άννυ, να τρως…
Η φωνή της μις Λέην άρχισε να πνίγεται.
- Άννυ… Θα προσευχόμαστε πάντα για σένα…
Πίσω της, η μις Πόνυ έγνεψε μ’ ένα ζεστό χαμόγελο. Χωρίς να μπορεί ν’ αντέξει περισσότερο, η Άννυ ξέσπασε πάλι σε δάκρυα.
- Μις Πόνυ… Κάντυ… Όλοι σας…
Τα λόγια της Άννυ έσβησαν. Η κυρία Μπράιτον πέρασε τρυφερά το χέρι της γύρω από τους ώμους της Άννυ, καθώς εκείνη έκλαιγε σιγά.
- Αντίο, Άννυ!
- Να προσέχεις!
Η Άννυ σήκωσε το μουσκεμένο από τα δάκρυα πρόσωπό της και κοίταξε πίσω της, για να δει τα παιδιά που έτρεχαν πίσω από την άμαξα και της φώναζαν.
Η Άννυ φάνηκε σα να μουρμούρισε κάτι, ίσως το όνομα της Κάντυ. Η Κάντυ στεκόταν παγωμένη, ανίκανη να πει έστω κι ένα αντίο στη φίλη της, και μπορούσε μόνο να κοιτάζει, καθώς η άμαξα απομακρυνόταν.
Όταν η άμαξα δε φαινόταν πια, η Κάντυ όρμησε ξαφνικά προς το ψηλότερο δέντρο, κοντά στο σπίτι της Πόνυ – μια γιγάντια βελανιδιά που είχε βγάλει πρόσφατα καινούρια φύλλα. Όταν την έφτασε, άρχισε να σκαρφαλώνει με μανία.
- Κάντυ, είναι επικίνδυνο! Κατέβα αμέσως!
Η μις Λέην φώναζε στην Κάντυ, ενώ σκούπιζε τα δάκρυα από το πρόσωπό της.
- Μα, μις Λέην, μπορώ να δω την άμαξα της Άννυ από δω πάνω!
Η μις Λέην άκουγε τη φωνή της Κάντυ από την κορυφή της ψηλής βελανιδιάς.
- Άννυ! Θα έχεις μια υπέροχη ζωή! Θα περιμένω την πρόσκλησή σου για να έρθω να σε δω!
- Κάντυ, αν κουνήσεις τα χέρια σου από εκεί πάνω…
Καθώς η μις Λέην ύψωνε τη φωνή της, ένιωσε ένα χέρι ν’ ακουμπάει μαλακά πάνω στον ώμο της. Ήταν η μις Πόνυ.
- Μις Λέην, ας την αφήσουμε. Νομίζω πως σήμερα η Κάντυ υποφέρει περισσότερο απ’ όλους μας με την αναχώρηση της Άννυ.
- Ναι, μις Πόνυ. Έχετε δίκιο…
Η μις Λέην σκούπισε πάλι τα δάκρυά της και κοίταξε την Κάντυ, που ήταν πάνω στο δέντρο.
Είχε σκαρφαλώσει ήσυχα σ’ ένα από τα μεγαλύτερα κλαδιά της βελανιδιάς και κοίταζε πέρα μακριά.
- Είμαι στ’ αλήθεια πολύ περήφανη γι’ αυτό το κορίτσι, μις Λέην. Δεν παραπονέθηκε ούτε μια φορά ότι είναι λυπημένη και νιώθει μοναξιά, από τότε που άκουσε ότι θα υιοθετήσουν την Άννυ, μουρμούρισε η μις Πόνυ, σα να μιλούσε στον εαυτό της, καθώς σήκωνε το κεφάλι της για να κοιτάξει την Κάντυ, μαζί με τη μις Λέην.
- Αυτό είναι αλήθεια, μις Πόνυ. Άλλωστε, την Κάντυ την εγκατέλειψαν οι γονείς της εδώ την ίδια μέρα που εγκατέλειψαν και την Άννυ οι δικοί της… Θα ήθελα μόνο να ήταν και η Κάντυ τόσο τυχερή όσο και η Άννυ…
Η μις Λέην ξαναγύρισε με τη σκέψη της έξι χρόνια πίσω, εκείνη την όμορφη ηλιόλουστη μέρα του Μάη.
Φυσούσε μια απαλή αύρα, και άσπρα πέταλα από τ’ ανθισμένα λευκάγκαθα που ήταν κατά μήκος των δρόμων σκόρπιζαν στον αέρα.
Μπροστά στο σπίτι της Πόνυ, ένα μωρό κοριτσάκι έκλαιγε δυνατά και κλωτσούσε το παλιό καλάθι μέσα στο οποίο το είχαν βάλει. Ήταν τόσο δυνατό το κλάμα του, ώστε ήταν αρκετό για να διώξει τα πέταλα που πετούσαν γύρω του.
Το «Σπίτι της Πόνυ» ήταν ένα ορφανοτροφείο που το διεύθυναν δυο καλόγριες. Συχνά εγκαταλείπονταν μωρά στα σκαλοπάτια αυτού του σπιτιού, που ήταν χτισμένο σαν προέκταση μιας απλής ξύλινης εκκλησίας.
- Θεέ μου! Φαίνεται πως η σημερινή μέρα προορίζεται για μωρά κοριτσάκια.
Η μις Πόνυ αντάλλαξε ένα βλέμμα με τη μις Λέην και άπλωσε και τα δυο της χέρια για να βγάλει από το καλάθι το μωρό που έκλαιγε, τυλιγμένο σε παλιά κουρέλια, και να το αγκαλιάσει τρυφερά.
- Μις Λέην, αυτό το κοριτσάκι σταμάτησε κιόλας να κλαίει. Και μάλιστα χαμογελάει!
Η μις Πόνυ, που είχε φέρει το μωρό μέσα στο σπίτι, έριξε μια ματιά έξω και είδε άλλο ένα παιδί που κοιμόταν βαθιά μέσα σ’ ένα φθαρμένο καλάθι.
- Μάλιστα. Εσάς τις δυο σας άφησαν την ίδια μέρα. Σχεδόν σα να είστε αδελφές… Πώς θα σας φωνάζουμε;
Το παιδί που είχαν εγκαταλείψει μπροστά στο σπίτι της Πόνυ μόλις πριν από δυο ώρες ήταν η Άννυ.
- Το ένα φρόνιμο και το άλλο... σίγουρα γεμάτο ενεργητικότητα! Μις Λέην, νομίζω πως θα έχουμε πολλή δουλειά μ’ αυτές τις δυο.
Η μις Λέην, βλέποντας το ένα από τα μωρά να της χαμογελάει, δεν μπόρεσε να μην ανταποδώσει το χαμόγελο.
- Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως είναι κιόλας έξι χρονών. Ευτυχώς, είναι και οι δυο υγιέστατες.
- Ναι, αν και νομίζω πως η Κάντυ εξακολουθεί να είναι υπερβολικά ζωηρή μερικές φορές.
Η μις Πόνυ στάθηκε δίπλα στη μις Λέην, ενώ συνέχιζαν να κοιτάζουν την Κάντυ, που ήταν ανεβασμένη στην κορυφή του δέντρου.
- Ναι, αλήθεια, μις Πόνυ. Είναι αστείο που της δώσαμε το όνομα Κάντυ Γουάιτ, γιατί το δέρμα της όταν ήταν μωρό ήταν άσπρο σαν το χιόνι, και τώρα είναι μαυρισμένο από τον ήλιο…
Όταν βεβαιώθηκαν πως η Κάντυ είχε κατέβει με ασφάλεια από το δέντρο, άρχισαν να προχωρούν πάλι προς το σπίτι της Πόνυ.
- Μις Πόνυ! Μις Λέην!
Άκουσαν με έκπληξη τη δυνατή φωνή του μαρτυριάρη του Μάικ, που έτρεχε προς το μέρος τους.
- Τι συμβαίνει, Μάικ;
- Μις Λέην, η Κάντυ ξέχασε πως είναι η σειρά της να καθαρίσει το κοτέτσι και πάει προς το λόφο. Βλέπετε; Είναι εκεί πάνω!
Κοιτάζοντας προς την κατεύθυνση που τους έδειχνε ο Μάικ, είδαν την Κάντυ να τρέχει με ορμή προς το λόφο της Πόνυ.
Οι αδελφές αντάλλαξαν μια ματιά. Η καθεμιά τους ήξερε ότι και η άλλη σκεφτόταν το ίδιο.
- Έι, δεν θυμώσατε καθόλου;
Ο Μάικ σούφρωσε τα φρύδια του δυσαρεστημένος, καθώς και οι δυο γυναίκες έμειναν σιωπηλές.
Το αντίο στην Άννυ ήταν απλώς άλλος ένας αποχαιρετισμός, κάτι πολύ συνηθισμένο στο σπίτι της Πόνυ. Ήταν σχεδόν ένα ετήσιο γεγονός.
Τα παιδιά συνέρχονταν από κάτι τέτοιο πολύ γρήγορα.
Εκτός από την Κάντυ…
Οι αδελφές δεν μπορούσαν να θυμώσουν μαζί της, γιατί ήξεραν πως δεν είχε χύσει ούτε ένα δάκρυ εκείνη την ημέρα. Δεν μπορούσαν να φανταστούν πόσο σκληρό θα πρέπει να ήταν για ένα τόσο μικρό κοριτσάκι να αντέξει μια τέτοια θλίψη. Ακόμη και τώρα, έβλεπαν την Κάντυ να χοροπηδάει χαρούμενη στην κορυφή του λόφου.
Η μις Λέην πρέπει να είναι η αδελφή Μαρία που ξέρουμε από το μάνγκα και από το ανιμέ. Στη συγκεκριμένη μετάφραση αναφέρεται στα αγγλικά σαν Miss Reine, αλλά ίσως να πρόκειται για παραλλαγή του ονόματός της και να είναι το ίδιο πρόσωπο. Όπως ξέρουμε ήταν δυο γυναίκες που φρόντιζαν τα παιδιά στο ορφανοτροφείο, η κυρία Πόνυ, που προφανώς ήταν ανύπαντρη και γι' αυτό την έλεγαν μις Πόνυ, και η αδελφή Μαρία, που στο αγγλικό κείμενο αναφέρεται σαν μις Λέην. Γι' αυτό το λόγο κράτησα το όνομά της στη μετάφραση το ίδιο όπως και στον πρόλογο, θεωρώντας ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο.