Η παλιά μου γειτονιά

[Aardvark]

Οι πιο πολλοι εχουμε μετακομισει αλλα καπου καπου αναπολουμε την παλια μας γειτονια.

Τι σας λειπει απο την παλια σας γειτονια,ο κηπος; oι γειτονες; τα παιδια που παιζατε μαζι;ο δρομος μπροστα απο το σπιτι σας που περναγε ενα αυτοκινητο καθε δυο ωρες........

Πιο συγκεκριμενα ,μηπως το μπακαλικο του Κυρ Χρηστου με που μυριζε κρασιλα,μηπως η Ελενιτσα η ντιβα της γειτονιας το πιο ομορφο κοριτσι που ειχατε δει ποτε που δεν γυρναγε να σας κοιταξει επειδη εισασταν 2 χρονια μικροτεροι και ενα κεφαλι κοντυτεροι;

"Θελω να γυρισω στα παλια ,θελω την παλια μου γειτονια....":acoustic:

 

[vp74]

Λουλούδια και μονοκατοικίες, χωρίς ίχνος βρωμιάρηδων πακιστανών και αλβανών.

 

[don dokken]

...ανοιχτα σπιτια ολη μερα.χωρις φοβο.ελαχιστα αυτοκινητα.ανθρωποι γνωριμοι.αλανες..και μεις σαν παιδια, στη γυρα μεχρι αργα..παλι χωρις φοβο..

 

[saboter]

Με το που σουρούπωνε, έβγαιναν οι γειτόνισες με τα σκαμνάκια τους στα λεγόμενα "χωρατά", στη μάζωξη δηλαδή για κουτσομπολιό και χαχανητά, που συνήθως λάμβανε χώρα έξω από την αυλόπορτα της γεροντότερης, ή σε κάποιο μεγάλο πλατάνι.

Αργότερα έβγαιναν και οι άνδρες με τα σακάκια ριγμένα στους ώμους και το τσιγάρο κρεμασμένο στα χείλη...σωστά κουτσαβάκια!

Εμείς κάναμε μπαντιές με τα ποδήλατα, πατούσαμε μανιωδώς πεντάλ για να κάνει θόρυβο το "δυναμό", και πολλές φορές οι ενοχλημένοι μεγάλοι, μας κατέβρεχαν με τα λάστιχα ποτίσματος ή μας πετούσαν τα χωνάκια με τα μπατιρόσπορα, που απαρέγκλητα συνόδευαν εκείνα τα ρετρό νυχτερινά ανταμώματα...

 

[circleag]

...ανοιχτα σπιτια ολη μερα.χωρις φοβο.ελαχιστα αυτοκινητα.ανθρωποι γνωριμοι.αλανες..και μεις σαν παιδια, στη γυρα μεχρι αργα..παλι χωρις φοβο..

Πάρα πολύ ωραίο θέμα.

Την ίδια ακριβώς εικόνα έχω και εγώ με τον don dokken.

 

[joe]

Ωραιο θεμα.

Εγω θεωρω τον εαυτο μου τυχερο που εξακολουθω να μενω στην ιδια γειτονια ολη μου την ζωη. Αν δεν αλλαξει κατι δραματικα, θα εξακολουθησω μαλλον να μενω, μιας και οι γονεις μου δοξα τω θεω, σε αυτους τους καιρους που διανυουμε, φροντισαν ωστε να μην χρειαστει να μπω στην επιπονη διαδικασια των στεγαστικων.

Βεβαια ακομα και οταν μενεις στην ιδια γειτονια, οι αλλαγες υπαρχουν. Καποια πραγματα ειναι καλυτερα, καποια χειροτερα και καποια απλα διαφορετικα.

Ακομη και σε μια αποκεντρη γειτονια σαν την δικη μου, το μακρυ χερι του ''πολιτισμου'' κανει την εμφανιση του.

Ειναι περιεργος ο τροπος που δουλευει το μυαλο καμια φορα. Μπορει για κανενα συγκεκριμενο λογο να ταξιδεψεις πισω μεσω μιας οσμης, ενος ηχου, ενος προσωπου. Στην συγκεκριμενη περιπτωση ηταν ενα βαρος. Τι εννοω?

Η νεα μου δουλεια ειναι αρκετα κοντα στο σπιτι ωστε να μην με συμφερει να κανω την ιστορια να παρω αυτοκινητο. Ετσι προτιμω την συγκοινωνια. Εχω μαζι μου μια ταχυδρομικη τσαντα με τα απαραιτητα και την παρασκευη ειχα παραχωσει και κατι ψωνια. Καθως κατεβηκα απο το λεωφορειο αργοτερα απ'οτι συνηθως, ανεβαινοντας την ανηφορα, ενιωσα το βαρος της τσαντας στον ωμο. Και τοτε συνειδητοποιησα πως ηταν ακριβως η ωρα που σχολαγα απο το σχολειο. Ξαφνικα αρχισαν να ζωντανευουν αναμνησεις με τρομακτικη διαυγεια. Μου ηρθε στο μυαλο πως 8:30 ειχα αγγλικα. Μισοχαμογελωντας εστριψα στην γωνια. Το παλιο μονοροφο ξυλουγργειο εδω και χρονια εχει γινει φαρμακειο ενω εχουν χτιστει αλλοι 6 οροφοι απο πανω. Διπλα ακριβως τα αγγλικα. Τωρα πια δεν ακουγονται παιδικες φωνες, και η αυλη ειναι σκοτεινη. Ο γιος του ιδιοκτητη δεν συνεχισε την οικογενειακη επιχειρηση. Παρατηρησα το σημειο που παλια μαζευομασταν, μακρια απο τους σπασικλες και συζηταγαμε για συγκροτηματα, κομικς, βολτες, μαγαζια και οτι ηταν ''καυτο''. Τωρα ειναι η εισοδος της πολυκατοικιας και εχει ενα μεγαλο παρτερι. Σκεφτηκα ποσο παραξενο θα φαινοταν σε ενα πιτσιρικα αν του ελεγα πως το παρτερι του, καποτε ηταν τοπος συγκεντρωσης για τις ''προσωπικοτητες'' που πηγαιναν αγγλικα στο μεγαλο σκοτεινο σπιτι διπλα. Επιδειξεις μουσικων γνωσεων, σχολια για βιντεοκλιπ, ανταλλαγες κασσετων και καμια φορα ερωτικα σκιρτηματα λαμβαναν χωρα αναμεσα στα τωρινα φυτα απο τυπους που ακουμπουσαν με υφος το ποδι στον τοιχο και αναβαν κρυφα τσιγαρα. Φανταζομαι το ιδιο παραξενο, οσο και αν ελεγα σε καποιον αλλο πιτσιρικα πως εκει που ειναι το σπιτι του εγω πεταγα χαρταετο....

 

[DINO]

Θα είμαι περιεκτικός για να μην κουράσω...

Μου λείπουν:

Η "άμμος" που πηγαίναμε και παίζαμε μπάλα και πόλεμο... Μια μεγάλη αλάνα με χαλίκια και άμμους που ήταν μάντρα για υλικά οικοδομών. Τώρα από εκεί περνάει δρόμος (Ελ. Βενιζέλου)...

Το "χωράφι". Ένα μικρό χωραφάκι με μια καλύβα όπου μαζευόμασταν και παίζαμε διάφορα παιχνίδια... Από μήλα, μέχρι που κάναμε και θεατρικά...

Ένα στενάκι όπου δεν περνούσαν αυτοκίνητα το οποίο είχε χώμα ψιλό και παίζαμε γυαλένια (μπίλιες), ξέρετε... Μπάζ, παράμπαζο κλπ.

Ο περιπτεράς ο κυρ-Τάκης, που ήταν η βασική πηγή μου για την αγορά κόμικς!

Πόσες φορές αλήθεια, έστελνα τη μητέρα μου για να δει αν ήρθε το "Πιξέλ"...

Πολλά ακόμα που δε θυμάμαι και φυσικά όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, για την αγνότητα του κόσμου...

 

[krios]

:acoustic: ''εδώ και τώρα...''

Εγώ δεν έχω αλλάξει γειτονιά. Δυστυχώς είναι αγνώριστη πια. Και μου λείπει το τότε της. (Όλοι και όλα εκτός από τον περιπτερά. Μεγάλος κουτσομπόλης και μεγάλη ταβανόπροκα...)

Στο thread ''φωτογραφία πριν και μετά...'' οι δύο πρώτες φωτογραφίες είναι το ντοκουμέντο και η απόδειξη της αλλαγής...Το γωνιακό είναι το ίδιο σπίτι στην έγχρωμη και στην ασπρόμαυρη φωτογραφία!!!

 

[thebest20]

Ωραία θα ζήσατε!Εγώ έχω αναμνήσεις μόνο από καλοκαίρια που κατέβαινα στο εξοχικό μου!Παιχνίδι μήλα και ατελείωτες ώρες με το ποδήλατο μέχρι να νυχτώσει!Τότε δεν υπήρχαν κλέφτες..Επίσης πέσιμο από το ποδήλατο!Κατά τ'άλλα δεν έχω άλλες αναμνήσεις από εξοχή!

 

[joe]

Τότε δεν υπήρχαν κλέφτες..

υπεραπλουστευμενο αλλα εν μερει αληθινο υπο καποιες συνθηκες. Για παραδειγμα μια αγνωστη φατσα στην γειτονια μου τοτε θα τραβουσε αμεσως τα βλεμματα και ειδικοτερα του παρατηρητηριου της κυρα Στελλας. Δεν επεφτε καρφιτσα χωρις να το ξερει .

Επισης τα κλεφτρονια λιγο ή πολυ ηταν σεσημασμενα, οποτε επρεπε να αξιζει λιγο τον κοπο για να κανουν πεσιμο. Ειδαλως ρισκαραν αν ειχε κεφια ή αστυνομια ή τους εδινε καποιος, να πανε στην μπουζου για το τιποτα.

Κλεφτες υπηρχαν αλλα υπηρχε και γειτονια. Ενα πρωι καποιοι ...ειχαν προσπαθησει να φανε την μηχανη του πατερα μου. Τους ειδε ο γειτονας και εβαλε τις φωνες με αποτελεσμα να την κοπανησουν. Ομοιως ενα καλοκαιρι κατι διαρρηκτες την πατησαν προσπαθωντας να μπουν απο την μπαλκονοπορτα σε ενα σπιτι. Η γειτονισσα τους εκοψε οτι δεν ειναι του σπιτιου και ειδοποιησε την αστυνομια.

Σημερα λιγο πολυ εξακολουθει να ισχυει αυτο στην γειτονια μου, αλλα ακομη και μερικα στενα πιο κατω ειναι αλλιως. Πολλοι νεοι ενοικοι, νεες πολυκατοικιες. Αντε να ξερεις ποιος ειναι ποιος και τι αμαξι ή μηχανη εχει. Παντως ευτυχως σε βασικο επιπεδο ειμαστε ενταξει. Χθες εμεινε το αμαξι μου απο μπαταρια. Εφερε ο πατερας μου το δικο του να μου δωσει ρευμα αλλα ειχαν προβλημα τα καλωδια. Μια γειτονισσα μας ειδε απο το παραθυρο που παιδευομασταν πρωινιατικα και βγηκε και μας εφερε ενα αλλο ζευγαρι καλωδια και καναμε δουλεια. Αν εμενα σε μια κεντρικη περιοχη ή εστω και νεοκτιστη αυτο απλα δεν θα επαιζε..

 

[saboter]

Ενα πρωι καποιοι ...ειχαν προσπαθησει να φανε την μηχανη του πατερα μου. Τους ειδε ο γειτονας και εβαλε τις φωνες με αποτελεσμα να την κοπανησουν. Ομοιως ενα καλοκαιρι κατι διαρρηκτες την πατησαν προσπαθωντας να μπουν απο την μπαλκονοπορτα σε ενα σπιτι. Η γειτονισσα τους εκοψε οτι δεν ειναι του σπιτιου και ειδοποιησε την αστυνομια.

Αντιθέτως σήμερα κανείς δε θέλει να είναι "μάρτυρας" σε τίποτα...όλοι τραβούν την ουρά τους...

Το ενδιαφέρον κατήντησε απάθεια και η "συμφορά" του πλησίον, μας συγκινεί και μας ενεργοποιεί όσο κρατάει το δελτίο ειδήσεων που τόσο γλαφυρά έμαθε να την παρουσιάζει.

Επιμύθιο: μακρυά απ' τον κ@λο μας κι όπου θέλει ας είναι..

 

[spyros_s]

Στο σημείο αυτό θα σχολιάσω ότι οι στενοί δεσμοί ανάμεσα στα μέλη των διαφόρων γειτονιών ήταν προϋπόθεση επιβίωσης σε παλαιότερες γενιές και απλά είχαμε την τύχη να είμαστε από τις τελευταίες γενιές που την έζησαν. Η ελάχιστη εγκληματικότητα -ακόμα και στη κοινή μορφή της πράγμα αδιανόητο για σήμερα- μας επέτρεπαν να προχωρούμε σε κοινές δραστηριότητες για τους μεγαλύτερους και παιχνίδια για τους μικρότερους! Το παιχνίδι στην αλάνα με τ' άλλα παιδιά, τα ξεκλείδωτα σπίτια και η αίσθηση ασφάλειας από την ομάδα ήταν πράγματι χαρακτηριστικά αυτής της εποχής που με νοσταλγία θυμόμαστε!

Σήμερα έχουμε αποξένωση, καχυποψία, ατομικότητα και εκ των πραγμάτων έχουμε οδηγηθεί σε αυτό που στην εγκληματολογία ονομάζουμε "φόβο του εγκλήματος". Εκείνο που με πειράζει όμως ιδιαίτερα είναι που έχουμε απολέσει τόσες προσωπικές ελευθερίες στο...βωμό της ασφάλειας καθώς και ότι οι συνθήκες οδηγούν σε μεγαλύτερους περιορισμούς!

Θα φτάσουμε σε μια εποχή που θα διηγιέμαι στα...εγγόνια μου ότι έπαιζα σε αλάνες ή οικόπεδα γεμάτα μαργαρίτες και παπαρούνες και αυτό θα τους κάνει μεγαλύτερη εντύπωση και από τους...12 άθλους του Ηρακλή!

 

[Spartan_X]

Στη παλία τη γειτονία ...

Οσοί μένατε αλλού απο εκεί που μένετε τώρα ... περνάτε συχνά απο μέρη που ζούσατε παλίοτερα ... ; Εγώ το έκανα σήμερα αυτό. Τυχαία βρέθηκα στη περιοχή, και πέρασα απο το παλιό μου σπίτι στη καλλιθέα ( στο οποίο και πέρασα τα πρώτα 15 χρόνια της ζωής μου )... Χαμήλα στη οδό Σπάρτης, κοντα στο πόταμί...

Βλέποντας ορισμένα μέρη γύρω απο τη παλιά πολυκατοικία ... το φροντιστήριο αγγλικών που πήγα ( το οποίο είναι ακόμη φροντιστήριο, άλλα όχι αγγλικών ), το παλίο καφενείο που σύχναζε ο πατέρας μου, ... το οποίο είναι σχολή χορού σήμερα... διάφορα μέρη και καταστήματα τα οποία ή δεν υπάρχουν η έχουν αλλάξει εντελώς ( η αλάνα που είχαμε περάσει τη πρώτη νύχτα μετά το σεισμό του '81 είναι σχολείο σήμερα )... η αλήθεία είναι πως μέ έπιασε ενας κόμπος στο λαιμό πολυ σκληρός ...

Συγνώμη αν φαίνομαι κάπως μελανχολικός σήμερα το πρωί, απλώς κάπου έπρεπε να γράψω αυτό που ένιωσα το πρωί σήμερα

 

[Mitch Bucannon]

ωραίο θέμα παιδιά. Εγώ μεγάλωσα στην γειτονιά που έιχε το μαγαζί ο Τσακωνας στην Μεγάλη απόφραξη! Σε ιστορικη γειτονιά όπως καταλαβαινεται. από τη γειτονιά μου θυμάμαι το μεγάλο και πλατυ πεζοδρόμιο που είχαμε έξω από την πολυκατοικία και μαζευόμασταν και παίζαμε μπάλα. Θυμαμαι κι ένα σκηνικό οπου κάποιος φιλος μου είχε σουτάρει δυνατά και η μπάλα πήρε ύψος και έσπασε το γυαλινο τζαμι που υπήρχε στα μπαλκόνι για να χωρίζει το ένα με το άλλο. Μετά τρεξαμε ολοι να κρυφτουμε και δεν ξανπάιξαμε μπάλα για καμιά εβδομάδα.θα μου μέινει αξέχαστος ο κυρ Κώστας που είχε το ψιλικατζίδικο ακριβως διπλα στην πολυκατοικία και που εκεί με αφηνε η μανα μου καμια φορά οταν ηθελε να βγει έξω για δουλειές. Ο κυρ Κώστας λειτουργούσε το ψιλικατζιδικο 364 μέρες το χρόνο από νωρίς το πρωί μεχρι αργά το βράδυ. Εκλεινε μόνο την πρωτομαγιά. Απεξω είχε κατι καρεκλες οπου καθοντουσαν οι παππούδες και συζυτούσαν. Αργότερα το πούλησε το ψιλικ και τώρα έχει γίνει κάτι σαν φωτοτυπειο που πουλάει και παγωτά και καμιά κάρτα κινητου και καμιά μπύρα! Ρημαξε εντελώς! Με πιάνει θλίψη οταν περναω καμιά φορά και το βλέπω.

 

[Rakeesh]

Κι εγω ειμαι απο τους τυχερους/ατυχους που ζουν ακομα στη γειτονια που γεννήθηκαν. Στεναχωριέμαι για οσα παιδια ήξερα που επρεπε να μετακομιζουν, αλλα απο την αλλη τα ζηλευω που καταφεραν να μη γατζωθουν απο καπου.

Φυσικα πολλα πραγματα εχουν αλλαξει στη γειτονια, μαγαζακια που γκρεμιστηκαν και εγιναν συγκροτηματα, αλανα που εγινε σχολειο, κινηματογραφοι που εκλεισαν και μενουν ερειπωμενοι, παλια αρχοντικα που κατεδαφιστηκαν για να γινουν πολυκατοικιες κλπ.

Το παλιο μου φροντιστήριο εχει κλεισει και παραμενει σφραγισμενο χωρις να εχει γινει κατι.

 

[witch king]

Κι εγω ειμαι απο τους τυχερους/ατυχους που ζουν ακομα στη γειτονια που γεννήθηκαν. Στεναχωριέμαι για οσα παιδια ήξερα που επρεπε να μετακομιζουν, αλλα απο την αλλη τα ζηλευω που καταφεραν να μη γατζωθουν απο καπου.
Φυσικα πολλα πραγματα εχουν αλλαξει στη γειτονια, μαγαζακια που γκρεμιστηκαν και εγιναν συγκροτηματα, αλανα που εγινε σχολειο, κινηματογραφοι που εκλεισαν και μενουν ερειπωμενοι, παλια αρχοντικα που κατεδαφιστηκαν για να γινουν πολυκατοικιες κλπ.

Το παλιο μου φροντιστήριο εχει κλεισει και παραμενει σφραγισμενο χωρις να εχει γινει κατι.

μια απο τα ιδια και για εμενα τωρα μενω 15 στενα κατω απο το πατρικο μου.

 

[thebest20]

Στην Αθήνα πάντως δεν μας έχουν κλέψει ποτέ κάτι από το αμάξι,γιατί το βάζουμε σε γκαράζ,αντιθέτως στην επαρχία,πριν 10-11 χρόνια έσπασαν το αυτοκίνητο του πατέρα μου και του πήραν κινητό,ραδιόφωνο κλπ.Και πλέον στην επαρχία υπάρχει περισσότερος κίνδυνος για κλοπές γιατί τα σπίτια είναι μονοκατοικίες,αντιθέτως στις μεγάλες πόλεις,με πόρτες ασφαλείας κλπ,είναι λίγο δύσκολο να παραβιαστούν τα σπίτια (αν και όχι απίθανο),όπως επίσης δύσκολη και επικίνδυνη είναι για τους κλέφτες η αναρρίχηση από το ισόγειο,στο μπαλκόνι του κάθε ορόφου.

 

[Kambia]

Καλύτερα όμως να μην αρχίσουμε να αναλύουμε τα περι εγκληματικότητας γιατί θα ξεφύγουμε από το θέμα

 

[ScarletBeherit]

Την παλιά γειτονιά πάντα θα τη ρομαντζάρουμε δεόντως. Φέρνει μελαγχολία να βλέπεις τα χρόνια να περνάνε.

Τότε σαν παιδιά βγαίναμε έξω είτε για μπάλα είτε για να "εξερευνήσουμε" οικοδομές και εγκαταλελειμμένα σπίτια... δεν κλεινόμασταν ακόμα για να λιώσουμε με το Gameboy και τα PC (αν κι αυτό γινόταν με μέτρο). Ο κόσμος φάνταζε πιο μεγάλος, ίσως επειδή ήμασταν εμείς μικροί .

Οσοί μένατε αλλού απο εκεί που μένετε τώρα ... περνάτε συχνά απο μέρη που ζούσατε παλίοτερα ... ;

Κατα σύμπτωση, τό'κανα κι εγώ αυτό πριν μια βδομάδα.

Μ'έπιασε και μένα μια περίεργη νοσταλγία και για την υπόλοιπη μέρα δε με χώραγε ό τόπος.

Πέρασα από την παλιά πολυκατοικία όπου έμενα, η οποία έχει μείνει απαράλλαχτη, με το λογιστικό γραφείο και τον υπάλληλο που έπαιζε τέτρις στο PC του να μην υπάρχουν πιά.

Το απέραντο πάρκινγκ απέναντι έγινε πολυκατοικία, όπως και το αρχοντικό δίπλα στο σπίτι μου. Πόσες φορές είχαμε μπει στο υπό κατεδάφιση αρχοντικό για να το εξερευνήσουμε και να παίξουμε κρυφτό...

Το σχολείο στην άκρη του δρόμου εντοιχίστηκε και το ένωσαν με το παλιό κτίριο μιας τράπεζας (έγινε όλο σχολείο). Ένα παλιό ερείπιο (όπου έμενε ο πιο κοντινός μου φίλος τότε) γκρεμίστηκε και έκανε χώρο για μια πολυκατοικία. Η κεντρική πλατεία έμεινε ίδια, αλλά δυστυχώς βγάλανε τις ομαδικές κούνιες, που τις "κολλάγαμε" και πηδούσαμε από τα καθίσματά τους. Είχανε χτυπήσει μ'αυτόν τον τρόπο πολλά κεφάλια βέβαια

Ένα μεγάλο και κλασάτο χαρτοπαιγνίο ("Η Άνεσις") απ'όπου άκουγες κάθε τόσο φωνές από όποιον έχανε τα λεφτά του, έγινε από καιρό μαγαζί με ραπτομηχανές. Κρίμα γιατί ήτανε μοναδικό στο στυλ μαγαζάκι, αν και δεν άκουγες τίποτα καλό από εκεί μέσα. Είχαμε κι άλλο ένα τέτοιο (αλλά για μπαρμπούτι), το "Μακάο" (cult όνομα), που έγινε μαγαζί δώρων. Καλύτερα να μη θυμηθώ και τα ουφάδικα ένα στενό από το σπίτι μου!!

Και, δε θα ξεχάσω ποτέ τη φορά που είχαν βάψει τον Άγνωστο Στρατιώτη στην πλατεία με τα χρώματα του Ολυμπιακού!!!! (βλάσφημο, αλλά για χρόνια λυνόμουν στα γέλια όποτε το θυμόμουν)

Τη γειτονιά όπου μετακόμισα αργότερα (6-7 στενά πιο πέρα) την ήξερα ήδη καθώς δούλευε ο πατέρας μου εκεί. Έμεινε ίδια εκτός από ένα παιχνιδάδικο πιο πάνω που έγινε μαγαζί χαλιών, με μόνο το τυροπιτάδικο παραδίπλα να στέκεται αγέρωχο, έως και σήμερα.

Ωραίες εποχές.

 

[Spartan_X]

Εγώ αν απαριθμίσω τις αλλαγές στη γειτονία μου είναι πάρα πολλές. Για παράδειγμα, η μια απο τις 2 κεντρικές πλατείες της Καλλιθέας, η πλατεία κύπρου, παλία θυμάμαι ήταν πολύ διαφορετική απο ότι σήμερα. Ανακαινίστηκε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90 ... Απο όπως ήταν παλία, μόνο το άγαλμα στη μία άκρη της πλατείας έχει μείνει να θυμίζει πώς ήταν κάποτε. Πάντως η αλήθεια είναι πως είναι καλύτερη τώρα, με τους δρόμους γύρω της πλατείας να έχουν πεζοδρομηθεί - αν και φυσικά εχουν γίνει χώρος για να βάζουν οι ( αυξημένες σε αριθμό ) καφετέριες εκεί τα τραπέζια τους.

Απέναντι απο τη πολυκατοικία που μένω τώρα ( στη οποία μετακομίσαμε το 1989, και είναι και αυτή στη Καλλιθέα ) είχε 2 παλία κτίρια. Το ένα ήταν ένα παμπάλαιο ακατοίκητο πετρόχτιστο κτίριο με αυλή, το οποίο στη είσοδο είχε μια ξεθωριασμένη επιγραφή που έγραφε "κουρείο" ... Το άλλο ήταν μια άλλη μονοκατοικία, σίγουρα μεταγενέστερη, στη οποία ζούσε θυμάμαι μόνη της μια γιαγία. Τώρα και τα 2 εχουν γίνει πολυκατοικίες ( το "κουρείο" μάλιστα σχετικά πρόσφατα, το 2006 )